In an interdisciplinary discussion with an international group of experts, we address the question of why faces matter so much. We approach the issue from different academic, technological and artistic perspectives and integrate these different perspectives in an open dialogue in order to raise awareness about the importance of faces at a time when we are hiding them more than ever, be it in “facing” other human beings or in “facing” digital technology.

The paper starts from a distinction between two terms in Aristotle: kategoroumenon and kategoria. It is argued that the job of the first is to pick out 'predicated predicates' (i.e. predicates attached to a specific subject), the job of the second is to designate 'predicable predicates' (terms which can be attached to specific subjects). It is then argued (1) that Aristotle's division of the (erroneously) so-called 'predicables' (i. e. genus, proprium, definiens, accident) is a classification of predicated predicates, (2) that (...) the list of the "genera of kategoriai" in Top. I 9 which starts with ti estin (essence) as its first member contains a classification of predicable predicates, and (3) that the list in Cat. 4 (starting with ousia, 'substance') is a classification not of kategoriai, but of things there are. (shrink)

[...] Rousseau bir yandan çağının yükselen değerlerinden yararlanırken diğer yandan bu değerlerin içeriden eleştirisini yapmayı başarabilen düşünürlerden biri olduğu için fikirleri ölümünden asırlar sonra bile önemini yitirmemiştir. Demokratik devletlerin meşruiyet krizinin giderek derinleştiği ve çoğunlukçu, majoritarian, ideolojilerin etraflıca sorgulanmaya başlandığı çağımızda, demokrasiyi çoğunluk kararına ek olarak “rıza”, “Yurttaşlık”, “sivil özgürlük”, “kamusal uzlaşı” ve “Genel İrade” kavramlarıyla birlikte ele alan Rousseau’yu yeniden okumak önemlidir [...] Rousseau-demokrasi ilişkisinin kazılıp ortaya çıkartılacağı bu metinde uğranılacak olan kavramsal duraklar sırasıyla: Eşitsizlik (doğal ve toplumsal), özgürlük (...) (doğal ve sivil), politik bütün (bodypolitic), Genel İrade, ortak iyi (common good) ve Egemen olmalıdır. Söz konusu kavramlar, Rousseau’nun onlara yüklediği özgün anlamları gözden kaçırılmadan sanki ilk defa karşılaşılıyormuşçasına bir zihin açıklığı ile okundukları zaman, onun demokrasi görüşü de gün ışığına çıkartılabilir. (shrink)

Lähtökohtanaan Jean-Paul Vernantin ja Albrecht Dihlen historialliset teesit artikkeli tarkastelee tärkeimpien ”lakia ja järjestystä” ilmaisevien käsitteiden (nomos, dikē) roolia esisokraattisten filosofien, erityisesti Anaksimandroksen, Herakleitoksen ja Parmenideen, ajattelussa. Arkaaisessa kreikkalaisessa ajatusmaailmassa sekä luonnon että ihmisyhteisön sisäinen tasapaino ilmentää moninaisen jumalmaailman ja ihmisten välistä vuorovaikutusta. Esisokraatikot ajattelevat todellisuutta eriytyneenä ykseytenä, jonka moninaisuutta sitoo yhteen yhtenäinen perusrakenne; tämän mallin uusi filosofia jäsentää uudesta polis-ajattelusta lainattujen käsitteiden avulla. Tämä esisokraatikkojen ”poliittinen ontologia” ja toisaalta nomoksen, yhteisöllisen normiston, enenevä ymmärtäminen inhimillisenä konventiona, mahdollistaa fysiksen ja (...) nomoksen, ”luonnon” ja ”kulttuurin” välisen myöhemmän vastakkainasettelun. (shrink)

