Both Heraclitus and Democritus, as the philosophers of historia peri phuseôs, consider nature and human character, habit, law and soul as interrelated emphasizing the links between phusis, kinesis, ethos, logos, kresis, nomos and daimon. On the one hand, Heraclitus’s principle of change (panta rhei) and his emphasis on the element of fire and cosmic motion ultimately dominate his ethics reinforcing his ideas of change, moderation, balance and justice, on the other, Democritus’s atomist description of phusis and motion underlies his principle (...) of moderation and his ideas of health and measured life. In this series, particularly referring to the main principles of motion, moderation and justice, I attempt to describe a coherent pre-Socratic ethical perspective based on the Heraclitean and Democritean fragments. I explore the connections between their physics and ethics also borrowing from Nietzsche’s lectures and writings on the Pre-Socratics. I redefine such Heraclitean and Democritean concepts as harmony, order, perfection, health, self-control, contentment, cheerfulness, concord, sound judgment, wisdom, measure and balance and discuss them under the principles of motion (phusis), moderation (sophrosyne) and justice. In doing so, I also expose the relevance of the Heraclitean notion of logos (interpreting it as the underlying categorical principle of transition between phusis and ethos) in bringing together these ideas and principles. Finally, based on this pre-Socratic Weltanschauung, I assess the possibility of a coherent picture of humanity, its nature and conduct as extending from or fitting into or extending-from-when-fitting-into the cosmos of moving forces and atoms. (shrink)

Does Normative Behaviourism Offer an Alternative Methodology in Political Theory?

This book is founded on a close reading of Kant’s Opus Postumum in order both to explore the essential motivation that drove Kant to write a last comprehensive magnum opus and, by doing so, to show the essential link between his aesthetics and the idea of Übergang, the title of this last work. For this work contains not only his dynamical theory of matter defining motion as preliminary to the notions of space and time, and the advanced version of his (...) philosophy of natural science, but also his arguments for the phenomenal validity of the metaphysical foundations, his teachings on the aesthetic human faculties of judgment and Anschauung, and the discernment of the transcendental philosophy from Platonic idealism carrying it to a cosmological level, i.e. Kant’s insertion of the concept of cosmotheoros. Since the process of transition is an aesthetic process based on human senses, intuitions and judgments, the argument will follow that in order to explicate Übergang, we need to reconcile cosmology, as the oldest branch of philosophy dealing with the interactions between the cosmic forces and the ways they affect human life, with aesthetics, as the youngest branch of philosophy dealing with how we sense, intuit and judge the form and motion of matter. Therefore, in the last analysis, Übergang becomes rather a cosmologic-aesthetic principle similar to the Heraclitean logos. Another building block of the book is the fruitful comparison between the Kantian sublime and Nietzschean Dionysian, which are going to be construed as the aesthetic theories on human understanding representing the transition from nature to art. For they are not only conceptual – aesthetic but also dynamic – cosmological theories due to their reference both to nature and to human nature. Finally, Cosmological Aesthetics employs the principles of transition and motion to analyze Van Gogh’s Starry Night in an excursus. (shrink)

This article discusses Christian Education based on national character insight. PAK is one of the pillars of character education. Character education will be realized if embedded in the spirit of insight of nationality in the students, therefore PAK is one of the supporting elements of the character of the protege. Through the design of the PAK material nationality students are taught that nationalistic deeds are evidence of faith as in the Bible.

