Seni berfilsafat di ruang akademik memuat pengalaman penulis dalam berfilsafat dari UIN Sunan Kalijaga Yogyakarta sebagai mahasiswa Pascasarjana Filsafat ke IAIN Manado sebagai Dosen Filsafat.

Pada percobaan kedua ini, kami memperbarui data untuk chatbot yang disediakan di [1] dengan mengunggah artikel baru [2] ke server Chatbase untuk pembelajaran. Kami masih ingin mengeksplorasi keterampilan pemahaman bacaan Chatbase serta kemampuannya dalam menyampaikan konten yang diringkas atau diekstraksi secara khusus dari artikel yang disediakan [2]. Selain itu, dalam perintah yang kami berikan kepada Chatbase mengenai konten [2], kami mencoba mempelajari apakah kecerdasan buatan dapat menghubungkan konten yang dibaca dengan prinsip-prinsip yang tecantum di [3-4]. Kami menyediakan percakapan rinci dengan (...) Chatbase sebagai berikut. Perintah 1: Apa pembelajaran utama dari artikel ini? Chatbase: Artikel ini membahas pentingnya retraksi dalam penelitian ilmiah dan menyarankan cara untuk meningkatkan proses retraksi. Penulis berpendapat bahwa retraksi pada dasarnya tidak buruk, melainkan merupakan cara praktis untuk memperbaiki kesalahan dan memperkuat upaya ilmiah. Artikel tersebut menyarankan bahwa mewajibkan pengungkapan kekurangan dapat mencegah pernyataan yang berlebihan dalam sebuah penelitian dan bahwa menguraikan empat jenis informasi jika ada retraksi informasi dapat mendorong peneliti dan institusi untuk mendukung retraksi jika diperlukan. Artikel tersebut juga menyebutkan ceklis integritas publikasi yang dapat membantu menunjukkan masalah atau kekeliruan tanpa memerlukan pernyataan resmi atas pelanggaran atau kesalahan yang dilakukan. (shrink)

Kimi zaman akademik hayatımızı doğrudan etkileyen kararların kimler tarafından nerede ve nasıl alındığını bilemeyebiliriz. Kimi zaman da bilsek bile bu akademik toplumun şeffaf olduğu anlamına gelmeyebilir. Doktora sonrası yurda dönmeden önce, tezimi okuyan hocalarımdan “Orada seni anlayan birilerini bulabilecek misin?” gibi bir soru gelmişti. Sorunun doğru yanıtının ne olduğundan emin değildim; hala da değilim.

