Interjú az Új Symposion örökségéről, Jugoszláviáról, a vajdasági magyarság baloldali radikális hagyományáról, az avantgárdról stb.

This chapter has three aims. Firstly, it elaborates the so-called pragmatic approach to fictionalism. By evoking some classical pragmatic theories of fictive utterances, it gives an account of pragmatic properties responsible for the difference between serious and fictive utterances. The authors argue for the thesis that the pragmatic approach can be applied plausibly to all kinds of fictionalism, that is from instrumentalism to figuralism. Secondly, the authors investigate some consequences of the suggested account for fictionalist theories in general. They show (...) that some more or less known difficulties of fictionalist theories become more serious if one accepts the pragmatic approach. The chapter discusses two of them, namely the problem of entirely fictional discourses and the apparent contradiction between hermeneutic fictionalism and first person authority. Thirdly, the authors investigate the consequences of the pragmatic approach for mental fictionalism in particular. At the end of the paper, they argue that once the pragmatic approach is applied to mental fictionalism, the well-known problem of cognitive suicide becomes especially nagging. They suggest it is highly questionable that mental fictionalism is worth to endorse in the light of these serious difficulties. (shrink)

Our paper consists of four parts. In the first part, we describe the challenge of the pervasive and permanent philosophical disagreement over philosophers’ epistemic self-esteem. In the second part, we investigate the attitude of philosophers who have high epistemic self-esteem even in the face of philosophical disagreement and who believe they have well-grounded philosophical knowledge. In the third section, we focus on the attitude of philosophers who maintain a moderate level of epistemic self-esteem because they do not attribute substantive philosophical (...) knowledge to themselves but still believe that they have epistemic right to defend substantive philosophical beliefs. In the fourth section, we analyse the attitude of philosophers who have a low level of epistemic self-esteem in relation to substantive philosophical beliefs and make no attempt to defend those beliefs. We argue that when faced with philosophical disagreement philosophers either have to deny that the dissenting philosophers are their epistemic peers or have to admit that doing philosophy is less meaningful than it seemed before. In this second case, philosophical activity and performance should not contribute to the philosophers’ overall epistemic self-esteem to any significant extent. (shrink)

My paper consists of five parts. In the first part I explain what I mean by the phenomenology of mind. In the second part I show that in contemporary analytic philosophy the prevailing metaphysical theories of the mind are typically not connected to the phenomenology of mind. Views on the nature of the mind are developed without considering the phenomenological facts. In the third part I outline a notion of metaphysics connected to the phenomenology of mind, then in the fourth (...) and fifth parts I give some examples to illustrate how I envision the nature of this connection. (shrink)

According to the phenomenological argument for disjunctivism, the reasons why we should prefer the disjunctive theory over its rivals is that (1) the disjunctive theory conforms the most to our pretheoretical or natural convictions about perception (what Michael Martin calls naïve realism), and (2) we should commit ourselves to naïve realism because it conforms the most to the phenomenology of the perceptual experience of objects. In this paper, I try to explain why is the phenomenal argument exceptionally strong argument for (...) disjunctivism and at the same time against sense-datum and intentional theories. Furthermore, I try to show that the disjunctivist’s explanation of hallucination (which is allegedly the weak point of the theory) is as plausible as its rivals’. (shrink)

This essay presents an argument, which it calls the Bias Argument, with the dismaying conclusion that (almost) everyone should significantly reduce her confidence in (too many) philosophical beliefs. More precisely, the argument attempts to show that the most precious philosophical beliefs are biased, as the pervasive and permanent disagreement among the leading experts in philosophy cannot be explained by the differences between their evidence bases and competences. After a short introduction, the premises of the Bias Argument are spelled out in (...) the first part. The second part explains why the objections to the Bias Argument are not compelling. Even though the essay does not adopt the conclusion of the Bias Argument, partly because it seems to be self-defeating, the authors know no plausible way to refute its premises. Thus, the primary aim of the essay is to clarify why the aporetic situation of the Bias Argument arises. (shrink)

