This paper raises a slightly uncomfortable question: are some delusional subjects responsible for their delusions? This question is uncomfortable because we typically think that the answer is pretty clearly just ‘no’. However, we also accept that self-deception is paradigmatically intentional behavior for which the self-deceiver is prima facie blameworthy. Thus, if there is overlap between self-deception and delusion, this will put pressure on our initial answer. This paper argues that there is indeed such overlap by offering a novel philosophical account (...) of self-deception. The account offered is independently plausible and avoids the main problems that plague other views. It also yields the result that some delusional subjects are self-deceived. The conclusion is not, however, that those subjects are blameworthy. Rather, a distinction is made between blameworthiness and ‘attributability’. States or actions can be significantly attributable to a subject—in the sense that they are expressions of their wills—without it being the case that the subject is blameworthy, if the subject has an appropriate excuse. Understanding delusions within this framework of responsibility and excuses not only illuminates the ways in which the processes of delusional belief formation and maintenance are continuous with ‘ordinary’ processes of belief formation and maintenance, it also provides a way of understanding the innocence of the delusional subject that does not involve the denial of agency. (shrink)

This paper argues that many so-called digital technologies can be construed as notational technologies, explored through the example of Monegraph, an art and digital asset management platform built on top of the blockchain system originally developed for the cryptocurrency bitcoin. As the paper characterizes it, a notational technology is the performance of syntactic notation within a field of reference, a technologized version of what Nelson Goodman called a “notational system.” Notational technologies produce abstracted entities through positive and reliable, or constitutive, (...) tests of socially acceptable meaning. Accordingly, this account deviates from typical narratives of blockchains, instead demonstrating that blockchain technologies are effective at managing digital assets because they produce abstracted identities through the performance of notation. Since notational technologies rely on configurations of socially acceptable meaning, this paper also provides a philosophical account of how blockchain technologies are socially embedded. (shrink)

Dieser Aufsatz ist eine kritische und erkundende Diskussion von Plantingas Behauptung, daß bestimmte Aussagen, aus denen evidentermaßen folgt, daß Gott existiert, berechtigterweise basal sein könnten. Im kritischen Abschnitt argumentiere ich dafür, daß es Plantinga nicht gelingt zu zeigen, daß das Kriterium des modernen Fundamentalisten für berechtigte Basalität, dem zufolge solche Aussagen nicht berechtigterweise basal sein können, selbstreferentiell inkohärent oder anderweitig mangelhaft ist. Im erkundenden Abschnitt versuche ich, ein Argument für die Auffassung zu entwickeln, daß solche Aussagen, selbst wenn sie berechtigterweise (...) basal sein könnten, wenn überhaupt, nur selten berechtigterweise basal für intellektuell differenzierte erwachsene Theisten unserer Kultur wären. (shrink)

Business models for biomedical research prescribe decentralization due to market selection pressures. I argue that decentralized biomedical research does not match four normative philosophical models of the role of values in science. Non-epistemic values affect the internal stages of for-profit biomedical science. Publication planning, effected by Contract Research Organizations, inhibits mechanisms for transformative criticism. The structure of contracted research precludes attribution of responsibility for foreseeable harm resulting from methodological choices. The effectiveness of business strategies leads to overrepresentation of profit values (...) versus the values of the general public. These disconnects in respect to the proper role of values in science results from structural issues ultimately linked to the distinct goals of business versus applied science, and so it seems likely that disconnects will also be found in other dimensions of attempts to combine business and science. The volume and integration in the publishing community of decentralized biomedical research imply that the entire community of biomedical research science cannot match the normative criteria of community-focused models of values in science. Several proposals for changing research funding structure might successfully relieve market pressures that drive decentralization. (shrink)

How should we respond to the humanity of others? Should we care for others’ well-being? Respect them as autonomous agents? Largely neglected is an answer we can find in the religious traditions of Judaism, Christianity and Buddhism: we should love all. This paper argues that an ideal of love for all can be understood apart from its more typical religious contexts and moreover provides a unified and illuminating account of the the nature and grounds of morality. I defend a novel (...) account of love for all that avoids serious worries about the incoherence or impossibility of loving everyone. Doing so requires countenancing a neglected form of love. Love admits as its object not just individual entities like people and groups; we can also bear a love for the Fs in general---for all the Joneses, all the philosophers, or even all the human beings. I go on to argue that while it is possible for ordinary agents like us to love all, we shouldn't. Instead, we should approximate love for all. The minimal approximation of love for all is, surprisingly, respect; I derive the basic, structural features of deontological ethics (including anti-paternalism and anti-aggregation) from the ideal of loving all. (NB: This paper used to be titled "Ethics in the Shadow of Love" and has been cited as an unpublished manuscript under that title.). (shrink)

Robert Henman’s article, Can brain scanning and imaging techniques contribute to a theory of thinking? came to my attention recently. My own work over the years has included applications of mathematics in the biological sciences, collaboration in experimental work in biochemistry, as well as work in the philosophy of the biological sciences. Henman suggests something that, at present, would be out of the ordinary.

This special issue introduces the study of financial technologies and finance to the field of philosophy of technology, bringing together two different fields that have not traditionally been in dialogue. The included articles are: Digital Art as ‘Monetised Graphics’: Enforcing Intellectual Property on the Blockchain, by Martin Zeilinger; Fundamentals of Algorithmic Markets: Liquidity, Contingency, and the Incomputability of Exchange, by Laura Lotti; ‘Crises of Modernity’ Discourses and the Rise of Financial Technologies in a Contested Mechanized World, by Marinus Ossewaarde; Two (...) Technical Images: Blockchain and High-Frequency Trading, by Diego Viana; and The Blockchain as a Narrative Technology: Investigating the Social Ontology and Normative Configurations of Cryptocurrencies, by Wessel Reijers and Mark Coeckelbergh. (shrink)

Physics tells us that the world that we live in is “really” composed of vast numbers of tiny particles, defined and individuated by their mass, charge, velocity and position. That is all there is, the rest being empty space. In contrast the world that we interact with in our every day lives is composed of rooms with windows, people and cats, and plates filled with milk and cornflakes. It is a world of individual objects and stuffs, most of which can (...) be effortlessly identified and labelled as being of a particular kind. Like an illustration in a child’s reader, we could look around our environment and attach labels to all of the objects and kinds of things around us. (shrink)

This collection brings together fourteen contributions by authors from around the globe. Each of the contributions engages with questions about how local and global bioethical issues are made to be comparable, in the hope of redressing basic needs and demands for justice. These works demonstrate the significant conceptual contributions that can be made through feminists' attention to debates in a range of interrelated fields, especially as they formulate appropriate responses to developments in medical technology, global economics, population shifts, and poverty.

Rom Harré’s career spans more than 40 years of original contributions to the development of both psychology and other human and social sciences. Recognized as a founder of modern social psychology, he developed the microsociological approach ‘ethogenics’ and facilitated the discursive turn within psychology, as well as developed the concept of positioning theory. Used within both philosophy and social scientific approaches aimed at conflict analysis, analyses of power relations, and narrative structures, the development and impact of positioning theory can be (...) understood as part of a second cognitive revolution. Whereas the first cognitive revolution involved incorporating cognition as both thoughts and feelings as an ineliminable part of psychology and social sciences, this second revolution released this cognition from a focus on individuals, and towards a focus of understanding individuals as participating in public practices using public discourses as part of their cognition. This edited volume adds to the scholarly conversation around positioning theory, evaluates Rom Harré’s significance for the history and development of psychology, and highlights his numerous theoretical contributions and their lasting effects on the psychological and social sciences. Included among the chapters: What is it to be a human being? Rom Harré on self and identity The social philosophy of Harré as a philosophy of culture The discursive ontology of the social world Ethics in socio-cultural psychologies Discursive cognition and neural networks The Second Cognitive Revolution: A Tribute to Rom Harré is an indispensable reader for anyone interested in his cognitive-historical turn, and finds an audience with academics and researchers in the social and human science fields of cognitive psychology, social psychology, discursive psychology, philosophy, sociology, and ethnomethodology. (shrink)

Rom Harré thinks that the Emergence–Reduction debate, conceived as a vertical problem, is partly ill posed. Even if he doesn’t wholly reject the traditional definition of an emergent property as a property of a collection but not of its components, his point is that this definition doesn’t exhaust all the dimensions of emergence. According to Harré there is another kind (or dimension) of emergence, which we may call—somewhat paradoxically—“horizontal emergence”: two properties of a substance are horizontally emergent relative to each (...) other if they cannot be displayed in the same conditions. Contrary to vertical emergence, horizontal emergence is a symmetrical relation. Harré endorses horizontal emergentism. I argue that this position faces a principled difficulty: it makes it impossible to bind different horizontally emergent discourses in an interesting way. Physics and biology for example become “island” discourses, each speaking of a distinct kind of entities. The only way to ensure that two different discourses can relate to the same entity is to reintroduce verticality into the picture. (shrink)

A major flaw of the book is its failure to note Wittgenstein’s role in destroying the mechanical or reductionist or computationalist view of mind. These continue to dominate cognitive science and philosophy in spite of the fact that they were powerfully countered by W and later by Searle and others. -/- There is much talk of W’s use of terms like “grammar”, “rules” etc but never a clear mention that they mean our Evolved Psychology or our genetically programmed innate behavior. (...) There are references to Baker and Hacker's works and to Budd, but none to many standard W refs such as ter Hark, Johnston, and especially to the searchable Intelex CDROM of his complete works, nor to Searle, and none to the vast literature of EP. -/- Many sections of the book are reasonably successful in describing W’s work but there is much aimless wandering and many mistakes and confusions. These will hopefully be obvious to those who read the above and my other reviews as I cannot recount more than a few of the hundreds of critical comments I made in my two readings of this book. A major flaw, common to most writing in the behavioral sciences, is the lack of awareness of the S1/S2 two selves mode of describing personality that W pioneered (though nobody noticed) and a failure to be clear about nature/nuture issues. The fast automatic perceptions, ‘rules’ and behaviors of S1 are mushed together with the slow conscious dispositional thinking, believing and rule following of S2 and neither are clearly or consistently distinguished from the arbitrary cultural behaviors of S3. -/- I wrote this review several years ago and since then my ideas have evolved considerably. Eventually I may revise this but for now the interested reader may consult my many more recent reviews and articles, especially “ The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language as Revealed in Wittgenstein and Searle” 80p (2016). Briefly, I now see that virtually all authors failed to give Wittgenstein’s last work “On Certainty” the prominent position it deserves and likewise failed to take advantage of the powerful dual systems of thought framework. Nor have they adopted the useful extensions of Wittgenstein’s work made by John Searle. So I first lay out a framework and then provide some detailed comments. -/- This is a reasonable first attempt to bring W’s pioneering work on higher order thought to the attention of psychology but it has many failings and needs a thorough rewrite. -/- Those wishing a comprehensive up to date framework for human behavior from the modern two systems view may consult my book ‘The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle’ 2nd ed (2019). Those interested in more of my writings may see ‘Talking Monkeys--Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet--Articles and Reviews 2006-2019 3rd ed (2019), The Logical Structure of Human Behavior (2019), and Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2019). (shrink)