Bilime ve onun bilgisine akademik, politik, ekonomik ve kamusal alanlar olmak üzere birçok alanda diğer bilgi iddialarına kıyasla daha fazla güven duyulmaktadır. Bilime duyulan bu güvenin temelinde büyük ölçüde bilimsel süreçlerin ve yöntemlerin nesnel bir şekilde yürütülmesi ve bu nesnel sürecin bir ürünü olarak bilimsel bilginin tarafsız bilim insanları tarafından ortaya konulduğu düşüncesi yatmaktadır. Bu bakımdan toplum tarafından bilimin tartışılmaz statüsünün ve bilimsel bilgiye verilen değerin belirleyicisi olarak nesnellik özelliği ön plana çıkmaktadır. Bilhassa doğa bilimleri söz konusu olduğunda bilimsel (...) yöntemin olgulara ve dış dünyaya ilişkin nesnel bilgiler sağladığı düşünülmektedir. Bu bakımdan doğa bilimleri, bilimde nesnelliğin paradigmatik örnekleri olarak kabul görmektedir. Beşeri ve sosyal bilimler alanında ise doğa bilimlerine kıyasla nesnellik algısı düşük olmasına rağmen, yöntemlerinin bilimsel yöntemle çalışılmaya uygun olmasından dolayı en azından ilke olarak nesnel olduğu değerlendirilmektedir. Bilimin değerler alanından ziyade olgu alanına ilişkin çalışmalar yürütmesi, bilim insanlarının değerler, anlamlar ve ideallerinden de kendisini izole ederek bilimsel nesnelliği temin edilebileceği konusunda genel bir kavrayışa yol açmaktadır. Bu görüşün önde gelen düşünürü Karl Popper’dır. Popper bilimsel nesnelliğin, olgusal içerikli önermelerin – protokol önermeleri – öznelerarası sınanabilir olması ile temin edilebileceğini ve böylece bilim insanlarının çalışmalarında kültür, değer ve inanç gibi öznel kanılarının bilimsel bilginin temellendirilmesi ve sınanması noktasında kullanılamayacağını ifade etmiştir. Ancak bilimin doğasına yönelik bir soruşturma bilimsel bilginin düşünüldüğü kadar nesnel bir sürece sahip olmadığını, bilim faaliyetini gerçekleştiren bilim insanlarının kişisel çıkarlarının, değerlerinin ve içinde yaşamış oldukları kültürel faktörlerin bilimsel bilginin elde edilmesi sürecinde etkili olabileceğini ortaya koymaktadır. Bu bakımdan bilimin doğasını doğru bir şekilde anlayabilmenin yolu bilimlerde nesnellik ölçütünün sosyolojik ve kültürel unsurlarla yakından ilişkili olduğunu bilmekten geçmektedir. Thomas Kuhn bilimsel değerlendirmelerde değer yargılarının ve kültürel unsurların kaçınılmaz olduğu düşüncesindedir. Kuhn, Popper’ın aksine sosyolojik etmen ve değerleri de işin içerisine katarak bir bilimsel nesnellik değerlendirmesi yapmaktadır. Bu doğrultuda, o bilimde fazlasıyla öznel unsurları vurguladığı eleştirilerine imkân vermeyecek şekilde bilim insanlarının takip etmesi gereken ve tavsiye niteliğinde olan belirli değerler neticesinde bilimsel nesnelliğin ve rasyonalitenin sağlanabileceğini ifade etmektedir. Bu kapsamda çalışmada, bilimin en bilinen özelliği olarak göze çarpan nesnellik kavramı ve düşüncesine yönelik kavramsal bir belirlemenin ardından kültür ve değer gibi sosyolojik unsurların bilimsel objektifliğin ayrılmaz bir parçası olduğu argümanı, Popper ve Kuhn’un çalışmaları göz önünde bulundurularak serimlenecektir. (shrink)

Cambridge’deki büyük akademik cemaatin sakinleri olan bizler bir araya geldik ve hoşgörü ve onun egemen politik iklim içerisindeki yeri hakkında dostça ama ateşli bir tartışma yürüttük. Okuyucu, bizim nerelerde aynı düşüncede olmadığımızı bulmakta hiçbir zorluk çekmeyecektir. Diğer taraftan, farklı başlangıç noktalarından ve farklı yollardan hareketle yaklaşık olarak aynı yere ulaştık. Her birimiz için, egemen hoşgörü kuramı ve pratiğinin, incelendiği takdirde, korkunç politik gerçekleri gizlemeye yarayan bir maske olduğu ortaya çıktı. Kızgınlığın tonu makaleden makaleye keskin bir şekilde artmakta; belki de (...) boş yere, okuyucuların bu noktaya getiren akıl yürütmeyi takip edeceklerini umuyoruz. Nihayetinde bu kızgınlık hem kafa hem de kalpte ikamet etmektedir…. (shrink)