The aim of the paper is to show that the privacy of conscious experience is inconsistent with any kind of physicalism. That is, if you are a physicalist, then you have to deny that more than one subject cannot undergo the very same conscious experience. In the first part of the paper we define the concepts of privacy and physicalism. In the second part we delineate two thought experiments in which two subjects undergo the same kind of conscious experience in (...) such a way that all the physical processes responsible for their experiences are numerically the same. Based on the thought experiments and their interpretations we present our argument for the inconsistency of the privacy of experience with physicalism in the third part of the paper. In the final part we defend our argumentation against some objections. (shrink)

Issues of the truth potential of religions and its alleged incompatibility with scientific objectivity are among the questions that cannot be bypassed in discourses aiming to an integral understanding of society. In this paper, we will examine and compare two specific approaches that share the intention of taking into consideration religious truths when describing and criticising both modern societies and methods permitting their scientific examination within the academic field. As perennialism focuses on common metaphysical truth shared by all religions, and (...) post-secularism deals with a possible form of cooperation between secular and religious morality, it is expected to find that their offered solutions to social crisis phenomena will be essentially different. However, the results show that basically both see the solution as a reorganizational task. (shrink)

Today, the expression "media" firmly retains a broad language function both in professional and public discourse, the essence of which is a signification of the auditory, visual, audiovisual and digital-electronic "press", including both the tools and agents. The term seems scientific from academic viewpoint and precise in public discourse. However, analogies drawn from some of its connotations, which can serve as a foundation to signify various media organisations, are adequate only for some segments of the semantic field of the term (...) and for the roles of various entities described as “media” in the context of mass communication studies. In this paper we shall make an attempt to clarify whether the general name "media" and the more specific "medium" adequately marks the complex institutional system and its individual members to which it is applied in mass communication studies. To this end, after outlining the semantic scope of the term, we will try to identify differences postulated essential in the structure and operation of the constituents of the institutional structure it marks. These differences, viewed through specific types and cases, can either corroborate its use or can necessitate a refinement or rejection of its application. (shrink)

A number of recent articles have invoked the republican ideal of non-domination to justify either open borders, and/or the reduction of states’ discretionary powers to unilaterally determine immigration policy. In this paper, I show that such arguments are one-sided, as they fail to fully account for the deep ambiguity of the very ideal which they invoke. In fact, non-domination lends just as powerful support to maintaining state border controls as it does to dismantling them. There are only two exceptions to (...) the rule. It is well established that promoting non-domination demands, one the one hand, that refugees be admitted, and second, that all migrants have a right to contest decisions concerning their own admission. But aside from these things, the policy implications of the ideal are unclear. In itself, therefore, it is insufficient to justify either open borders, or the reduction of states said discretionary powers. Such arguments will have to rely on other, additional moral criteria. -/- . (shrink)

By means of the Rollback Argument, this paper argues that metaphysically robust probabilities are incompatible with a kind of control which can ensure that free actions are not a matter of chance. Our main objection to those (typically agent-causal) theories which both attribute a kind of control to agents that eliminates the role of chance concerning free actions and ascribe probabilities to options of decisions is that metaphysically robust probabilities should be posited only if they can have a metaphysical explanatory (...) role but probabilities can explain anything only if chance has a role. First, we reconstruct the Rollback Argument. Second, we criticize the standard ways of reconciling non-chancy control with metaphysically robust probabilities. Finally, we respond to those worries that are related to the thought experiment of the Rollback Argument. (shrink)

Our paper consists of three parts. In the first part we explain the concept of mental fictionalism. In the second part, we present the various versions of fictionalism and their main sources of motivation.We do this because in the third part we argue that mental fictionalism, as opposed to other versions of fictionalism, is a highly undermotivated theory.

