The ethical Principle of Proportionality requires combatants not to cause collateral harm excessive in comparison to the anticipated military advantage of an attack. This principle is considered a major (and perhaps insurmountable) obstacle to ethical use of autonomous weapon systems (AWS). This article reviews three possible solutions to the problem of achieving Proportionality compliance in AWS. In doing so, I describe and discuss the three components Proportionality judgments, namely collateral damage estimation, assessment of anticipated military advantage, and judgment of “excessiveness”. (...) Some possible approaches to Proportionality compliance are then presented, such as restricting AWS operations to environments lacking civilian presence, using AWS in targeted strikes in which proportionality judgments are pre-made by human commanders, and a ‘price tag’ approach of pre-assigning acceptable collateral damage values to military hardware in conventional attritional warfare. The article argues that application of these three compliance methods would result in AWS’ achieving acceptable Proportionality compliance levels in many combat environments and scenarios, allowing AWS to perform most key tasks in conventional warfare. (shrink)

The Laws of Armed Conflict require that war crimes be attributed to individuals who can be held responsible and be punished. Yet assigning responsibility for the actions of Lethal Autonomous Weapon...

In his recent JME article Daniel Restrepo argues that both legal and ethical rules should protect the so-called Naked Soldiers, combatants engaged in activity unrelated to military operations and unaware of the imminent danger threatening them. I criticize this position from several angles. I deny the existence of any link between vulnerability and innocence, and claim ignorance of deadly threats does not give rise to a morally distinguished type of vulnerability. I argue that actions not contributing to the war effort (...) are nevertheless an inherent part of fighting a war, and that combatants do not signal intention to abandon their commitment to the war effort by undertaking these. I show that by granting hors de combat status to Naked Soldiers, we would unjustly disadvantage their opponents and engender significant and manifold practical difficulties that the proponents of the view fail to solve or even anticipate. Finally, I demonstrate that Restrepo’s general project of “making killing in war difficult to legitimately justify” regardless of why, how and by whom the killing is done is incompatible with just war theory’s basic assumptions. That project is in fact pacifist in nature and as such redundant in light of pacifism’s broader and stronger implications. (shrink)

The debate on the ethical permissibility of autonomous weapon systems (AWS) is deadlocked. It could therefore benefit from a differentiated assignment of the burden of proof. This is because the discussion is not purely philosophical in nature, but has a legal and security policy component and aims to avoid the most harmful outcomes of an otherwise unchecked development. Opponents of a universal AWS ban must clearly demonstrate that AWS comply with the Law of Armed Conflict (LOAC). This requires extensive testing (...) of specific models to verify compliance in realistic combat situations; working on appropriate testing regimes is also one of the most important future tasks for AWS ethics. In this context, however, it is easy to refute the claim put forward by prohibitionists that AWS violate LOAC a priori. A state’ s right to ensure security and the protection of human rights through military capacity has a high ethical value. Other arguments against the use of AWS that are not based on LOAC conformity must therefore meet a substantial burden of proof, as they call on governments to abandon a military technology which is at least potentially transformative. None of those objections meet this standard. They include not only culturally or even individually divergent norms and ideas regarding the use of weapons, but also consequentialist (security policy) concerns on the one hand and so-called deontological arguments on the other. While the former at least point to the need for essential regulation, the latter are based on rather dubious premises. For the purposes of solutions beneficial to humanity, prohibitionist should formulate narrower and more specific points of criticism. (shrink)

Just War Theory debates discussing the principle of the Moral Equality of Combatants involve the notion of Invincible Ignorance; the claim that warfi ghters are morally excused for participating in an unjust war because of their epistemic limitations. Conditions of military deployment may indeed lead to genuinely insurmountable epistemic limitations. In other cases, these may be overcome. This paper provides a preliminary sketch of heuristics designed to allow a combatant to judge whether or not his war is just. It delineates (...) the sets of relevant facts uncontroversially accessible and inaccessible to contemporary professional soldiers. Relevant facts outside these two sets should by default be treated as inaccessible until proven otherwise. Even such a rudimentary heuristic created in this way demonstrates that practical recommendations of MEC-renouncing Just War Theory are not too challenging to follow and still signifi cantly impact a compliant combatant’s behavior. (shrink)

Efforts to ban Autonomous Weapon Systems were both unsuccessful and controversial. Simultaneously the need to address the detrimental aspects of AWS development and proliferation continues to grow in scope and urgency. The article presents several regulatory solutions capable of addressing the issue while simultaneously respecting the requirements of military necessity and so attracting a broad consensus. Two much stricter solutions – regional AWS bans and adoption of a no first use policy – are also presented as fallback strategies in case (...) achieving AWS’ compliance with the Laws of Armed Conflict proved elusive. Together, the solutions presented form an outline of a flexible regulatory strategy able to adjust to different technological outcomes and providing a sensible compromise to solve the current deadlock on the AWS issue. (shrink)

