-- Met voorwoord van Peter-Paul Verbeek -- Onze wereld wordt alsmaar digitaler. Informatie- en communicatietechnologie (ICT) heeft een ongekende invloed op ons dagelijks leven. We raken gewend aan omgevingen die op onze voorkeuren en zoekgeschiedenis zijn afgestemd, en verliezen daardoor de gemeenschappelijke wereld langzaam maar zeker uit het oog. De toename van ICT maakt het publieke gesprek steeds lastiger. De smartphone slokt de samenleving op. De publieke sfeer, van oudsher de vrijhaven voor democratisch overleg, staat onder druk. Filosoof Henriëtta Joosten (...) zwengelt met dit boek het publieke gesprek aan over de wereld die we met de inzet van technologie aan het creëren zijn. Dit leidt tot een prikkelende visie vol handreikingen aan professionals, geïnspireerd door het gedachtegoed van de politieke denker Hannah Arendt. (shrink)

Today professionals have to deal with more uncertainties in their field than before. We live in complex and rapidly changing environments. The British philosopher Ronald Barnett adds the term ‘supercomplexity’ to highlight the fact that ‘we can no longer be sure how even to describe the world that faces us’ (Barnett, 2004). Uncertainty is, nevertheless, not a highly appreciated notion. An obvious response to uncertainty is to reduce it—or even better, to wipe it away. The assumption of this approach is (...) that uncertainty has no advantages. This assumption is, however, not correct as several contemporary authors have argued. Rather than problematising uncertainty, I will investigate the pros and cons of embedding uncertainty in educational practice of professional higher education. In order to thoroughly explore the probabilities and challenges that uncertainty poses in education, I will dwell on the radical ideas on uncertainty of the German philosopher Friedrich Nietzsche. In The Birth of Tragedy (1872) he recognises two forces: the Apollinian, that is the pursuit of order and coherence, and the Dionysian, that is the human tendency to nullify all systematisation and idealisation. Uncertainty is part of the Dionysian. I will argue that when educators take Nietzsche's plea to make room for the Dionysian to heart, they can better prepare students for an uncertain world. If, and only if, students are encouraged to deploy both tendencies—the Apollinian and the Dionysian—they can become professionals who are able to stand their ground in an uncertain and changing (professional) world. (shrink)

Hogescholen zijn dienstbaar aan de samenleving, zo valt te lezen in de strategische onderwijsagenda van het hoger beroepsonderwijs. Maar wat houdt deze publieke functie precies in? Het gedachtegoed van politiek denker Hannah Arendt biedt docenten en beleidsmakers ten minste drie handelingsperspectieven. De auteur illustreert deze drie perspectieven met voorbeelden uit de onderwijspraktijk.

What comes after postmodernism and how will this affect educational theory and, I would add, educational practices? I will take up these challenging questions by interpreting present times as a period of transformation towards a new kind of awareness. Nietzsche—for some the father of postmodernity, for me a visionary thinker who ‘presenced’ what was coming—has already explored this transformation.

Wat zou er veranderen in de wijze waarop het onderwijs gewend is professionals op te leiden als docenten erkennen dat de toekomst onkenbaar en onzeker is? In plaats van de onzekerheid te problematiseren – onzekerheid is een probleem waarmee de professional heeft te dealen – vraag ik mij af of het ook mogelijk is om onzekerheid als een rijke bron van mogelijkheden te zien. Ik maak hierbij gebruik van het onderscheid dat de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche maakt tussen het streven (...) naar orde en harmonie – het apollinische – en de kracht die de orde en harmonie juist teniet probeert te doen – het dionysische. Wanneer docenten in het beroepsonderwijs Nietzsches pleidooi om meer ruimte aan het dionysische te geven ter harte nemen en zelf bereid zijn om hun zekerheden op het spel te zetten, kunnen zij de professionals-in-wording beter voorbereiden op een onzekere (beroeps)wereld. Ze kunnen hen leren dat onzekerheid juist mogelijkheden biedt om tot nieuwe vormen van handelen en denken te komen. (shrink)

