Dharmakīrti argues that there is no pramāṇa (valid means of cognition or source of knowledge) for a thesis that is a self-contradiction (svavacanavirodha). That is, self-contradictions such as ‘everything said is false’ and ‘my mother is barren’ cannot be known to be true or false. The contemporary scholar Tillemans challenges Dharmakīrti by arguing that we can know that self-contradictions are false by means of a formal logical inference. The aims of the paper are to answer Tillemans’ challenge from what we (...) take to be Dharmakīrti’s or Dharmakīrtian (someone who is like Dharmakīrti) perspective and to demonstrate the unique features of Dharmakīrti’s view of inference. By so doing, we show that the epistemology in relation to the formal conception of logic that underlies Tillemans’ challenge is problematic from Dharmakīrti’s or Dharmakīrtian perspective. The paper, thus, presents Dharmakīrti’s view of inference and logical reasoning as well as a Dharmakīrtian challenge to the formal conception of logic that is the dominant contemporary conception. (shrink)

The liar paradox is still an open philosophical problem. Most contemporary answers to the paradox target the logical principles underlying the reasoning from the liar sentence to the paradoxical conclusion that the liar sentence is both true and false. In contrast to these answers, Buddhist epistemology offers resources to devise a distinctively epistemological approach to the liar paradox. In this paper, I mobilise these resources and argue that the liar sentence is what Buddhist epistemologists call a contradiction with one’s own (...) words. I situate my argument in the works of Dignāga and Dharmakīrti and show how Buddhist epistemology answers the paradox. (shrink)

Celem artykułu jest porównanie szczególnej odmiany teorii spiskowych, tzw. globalnej teorii spiskowej do sławnego eksperymentu myślowego autorstwa H. Putnama o mózgach w naczyniu. Uznanie istnienia złowrogiego spisku światowego stawia wierzącą weń osobę w podobnej sytuacji do tej, w której znajduje się człowiek próbujący rozstrzygnąć, czy jest mózgiem w naczyniu. Dzieje się tak, ponieważ conspiratio maligna ma niczym nieograniczoną moc wywierania wpływu, kontrolowania, a nawet tworzenia dowolnych aspektów naszego społecznego, politycznego i ekonomicznego życia. Wszechmoc tej tajemniczej organizacji jest powodem, dla którego (...) jej ofiary nie mogą nikomu ufać, ani rządowi, ani naukowcom, a nawet innym wyznawcom teorii spiskowych. Wszystkich – ludzi i instytucje – podejrzewa się o to, że są przekupieni, kontrolowani lub zastraszeni przez spisek. Zachować sceptycyzm wobec wszystkiego, to jedyne wyjście z tej sytuacji. (shrink)

Zagadnienie przyczynowania mentalnego pozostaje niezwykle istotnym i ciekawym problemem w ramach współczesnej filozofii umysłu. Wśród rozmaitych ujęć i teorii znaczącą rolę pełnią rozważania koreańskiego filozofa Jaegwona Kima. Zyskujący na popularności nurt fizykalizmu nieredukcyjnego musi się zmierzyć z nakreślonymi przez Kima trudnościami. Ograniczeni zasadą przyczynowego domknięcia sfery fizycznej i groźbą przyczynowego wykluczenia sfery mentalnej, antyredukcjoniści poszukują wyjścia z tych arcytrudnych opresji.

Obliczeniowa teoria umysłu wywarła znaczący wpływ na kształt współczesnej filozofii zajmującej się tym fenomenem. Dopuszczenie możliwości algorytmizacji ludzkich procesów umysłowych pociąga za sobą konsekwencje zarówno w postrzeganiu umysłu pod kątem funkcjonalnym, jak i treściowym. Generuje to również pytanie o naturę tychże procesów. Odradza się tym samym znany z tradycji filozofii kontynentalnej problem relacji ciało-umysł. Odrzucenie kartezjańskiego dualizmu doprowadziło wielu przedstawicieli kognitywnego nurtu do przeświadczenia, że źródeł naszych treści mentalnych poszukiwać należy w procesach zachodzących w mózgu. Celem artykułu jest analiza argumentów (...) adwersarzy obliczeniowej teorii, ze szczególnym uwzględnieniem ich konsekwencji dla programu wyjaśniania fenomenu umysłu w zgodzie z paradygmatem materialistycznym. (shrink)

The aim of this paper is to present two arguments against the dialectical interpretation of Nagarjuna's philosophy. This interpretation understands Nagarjuna's philosophy as a method of deconstruction, abstracting from Nagarjuna's own standpoint. The first argument refers to the metaphysical presuppositions of this method. The second argument refers to the positive statements asserted by Nagarjuna and focuses mainly on those concerning Buddhist practice. Furthermore, the conception of 'skilful means' and 'the two truths' will be discussed. The conclusion of this paper is (...) that Nagarjuna's philosophy is based upon determining the conditions of the possibility of the Buddhist practice rather than on a dialectic without any metaphysical assumptions. (shrink)

Nāgārjuna’s Middle Way (Madhyamaka) doctrine met with the objection that it is a mere verbal attack (vitaṇḍā) against other philosophical positions. As one of the Madhyamaka critics pointed out: because Nāgārjuna does not hold own position, he is not able to justify his criticism of the essence (svabhāva). The article is an answer to the question whether, in the context of Indian philosophy, it is possible to know things devoid of essences. Theory of knowledge of this kind, i.e. the concept (...) of omniscience (sarvajña) was presented in Aṣṭasāhasrikāprajñāpāramitā sutra. Associations between Nāgārjuna’s texts and the sutra suggest that omniscience could be a substrate for epistemological position of the Middle Way. (shrink)

This paper’s primary purpose is to show that there is a peculiar alternative to scientism whose central thesis is not about sources of knowledge or the existence of various objects, but it aims at setting out a strategy to help decide which of the two mutually exclusive beliefs is the better one to adopt. Scientophilia, to coin a term, recommends preferring, without any discussion, a position consistent with the consensus of credible and reliable experts in a given domain. In case (...) there is no such agreement, mainly because peers disagree with each other, or experts are difficult to identify, it is recommended for a scientophile to suspend judgment. Scientophilia is not a position on science or human knowledge boundaries, but it deals with the practical side of belief change. Verdicts made by this approach are partially similar to those offered by mild scientism, as scientophilia puts scientific knowledge as one of the most reliable sources. However, it is also consistent with mild antiscientism, as in some particular cases (for example, Moorean truths), it assigns reliable expertise to non-scientific experts. Therefore it is a third way. (shrink)