Both for Kant and for Nietzsche, aesthetics must not be considered as a systematic science based merely on logical premises but rather as a set of intuitively attained artistic ideas that constitute or reconstitute the sensible perceptions and supersensible representations into a new whole. Kantian and Nietzschean aesthetics are both aiming to see beyond the forms of objects to provide explanations for the nobility and sublimity of human art and life. We can safely say that Kant and Nietzsche used the (...) dualities of the beautiful/sublime and Apollonian/Dionysian to advocate their general philosophical worldview, and that the initial formation (in Observations and The Birth of Tragedy) and final dissolution (in the Critique of Judgment and Zarathustra and other later works) of these dualities are determined by the gradually established telos of their philosophical endeavor. Therefore, by observing the evolution of these so-called dualities, Kaplama gathers important clues as to how Kant’s and Nietzsche’s aesthetics transformed into different ways to affirm human art and life. On the one hand, Kaplama argues, the Dionysian came to be the heart and soul of Nietzschean aesthetics and ethics, and the Apollonian (or the formal drive of individuation) was reduced into a mere aesthetic criterion. On the other, Kant treats the sublime (which is originally an idea-producing feeling and/or judgment) as a mere appendix to his Critique of Judgment and aesthetic theory teleologically reducing it into its possible moral consequences. This is why Schopenhauer calls the sublime “by far the most excellent thing in the Critique of Judgment” which touches on the real problem of aesthetics very closely but does not provide a real solution for it. Kant’s forced teleological move is to make his theory of aesthetic judgment stand as a ‘reaffirmation’ of the earlier ethical justification he believed to have accomplished in the first two Critiques and the Groundwork where he defends an affirmation of human life through a teleological morality centered on the principle of free-will. In contrast, Nietzsche’s aesthetics (particularly the Dionysian) guides his ethics and metaphysics again through defining an ideal human nature without which ethos would be static and meaningless, lacking the ability to move and change and represent the tragic pathos of human life. (shrink)

Some artworks are called sublime because of their capacity to move human imagination in a different way than the experience of beauty. The following discussion explores how Van Gogh’s The Starry Night along with some of his other late landscape paintings accomplish this peculiar movement of imagination thus qualifying as sublime artworks. These artworks constitute examples of the higher aesthetic principles and must be judged according to the cosmological-aesthetic criteria for they manage to generate a transition between ethos and phusis (...) and present them in unity. Here, referring to Heraclitean, Kantian, Nietzschean and Heideggerian metaphysics and aesthetics, I propose that the principles of motion and transition be the new cosmologic-aesthetic categories for the judgment of sublime artworks as well as for the understanding of the world (Weltanschauung) they represent. (shrink)

Kant makes a much-unexpected confession in a much-unexpected place. In the Criticism of the third paralogism of transcendental psychology of the first Critique Kant accepts the irrefutability of the Heraclitean notion of universal becoming or the transitory nature of all things, admitting the impossibility of positing a totally persistent and self-conscious subject. The major Heraclitean doctrine of panta rhei makes it impossible to conduct philosophical inquiry by assuming a self-conscious subject or “I,” which would potentially be in constant motion like (...) other thoughts. For it rules out the possibility of completely detached reasoning which necessitates an unchanging state of mind. In this paper, Kaplama uses panta rhei to critically examine the philosophical shortcomings and contradictions of Kantian and Enlightenment ethics. In his examination, he specifically focuses on the teleological nature of Kant’s principle of freedom and ideal of moral autonomy which have dominated the Enlightenment thought. By doing so, he argues that it is essentially inaccurate to posit Überlegenheit (the state of being superior to nature) as the foundation of philosophical inquiry mainly because this would contradict the Enlightenment’s claim to constitute a rupture from classic and medieval metaphysics and would render Enlightenment a mere extension of Christian metaphysics. As in Christianity, Überlegenheit presupposes two separate realms, the actual (contingent) and ideal (pure) realms of thought and assumes that the transcendence commences from the level of the late metaphysical/teleological construction of the ‘subject’ who is completely persistent, self-conscious and immune to change. He then substantiates these points with reference to the philosophical roots of ethnic prejudice displayed by the post-Enlightenment colonialists and the missionaries in Fiji and the Pacific. This brief critical examination of the post-Enlightenment ethnocentrism will be conducted under the following three points: a) On the Enlightenment’s teleological and universalistic understanding of humanity and the concept of progress versus the Fijian concepts of the continuity of life, regeneration, and reproduction b) On the Enlightenment’s ideal of the free-willing and independent individual subject versus the Fijian ideas of 'the cord', reciprocity, and vanua, and c) On the Enlightenment’s (and Christianity’s) strict dualism between physics and metaphysics, nature and human mind, body and soul versus the Fijian bio-centrism, the sanctity of vanua and the cosmological concept of mana. (shrink)

