This dissertation aims to develop a program resource for helping and mental health professionals to foster proactive coping and diminish dysfunctional coping from work stressors. Professionals succumb to chronic stressors and secondary traumatic stress due to their vocation, often disregarding self-care. Should this type of resource be implemented, psychological and social resources would be required. The need for proactive coping is a generally accepted concept, but helping and mental health professionals often lack resources, limiting advocacy and resilience. Self-help resources are (...) frequently perceived as self-indulgence, in addition to the concept that professionals provide care, not the clients receiving care. Moreover, victimization by stigmas and emotional contagion surrounds helping and mental health professions. Addressing these concerns by implementing an accessible and advocate-heavy website may mitigate experienced ramifications by increasing retention, psychological well-being, resilience, and support. Most importantly, it may reduce maladaptive behaviors and standardize professional self-care. (shrink)

This book describes the state of astrobiology in Europe today and its relation to the European society at large. With contributions from authors in more than 20 countries and over 30 scientific institutions worldwide, the document illustrates the societal implications of astrobiology and the positive contribution that astrobiology can make to European society. The book has two main objectives: 1. It recommends the establishment of a European Astrobiology Institute (EAI) as an answer to a series of challenges relating to astrobiology (...) but also European research, education, and society at large. 2. It also acknowledges the societal implications of astrobiology, and thus the role of the social sciences and humanities in optimizing the positive contribution that astrobiology can make to the lives of the people of Europe and the challenges they face. (shrink)

Space exploration and the search for a better understanding of life have never been entirely separate from one another. This is not simply a matter of policy, a decision by political administrations to combine the two. Rather, it is a matter of the ways in which both draw upon the same scientific culture and upon overlapping societal influences. Some of the latter are the political influences of particular times and particular places, others are of a far broader nature. Progress in (...) one field has tended to be combined with advances in the other. It is a familiar point that, in the very year that NASA was founded, i.e. 1958, the American molecular biologist Joshua Lederberg won a Nobel Prize for his discovery that bacteria can exchange genetic material (a process now known as ‘bacterial conjugation’). This, in turn, was only six years after the classicMiller-Urey experiment to replicate the production of some of the chemical precursors of life. And the Miller-Urey experiment, in turn, overlapped in time with the work of Watson, Crick and Rosalind Franklin in England, on the structure of DNA. Major breakthroughs came in both fields (activity in space and research into life) within the same time-frame, and drew upon at least some of the same background influences and interests. When Lederberg went on to work with NASA on the early programs to look for life on Mars, the progression was, in an everyday sense, natural. Interest in space and interest in life went together. They have always tended to do so. (shrink)

Technical reproduction in general, and photography in particular have changed the status and practices of art. Similarly, the expansion of Web 2.0 interactive spaces presents opportunities and challenges to artistic communities. Present study focuses on artistic activism: socially sensitive artists publish their creation on the internet on its most interactive space – social media. These artworks carry both artistic and social messages. Such practices force us to reinterpret some elements of the classical art paradigm: its autonomy, authorship, uniqueness (as opposed (...) to copies and series), and the social role of art. The analysis is aimed at Hungarian and Romanian online artistic projects from Transylvania region of Romania, relevant as intercultural communication endeavours. Our research question is the way they differ from the traditional artistic paradigm. (shrink)

Proceedings of the Sixth Argumentor Conference held in Oradea/Nagyvárad, Romania, 11–12 September 2020.