In this paper, we defend the main claims of our earlier paper “Mental Fictionalism as an Undermotivated Theory” (in The Monist) from Gábor Bács’s criticism, which appeared in his “Mental fictionalism and epiphenomenal qualia” (in Dialectica). In our earlier paper, we tried to show that mental fictionalism is an undermotivated the-ory, so there is no good reason to give up the realist approach to the folk psychological discourse. The core of Bács’s criticism consists in that our argumentation rests on an (...) equivocation concerning the folk psychological concepts of conscious experiences. In our present argumentation, at first, we shortly recapitulate our earlier argumentation and Bács’s main objection to it. After that, we argue against the case of equivocation, claiming that it rests on a highly implausible and unsupported verificationist approach. Lastly, in answering another remark of Bács’s, we discuss the possibility of a realist mental fic-tionalism and conclude that it is an incoherent standpoint. (shrink)

Our paper consists of three parts. In the first part we provide an overall picture of the concept of the Cartesian mind. In the second, we outline some of the crucial tenets of the theory of the embodied mind and the main objections it makes to the concept of the Cartesian mind. In the third part, we take aim at the heart of the theory of the embodied mind; we present three examples which show that the thesis of embodiment of (...) the subjective perspective is an untenable position. However, everything these examples testify to can be accommodated and explained by our non-embodied or Cartesian view. (shrink)

the Mona Lisa, the Mondscheinsonate, the Chanson d’automne are works of art, the salt shaker on your table, the car in your garage, or the pijamas on your bed are not. the basic question of the metaphysics of works of art is this: what makes a thing a work of art? that is: what sort of property do works of art have in virtue of which they are works of art? or more simply: what sort of property being a work (...) of art is? In this paper we argue that things are works of art in virtue of what they are like, their intrinsic features, that is, in virtue of the fact that they have the perceptual (auditory, visual, etc.) properties they have. In other words: being a work of art supervenes on perceptual-intrinsic features. Currently, this metaphysical view is extremely unpopular within the philosophy of art. It is unpopular because there allegedly exists a knock-down objection to it, the well-known argument from indiscernible counterparts. our thesis implies, among other things, that every perceptual duplicate of a work of art is also a work of art. according to the argument from indiscernible counterparts, however, there could be (or even: there are) indiscernible counterparts such that one of them is a work of art while the other is not. hence things cannot be works of art solely in virtue of what they are like. Our paper divides into three parts. In the first part we state our views. In the second part we defend it against various versions of the argument from indiscernible counterparts. (In doing so our position will become more plausible, we hope). In the final part we provide some meta-reflections on the matter. (shrink)

A tanulmány a vajdasági magyar autonómia eszmetörténetének talán legfontosabb időszakáról, az 1990-es évekről szól. Ismerteti az autonómiatervezeteket, elemzi és összeveti a különféle érdekérvényyesítési stratégiákat, és elhelyezi az autonómiatörekvést a szélesebb társadalom- és politikatörténeti kontextusban.

This article is a review of the contemporary ‘leftist’ republican project. The project stands on two legs, and we examine them both in turn. The first leg is a novel reading of history. This reading suggests, on the one hand that, contrary to some popular assumptions, republicanism does have a leftist, even a radical stream. But on the other hand, it also suggests that several authors and movements that did not self-identify as republicans actually did, in fact, employ a characteristically (...) republican thinking. The second leg of the project is a normative one. It is essentially an attempt by political philosophers to demonstrate that there is something in republican theory from which all these leftist, even radical streams spring forth. Primarily, it is suggested that it is republicanism’s sensitivity to the freedom-restricting role of great inequalities of power that provides the normative resource for the development of a characteristically republican critique of capital and capitalism. We briefly review the main arguments in favor of these claims, and also, as a conclusion, raise a few challenges that the ‘leftist’ republican project potentially faces. (shrink)

A tanulmány a republikánus szabadságideálról szól, és annak összefüggéséről a politikai részvétellel. Két fölfogást különít el: az "erőst", mely önértéket, és a "gyöngét" , mely eszközértéket tulajdonít a részvételnek.

Az alábbi tanulmány a Jugoszláv Kommunisták Szövetségének (JKSZ) nemzetiségi doktrínájáról és politikájáról, valamint a JKSZ egyik prominens vajdasági magyar teoretikusának, Rehák Lászlónak az idevágó írásairól szól. Rehák Lenin és Kardelj nyomán magyarázza a nemzetiségi kérdés összefüggését a gazdasággal. Habár a munkáiban nincs nyílt kritika az alkotmányos renddel és a politikával szemben, amellett érvelek, hogy ha összeszedjük az elszórt és valamicskét burkolt kritikai megjegyzéseit, világos, hogy elég jól látta a rezsim hibáit és igazságtalanságait.