Objective: microRNAs (miRNAs) have important potential as biomarkers in the diagnosis and prognosis of ischemia/reperfusion (I/R) injury in coronary artery bypass grafting surgery (CABG). This study investigated the relationship between preoperative (preop) and postoperative (post-op) cardiac parameters and miRNA expressions in CABG. -/- Methods: We analyzed a total of 94 individuals (CABG, n= 46 and healthy control, n=48). Quantitative real-time polymerase chain reaction (qRT) was performed to determine plasma miRNA expressions (miR-21, miR-181a, miR-199a, miR-199b, and miR-320a-5p) in triplicates: before surgery, (...) 1 hour after surgery, and 24 hours after surgery. The target genes and pathways of miRNA were determined using bioinformatic analysis. The biomarker potentials of miRNAs were evaluated with receiver operating characteristic (ROC) curve analysis. -/- Results: All miRNAs were significantly downregulated (p < 0.05). Troponin I, LVEF, CPK, and CK-MB were found to be statistically significant for operation groups (p < 0.05). miRNA expressions and cardiac markers were associated with troponin I and/or CK-MB. In ROC analyses, miR-199a was a good diagnostic marker. CREBRF and ZNF704 genes may be a target for these miRNAs. -/- Conclusions: Downregulation of miR-199a has a regulatory role in ischemia/reperfusion. They may contribute to CABG pathology through these two genes involved in signaling cascades to turn on protein response and ion binding. (shrink)

How should we understand the relationship between global justice and global democracy? One popular view is captured by the aphorism “No global justice without global democracy.” According to Dryzek and Tanasoca's reading of this aphorism, a particular form of deliberative global democracy is seen as the way to specify and justify what global justice is and requires in various contexts. Taking its point of departure in a criticism of this proposal, this essay analyzes how to best understand the relationship between (...) global justice and global democracy. The aim is not to offer a first-order substantial account of this relationship, but to theorize the normative boundary conditions for such an account; that is, the conditions that any plausible theory should respect. These conditions take the form of what is here called a “three-layered view,” which is specified through three claims. It is argued, first, that global democracy is best seen as a partial normative ideal; second, that global democracy must be grounded in fundamental principles of justice; and third, that global democracy is an ideal through which applied principles of distributive justice are formulated and justified in light of reasonable disagreement about what justice requires. (shrink)

This paper is founded on a close reading of Kant’s Opus Postumum in order both to explore the essential motivation that drove Kant to write a last comprehensive magnum opus and, by doing so, to show the essential link between his aesthetics and the idea of Übergang, the title of this last work. For this work contains not only his dynamical theory of matter defining motion as preliminary to the notions of space and time, and the advanced version of his (...) philosophy of natural science, but also his arguments for the phenomenal validity of the metaphysical foundations, his teachings on the aesthetic human faculties of judgment and Anschauung, and the discernment of the transcendental philosophy from Platonic idealism carrying it to a cosmological level, i.e. Kant’s insertion of the concept of cosmotheoros. Since the process of transition is an aesthetic process based on human senses, intuitions and judgments, the argument will follow that in order to explicate Übergang, we need to reconcile cosmology, as the oldest branch of philosophy dealing with the interactions between the cosmic forces and the ways they affect human life, with aesthetics, as the youngest branch of philosophy dealing with how we sense, intuit and judge the form and motion of matter. Therefore, in the last analysis, Übergang becomes rather a cosmologic-aesthetic principle similar to the Heraclitean logos. Another building block of the paper is the fruitful comparison between the Kantian sublime and Nietzschean Dionysian, which are going to be construed as the aesthetic theories on human understanding representing the transition from nature to art. For they are not only conceptual – aesthetic but also dynamic – cosmological theories due to their reference both to nature and to human nature. (shrink)

