The counterfactual mental state of negligent criminal activity invites skepticism from those who see mental states as essential to responsibility. Here, I offer a revision of the mental state of criminal negligence, one where the mental state at issue is actual and not merely counterfactual. This revision dissolves the worry raised by the skeptic and helps to explain negligence’s comparatively reduced culpability.

For many philosophers, bad-history wrongdoers are primarily interesting because of what their cases might tell us about the interaction of moral responsibility and history. However, philosophers focusing on blameworthiness have overlooked important questions about blame itself. These bad-history cases are complicated because blame and sympathy are both fitting. When we are careful to consider the rich natures of those two reactions, we see that they conflict in several important ways. We should see bad-history cases as cases about whether and how (...) we should blame, rather than as cases giving us ready insight into the nature of moral responsibility. (shrink)

Duress is a defense in both law and morality. The bank teller who provides an armed robber with the bank vault combination, the innocent suspect who fabricates a story after hours of interrogation, the Good Samaritan who breaks into a private cabin in the woods to save a stranded hiker, and the father who drives at high speed to rush his injured child to the hospital—in deciding how to respond to agents like these, we should take into account that they (...) have acted under duress. In this paper, I offer a new duress defense, which I call “distinctive duress.” The distinctive-duress defense is neither ordinary justification nor ordinary excuse. Rather, it is a defense available to agents who act wrongly because they are appropriately insensitive to certain reasons. In the distinctive-duress cases, an agent’s normative sensitivities are rightly directed elsewhere, leading them awry. (shrink)

In deciding whether to forgive, we often focus on the wrongdoer, looking for an apology or a change of ways. However, to fully consider whether to forgive, we need to expand our focus from the wrongdoer and their wrongdoing, and we need to consider who we are, what we care about, and what we want to care about. The difference between blame and forgiveness is, at bottom, a difference in priorities. When we blame, we prioritize the wrong, and when we (...) forgive, we shift our priorities away from the wrong. Recognizing this essential role for priorities in forgiveness allows us to address a thorny puzzle in thinking about forgiveness: how is it that forgiveness can be both principled and elective? If there is sufficient reason to forgive, as will sometimes be the case because forgiveness is principled, how can it be reasonable to withhold forgiveness? Recognizing that forgiveness is a shift in our priorities dissolves this apparent tension between forgiveness being principled and forgiveness being elective. (shrink)

Drunk drivers and other culpably incapacitated wrongdoers are often taken to pose a problem for reasons-responsiveness accounts of moral responsibility. These accounts predicate moral responsibility upon an agent having the capacities to perceive and act upon moral reasons, and the culpably incapacitated wrongdoers lack exactly those capacities at the time of their wrongdoing. Many reasons-responsiveness advocates thus expand their account of responsibility to include a tracing condition: The culpably incapacitated wrongdoer is blameworthy despite his incapacitation precisely because he is responsible (...) for becoming incapacitated. As some skeptics have suggested, it is not clear that we need tracing. Here, however, I make a stronger case against tracing: I show that tracing gets things wrong. I consider a new sort of case, the case of the Odysseus agent, whose incapacitation is non-culpable (sometimes merely permissible and sometimes praiseworthy). Tracing would have us hold responsible and therefore blame unlucky Odysseus agents, Odysseus agents who commit a wrongdoing in the throes of their non-culpably induced incapacitation. But we should not hold these unlucky Odysseus agents responsible for their incapacitated wrongdoing. Because tracing gets these cases wrong, we should reject tracing. (shrink)

In On What Matters, Derek Parfit enters the debate between actualists and possibilists. This debate concerns mere possibilia, possible but non-actual things such as golden mountains and talking donkeys. Roughly, possibilism says that there are such things, and actualism says that there are not. Parfit not only argues for possibilism but also argues that some self-proclaimed actualists are, in fact, unwitting possibilists. -/- I argue that although Parfit’s arguments do not fully succeed, they do highlight a tension within the frameworks (...) of many actualists. Many actualists conscript abstract objects into the role of "possible worlds" to avoid quantifying over mere possibilia. But, in doing so, actualists must quantify over mere possibilia anyway. When we alleviate this tension, a Parfit-friendly form of actualism arguably remains. This form of actualism says that while everything that exists is actual, it is also true in some sense that there are mere possibilia. (shrink)