Paul Goodman, 1960’larda modern Amerikan toplumunun organize sistemi içerisinde dönemin gençliğinin sorunlarını ön plana çıkaran ‘Growing Up Absurd: Problems of Youth in the Organized System’ (Saçmayı Büyütmek: Organize Sistemde Gençliğin Problemleri, 1960) eseri ile sosyal bir eleştirmen olarak ön plana çıkmıştır. Amerikalı bir düşünür olan Paul Goodman’ın kısa öyküler, romanlar, şiirler ve makalelerden oluşan çalışmaları, siyaset, sosyal teori, eğitim, kentsel tasarım, edebi eleştiri, hatta psikoterapi gibi geniş bir yelpazeye dağılmıştır. Onun temel argümanı (1960: 9-10) tek bir merkez etrafında örgütlenen teknoloji (...) toplumunun başarısızlıklarını eleştirerek, mevcut düzenin insanın doğasına uygun bir biçimde yeniden inşasını vurgulamaktadır. Goodman’ın yeniden inşa süreci içerisinde insan doğasına önem veren faaliyete dayalı anarşist ideolojisi, sorumluluk duygusunun homojen bir şekilde bireyler arasında paylaşılması gerektiğini vurgular. Goodman merkeziyetçi olmayan siyaset anlayışı ile kendisini Amerikan siyasetinin ve kültürünün karşısında yer alan bir pozisyonda konumlandırmaktadır (Honeywell, 2011: 1). Diğer bir deyişle Goodman (1960: 36), anarşist geleneği formüle etmek amacıyla yirminci yüzyıl Amerikası’nın içinde bulunmuş olduğu mevcut durumdan yola çıkarak eleştirilerini ademi merkeziyetçilik, katılımcı demokrasi, özerk toplum temaları üzerine temellendirmiştir. -/- Goodman’a göre, sosyal, kültürel, ahlâk ve eğitim gibi alanlarda uygulanan kurallar günümüz devletlerini etkisi altına alan kapitalist düzen tarafından belirlenmektedir (Bakır, 2016: 110). Bu durum Goodman’ın da içerisinde bulunduğu anarşist düşünürler tarafından kabul edilebilecek bir husus değildir, çünkü anarşistler mevcut düzenin ve sosyal yaşamın otorite ve itaat yapılarıyla güçlendirilen belirli yaklaşımlar ile kontrol altına alınmasını, insanların fikirlerini özgürce ifade edemeyeceği, bir nevi entelektüel bir hapishane içerisinde yaşaması anlamına geleceğinden dolayı karşı çıkmaktadırlar (Sheean, 2003: 122). Aynı nedenlerden dolayı Goodman, modern liberalizm ve Marksizm gibi alternatif radikal ideolojileri yerinden yönetim düşüncesi ve sosyal mühendislik konusundaki eğilimleri dolayısıyla reddetmektedir. Goodman için anarşizm, özgürlük ve toplumsal değişime yeterli düzeyde arka çıkabilecek tek ideolojik çerçeve olarak görülmektedir. Ona göre (2010: 143), “anarşizm ya da daha iyisi, anarko-pasifizm (toplumsal değişim hareketleri içerisinde örgütlü şiddete ve kurumlara karşı çıkan anarşist anlayış) günümüzün gelişmiş toplumlarının bürokrasilerini, karar verme konusunda aşırı merkezîleşmelerini ve sosyal mühendislik gibi problematik durumlarını ve tehlikelerini tutarlı bir şekilde öngörmüştür”. -/- Siyaset, sosyoloji ve felsefe gibi çeşitli alanlar içerisinde etkili olan anarşist kuramlar, radikal bir söylem olarak eğitimcileri ve araştırmacıları yeni öğretilere ve uygulamalara teşvik etme konusunda itici bir güç oluşturabilmektedirler. Anarşist yaklaşımlardan eğitim kuramı ve araştırmalara yönelik daha belirleyici bir rol alması beklenmektedir, ancak bu yaklaşımlar mevcut radikal akademik görüşü büyük ölçüde etkisi altına alan Marksizm’in eğitim alanında göstermiş olduğu aynı etkiyi gösterememiştir. Anarşist düşünceleri eğitim alanı içerisinde daha etkili ve görünür kılabilmek amacıyla Paul Goodman, Francisco Ferrer ve Alexander Neill’ın ileri sürmüş olduğu çeşitli düşünceler, girişimler ve uygulamalar ortaya çıkmıştır. Bu doğrultuda Goodman’ın anarşizme ilişkin düşünceleri ile bu çalışma sıkı bir anarşizm tahlili, eleştirisi ve felsefesinden öte anarşist anlayışın eğitimdeki uygulanabilirliğine yönelik bir soruşturma içerisine girmekte ve anarşist yaklaşımın mevcut eğitim sistemlerinden hangi yönleriyle farklılaştığını, sonucunda etkili bir eğitim anlayışı ortaya koyup koyamadığını tartışmaktadır. (shrink)