The being is derived by a difference in Lacanian ontology. This difference is the basic element in Lacanian theory that grounds the unconscious subject. Because according to Lacan, the existence of the subject can not be self-proclaimed and it is represented by a signifier. Lacan gives the name "object a" to this paradoxical being which is distinguished by this difference or lack, and uses some topological transformations in order to be able to explain the structural paradoxes in the psychological theory. (...) The aim of this study is to explore the ontology of these paradoxical situations and try to decipher the function of topology in Lacan's theory. (shrink)

This paper explores a new and post-structuralist discourse on the relationship between Lacan’s theory of mirror stage and the story of Narcissus as a mythological narrative. According to this discourse, subject is a construction posterior to the ‘I’. Lacan suggests that in the mirror stage 6-18 months old infants discern the I as something distinct from and outside of themselves for the first time through a reflective surface. An infant comprehends the image they see in this reflective surface as a (...) being independent of their mother and an object belonging to themselves, and they greatly admire this independent object as an ideal-I. That is, by discerning their own being through an image, the infant achieves a feeling of unity via this image and perceives their own being as an admirable unity. This feeling of I and unity, however, is doomed to decay as to become subject by means of the elements of Lacanian reality, namely language and the laws of society. Within the reality, Narcissus – exactly like in the Lacan’s theory of mirror – lost the confrontation of perceiving the image he admired in his reflection. The I of Narcissus, which he has been holding on as an image in this world, is drawn and demised whilst going beyond the water mirror so as to become a subject. In other words, the I that Narcissus admired in the reflection of the water underwent an unsurmountable deformation and he paid the price with his life. In this study, from the perspective of the Lacanian theory of subject it will be argued that the tragic split between imaginary and symbolic order represented by the death of Narcissus is not only a psychopathologic fact, but it is also a fundamental narrative about the construction of subject in the history of philosophy. (shrink)

Objective: Atrial fibrillation (AF) is the most common cardiac arrhythmia in adults. Anticoagulation significantly reduces stroke and related mortality in AF patients. This study conducted a bibliometric analysis of the top 50 most-cited articles in the literature on dabigatran, the first new-generation oral anticoagulant. -/- Methods: We searched the Web of Science for articles with dabigatran in the title. The top 50 most cited articles (T50) were selected. Characteristics of the articles (such as author, source, institution, country, scientific category, number (...) of citations, citation density, and citations per article) were analyzed. -/- Results: T50 had a total of 33,301 citations. The average number of citations per article was 666. The United States of America (USA) was the most prolific country in T50, with 36 papers and 26,043 citations. Wallentin Lars from Uppsala University was the most prolific author, with 14 articles and 13,532 citations. Circulation was the most prolific journal, with 11 articles. -/- Conclusions: We analyzed the classic publications on dabigatran, the first new-generation oral anticoagulant. The most prolific country was the USA, author was Wallentin, and journal was Circulation. Researchers and clinicians can easily access influential publications by reviewing our study. (shrink)

Eva Erman and Niklas Möller have recently presented a trenchant critique of my (2015) argument that ideal normative theories are uninformative for certain practical purposes. Their criticisms are largely correct. In this note, I develop the ideas behind my earlier argument in a way that circumvents their critique and explains more clearly why ideal theory is uninformative for certain purposes while leaving open the possibility that it might be informative for other purposes.

Eva Erman and Niklas Möller have recently criticised a range of political theorists for committing a pragmatistic fallacy, illicitly drawing normative conclusions from politically neutral ideas abo...

