Jean-Paul Sartre believed that consciousness entails self-consciousness, or, even more strongly, that consciousness is self-consciousness. As Kathleen Wider puts it in her terrific book The Bodily Nature of Consciousness: Sartre and Contemporary Philosophy of Mind, ‘all consciousness is, by its very nature, self-consciousness.’ I share this view with Sartre and have elsewhere argued for it at length. My overall aim in this paper is to examine Sartre's theory of consciousness against the background of the so-called ‘higher-order (...) thought theory of consciousness’ which, in turn, will shed light on the structure of conscious mental states as well as on Sartre's theory of consciousness and reflection. Another goal of this paper is, following Wider, to show how Sartre's views can be understood from a contemporary analytic perspective. Sartre's theory of consciousness is often confusing to the so-called ‘analytic Anglo-American’ tradition, but I attempt to show how this obstacle can be overcome against the backdrop of a specific contemporary theory of consciousness. (shrink)

Douglas Harding developed a unique first-person experimental approach for investigating consciousness that is still relatively unknown in academia. In this paper, I present a critical dialogue between Harding, Sartre and Merleau-Ponty on the phenomenology of the body and intersubjectivity. Like Sartre and Merleau-Ponty, Harding observes that from the first-person perspective, I cannot see my own head. He points out that visually speaking nothing gets in the way of others. I am radically open to others and the world. Neither (...) does my somatic experience establish a boundary between me and the world. Rather to experience these sensations as part of a bounded, shaped thing (a body), already involves bringing in the perspectives of others. The reader is guided through a series of Harding’s first-person experiments to test these phenomenological claims for themselves. For Sartre, the other’s subjectivity is known through The Look, which makes me into a mere object for them. Merleau-Ponty criticised Sartre for making intersubjective relations primarily ones of conflict. Rather he held that the intentionality of my body is primordially interconnected with that of others’ bodies. We are already situated in a shared social world. For Harding, like Sartre, my consciousness is a form of nothingness; however, in contrast to Sartre, it does not negate the world, but is absolutely united with it. Confrontation is a delusion that comes from imagining that I am behind a face. Rather in lived personal relationships, I become the other. I conclude by arguing that for Harding all self-awareness is a form of other-awareness, and vice versa. (shrink)

Riječ “intelektualac” francuskog je porijekla, nastala krajem 19. vijeka. Stvorena tokom afere Dreyfus, uglavnom se odnosi na one mislioce koji su spremni da interveniraju u javnom forumu, čak i ako to znači da sebe izlažu riziku (Le Sueur 2001:2). Teoretičari kao što su Edward Said, Paul Ricoeur, Jean-Paul Sartre i Michael Waltzer dali su doprinos diskusiji o intelektualcima: intelektualca Said vidi kao kritički nastrojenog autsajdera, Ricoeur kao političkog edukatora, Sartre kao čovjeka od akcije, a Waltzer kao brižnog insajdera. (...) Opisati intelektualca na ovaj način, pak, ne spominje prostor unutar kojeg intelektualac djeluje, tj. građansko društvo. Upravo se u takvom prostoru ljudskog udruživanja i odnosnih mreža može promovirati kultura dijaloga, tolerancije, umjerenosti i uzajamno korisnog rješavanja sukoba, upravo onakva kultura kakva otjelotvorava stavove i vrijednosti demokratizacije. Mada intelektualac, onakav kakav je gore opisan, igra značajnu ulogu u održavanju dobro razvijenih demokratskih društava, u postkonfliktnim društvima, kakva su i kosovsko i bosanskohercegovačko, pojavljuje se potreba za intelektualcem koji je više od pukog kritičara društva, edukatora, čovjeka od akcije i saosjećajnog pojedinca. I tu na scenu stupa hiperintelektualac. Najupečatljivija karakteristika hiperintelektualca je možda upravo stepen u kojem se intelektualac bavi društvenom kritikom, političkim obrazovanjem, akcijom i “insajderizmom”, ne kao ideolog, već kao nestranačka fi gura. Društvena kritika i političko obrazovanje hiperintelektualca manifestiraju se na nestranački način, tako da se jasno čuje sve što je moguće i napadati i braniti, i sa jedne i sa druge strane. To je poseb-. (shrink)