Zihin felsefesinin varlığı felsefenin ilk ortaya çıktığı dönemden günümüz felsefesine kadar geniş bir zaman dilimine sahiptir. Zihin felsefesi akademik bir disiplin olarak adından 17. Yüzyıldan itibaren söz ettirmiş olmasına rağmen, bu alanda ele alınan konular Antik Yunan’dan beri tartışılagelmiştir. İnsan kendisi ve çevresindeki dünyanın gerçekliğini sorgulamaya başladığında zihin, bu gerçekliğe anlam kazandırmıştır. Özne ve nesnenin birbirine zıt ve ancak bir o kadar da birbiri için oluşu zihin-beden olgusu içinde düalist ve monist anlam barındırmaktadır. Monist düşüncede kendi içinde önemli görülen, (...) eleyici materyalizm öne çıkmaktadır. Zihnin bileşenlerinin, zihinsel yapının algı, duygu ve düşüncenin var olmadığını savunmaktadırlar. D. (shrink)

Metaverse, başka olanakları olan bir evrenin inşa edilmesine yönelik bir girişimdir. Sanal evren önermelerinin çeşitli süreçlerden geçtikten sonra geldiği bu noktada dijital ikizler ve çeşitli ekonomik yatırımlar söz konusudur. Ne var ki, Metaverse yeni bir evrene işaret ederken benliğin bir kopyasını ve konvansiyonel ekonomik etkileşimlerin imitasyonunu üretmenin çok daha ötesini vaad edebilir. Ancak bu potansiyelleri açığa çıkarabilmek için yoğunlaşılması gereken alanları titizlikle tespit etmek gerekir. Metaverse, gündelik hayat diyaloglarına epey sızmış olsa da akademik alanda yapılan çalışmalar sınırlıdır. Keza mekana (...) dair araştırmaların da bu alana odaklanacak şekilde geliştirilmesine ihtiyaç vardır. Yeni evren önermeleri, ne kadar yol alırsa alsın bir noktada fiziksel dünyanın nicel değerlerine tutunması nedeniyle kendi gerçekliğini yaratmasını engellemektedir. Oysa evrenin kendi altyapısının sayısal sistemlere dayanması, ürettiği ve üreteceği mekanların tahayyülünün de nicel bir tabanda sıkışmasını gerektirmez. Nicel ve indirgemeci tavrı kırabilmek adına bu evrenin atmosferlerine yönelmekte fayda vardır. Çalışmanın amacı Metaverse’ün gündeme getirdiği olasılıkları mimari atmosfer tartışmalarıyla çarpıştırmak ve Metaverse’e dair alternatif bir okuma yapmaktır. Mekanların atmosferine dair teorilerin geliştirilmesi ve atmosferik çalışmaların yapılması, bu öte-deneyimlerin tarif edilmesine imkan verecektir. Mimari atmosfere, anidenliğe, esrik varoluşa ve halüsinatif imgeye odaklanılması Metaverse’ün açılımlarını artıracak ve çok katmanlı bir deneyimi mümkün kılacaktır. Atmosferin özne ve nesne gibi sınırları aşan bir fenomen olduğu öne sürülebilir. İnsanları, yerleri ve şeyleri birbirine bağlamasıyla atmosferler, bağlayıcı ve bütünleyici bir tavra sahiptir. Atmosferin kaynağı olan noktayı tam olarak belirlemek güçtür, mekanı bulutsu bir biçimde doldurur. Bulanık görüyü artıran başka bir özellik de atmosferin birden içine düşüldüğüne yönelik deneyimde yatar. Atmosferin tınıları kendini esrik varoluşta duyumsatır. Esriklik özün doğrudan tezahürü olarak da ele alınabilir. Atmosferin ve esrik varoluşun bağdaştığı imge, ‘halüsinatif imge’ olarak tarif edilebilir. Halüsinatif imgenin referanslarını fiziki dünya ile sınırlamayan bir yapısı vardır. Bu yönü ile Metaverse’e özgü alternatif algıların oluşmasına aracı olabilir. Nitekim halüsinatif imgelem, bulutsu dağılımın içine aniden sürükleniş veya dalma hali ile oluşan imgeleri tarif eder. Esrik varoluşun duyumsanmasına paralel bir şekilde oluşan bu imge, bizi Metaverse’ün ürettiği atmosfere içkin bir hale getirecektir. (shrink)