In this rejoinder to Erman and Möller’s reply to our “Political Norms and Moral Values” we clarify the sense in which there can be specifically political values, and expound the practice-dependent notion of legitimacy adopted by our preferred version of political realism.

This is a response to Erman and Moller's response to our reply to their 'Political Legitimacy in the Real Normative World', both also in this journal.

Dinî tecrübe Friedrich Schleiermacher (ö.1768) ile önem kazanan ve William James’in (ö.1842) eserleriyle din felsefesinde teistik delillerin içine dahil olan bir delildir. Dini tecrübelerin birçok şekilde meydana geldiği iddia edilmektedir. Bunlardan biri de sezgidir. Bu bildirinin amacı sezgisel bilginin Tanrı’nın varlığına delil olup olmadığını ortaya koymaktır. Sezgisel yetenek, insanın fiziksel gelişimine (yani beyin) paralel olarak gelişen bir yetidir ve zihnin gelişmesiyle birlikte kapasitesi artmaktadır. Önce çocukta duygusal bir sezgi hakim iken (4-7 yaş), daha sonra çocuğun somut işlemlere geçmesiyle sezgisel yetenek (...) somutla ilişkili hale gelir. (7-11 yaş) Ve somut nesne ve durumlar (deney ve pratikler) çocuğun sezgisel yeteneğinin gelişmesine yol açar. En son aşamada yani soyut işlemler döneminde (11-17 yaş) çocuğun beyninde prefrontal lobun gelişmesine bağlı olarak akli muhakeme gelişir ve bunun etkisiyle sezgisel yetenek, akli verileri kullanarak soyut sezgiye yönelir. Sezgisel yetenek böylece üç dönemin özelliklerini gösterebilir; çocukluktan aldığı duygusal sezgi ve somut/nesnenin çağrıştırdığı somut sezgi ve aklın dış dünyadan aldığı bilgileri zihinsel süreçlerden geçirerek işlemesi sonucu gelişen akılcı sezgi. O nedenle insanlarda tek bir sezgiden bahsetmek yanlıştır. Sezginin üç türü birbiriyle eş güdümlü olarak bilgiyi elde etmek için çalışır. Bu üç sezgi türünden akılcı sezgiye önem veren İbn Sina, sezgi bilgisini rasyonel, epistemolojik alana dahil eder. Yaptığı ilim sınıflamasında sezgi bilgisini deneye dayalı bilgi türü olarak görür ve akla/deneye dayalı bir sezgi anlayışı geliştirir. Bu sezgi anlayışı, peygamberliği rasyonel bir temele oturtmak ve irrasyonel olmadığın açıklamak için de kullanır. Kudsi akla sahip peygamberler üstün zekalarının etkisiyle güçlü sezgiye sahip olurlar ve vahiy alırlar. Vahiy alan sezgisel yetenek diğer insanlarda ortaya çıkıp dini tecrübeleri şekillendirebilir mi? Peygamberlerin vahiy tecrübesini taklit ederek kendilerinde yüksek sezgisel yeti olduğunu savunan bazı kişiler (veli) ilham yoluyla bilgi elde ettiklerini iddia etmişlerdir. Dini tecrübe delilinde bu tür tecrübeler dini delil olarak sayılmaktadır. Fakat bu sezgisel bilginin kaynağı duygu mudur, somut bir gösterge (deney) midir yoksa akıl mıdır? İlham ürünü olan eserlerde her zaman duygu vardır ve bu tür ifadeler insanı duygunun hakim olduğu zihinsel bir duruma götürür. Fakat vahiy tecrübesinde duygunun yanında, somut dünyanın varlığı ve akla dayalı bir sezginin olduğu da vurgulanmaktadır. O nedenle sezgisel bilgi ürünü vahiy üç tür sezgi bilgisine dayalı iken, ilham ürünü olan sezgisel bilgi sadece duyguya dayalıdır. O nedenle ‘dini’ bir delil olarak değil ‘mistik’ bir delil olarak değerlendirmeyi hak eder. (shrink)