A theory of the structure and cognitive function of the human imagination that attempts to do justice to traditional intuitions about its psychological centrality is developed, largely through a detailed critique of the theory propounded by Colin McGinn. Like McGinn, I eschew the highly deflationary views of imagination, common amongst analytical philosophers, that treat it either as a conceptually incoherent notion, or as psychologically trivial. However, McGinn fails to develop his alternative account satisfactorily because (following Reid, Wittgenstein and Sartre) (...) he draws an excessively sharp, qualitative distinction between imagination and perception, and because of his flawed, empirically ungrounded conception of hallucination. His arguments in defense of these views are rebutted in detail, and the traditional, passive, Cartesian view of visual perception, upon which several of them implicitly rely, is criticized in the light of findings from recent cognitive science and neuroscience. It is also argued that the apparent intuitiveness of the passive view of visual perception is a result of mere historical contingency. An understanding of perception (informed by modern visual science) as an inherently active process enables us to unify our accounts of perception, mental imagery, dreaming, hallucination, creativity, and other aspects of imagination within a single coherent theoretical framework. (shrink)

I first provide some background on Sartre’s theory of consciousness and prereflective self-awareness, especially with respect to how it might be favorably compared to my own version of HOT theory. I then critically examine a few initial attempts to understand the ‘acquaintance’ relation and to link it with Sartre’s notion of prereflective self-awareness. I then briefly address a related problem often raised against HOT theory, namely, the problem of misrepresentation. I also critique several further attempts to explain the (...) acquaintance relation and argue that they are inadequate. I then critically evaluate Hellie’s (2007) argument favoring acquaintance theory over higher-order theories. I then argue that the move to “adverbialism” fails to save acquaintance theory and should also be rejected on other grounds. Overall, I argue that many of the properties association with prereflective non-positional consciousness or self-awareness can be best accommodated by a version of HOT theory. (shrink)

J. N. (Jitendra Nath) Mohanty (1928–2023). -/- Professor J. N. Mohanty has characterized his life and philosophy as being both “inside” and “outside” East and West, i.e., inside and outside traditions of India and those of the West, living in both India and United States: geographically, culturally, and philosophically; while also traveling the world: Melbourne to Moscow. Most of his academic time was spent teaching at the University of Oklahoma, The New School Graduate Faculty, and finally Temple University. Yet his (...) preeminent work in Husserlian phenomenology developed alongside his eminent work in Indian philosophy: describing his interests as “a fusion of disparate horizons.” -/- J. N. Mohanty was born September 26, 1928, in Cuttack (Odisha, East India). After graduating from high school, he went on to study both Indian and Western philosophy in Calcutta, earning bachelor’s and master’s degrees. There he read Whitehead and Kant’s First Critique; although he wanted to include mathematics in his curriculum, he was led instead to include Indian philosophy and Sanskrit. On the shelves of his teacher, Ras Vihar Das, he came upon a copy of the English translation (Ideas I, 1931) of Edmund Husserl’s classic Ideen I (1913), which presented Husserl’s ground-breaking conception of phenomenology. In 1952–1954 he left India for the first time, reaching Göttingen to study mathematics and philosophy, which earned him a doctorate in mathematics and “philosophy of mathematical sciences” (in his own words). In Göttingen, Mohanty found the powerful mathematical world that Husserl himself had earlier interacted with, where several Husserl students had formed the Göttingen school of phenomenology. During these years Mohanty studied primarily mathematics, alongside Kant and also Vedic Sanskrit. From his friend Günter Patzig, interpreter of Aristotle and Frege, Mohanty was drawn to Frege in relation to mathematical logic. He attended lectures of