This paper concerns Warren Quinn’s famous “The Puzzle of the Self-Torturer.” I argue that even if we accept his assumption that practical rationality is purely instrumental such that what he ought to do is simply a function of how the relevant options compare to each other in terms of satisfying his actual preferences that doesn’t mean that every explanation as to why he shouldn’t advance to the next level must appeal to the idea that so advancing would be suboptimal (...) in terms of the satisfaction of his actual preferences. Rather, we can admit that his advancing would always be optimal, but argue that advancing isn’t always what he ought to do given that advancing sometimes fails to meet some necessary condition for being what he ought to do. For instance, something can be what he ought to do only if it’s an option for him. What’s more, something can be what he ought to do only if it’s something that he can do without responding inappropriately to his reasons—or, so, I argue. Thus, the solution to the puzzle is, I argue, to realize that, in certain circumstances, advancing is not what the self-torturer ought to do given that he can do so only by responding inappropriately to his reasons. (shrink)

I begin the paper by outlining one classic argument for the guise of the good: that we must think that desires represent their objects favourably in order to explain why they can make actions rational (Quinn 1995; Stampe 1987). But what exactly is the conclusion of this argument? Many have recently formulated the guise of the good as the view that desires are akin to perceptual appearances of the good (Oddie 2005; Stampe 1987; Tenenbaum 2007). But I argue that (...) this view fails to capitalize on the above argument, and that the argument is better understood as favouring a view on which desires are belief-like states. I finish by addressing some countervailing claims made by Avery Archer (2016). (shrink)

This Thesis engages with contemporary philosophical controversies about the nature of dispositional properties or powers and the relationship they have to their non-dispositional counterparts. The focus concerns fundamentality. In particular, I seek to answer the question, ‘What fundamental properties suffice to account for the manifest world?’ The answer I defend is that fundamental categorical properties need not be invoked in order to derive a viable explanation for the manifest world. My stance is a field-theoretic view which describes the world as (...) a single system comprised of pure power, and involves the further contention that ‘pure power’ should not be interpreted as ‘purely dispositional’, if dispositionality means potentiality, possibility or otherwise unmanifested power or ability bestowed upon some bearer. The theoretical positions examined include David Armstrong’s Categoricalism, Sydney Shoemaker’s Causal Theory of Properties, Brian Ellis’s New Essentialism, Ullin Place’s Conceptualism, Charles Martin’s and John Heil’s Identity Theory of Properties and Rom Harré’s Theory of Causal Powers. The central concern of this Thesis is to examine reasons for holding a pure-power theory, and to defend such a stance. This involves two tasks. The first requires explaining what plays the substance role in a pure-power world. This Thesis argues that fundamental power, although not categorical, can be considered ontologically-robust and thus able to fulfil the substance role. A second task—answering the challenge put forward by Richard Swinburne and thereafter replicated in various neo-Swinburne arguments—concerns how the manifestly qualitative world can be explained starting from a pure-power base. The Light-like Network Account is put forward in an attempt to show how the manifest world can be derived from fundamental pure power. (shrink)

Chrisoula Andreou says procrastination qua imprudent delay is modeled by Warren Quinn’s self-torturer, who supposedly has intransitive preferences that rank each indulgence in something that delays his global goals over working toward those goals and who finds it vague where best to stop indulging. His pair-wise choices to indulge result in his failing the goals, which he then regrets. This chapter argues, contra the money-pump argument, that it is not irrational to have or choose from intransitive preferences; so the (...) agent’s delays are not imprudent, not instances of procrastination. Moreover, the self-torturer case is intelligible only if there is no vagueness and if the agent’s preferences are transitive. But then he would delay only from ordinary weakness of will. And when it is vague where best to stop indulging, rational agents would use symmetry-breaking techniques; so, again, any procrastination would be explained by standard weakness of will, not vagueness. (shrink)

Rom Harré has recently proposed that there is a difference between the driving force behind the early and the later Wittgenstein. According to Harré, in the early work, the major inspiration came from science, while, in the later, it came from religion. I show that only Harré’s first proposal is fully justified. In section one of my paper, I examine the picture theory, the theory of truth-functions, the meaning of propositions, and Tractatus §6.3. In section two, about the Philosophical Investigations, (...) I show that Harré is misleading. In a first step, I argue that science plays the same role in this later work as in the Tractatus, namely the role of source of inspiration. In a second step, I show that science plays also the role of a contrast against which the rich world of meaning can be discerned. I examine this contrastive role not only as regards religion, but also as regards psychology, and as regards the repercussions of Wittgenstein’s later work on science-studies. My final proposal is that the distinction between science as source of inspiration and science as a contrast goes beyond Wittgenstein: it characterises much twentieth century philosophical work in this area. (shrink)

Ordinary and philosophical thought suggests recognizing a distinction between two ways something can be of final value. Something can be of final value in virtue of its connection to other things of value (“non-basic final value”) or something can be of final value regardless of its connection to other things of value (“basic final value”). The primary aim of this paper is to provide an account of this distinction. I argue that we have reason to draw this distinction as it (...) helps avoid certain problems. I criticize accounts of this distinction due to Warren Quinn, Fred Feldman, and Michael Zimmerman. I then provide my own positive account which incorporates several of the insights of those accounts while avoiding their pitfalls. I conclude by relating my account to issues concerning partiality and appropriate attitudes. (shrink)