Dini çoğulculuk, dini dışlayıcılık ve kapsayıcılıktan farklı olarak, her dinsel inanış taraftarlarının kendi dinleri içinde kalarak ilahi selamete erişeceğini söyler. Temelde, teolojik ve felsefi boyutları olan dini çoğulculuk tartışmasının siyasete bakan bir yönü de vardır. İslam tarihinde Meşşâî felsefenin kurucusu ve mutluluk filozofu olarak bilinen Farabi, bir taraftan hakikate nasıl ulaşılacağı diğer taraftan ise “âlem” adını verdiği kozmopolitanizm nasıl inşa edileceği ile ilgilenmektedir. Siyasal toplumun amacının, insanların uygun ölçekte, en yüce iyi için yardımlaşmalarını sağlamak olduğunu savunan Farabi’ye göre, erdemli bir (...) yaşam kurulmasına imkan sağlayan üç örgütlenme biçimi vardır: Şehir, millet ve âlem. Platon ve Aristoteles gibi Antik düşünürlerden farklı olarak erdemli bir yaşamın sadece sitede kurulacağı düşüncesine karşı çıkan Farabi, sitenin yetkin bir yaşamın ilk basamağı olduğunu savunur. Ancak, erdemli yaşamı site ile sınırlamaz. Farabi’nin teorisinde, Antik düşünceyi aşan bir kozmopolitanizm söz konusudur. Bundan dolayı Farabi, farklı dinlerin varlığını, kendi siyasal düşüncesine uygun olarak meşru kabul eder. Eğer mutluluk için yardımlaşacaklarsa, insanların dinlerinin farklı olmasında bir beis görmez. Bu dini çoğulculuğun siyasal temelidir. Diğer taraftan Farabi, dinleri hakikatle eşitleyen anlayışa karşı çıkarak, farklı dinlerin hakikatin çeşitli imajlar, örnekler ve taklitler yolu ile halka benimsetilmesi olarak görülmesi gerektiğini savunur. Diğer bir ifade ile dinler, hakikatin kendisi değil, farklı tarihsel ve kültürel bağlamlarda oluşmuş sembolik ifadesidir. Bu bakımdan bütün dinler ile hakikat arasında bir mesafe bulunmaktadır ve hiçbir din hakikatin kendisi değildir. Buradan Farabi’nin düşüncesinde dinsel çoğulculuğunun sınırı olmadığı çıkmamalıdır. Farabi’ye göre din, felsefe yolu ile bulunan hakikatin ikna etme veya hayal ettirme yoluyla ya da her ikisiyle birden halka kabul ettirilmesidir. Ancak Farabi, hakiki felsefe ile sahte felsefe arasında bir ayrım yapar ve ancak hakiki felsefeyi takip eden dinlerin bir hakikat değeri olduğunu savunur. Hakiki felsefe ise evrenin bir ilk nedeni olduğunu ve ilk nedenin de nedensiz olduğunu söyler. Bu, evrenin tek bir yaratıcısı olduğu anlamına gelir ve çok tanrıcılığı dışlar. Bu bakımdan Farabi, sadece tek tanrılı dinleri çoğulculuk kapsamına alır. Bunun nedeni, tek tanrılı dinlerin hakikatle özdeş olmaları değil, hakiki felsefeyi takip etmeleridir. Çünkü felsefe dinden öncedir. Bu, Farabi’nin düşüncesinde çoğulculuğun sınırlarına işaret etmektedir. Farabi, dinleri hakikatle özdeş görmeyerek ve aynı hakikatin sembolik ifadeleri olduğunu söyleyerek çoğulculuğun yolunu açar. Buna karşın sahte felsefeyi takip eden dinler olduğu gerekçesiyle çok tanrılı dinleri dışarıda bırakarak sınırlarını çizer. Bu çalışma, Farabi’nin düşüncesinde dini çoğulculuğun siyasal ve epistemolojik temellerini ve çoğulculuğun sınırlarını konu almaktadır. (shrink)

