In this paper, I defend the metalinguistic solution to the problem of mathematical omniscience for the possible-worlds account of propositions by combining it with a computational model of knowledge and belief. The metalinguistic solution states that the objects of belief and ignorance in mathematics are relations between mathematical sentences and what they express. The most pressing problem for the metalinguistic strategy is that it still ascribes too much mathematical knowledge under the standard possible-worlds model of knowledge and belief on which (...) these are closed under entailment. I first argue that Stalnaker's fragmentation strategy is insufficient to solve this problem. I then develop an alternative, computational strategy: I propose a model of mathematical knowledge and belief adapted from the algorithmic model of Halpern et al. which, when combined with the metalinguistic strategy, entails that mathematical knowledge and belief require computational abilities to access metalinguistic information, and thus aren't closed under entailment. As I explain, the computational model generalizes beyond mathematics to a version of the functionalist theory of knowledge and belief that motivates the possible-worlds account in the first place. I conclude that the metalinguistic and computational strategies yield an attractive functionalist, possible-worlds account of mathematical content, knowledge, and inquiry. (shrink)

In order to fulfill their role in society, professional journalists must deliver truths. But truth-telling is not the only requirement of the goal of journalism. What is more, some of the other requirements of journalism can make it difficult for journalists to deliver truths, and may even force them to depart from truth in certain ways. In this paper, I make the requirements of the goal of journalism explicit, and I explain how conflicts between them can arise. I then make (...) some suggestions for balancing these requirements that could help journalists regain the trust of the public. (shrink)

This article pinpoints two lacunae – freedom and the subject of action – in post-structuralist epistemology and proposes to rethink agency through Hannah Arendt’s theory of action. It is argued that, given the sense of disorientation in theoretical and political practices, it is all the more important to re-conceptualize the singularity or uniqueness of agents as initiators of social change.

Objective: The objective of this study was to evaluate the clinical efficacy and appropriateness of colistin therapy in patients with hematological malignancies. -/- Methods: Age, gender, type of hematologic malignancy, and potential carbapenem-resistant microorganism risk factors were all noted in this retrospective study. In empirical and agent-specific treatment groups, differences in demographic features, risk factors, treatment responses, and side effects were compared. -/- Results: Sixty-three patients were included, 54% were male, and the median age was 49. In the last three (...) months, the hospitalization rate history was 68%, and four patients had a hospitalization history in the ICU. Carbapenem-resistant K. pneumoniae colonization was present in 22 patients (35%). Gram-negative microorganisms were isolated in 34 patients (54%). The carbapenem, quinolone, and colistin resistance rates were 82%, 76%, and 4% respectively. Clinical and microbiological response rates were 60% and 69%. 7 and 28-day mortality rates were 17% and 35%. There was no significant difference in demographic data and comorbidities in empirical (n=48) and agent-specific (n=15) treatment groups. The rate of carbapenem and glycopeptide treatments before colistin was higher in the empirical treatment group (p = 0.004; p = 0.001). The rate of starting combined antibiotics was higher in the empirical treatment group (p = 0.016). Two of the patients developed renal failure in the first week after treatment. -/- Conclusion: The use of empirical colistin may be unavoidable given the risk considerations. Shortly, colistin-resistant strains may also be a factor affecting treatment success negatively. (shrink)

In this paper, we offer a novel defense of descriptivism about reference. Our argument is based on principles about the relevance of speaker intentions to reference that are shared by many opponents of descriptivism, including Saul Kripke. We first show that two such principles that are plausibly endorsed by Kripke and other prominent externalists in fact entail descriptivism. The first principle states that when certain kinds of speaker intentions are present, they suffice to determine and explain reference. According to the (...) second principle, certain speaker intentions must be present whenever something determines or explains reference. We then go on to make these principles more precise and argue that it would be costly to deny either of them. Since on the more precise understanding we suggest, the conjunction of these principles still entails descriptivism, we conclude that opponents of descriptivism have to give up some highly plausible assumption about the relation between speaker intentions and reference. (shrink)