Arguments from human dignity feature prominently in the Lethal Autonomous Weapons moral feasibility debate, even though their exists considerable controversy over their role and soundness and the notion of dignity remains under-defined. Drawing on the work of Dieter Birnbacher, I fix the sub-discourse as referring to the essential value of human persons in general, and to postulated moral rights of combatants not covered within the existing paradigm of the International Humanitarian Law in particular. I then review and critique dignity-based arguments (...) against LAWS: argument from faulty targeting process, argument from objectification, argument from underappreciation of the value of human life and the argument from the absence of mercy. I conclude that the argument from the absence of mercy is the only dignity-based argument that is both valid and irreducible to another class of arguments within the debate, and that it offers insufficient justification for a global ban on LAWS. (shrink)

Allowing prisoners of war (POW) to be released on parole ceased to be practiced in early XX century, although for centuries it was quite common in European warfare. In this article I argue there are several powerful moral reasons to reinstate POW parole: the well- being of POW and their families, but also a chance to address the previously intractable problem of surrender to aircraft and autonomous weapons. I also argue that there are no good moral reasons not to allow (...) POW to accept parole, and that the reasons commonly put forward against the practice of parole are usually informed by antiquated and flawed ethical attitudes. I subsequently offer solutions for overcoming the practical obstacles to reinstating the practice of parole utilizing commonly available technology and self-enforcing diplomatic arrangements. I provide a detailed outline of such arrangements, addressing a number of possible objections and testing the model against several hypothetical scenarios. (shrink)

Niewielu łodzian pamięta, że do szybkiego rozwoju naszego miasta w XIX i na początku XX w. przyczynili się niemieccy koloniści z Saksonii, Śląska, Hesji i innych obszarów ówczesnych Niemiec. Zachęceni korzystnymi warunkami, oferowanymi im przez administrację Królestwa Polskiego, przybywali całymi rodzinami, z niewielkim dobytkiem, aby tu, nad Łódką, szukać poprawy bytu. Większość osadników rekrutowała się z kręgów rzemieślników. Byli to tkacze, farbiarze, folusznicy itd. W latach trzydziestych XIX w. powstały trzy osiedla niemieckie: Nowe Miasto, Łódka i Osiedle Ślązaków, które stale (...) rozrastały się. Niewielkie początkowo warszaty również były powiększane o nowe maszyny; właściciele zatrudniali coraz częściej robotników najemnych. W latach sześćdziesiątych XIX w. zaczęły powstawać ogromne fabryki włókiennicze, które na wiele dziesięcioleci zdominowały obraz Łodzi. Do najpotężniejszych należały właśnie fabryki niemieckich fabrykantów, „Lodzermenszów”, takich jak: Oeyer, Scheibler, Kunitzcr czy Grohmann. Lecz nie ta mała grupka najbogatszych nadawała ton w dziewiętnastowiecznej Łodzi, w której, jak w tyglu, mieszały się elementy rosyjskie, polskie, niemieckie i żydowskie. Niemiecka klasa średnia budowała w tym środowisku podwaliny życia kulturalnego. Krótkie ramy przyczynku nie pozwalają zbyt szczegółowo zająć się różnymi zjawiskami i postaciami ówczesnej Łodzi, ale powinien on zachęcić czytelnika do dalszej lektury i własnych badań. (shrink)