Kant felsefesine karşı yapılan en yaygın eleştirilerden biri onun öznelci olduğudur. Bu eleştiriyle birlikte ayrıca Berkeleycilik suçlaması ve fenomenalist okuma karşımıza çıkmaktadır. Öznelcilik ithamına göre Kant empirik nesneleri sağlam/zihinden bağımsız bir şekilde düşün(e)mez, bu ise bilincimizin içine sıkışıp kaldığımız bir felsefeye yol açar. Berkeleycilik suçlaması ve fenomenalist okumaya göre de Kant felsefesi sadece görünüşleri bilebileceğimizi söyleyerek, bütün gerçekliği “kafanın-içinde-duran” zihinsel içeriklere indirgemiştir. Bu makalede öncelikle Kant’ın Berkeleycilik ithamına karşı kendi argümanlarını inceleyeceğiz; daha sonra fenomenalist okumanın temel varsayımlarını Van Cleve’in Kant (...) yorumunu mercek altına alarak bulacak ve eleştireceğiz. Bizim görüşümüze göre Van Cleve Kant’ı ele alırken ona iki varsayım isnat eder. Birincisine göre, Kant Kartezyen-Lockeçu temsiliyetçiliği savunur; ikincisine göre, Kantçı özne temelcidir. Bizce bu iki varsayımın Kant’a yüklenmesi haksızdır ve dolayısıyla Berkeleyci fenomenalist okuma ikna edici görünmemektedir. Kant’ın görünüş kavramı “kafanın-içinde-duran” zihinsel içerikler anlamına gelmemektedir; özne ise Kant’ın felsefesinde temelci bir pozisyon işgal etmez, dolayısıyla özne nesneyi salt bir zihinsel içerikmiş gibi taşımaz zira hem özne hem nesne Kant’ta fenomenal alana düşerler. (shrink)

The paper is an intervention in the dispute about the moralism of the recent realist trend in political philosophy. It is particularly focused on analysing the debate on this subject between Niklas Erman and Eva Möller (2015a; 2015b) and Robert Jubb and Enzo Rossi (2015a; 2015b). Examining the main arguments of both parties, I argue that realists (i.e., Jubb and Rossi) lost the debate, that realism is, in fact, moralism in disguise, and that its main methodological request – giving (...) up „pre-political” moral principles and values in political philosophy – is „unrealistic” (i.e., unfeasible). (shrink)