Το ερώτημα πώς μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και σύμφωνα με ποιες αρχές θα ήταν χρήσιμο να κατηγοριοποιηθούν είναι διττό και αφορά τόσο στην επιστήμη, όσο και την φιλοσοφία: στην πρώτη, εφόσον μέλημά της είναι η αναζήτηση συμπερασμάτων διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης και στην δεύτερη, εφόσον η αποσαφήνιση επιστημονικών εννοιών και ορισμών διευθετείται κυρίως φιλοσοφικά. Προϋπόθεση για μία τέτοια συσχέτιση είναι οι αρχές της επιστήμης να συμβαδίζουν προς τις αρχές της εμπειρίας και οι κατευθύνσεις της φιλοσοφίας (...) να μην αντίκειται προς τους όρους του επιστημονικού πειράματος: να προσφέρει δηλαδή, η φιλοσοφία, τους ορισμούς της πραγματικότητας, σύμφωνα με τους επιστημονικούς κανόνες που διέπουν αυτούς τους ορισμούς. Επιστήμη και φιλοσοφία οφείλουν να ενσωματώνουν και να γενικεύουν πληροφορίες κατά τρόπο ανάλογο προς τις προτάσεις και της εκφράσεις μιας φυσικής γλώσσας. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου τα συμπεράσματα της επιστήμης ξεπερνούν την δυνατότητα των αισθήσεων να ανατρέχουν σε προϋπάρχουσες εμπειρίες και να επιβεβαιώνονται διαμέσου αυτών, δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από το εάν η φιλοσοφία, μπορεί να συνεχίσει να στέκεται δίπλα στην εννοιολογική γνώση και να ταξινομεί με ακρίβεια τα αποτελέσματά της. Εξετάζοντας το σύνολο των σχέσεων μεταξύ αισθητικών και λογικών μορφών, στην μελέτη που ακολουθεί θα εξηγήσουμε γιατί η φιλοσοφία, διαμέσου μιας μεθοδολογίας που είναι αποτέλεσμα ιστορικής κληρονομιάς αλλά και κοινωνικής πρακτικής, όχι μόνον αφήνει χώρο, αλλά ενθαρρύνει την δημιουργία νέων συντακτικών σχέσεων με την επιστήμη, ανοίγοντας δρόμο για την αισθητική κατανόηση της επιστημονικής μέτρησης, αλλά και της ειδικής φύσης του μετρούμενου. Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο από την ικανότητα να εξισορροπεί τις λειτουργίες του νου του: τη λογική με το σκοπό και τη διασκεπτική ενέργεια με τη βούληση. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι, καμία σκοπιμότητα δεν στερείται λογικών κρίσεων και αντίστροφα: κάθε λογική κρίση οδηγείται από πρακτικές σκοπιμότητες, από αξιολογικές συνιστώσες. Πώς όμως μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με ποιες αρχές μπορούν να κατηγοριοποιηθούν; Πρόκειται για ένα ερώτημα επιστημονικό, εφόσον αναζητά λύση διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης, ταυτόχρονα όμως και φιλοσοφικό, δεδομένου ότι οι επιστημονικές έννοιες, όπως αποκαλύπτει η χρήση τους, βασίζονται κατά κύριο λόγο στις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας. Προϋπόθεση σε μία τέτοια συσχέτιση είναι οι κατευθύνσεις και τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας να μην αντίκειται στα αποτελέσματα και τις μετρήσεις του επιστημονικού πειράματος: ρόλος της επιστήμης είναι η λογική μελέτη και ανάλυση των φυσικών φαινομένων, και της φιλοσοφίας η αποσαφήνιση των εννοιών. Η επιστήμη αυτοκαθορίζεται, δηλαδή ανατρέχει στις βάσεις της επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας τα δεδομένα, διατηρώντας έτσι ζωντανά τα ερωτήματά της. Σκοπός της επιστήμης είναι, διαμέσου της ανάκλησης των ερωτημάτων της, να καλύπτει όσο το δυνατό περισσότερα κενά. Έτσι κινείται η επιστήμη: μεταβαίνοντας από το απλούστερο στο συνθετότερο και αντίστροφα, προκειμένου να επιβεβαιώνει τις παρατηρήσεις της με βάση την πρόβλεψη. Και πώς λειτουργεί η εννοιολογική γνώση; Ό, τι κάνει ο νους είναι να αντιλαμβάνεται τη φυσική επαναληπτικότητα, την περιοδικότητα των φαινομένων και να αναζητά τα αίτιά τους. Προσδιορίζοντας τα αίτια στο περιβάλλον του χωροχρόνου, ο άνθρωπος κατανοεί τις συνθήκες, δηλαδή τις προϋποθέσεις της επαναληπτικότητας και βάσει αυτής της κατανόησης, προβλέπει το πώς θα αντιδράσει η ύλη όταν βρεθεί κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Η πρόβλεψη, επομένως, βασίζεται στη μελέτη της επαναληπτικότητας των φαινομένων. Είναι ωστόσο η εμπειρία μας, ασφαλής βάση άντλησης πληροφοριών; Τα φυσικά φαινόμενα ιδωμένα ως εμπειρικά αποτελέσματα αλληλεπιδράσεων, κατηγοριοποιούνται με κριτήριο τις μεταβολές που προκαλούν. Ωστόσο, ο συνδυασμός των δυνάμεων της φύσης, προκειμένου να κατανοηθεί, πρέπει να βρει ένα ασφαλές διασκεπτικό μονοπάτι, μία οικεία κατάσταση, σε σχέση με την εμπειρία. Και πώς ο άνθρωπος κατανοεί τις γνώσεις που αποκτά διαμέσου της παρατήρησης; Έχοντας κατανοήσει ότι η φύση, για τη διατήρηση των ισορροπιών της, συντηρεί και εφαρμόζει τους ίδιους μηχανισμούς με τους οποίους έχει εφοδιάσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος συσχετίζει τις μεταβολές που συμβαίνουν στο περιβάλλον με τις μεταβολές που προκαλεί ο ίδιος με τις πράξεις του, οι οποίες είναι αποτελέσματα βουλητικών σκοπιμοτήτων. Τα αποτελέσματα αυτά ερμηνεύονται από τη λογική ως σχέσεις μεταξύ σκοπών-αποτελεσμάτων. Παρατηρώντας τα αποτελέσματα των φυσικών μηχανισμών στον εαυτό του, ο άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει ασφαλή πρόβλεψη των αποτελεσμάτων των λειτουργιών των ίδιων μηχανισμών σε άλλα επίπεδα της φύσης. Επομένως, κάθε φαινόμενο μπορεί να προβλεφθεί, εφόσον περιέχει αναγνωρισμένα για την αποτελεσματικότητά του επίπεδα ασφαλούς σύγκρισης. Άλλωστε ο όρος φυσικός νόμος, φέρει το ειδικό βάρος του σκοπού, της τελικότητας, που είναι πέρα για πέρα χαρακτηριστικό του βουλητικού μας νου: η φύση δεν βούλεται, επομένως δεν μπορεί να παράγει νόμους. Ό,τι βούλεται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι προσανατολισμένος από την φύση να αναγνωρίζει λογικές σχέσεις στην αλληλεπίδραση των φυσικών φαινομένων. Επομένως όχι η φύση, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τους νόμους, με βάση την αρχή της λογικής τακτοποίησης των παρατηρήσεών του. Πιο αναλυτικά, η καταγραφή και κατηγοριοποίηση των αποτελεσμάτων της παρατήρησης της ύλης, με βάση τους όρους παρατήρησης του εαυτού μας, συνιστά χρήσιμο εργαλείο κατανόησης του περιβάλλοντος: παρατηρώντας τα φαινόμενα, ο νους ανακαλεί τις εμπειρίες του, συνθέτοντας και ανασυνθέτοντάς τες. Όταν τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων συμφωνούν με τις προβλέψεις, παράγεται γνώση. Έτσι ο νους μετατρέπει την γνώση των φαινομένων, σε αρχή τεκμηρίωσης συμπερασμάτων, την οποία χρησιμοποιεί για περαιτέρω αναλύσεις και συνθέσεις. Οι γνώσεις που αποκτώνται από την παρατήρηση, ανακαλούνται αυτόματα όταν ο νους αντιληφθεί ότι υπάρχει ιδανική σχέση ανάμεσά τους ώστε να συνδυαστούν. Πώς όμως λειτουργεί η εμπειρία; Η εμπειρία ομοιομορφίας της ύλης, δίνει την εντύπωση ότι οι μεταβολές στο περιβάλλον συνδέονται με κάποιου είδους σκοποθεσία. Ωστόσο, οι φυσικοί νόμοι δεν είναι παρά οι εννοιολογικές διατυπώσεις του πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα και με ποιους τρόπους μπορούμε να τη μεταβάλλουμε προς όφελός μας. Αναφέρονται δε, οι φυσικοί νόμοι, μόνο στη μία πλευρά του πανάρχαιου κοσμογονικού προβλήματος της αποσαφήνισης των τρόπων αλληλεπίδρασης των αισθητών. Μιας αλληλεπίδρασης που κινείται στα όρια μεταξύ συμφωνίας και αντιπαράθεσης, δεδομένου ότι η βεβαιότητα της φυσικής σταθερότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία προοπτική κατανόησης της πραγματικότητας σε μία δεδομένη στιγμή. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν υπάρχει διάσταση μεταξύ προβλέψεων και αποτελεσμάτων; Στην περίπτωση αυτή, η θεωρία ανατρέχει στις εμπειρίες και τις ανασυνθέτει έτσι ώστε να επιτύχει τον πλησιέστερο δυνατό συνδυασμό. Έτσι λειτουργεί η λογική: ως πρωτότυπη εφαρμογή των δεδομένων της εμπειρίας, σε σχέση προς τον θεωρητικό κανόνα των προβλέψεων. Και ποια είναι η προϋπόθεση της πρωτοτυπίας όσον αφορά στον νου; Η προϋπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργικότητα: ο δημιουργικός νους, διαμέσου της παρατήρησης, αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους η ύλη αλληλεπιδρά, και δημιουργεί κάτι εντελώς διαφορετικό, όχι ως προς την πρώτη ύλη, αλλά ως προς την μορφή. Αυτή είναι δημιουργικότητα: η ενσάρκωση των λογικών συνθέσεων, το αποτύπωμα του νου στην ύλη. Εδώ εισέρχεται ο ρόλος της φιλοσοφίας, με σκοπό την αποσαφήνιση νέων και πιο σύνθετων μορφών και εννοιών, με γνώμονα τον βαθμό αποσαφήνισής τους. Ωστόσο αποσαφήνιση σημαίνει ταυτόχρονα και συστηματοποίηση, δηλαδή δημιουργική ενίσχυση των γνώσεων διαμέσου μιας ακλόνητης διαβεβαίωσης που θα ονομάζαμε προ-λογική ή καλύτερα αισθητική. Αποτελεί ωστόσο η βεβαιότητα που προκαλεί η αισθητική εποπτεία ισάξιο κριτήριο γνώσης με την λογική, ώστε να τοποθετεί τα συμπεράσματά της δίπλα στα επιστημονικά; Προσεγγίζοντας το ζήτημα από την επιστημονική σκοπιά, παρατηρούμε ότι από την περίοδο της ανθρωπιστικής επανάστασης και έπειτα, βρίσκεται σε εξέλιξη μία συστηματική προσπάθεια ανάδειξης της λογικής ως μοναδικής κατηγορίας του νου, η οποία λειτουργεί σε βάρος της γενικής προεπιστημονικής κοσμοθεωρίας περί ύπαρξης μιας ακλόνητα επιβεβαιωμένης γνώσης, που εμπειρικά προηγείται των εννοιών. Ο νους, για τους θεωρητικούς της επιστημονικής προσέγγισης, συνδέεται με τα αποτελέσματα των μελετών της ανατομίας του εγκεφάλου, οι οποίες αποκαλύπτουν σε σημαντικό βαθμό τα κέντρα των νοητικών διεργασιών. Στο περιβάλλον αυτό αντιπαρατέθηκαν οι δύο θεωρίες προσέγγισης των λειτουργιών του νου: ο δυϊσμός, με κύριο εισηγητή τον Descartes, ο οποίος υποστήριζε την αλήθεια των προεπιστημονικών αντιλήψεων, περί ενός νου ελεύθερου να ανατρέχει σε μη συμβατές προς την επιστημονική κοσμοθεωρία υποθέσεις όταν η λογική αδυνατεί να επιλύσει τα λογικά αδιέξοδα, και ο μονισμός, που εξέφραζε ότι η βιολογική ενότητα νου και πνεύματος είναι εν δυνάμει ικανή να καλύψει κάθε λογική αδυναμία. Σύμφωνα με τον δυϊσμό, εγκέφαλος και νόηση αποτελούν διαφορετικές υποστάσεις, οι οποίες συναντώνται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους: εγκέφαλος και νους, ύλη και πνεύμα συνθέτουν αλλά και συντίθενται στο περιβάλλον της ζώσας πραγματικότητας, και εκδηλώνονται ως γνώσεις. Ο νους χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τον εγκέφαλο, ενώ ο εγκέφαλος μετέρχεται εξωλογικών υποθέσεων που φαντάζουν ικανές να περιγράψουν την υπερβατική προέλευση των αρχών που διέπουν την λειτουργία του. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε αποδεδειγμένα σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων, της υλικής και της υπερβατικής, ο Descartes υπέθεσε ότι η λογική ψυχή συνδέεται με την υλική υπόσταση στο εσωτερικό του εγκεφάλου και συγκεκριμένα στην περιοχή της επίφυσης. Στην πραγματικότητα, ο λόγος ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτε για την λειτουργία της επίφυσης -ούτε σήμερα γνωρίζουμε επακριβώς τον ρόλο της- επομένως εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως μηχανισμός σύνδεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Από την άλλη μεριά, οι οπαδοί της μονιστικής θεώρησης αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν μια άυλη υπόσταση όπως είναι η λογική ψυχή, να εντοπίζεται και να προκαλεί μεταβολές στο εσωτερικό του φθαρτού σώματος; Απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο περί αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων του ανθρώπου, άυλης και φθαρτής, επιχείρησαν να δώσουν κυρίως οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανοί υλιστές φιλόσοφοι, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Από εκεί και έπειτα πειραματισμοί της βιολογίας και της νευροφυσιολογίας απέδειξαν την εξέλιξη του νευρικού συστήματος κατά την πορεία των γεωλογικών αιώνων από τα πρώιμα στάδια συγκέντρωσης νευρικών συμπλεγμάτων στις κατώτερες περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, προς τα ανώτερα. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, ότι παρόλη την πρόοδο των νευροεπιστημών, πολλά ερωτήματα που αφορούν στη σύνδεση μεταξύ εγκεφάλου-νόησης και ερμηνείας νοητικών λειτουργιών που συνδέονται με την παραπάνω σχέση, παραμένουν αναπάντητα ακόμη και σήμερα. Ο μονισμός επιμένει ότι ο νους αποτελεί παράγωγο της ύλης και απορρίπτει ως μεταφυσική κάθε τοποθέτηση πέρα από τα όρια της ζώσας πραγματικότητας. Δεν προσπαθούμε να επιλύσουμε την παραπάνω διαμάχη, δεδομένου ο κύριος λόγος μελέτης και αποσαφήνισης θεμελιωδών ορισμών γύρω από την ποσότητα και το είδος της ενέργειας που διοχετεύεται στους νευρώνες δημιουργώντας ό,τι ο Honderich περιγράφει ως ενσυνείδητες εκδηλώσεις, βρίσκεται στα χέρια της επιστήμης. Η εγκεφαλοποίηση της νόησης, αν και -ορθά- συνδέθηκε με τα επιτεύγματα της λογικής, εντούτοις δημιούργησε μία αυτοπεποίθηση για την ανωτερότητα της λογικής ως μεθόδου ικανής, όχι μόνο να ερμηνεύει, αλλά και να κατευθύνει τα πράγματα, λειτουργώντας a priori ως μηχανισμός που εμπεριέχεται στο εσωτερικό τους. Τούτη η προοπτική, αν και κατευθυνόμενη από επιστημονικούς κύκλους και -κατά κανόνα- αντίθετη προς την φιλοσοφική μεθοδολογία, εντούτοις εκδηλώθηκε ως φιλοσοφία, διαιρεμένη μάλιστα σε κινήματα ή σχολές, με κοινό χαρακτηριστικό την βεβαιότητα, ότι η λογική ενυπάρχει μέσα στην φύση των πραγμάτων, και εκδηλώνεται νομοτελειακά. Μιλώ για τα κινήματα του θετικισμού, του λογικού θετικισμού και του ιστορικισμού, τα οποία συστηματοποιήθηκαν κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα και εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και πώς η φιλοσοφία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να αποσαφηνίζει επιστημονικές έννοιες με γνώμονα την δημιουργική προοπτική; Η απάντηση της φιλοσοφίας προέρχεται από μία ιστορική πορεία χιλιετιών, με βαθιές πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες. Ο νους, ως κινητήριος αρχή της γνώσης αλλά και των αξιών, της ηθικής, συνδέεται με έργα που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι όλα παράγωγα αισθητικής και λογικής γνώσης. Φιλοσοφικά, ο νους, αρχικά, προσλαμβάνει αισθητικά το περίγραμμα, την μορφή μιας ιδέας, έπειτα την επεξεργάζεται λογικά, και εν τέλει την πραγματοποιεί. Η αισθητική δραστηριότητα, ως φιλοσοφική κατηγορία, εντοπίζεται στο αρχικό στάδιο της νοητικής λειτουργίας, ενώ η πραγματοποίηση στο τελικό. Τόσο η αισθητική δραστηριότητα, όσο και η λογική λειτουργούν σύμφωνα με έναν σκοπό: τη διασάφηση των ορίων πραγματικότητας· και βούληση είναι η λειτουργία, που ενεργοποιεί το υποκείμενο να πράξει σύμφωνα με τις επιταγές του σκοπού αυτού. Η διαίρεση του νου σε κατηγορίες έχει αφετηρία την σκέψη του Αριστοτέλη. Ο εισηγητής της λογικής επιστήμης πρότεινε τον διαχωρισμό των αρχών του νου, σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους σε θεωρητικό, πρακτικό και ποιητικό. Ο νους, στο θεωρητικό επίπεδο επεξεργάζεται συλλογισμούς που οδηγούν σε περιγραφές γεγονότων, στο πρακτικό, συλλογισμούς που οδηγούν σε ηθικές αξιολογήσεις ενώ στο ποιητικό, συλλογισμούς που αποσκοπούν στη δημιουργία καλλιτεχνικών εκφράσεων και γενικότερα, ωφέλιμων έργων. Ο Benedetto Croce στο έργο του Estetica, σημειώνει ότι οι δύο μορφές του θεωρητικού πνεύματος η αισθητική εποπτεία και η λογική αποτελούν διαφορετικές, πλην ισότιμες μορφές γνώσης: κάθε έννοια περιέχει μία πλευρά αισθητική. Ως γνώση, η αισθητική εποπτεία δεν έχει ανάγκη λογικής επιβεβαίωσης· αντίθετα, η λογική επιβεβαίωση κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και αναλύει αισθητικές πληροφορίες για να κατανοήσει τους νόμους που διέπουν το περιβάλλον. Ο πρώτος βαθμός του θεωρητικού μας νου, επομένως, χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους αποσαφήνισης των εισερχόμενων πληροφοριών, προκειμένου να δημιουργήσει και να μεταδώσει επικοινωνιακά μία μορφή. Το ερώτημα εδώ είναι εάν η αισθητική εποπτεία, περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να γίνουν κατανοητά και να γενικευθούν κατά τον ίδιο τρόπο. Οι θεωρητικές βάσεις για την ανάδειξη ενός καθολικού κριτηρίου που επιβεβαιώνει την ομοιογένεια των αισθητικών γνώσεων τέθηκαν από τον David Hume. Ο Hume διαπίστωσε ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα έμφυτο προγνωστικό κριτήριο, το οποίο μας επιτρέπει να προσλαμβάνουμε τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας. Διαμέσου της Συμπάθειας (empathy) όπως ονόμασε ο Hume την ενέργεια αυτή του νου, αλληλεπιδρούμε με τον συναισθηματικό κόσμο των συνανθρώπων μας, ακόμη και όταν δεν έχουμε ίδια γνώση των εμπειριών τους. Πρόκειται για έναν ενσυναίσθητο τρόπο επικοινωνίας, βασισμένο στην -κατά κύριο λόγο- ανάμνηση βιωμάτων καταγεγραμμένων στην προ-λογική περιοχή της εμπειρίας μας. Σήμερα η γενετική έχει ερμηνεύσει τη δυνατότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων ως ειδική εκδήλωση ενός έμφυτου αλτρουισμού, ο οποίος είναι προγραμματισμένος να προσανατολίζει το θυμικό προς ό,τι ωφελεί το είδος μας, ενώ η νευροβιολογία ερευνά το ενδεχόμενο ύπαρξης εγκεφαλικών δομών που επεξεργάζονται και ενσωματώνουν τις ηθικές αξίες διαμέσου διαδικασιών ανταλλαγής-αφομοίωσης συμπεριφορών. Είναι επομένως, το συναίσθημα ενδιάθετος τρόπος επικοινωνίας; Παρόλο που ο Hume υπέθεσε ορθά μία προλογική λειτουργία, στην οποία «απευθύνεται η σκέψη», δηλαδή μία λειτουργία που προϋπάρχει και επιβεβαιώνει κάθε εννοιολογική αρχή, στην συνέχεια συνέδεσε αυτή την λειτουργία όχι με προλογικά χαρακτηριστικά, δηλαδή γνώσεις, αλλά με συναισθηματικές ποιότητες, δηλαδή ψυχολογικά αποτυπώματα εμπειριών. Δεν είναι ωστόσο το συναίσθημα ό,τι μεταδίδει την ενσυναίσθηση, αλλά η αισθητική εποπτεία. Συναισθηματικές εκδηλώσεις παρατηρούνται και σε άλογα είδη, συνδεδεμένες μάλιστα με συγκεκριμένες εμπειρίες ωφέλιμων ή μη ωφέλιμων καταστάσεων. Σε καμία περίπτωση ωστόσο αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι να δυνατόν να γενικευθούν μεταξύ των ζώων, να αποτελέσουν δηλαδή γνώση. Το συναίσθημα δεν λειτουργεί ως παραγωγός αισθητικών γνώσεων, ούτε ως γνωσιακός αναμεταδότης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων, αλλά μάλλον ως λειτουργικός εκδείκτης του γεγονότος της αισθητικής εποπτείας. Συνοψίζουμε λοιπόν, αναφέροντας ότι με τον όρο αισθητική εποπτεία, φιλοσοφικά, συχνά εννοούμε την άμεση επιβεβαιωμένη εμπειρία, η οποία δεν χρειάζεται την λογική ανάλυση προκειμένου να αποκτήσει καθολική ισχύ: η βεβαιότητα για τον χρόνο, τον χώρο, τη μορφή των αντικειμένων, προέρχεται από παραστάσεις του νου που έχουμε σχηματίσει διαμέσου αισθητικής εποπτείας της πραγματικότητας, δηλαδή γνώσης των μορφών. Σύμφωνα με τον Croce, η λογική, όπως και η αισθητική εποπτεία, αποτελούν κατηγορίες του θεωρητικού μας νου. Η αισθητική εποπτεία αφορά στην ατομική στιγμή, ενώ η λογική στην καθολική. Αντίστοιχα, η βούληση και η ηθική, αναφέρονται στο πρακτικό επίπεδο του νου, και λειτουργούν η πρώτη ατομικά και η δεύτερη καθολικά. Η ατομικότητα του πρακτικού νου, της βούλησης, κατά τη γενίκευσή της, παράγει ηθική. Το γεγονός ότι τα κίνητρα των πράξεών μας μπορούν να αναλυθούν εννοιολογικά, να επιβεβαιωθούν διασκεπτικά ως προς το κύρος, την καθαρότητα και την αποτελεσματικότητά τους, είναι δηλωτικό του ότι η πρακτικότητα αλληλεπιδρά με τη λογική· πρόκειται για μία αλληλεπίδραση τόσο έντονη, ώστε κάθε διαχωρισμός της βούλησης από τη λογική, του σκοπού από τη γνώση που συνεπάγεται η ενέργειά της, να καθίσταται δυσχερής. Γιατί; Ο νους χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, προκειμένου να εξυπηρετεί κατ’ αρχήν, τις ανάγκες της στιγμής. Αυτή η λειτουργία, παρόλο που αποτελεί a priori προδιάθεση, η οποία προηγείται κάθε σκοπού, εντούτοις αποτελεί ταυτόχρονα και σκοπό. Καταλήγουμε επομένως στο πρώτο συμπέρασμα, ότι η τάση του ανθρώπου να θέτει σκοπούς, αποτελεί παρακλάδι του ίδιου κορμού από τον οποίο προέρχονται οι φυσικές προδιαθέσεις. Και δεν θα ήταν δύσκολο να απαντούσαμε στο πώς η τάση αυτή μπορεί να συμπλεύσει με τη νοητότητα, εάν εξειδικεύαμε το ερώτημα από το γενικό στο ειδικό. Λέμε λοιπόν ότι, σημασία δεν έχει η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο νους, ούτε η προέλευσή της, αλλά η επεξεργασία της: αντίθετα με τα άλογα είδη, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρεί και να αναγνωρίζει τα δεδομένα των παρατηρήσεών του. Παρατηρώντας τον εαυτό του ως ειδικό μέρος του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι αυτόνομος ως προς το να σκέπτεται, να προβλέπει, να κρίνει, να θέτει σκοπούς και να πράττει. Η εμπειρία είναι η στέρεη βάση των αισθητικών προσλήψεων, των λογικών προβλέψεων και της βουλητικής πρακτικότητας, της ίδιας της ηθικής: διαμέσου των αποτελεσμάτων των μετρήσεων των φυσικών φαινομένων αναγνωρίζουμε τις ποιότητες, τις διαστάσεις και τις δυνάμεις της ύλης και κατανοούμε το περιβάλλον. Τι είναι όμως η ύλη και κατ’ επέκταση το περιβάλλον; Ύλη είναι η εμπειρία της αλληλεπίδρασης των δυνάμεων της περιρρέουσας ενέργειας στον τρισδιάστατο χώρο και μονοδιάστατο προς τα εμπρός χρόνο, τα συγχρονισμένα αποτελέσματα των οποίων αναγνωρίζουμε διαμέσου των αισθήσεών μας ως μορφές. Ό,τι λοιπόν δίνει υπόσταση στην ύλη είναι ο τρόπος με τον οποίο την προσλαμβάνουμε αισθητικά· και ο τρόπος με τον οποίο συσχετίζουμε τα αποτελέσματα των αισθητικών προσλήψεων είναι η λογική. Κατέχουμε επομένως την καθαρή γνώση των πραγμάτων; Αυτό είναι αδύνατο να συμβαίνει, δεδομένου ότι η φύση μας έχει εφοδιάσει με πρωταρχικά με μηχανισμούς παραγωγής γνώσεων μόνο χρήσιμων για την επιβίωσή μας. Η υπό όρους επαφή μας με τη γνώση, περιχαρακώνει τα όρια της εμπειρίας μας: μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύλη που μας περιβάλλει και για τον νου μας, δεδομένου ότι βιώνουμε τα αποτελέσματα της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης. Η γνώση επομένως, ορίζεται και ορίζει την εμπειρία: την εμπειρία των αισθητικών μορφών, και την εμπειρία των εννοιών. Και η ειδική κατηγορία του νου που μας ωθεί να μεταβάλλουμε τις δυνάμεις του περιβάλλοντος σύμφωνα με τις επιδιώξεις μας είναι η βούληση, η οποία στη γενίκευσή της παράγει ηθική. Επομένως η βούληση καθοδηγεί την εμπειρία μας να κατακτά ό,τι είναι χρήσιμο για το συμφέρον του ατόμου και κατ’ επέκταση του είδους. Και πώς ο άνθρωπος οριοθετεί τα τις γνώσεις του; Οι νόμοι των φαινομένων, δεν είναι παρά τα αισθητικά αποτελέσματα των ενορατικών βεβαιοτήτων προς ορισμένες αρχές, οι οποίες μας φαίνονται αδιαπραγμάτευτες: η εναλλαγή ημέρας-νύχτας, η εναλλαγή των εποχών, η πορεία του χρόνου προς τα εμπρός, αποτελούν εμπειρικές επιβεβαιώσεις που αποδεχόμαστε, προκειμένου να προδιαγράψουμε τις ζωές, τα έργα μας και να περιχαρακώσουμε τα όρια των βουλήσεων και των πράξεών μας. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η νόηση ανατρέπει αυτούς τους κανόνες θέτοντας τη λογική υπεράνω της αισθητικής εποπτείας; Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να είναι βέβαιη για τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου μέσα στον οποίο υπάρχουμε και κινούμαστε. Ο χρόνος, παρόλο που είναι σχετικός, εντούτοις η κίνησή του γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας ως σταθερή, με μονογραμμική πορεία προς τα εμπρός∙ λειτουργεί δηλαδή, η κίνηση στον χρόνο, ως κριτήριο εντοπισμού της θέσης μας στον τρισδιάστατο χώρο· απαντά, επομένως ο υπολογισμός του χρόνου, στο ερώτημα πότε, σε σχέση με το ερώτημα που∙ και αντίστροφα: ο υπολογισμός του χώρου απαντά στο ερώτημα που, σε σχέση με το πότε. Η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου είναι -πέρα για πέρα- πραγματική, όσο πραγματική είναι η κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Πρόκειται για μία αλήθεια η οποία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τις αισθήσεις, αλλά μόνον από τη λογική. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αισθητικά την σχετικότητα του χώρου και του χρόνου∙ ενός χρόνου που στρεβλώνεται, που δεν έχει αρχή, τέλος, που κινείται προς κάθε κατεύθυνση∙ και αντίστοιχα ενός χώρου αεικίνητου, ασταθή, και άμορφου. Πώς μπορεί να περιγραφεί μία τέτοια πραγματικότητα; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί· και δεν μπορεί, γιατί, η αισθητική εποπτεία μας είναι κατασκευασμένη να αναγνωρίζει μόνο τρισδιάστατες μορφές. Η διαπίστωση ότι ο νους έχει την τάση να υπερβαίνει τα στενά δεσμά της αισθητικής εποπτείας, αν και φιλοσοφικά παραπέμπει στις πλατωνικές Ιδέες και το παράδειγμα του Σπηλαίου, εντούτοις ωθεί προς μία κατεύθυνση εντελώς διαφορετική από εκείνη της μεταφυσικής: στην κατεύθυνση μιας απαίτησης για διεύρυνση των ορίων της αισθητικής εποπτείας υπό την κατεύθυνση των λογικών συμπερασμάτων. Μπορεί, ωστόσο, ο άνθρωπος να υπερβεί τα εμπειρικά όρια των αισθητικών πληροφοριών και να κατανοήσει την βαθύτερη πραγματικότητα της εννοιολογικής γνώσης; Συνδυάζοντας αισθητικές μορφές, η φαντασία μπορεί να σχηματίζει ό, τι σύνθεση επιθυμεί: απλή, πολύπλοκη, αλλόκοτη, υπερβολική, ακόμη και νοσηρή ή αποτρόπαιη, αρκεί η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί να προέρχεται από το περιβάλλον της επιβεβαιωμένης αισθητικής εποπτείας. Πέρα από αυτά τα όρια, ο νους μας δεν μπορεί να αναγνωρίζει, να φαντάζεται, να συλλογίζεται. Πώς όμως η -επίσης ασύλληπτη για το νου μας- έννοια του απείρου γινόταν κατανοητή αιώνες πριν ανακαλυφθεί η θεωρία της σχετικότητας; Η κατανόηση της έννοιας του απείρου δεν αφορά στην εμπειρία της πραγματικότητας, αλλά στον τρόπο τακτοποίησης και υπολογισμού των όρων της με βάση τη οργάνωση συγκεκριμένων αισθητικών σημείων που αντιστοιχούν στη λογική γνώση: των αριθμών και των συμβόλων τους. Από τη μαθηματική σύνθεση εξαρτάται η λογική πορεία προς την απόδειξη. Όλοι οι αριθμοί εκφράζονται σύμφωνα με τα κριτήρια που εμείς επιλέγουμε. Μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε άπειρους αριθμούς; Η απάντηση είναι όχι. Ο νους μας δεν είναι προγραμματισμένος να αποσαφηνίζει αισθητικά το άπειρο, επομένως δεν μπορεί ούτε να το φαντάζεται. Τότε, εφόσον δεν μπορούμε να φανταζόμαστε το άπειρο και -ως εκ τούτου- να το εκφράζουμε αισθητικά, πώς είναι δυνατό να συζητάμε για αυτό; Το γεγονός ότι δεν έχουμε αισθητική γνώση της του άπειρου, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υποθέσουμε την ύπαρξή του. Επειδή η υπόθεση, ως διασκεπτική ενέργεια, αφορά καθαρά στην εννοιολογική γνώση, έπεται πως ό, τι υποθέτουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να το αποδεικνύουμε ή να το απορρίπτουμε, με βάση τη λογική. Πώς όμως ο θεωρητικός νους, μπορεί να λειτουργήσει κατευθείαν στο επίπεδο της λογικής, χωρίς προηγουμένως να έχει σχηματίσει το αισθητικό περίγραμμα, δηλαδή την μορφή του αποτελέσματος και της πορείας του προς αυτό; Η απάντηση είναι ότι το λογικό επίπεδο του νου μας μπορεί να υποθέσει χωρίς να μορφοποιήσει, εφόσον αντικαταστήσει τις αισθητικές μορφές με σύμβολα, με αισθητικο-λογικές παραστάσεις, που στην σύνθεσή τους μπορούν να περιχαρακώσουν λογικά τα όρια της ιδέας που υποθέτουμε. Οι παραστάσεις αυτές είναι οι αριθμοί και τα σύμβολά τους, ενώ η σύνθεσή τους είναι η μαθηματική πράξη. Είναι προφανές ότι η μαθηματική ανάλυση, εφόσον οδηγεί σε λογικά συμπεράσματα συνιστά γλώσσα, δηλαδή σύμβαση συνεννόησης, η οποία εξαρτάται από την ειδική γνώση των κανόνων της. Και πώς λειτουργεί η αισθητική γνώση στο επίπεδο αυτό; Η μαθηματική υπόθεση δεν περιέχει το προγνωστικό αισθητικό κριτήριο του αποτελέσματός της, επομένως, ουδόλως ενδιαφέρεται για την έκφραση. Η μαθηματική γλώσσα εικονοποιείται και αποτυπώνεται διαμέσου μορφών, η σύνθεση των οποίων γενικεύεται αναφορικά προς έναν συγκεκριμένο σκοπό: εκείνον της απόδειξης. Είναι επομένως, οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα αισθητικά μεταδοτές μορφές, προσανατολισμένες να ολοκληρώνουν την λογική απαίτηση. Και η βούληση δίνει την εντολή στον θεωρητικό νου να περιορίζει κάθε αυθορμητισμό, ώστε οι μαθηματικές μορφές να προσανατολίζονται μόνο προς τον λογικό σκοπό της απόδειξης. Παρόλο λοιπόν που οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα περιέχουν την αισθητική βεβαιότητα που παράγεται από την ενέργεια της απεικόνισής τους, σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνουν αισθητικά την γνώση του μαθηματικού αποτελέσματος. Η διασκεπτική ενέργεια, επομένως, όταν λειτουργεί μαθηματικά, δεν μπορεί να φανταστεί το αποτέλεσμά της, παρά μόνο να το διατυπώσει αριθμητικά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιοι οι αριθμοί, παρόλο που αναφέρονται στην πραγματικότητα, εντούτοις δεν αποτελούν πρωτογενείς μορφές ζώσας εμπειρίας, αλλά δευτερογενείς μορφές συμβάσεων διευθέτησής της, δηλαδή αναπαραστάσεις εμπειριών. Επομένως: δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα μαθηματικό αποτέλεσμα, παρά μόνο να οδηγηθούμε λογικά σε αυτό, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να έχουμε αισθητική γνώση των μαθηματικών υπολογισμών, αλλά μόνον αισθητική γνώση της εικονικής αναπαράστασής τους και εμπειρία της εφαρμογής των αποτελεσμάτων τους. Για παράδειγμα: όταν σκέφτομαι την πράξη 2 x 2 = 4, κατανοώ τον υπολογισμό, συμπεραίνω λογικά ότι με τον ίδιο τρόπο 4 x 4 = 16 και, κατ’ επέκταση, φαντάζομαι την εφαρμογή της αρχής του πολλαπλασιασμού σε ολόκληρο το φάσμα της εμπειρίας μου· μπορώ μάλιστα λειτουργώντας αντίστροφα, να φανταστώ τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης. Παρόλο όμως, που, σε αλληλεπίδραση με τη βούληση μπορώ να προσανατολίσω τη λογική μου στην αποκάλυψη και άλλων μαθηματικών αναλογιών, δεν μπορώ να διαισθανθώ το αποτέλεσμά τους, παρά μόνο να το υπολογίσω, να το συσχετίσω δηλαδή με αντίστοιχες αναλογίες και να το διατυπώσω-περιγράψω με βάση τη μαθηματική απεικόνιση. Το ερώτημα είναι εάν, στον μαθηματικό συλλογισμό περιορίζεται η χρησιμότητα της εκφραστικής δραστηριότητας σε ένα σημείο καθαρά απεικονιστικό, και είναι η βεβαιότητα του συμπεράσματος ό, τι ρυθμίζει τις βουλήσεις των υποκειμένων προς την κατεύθυνση της μεταβολής της πραγματικότητας. Ο νους υποθέτει ένα αποτέλεσμα και πηγαίνει προς αυτό, όχι βάσει μορφών ή εκφράσεων, αλλά βάσει αποδεικτικών κανόνων: οι μαθηματικοί κανόνες, σε αντίθεση με τους κανόνες της λογικής που προϋποθέτουν την αλήθεια του κριτηρίου της αισθητικής εποπτείας, μπορούν να προχωρήσουν σε λογικές συνθέσεις και ανασυνθέσεις, χωρίς να γνωρίζουν ενορατικά την πορεία προς το αποτέλεσμα. Το έλλειμμα της αισθητικής βεβαιότητας όπως είπαμε, αναλαμβάνουν οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα, τα οποία προσλαμβάνονται από το νου ως καθολικά αναγνωρισμένες ποιότητες, ως γλώσσα. Απομακρύνοντας την φιλοσοφία από τον παλιό θεωρητικό μανδύα των κατηγοριών μπορεί, ο καθαρός νους, να θέσει τα θεμέλια για μία νέα βάση, η οποία θα αντέχει στα συμπεράσματα της μαθηματικής σχετικότητας. Μία τέτοια κατεύθυνση θα απομάκρυνε την αισθητική αλλά και την ηθική φιλοσοφία από τον από τον εφιάλτη της αποπραγματοποίησης. Πράγματι λοιπόν, η επιστημονική γνώση μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή λογικών συμπερασμάτων ανεξάρτητα και όχι δίπλα στην αισθητική εποπτεία, όπως μέχρι σήμερα παραδέχεται η φιλοσοφία. Η αισθητική εποπτεία, παρόλο που αποτελεί ανεξάρτητη μορφή γνώσης, δεν μπορεί να δημιουργήσει μορφές πέρα από τα όρια των αισθήσεων, επομένως δεν μπορεί να ακολουθήσει τις επιστημονικές αρχές. Ωστόσο, το ότι η λογική υπερισχύει των αισθήσεων -βάζοντας έτσι ερωτηματικό στα όσα μέχρι σήμερα συζητάμε σε φιλοσοφικό επίπεδο γύρω από την αισθητική εποπτεία- δεν είναι ενδεικτικό του γεγονότος, ότι η φιλοσοφία έχει πάψει πλέον στην ολότητά της, να αποτελεί την θεωρητική μήτρα της επιστήμης. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο που έχουμε ήδη αναφερθεί, ως σημείο κορύφωσης της διαμάχης μεταξύ μονισμού και δυϊσμού, δόθηκε κυρίως από φιλοσόφους, Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανούς υλιστές, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που η φιλοσοφία πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία, επανεκκινώντας τις αρχές της επινοώντας νέες κατηγορίες ή νέους συσχετισμούς κατηγοριών, με βάση τα αδιαπραγμάτευτα πορίσματα της επιστήμης. Υποστηρίζουμε το σημείο αυτό ανατρέχοντας δειγματοληπτικά σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις επιστημόνων, ο εννοιολογικός προσανατολισμός των οποίων εμπίπτει και στην μελέτη του φάσματος των φιλοσοφικών προοπτικών. Ξεκινάμε με την παραδοχή του βιολόγου-ζωολόγου Nikolaas Tinbergen (1907-1988), ότι η ηθολογία, ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων και των ανθρώπων, δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει τις συμπεριφορές πέρα από τα όρια των φυσικών καταβολών μας. Αποφεύγοντας τη θετικιστική προοπτική και ανοίγοντας ένα μονοπάτι συνεργασίας μεταξύ θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών, ο Ολλανδός ζωολόγος παραδέχεται ότι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο -το οποίο πρέπει να εξεταστεί σε σχέση με την εξελικτική θεωρία- αφορά στους κλάδους της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και εν γένει των ανθρωπιστικών επιστημών. Ωστόσο, συμπληρώνουμε εδώ, ότι παρόλες τις γενικές αρχές τους, βιολογία και θετικές επιστήμες δεν μπορούν να εισδύσουν στον πυρήνα της ατομικότητας καθενός. Σε όλα τα βιολογικά είδη, η μελέτη της ατομικής αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αρκετή ώστε να συναχθούν συμπεράσματα αντιπροσωπευτικά για το σύνολο του είδους. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι η ατομικότητά του αποτελεί ξεχωριστή, προσωποποιημένη παρουσία, συνειδητά ολοκληρωμένη ψυχική, σωματική και νοητική οντότητα. Έργο δε, της ανθρώπινης ατομικότητας είναι η παραγωγή γνώσεων, με βάση το προσωπικό αισθητήριο και η μετάδοσή της στο περιβάλλον της ομάδας. Το γεγονός ότι η ομάδα μπορεί να αναγνωρίζει την αλήθεια των ατομικών γνώσεων και να θεμελιώνει στην βάση της καθολικές εννοιλογικές αρχές, αποτελεί πάγια φιλοσοφική θέση γύρω από το γεγονός ότι οι συμπεριφορές, δεν προϋπάρχουν του νου, αλλά εξελίσσονται, η δε ομοιότητά τους δεν οφείλεται σε μία ακαθόριστη λογική οντότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ατομική υπόσταση του προσώπου που σκέπτεται και βούλεται, αλλά εξελίσσεται επιλεκτικά μέσα από συνειδητές διεργασίες επιβιωμάτων και αναβιώσεων. Η θέση τουTinbergen και στην επικαιροποιείται και επαληθεύεται σαράντα περίπου έτη μετά από τον Ζωολόγο Richard Dawkins. Αναφερόμενος κυρίως στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ Ηθολογίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών ο Dawkins επισημαίνει ήδη από τις πρώτες γραμμές του έργου του Εγωιστικό Γονίδιο, την αναγκαιότητα συνεργασίας μεταξύ των δύο παραπάνω κλάδων, σημειώνοντας ότι οι Θετικές Σχολές των Πανεπιστημίων, δεν καταπιάνονται με τη φιλοσοφική αξία της Ζωολογίας· και αντίστροφα, ότι οι Σχολές των Ανθρωπιστικών Επιστημών δεν αναφέρονται στα συμπεράσματα της σύγχρονης επιστήμης. Ίσως λοιπόν, το γεγονός ότι η μελέτη λογικών συμπερασμάτων σύμφωνα με το εννοιολογικό κριτήριο της επιστήμης, στην εξέλιξή του δημιουργεί μία νέα ανάγκη εξισορρόπησης του προλογικού-αισθητικού και λογικού επιπέδου του νου μας, αρχικά όχι με βάση την κατανόηση των μορφών, αλλά της δημιουργίας ενός κοινωνικο-πολιτισμικού περιβάλλοντος, ικανού να υποδεχτεί απροκατάληπτα και χωρίς πολιτισμικό δέος, τις επιστημονικές αλήθειες. Μπορεί κάτι τέτοιο να καταστεί εφικτό; Εφόσον η ανθρώπινη διάνοια μπορεί να ξεπερνά την εμπειρία της υπολογίζοντας διαστάσεις πέρα από τα όριά της, σημαίνει ότι είναι προγραμματισμένη από τη φύση να λειτουργεί στο επίπεδο αυτό. Και ο νους μας, όντας αρχή που αυτοκαθορίζεται αλλά και εξελίσσεται, αποτελεί το αίτιο των προβλημάτων που θέτει στον εαυτό του. Άλλωστε οι φιλοσοφικές κατηγορίες όπως τις έχουμε κατατάξει σε αισθητική, λογική, ατομική-βουλητική και ηθική, είναι όροι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του φιλοσοφικού συστήματος και όχι το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα. Παρόλο λοιπόν που φαίνονται πεπερασμένες και οικουμενικές, οι λογικές λειτουργίες υπόκεινται στις αρχές της οργάνωσης και δημιουργούν απεριόριστους αριθμούς ειδικών ταξινομήσεων. Ολοκληρώνουμε λοιπόν αφήνοντας ανοικτή την παρακαταθήκη των Tinmbergen και Dawkins και την από κοινού επισήμανσή τους, όσον αφορά στην προσέγγιση της Επιστήμης από την Φιλοσοφία και αντίστροφα. Η επισήμανση-πρόταση αυτή αφορά στην εξέταση του ρόλου των συμπερασμάτων της επιστήμης ως κριτηρίου διαμόρφωσης συμπεριφορών, αλλά και διεύρυνσης των ορίων του νου, σε μία ολότελα διαφορετική βάση από αυτές που έχουν ακολουθηθεί μέχρι σήμερα: στη βάση της δημιουργίας νέων ευκαιριών για φυσική επιλογή. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1) Γρηγόρης Γκιζέλης, Το πολιτισμικό σύστημα, ο σημειωτικός και επικοινωνιακός χαρακτήρας του, εκδόσεις Γρηγορόπουλος, Αθήνα, 1980. 2) Benedetto Croce, Estetica come scienza dell’ espressione e linguistica generale, Adelphi, Milano, 2005 (seconda edizione). 3) Dawkins Richard, Το εγωιστικό γονίδιο, μετάφραση-επιμέλεια-εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, Μαργαρίτης Λουκάς, Τσουκαλαδάκης Αθανάσιος, φιλολογική επιμέλεια Μπουκάλας Παντελής, εκδόσεις Σύναλμα, Αθήνα, 1988. 4) Hume David, Κείμενα αυτοβιογραφικά, γνωσιολογικά, ηθικά, μετάφραση Μ. Γούναρη, Χ. Μησοπούλου, εισαγωγή-επιμέλεια Μαρία Πουρνάρη, εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, 2006. 5) Victor Kraft, Ο κύκλος της Βιέννης και η γέννηση του νεοθετικισμού, εκδόσεις Γνώση, Αθήνα, 1986. 6) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Ηθική φιλοσοφία, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄ έκδοση, Αθήνα, 1997. 7) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Οι πέντε εποχές της φιλοσοφίας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄έκδοση, Αθήνα, 1997. 8) Nikolaas Tinbergen et al, Ηθολογία, «Επιστημονική Σκέψη 1900-1960», επιμέλεια R. Harré, μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 1982. 9) Windelband W., Heimsoeth H., Εγχειρίδιο της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Β΄ Τόμος. «Η Μεσαιωνική Φιλοσοφία - η φιλοσοφία της Αναγέννησης - η φιλοσοφία του Διαφωτισμού», μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, Γ΄ ανατύπωση, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 2003. 10) John Z. Young, Ο εγκέφαλος και οι φιλόσοφοι, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Μετάφραση Μυρτώ Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1991. (shrink)