Idea integracji europejskiej nie jest wymysłem naszych czasów. Jest to proces złożony, który dojrzewał na przestrzeni kilku wieków i który w naszym stuleciu zaczął nabierać wyrazistych kształtów. Społeczeństwa europejskie znużone bezsensem wzajemnie wyniszczających wojen, zaczęły poszukiwać takiej formy koegzystencji, która umożliwiłaby im wspólne decydowanie o polityce, gospodarce czy kulturze. W roku 1950 francuski minister spraw zagranicznych Robert Schuman zadeklarował gotowość rządu francuskiego do współpracy z rządem niemieckim w sektorze węgla i stali, w celu zagwarantowania pokoju na kontynencie. Plan Schumana urzeczywistnił (...) się z chwilą podpisania w Paryżu 18 kwietnia 1951 r. przez sześć państw zachodnioeuropejskich: Niemcy, Francję, Włochy, Luksemburg, Belgię i Holandię, układu o Europejskiej Wspólnocie Węgla i Stali (EWWiS). Kolejne dwa traktaty o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Euratom) podpisane w Rzymie 25 marca 1957 r. miały na celu rozszerzenie współpracy gospodarczej na inne sektory, takie jak rolnictwo, rybołówstwo, komunikacja, handel zagraniczny oraz utworzenie wspólnego rynku gospodarczego. Aby cel ten został osiągnięty, państwa członkowskie zdecydowały się na kolejne kroki integracyjne, jakimi były unia gospodarcza i walutowa. Drogę do tego procesu otworzył podpisany 7 lutego 1992 r. w Maastricht Traktat o Unii Europejskiej. Ratyfikacja Układu z Maastricht stała się okazją dokonania pewnych zmian w niemieckiej konstytucji, do której wprowadzono nowy zapis w art. 23 o Unii Europejskiej. Unia stała się celem nadrzędnym państwa niemieckiego, a Bundestag i Bundesrat otrzymały jasne cele i zadania w sprawach dotyczących Unii Europejskiej. Fakt ten świadczy o ogromnym znaczeniu Unii dla Niemiec. Niemcy są jednym z najbogatszych państw piętnastki. Ich PKB przekracza 20 tys. ECU i jest jednym z najwyższych w Unii. Motorem niemieckiej gospodarki jest przemysł, a zwłaszcza prężnie rozwijający się przemysł samochodowy. Unia Europejska jest dla Niemiec ważnym rynkiem zbytu - 60% eksportu w ramach Unii Europejskiej zajmuje eksport niemiecki. Poziom, który Niemcy osiągnęli w przeciągu 50 lat od zakończenia drugiej wojny światowej, nie byłby możliwy bez ścisłej współpracy pozostałych państw europejskich. Zniesienie ceł oraz wszelkich barier gospodarczych stworzyło ogromne możliwości handlowe i nie tylko. Ważnym krokiem w intensyfikacji wzajemnych stosunków było utworzenie unii gospodarczej i monetarnej, mającej na celu wprowadzenie do 2002 wspólnej waluty EURO. Wraz z postępującą integracją wewnątrz Unii Europejskiej pod koniec lat osiemdziesiątych dokonały się w Europie ważne zmiany historyczne. Europa Środkowa i Wschodnia uwalnia się, w wyniku reform przeprowadzanych w Związku Radzieckim przez Michaiła Gorbaczowa, spod totalitarnych rządów komunistycznych. W roku 1991 wybucha w Moskwie pucz, który wykorzystują republiki radzieckie, ogłaszając swoją niepodległość. W Polsce i na Węgrzech odbywają się obrady okrągłego stołu, w wyniku których komuniści oddają władzę opozycji. Do ostrych konfliktów dochodzi natomiast w Czechosłowacji i Rumunii, gdzie oddanie władzy nie odbywa się bez przelewu krwi. Zmiany polityczne nie ominęły również NRD. W nocy z 9 na 10 listopada 1989 r. runął mur berliński, a 3 października 1990 r. dokonuje się zjednoczenie obu państw niemieckich. Wraz ze zjednoczeniem NRD staje się członkiem Unii Europejskiej. Proces ten odbywa się jednak na innych zasadach, niż przewidują to unijne procedury mówiące o przyjęciu nowych członków w swoje szeregi. W dniu zjednoczenia Wschodnie Niemcy przejmują prawo pierwotne oraz 80% prawa wtórnego Unii. Poza tym otrzymują znaczną pomoc w ramach funduszy strukturalnych. Wiele państw Europy Środkowo- Wschodniej chętnie podzieliłoby los NRD i szybko zintegrowałoby się z zachodnioeuropejskimi strukturami. Dlatego też od początku lat dziewięćdziesiątych zauważamy intensywne starania tych państw o przyjęcie w struktury Unii Europejskiej. W roku 1991 Polska i Węgry podpisały jako pierwsze państwa byłego Bloku Wschodniego Układy Europejskie. W ślad za nimi poszły Bułgaria, Litwa, Łotwa, Estonia, Rumunia, Słowenia, Słowacja i Czechy. Od 1994 r. kraje te wystąpiły oficjalnie o członkostwo w Unii Europejskiej. Przystąpienie do Unii spotyka się w społeczeństwie z wieloma negatywnymi reakcjami. Polacy coraz bardziej sceptycznie odnoszą się do spraw Unii Europejskiej i do przyszłego w niej członkostwa, choć z pewnością można by liczyć na wiele. Chociażby na ustabilizowanie gospodarki, młodej demokracji oraz stosunków polsko-niemieckich. Przeszkodą i problemem na drodze do integracji jest sytuacja polskiego rolnictwa, kwestia wykupu ziem polskich przez Niemców oraz utraty tożsamości narodowej. Również Niemcy obawiają się rozszerzenia. Politycy natomiast wydają się być motorem integracji europejskiej. Helmut Kohl, były kanclerz Niemiec, postawił sobie nawet za cel zintegrowanie krajów środkowoeuropejskich ze strukturami zachodnimi do 2002 r., podając za powód swej decyzji utrzymanie stabilności gospodarki i pokoju w tym regionie. Jego następca Gerhard Schröder nie jest już takim optymistą. Podczas niemieckiego przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej ma zamiar zająć się w pierwszej kolejności interesami niemieckimi oraz sprawami dotyczącymi wewnętrznych problemów Unii Europejskiej. Kwestia rozszerzenia zeszła na plan dalszy. Czy jest to słuszna koncepcja - pokaże czas. (shrink)