Heidegger, intrigued by his ontological thinking. Yet, despite the Husserlian legacy, Mohanty was completely self-taught in his studies of Husserl (as he has reported). With a doctorate in mathematics, and ideas from Kant and Frege in his philosophical background, Mohanty set about crafting his own conception of philosophy grounded in phenomenology, drawing on Husserl’s extensive work, critically sifting through Husserl’s texts and their emerging concepts of intentionality, meaning, subject, intersubjectivity, and world. In between he wrote his first book-length study: on phenomenological insights in Nicolai Hartmann and A. N. Whitehead (1958). -/- Over many decades Mohanty formulated and argued, in analytical detail, for a conception of phenomenology and its place in philosophy, later presented in a clear and concise book titled Transcendental Phenomenology: An Analytic Account (1989). Over these very decades the same scholar explored classical and recent Indian philosophy, thinking through kindred ideas of consciousness, self, and knowledge drawn from the Indian philosophical contexts. While writing on Nyāya theory of truth, he also pondered whether the world and finite individual are illusory or real, and whether Marx, Arendt, Gandhi (whom he heard speak in Calcutta), or Vinoba Bhave (with whom he marched across India for the land-grant movement) could best navigate post-Independent India’s social and svarāj or self-rule reforms. The two Mohantys, thinking through a vision of self and world, turned out to be “non-different” or “non-dual” as they each practiced critical phenomenology from both inside and outside the respective philosophical and cultural traditions. Numerous students, fellows, and colleagues or collaborators have benefited immensely from this infusion and unified approach to diversity in philosophical thought. In the 2000s, moving into retirement, Mohanty wrote two long books devoted to his understanding of Husserl and phenomenology and the calling of philosophy itself. This two-volume study shows Mohanty himself thinking through Husserl, critically, in The Philosophy of Edmund Husserl: A Historical Introduction (2008), and Edmund Husserl’s Freiburg Years: 1916–1938. As Mohanty worked on Husserl, he carefully indicated where he agreed and where he rejected or changed ideas, all part of his practice in phenomenology of “description and interpretation.” It was the same pattern he used in addressing the thought of Husserl vis-à-vis Kant or Frege or even Quine. -/- As Mohanty developed his understanding of phenomenology over the years, he wrote books on theory of meaning and the concept of intentionality, developing a model of ideal meaning and its foundation in intentionality, drawing on Husserl’s results. He followed these with the book Husserl and Frege (1982), linking the thought of those foundational figures for the “continental” and “analytic” traditions, respectively, in twentieth-century Western philosophy. Over his long career Mohanty addressed both traditions in his clear and accessible writing style. While developing his views on phenomenology, Mohanty regularly looked to “Husserl and his others,” evaluating views in Heidegger, Sartre, Merleau-Ponty, Ricoeur, and then Derrida and others in the wake of Husserl. With his background in Kant, Mohanty also looked toward Heidegger and Hegel in relation to Husserl’s later work in the Crisis (1935–38). Similarly, he looked to contemporary analytic philosophers, adjudicating his own, oft-wise Husserlian views in relation to Frege, Nagel, and others. Amid his active scholarly career, Mohanty co-founded the journal Husserl Studies, and was editorial advisor to Philosophy & Phenomenological Research, Philosophy East & West, Journal of Indian Philosophy, Sophia, among others. -/- Yet all this while Mohanty was also thinking and writing about Indian philosophy and its relation to phenomenology. In his own retrospective, Indian philosophy is “the permanent background” of his Husserlian thinking, while Kant is the recurrent Western background of his Husserlian phenomenology. Mohanty’s form of “transcendental phenomenology” evolved, in his own perspective, against the background of his studies of Navya-Nyāya on logic and Vedānta on consciousness, in Indian philosophy, and against the background of Kant’s First Critique on the transcendental, in Western philosophy. Accordingly, Mohanty’s study of logical form