Bu çalışmanın amacı, okuma kültürünün geliştirilmesine yönelik aile farkındalık programının (OKGYAFP) çocukta okuma kültürü oluşturmaya yönelik aile yeterliliğine etkisini belirlemek ve ailelerin OKGYAFP deneyimlerinin okuma kültürü oluşturmaya yönelik yeterliliklerini nasıl değiştirdiğini keşfetmektir. Bu nedenle çalışmada karma yöntem araştırma desenlerinden açımlayıcı sıralı karma desen kullanılmıştır. Araştırmanın nicel aşamasında öntest-sontest kontrol gruplu yarı deneysel desen tercih edilmiştir. Nitel aşamasında ise odak grup görüşmeleri yapılmıştır. Araştırmanın nicel boyutunun katılımcılarını Aydın ili Köşk ilçesinde bulunan bir devlet okulunun iki 2. sınıf şubesinin gönüllü velileri (n=30) (...) oluşturmuştur. Nitel boyutunun çalışma grubunu ise araştırmanın deney grubunda yer alan velilerden gönüllü 10 kişi oluşturmuştur. Araştırmada veri toplama aracı olarak Okuma Kültürü Oluşturmada Aile Yeterliliği Ölçeği ve görüşme formu kullanılmıştır. Bu araştırmanın nicel verilerinin analizi için betimsel istatistiklerin yanı sıra tek yönlü kovaryans analizinden (ANCOVA) yararlanılmıştır. Nitel veriler ise içerik analizi yöntemiyle çözümlenmiştir. Araştırmanın bulgularına göre deney grubu velilerinin okuma kültürü oluşumunda aile yeterliliği son test puanlarının anlamlı düzeyde farklılaştığı görülmüştür. Ayrıca OKGYAFP’nin deney grubunu oluşturan veliler üzerinde okuma kültürü ediniminde aile yeterliliği noktasında yüksek etkiye sahip olduğu bulgusuna da ulaşılmıştır. Araştırma sonucunda aileler programın okuma kültürü bağlamında farkındalık oluşturduğunu ifade etmiştir. Katılımcı ailelerin programın sonunda okuma kültürü oluşturmada aile yeterliliği düzeyleri ile programa ilişkin görüşlerinin tam olarak örtüştüğü de görülmüştür. (shrink)

Albrecht von Wachters Studie Eine philosophische Untersuchung des Neuen Coronavirus (von Anfang Juni 2020) zufolge kann selbst ein gut informierter Laie erkennen, dass das Neuartige Coronavirus nicht besonders gefährlich ist. Ohne Widerspruch dazu lässt sich behaupten, dass ein Virus, das eine wichtige, sine qua non Bedingung einer weltweiten Krise ist, zurecht als hochgradig gefährlich beurteilt wird. Denn der Neuartige Coronavirus ist nicht nur gefährlich für die Gesundheit, sondern auch für Politik und Wirtschaft, wobei letzteres natürlich maßgeblich von der Beurteilung (...) des ersteren abhängt. Aber auch betreffend der Gefährlichkeit des Virus für ein und dasselbe kann man auf Basis derselben Informationen zu verschiedenen Ergebnissen kommen, und zwar, wenn verschieden Maß genommen wird, und dieses Maß ist der angewandte Gefahrenbegriff. In diesem Aufsatz werde ich argumentieren, dass der Gefahrenbegriff der genannten Studie zu eng ist, um die mit dem Neuartigen Coronavirus verbundenen Gefahren für die menschliche Gesundheit korrekt beurteilen zu können. Menschen mussten schon immer auf der Hut sein und wir verstehen uns ganz gut auf Gefahren im allgemeinen. Von diesem allgemeinen Gefahrenbegriff ausgehend werden einige Binsenweisheiten zur Gefährlichkeit des Neuartigen Coronavirus vorgetragen. (shrink)

In order to be doing something intentionally, must one know that one is doing it? Some philosophers have answered yes. Our aim is to test a version of this knowledge thesis, what we call the Knowledge/awareness Thesis, or KAT. KAT states that an agent is doing something intentionally only if he knows that he is doing it or is aware that he is doing it. Here, using vignettes featuring skilled action and vignettes featuring habitual action, we provide evidence that, in (...) various scenarios, a majority of non-specialists regard agents as intentionally doing things that the agents do not know they are doing and are not aware of doing. This puts pressure on proponents of KAT and leaves it to them to find a way these results can coexist with KAT. (shrink)