In this paper I set out to solve the problem of how the world as we experience it, full of colours and other sensory qualities, and our inner experiences, can be reconciled with physics. I discuss and reject the views of J. J. C. Smart and Rom Harré. I argue that physics is concerned only to describe a selected aspect of all that there is – the causal aspect which determines how events evolve. Colours and other sensory qualities, lacking causal (...) efficacy, are ignored by physics and cannot be predicted by physical theory. Even though physics is silent about sensory qualities, they nevertheless exist objectively in the world – in one sense of “objective” at least. (shrink)

In this paper I argue against two prevailing views of Kant’s Religion. Against commentators such as Michalson and Quinn, who have argued that Kant’s project in Religion is riddled with inconsistencies and circularities, I show that a proper understanding of Kant’s views on grace reveals these do not exist. And contra commentators that attribute to Kant at best a minimalist conception of grace, I show that Kant’s view of it is remarkably robust. I argue that Kant works with three (...) different conceptions of grace. These are: a) grace and the God within, b) grace and the transformation of the fundamental orientation, and c) grace that can be laid hold of; the first and the last play a significant role in his philosophy of religion. (shrink)

In this paper we advance a new solution to Quinn’s puzzle of the self-torturer. The solution falls directly out of an application of the principle of instrumental reasoning to what we call “vague projects”, i.e., projects whose completion does not occur at any particular or definite point or moment. The resulting treatment of the puzzle extends our understanding of instrumental rationality to projects and ends that cannot be accommodated by orthodox theories of rational choice.

