Rozwiązanie paradoksów Rossa i Priora okazało się trudnym zadaniem. Jego pierwsze dwa etapy, obejmujące identyfikację prawdziwych natur implikacji i wartości logicznych, zostały opisane w artykułach "Rozwiązanie paradoksu implikacji materialnej – 2024" i "Rozwiązanie dylematu Jörgensena – 2024". Ten artykuł opisuje trzeci etap, obejmujący odkrycie brakujących funktorów modalnych i Klasycznego Rachunku Modalności. Na zakończenie zostają podane procedury rozwiązania obu paradoksów.

To solve the problem of counterpossibles, many philosophers have been arguing that one needs to invoke impossible worlds. This extension of the ontology of modality should save the analysis of counterfactuals from being insensitive to the problem of counterpossibles. Since theories of impossible worlds are extensions of original accounts of modalities, it is worth stressing that proper analyses of counterpossibles should not weaken the latter.In this paper I argue that these theories of impossible wolrds, which are based on D. Lewis' (...) modal realism - Extended Modal Realism and Hybrid Modal Realism - might be consider as either an unattractive for modal realists or insufficient for analyzing counterpossibles. (shrink)

Hypothetical "Functional Universum" and so-called Civilization of Love problem. Metaphysics and Revelation (Apocalypse). God and The Cross problem. Freedom problem and St. Paul's Christ view. Carmel.

In Book II of The Geometry, Descartes distinguishes some special lines, which he calls geometrical curves. From the mathematical perspective, these curves are identified with polynomials of two variables. In this way, curves, which were understood as continuous quantities in Greek mathematics, turned into objects composed of points in The Geome- try. In this article we present assumptions which led Descartes to this radical change of the concept of curve.

This paper presents the fundamental problems of metaphysics of words and reconstructs David Kaplan’s intentional metaphysics of words. I critically analyze Kaplan’s proposal and present the most important objections. I also propose some possible answers to the objections.

Myśl fryburskiego filozofa religii, Bernharda Weltego, wielokrotnie dotykała zagadnienia nicości. Artykuł prezentuje funkcje, jaką Welte przypisał idei nicości w kontekście doświadczenia konstytutywnego, wyznaczającego podstawową charakterystykę ludzkiej egzystencji. Doświadczenie konstytutywne pociąga za sobą przenikanie się czyjejś skończoności z nieskończonością. Ta pierwsza wyraża się w byciu świadomym własnej śmiertelności i winy, ta druga w aktywności ludzkiego ducha, szczególnie w odczuwaniu obowiązku. Bycie człowieka sytuuje się między tymi przeciwstawnymi siłami, poszukuje sensu swojej egzystencji. Jednocześnie stwarza ono różne relacje, jakie mogą między nimi zachodzić. (...) Ich porządek może prowadzić do afirmacji bądź negacji czyjejś egzystencji. Jeżeli dodamy do owych relacji doświadczenie nicości (wraz z jej specyfiką), to tworzą one razem akt wyboru między afirmacją a negacja bardziej przypominający ostateczny wybór między nadzieją a rozpaczą. (shrink)

Paradoks implikacji materialnej pozostawał nierozwiązany od starożytności, ponieważ uważano, że naturą implikacji jest wynikanie. Artykuł ukazuje, że tą naturą jest przeciwstawność. Zostaje podane rozwiązanie paradoksu wraz z odpowiednimi zmianami nazewnictwa, dodaniem konektywów i postulatem przejęcia roli dotychczasowej implikacji przez równoważność. Ponadto zaproponowane zostają zmiany nazewnictwa bramek logicznych, odwzorowujących kompetycję w elektronice.

Niniejszy tekst jest poświęcony kwestii nicości w myśleniu Heideggera. Dokonana w Byciu i czasie analiza struktury Dasein wydobywa na jaw wiele jej istotnych aspektów, a właściwie egzystencjałów, z których jednym byłaby trwoga. W trwodze świat „staje się” nicością, ukazuje się w sposób pusty i bezlitosny, ale zarazem odsłania to Dasein możliwość jego autentycznej egzystencji, możliwość zin¬dywidualizowanego bycia-w-świecie. W wykładzie Czym jest metafizyka? Heidegger powraca do problematyki nicości, rozumiejąc ją już inaczej niż czyniła to metafizyka: mianowicie nicość była warunkiem (...) umożliwiającym jawność bytu dla człowieka. Bycie: nicość: to samo – ogólnie rzecz ujmując, Heidegger będzie twierdził, że nicość przynależy do bycia, co syntetycznie wyraża właśnie ta jego późna formuła. Ponieważ kwestia bycia jest ściśle związana z kwestią czasu, stąd problematyka nicości łączy się najściślej u Heideggera z problematyką temporalności, temporalności ujmowanej – co koniecznie trzeba podkreślić – ekstatycznie. Temporalizacja byłaby według Heideggera wolną oscylacją pierwotnej czasowości otwartego horyzontu, co umożliwiałoby światowanie (Welten), czyli wchodzenie bytów w świat. Z tej perspektywy, w wykładzie Metafizyczne podstawy logiki, nicość jest określana jako nihil originarium. Świat to nicość, która wydarza się wraz i dzięki pierwotnemu czasowaniu się, co późny Heideggera będzie także rozumiał jako czwarty wymiar czasu (Czas i bycie). Nicość jest także tematyzowana przez Heidggera w Przyczynkach do filozofii, gdzie jest z kolei objaśniana jako istotowa wibracja (Erzitterung) Bycia (Sein). Podczas seminarium w Le Thor (1969) Heidegger powie, że w wydarzaniu (Ereignis) nie zostało już pomyślane nic greckiego. Wydarzanie nie „jest”, ale „daje”, „wydarza” bycie i czas. Bycie to jednak nie metafizycznie rozumiana obecność. Bycie to także nie nieobecność, nie sprowadza się ono bowiem do metafizycznie rozumianej nicości, nicości pojmowanej w opozycji do bytu, ale to nicość w sensie nihil originarium, nicość w sensie temporalnym, a może nawet i energetycznym. Tak ujmowana przez Heideggera nicość zdaje się i tak jednak „zanikać” w nieprzedstawianym, niewyrażalnym wydarzaniu, wydarzaniu uchodzącym za ostatnie „słowo” jego filozofii. (shrink)