„Csak az a gondolkodás kecsegtet valamivel, amely hajlandó feltörni a jelen hatalmi vonatkozásainak pecsétjét, és a jelennel eltökélten polemizálva mutat fel eleddig bejáratlan utakat. A kapitalizmus ugyanakkor több a történelmi meghatározottságainál: olyan végpontként érvényesíti magát, amely visszafelé nézve átírja az egész általunk ismert történelmet, visszatekintő módon kezdeteket teremt.”.

Przedmowa Problematyka związana z zależnościami przyczynowymi, ich modelowaniem i odkrywa¬niem, po długiej nieobecności w filozofii i metodologii nauk, budzi współcześnie duże zainteresowanie. Wiąże się to przede wszystkim z dynamicznym rozwojem, zwłaszcza od lat 1990., technik obli¬czeniowych. Wypracowane w tym czasie sieci bayesowskie uznaje się za matematyczny język przyczynowości. Pozwalają one na daleko idącą auto¬matyzację wnioskowań, co jest także zachętą do podjęcia prób algorytmiza¬cji odkrywania przyczyn. Na potrzeby badań naukowych, które pozwalają na przeprowadzenie eksperymentu z randomizacją, standardowe metody ustalania zależności przyczynowych (...) opracowano na początku XX wieku. Zupełnie inaczej sprawa przedstawia się w przypadku badań nieeksperymentalnych, gdzie podobne rozwiązania pozostają kwestią przyszłości. Zadaniem tej książki jest podanie warunków, które powinny być spełnione przez te rozwiązania, oraz sformułowanie proceduralnego kryterium zależności przy¬czynowych jako szczegółowej realizacji tych warunków. Pociąga ono waż¬kie konsekwencje dla filozofii i metodologii nauk, które ujawnia – podany w Części II – zarys me-todolo¬gii proceduralnej. W literaturze przedmiotu brakuje w miarę wszechstronnego i systema¬tycznego omówie¬nia najnowszych filozoficznych i metodologicznych dys¬kusji na temat przy¬czynowości, co niech będzie wytłumaczeniem, dlaczego w niektórych punktach obecnej książki szczegółowo referuję trudno dos¬tępne teksty źró¬dłowe. Przymiotnik „proceduralny” używam tu w znaczeniu węższym niż Huw Price (w którego pracach właściwszy byłby termin „kryterialny”) dla podkre¬ślenia – zgodnie z łacińskim źródłosłowem procedo – że dla ustalenia przy¬czyny niezbędne jest podjęcie przez uczonych określonych interakcji z ba¬daną rzeczywistością. Zalążki zamysłu prezentowanego w tej książce przedstawiłem podczas warsztatów filozoficznych „Philosophy and Probability” w roku 2002, zor¬ganizowanych przez Instytut Filozofii Uniwersytetu w Konstancji. Wdzięczny jestem uczestnikom tych warsztatów za uwagi, a przede wszyst¬kim następującym osobom: Luc Bovens, Brandon Fitelson, Alan Hájek, Stephan Hartmann oraz Jon Williamson. Podczas międzynarodowej konferencji „Analytical Pragmatism”, zorgani¬zowanej w Lublinie w roku 2003 przez Wydział Filo¬zofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, odniosłem swoją koncepcję do prac Nancy Cartwright. Szczególnie inspirujący okazał się komentarz Huw Price’a do mojego referatu i przeprowadzona z nim dysku¬sja. Ujęcie koncepcji metodologii proceduralnej na szerszym tle współ-czes¬nego nurtu empirystycznego w filozofii nauki przedstawiłem w roku 2004 podczas konferencji „5th Quadrennial Fellows Conference”, zorgani¬zowanej przez Instytut Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Centrum Filozofii Nauki w Pittsburghu. Szczególnie pomocne w dalszych moich pra¬cach były uwagi Jamesa Bogena, Janet Kourany, Jamesa Lennoxa, Johna Nortona, Thomasa Bonka, Jana Woleńskiego i Johna Worralla, za które wyra¬żam swoją wdzięczność. Korpus książki powstał podczas mojego stażu w Centrum Filozofii Nauki w Pittsburghu, który odbyłem jako stypendysta Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej w roku akademickim 2004-2005. Uczestniczyłem w tym czasie w życiu naukowym Centrum i w pracach badawczych zespołu z Instytutu Filozofii Uniwersytetu Carnegie-Mellon w Pittsburghu kierowanego przez Clarka Glymoura. Na jego ręce składam podziękowanie za wiele po¬mocnych uwag do moich wy¬stąpień oraz tekstów i za dyskusje przede wszystkim z nim samym i z jego najbliższymi współpracownikami: Peterem Spirtesem oraz Richardem Scheinesem, a także pozostałymi członkami tego zes¬połu, doktorantami i uczestnikami seminarium badawczego „Causality in the Social Sciences”. Za wieloletnie wsparcie, wielopłaszczyznowe inspiracje towarzyszące pi¬saniu tej książki, a także liczne pomocne uwagi do jej wcześniejszych wersji dziękuję przede wszystkim Księdzu Profesorowi Andrzejowi Bronkowi oraz Księdzu Profesorowi Józefowi Herbutowi, współprowadzącemu seminarium doktorskie w Katedrze Metodologii Nauk Katolickiego Uniwersytetu Lubel¬skiego im. Jana Pawła II, jak również pozostałym uczestnikom tego semina¬rium. Dziękuję mojej Żonie, dr Annie Kawalec za wiele wysiłku włożonego w ulepszenie redakcji – językowej i merytorycznej – obecnej książki. Książkę tę można czytać na kilka sposobów. Czytelnikom zainteresowa¬nym przede wszystkim prowadzeniem badań empirycznych polecałbym rozpoczęcie od Rozdziału 2. i kontynuację pozostałych rozdziałów Części I, a następnie Dodatków. Czytelnikom zainteresowanym problemami filozo¬fii i metodologii nauk polecałbym rozpoczęcie lektury książki od Części II i uzupełniającą lekturę Rozdziału 2., a następnie Wprowadzenia i Zakończenia. Czytelnikom mniej zainteresowanym zagadnieniami teoretycznymi pole¬całbym zapoznanie się z fascynującymi dziejami odkrycia przyczyn cholery przez Johna Snowa, które rekonstruuję w Rozdziale 1. W dalszej części nato¬miast polecałbym przejście do Wprowadzenia i Zakończenia, które w mniej specjalistyczny sposób przybliżają proponowane tu rozstrzygnięcia. Tekst książki nie był dotąd publikowany. Wyjątkiem są pewne fragmenty Rozdziału 8. oraz 9., które w zmienionej postaci ukazały się w Rocznikach Filozoficznych (Kawalec 2004). -/- Lublin, luty 2006 r. (shrink)