Objective: Hashimoto’s thyroiditis is the most common autoimmune thyroid disease. Papillary thyroid cancer is the most common thyroid cancer. Whether Hashimoto’s thyroiditis is a predisposing factor for papillary thyroid cancer remains unclear. In this study, the frequency of papillary thyroid cancer was investigated in patients with Hashimoto’s thyroiditis who underwent total thyroidectomy. -/- Methods: In this study, 534 patients were screened retrospectively. Preoperative thyroid function tests, anti-thyroid antibodies, ultrasonography findings, fine-needle aspiration biopsies, and thyroidectomy pathology results were examined. According to (...) the pathology, 139 patients had Hashimoto’s thyroiditis. Patients with Hashimoto’s thyroiditis (group 1) and non-Hashimoto’s thyroiditis (group 2) were compared. -/- Results: Papillary thyroid cancer was found in 70 patients (50.4%) in group 1 and 156 patients (39.5%) in group 2 (P=.026). The odds ratio was 1.59 (95% CI; 1.07-2.34). There was no difference for sex, age, tumor size, microcarcinoma–macrocarcinoma distribution, subtype, number of tumor focus, lymph node metastasis, vessel invasion, and extrathyroidal spread. -/- Conclusion: We found more papillary thyroid cancer and less capsular invasion in patients with Hashimoto’s thyroiditis, but we did not find any differences between groups in terms of age, gender, tumor size, vascular invasion, and metastasis. According to these findings, Hashimoto’s thyroiditis may be a risk factor for papillary thyroid cancer. (shrink)

In light of the problem of logical omniscience, some scholars have argued that belief is question-sensitive: agents don't simply believe propositions but rather believe answers to questions. Hoek (2022) has recently developed a version of this approach on which a belief state is a "web" of questions and answers. Here, we present several challenges to Hoek's question-sensitive account of belief. First, Hoek's account is prone to very similar logical omniscience problems as those he claims to address. Second, the link between (...) belief and action he proposes is too rigid. We close by sketching a generalization of the account that can meet these challenges. (shrink)

How could we go beyond the conventional categorization of the five senses and find out a sixth sense in the observation of a building? Let’s call such a sense atmospheric one. Humans are rooted in the atmosphere, generated by things and space, just as the roots of plants in the soil. To observe novel experiences, we aimed to prioritize the atmosphere and affective encounters in space. First, archive photographs and technical drawings were compiled and examined, parallel with the historical evaluation (...) of the building (Eskişehir Esnaf Sarayı) and its context. However, this reading was not only about the mere transfer of archive data but also their affective engagements of them. Further, the atmosphere and its affects were unveiled through the inherent (and personal) experiences of the space. (shrink)

Dinî tecrübe Friedrich Schleiermacher (ö.1768) ile önem kazanan ve William James’in (ö.1842) eserleriyle din felsefesinde teistik delillerin içine dahil olan bir delildir. Dini tecrübelerin birçok şekilde meydana geldiği iddia edilmektedir. Bunlardan biri de sezgidir. Bu bildirinin amacı sezgisel bilginin Tanrı’nın varlığına delil olup olmadığını ortaya koymaktır. Sezgisel yetenek, insanın fiziksel gelişimine (yani beyin) paralel olarak gelişen bir yetidir ve zihnin gelişmesiyle birlikte kapasitesi artmaktadır. Önce çocukta duygusal bir sezgi hakim iken (4-7 yaş), daha sonra çocuğun somut işlemlere geçmesiyle sezgisel yetenek (...) somutla ilişkili hale gelir. (7-11 yaş) Ve somut nesne ve durumlar (deney ve pratikler) çocuğun sezgisel yeteneğinin gelişmesine yol açar. En son aşamada yani soyut işlemler döneminde (11-17 yaş) çocuğun beyninde prefrontal lobun gelişmesine bağlı olarak akli muhakeme gelişir ve bunun etkisiyle sezgisel yetenek, akli verileri kullanarak soyut sezgiye yönelir. Sezgisel yetenek böylece üç dönemin özelliklerini gösterebilir; çocukluktan aldığı duygusal sezgi ve somut/nesnenin çağrıştırdığı somut sezgi ve aklın dış dünyadan aldığı bilgileri zihinsel süreçlerden geçirerek işlemesi sonucu gelişen akılcı sezgi. O nedenle insanlarda tek bir sezgiden bahsetmek yanlıştır. Sezginin üç türü birbiriyle eş güdümlü olarak bilgiyi elde etmek için çalışır. Bu üç sezgi türünden akılcı sezgiye önem veren İbn Sina, sezgi bilgisini rasyonel, epistemolojik alana dahil eder. Yaptığı ilim sınıflamasında sezgi bilgisini deneye dayalı bilgi türü olarak görür ve akla/deneye dayalı bir sezgi anlayışı geliştirir. Bu sezgi anlayışı, peygamberliği rasyonel bir temele oturtmak ve irrasyonel olmadığın açıklamak için de kullanır. Kudsi akla sahip peygamberler üstün zekalarının etkisiyle güçlü sezgiye sahip olurlar ve vahiy alırlar. Vahiy alan sezgisel yetenek diğer insanlarda ortaya çıkıp dini tecrübeleri şekillendirebilir mi? Peygamberlerin vahiy tecrübesini taklit ederek kendilerinde yüksek sezgisel yeti olduğunu savunan bazı kişiler (veli) ilham yoluyla bilgi elde ettiklerini iddia etmişlerdir. Dini tecrübe delilinde bu tür tecrübeler dini delil olarak sayılmaktadır. Fakat bu sezgisel bilginin kaynağı duygu mudur, somut bir gösterge (deney) midir yoksa akıl mıdır? İlham ürünü olan eserlerde her zaman duygu vardır ve bu tür ifadeler insanı duygunun hakim olduğu zihinsel bir duruma götürür. Fakat vahiy tecrübesinde duygunun yanında, somut dünyanın varlığı ve akla dayalı bir sezginin olduğu da vurgulanmaktadır. O nedenle sezgisel bilgi ürünü vahiy üç tür sezgi bilgisine dayalı iken, ilham ürünü olan sezgisel bilgi sadece duyguya dayalıdır. O nedenle ‘dini’ bir delil olarak değil ‘mistik’ bir delil olarak değerlendirmeyi hak eder. (shrink)