In dit artikel delen wij onze ervaringen met het ontwikkelen van de onderwijsmodule: we_mind. Binnen deze module gaan minor- en masterstudenten aan de slag met een innovatievraagstuk uit de eigen beroepspraktijk. Hierbij gaan studenten met medeburgers een publieke dialoog aan over de gevolgen van deze innovatie voor de samenleving. De beschreven ervaringen in dit artikel zijn gebaseerd op een pilot met masterstudenten, een zelfevaluatie en de doorontwikkeling van het moduleontwerp. Met dit artikel nodigen we docenten, onderwijsontwikkelaars, bestuurders, opleidingsverantwoordelijken en beleidsmedewerkers (...) uit om niet alleen maar te ‘werken, werken, werken’. Door onze ervaringen te delen en de lezer mee te nemen in het gedachtegoed van Hannah Arendt hopen we hen te inspireren om met elkaar het gesprek aan te gaan over de volgende vragen: Wat maakt een goede publieke professional? Wat is er nodig om deze op te leiden en hoe uit zich dat in onze opleidingen? (shrink)

Financiële technologische ontwikkeling, de zogeheten fintech, is hot en happening. De ontwikkelingen gaan snel maar leiden geregeld tot moreel kwetsbare praktijken. Een geautomatiseerd systeem de schuld geven van economische uitbuiting, uitsluiting en privacyschending is onzinnig. De auteurs gaan in op de vraag wat de rol van financiële ethiek (nog) is als de besluitvorming en gedragssturing bij en in het ontwerp van allerlei systemen (grotendeels) vooraf bepaald wordt. -/- Dit artikel is relevant voor financieel professionals die fintech vormgeven en/of gebruiken. Helaas (...) zijn er geen kant-en-klare oplossingen om moraliteit te programmeren. De auteurs roepen lezers daarom op om bij het managen van de nieuwe innovatiegolf te blijven streven naar vormen van goed bestuur en best practices. (shrink)

Resumen: Los trabajos abordan, desde diferentes perspectivas a la categoría de sujeto como una categoría crucial del pensamiento contemporáneo. El ámbito de preocupaciones es amplio: la perspectiva del filósofo norteamericano S Cavell quien hace una originalísima recepción de la herencia de Austin y Wittgenstein; la perspectiva fenomenológica de Sartre en diálogo y conflicto con la del psicoanálisis lacaniano y las reconceptualizaciones de la ideología realizadas por Louis Althusser; la constitución del sujeto en tensión entre la sujeción al poder y las (...) posibilidadesde resistencia según la perspectiva de Judith Butler; una relectura de la implicación de estructura y sujeto en la perspectiva estructural abierta por Saussure y continuada por Lévi-Strauss, Benveniste y Lacan, tema que recibe un tratamiento circunscripto al pensamiento del argentino Ernesto Laclau, en el que se distinguen distintas etapas; las implicaciones que los eventos fundamentales de la historia del siglo XX acarrean para una conceptualización de la subjetividad en la perspectiva de Theodor Adorno y las limitaciones que la conceptualización de la obra de arte como juego en la obra de Gadamer impone a la concepción moderna de la subjetividad. -/- Índice: Presentación del compilador La crítica de Heidegger a la noción de sujeto: un análisis a partir de la incidencia de su reflexión sobre la técnica y el lenguaje, Luciana Carrera Aizpitarte El juego como auto-representación y modo de ser de la obra de arte en la estética hermenéutica de Gadamer, Paola Belén El yo sobre la línea de ficción: análisis de las concepciones de Sartre y Lacan, Luisina Bolla El poder y el sujeto. Sujeción, norma y resistencia en Judith Butler, Matías Abeijón Theodor W. Adorno: la crítica al sujeto después de Auschwitz, Gustavo Robles Estructura, discurso y subjetividad, Pedro Karczmarczyk Transformaciones, rupturas y continuidades entre la perspectiva de Ernesto Laclau y la tradición (post)estructuralista, Hernán Fair La recuperación del sujeto: escepticismo, autoconocimiento y escritura en S. Cavell, Guadalupe Reinoso . (shrink)