Nakładem wydawnictwa Uniwersytetu w Walencji ukazała się w 2008 roku książka brytyjskiego profesora Iana Ground’a, zatytułowana ¿Arte o chorrada? (tytuł oryginału: ang. Art or bunk?). Ian Ground jest wykładowcą Uniwersytetów w Edynburgu oraz Newcastle, przedmiotem jego zainteresowań filozoficznych jest estetyka oraz zagadnienia sztuki współczesnej. Długoletnie doświadczenie w pracy ze studentami stało się dla niego inspiracją do podjęcia próby przybliżenia odbiorcy idei sztuki współczesnej. Celem autora nie jest jednak podanie bezpośredniej odpowiedzi na pytanie: jak poradzić sobie w świecie sztuki współczesnej, ale (...) dostarczenie określonych narzędzi, pomocnych w zetknięciu z tego rodzaju sztuką. W zamyśle autora, narzędzia te pozwolą odbiorcy dokonać fundamentalnego osądu: czy ma do czynienia z dziełem sztuki, czy też ze zwykłym „śmieciem” i pospolitą „bzdurą” (ang. bunk, hiszp. chorrada). ¿Arte o chorrada? to próba stworzenia elementarnego podręcznika, prezentującego metodę analizy dzieła, które stało się dla nas wyzwaniem oraz zawierającego propozycję pewnych rozwiązań, nie zawsze będących gwarancją osiągnięcia sukcesu. Podobnie jak wiele innych prac związanych z tematem sztuki XX wieku, książka Iana Ground’a nie jest niezawodnym remedium na wszelkie bolączki odbiorcy sztuki współczesnej. Możemy ją raczej potraktować jako solidne zestawienie tez, na których autor opiera swoją propozycję rozumienia dzieł sztuki i w konsekwencji, konstruktywne podejście do omawianego problemu. (shrink)