According to the Doctrine of Doing and Allowing, the distinction between doing and allowing harm is morally significant. Doing harm is harder to justify than merely allowing harm. This paper is the first of a two paper critical overview of the literature on the Doctrine of Doing and Allowing. In this paper, I consider the analysis of the distinction between doing and allowing harm. I explore some of the most prominent attempts to analyse this distinction:. Philippa Foot’s sequence account, Warren (...) Quinn’s action/ inaction account, and counterfactual test accounts put forward by Shelly Kagan and Jonathan Bennett. I also discuss Jeff McMahan’s account of the removal of barriers to harm. I argue that analysis of the distinction has often been made more difficult by two mistaken assumption: (1) the assumption that when an agent does or allows harm his behaviour makes the difference to whether or not the harm occurs (2) the assumption that the distinction between doing and allowing and the distinction between action and inaction are interchangeable. I suggest that Foot’s account is the most promising account of the doing/allowing distinction, but that it requires further development. (shrink)

A high level of confidence in the identity of individuals is required to let them die as ordered by an advance directive. Thus, if we are animalists, then we should lack the confidence required to apply lethal advance directives to the cheerfully demented, or so I argue. In short, there is consensus among animalists that the best way to avoid serious objections to their account is to adopt an ontology that denies the existence of brains, hands, tables, chairs, iced-tea, and (...) lemonade. The adoption of such an ontology reduces the justificatory force of commonsense, which is key in arguing that we are animals and that we persist as long as we are biologically alive. With this loss of justification comes the loss of a high level of confidence that Quinn-pre-dementia’s lethal advanced directive applies to Quinn-post-dementia, via identity. If we do not have a high level of confidence that Quinn-pre-dementia’s advanced directive applies to Quinn-post- dementia, then it is not enough (on its own) to let Quinn-post-dementia die. (shrink)

Sergio Tenenbaum and Diana Raffman contend that ‘vague projects’ motivate radical revisions to orthodox, utility-maximising rational choice theory. Their argument cannot succeed if such projects merely ground instances of the paradox of the sorites, or heap. Tenenbaum and Raffman are not blind to this, and argue that Warren Quinn’s Puzzle of the Self-Torturer does not rest on the sorites. I argue that their argument both fails to generalise to most vague projects, and is ineffective in the case of the (...) Self-Torturer itself. (shrink)

According to the Doctrine of Doing and Allowing, the distinction between doing and allowing harm is morally significant. Doing harm is harder to justify than merely allowing harm. This paper is the second of a two paper critical overview of the literature on the Doctrine of Doing and Allowing. In this paper, I consider the moral status of the distinction between doing and allowing harm. I look at objections to the doctrine such as James’ Rachels’ Wicked Uncle Case and Jonathan (...) Bennett’s argument that any acceptable analysis of the distinction leaves it implausible that the distinction is morally relevant. I consider putative defences of the Doctrine from Philippa Foot and Warren Quinn. I argue that neither Foot not Quinn provides a satisfactory justification of the Doctrine of Doing and Allowing, but that the idea of self-ownership discussed by Quinn can be developed to provide a justification of the doctrine. (shrink)

Although now over 25 years old, many of the essays are quite contemporary. As expected, none of the authors grasp the full relevance of W for the description of behavior, missing most of the points made in my comments above, his many examples of how S1 becomes S2, his role as a pioneer in EP, and his attempts to separate nature from nurture. Brose has many good points and is aware of the foundational nature of On Certainty, but is too (...) scattered and does not clearly describe W’s analysis of how our innate automatic unconscious S1 is the axiomatic basis for all behavior (but with a few exceptions nobody else to this day has either). Russell’s article is excellent, especially the first part dealing with Kripke’s famously distorted view of W. For a more recent and superb deconstruction of Kripke’s W that is of very general application, see ‘Kripke’s conjuring Trick’ by Read and Sharrock. I also found Coulter’s article quite good, and like Margolis and Harre, he has continued his work to the present day and published widely. Margolis is very bright and well-read but his precious prose and attempt to include as many references as possible results in a lack of clarity and focus. Rosch makes the best effort to apply W to real research but also lacks the broad understanding of him that could transform his view of higher order thought. Harre has since become a major W scholar but has little to say here, so those interested should see my review of his ‘Wittgenstein and Psychology’. Overall, considering that this book was written over 25 years ago, and most of the authors were not philosophers, they did a good job and the volume is still worth reading. -/- Those wishing a comprehensive up to date framework for human behavior from the modern two systems view may consult my book ‘The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle’ 2nd ed (2019). Those interested in more of my writings may see ‘Talking Monkeys--Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet--Articles and Reviews 2006-2019 3rd ed (2019), The Logical Structure of Human Behavior (2019), and Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2019) . (shrink)

The distinction between doing and allowing appears to have moral significance, but the very nature of the distinction is as yet unclear. Philippa Foot's ‘pre-existing threats’ account of the doing/allowing distinction is highly influential. According to the best version of Foot's account an agent brings about an outcome if and only if his behaviour is part of the sequence leading to that outcome. When understood in this way, Foot's account escapes objections by Warren Quinn and Jonathan Bennett. However, more (...) analysis is required to show what makes a relevant condition part of a sequence. Foot's account is promising, but incomplete. (shrink)

Una estrategia recientemente utilizada por los defensores del realismo científico ha sido derivar implicaciones ontológicas del contexto manipulativo- experimental. El artículo pretende comparar y valorar dos enfoques diferentes del argumento de la manipulabilidad -I. Hackin y R. Harré-, cuya idea básica es que, de cara a establecer la existencia de una entidad, manipularla puede ser tan importante como observarla. Por último, a fin de evitar los aspectos más cuestionables de ambos enfoques, propongo entender la eficacia manipulativa como obtención de información (...) fiable. (shrink)

»Aber wenn ich höre, alles andere habe vor dem Schutz des Lebens zurückzutreten, dann muss ich sagen: Das ist in dieser Absolutheit nicht richtig. Grundrechte beschränken sich gegenseitig. Wenn es überhaupt einen absoluten Wert in unserem Grundgesetz gibt, dann ist das die Würde des Menschen. Die ist unantastbar. Aber sie schließt nicht aus, dass wir sterben müssen.« So äußerte sich Wolfgang Schäuble im April 2020 im Zusammenhang mit den Maßnahmen gegen die Corona-Pandemie. Die fundamentale Stellung der Menschenwürde, die Schäuble in (...) seiner Aussage hervorhob, steht außer Streit. Der Schutz der Würde des Menschen bildet so etwas wie den Ankerpunkt, das Umwillen der Rechtsordnung. Was die Menschenwürde genau bedeutet, ist jedoch alles andere als klar. In der juristischen Literatur kommt die Schwierigkeit, die bei der Bestimmung des Begriffs besteht, vielfach zum Ausdruck. In den Kommentaren zum Grundgesetz wird etwa festgestellt, dass es einen allgemein akzeptierten, dogmatisch präzisen Rechtsbegriff der Menschenwürde nicht gebe. Ein operabler Begriff der Menschenwürde harre immer noch der Entwicklung. Das Zusammentreffen von fundamentaler Bedeutung und inhaltlicher Unbestimmtheit ruft nach theoretischer Reflexion. Dabei ist klar, dass gerade in der relativen Unschärfe und Offenheit des Begriffs der Menschenwürde auch ein Vorzug liegt. Gerade weil dieses Konzept so vage ist, kann es einen konsensfähigen Grund kollektiver Ordnung bilden. Die folgenden Überlegungen wollen dem Rechnung tragen und sind nicht von der Absicht geleitet, den Begriff abschließend zu definieren. Eher liegt das Ziel der Studie in einer Annäherung an den begrifflichen Gehalt der Menschenwürde. Disziplinär ist die folgende Untersuchung in erster Linie der Philosophie zuzuordnen, insbesondere der Rechts- und Moralphilosophie. Es handelt sich nicht um eine rechtswissenschaftlich-dogmatische Arbeit. Das Ziel der Arbeit besteht mithin nicht darin, den Rechtsbegriff der Menschenwürde auszulegen. Jedoch hat die Studie auch eine rechtlich-praktische Zielrichtung. Sie soll, auf philosophischer Grundlage, auch den Rechtsbegriff der Menschenwürde besser verstehen helfen und damit auch der juristischen Interpretation dienlich sein. Im dritten Teil wird die Arbeit daher Bezüge zum positiven Recht herstellen und eine juristische Interpretation des Begriffs vorschlagen. Bevor die Untersuchung einsetzt, ist eine kurze Verständigung darüber nötig, von welchem Begriff der Menschenwürde im Folgenden ausgegangen wird. Der Begriff kann unterschiedlich verstanden werden. Insbesondere bestehen Vorstellungen einer (wie man sagen kann) inhärenten und einer kontingenten Würde. Nach der ersten Vorstellung hat jeder Mensch eine Würde, die er nicht verlieren kann. Nach der zweiten Vorstellung ist Würde dagegen etwas, das ein Mensch je nachdem in größerem oder kleinerem Ausmaß besitzt. Die folgenden Überlegungen gehen von der Idee der inhärenten Würde aus. Diese Würde kann verletzt oder missachtet werden, sie kann dem Menschen aber nie eigentlich genommen werden. Die Menschenwürde auch in diesem Sinn basiert jedoch auf einer Zuschreibung. Der Mensch hat Würde nicht, wie er zwei Beine hat. Die menschliche Gemeinschaft schreibt sie ihm als unverlierbar zu. Es handelt sich bei dieser Zuschreibung mithin nicht um eine deskriptive, sondern um eine präskriptive Aussage. Gerade darin manifestiert sich der unverlierbare Gehalt der menschlichen Würde – denn in einem deskriptiven Sinn verstanden, kann diese durchaus verloren gehen. Ein Mensch kann faktisch unwürdig leben, entwürdigt werden, seiner Würde verlustig gehen. Das präskriptive Verständnis dagegen statuiert eine Würde, die alle faktischen Gegebenheiten überdauert und in jedem Fall besteht. Die folgenden Untersuchungen wollen diese Würde erläutern, aber nicht begründen. Denn nach hier vertretenem Verständnis bildet die Menschenwürde selbst den Grund der normativen Forderungen von Moral und Recht. Es gibt insoweit nichts weiter zu begründen – während die Würde, wie aufgezeigt werden soll, tatsächlich den Grund der Menschenrechte bildet. Insoweit – beim Verhältnis zwischen Menschenwürde und Menschenrechten – liegt ein Begründungsverhältnis vor. Dieses wird vor allem im zweiten Teil der Arbeit näher diskutiert. Im ersten Teil soll versucht werden, in einem allgemeinen, moralphilosophischen Sinn ein Verständnis der menschlichen Würde zu gewinnen. Dazu ist es zunächst nötig, sich die wichtigsten bestehenden Theorien zur Menschenwürde zu vergegenwärtigen. Die Auseinandersetzung mit diesen Theorien wird ein Defizit aufzeigen. Diesen Analysen schließt sich eine eigene Interpretation an, die am Schluss des ersten Teils mit einigen möglichen Gegenargumenten konfrontiert werden soll. (shrink)

An extensive literature about pictorial representation discusses what is involved when a two-dimensional image represents some specific object or type of object. A smaller literature addresses parallel issues in sculptural representation. But little has been said about the role played by the sculptural material itself in determining the meanings of the sculptural work. Appealing to Nelson Goodman and Catherine Elgin’s discussions of literal and metaphorical exemplification, I argue that the material of which a sculpture is constituted plays key roles in (...) what is represented and how it is represented, in part because we have bodily and emotional responses to the real possibilities the sculptural material creates for us. I discuss examples of contemporary artworks by Melvin Edwards, Kara Walker, Willie Cole, Marc Quinn, Ai Weiwei, Janine Antoni, El Anatsui, Zoe Leonard, and others. (shrink)