and of the intentionality of consciousness seeks a fusion of East and West in the conception of transcendental phenomenology. (Cf. Mohanty’s apt response to critics in The Empirical and the Transcendental (2000).) Even in the context of North American Husserl scholarship, Mohanty has exercised an earnest fusion of East and West. For the so-called East Coast and West Coast interpretations of Husserl’s crucial notion of noema both find a sympathetic spirit in J. N. Mohanty’s careful and nuanced interpretation of Husserlian transcendental phenomenology. With Mohanty the two faces of the noema are the logical (Fregean) and the phenomenal (Kantian), and these views of intentional structure join in consciousness—in a way resonant with Indian thought. -/- - David Woodruff Smith (UC Irvine) and Purushottama Bilimoria (SFSU, San Francisco; University of Melbourne) -/- For photo of Prof Mohanty visit APA online memorial_minutes2023 Courtesy of APA Memorial Minutes (& Proceedings) 2023 . (shrink)

How do we know ourselves? When it comes to our states of mind, it might seem that self-knowledge enjoys a privilege: I know what I'm thinking because I have immediate access to my mind. Inspired by Sartre, two American philosophers, Richard Moran and Charles Larmore, have argued that this idea fails to account for our singular relationship with our own minds. In addition to knowing ourselves through theoretical reflection, we are also capable of practical reflection. We can answer the (...) question of what we think in a practical way: through a decision or a commitment, rather than a self-interpretation. But what is the relationship between these two types of self-reflection? What should we do when they conflict? This book seeks to answer these questions. In so doing, it shows the importance of another path to self-knowledge hitherto left aside by analytic authors: phenomenological reflection on our experience of the world. -/- Comment se connaît-on soi-même ? Concernant nos états d’esprit, il peut sembler que la connaissance de soi jouisse d’un privilège : je sais ce que je pense parce que j’ai un accès immédiat à mon esprit. S’inspirant de Sartre, deux philosophes américains, Richard Moran et Charles Larmore, ont soutenu que cette idée ne rend pas compte de notre rapport singulier à notre propre esprit. En plus de se connaître par une réflexion théorique, on est aussi capable d’une réflexion pratique. On peut répondre de façon pratique à la question de savoir ce qu’on pense : par une décision ou un engagement, plutôt qu’une interprétation de soi. Mais quel est le rapport entre ces deux types de réflexion sur soi ? Que faire lorsqu’elles entrent en conflit ? Ce livre cherche à répondre à ces questions. Ce faisant, il montre l’importance d’une autre voie vers la connaissance de soi jusqu’à présent laissée de côté par les auteurs analytiques : la réflexion phénoménologique sur notre expérience du monde. (shrink)

In contrast to many of his contemporaries, A. J. Ayer was an analytic philosopher who had sustained throughout his career some interest in developments in the work of his ‘continental’ peers. Ayer, who spoke French, held friendships with some important Parisian intellectuals, such as Camus, Bataille, Wahl and Merleau-Ponty. This paper examines the circumstances of a meeting between Ayer, Merleau-Ponty, Wahl, Ambrosino and Bataille, which took place in 1951 at some Parisian bar. The question under discussion during this meeting was (...) whether the sun existed before humans did, over which the various philosophers disagreed. This disagreement is tangled with a variety of issues, such as Ayer’s critique of Heidegger and Sartre, Ayer’s response to Merleau-Ponty’s critique of empiricism, and Bataille’s response to Sartre’s critique of his notion of ‘unknowing’, which uncannily resembles Ayer’s critique of Sartre. Amidst this tangle one finds Bataille’s statement that an ‘abyss’ separates English from French and German philosophy, the first recorded announcement of the analytic-continental divide in the twentieth century. (shrink)

Dans cet article, j’essaie de dévoiler le contenu de vérité de la préface que Sartre rédigea pour Les damnés de la terre de Frantz Fanon. Je tenterai précisément de montrer que ce texte sert — et a effectivement servi — à paralyser l’analyse de Fanon et à la neutraliser. J’argumenterai donc en faveur de la résistance vis-à-vis d’une telle situation.