Portuguese translation of "The Maze of Moral Relativism" by Janos Biro.

Celem artykułu jest przedstawienie przykładowych trudności, jakie mogą się wiązać z tłumaczeniem tekstu popularnonaukowego o tematyce historycznej oraz podanie powodów, dla których tego rodzaju tekst może zasługiwać na uwagę polskich czytelników. Zakładam, że samo tłumaczenie może pełnić funkcję edukacyjną jako przykładowy tekst wykorzystywany w szkoleniu z doskonalenia warsztatu z zakresu przekładu osób przygotowujących się do pracy w zawodzie tłumacza pisemnego. Sam zaś tekst udostępniony polskiemu czytelnikowi może stanowić źródło informacji z zakresu historii społecznej, a dokładnie badań nad historią kobiet w (...) epoce wiktoriańskiej. Autorką tekstu o ideałach kobiecości w wiktoriańskiej Brytanii jest Lynn Abrams. Artykuł historyczki wykładającej obecnie na Uniwersytecie w Glasgow ukazał się w 2001 roku na stronie internetowej BBC poświęconej popularyzowaniu wiedzy o historii Wielkiej Brytanii. Zamierzam rozpowszechnić ten tekst jako źródło wiedzy o społecznych, kulturowych i politycznych warunkach życia kobiet w epoce wiktoriańskiej w czasopiśmie popularnonaukowym zajmującym się tematyką historii społecznej lub historii gender. (shrink)

Philosophy begins and ends in disagreement. Philosophers disagree among themselves in innumerable ways, and this pervasive and permanent dissent is a sign of their inability to solve philosophical problems and establish substantive truths. This raises the question: What should I do with my philosophical beliefs in light of philosophy's epistemic failure? In this open-access book, János Tozsér develops four possible answers into comprehensive metaphilosophical visions and argues that we cannot find peace either by committing ourselves to one of these (...) visions or by abandoning our philosophical beliefs. Tozsér calls this disheartening insight "the experience of breakdown", making the case that philosophy's truth-seeking and justificatory tools are unsuitable for establishing truths. Shedding light on the epistemic status of our philosophical beliefs, Tozsér adopts a broad approach to assess the metaphilosophical visions used by philosophers to interpret their own activity and determine their epistemic self-esteem. Open access was funded by the Research Centre for the Humanities, Hungary. (shrink)

Under a ‘dirty hands’ model of undercover policing, it inevitably involves situations where whatever the state agent does is morally problematic. Christopher Nathan argues against this model. Nathan’s criticism of the model is predicated on the contention that it entails the view, which he considers objectionable, that morally wrongful acts are central to undercover policing. We address this criticism, and some other aspects of Nathan’s discussion of the ‘dirty hands’ model, specifically in relation to state entrapment to commit a crime. (...) Using János Kis’s work on political morality, we explain three dilemmatic versions of the ‘dirty hands’ model. We show that, while two of these are inapplicable to state entrapment, the third has better prospects. We then pursue our main aim, which is to argue that, since the third model precludes Nathan’s criticism, a viable ‘dirty hands’ model of state entrapment remains an open possibility. Finally, we generalize this result, showing that the case of state entrapment is not special: the result holds good for policing practices more generally, including such routine practices as arrest, detention, and restraint. (shrink)