As we look beyond our terrestrial boundary to a multi-planetary future for humankind, it becomes paramount to anticipate the challenges of various human factors on the most likely scenario for this future: permanent human settlement of Mars. Even if technical hurdles are circumvented to provide adequate resources for basic physiological and psychological needs, Homo sapiens will not survive on an alien planet if a dysfunctional psyche prohibits the utilization of these resources. No matter how far we soar into the stars, (...) our psychologies for future generations will be forever tethered to the totality of our surroundings. By shaping our environment toward survival and welfare during the voyage to Mars and in a Martian colony, we indirectly shape our psyches and prepare them for a mission of unprecedented alienation and duration. Once on Mars, human factors such as leadership structure, social organization and code of conduct, group size, gender balance, developmental cycle, mobility, length of stay and the ecological settings and type and manner of subsistence, will create a novel Martian culture. The degree that settlers are severed from the Earth will affect how radically foreign this culture will be when compared with cultures on Earth. (shrink)

The project “A Plurality of Lives” was funded and hosted by the Pufendorf Institute for Advanced Studies at Lund University, Sweden. The aim of the project was to better understand how a second origin of life, either in the form of a discovery of extraterrestrial life, life developed in a laboratory, or machines equipped with abilities previously only ascribed to living beings, will change how we understand and relate to life. Because of the inherently interdisciplinary nature of the project aim, (...) the project took an interdisciplinary approach with a research group made up of 12 senior researchers representing 12 different disciplines. The project resulted in a joint volume, an international symposium, several new projects, and a network of researchers in the field, all continuing to communicate about and advance the aim of the project. (shrink)

Spirituality and spiritual well-being are connected with many areas of human life. Thus, especially in secular countries, there is a need for reliable validated instruments for measuring spirituality. The Spiritual Well-Being Scale is among the world’s most often used tools; therefore, the aim of this study was its psychometrical evaluation in the secular environment of the Czech Republic on a nationally representative sample (n = 1797, mean age: 45.9 ± 17.67; 48.6% men). A non-parametric comparison of different sociodemographic groups showed (...) a higher disposition for experiencing spirituality among women, older people, and divorced persons. Based on confirmatory factor analysis, negatively worded items were excluded using a polychoric correlation matrix. The new version of the scale consisting of 11 items had good internal consistency (Cronbach’s α = 0.85; McDonald’s ωt = 0.91). The two-factor model of this shortened version, with factors corresponding to the Religious and the Existential subscales of the Spiritual Well-Being Scale, shows a satisfactory fit with the data, where the loadings of all items ranged from medium to high. Thus, this study offered a new version of the tool, convenient for measuring spiritual well-being in secular conditions. (shrink)

Can artificial entities be worthy of moral considerations? Can they be artificial moral agents (AMAs), capable of telling the difference between good and evil? In this essay, I explore both questions—i.e., whether and to what extent artificial entities can have a moral status (“the machine question”) and moral agency (“the AMA question”)—in light of Kazuo Ishiguro’s 2021 novel Klara and the Sun. I do so by juxtaposing two prominent approaches to machine morality that are central to the novel: the (...) (1) view “from within,” including the standard (or “metaphysical”) perspective on moral agency, and the (2) view “from outside,” which includes behaviorism, functionalism and the social-relational perspective. Importantly, while the story illustrates both views, it exposes the epistemological vulnerability of the first in relation to the practical and social reality imposed by the second. That is, regardless of what metaphysical properties the Artificial Friend Klara can be said to have (from within), her moral status as well as agency ultimately depend on the views of others (from outside), including the others’ own epistemic beliefs about the nature of consciousness and personhood. (shrink)

In this paper, I'm questing the human insecurity and loneliness in a world struggling with a newfound understanding of mortality, change and technological intervention. I took Kazu Ishiguro's novel "Klara and the Sun" as it contains certain themes that depict not only the idea of struggling man in the new age, but also how the digital age is disrupting the human feelings. It reflects the patterns of the changing world while exploring the true meaning of love. Ishiguro has used (...) a science fictional lens to deeply explain how humans interact and connect and has also tried to analyze the loneliness, isolation, and emotional behavior of humans. Mentioning that, the writer has also shed light on different layers of the society and has beautifully penned the lives of people in different segments of the society. I suppose that we are ironically ill prepared for the new psychological world we are creating. Making robots which are emotionally powerful as Klara; while at the same time, hearing statements such as “technology is just a tool” that deny the power of our creations both on us as individuals and on our culture. I am concerned here with the ways technologies change our human identities and interrelations. Are the designers of these robots regarding them as just tools? Then why their users experience them as carriers of meanings and emotions? I am raising a controversial question here: is just a robot capable of exchanging emotion and love? Have humans been drained completely from the ability of reciprocating compassion and understanding? Now the point is not what computers can do or what computers will be like in the future, but rather, what we will be like? What we need to ask is not whether robots will be able to love us but rather why we might love robots. (shrink)