Various strands of religious thought distinguish veneration from worship. According to these traditions, believers ought to worship God alone. To worship anything else, they say, is idolatry. And yet many of these same believers also claim to venerate—but not worship—saints, angels, images, relics, tombs, and even each other. But what's the difference? Tim Bayne and Yujin Nagasawa (2006: 302) are correct that “it seems to be extremely difficult to distinguish veneration from worship.” Many have argued throughout history that veneration collapses (...) into worship and that those who venerate saints or icons are guilty of idolatry. In this essay, we distinguish worship from veneration in two stages. First, we give a formal account of their difference. Drawing from St. John of Damascus (c. 675-749 AD), we argue that worship is a determinate of the determinable veneration. Second, we give more substantive accounts of both that explain their differences and similarities. Drawing again from St John, we argue that acts of veneration and worship signify subordination. Their difference, however, lies in the fact that worship alone requires absolute subordination. (shrink)

This paper attempts to show how Adorno’s thought can illuminate our reflections on the future of work. It does so by situating Adorno’s conception of genuine activity in relation to his negativist critical epistemology and his subtle account of the distinction between true and false needs. What emerges is an understanding of work that can guide our aspirations for the future of work, and one we illustrate via discussions of creative work and care work. These are types of work which (...) cater to persistent human needs, albeit ones that are distorted under present social conditions. Adorno’s thought helps us to understand why this is the case. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Many contemporary theorists charge that naïve realists are incapable of accounting for illusions. Various sophisticated proposals have been ventured to meet this charge. Here, we take a different approach and dispute whether the naïve realist owes any distinctive account of illusion. To this end, we begin with a simple, naïve account of veridical perception. We then examine the case that this account cannot be extended to illusions. By reconstructing an explicit version of this argument, we show that it depends critically (...) on the contention that perceptual experience is diaphanous, or more minimally and precisely, that there can be no difference in phenomenal properties between two experiences without a difference in the scenes presented in those experiences. Finding no good reason to accept this claim, we develop and defend a simple, naïve account of both veridical perception and illusion, here dubbed Simple, Austere Naïve Realism. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

In the bitcoin whitepaper, Satoshi Nakamoto (2008: 2) defines an electronic coin as a chain of digital signatures. Many have since defined a bitcoin as a chain of digital signatures. This latter definition continues to appear in reports from central banks, advocacy centers, and governments, as well as in academic papers across the disciplines of law, economics, computer science, cryptography, management, and philosophy. Some have even used it to argue that what we now call bitcoin is not the real bitcoin. (...) The definition fails, however. This is important because the Chain Definition obscures Satoshi’s solution to a dilemma in the design of electronic cash, as well as the truth about bitcoin’s privacy and fungibility. In this article, I explain why the Chain Definition fails and what Satoshi likely endorsed instead. Along the way, I untangle some issues around bitcoin fungibility and clarify some others around the ontology of digital assets. (shrink)

This paper aims to demonstrate the contemporary relevance of Adorno’s thought for business ethicists working in the critical tradition by showing how his critique of modern social life anticipated, and ofers continuing illumination of, recent technological transformations of capitalism. It develops and extrapolates Adorno’s thought regarding three central spheres of modern society, which have seen radical changes in light of recent technological developments: work, in which employee monitoring has become ever more sophisticated and intrusive; leisure consumption, in which the algorithmic (...) developments of the culture industry have paved the way for entertainment products to dominate us; and political discourse, in which social media has exacerbated the anti-democratic tendencies Adorno warned of in the mid-twentieth century. We conclude by presenting, as a rejoinder to these developments, the contours of an Adornian ethics of resistance to the reifcation and dehumanisation of such developments. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Thomas Szasz famously argued that mental illness is a myth. Less famously, Szasz argued that since mental illness is a myth, so too is psychotherapy. Szasz’ claim that mental illness is a myth has been much discussed, but much less attention has been paid to his claim that psychotherapy is a myth. In the first part of this essay, I critically examine Szasz’ discussion of psychotherapy in order to uncover the strongest version of his case for thinking that it is (...) a myth. As we’ll see, this involves an understanding of psychotherapeutic interventions as treatments of psychopathological problems. In the rest of this essay, I turn to this directly and argue that psychotherapy has an important non-pathocentric dimension. I argue that we fail to appreciate the nature and variety of psychotherapy if we concentrate only on its pathocentric dimensions. Though I use Szasz as a stalking horse, the substantive topic is the nature of psychotherapy. This enquiry falls into the philosophy of psychotherapy as distinct from the philosophy of psychiatry and the philosophy of psychoanalysis. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Given his view that the modern world is ‘radically evil’, Adorno is an unlikely contributor to business ethics. Despite this, we argue that his work has a number of provocative implications for the field that warrant wider attention. Adorno regards our social world as damaged, unfree, and false and we draw on this critique to outline why the achievement of good work is so rare in contemporary society, focusing in particular on the ethical demands of roles and the ideological nature (...) of management’s self-understanding. Nevertheless, we show that Adorno’s comments on activities such as art and philosophy mean that it is possible to draw on his work in a way that contributes constructively to the conversation about good and meaningful work within business ethics. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