This article confronts two different evaluations of the narrative identity paradigm in order to examine the possibility of a minimal narrative, practical identity without excessive stress on psychic unity and moral wholeness. It consists of three sections. The first part explains the criticisms of Lippitt and Quinn. Both authors warn of the MacIntyrean narrative model's emphasis on psychic unity and moral wholeness and argue for an ethical thinking that is built around concepts of psychic disunity and moral openness. The (...) second section introduces thoughts of Korsgaard and Frankfurt as having one important intuition in common: both their insights express the idea that our identity conceptions are intimately connected with processes of practical and moral reasoning; the ways in which we see ourselves are significant for the ways in which we act. Their sort-like conclusions are linked to the insights of Kennett and Matthews, who argue with help of empirical research on Dissociative Identity Disorder and psychopathy that we should understand our practical identity conceptions narratively. The third and last section shows how the insights of the first and second sections can be brought together in a truthful vision of moral reasoning and the moral person. It argues for a more realistic perspective on morality without altogether banishing narrative thinking, centred on the concept of moral responsiveness. This results in the affirmation of a basal practical, narrative identity and the acceptance of qualities as improvisation and imagination in moral reasoning. (shrink)

Based on the results of empirical studies of folk moral judgment, several researchers have claimed that something like the famous Doctrine of Double Effect may be a fundamental, albeit unconscious, component of human moral psychology. Proponents of this psychological DDE hypothesis have, however, said surprisingly little about how the distinction at the heart of standard formulations of the principle—the distinction between intended and merely foreseen consequences—might be cognised when we make moral judgments about people’s actions. I first highlight the problem (...) of precisely formulating the distinction between intended and foreseen consequences and its implications for interpreting the empirical data on folk moral judgment. I then distinguish between three different approaches to this problem that have been taken by proponents of the DDE in normative ethics: so-called “closeness” accounts, accounts that employ what has come to be known as a “strict” notion of intention, and Warren Quinn’s recasting of the DDE in terms of the distinction between “direct” and “indirect agency”. I show that when taken as claims about moral psychology, these different accounts entail quite different empirical predictions about what people’s moral judgments should be in particular cases. Based on the current empirical data, I argue that a version of Quinn’s formulation of the DDE is the most empirically plausible, and that adopting such a formulation helps to diffuse much of the recent empirical criticism of the DDE hypothesis. (shrink)

David Boonin has recently advanced several challenges to the self-defense justification of punishment. Boonin argues that the self-defense justification of punishment justifies punishing the innocent, justifies disproportionate punishment, cannot account for mitigating excuses, and does not justify intentionally harming offenders as we do when we punish them. In this paper, I argue that the self-defense justification, suitably understood, can avoid all of these problems. To help demonstrate the self-defense theory’s attraction, I also develop some contrasts between the self-defense justification, Warren (...) Quinn’s better known ‘auto-retaliator’ argument, and desert-based justifications of punishment. In sum, I show that the self-defense justification of punishment is more resilient than commonly supposed and deserves to be taken seriously as a justification of punishment. (shrink)

Many contemporary artworks include active matter along with rules for conservation that are designed to either facilitate or prevent that matter’s degradation or decay. I discuss the mechanisms through which actual or potential states of material decay contribute to the work’s expressive import. Nelson Goodman and Catherine Elgin introduce the concepts of literal and metaphorical exemplification, which are critical to expression: a work literally exemplifies a property when it both possesses and highlights that property, and it metaphorically exemplifies a property (...) when the properties it literally exemplifies bring that property powerfully to mind. I argue that the literal exemplification of actual or potential states of decay enhances a work’s expressive power by stimulating our bodily and emotional responses to the physical potential of the work’s active matter. Conservation practices, by affecting the properties the work literally and metaphorically exemplifies, are key to the expressive power of works that employ states of degradation and decay. The argument is illustrated through discussion of works by Zoe Leonard, Marc Quinn, and Kara Walker that literally exemplify actually or potentially decaying materials, as contrasted with works by Ai Weiwei and Sam Taylor-Johnson that represent rather than exemplify decaying materials. (shrink)

How do you put both physicists and biologists on their guard? Answer: propound a philosophical theory that ignores Darwin's demolition of essentialism in species and brands any physicist who denies your theory of natural kinds as an anti-realist. A traditional division in philosophy is between metaphysics (what sorts of things exist) and epistemology (what and how we know). Some think that the core of realism is the metaphysical assumption that there is a world independent of our minds. But this core (...) assumption is sometimes clothed in other assumptions, such as theories of truth, truth-likeness, meaning and knowledge. Scornful of what they see as an unnecessary retreat from a fully clothed realism to the naked postulate of a mind-independent reality, Harre, Aronson and Way present a realism that also embraces truth and truth-likeness, as well as their own conception of scientific method and the structure of the world. I argue that this approach, while intriguing and worth reading, leads to some insuperable difficulties. (shrink)

Intuitively, it seems that certain basic desires, or urges, are rationally impotent, i.e., that they provide no reasons for action (a famous example is Warren Quinn's story of a man who has a brute urge to turn on every radio he sees). This intuition seems to conflict with the internalist, or Humean subjectivist, claim that our desires give us reasons. But Harry Frankfurt's well-known subjectivist account, with its distinction between first- order and higher-order desires and its concepts of identification (...) and commitment, may be able to accommodate this intuition. Regan Lance Reitsma has argued that to do so, it needs to be supplemented with a concept of "personal ideals", which demand that we give no normative weight to certain inclinations. I argue that Reitsma's account depends on the unexplained assumption that some kinds of desire have special standing, and thus cannot improve on the explanation of the rational impotence of urges already available to Frankfurt. (shrink)

This article formulates a deterrence theory of punishment based on Lockean premises. Following authors such as Warren Quinn and Daniel Farrell, it is claimed that a justification for the right to punish must be built upon the recognition of the importance of a right to issue retaliatory threats. Contrary to those authors, however, the articulation of such recognition is made within a Lockean theory of individual rights. This allows us to appreciate the specific role deterrence has in a plausible (...) conception of punishment, and thus address certain objections that have been formulated recently, especially by David Boonin. (shrink)

Although now over 25 years old, many of the essays are quite contemporary. As expected, none of the authors grasp the full relevance of W for the description of behavior, missing most of the points made in my comments above, his many examples of how S1becomes S2, his role as a pioneer in EP, and his attempts to separate nature from nurture. Brose has many good points and is aware of the foundational nature of On Certainty, but is too scattered (...) and does not clearly describe W’s analysis of how our innate automatic unconscious S1 is the axiomatic basis for all behavior (but with a few exceptions nobody else to this day has either). Russell’s article is excellent, especially the first part dealing with Kripke’s famously distorted view of W. For a more recent and superb deconstruction of Kripke’s W that is of very general application, see “Kripke’s conjuring Trick” by Read and Sharrock, available on the net. I also found Coulter’s article quite good and like Margolis and Harre, he has continued his work to the present day and published widely. Margolis is very bright and well read but his precious prose and attempt to include as many references as possible results in a lack of clarity and focus. Rosch makes the best effort to apply W to real research but also lacks the broad understanding of him that could transform the view of higher order thought. Harre has since become a major W scholar but has little to say here, so those interested should see my review of his “Wittgenstein and Psychology”. Overall, considering that this book was written over 25 years ago and most of the authors were not philosophers they did a good job and the volume is still worth reading. -/- Those wishing a comprehensive up to date account of Wittgenstein, Searle and their analysis of behavior from the modern two systems view may consult my article The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language as Revealed in Wittgenstein and Searle (2016). Those interested in all my writings in their most recent versions may download from this site my e-book ‘Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization Michael Starks (2016)- Articles and Reviews 2006-2016’ by Michael Starks First Ed. 662p (2016). -/- All of my papers and books have now been published in revised versions both in ebooks and in printed books. -/- Talking Monkeys: Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071HVC7YP. -/- The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle--Articles and Reviews 2006-2016 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071P1RP1B. -/- Suicidal Utopian Delusions in the 21st century: Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B0711R5LGX . (shrink)

Bir şey, Tanrı onu emrettiği için mi iyidir ya da kötüdür? sorusunu merkeze alarak oluşturulan ve yakın dönem içerisinde gerek din felsefesi ve gerekse ahlak felsefesi içerisinde tartışılan konulardan biriside “İlahi Buyruk Teorisi”dir. Bu teori kısaca, ahlaki değerlerin kaynağının, Tanrı’nın buyruklarında, yani onun emir ve yasaklarında belirlendiğini açıklamaya çalışmaktadır. Eylemlerimizin iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesinin Tanrı’nın buyruklarıyla mı, yoksa onların Tanrı’dan bağımsız, yani, kendi doğalarından mı kaynaklandığı tartışması, ilk olarak ahlak felsefesi içerisinde Platon’un “Euthyphro” diyaloğunda kendisine yer bulmuştur. Bununla (...) beraber Hristiyan teolojisi içerisinde Aziz Augustinus, Duns Scotus ve Thomas Aquinas isimler; İslam düşüncesi içerisinde ise, “Hüsün ve Kubuh” meselesi adı altında Mu’tezile, Eş’ariyye ve Matüridiyye gibi ekoller konuya dair yaklaşımlarını ortaya koymaya çalışmıştır. Son olarak daha yakın dönemde din felsefesi içerisinde Philip L. Quinn, Robert M. Adams ve Janine Marie Idziak gibi birçok isim bu teoriye yönelik kapsamlı çalışmalar ve argümanlar geliştirmiştir. (shrink)

In responding to my article, Quinn raises the question of development in science and scientific method. He picks up on the topic of the last section of my paper, and suggests that “generalized empirical method” will be “coherent with the essential dynamics of scientific progress.” He points out that, if implemented, such an extended method “promises to be a way toward new and practical results”.

According to the Guise of the Good, an agent only does for a reason what she sees as good. One of the main motivations for the view is its apparent ability to explain why action for a reason must be intelligible to its agent, for on this view, an action is intelligible just in case it seems good. This motivation has come under criticism in recent years. Most notably, Kieran Setiya has argued that merely seeing one’s action as good does (...) not suffice to make the action intelligible. In this paper, I show that this objection has bite only because the Guise of the Good’s theory of intelligibility has yet seen little sustained articulation. Properly understood, this theory holds that an action is intelligible to an agent only if it appears to them to possess some substantive evaluative property. I then argue that this response to the objection has a significant implication for contemporary Guise of the Good theories, for it shows that the currently ascendant version of the theory, the attitudinal theory, cannot avail itself of the intelligibility motivation. (shrink)

Let me say something, to begin with, about wanting weird stuff. Stuff like saucers of mud. The example, famously, is from Anscombe’s Intention (Anscombe Anscombe 957)) where she is, in effect, defending a version of the old scholastic maxim, Omne appetitum appetitur sub specie boni. If your Latin is rusty like mine, what that says is just that every appetite – for better congruence with modern discussions, let’s say every desire – desires under the aspect of the good, or in (...) the wording made current by Velleman, under the guise of the good (Velleman 992). To desire something is to regard it as good in some way, as having some desirability characteristic. And not just any old thing can be regarded as good in some way, as having some desirability characteristic. Obviously if this is correct, it rules against our giving desires any sort of ground-floor role in our understand-. (shrink)

If people have stringent moral rights, then the doctrine of double effect is false or unimportant, at least when it comes to making acts permissible or wrong. There are strong and weak versions of the doctrine of double effect. The strong version asserts that an act is morally right if and only if the agent does not intentionally infringe a moral norm and the act brings about a desirable result (perhaps the best state of affairs available to the agent or (...) a promotion of the common good). The weak version asserts that, other things being equal, it is deontically worse to intentionally infringe a norm than to foreseeably do so. A person’s intention or mere foresight might still be relevant to his or her blameworthiness or virtue, but this is a separate issue. (shrink)