Kant’ın (ö.1804) felsefesi eklektik bir felsefedir ve Aydınlanma felsefesinin devamı niteliğindedir. Aydınlanma felsefesine benzer şekilde felsefesinin temeli akıldır ve aklın sınırları ve kullanımı hakkında fikirler ileri sürmüştür. Kant, dini ele alırken Tanrı’nın varlığının saf akılla ispatlanamayacağı sonucuna varmıştır. Çünkü akılla yapılan ispatlarda Tanrı’nın varlığına getirilen deliller kadar yokluğuna da eşit derecede deliller getirilebilir. O nedenle Tanrı’nın varlığının ispatında saf aklın değil pratik aklın önemli olduğunu ve ahlâksal yasaların bizi Tanrı’nın varlığına götüreceğini ileri sürer. Bu görüşünü desteklemek için eserlerinde teistik delillerin (...) akla uygun olmadığını ve akılla bilinemeyeceğini ispatlamaya çalışmıştır. Ona göre ontolojik, kozmolojik, teleolojik.. vb. teistik delillerin işlevi zihni tanrıbilim için hazırlamaktan ibarettir. Fakat tek başına Tanrı’nın varlığını ispat etmekten uzaktır. Ontolojik delili Tanrı’nın varlığının ispatı ile ilgili belli bir felsefi delilin adı olarak kullanan ilk kişi 18.yy. filozoflarından Christian Wolff’tur (ö.1754). Ontolojik delil, diğer deliler gibi ‘olgulara dayalı’ değildir. Bu delil tamamen kavramsal ve a priori önermelere dayanır. Delil, Tanrı’nın doğrudan doğruya ve hiçbir vasıtaya gerek kalmadan bilineceği üzerine kurgulanmıştır. Tanrı’nın mükemmelliği, ‘Tanrı vardır’ önermesinin sadece düşünsel bir önerme mi yoksa dış varlığa karşılık gelen bir önerme mi olduğu, Tanrı’nın varlığının zorunluluğu meselesi ontolojik delil içinde tartışılan konulardır. Ontolojik delilde ‘Tanrı vardır’ önermesi a priori ve analitik bir önerme olarak kabul edilmektedir. Analitik önermeler ise Tanrı’nın varlığının zorunluluğunu gösterir. Kant’ın eleştirisine göre a priori kavramlar yoluyla her şeyi olanaklı düşünebiliriz ve bunun için zihnimizde herhangi bir sınırlama olamaz. Tanrı ve zorunlu varlık kavramlarını zihnimizde düşündüğümüz gibi Anka Kuşu, Kaf dağı, Pamuk Prenses..vb. kavramların da var olduğu düşünülebilir ve bizim düşünmemiz bunları zorunlu yapmaz, tıpkı Tanrı’yı düşündüğümüzde Tanrı’yı zorunlu var kılmadığı gibi. Bu bildiride Kant’ın düşüncesi ortaya konulduktan sonra onun düşüncesindeki tutarlılık ve tutarsızlıklara değinilecektir. Anka Kuşu, Kaf Dağı, Pamuk Prenses ..vb. gibi hayali kavramlarla Tanrı kıyaslanabilir mi? Biz hayali varlıkları zihnimizde oluştururken yine duyu verilerinden yararlanır ve dış dünyada gözlemlediğimiz canlılara benzer ‘hayali varlıklar’ üretiriz. Dış dünyada, kuş, dağ ve prenses vardır. Bizim tek yaptığımız bunu hayali adlar takmaktır. Fakat Tanrı söz konusu olduğunda dış dünyada gözlem yaparak bir Tanrı’ya şahit olmayız ve bu şahit olduğumuz Tanrı’ya benzer bir Tanrı’yı hayal ederek zihnimizde hayali bir varlık oluşturmayız. Tam tersine Tanrı kavramını zihnimizde oluştururken hiçbir şeye benzemeyen, sebebi olmayan, her şeyi varlığa getiren, mükemmel bir varlık çıkarımını akıl ve mantığımızın bizi götürdüğü sonuçla ortaya koyarız. Çünkü insan olarak biz birbirimize benzeriz, bizim bir sebebimiz vardır, hiçbir şey yaratamayız ve mükemmel değilizdir. Ve evrenin sonsuzluğu, yıldızlar, gezegenler, insanın biyolojik yapısı, matematiksel düzen bizi zorunlu olarak ‘sebebi olmayan mükemmel bir sebep’ aramaya iter. Ve Ontolojik Delil ortaya çıkar. Bu bakımdan Kant’ın eleştirisini kabul etmek mümkün değildir. (shrink)