If mind is a creature of adaptation, then our standard theories of intentionality and of mental representation are in need of considerable revision. For such theories, deriving under Cartesian inspiration from the work of Brentano, Husserl and their followers, are context-free. They conceive the subject of mental experience in isolation from any surrounding physico-biological environment. Husserl sought in his later writings to find room for the surrounding world of human practical experience, and a similar expansion of concerns can be detected (...) also in the writings of other later phenomenologists such as Heidegger, Sartre, and Merleau-Ponty. But in none of these authors do we find sustained attempts to grapple with the intervolvements of the world of human thought, feeling and action with the environment of human behavior as this is described by physics and biology. Their work can, however, be seen in a new light when conjoined with the ideas on perception and action of J. J. Gibson and Roger Barker, both of whom (independently) conceived their work under the banner of 'ecological psychology.' It is against this background that the term 'Husserlian ecology' is to be understood in this essay. (shrink)

Η μοντέρνα φιλοσοφία στράφηκε απευθείας στη φύση (Francis Bacon), στράφηκε απευθείας στο νου (René Descartes), στράφηκε απευθείας στην εμπειρία (Thomas Hobbes). Από αυτή τη βασική διαφωνία ως προς τις πηγές της φιλοσοφικής γνώσης προέκυψε η «διαμάχη των αρχαίων με τους σύγχρονους». -/- Η σύγχρονη φιλοσοφία αποστασιοποιήθηκε από το παγιωμένο γνωσιολογικό παρελθόν και ενστερνίστηκε την αρχή ότι η γνώση προοδεύει ιστορικά και κατατείνει στη διεύρυνση της ανθρώπινης κατανόησης μέσω της λογικής μεθόδου ή μέσω της εμπειρίας. Στη διαμάχη μεταξύ των ηπειρωτικών ορθολογιστών (...) φιλοσόφων (Descartes, Nicolas Malebranche, Gottfried Wilhelm Leibniz και Benedict de Spinoza) και των Βρετανών εμπειριστών (Hobbes, John Locke και David Hume) στο τέλος του Διαφωτισμού του δέκατου όγδοου αιώνα, ο Immanuel Kant επιχείρησε να συμφιλιώσει τις αντιθέσεις και να διατυπώσει μια νέα κριτική φιλοσοφία. Ο Immanuel Kant συγκέντρωσε στην «κριτική» του φιλοσοφία τις δεσμεύσεις για την αναλυτική άσκηση του νου, από τη μια, και την εμπειρική πρόσληψη μέσω των αισθήσεων, από την άλλη. Με τον Καντ, η σύγχρονη φιλοσοφία συνδύασε την «υπερβατική ενότητα της αντίληψης» με την «πολλαπλότητα της εμπειρίας». Η σύγχρονη φιλοσοφία δεν βασιζόταν πλέον σε μια θεωρία αναπαράστασης -αναπαράσταση του νου μέσω της λογικής ή αναπαράσταση του νου μέσω της εμπειρίας- αλλά στη σύνδεση της υπερβατικής υποκειμενικότητας και της εμπειρικής αντικειμενικότητας. Αυτό το «διπλό», όπως το ονόμασε ο Michel Foucault, αντιπροσώπευε έναν εντελώς νέο τρόπο φιλοσοφίας. Ο μοντερνισμός διακρίνεται από τη σύγχρονη φιλοσοφία στο ότι συνδέεται με ορισμένα κινήματα στην τέχνη και τη λογοτεχνία που ξεκίνησαν κάπου γύρω στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Ενώ βασιζόταν σε κάποια παρόμοια χαρακτηριστικά της «μοντέρνας φιλοσοφίας», ο μοντερνισμός στην τέχνη, τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία περιλάμβανε καινοτομία, ρήξη με την παράδοση, πρόοδο, συνεχή ανάπτυξη, γνώση που προέρχεται είτε από τη θέση του υποκειμένου είτε από αξιώσεις για αντικειμενικότητα, και ταυτόχρονα κρίση στη γνώση που παράγεται από αυτήν ακριβώς τη διχοτόμηση. Ως εκ τούτου, στον μοντερνισμό, την ίδια στιγμή που ορισμένες θεωρίες βασίζονταν στη γνώση σε μια επικεντρωμένη, υπερβατική, ερμηνευτική υποκειμενικότητα και άλλες βασίζονταν