This paper explores the implications of Zeynep Tufekci’s capacities approach to social movements, which explains the strength of social movements in terms of their capacities. Tufekci emphasises that the capacities of contemporary social movements largely depend upon their uses of new digital technologies, and of social media in particular. We show that Tufekci’s approach has important implications for the structure of social movements, whether and what obligations they can have, and for how these obligations distribute to their members. In (...) exploring these implications, we develop a tripartite taxonomy of social movements. Each type of social movement in the taxonomy corresponds to a different type of group: social campaigns, social struggles, and social agitations. We show that all three types of social movement can bear obligations in virtue of their capacities. Finally, we argue that a surprising upshot of the obligations of social movements is that members of oppressed groups can have obligations to resist their own oppression in virtue of being members of social movements. (shrink)

Dini çoğulculuk, dini dışlayıcılık ve kapsayıcılıktan farklı olarak, her dinsel inanış taraftarlarının kendi dinleri içinde kalarak ilahi selamete erişeceğini söyler. Temelde, teolojik ve felsefi boyutları olan dini çoğulculuk tartışmasının siyasete bakan bir yönü de vardır. İslam tarihinde Meşşâî felsefenin kurucusu ve mutluluk filozofu olarak bilinen Farabi, bir taraftan hakikate nasıl ulaşılacağı diğer taraftan ise “âlem” adını verdiği kozmopolitanizm nasıl inşa edileceği ile ilgilenmektedir. Siyasal toplumun amacının, insanların uygun ölçekte, en yüce iyi için yardımlaşmalarını sağlamak olduğunu savunan Farabi’ye göre, erdemli bir (...) yaşam kurulmasına imkan sağlayan üç örgütlenme biçimi vardır: Şehir, millet ve âlem. Platon ve Aristoteles gibi Antik düşünürlerden farklı olarak erdemli bir yaşamın sadece sitede kurulacağı düşüncesine karşı çıkan Farabi, sitenin yetkin bir yaşamın ilk basamağı olduğunu savunur. Ancak, erdemli yaşamı site ile sınırlamaz. Farabi’nin teorisinde, Antik düşünceyi aşan bir kozmopolitanizm söz konusudur. Bundan dolayı Farabi, farklı dinlerin varlığını, kendi siyasal düşüncesine uygun olarak meşru kabul eder. Eğer mutluluk için yardımlaşacaklarsa, insanların dinlerinin farklı olmasında bir beis görmez. Bu dini çoğulculuğun siyasal temelidir. Diğer taraftan Farabi, dinleri hakikatle eşitleyen anlayışa karşı çıkarak, farklı dinlerin hakikatin çeşitli imajlar, örnekler ve taklitler yolu ile halka benimsetilmesi olarak görülmesi gerektiğini savunur. Diğer bir ifade ile dinler, hakikatin kendisi değil, farklı tarihsel ve kültürel bağlamlarda oluşmuş sembolik ifadesidir. Bu bakımdan bütün dinler ile hakikat arasında bir mesafe bulunmaktadır ve hiçbir din hakikatin kendisi değildir. Buradan Farabi’nin düşüncesinde dinsel çoğulculuğunun sınırı olmadığı çıkmamalıdır. Farabi’ye göre din, felsefe yolu ile bulunan hakikatin ikna etme veya hayal ettirme yoluyla ya da her ikisiyle birden halka kabul ettirilmesidir. Ancak Farabi, hakiki felsefe ile sahte felsefe arasında bir ayrım yapar ve ancak hakiki felsefeyi takip eden dinlerin bir hakikat değeri olduğunu savunur. Hakiki felsefe ise evrenin bir ilk nedeni olduğunu ve ilk nedenin de nedensiz olduğunu söyler. Bu, evrenin tek bir yaratıcısı olduğu anlamına gelir ve çok tanrıcılığı dışlar. Bu bakımdan Farabi, sadece tek tanrılı dinleri çoğulculuk kapsamına alır. Bunun nedeni, tek tanrılı dinlerin hakikatle özdeş olmaları değil, hakiki felsefeyi takip etmeleridir. Çünkü felsefe dinden öncedir. Bu, Farabi’nin düşüncesinde çoğulculuğun sınırlarına işaret etmektedir. Farabi, dinleri hakikatle özdeş görmeyerek ve aynı hakikatin sembolik ifadeleri olduğunu söyleyerek çoğulculuğun yolunu açar. Buna karşın sahte felsefeyi takip eden dinler olduğu gerekçesiyle çok tanrılı dinleri dışarıda bırakarak sınırlarını çizer. Bu çalışma, Farabi’nin düşüncesinde dini çoğulculuğun siyasal ve epistemolojik temellerini ve çoğulculuğun sınırlarını konu almaktadır. (shrink)