L. Gazziero, « “Οἰκείως τῇ λογικῇ πραγματείᾳ” (Simplicii in Aristotelis categorias commentarium, 12.11). Contraintes disciplinaires – anciennes et modernes – de l’interprétation logique des Catégories d’Aristote », dans V. Brière et J. Lemaire (éd.), Qu’est-ce qu’une catégorie ? Interprétations d’Aristote, Leuven, Peeters, 2019, p. 9-59 [ISBN 9789042936621] -/- In addition to understanding the very notion of « category » according to its different Aristotelian contexts, the first order of business of an archaeology of Aristotle’s categories is to inquire into its (...) influential evolution at the hands of Late Ancient commentators. The essay retraces the origin and development of the « logical » interpretation which held sway both in ancient and modern times. It shows first that the key to understand the debate between Benveniste and Derrida over Aristotle’s categories is to be found in the Neoplatonic exegesis of the work of the same name. It shows next the powerful dynamic that led the commentators to dismiss more than a few hints in the text itself in order to build a remarkably consistent interpretation that understood the notion of category as the simplest and most fundamental element in a building block theory of linguistic expression and argumentation. -/- Face au foisonnement qui caractérise l’instruction contemporaine du dossier des « catégories » d’Aristote, il est encore et toujours utile de suivre le fil historique inauguré par Adolf Trendelenburg, réinventé par Emile Benveniste et élevé par Jacques Derrida au rang d’impératif méthodologique. Le geste inaugural d’une archéologie de la notion de « catégorie » consiste donc à se prémunir contre le risque d’évacuer le problème historique des catégories à la faveur d’une catégorialité anachronique ou passe-partout : ce qui n’est possible qu’à condition de replacer les « catégories » dans les différents contextes aristotéliciens où elles sont utilisées et d’interroger les contraintes disciplinaires qui ont structuré le débat autour de leur nature chez les commentateurs de l’Antiquité tardive. (shrink)

"From the Proceedings of the British Academy, London, volume LXV (1979)" - title page. Series: Henrietta Hertz Trust annual philosophical lecture -- 1978 Other Titles: Proceedings of the British Academy. Vol.65: 1979.

In § 35 of Sein und Zeit Heidegger’s denunciation of Gerede, idle talk, is confident and scathing. It sounds so sinister and threatening. What could Heidegger be talking about? One could cite numerous fictional characters (e.g., Pecksniff, Mrs. Gamp, Skimpole, Podsnap – all in Dickens), characters whose speech is very nearly an idiolect of bad faith. And yet there is something so fascinating and creative in their speech, an exuberance in their dissimulation, that one wouldn’t want to miss them. Could (...) idle talk in Heidegger’s sense contribute to the theoretization of Bakhtin's idea of the dialogic and heteroglossia and to the notion of discours as it has been developed by Benveniste, Barthes, and Genette? In prose fiction language is valorized (often implicitly) in terms of meaning/nonsense, serious/non-serious, full/empty. When in fiction language that is deemed low, formulaic, or “empty”-- gossip, chatter, prattle, idiotismes – comes to the fore the narrative elements falters, “nothing much” is said. But a kind of speech as act and process is foregrounded. It is this kind of inadvertence in language, its “idling” state, that Gerede points to. (shrink)

Human societies and civilizations have been built on countless innovations, and the role of creativity is indispensable in generating such innovations. Therefore, creativity training is the top priority of many organizations and institutions. Two researchers from Ohio State University, Angus Fletcher and Mike Benveniste, have recently proposed a new method for training creativity. The training method is based on the narrative theory, which focuses on the narrative, its structure, and how these can generate cause-and-effect in human minds.

De auteurs van Aristoteles in actie menen dat nog iets anders essentieel is voor de vorming van professionals: de notie van praktische wijsheid. Zij ontlenen dit begrip aan de Griekse filosoof Aristoteles (384-322 v.Chr.). Aan de hand van verhalen en casussen uit de onderwijspraktijk laten zij zien hoe praktische wijsheid het fundament vormt onder alle vaardigheden en competenties en hoe je studenten in het middelbaar en hoger beroepsonderwijs praktische wijsheid bijbrengt. -/- Aristoteles in actie is samengesteld door Elke Müller. Het (...) bevat bijdragen van Niek van Antwerpen, Gerben Bakker, Bert van den Bergh, Chris Detweiler, Juul Gooren, Henriëtta Joosten en Elke Müller. Het voorwoord is geschreven door Paul van Tongeren. (shrink)

I describe two traditions of philosophical accounts of evidence: one characterizes the notion in terms of signs of success, the other characterizes the notion in terms of conditions of success. The best examples of the former rely on the probability calculus, and have the virtues of generality and theoretical simplicity. The best examples of the latter describe the features of evidence which scientists appeal to in practice, which include general features of methods, such as quality and relevance, and general features (...) of evidence, such as patterns in data, concordance with other evidence, and believability of the evidence. Two infamous episodes from biomedical research help to illustrate these features. Philosophical characterization of these latter features—conditions of success—has the virtue of potential relevance to, and descriptive accuracy of, practices of experimental scientists. (shrink)