This paper challenges the conventional wisdom dominating the social sciences and philosophy regarding temporal discounting, the practice of discounting the value of future utility when making decisions. Although there are sharp disagreements about temporal discounting, a kind of standard model has arisen, one that begins with a normative standard about how we should make intertemporal comparisons of utility. This standard demands that in so far as one is rational one discounts utilities at future times with an exponential discount function. Tracing (...) the justification for this standard through economics, philosophy and psychology, I’ll make what I believe is the best case one can for it, showing how a non-arbitrariness assumption and a dominance argument together imply that discounting ought to be exponential. Ultimately, however, I don’t find the case compelling. Non-exponential temporal discounting is often rational. If this is correct, Instead of trying to ‘fix’ non-exponential discounting because it is irrational and associated with negative life outcomes, we might instead focus attention on why the conditions obtain that make such discounting rational. (shrink)

Visual experiences seem to exhibit phenomenological particularity: when you look at some object, it – that particular object – looks some way to you. But experiences exhibit generality too: when you look at a distinct but qualitatively identical object, things seem the same to you as they did in seeing the first object. Naïve realist accounts of visual experience have often been thought to have a problem with each of these observations. It has been claimed that naïve realist views cannot (...) account for the generality of visual experiences, and that the naïve realist explanation of particularity has unacceptable implications for self- knowledge: the knowledge we have of the character of our own experiences. We argue in this paper that neither claim is correct: naïve realism can explain the generality of experiences, and the naïve realist explanation of particularity raises no problems for our self-knowledge. (shrink)

Orthodox epistemological disjunctivism involves the idea that paradigm cases of visual perceptual knowledge are based on visual perceptual states which are propositional, and hence representational. Given this, the orthodox version of epistemological disjunctivism takes on controversial representational commitments in the philosophy of perception. Must epistemological disjunctivism involve these commitments? I don’t think so. Here I argue that we can take epistemological disjunctivism in a new direction and develop a version of the view free of these representational commitments. The basic idea (...) is that instead of conceiving of knowledge grounding perceptions as states in which one sees that such-and-such is the case, we should instead conceive of them as states or episodes in which one sees a thing, we should conceive of them as thing-seeings. I’ll suggest that we can cast such seeings in a knowledge grounding role without conceiving of them as representational. But this is because we can put thing-seeings to epistemological work, in the framework of epistemological disjunctivism, whilst remaining neutral on whether or not they are propositional, or representational at all. The point, then, is not to replace epistemological disjunctivism’s controversial representational commitments with controversial non-representational commitments. The point is, rather, that epistemological disjunctivism can be developed with fewer commitments in the philosophy of perception than is usually appreciated. (shrink)

The general concept of a trope – that of a non-shareable character-grounder – admits of a distinction between modifier tropes and module tropes. Roughly, a module trope is self-exemplifying whereas a modifier trope is not. This distinction has wide-ranging implications. Modifier tropes are uniquely eligible to be powers and fundamental determinables, whereas module tropes are uniquely eligible to play a direct role in perception and causation. Moreover, each type of trope theory faces unique challenges concerning character- grounding. Modifier trope theory (...) faces challenges concerning the inscrutability of predication and the incompatibility with bundle theory, whereas module trope theory faces challenges concerning character overdetermination and a collapse into austere nominalism. These differences indicate that the modifier/module distinction divides the advantages of general trope theory and thus presents the trope theorist with a pivotal choice. (shrink)

Philosophy of science appears caught in what Einstein (1933) called the ‘eternal antithesis between the two inseparable components of our knowledge – the empirical and the rational’ (p. 271). It wants to employ metaphysical speculation, but impressed with the methods of the subject it studies, it fears overreaching. Philosophy of science thus tries to walk a fine line between scientifically grounded metaphysics and its more speculative cousins. Here I try to draft some of the contour of this boundary.