στη γνώση σε βέβαιη, ατομικιστική, αναλυτική, εμπειρική αντικειμενικότητα, η κρίση στη γνώση δημιούργησε μια αίσθηση αβεβαιότητας, παραδοξότητας, ατέλειας, ανεπάρκειας, κενό. Ο μοντερνισμός στην τέχνη και τη λογοτεχνία περιλάμβανε μια μετατόπιση από τις διχοτομίες του ρομαντισμού και του ρεαλισμού στο ρεύμα της συνείδησης, της βιωμένης και εσωτερικής συνείδησης του χρόνου, της υπερβατικής υποκειμενικότητας, της αφηγηματικής ανάμνησης και επίγνωσης, της απεικονιζόμενης ταχύτητας, των μηχανισμών, των αντικειμένων και των αφαιρέσεων. Το λανθάνον περιεχόμενο αφέθηκε να διεισδύσει μέσα από τις επιφάνειες εμφανούς περιεχομένου. Η κατανόηση θα έπρεπε να εμβαθύνει περισσότερο από τις επιφάνειες και τις απλές εμφανίσεις. Θα χρειαζόταν μια φαινομενολογία για την απογραφή του περιεχομένου της συνείδησης (Edmund Husserl) ή μια ψυχανάλυση για να διερευνήσει τα βάθη του τι σκεφτόταν πραγματικά ο νους (Sigmund Freud), ή ένας λογικός θετικισμός θα έπαιρνε την εναλλακτική οδό, αποκλείοντας κάθε γνώση που δεν μπορεί να επαληθευτεί λογικά και εμπειρικά (Bertrand Russell, πρώιμος Ludwig Wittgenstein, A. J. Ayer). Ο μοντερνισμός στη φιλοσοφία περιλάμβανε σε κάθε στάδιο τον καντιανό συνδυασμό του εμπειρικού και του υπερβατικού, του αντικειμενικού και του υποκειμενικού, του υλικού και του διανοητικού—αλλά κάθε φορά στη διπλή αυτή θεωρητική σύλληψη υπερίσχυε αξιακά και γνωσιολογικά ένας πόλος. -/- Η αποσύνθεση του μοντερνισμού στη φιλοσοφία ήταν εσωτερική. Οι ριζοσπαστικοί ισχυρισμοί του λογικού θετικισμού απέκλειαν ό,τι είχε αξία: τη μεταφυσική, την αισθητική, την αξιολογία. Η αυστηρή επιστήμη της υπερβατικής φαινομενολογίας απέκλεισε την ίδια την ύπαρξη αυτού που ερευνούσε. Ο δυϊσμός του δημιουργικού εξελικτισμού άφησε μια ανεπανόρθωτη διχοτόμηση μεταξύ βιωμένης εμπειρίας και αντικειμενικής γνώσης. Ο πραγματισμός του ριζοσπαστικού εμπειρισμού απέτυχε να προσφέρει έναν τρόπο ερμηνείας των νοημάτων της εμπειρίας. Το κέντρο του μοντερνισμού στη φιλοσοφία δεν μπορούσε να κρατήσει γιατί τα ίδια τα θεμέλιά του ήταν υπό αμφισβήτηση. Αλλά οι προσπάθειες να το ανακτήσει κανείς από τον εαυτό του με τη στροφή προς τη γλώσσα - καθημερινή γλώσσα, αναλυτικές φιλοσοφίες της γλώσσας, ερμηνευτική της γλώσσας, σημειολογίες της γλώσσαςδεν μπόρεσαν να λύσουν τα διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο μοντερνισμός στη φιλοσοφία αντιμετώπισε το παράλογο, το διφορούμενο και το διαλεκτικό και εξώθησε αυτές τις θεωρίες στα όριά τους. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η φιλοσοφία άρχισε να εξετάζει τους γνωσιολογικούς της, οι ανακρίσεις του Maurice Merleau-Ponty αναδιατυπώθηκαν στην αρχαιολογία της γνώσης του Foucault. Οι ανθρωπιστικές επιστήμες έθεσαν υπό αμφισβήτηση τις αισιοδοξίες της σύγχρονης φιλοσοφίας παρακάμπτοντας τη θεωρία του «ανθρώπου». Οι σχηματισμοί γνώσης αρθρώθηκαν με όρους πολλαπλών χώρων παραγωγής γνώσης και όχι πλέον σύμφωνα με μια κεντρική πηγή ή θέση, ή εγώ, ή εαυτός, ή υποκείμενο, ούτε σύμφωνα με μια πληθώρα αισθητηριακών δεδομένων, αντικειμενικών κριτηρίων, υλικών στοιχείων ή συμπεριφορών . Οι σχηματισμοί γνώσης διέσχιζαν τους κλάδους και λειτούργησαν σε πολλαπλούς χώρους όπου τα ερωτήματα της δομής, του πλαισίου, του περιθωρίου, του ορίου, της άκρης, του ορίου κ.