The second book of Aristotle’s Politics is generally taken to examine politeiai or constitutions that either exist in cities that are said to be well governed or were proposed by theoreticians and are thought to be well organized (II.1, 1260b30–32; II.12, 1274b26–28). Prominent are Aristotle’s examinations of Plato’s Republic and the constitution of Sparta; but Aristotle also devotes chapters to the examination of Plato’s Laws, the proposed constitutions of Phaleas of Chalcedon and Hippodamos of Miletus, and the existing constitutions of (...) Crete, Carthage, and Solon’s Athens. Prominent, also, is scholarly analysis of Aristotle’s remarks about the Republic and Sparta – whether his criticisms of Plato are insightful and fair or whether his remarks about Sparta are historically accurate and hit upon the causes of Sparta’s fourth century decline. Far less prominent, though, is scholarly discussion of Aristotle’s remarks about the other constitutions analyzed in Politics II, how Politics II as a whole is organized, or what light – if any – the book sheds on the Politics as a whole. Such scholarly neglect is unfortunate for at least two major reasons. First, Politics II claims that since the Politics proposes to study which political community is best of all for people who are most able to live in accord with one’s prayers (kat’ euchên), it is necessary to investigate other constitutions reputed to be best (II.1, 1260b27–29). Such a claim suggests a close link between Politics II and Politics VII/VIII but such a link needs elaboration. In what way does Politics II prepare the way for Politics VII/VIII? Secondly, Politics II contains not only criticism of other constitutions, but also substantive political theorizing – most noticeably about the organization of property in the best regime, the problem of political innovation, and the relationship between political theorizing and chance. Aristotle’s critiques of Plato’s Republic, the constitution of Hippodamos, and the constitution of Carthage generate a series of substantive theoretical reflections about the problematic nature of political innovation and political theorizing that rise above mere examinations of the views of his predecessors. Viewing Politics II solely as a repository of criticism loses sight of the theoretical insights Aristotle offers therein, self-conscious insights about the very nature of political theorizing. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Sensibility, in any of its myriad realms – moral, physical, aesthetic, medical and so on – seems to be a paramount case of a higher-level, intentional property, not a basic property. Diderot famously made the bold and attributive move of postulating that matter itself senses, or that sensibility (perhaps better translated ‘sensitivity’ here) is a general or universal property of matter, even if he at times took a step back from this claim and called it a “supposition.” Crucially, sensibility is (...) here playing the role of a ‘booster’: it enables materialism to provide a full and rich account of the phenomena of conscious, sentient life, contrary to what its opponents hold: for if matter can sense, and sensibility is not a merely mechanical process, then the loftiest cognitive plateaus are accessible to materialist analysis, or at least belong to one and the same world as the rest of matter. This was noted by the astute anti-materialist critic, the Abbé Lelarge de Lignac, who, in his 1751 Lettres à un Amériquain, criticized Buffon for “granting to the body [la machine, a common term for the body at the time] a quality which is essential to minds, namely sensibility.” This view, here attributed to Buffon and definitely held by Diderot, was comparatively rare. If we look for the sources of this concept, the most notable ones are physiological and medical treatises by prominent figures such as Robert Whytt, Albrecht von Haller and the Montpellier vitalist Théophile de Bordeu. We then have, or so I shall try to sketch out, an intellectual landscape in which new – or newly articulated – properties such as irritability and sensibility are presented either as an experimental property of muscle fibers, that can be understood mechanistically (Hallerian irritability, as studied recently by Hubert Steinke and Dominique Boury) or a property of matter itself (whether specifically living matter as in Bordeu and his fellow montpelliérains Ménuret and Fouquet, or matter in general, as in Diderot). I am by no means convinced that it is one and the same ‘sensibility’ that is at issue in debates between these figures (as when Bordeu attacks Haller’s distinction between irritability and sensibility and claims that ‘his own’ property of sensibility is both more correct and more fundamental in organic beings), but I am interested in mapping out a topography of the problem of sensibility as property of matter or as vital force in mid-eighteenth-century debates – not an exhaustive cartography of all possible positions or theories, but an attempt to understand the ‘triangulation’ of three views: a vitalist view in which sensibility is fundamental, matching up with a conception of the organism as the sum of parts conceived as little lives (Bordeu et al.); a mechanist, or ‘enhanced mechanist’ view in which one can work upwards, step by step from the basic property of irritability to the higher-level property of sensibility (Haller); and, more eclectic, a materialist view which seeks to combine the mechanistic, componential rigour and explanatory power of the Hallerian approach, with the monistic and metaphysically explosive potential of the vitalist approach (Diderot). It is my hope that examining Diderot in the context of this triangulated topography of sensibility as property sheds light on his famous proclamation regarding sensibility as a universal property of matter. (shrink)