In this paper I explore Michael Loux’s important distinction between “tropes” and “tropers”. First, I argue that the distinction throws into relief an ambiguity and discrepancy in the literature, revealing two fundamentally different versions of trope theory. Second, I argue that the distinction brings into focus unique challenges facing each of the resulting trope theories, thus calling into question an alleged advantage of trope theory—that by uniquely occupying the middle ground between its rivals, trope theory is able to recover and (...) preserve the insights of these views. Ultimately, the distinction suggests that trope theory is a divided house. (shrink)

Naive realists hold that experience is to be understood in terms of an intimate perceptual relation between a subject and aspects of the world, relative to a certain standpoint. Those aspects of the world themselves shape the contours of consciousness. But blurriness is an aspect of some of our experiences that does not seem to come from the world. I argue that this constitutes a significant challenge to some forms of naive realism. But I also argue that there is a (...) robust form of naive realism which is unfazed by the blurriness of some of our experiences, even when that blurriness is understood as a subjective modification of consciousness. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

I argue that we should question the orthodox way of thinking about epistemological disjunctivism. I suggest that we can formulate epistemological disjunctivism in terms of states of seeing things as opposed to states of seeing that p. Not only does this alternative formulation capture the core aspects of epistemological disjunctivism as standardly formulated, it has two salient advantages. First, it avoids a crucial problem that arises for a standard formulation of epistemological disjunctivism—the basis problem. And second, it is less committed (...) than standard formulations are in the metaphysics of perception. (shrink)

No shield can protect scientific realism from dealing with the quantum measurement problem. One may be able to erect barriers around the observable or classical, preserving a realism about tables, chairs and the like, but there is no safety zone within the quantum realm, the domain of our best physical theory. The upshot is not necessarily that scientific realism is in trouble. That conclusion demands further arguments. The lesson instead may be that scientific realists ought to stake their case on (...) particular interpretations of quantum theory. In any case, the realist can’t ignore the interpretational issues plaguing quantum mechanics. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

Naïve Realists think that the ordinary mind-independent objects that we perceive are constitutive of the character of experience. Some understand this in terms of the idea that experience is diaphanous: that the conscious character of a perceptual experience is entirely constituted by its objects. My main goal here is to argue that Naïve Realists should reject this, but I’ll also highlight some suggestions as to how Naïve Realism might be developed in a non-diaphanous direction.

In a 2010 article Turri puts forward some powerful considerations which suggest that Williamson's view of knowledge as the most general factive mental state is false. Turri claims that this view is false since it is false that if S sees that p, then S knows that p. Turri argues that there are cases in which (A) S sees that p but (B) S does not know that p. In response I offer linguistic evidence to suppose that in propositional contexts (...) “see” does not have the sort of meaning (a purely perceptual meaning) which would sustain Turri's claims about the cases he offers (specifically, the (A) verdicts). (shrink)

I open my eyes and see that the lemon before me is yellow. States like this—states of seeing that $p$ —appear to be visual perceptual states, in some sense. They also appear to be propositional attitudes (and so states with propositional representational contents). It might seem, then, like a view of perceptual experience on which experiences have propositional representational contents—a Propositional View—has to be the correct sort of view for states of seeing that $p$ . And thus we can’t sustain (...) fully general non-Propositional but Representational, or Relational Views of experience. But despite what we might initially be inclined to think when reflecting upon the apparent features of states of seeing that $p$ , a non-propositional view of seeing that $p$ is, I argue, perfectly intelligible. (shrink)

This chapter offers an interpretation of Gottfried Wilhelm Leibniz’s idealism. Despite Leibniz’s frequent claim that the universe ultimately boils down to monads, he also sometimes appears to say that the world’s fundamental furniture includes extended, corporeal substances. Here, I examine Leibniz’s views about the relationship between monads and the material world, especially in connection with material bodies and corporeal substances.

Suppose that God or a demon informs you of the following future fact: despite recent cosmological evidence, the universe is indeed closed and it will have a ‘final’ instant of time; moreover, at that final moment, all 49 of the world’s Imperial Faberge eggs will be in your bedroom bureau’s sock drawer. You’re absolutely certain that this information is true. All of your other dealings with supernatural powers have demonstrated that they are a trustworthy lot.