Wir - als Queers - sollten uns schämen. Denn Scham ist, so verspricht „Gay Shame“, ein Weg zu einer neuen Radikalisierung von queerer Kritik. Gay Shame ist der wörtliche Gegensatz zu Gay Pride und kritisiert, dass der stolze Mainstream der LGBT-Community in den letzten Jahren immer angepasster, bürgerlicher, kapitalistischer und homonormativer geworden ist. Stolz ist man vor allem darauf, endlich dazuzugehören und mitheiraten oder mitkämpfen zu dürfen. Was Scham ist und welche queerpolitische Bedeutung sie hat wird in dem Sammelband von (...) Akademiker_innen, Aktivist_innen und Künstler_innen diskutiert. Sie öffnen den Blick für „beschämende“ Aspekte des queeren Lebens, die in der LSBT-Forschung weitgehend verdrängt wurden, um bestehende homophobe Ideen und Klischees nicht noch zu bestärken. Im Mittelpunkt steht der Versuch, neue und auf Scham basierende queere Gruppenidentitäten zu denken, die nicht-normalisierend wirken, also nicht Menschen bestimmte moralische Konzepte und Ideen aufdrängen und diejenigen ausschließen, die davon abweichen. (shrink)

Horwich memberikan analisis baik Wittgenstein (w) dan merupakan sarjana W terkemuka, tetapi dalam pandangan saya, mereka semua jatuh pendek dari apresiasi penuh, seperti yang saya jelaskan di length dalam tinjauan ini dan banyak lainnya. Jika seseorang tidak mengerti W (dan sebaiknya Searle juga) maka saya tidak melihat bagaimana seseorang bisa memiliki lebih dari pemahaman yang dangkal filsafat dan urutan yang lebih tinggi berpikir dan dengan demikian dari semua perilaku kompleks (psikologi, Sosiologi, antropologi, sejarah, sastra, masyarakat). Singkatnya, W menunjukkan bahwa ketika (...) Anda telah menunjukkan bagaimana kalimat digunakan dalam konteks kepentingan, tidak ada lagi yang dapat dikatakan. Saya akan mulai dengan beberapa kutipan penting dan kemudian memberikan apa yang saya pikir adalah pertimbangan minimum yang diperlukan untuk memahami Wittgenstein, filsafat dan perilaku manusia. -/- Pertama mungkin dicatat bahwa menempatkan "meta" di depan kata apapun harus tersangka. W berkomentar misalnya, bahwa metamathematics adalah matematika seperti yang lain. Gagasan bahwa kita dapat melangkah keluar filsafat (yaitu, psikologi deskriptif pemikiran yang lebih tinggi) adalah dirinya sendiri kebingungan yang mendalam. Iritasi lain di sini (dan di seluruh akademik menulis selama 4 dekade terakhir) adalah bahasa yang konstan sebaliknya seksisme dari "dia" dan "miliknya" dan "dia" atau "dia/dia" dll, di mana "mereka" dan "mereka" dan "mereka" akan melakukan dengan baik. Demikian pula, penggunaan kata Perancis ' repertoar ' di mana bahasa Inggris ' Repertory ' akan cukup baik. Kekurangan utama adalah kegagalan lengkap (meskipun sangat umum) untuk mempekerjakan apa yang saya lihat sebagai sangat kuat dan intuitif dua sistem pandangan HOT dan Searle's kerangka yang telah saya diuraikan