Paul Goodman, 1960’larda modern Amerikan toplumunun organize sistemi içerisinde dönemin gençliğinin sorunlarını ön plana çıkaran ‘Growing Up Absurd: Problems of Youth in the Organized System’ (Saçmayı Büyütmek: Organize Sistemde Gençliğin Problemleri, 1960) eseri ile sosyal bir eleştirmen olarak ön plana çıkmıştır. Amerikalı bir düşünür olan Paul Goodman’ın kısa öyküler, romanlar, şiirler ve makalelerden oluşan çalışmaları, siyaset, sosyal teori, eğitim, kentsel tasarım, edebi eleştiri, hatta psikoterapi gibi geniş bir yelpazeye dağılmıştır. Onun temel argümanı (1960: 9-10) tek bir merkez etrafında örgütlenen teknoloji (...) toplumunun başarısızlıklarını eleştirerek, mevcut düzenin insanın doğasına uygun bir biçimde yeniden inşasını vurgulamaktadır. Goodman’ın yeniden inşa süreci içerisinde insan doğasına önem veren faaliyete dayalı anarşist ideolojisi, sorumluluk duygusunun homojen bir şekilde bireyler arasında paylaşılması gerektiğini vurgular. Goodman merkeziyetçi olmayan siyaset anlayışı ile kendisini Amerikan siyasetinin ve kültürünün karşısında yer alan bir pozisyonda konumlandırmaktadır (Honeywell, 2011: 1). Diğer bir deyişle Goodman (1960: 36), anarşist geleneği formüle etmek amacıyla yirminci yüzyıl Amerikası’nın içinde bulunmuş olduğu mevcut durumdan yola çıkarak eleştirilerini ademi merkeziyetçilik, katılımcı demokrasi, özerk toplum temaları üzerine temellendirmiştir. -/- Goodman’a göre, sosyal, kültürel, ahlâk ve eğitim gibi alanlarda uygulanan kurallar günümüz devletlerini etkisi altına alan kapitalist düzen tarafından belirlenmektedir (Bakır, 2016: 110). Bu durum Goodman’ın da içerisinde bulunduğu anarşist düşünürler tarafından kabul edilebilecek bir husus değildir, çünkü anarşistler mevcut düzenin ve sosyal yaşamın otorite ve itaat yapılarıyla güçlendirilen belirli yaklaşımlar ile kontrol altına alınmasını, insanların fikirlerini özgürce ifade edemeyeceği, bir nevi entelektüel bir hapishane içerisinde yaşaması anlamına geleceğinden dolayı karşı çıkmaktadırlar (Sheean, 2003: 122). Aynı nedenlerden dolayı Goodman, modern liberalizm ve Marksizm gibi alternatif radikal ideolojileri yerinden yönetim düşüncesi ve sosyal mühendislik konusundaki eğilimleri dolayısıyla reddetmektedir. Goodman için anarşizm, özgürlük ve toplumsal değişime yeterli düzeyde arka çıkabilecek tek ideolojik çerçeve olarak görülmektedir. Ona göre (2010: 143), “anarşizm ya da daha iyisi, anarko-pasifizm (toplumsal değişim hareketleri içerisinde örgütlü şiddete ve kurumlara karşı çıkan anarşist anlayış) günümüzün gelişmiş toplumlarının bürokrasilerini, karar verme konusunda aşırı merkezîleşmelerini ve sosyal mühendislik gibi problematik durumlarını ve tehlikelerini tutarlı bir şekilde öngörmüştür”. -/- Siyaset, sosyoloji ve felsefe gibi çeşitli alanlar içerisinde etkili olan anarşist kuramlar, radikal bir söylem olarak eğitimcileri ve araştırmacıları yeni öğretilere ve uygulamalara teşvik etme konusunda itici bir güç oluşturabilmektedirler. Anarşist yaklaşımlardan eğitim kuramı ve araştırmalara yönelik daha belirleyici bir rol alması beklenmektedir, ancak bu yaklaşımlar mevcut radikal akademik görüşü büyük ölçüde etkisi altına alan Marksizm’in eğitim alanında göstermiş olduğu aynı etkiyi gösterememiştir. Anarşist düşünceleri eğitim alanı içerisinde daha etkili ve görünür kılabilmek amacıyla Paul Goodman, Francisco Ferrer ve Alexander Neill’ın ileri sürmüş olduğu çeşitli düşünceler, girişimler ve uygulamalar ortaya çıkmıştır. Bu doğrultuda Goodman’ın anarşizme ilişkin düşünceleri ile bu çalışma sıkı bir anarşizm tahlili, eleştirisi ve felsefesinden öte anarşist anlayışın eğitimdeki uygulanabilirliğine yönelik bir soruşturma içerisine girmekte ve anarşist yaklaşımın mevcut eğitim sistemlerinden hangi yönleriyle farklılaştığını, sonucunda etkili bir eğitim anlayışı ortaya koyup koyamadığını tartışmaktadır. (shrink)