Ordinary cases of object seeing involve the visual perception of space and spatial location. But does seeing an object require such spatial perception? An empirical challenge to the idea that it does comes from reflection upon Bálint's syndrome, for some suppose that in Bálint's syndrome subjects can see objects without seeing space or spatial location. In this article, I question whether the empirical evidence available to us adequately supports this understanding of Bálint's syndrome, and explain how the aforementioned empirical challenge (...) can be resisted. (shrink)

In this article I present an original interpretation of Roy Bhaskar’s project in Dialectic: The Pulse of Freedom. His major move is to separate an ontological dialectic from a critical dialectic, which in Hegel are laminated together. The ontological dialectic, which in Hegel is the self-unfolding of spirit, becomes a realist and relational philosophical anthropology. The critical dialectic, which in Hegel is confined to retracing the steps of spirit, now becomes an active force, dialectical critique, which interposes into the ontological (...) dialectic at the ‘fourth dimension’ of a naturalistically reconfigured account of relational human nature, agency. This account allows Bhaskar to explain and vindicate the crucial role social criticism must play in any realistic project of self-emancipation, and to create a space that didn’t exist in Hegel for an open-ended concrete utopianism. Freedom is thus the actualization of human nature, but is not automatic: the relation of human nature to freedom is mediated historically through dialectical critique, which, informed by concrete utopianism, can have emancipatory power. Content Type Journal Article Category Article Pages 13-44 Authors Craig Reeves, Brunel University Journal Journal of Critical Realism Online ISSN 1572-5138 Print ISSN 1476-7430 Journal Volume Volume 12 Journal Issue Volume 12, Number 1 / 2013. (shrink)

In Eichmann in Jerusalem , Hannah Arendt struggled to defend the possibility of judgment against the obvious problems encountered in attempts to offer legally valid and morally meaningful judgments of those who had committed crimes in morally bankrupt communities. Following Norrie, this article argues that Arendt’s conclusions in Eichmann are equivocal and incoherent. Exploring her perspectival theory of judgment, the article suggests that Arendt remains trapped within certain Kantian assumptions in her philosophy of history, and as such sees the question (...) of freedom in a binary way. The article argues that Adorno’s philosophy of freedom provides the resources to diagnose and overcome Arendt’s shortcomings. Adorno’s position provides a way of embracing the antinomical character of judgment, by emphasising the need for elements of reason and nature in the phenomenon of freedom. In Adorno’s lights, judgment becomes an attempt to express a ‘spirit of solidarity’ with the tragic status of the potentially free but actually unfree subject of modernity. (shrink)

I show how the two great Humean ways of understanding laws of nature, projectivism and systems theory, have unwittingly reprised developments in metaethics over the past century. This demonstration helps us explain and understand trends in both literatures. It also allows work on laws to “leap- frog” over the birth of many new positions, the nomic counterparts of new theories in metaethics. However, like leap-frogging from agriculture to the internet age, it’s hardly clear that we’ve landed in a good place. (...) My reactionary advice is to return to Hume and work on the central insights that motivated Humeanism about modality in the first place. When updated with contemporary insights, there we will find an attractive naturalistic theory of laws, or so I’ll argue, and along the way we’ll see how projectivism and systems theory both get something right about this overall theory. (shrink)

Some have argued that we can put pressure on a relational view of experience with reference to the fact that the idiosyncrasies of perceivers can affect the qualitative characters of their experiences. Quassim Cassam calls this the problem of idiosyncratic perception. I defend the relational view in response to this problem.

In this paper I argue that Theodor W. Adorno 's philosophy of freedom needs an ontological picture of the world. Adorno does not make his view of natural order explicit, but I suggest it could be neither the chaotic nor the strictly determined ontological images common to idealism and positivism, and that it would have to make intelligible the possibility both of human freedom and of critical social science. I consider two possible candidates, Nancy Cartwright 's ‘patchwork of laws’, and (...) Roy Bhaskar 's critical realism. Arguing that Cartwright 's position conflicts with the spirit of Adorno 's philosophy, I suggest that Bhaskar 's realism is compatible with and to a significant extent implicit in Adorno 's position. Whilst Adorno is clearly not a critical realist, Bhaskar 's position does provide the best overall account of the ontological commitments of Adorno 's critical theory. It becomes possible in turn to locate Bhaskar 's arguments in a broader critical tradition and give fuller expression to the concerns that structure his work, in particular by locating the epistemic fallacy in the narrative account of the natural history of subjective reason and its tendency towards ‘identity thinking ’. The discussion goes on to consider the interdependence of reason, nature and freedom in the idea of emancipatory critique, confirming the deeper affinities between critical realism and critical theory. (shrink)

The argument from illusion attempts to establish the bold claim that we are never perceptually aware of ordinary material objects. The argument has rightly received a great deal critical of scrutiny. But here we develop a criticism that, to our knowledge, has not hitherto been explored. We consider the canonical form of the argument as it is captured in contemporary expositions. There are two stages to our criticism. First, we show that the argument is invalid. Second, we identify premises that (...) can be used to make the argument valid. But we argue that the obvious fixes are problematic. If our arguments are successful, we show that the argument from illusion is even more difficult to defend than is commonly acknowledged. (shrink)