21. yüzyılın üçüncü on yılının şafağında, insanlığın varlığı son derece tehlikeli hale geldi. Ormanlarımızı kesiyor, tatlı su akiferlerimizi tüketiyor ve hayati önem taşıyan topraklarımızı kaybediyoruz. Okyanuslarımızdaki yaşamı sıyırıp yerine yüz milyonlarca ton plastik atık koyuyoruz. Çevremizi toksik endüstriyel kimyasallarla dolduruyoruz. Kirliliğimiz, kıtalardaki yaşamın dokusunu parçalayan ısı dalgalarına, kuraklıklara ve vahşi yangınlara neden olan iklim değişikliğini tetikliyor. Ve dünyaya yeni nesiller getiriyoruz, onurlu bir varoluşun kaynaklarına erişmeye ihtiyaç duyan milyonlarca insan. Hayata yönelik tehditlerin kapsamı ve genişliği her geçen gün artmaktadır. Bu (...) sürdürülebilir bir kalkınma şekli değildir. -/- Hastalıklarımızın temel nedeni, yanlış bir düşünce tarzından kaynaklanır. Bu tam olarak ne anlama geliyor? bu, ruhsal doğamızı inkar ederken kendimizi esas olarak maddi varlıklar olarak düşündüğümüz anlamına gelir. Maddi varlıklar olarak var olduğumuzu ve başka bir şey olmadığını düşündüğümüz için öncelikle bedenlerimizi zararlardan korumaya ve maddi varlığımızı sürdürmeye önem veririz. Manevi doğamız, eğer hiç düşünülürse, fiziksel varlığımızın ikincil bir yönü olarak ele alınır - ciddiye alınmaması gereken bir şey. Bizim için önemli olan tek şey maddi dünyada ortaya çıkan fenomenlerdir - görülebilen, duyulabilen, dokunulabilen veya ölçülebilen şeyler, ancak duyularımızın bizi aldattığını biliyoruz, duyular beynin bir yapısıdır. . Gerçek bir dünya olarak kabul ettiğimiz şey bir yanılsamadır. Pozitivist ve materyalist düşüncenin tahakkümü mantıksızlığa ve yıkıma yol açar. -/- Peki bu yaklaşım bizi nereye götürdü? Bize bir mutluluk ve tatmin duygusu getirdi mi? Her günü neşeli bir işbirliği ruhu içinde, parlak umutlar ve mutlu beklentilerle dolu kalplerimizle yaşamak yerine, kendimizi diğerlerinden soyutladık ve onları rakip veya düşman olarak gördük. Düşüncelerimiz, sonsuz bir savaş, yoksulluk, açlık ve çevresel yıkım döngüsüne yol açan şüphe, korku ve açgözlülükle dolu. Yakında uyanmadıkça ve ruhsal doğamıza dikkat etmedikçe, Dünya'da insanlık için bir gelecek olmayacak. -/- Kelimeler hayattır. Kelimeler hafiftir. Kelimeler güçtür. Kelimeler enerjidir. Sözler gerçektir. Kelimeler canlandırabilir ve kelimeler de öldürebilir. Kelimeler umut verebilir veya bizi umutsuzluğa sürükleyebilir. İnsanlar barışı inşa etmek için kelimeleri, savaşmak için kelimeleri kullanırlar. Kelimeler kültürler, dinler ve milletler arasında duvarlar oluşturabilir. Ve kelimeler de köprüler kurabilir. Bir bireyin, bir ailenin, bir topluluğun, bir ülkenin ve gezegenimizin varlığı, konuştuğumuz kelimelerin gücüyle iyiye veya kötüye yönlendirilmektedir. Konuştuğumuz kelimeler bu dünyada olan her şeyden sorumludur. Bu nedenle, konuştuğumuz kelimelerden sorumlu olmalıyız. Gelecek nesiller adına, umarım her birimiz sadece parlak, ışık dolu sözler söylemek için elimizden gelen her şeyi yaparız, böylece bir gün torunlarımız ışıkla dolu bir dünyaya doğar. Kaybedecek vakit yok. Bu andan itibaren, umarım hepimiz kullandığımız kelimelere yakından bakar ve onları parlaklık ile doldurmak için sürekli çaba gösteririz. -/- Kimse bizim için hayatımızı değiştiremez. Kimse bizim için dünyayı değiştirmeyecek. Her birimizin, konuştuğumuz her kelimenin serbest bıraktığı olağanüstü, yaratıcı gücü tanımasının ve bilinçli olarak sadece şükran, teşvik ve iyi niyetle dolu kelimeleri konuşmanın zamanı geldi. Bu andan itibaren, kendimiz ve başkaları için sevgi ve bağışlama ile rezonansa giren kelimeleri seçelim. Sadece bir adım ileri gidersek bunu kesinlikle yapabiliriz. Her seferinde bir adım, her seferinde bir kelime, bilincimizdeki trajedi ve izolasyon tohumlarını söküp onları mutluluk ve uzlaşma dalgalarına dönüştürebiliriz. Kendimiz, Toprak Ana ve gelecek nesiller adına, insanlığın Dünya üzerindeki olumlu evrimine katkıda bulunan kelimeleri kullanalım. (shrink)