di atas. Hal ini terutama pedih dalam bab tentang makna p111 et seq. (terutama di catatan kaki 2-7), di mana kita berenang di air yang sangat berlumpur tanpa kerangka benar otomatis hanya S1, disposisional proposisional S2, cos dll Satu juga bisa mendapatkan pandangan yang lebih baik dari dalam dan luar dengan membaca misalnya, Johnston atau Budd (Lihat ulasan saya). Horwich namun membuat banyak komentar tajam. Saya terutama menyukai ringkasan nya dari impor w's anti-teoritis sikap pada P65. Dia perlu memberikan penekanan lebih untuk ' pada kepastian ', baru-baru ini subjek banyak usaha oleh Daniele Moyal-Sharrock, Coliva dan lain-lain dan diringkas dalam artikel baru-baru ini. -/- Horwich adalah tingkat pertama dan pekerjaannya layak usaha. Satu harapan bahwa ia (dan semua orang) akan mempelajari Searle dan beberapa psikologi modern serta Hutto, baca, Hutchinson, Stern, Moyal-Sharrock, berjalan, hacker dan Baker dll untuk mencapai pandangan modern yang luas perilaku. Sebagian besar kertas mereka berada di academia dot edu dan philpapers dot org, tetapi untuk PMS Hacker. -/- Dia memberikan salah satu ringkasan yang paling indah di mana pemahaman Wittgenstein meninggalkan kita yang pernah saya lihat. -/- "Tidak boleh ada upaya untuk menjelaskan linguistik/kegiatan konseptual kita (PI 126) seperti Frege pengurangan aritmatika untuk logika; tidak ada upaya untuk memberikan fondasi epistemologis (PI 124) seperti dalam arti rekening berdasarkan pengetahuan apriori; tidak ada upaya untuk mencirikan bentuk ideal itu (PI 130) seperti dalam pengertian Logics; tidak ada usaha untuk mereformasi (PI 124, 132) seperti teori kesalahan Mackie atau intuisi Dummett; tidak ada upaya untuk merampingkan itu (PI 133) seperti dalam laporan quine keberadaan; tidak ada usaha untuk membuatnya lebih konsisten (PI 132) seperti dalam tanggapan Tarski terhadap paradoks pembohong; dan tidak ada upaya untuk membuatnya lebih lengkap (PI 133) seperti dalam penyelesaian pertanyaan identitas pribadi untuk skenario aneh ' teleportasi '. -/- Akhirnya, izinkan saya menyarankan bahwa dengan perspektif saya telah mendorong di sini, W adalah di pusat filsafat dan psikologi kontemporer dan tidak jelas, sulit atau tidak relevan, tapi gemilang, mendalam dan jernih dan bahwa untuk merindukannya adalah untuk melewatkan salah satu petualangan intelektual terbesar mungkin. -/- Mereka yang ingin komprehensif up to date kerangka perilaku manusia dari dua systems tampilan modern dapat berkonsultasi buku saya 'struktur Logis filsafat, psikologi, mind dan bahasa dalam Ludwig wittgenstein dan John Searle ' 2nd Ed (2019). Mereka yang tertarik pada tulisan saya lebih mungkin melihat 'berbicara monyet--filsafat, psikologi, ilmu, agama dan politik di planet yang ditakdirkan--artikel dan review 2006-2019 3rd ed (2019) dan bunuh diri utopian delusi di 21st Century 4th Ed (2019) . (shrink)