λπ. θα σημάδευαν οποιαδήποτε πρακτική λόγου. Με άλλα λόγια, η γνώση δεν παράγεται πλέον από ένα κέντρο, θεμέλιο, έδαφος, βάση, ταυτότητα, εξουσία ή υπερβατική ικανότητα. Η γνώση ήταν διάσπαρτη, πολλαπλή, κατακερματισμένη και θεωρητικά ποικίλη. Η γνώση δεν βασιζόταν πλέον στη συνέχεια, την ενότητα, την ολότητα, την πληρότητα και τη συνέπεια. Η γνώση άρχισε να γίνεται κατανοητή με όρους ασυνέχειας, διαφοράς, διάδοσης και διαφορετικών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο μεταμοντερνισμός - ένας όρος που χρησιμοποίησε ο Daniel Bell σε σχέση με τη μεταβιομηχανική κοινωνία τη δεκαετία του 1950, τον οποίο έκαναν έκκληση οι αρχιτέκτονες στη δεκαετία του 1960 και που οι ιστορικοί της τέχνης και της λογοτεχνίας επικαλέστηκαν τη δεκαετία του 1970 - δεν είχε ακόμη επικαλεστεί σε σχέση με τη φιλοσοφία. -/- Η γραμματολογία και η θεωρία της «διαφοράς» του Ζακ Ντεριντά το 1967 (με βάση την αφήγηση του Μάρτιν Χάιντεγκερ για το «τέλος της φιλοσοφίας και το έργο της σκέψης») μετατράπηκαν σε πλήρη αποδόμηση τη δεκαετία του 1970. Η έννοια του Gilles Deleuze και του Felix Guattari για τη ριζωματική σκέψη (σε αντίθεση με την ιεραρχική, εξουσιοδοτημένη δενδρώδη σκέψη) σηματοδότησε μια κίνηση ενάντια στις ψυχαναλυτικές θεωρίες που βασίζονται στην Οιδιπόδεια αυθεντία και την πατρική επιμονή. Η ιδέα τους για τον νομαδισμό έδωσε έμφαση στη γνώση, την εμπειρία και τις σχέσεις που δεν ήταν οργανωμένες γύρω από μια κεντρική έννοια. Η αφήγηση του J. Kristeva για την επανάσταση στην ποιητική γλώσσα σηματοδότησε τη διάκριση μεταξύ του σημειωτικού και του συμβολικού. Όπου η συμβολική —επιστημονική, θεωρητική, φαλλική, πατρική— σκέψη είχε διαποτίσει τη φιλοσοφία και την επιστήμη, η Kristeva επικαλέστηκε τη σημειωτική ως την ποιητική, ρευστή, σαν υποδοχέα, μητρική σκέψη που έχει κρυφτεί στη σύγχρονη σκέψη. Ωστόσο, το μεταμοντέρνο δεν ήταν σχεδόν ο όρος που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει αυτό το είδος φιλοσοφίας. Αντίστοιχα, η πιο περιορισμένη μελέτη της φαινομενολογίας και του υπαρξισμού στη φιλοσοφία έδωσε τη θέση της στις πιο πολλαπλές και ποικιλόμορφες θεωρίες που υπονοούνται στην ηπειρωτική φιλοσοφία: αποδόμηση, αρχαιολογία της γνώσης, σημασιολογική ανάλυση, σχιζανάλυση, φεμινιστική θεωρία κ.λπ. Ωστόσο, ενώ ο μεταστρουκτουραλισμός (σε σχέση με τους Foucault, Derrida, Deleuze, Kristeva, et al.) χαιρετίστηκε ως ο διάδοχος του στρουκτουραλισμού (Claude Lévi-Strauss, Roland Barthes, Jacques Lacan, Louis Althusser) και της υπαρξιακής φαινομενολογίας (Heidegger, Jean -Paul Sartre, Merleau-Ponty, Simone de Beauvoir), ο μεταμοντερνισμός δεν ήταν ακόμα μια σχετική κατηγορία στη φιλοσοφία μέχρι και τη δεκαετία του 1980. Καθώς περνούσε ο καιρός, ο μεταμοντερνισμός και η μεταμοντέρνα σκέψη άρχισαν να υπερισχύουν του μεταστρουκτουραλισμού ως η κυρίαρχη θεωρητική διατύπωση. -/- . (shrink)

That all pleasure is good and all pain bad in itself is an eternally true ethical principle. The common claim that some pleasure is not good, or some pain not bad, is mistaken. Strict particularism (ethical decisions must be made case by case; there are no sound universal normative principles) and relativism (all good and bad are relative to society) are among the ethical theories we may refute through an appeal to pleasure and pain. Daniel Dennett, Philippa Foot, R M (...) Hare, Gilbert Harman, Immanuel Kant, J. L. Mackie, and Jean-Paul Sartre are among the many philosophers addressed. (shrink)