Mieczysław Gogacz w swojej filozofii podkreślał naczelną rolę rozważań metafizycznych po to, aby uczynić z filozofii dziedzinę adekwatną do analizowanej rzeczywistości. Metodologię metafizyki wyznacza spotkany, realnie istniejący byt jednostkowy. To nie zastosowana metoda wywołuje w ludzkim intelekcie skutki, które są wyrażane i porządkowane. To raczej byt składający się z istnienia i istoty, wywołuje w intelekcie „mowę serca”, a więc rozumienia, którymi człowiek ponownie zwraca się do rzeczywistości, by lepiej ją uchwycić. O ile przedmiot wyznacza metodę metafizyki, o tyle zachodzi właściwa (...) relacja poznawania nazywana „mową serca”, która w dalszej kolejności umożliwia tworzenie adekwatnej wiedzy o pryncypiach stanowiących byt. Tylko metafizyka skoncentrowana na ujmowaniu i prezentowaniu istnienia bytu może stać się sposobem obrony realizmu w filozofii. (shrink)

The aim of this paper is to present two arguments against the dialectical interpretation of Nagarjuna's philosophy. This interpretation understands Nagarjuna's philosophy as a method of deconstruction, abstracting from Nagarjuna's own standpoint. The first argument refers to the metaphysical presuppositions of this method. The second argument refers to the positive statements asserted by Nagarjuna and focuses mainly on those concerning Buddhist practice. Furthermore, the conception of 'skilful means' and 'the two truths' will be discussed. The conclusion of this paper is (...) that Nagarjuna's philosophy is based upon determining the conditions of the possibility of the Buddhist practice rather than on a dialectic without any metaphysical assumptions. (shrink)

Plotinus’ famous treatise against the Gnostics (33), together with contemporary and thematically related treatises on Intelligible Beauty (31), on Number (34), and on Free Will and the Will of the One (39), can be seen as providing the essential components of a Plotinian defense of polytheism against conceptual moves that, while associated for him primarily with Gnostic sectarians overlapping with Platonic philosophical circles, will become typical of monotheism in its era of hegemony. When Plotinus’ Gnostics ‘contract’ divinity into a single (...) God, they not only devalue the cosmos for its multiplicity and diversity, but also multiply intelligible principles unreasonably. This is because they have foreclosed the distinction, which is to become increasingly explicit in the later antique Platonists, between the intelligible and that which is given existentially, the domain belonging to Plotinus’ indeterminate multiplicity of ‘intelligible Gods’, as opposed to the dialectically determinate number of intelligible principles. Plotinus is prescient in recognizing that incipient monotheism threatens to erase the distinction between philosophy and theology, and between both of these and psychology, the final outcome of which can only be solipsism or nihilism. The defense of polytheism is seen in this fashion to be essential to the preservation of the space for philosophical discourse. (shrink)

In this essay, I offer a critical analysis of one of the most provocative aspects of Heidegger’s unfinished confrontation with Aristotle’s thinking. Over the course of his lifelong engagement with Aristotle’s texts, Heidegger rarely failed to notice the constitutive ambiguity of the ancient Greek philosopher’s position within the history of being. On the one hand, Aristotle appeared to be the founder of the Western metaphysical tradition of ontotheology, whereby God was understood as the supreme principle and being of all beings. (...) But on the other hand, there were traces or echoes of a more originary thinking in Aristotle’s texts that, according to Heidegger, could be developed for the sake of another beginning. In this essay, I draw on this constitutive ambiguity by focusing on Heidegger’s partial translation of Metaphysics Λ 6, where Aristotle most explicitly discusses the being (οὐσία) of the unmoved being. Using Heidegger’s translation as an aid, I argue that Aristotle’s account of the unmoved being in Metaphysics Λ 6 is perhaps best understood as of- fering an enigmatic description of the origin of movement and time as an act of pure temporalizing (reine Zeitigung), which is how Heidegger translates the notion of ἐνέργεια. In the conclusion of this essay, I suggest that the temporal account of being and time as pure temporalizing offers a possible way to reappropriate Aristotle’s thinking in a phenomenological context. (shrink)

On Despair. An Ontological Study (in Polish).