21. yüzyılın üçüncü on yılının şafağında, insanlığın varlığı son derece tehlikeli hale geldi. Ormanlarımızı kesiyor, tatlı su akiferlerimizi tüketiyor ve hayati önem taşıyan topraklarımızı kaybediyoruz. Okyanuslarımızdaki yaşamı sıyırıp yerine yüz milyonlarca ton plastik atık koyuyoruz. Çevremizi toksik endüstriyel kimyasallarla dolduruyoruz. Kirliliğimiz, kıtalardaki yaşamın dokusunu parçalayan ısı dalgalarına, kuraklıklara ve vahşi yangınlara neden olan iklim değişikliğini tetikliyor. Ve dünyaya yeni nesiller getiriyoruz, onurlu bir varoluşun kaynaklarına erişmeye ihtiyaç duyan milyonlarca insan. Hayata yönelik tehditlerin kapsamı ve genişliği her geçen gün artmaktadır. Bu (...) sürdürülebilir bir kalkınma şekli değildir. -/- Hastalıklarımızın temel nedeni, yanlış bir düşünce tarzından kaynaklanır. Bu tam olarak ne anlama geliyor? bu, ruhsal doğamızı inkar ederken kendimizi esas olarak maddi varlıklar olarak düşündüğümüz anlamına gelir. Maddi varlıklar olarak var olduğumuzu ve başka bir şey olmadığını düşündüğümüz için öncelikle bedenlerimizi zararlardan korumaya ve maddi varlığımızı sürdürmeye önem veririz. Manevi doğamız, eğer hiç düşünülürse, fiziksel varlığımızın ikincil bir yönü olarak ele alınır - ciddiye alınmaması gereken bir şey. Bizim için önemli olan tek şey maddi dünyada ortaya çıkan fenomenlerdir - görülebilen, duyulabilen, dokunulabilen veya ölçülebilen şeyler, ancak duyularımızın bizi aldattığını biliyoruz, duyular beynin bir yapısıdır. . Gerçek bir dünya olarak kabul ettiğimiz şey bir yanılsamadır. Pozitivist ve materyalist düşüncenin tahakkümü mantıksızlığa ve yıkıma yol açar. -/- Peki bu yaklaşım bizi nereye götürdü? Bize bir mutluluk ve tatmin duygusu getirdi mi? Her günü neşeli bir işbirliği ruhu içinde, parlak umutlar ve mutlu beklentilerle dolu kalplerimizle yaşamak yerine, kendimizi diğerlerinden soyutladık ve onları rakip veya düşman olarak gördük. Düşüncelerimiz, sonsuz bir savaş, yoksulluk, açlık ve çevresel yıkım döngüsüne yol açan şüphe, korku ve açgözlülükle dolu. Yakında uyanmadıkça ve ruhsal doğamıza dikkat etmedikçe, Dünya'da insanlık için bir gelecek olmayacak. -/- Kelimeler hayattır. Kelimeler hafiftir. Kelimeler güçtür. Kelimeler enerjidir. Sözler gerçektir. Kelimeler canlandırabilir ve kelimeler de öldürebilir. Kelimeler umut verebilir veya bizi umutsuzluğa sürükleyebilir. İnsanlar barışı inşa etmek için kelimeleri, savaşmak için kelimeleri kullanırlar. Kelimeler kültürler, dinler ve milletler arasında duvarlar oluşturabilir. Ve kelimeler de köprüler kurabilir. Bir bireyin, bir ailenin, bir topluluğun, bir ülkenin ve gezegenimizin varlığı, konuştuğumuz kelimelerin gücüyle iyiye veya kötüye yönlendirilmektedir. Konuştuğumuz kelimeler bu dünyada olan her şeyden sorumludur. Bu nedenle, konuştuğumuz kelimelerden sorumlu olmalıyız. Gelecek nesiller adına, umarım her birimiz sadece parlak, ışık dolu sözler söylemek için elimizden gelen her şeyi yaparız, böylece bir gün torunlarımız ışıkla dolu bir dünyaya doğar. Kaybedecek vakit yok. Bu andan itibaren, umarım hepimiz kullandığımız kelimelere yakından bakar ve onları parlaklık ile doldurmak için sürekli çaba gösteririz. -/- Kimse bizim için hayatımızı değiştiremez. Kimse bizim için dünyayı değiştirmeyecek. Her birimizin, konuştuğumuz her kelimenin serbest bıraktığı olağanüstü, yaratıcı gücü tanımasının ve bilinçli olarak sadece şükran, teşvik ve iyi niyetle dolu kelimeleri konuşmanın zamanı geldi. Bu andan itibaren, kendimiz ve başkaları için sevgi ve bağışlama ile rezonansa giren kelimeleri seçelim. Sadece bir adım ileri gidersek bunu kesinlikle yapabiliriz. Her seferinde bir adım, her seferinde bir kelime, bilincimizdeki trajedi ve izolasyon tohumlarını söküp onları mutluluk ve uzlaşma dalgalarına dönüştürebiliriz. Kendimiz, Toprak Ana ve gelecek nesiller adına, insanlığın Dünya üzerindeki olumlu evrimine katkıda bulunan kelimeleri kullanalım. (shrink)