Zihin–beden problemi felsefenin en köklü ve temel problemlerinden biridir. Köklü geçmişine rağmen probleme getirilen yanıtlar hususunda felsefe literatüründe bütünüyle bir uzlaşımın olmadığını söylemek ise pekâlâ mümkündür. Zihin–beden problemi en basit haliyle şöyle ifade edilebilir: Birbirinden her özelliği ile ayrılan zihin ve beden birbirlerini etkiler mi ve eğer etkiler ise bu etkileşim nasıl olmaktadır? Neredeyse her felsefi mesele gibi, zihin–beden probleminin geçmişi de Antik Grek felsefesine kadar götürülebilir. Ancak söz konusu problem ile ilgili yapılmış detaylı çalışmalar ilk olarak rasyonalist filozoflar tarafından (...) yapılmıştır ve daha sonra empirist felsefeye doğru genişlemiştir. Bu yazıda ilk kesim filozofların, yani rasyonalistlerin, problemi ortaya koyuş biçimleri ve söz konusu probleme getirmiş oldukları yaklaşımlar incelenecektir. Bunu yaparken dört temel rasyonalist filozofun argümanları analiz edilecektir. Daha detaylı bir ifadeyle, bu yazının konusu Descartes’ın, Malebranche’ın, Spinoza’nın ve Leibniz’in zihin–beden problemine sunmuş oldukları çözüm önerilerini incelemek olacaktır. Son kısımda ele almış olduğum dört filozofun felsefi pozisyonlarındaki farklılıklara kısaca değinilecek, zihin–beden probleminin çeşitli implikasyonları ele alınıp güncel felsefedeki problemler ile bağlantısı gösterilecektir. (shrink)