The knowledge problem is based on the questions of what people can know, how they can know, and how they can reach the all-encompassing knowledge of the object. These problems have had an important place in the history of thought from the classical period to the contemporary period. In the history of Islamic thought, the problem of knowledge has been discussed as a fundamental issue. In this article, we will examine how Shihāb ad-Dīn al-Suhrawardī (d. 587/1191), an Islamic philosopher who (...) lived in the 12th century, handled the problem of know- ledge. Suhrawardī deals with and criticizes the conceptual knowledge, which is the knowing as the philosophers called Peripatetic. The conceptual knowledge, which is defined as the occurrence of an image of something in the mind, suggests that in order to know something, it is necessary to have an image of that thing. Such type of knowledge, according to Suhrawardī, is far from giving the essence of the object because it is a type of knowledge which realized through an image or sense data. Rather, he proposes knowledge by presence, a type of knowledge that is acquired through direct cognition of reality. In knowledge by presence, one knows something directly without any prior knowledge and any mediation such as form or representation. Self-knowledge is a type of information obtained through knowledge by presence. With the thesis of knowledge by presence, Suhrawardī tries to show that Aristotle’s epistemology cannot give exact knowledge and aims to show th. (shrink)

Subscribing to the Platonic concept of the immaterial soul, both Ibn Sina (Avicenna) and Sadraddin Shirazi (Mulla Sadra) accept the idea that human beings possess something beyond the material bodies that represent them in the physical world. However, there are significant differences between their concepts of the soul. One of these differences relates to the origination of the human soul. This paper examines these Muslim philosophers’ approaches to the issue of the soul’s origination. They both consider human souls to be (...) originated, but they differ significantly in terms of the nature of the soul at its origination. Ibn Sina, in line with other Muslim thinkers and defenders of the Platonic soul concept, views it as an immaterial entity upon its coming into existence. However, Mulla Sadra believes that the soul is corporeal at the beginning of its earthly existence. Beyond the issue of the soul’s nature, they also hold different views on how the soul comes into being or is created. Avicenna, as an absolute dualist, believes that the soul is created externally to the body and then added to it, whereas Mulla Sadra holds that it emerges within the body through the evolutionary substantial movement of the latter. Given the variations in these philosophers’ theories on the matter, the paper concludes with the claim that, despite their agreement on the denial of the soul’s pre-existence, there are essential differences between their theories of origination. Ibn Sina appears to be a dualist, while Mulla Sadra leans toward monism. (shrink)

This article aims to elaborate on the pre-Ghazzālī period Sufis’ approaches to the concept of knowledge. We know that Ghazzālī, as a milestone in the Islamic thought, satisfies in taṣawwuf after a long quest. He benefits from the Sunnī taṣawwuf already established before him. Therefore, the importance of the sources feeding Ghazzālī’s Sufi view is manifest. Thus, in this article, I focus on the ideas of the main figures of the Sunnī taṣawwuf regarding the concept of knowledge. Having stated concisely (...) about what taṣawwuf is, the concepts of knowledge and gnosis were described. And then, the ideas of the Sufis on knowledge and its ways were examined. I concluded at the end of the research that the Sufis restrict human reason (ʿaql) into the worldly life while giving the intuitional knowledge priority. Also, they separate the reality (ḥaqīqa) from religious law (sharīʿa). For the former, intuitional knowledge is a necessity, while the human reason is useful and responsible for the latter. Finally, it is hard to say that compared to Ghazzālī, Suhrawardī, and Ibn al-ʿArabī, those Sufis have a consistent epistemology when they set forth their view. (shrink)

The term biodiversity, also known as the diversity of life, is often used to mean the diversity of the living beings in the biosphere. By diversity of the living beings, it is meant mostly living things as individuals. In addition, it is possible to discuss the diversity of species, ecosystems, and hereditary characteristics. In this study, answers were sought to questions such as ‘Is biodiversity a value, can it be measured, what does it mean for our country and the world, (...) what is the lack or lack of biodiversity’. Thus, it was emphasized that biodiversity should be accepted as a value per se. In direct connection with biodiversity, it has been argued that ecosystems should be protected through a combination of intervening and non-intervening methods. In addition, by referring to the nature - culture dichotomy, nature's being the source of culture is underlined. It was mentioned that ecosystems should be protected in order to protect the number of species, and for this reason, intensive consumption of biosphere resources should be prevented. It has been argued that the point of distinction in conservation studies should be determined as ens viva, the concept of being alive. As a result, a proposal consisting of nine items has been put forth in order that it should be considered while drawing a possible roadmap. (shrink)