Kant felsefesine karşı yapılan en yaygın eleştirilerden biri onun öznelci olduğudur. Bu eleştiriyle birlikte ayrıca Berkeleycilik suçlaması ve fenomenalist okuma karşımıza çıkmaktadır. Öznelcilik ithamına göre Kant empirik nesneleri sağlam/zihinden bağımsız bir şekilde düşün(e)mez, bu ise bilincimizin içine sıkışıp kaldığımız bir felsefeye yol açar. Berkeleycilik suçlaması ve fenomenalist okumaya göre de Kant felsefesi sadece görünüşleri bilebileceğimizi söyleyerek, bütün gerçekliği “kafanın-içinde-duran” zihinsel içeriklere indirgemiştir. Bu makalede öncelikle Kant’ın Berkeleycilik ithamına karşı kendi argümanlarını inceleyeceğiz; daha sonra fenomenalist okumanın temel varsayımlarını Van Cleve’in Kant (...) yorumunu mercek altına alarak bulacak ve eleştireceğiz. Bizim görüşümüze göre Van Cleve Kant’ı ele alırken ona iki varsayım isnat eder. Birincisine göre, Kant Kartezyen-Lockeçu temsiliyetçiliği savunur; ikincisine göre, Kantçı özne temelcidir. Bizce bu iki varsayımın Kant’a yüklenmesi haksızdır ve dolayısıyla Berkeleyci fenomenalist okuma ikna edici görünmemektedir. Kant’ın görünüş kavramı “kafanın-içinde-duran” zihinsel içerikler anlamına gelmemektedir; özne ise Kant’ın felsefesinde temelci bir pozisyon işgal etmez, dolayısıyla özne nesneyi salt bir zihinsel içerikmiş gibi taşımaz zira hem özne hem nesne Kant’ta fenomenal alana düşerler. (shrink)