Easy to understand philosophy papers in all areas. Table of contents: Three Short Philosophy Papers on Human Freedom The Paradox of Religions Institutions Different Perspectives on Religious Belief: O’Reilly v. Dawkins. v. James v. Clifford Schopenhauer on Suicide Schopenhauer’s Fractal Conception of Reality Theodore Roszak’s Views on Bicameral Consciousness Philosophy Exam Questions and Answers Locke, Aristotle and Kant on Virtue Logic Lecture for Erika Kant’s Ethics Van Cleve on Epistemic Circularity Plato’s Theory of Forms Can we trust our senses? Yes (...) we can Descartes on What He Believes Himself to Be The Role of Values in Science Modern Science Kant’s Moral Philosophy Plato’s Republic as Pol Potist Bureaucracy Schopenhauer on Human Suffering Bertrand Russell on the Value of Philosophy The Philosophical Value of Uncertainty Logic Homework: Theorems and Models Searle vs. Turing on the Imitation Game Hume, Frankfurt, and Holbach on Personal Freedom Manifesto of the University of Wisconsin, Madison Secular Society Michael’s Analysis of the Limits of Civil Protections Bentham and Mill on Different Types of Pleasure Set Theory Homework Aristotle on Virtue Nagel On the Hard Problem Wittgenstein on Language and Thought Camus and Schopenhauer on the Meaning of Life Camus’ Hero as Rebel without a Cause My Little Finger: Camus’ Absurdism Illustrated Are Late-term Abortions Ethical? Does Mathematics Assume the Truth of Platonism? The Self-defeating Nature of Utilitarianism and Consequentialism Generally What is The Good Life? Bentham and Mill regarding types of pleasures Kant’s Moral Philosophy Five Short Papers on Mind-body Dualism Tracy Latimer’s Father had the Right to Kill Her: Towards a doctrine of generalized self-defense Arguments Concerning God and Morality Goldman, Rousseau and von Hayek on the Ideal State J.S Mill on Liberty and Personal Freedom A Kantian Analysis of a Borderline Date-rape Situation Living Well as Flourishing: Aristotle’s Conception of the Good Life Three Essays on Medical Ethics: Answers to Exam Questions on Elective Amputation, Vaccination, and Informed Consent Hobbes, Marx, Rousseau, Nietzsche: Their Central Themes De Tocqueville on Egoism Mill vs. Hobbes on Liberty Exam-Essays on the Moral Systems of Mill, Bentham, and Kant Kant’s Moral System Aristotle on Virtue Plato’s Cave Allegory An Ethical Quandary Superorganisms The Tuskegee Experiment A Rawlsian Analysis Why Moore’s Proof of an External World Fails A Defense of Nagel’s Argument Against Materialism A Utilitarian Analysis of a Case of Theft The Paradox of the Self-aware Wretch: An Analysis of Pascal’s Moral Philosophy Jean-Paul Sartre: Decline and Fall of a Marxist Sell-out A One Page Proof of Plato’s Theory of Forms Plato’s Republic as Pol Potist Bureaucracy The problem of the one and the many Four Short Essays on Truth and Knowledge What is ‘the Good Life?’ The Ontological Argument Different Political Philosophies: Plato, Locke, Madison, Rousseau, Hayek, and Mill on the State What do I know with certainty? Skepticism about skepticism Neuroscience and Freewill Operant Conditioning What makes us special? Are Late-term Abortions Ethical? No Two Papers on Epistemology: Gettier and Bostrom Examination Nietzsche on Punishment God’s Foreknowledge and Moral Responsibility . (shrink)

In this paper, I explore the cognitive value of fantasy literature. Using Immanuel Kant's and Jean-Paul Sartre's discussions of the imagination, and J.R.R. Tolkien's "On Fairy Stories,” I argue that fantasy literature is cognitively valuable when it confers phenomenal knowledge. I move on to demonstrate what a work of fantasy literature requires to confer this phenomenal knowledge. Fantasy literature has the potential to reveal true insights into this world when it brings the reader into a state of “secondary belief” (...) and confers phenomenal knowledge through the union of world and story. (shrink)