Wydane w latach 1782-1786 Niemieckie baśnie ludowe Johanna Karla Augusta Musausa, znanego oświeceniowej publiczności autora poczytnych Podróży fizjognomicznych, przyjęto początkowo entuzjastycznie, uznając je za wyjątkowo udaną formę literaryzacji elementów baśniowej tradycji ustnej i pisanej oraz podkreślając walory "dowcipnej" narracji. W wieku XVIII pojęcie "baśni" (Miirchen) miało szerokie znaczenie. Słowniki i leksykony wskazują na to, iż pojęcia: "bajka" (Fabel), "baśń" (Mcirchen), "podanie" (Sage) i "legenda"(Legende) mogły być używane zamiennie. Musaus definiuje we wstępie do swego zbioru zatytułowanym Słowo wstępne do pana Dawida (...) Runkela, będącym humorystyczną autoprezentacją pisarza i jego baśni, pojęcie "baśni" jako "poetę cudowną" (wunderbare Dichtung), przemawiającą w sposób szczególny do wyobraźni czytelnika. Taka definicja baśni pozwoliła zebrać Musausowi w swym zbiorze teksty, które według dzisiejszych kryteriów określono by w większości jako podania. Ukazanie się w roku 1812 pierwszego tomu Baśni dziecięcych i domowych braci Jakuba i Wilhelma Grimmów było wydarzeniem epokowym w historii baśni. Baśnie braci Grimmów na długo stały się normą o uniwersalnym znaczeniu, według której oceniano baśniowość tego typu utworów. Podług romantycznej miary Grimmów oceniano również oświeceniowe baśnie Musausa, a ocena ta najczęściej nie wypadała pozytywnie. Artykuł przedstawia recepcję Niemieckich baśni ludowych Musausa u braci Grimmów, Ludwika Tiecka, Achima von Arnima i u nawiązującego bezpośrednio do romantycznych koncepcji Grimmów Ludwika Bechsteina, uwypuklając na ich przykładzie różnicę w ujęciu fenomenu baśniowości w oświeceniu i romantyzmie. (shrink)

In an era of digital revolution, artificial intelligence, big data and augmented reality, technology has shifted from being a tool of communication to a primary medium of experience and sociality. Some of the most basic human capacities are increasingly being outsourced to machines and we increasingly experience and interpret the world through digital interfaces, with machines becoming ever more ‘social’ beings. Social interaction and human perception are being reshaped in unprecedented ways. This book explores this technologisation of the social and (...) the attendant penetration of permanent liminality into those aspects of the lifeworld where individuals had previously sought some kind of stability and meaning. Through a historical and anthropological examination of this phenomenon, it problematises the underlying logic of limitless technological expansion and our increasing inability to imagine either ourselves or our world in other than technological terms. Drawing on a variety of concepts from political anthropology, including liminality, the trickster, imitation, schismogenesis, participation, and the void, it interrogates the contemporary technological revolution in a manner that will be of interest to sociologists, social and anthropological theorists and scholars of science and technology studies with interests in the digital transformation of social life. -/- Table of Contents -/- Introduction: The Technologisation of the Social: A 21st-Century Megamachine? Paul O’Connor -/- 1. Communication as Theatricalisation: Self-Presentation in the Digital Age Arpad Szakolczai -/- 2. Parasites of the Social: Digital Disruptions of the Labour Market Tom Boland -/- 3. Possessed by Technology: The Metastasis of Absence Agnes Horvath -/- 4. Technologisation of the Social: Symbiosis, Parasitism, or Predation? Daniel Gati -/- 5. J'accuse Zéro: The Technology of Zero and the Making of a Personal Void Ray Griffin -/- 6. Digital Affordances and the Liminal Stephen Turner -/- 7. The Smart Womb: Digital Technologies and the Maze of Trickster Politics Marius Ion Benta -/- 8. Brave New Industry? The Dark Side of Dematerialisation and Industry 4.0 Thomas S.J. Smith -/- 9. ‘What Have You Caught?’: Nannycams and Hidden Cameras as Normalised Surveillance of the Intimate Janos Mark Szakolczai -/- 10. Coercive Visibility: Discipline in the Digital Public Arena Paul O’Connor -/- Conclusion: Is There a Way Out of the Technologisation of the Social? Marius Ion Benta. (shrink)