21. yüzyılın üçüncü on yılının şafağında, insanlığın varlığı son derece tehlikeli hale geldi. Ormanlarımızı kesiyor, tatlı su akiferlerimizi tüketiyor ve hayati önem taşıyan topraklarımızı kaybediyoruz. Okyanuslarımızdaki yaşamı sıyırıp yerine yüz milyonlarca ton plastik atık koyuyoruz. Çevremizi toksik endüstriyel kimyasallarla dolduruyoruz. Kirliliğimiz, kıtalardaki yaşamın dokusunu parçalayan ısı dalgalarına, kuraklıklara ve vahşi yangınlara neden olan iklim değişikliğini tetikliyor. Ve dünyaya yeni nesiller getiriyoruz, onurlu bir varoluşun kaynaklarına erişmeye ihtiyaç duyan milyonlarca insan. Hayata yönelik tehditlerin kapsamı ve genişliği her geçen gün artmaktadır. Bu (...) sürdürülebilir bir kalkınma şekli değildir. -/- Hastalıklarımızın temel nedeni, yanlış bir düşünce tarzından kaynaklanır. Bu tam olarak ne anlama geliyor? bu, ruhsal doğamızı inkar ederken kendimizi esas olarak maddi varlıklar olarak düşündüğümüz anlamına gelir. Maddi varlıklar olarak var olduğumuzu ve başka bir şey olmadığını düşündüğümüz için öncelikle bedenlerimizi zararlardan korumaya ve maddi varlığımızı sürdürmeye önem veririz. Manevi doğamız, eğer hiç düşünülürse, fiziksel varlığımızın ikincil bir yönü olarak ele alınır - ciddiye alınmaması gereken bir şey. Bizim için önemli olan tek şey maddi dünyada ortaya çıkan fenomenlerdir - görülebilen, duyulabilen, dokunulabilen veya ölçülebilen şeyler, ancak duyularımızın bizi aldattığını biliyoruz, duyular beynin bir yapısıdır. . Gerçek bir dünya olarak kabul ettiğimiz şey bir yanılsamadır. Pozitivist ve materyalist düşüncenin tahakkümü mantıksızlığa ve yıkıma yol açar. -/- Peki bu yaklaşım bizi nereye götürdü? Bize bir mutluluk ve tatmin duygusu getirdi mi? Her günü neşeli bir işbirliği ruhu içinde, parlak umutlar ve mutlu beklentilerle dolu kalplerimizle yaşamak yerine, kendimizi diğerlerinden soyutladık ve onları rakip veya düşman olarak gördük. Düşüncelerimiz, sonsuz bir savaş, yoksulluk, açlık ve çevresel yıkım döngüsüne yol açan şüphe, korku ve açgözlülükle dolu. Yakında uyanmadıkça ve ruhsal doğamıza dikkat etmedikçe, Dünya'da insanlık için bir gelecek olmayacak. -/- Kelimeler hayattır. Kelimeler hafiftir. Kelimeler güçtür. Kelimeler enerjidir. Sözler gerçektir. Kelimeler canlandırabilir ve kelimeler de öldürebilir. Kelimeler umut verebilir veya bizi umutsuzluğa sürükleyebilir. İnsanlar barışı inşa etmek için kelimeleri, savaşmak için kelimeleri kullanırlar. Kelimeler kültürler, dinler ve milletler arasında duvarlar oluşturabilir. Ve kelimeler de köprüler kurabilir. Bir bireyin, bir ailenin, bir topluluğun, bir ülkenin ve gezegenimizin varlığı, konuştuğumuz kelimelerin gücüyle iyiye veya kötüye yönlendirilmektedir. Konuştuğumuz kelimeler bu dünyada olan her şeyden sorumludur. Bu nedenle, konuştuğumuz kelimelerden sorumlu olmalıyız. Gelecek nesiller adına, umarım her birimiz sadece parlak, ışık dolu sözler söylemek için elimizden gelen her şeyi yaparız, böylece bir gün torunlarımız ışıkla dolu bir dünyaya doğar. Kaybedecek vakit yok. Bu andan itibaren, umarım hepimiz kullandığımız kelimelere yakından bakar ve onları parlaklık ile doldurmak için sürekli çaba gösteririz. -/- Kimse bizim için hayatımızı değiştiremez. Kimse bizim için dünyayı değiştirmeyecek. Her birimizin, konuştuğumuz her kelimenin serbest bıraktığı olağanüstü, yaratıcı gücü tanımasının ve bilinçli olarak sadece şükran, teşvik ve iyi niyetle dolu kelimeleri konuşmanın zamanı geldi. Bu andan itibaren, kendimiz ve başkaları için sevgi ve bağışlama ile rezonansa giren kelimeleri seçelim. Sadece bir adım ileri gidersek bunu kesinlikle yapabiliriz. Her seferinde bir adım, her seferinde bir kelime, bilincimizdeki trajedi ve izolasyon tohumlarını söküp onları mutluluk ve uzlaşma dalgalarına dönüştürebiliriz. Kendimiz, Toprak Ana ve gelecek nesiller adına, insanlığın Dünya üzerindeki olumlu evrimine katkıda bulunan kelimeleri kullanalım. (shrink)