İngiltere, Avrupa’da en fazla Müslüman nüfusa sahip ülkelerden biridir ve ülkede Müslümanlara yönelik olumsuz tutumlar giderek artmaktadır. Yabancılara yönelik bu olumsuz tutumların birçok farklı psikolojik nedeni bulunmaktadır. Dehşet Yönetimi Kuramı kapsamında yapılan çeşitli araştırmalar, bu nedenlerden birisinin bireylere ölümün hatırlatılması olduğunu iddia etmektedir. Bu kurama göre, hayatta kalmak gibi güçlü bir motivasyona sahip olan insan aynı zamanda bu çabalarının bir gün başarısız olacağını bilir ve ölüm kaygısı yaşar. Ölümün hatırlatıldığı bireyler, ölüm kaygısının üstesinden gelmek için kendi kültürlerine yöneldiklerinde, diğer kültürlere (...) yani dış gruplara veya onların üyelerine karşı önyargı geliştirirler veya onlara karşı olumsuz tutumlar edinirler. Bu iddianın test edilmesi için 2018 yılı içerisinde İngiltere’de 50 kişinin katılımıyla bir deney gerçekleştirilmiştir. Deney grubuna ölümü hatırlatıcı video izlettirilmiş; daha sonra deney ve kontrol gruplarına Müslümanlara yönelik tutumları ölçen sorular yöneltilmiştir. Elde edilen veriler analiz edildiğinde, ölümün hatırlatıldığı bireylerin (deney grubu), Müslümanlara yönelik tutumlarının, diğer bireylerden (kontrol grubu) daha olumsuz olduğu tespit edilmiştir. (shrink)

................English....................... The purpose of this study is to reveal university students’ perceptions regarding Holy Qur’an through metaphors. The survey group of study consists of 194 participants who were studying in Theology Department and Social Service Department at Gümüşhane University in the 2014-2015 academic terms. Both quantitative and qualitative methods are used together. The study’s data was collected through a form with the phrase “The Holy Qur’an is similar/like…, because...” and some demographical variables. The Content Analysis Technique was used to interpret (...) data. Results of this study determined that 44 different metaphors regarding Holy Qur’an were given by participants. Theme of these metaphors were compiled as 9 categories consisting of directional, life source, explanatory, key, protective, curative, instructive, speech, and other categories. Top metaphors are in the directional, life source and explanatory categories. Key words are metaphor, perception, The Qur’an perception, religious concepts, and religious symbols. Getting data through comprehensive and in-dept analysis can help to have information about concepts of holy books in the human mind. The purpose of this study is to pick out perceptions of university students with regard to the Holy Qur’an through metaphors. For this reason, these questions are searched by researchers: 1) What are the metaphors which used by university students on description of perceptions regarding the Holy Qur’an? 2) How are the metaphors regarding the Holy Qur’an categorized in terms of common characteristics which produced by university students? 3) Are there any links between socio-demographic variables and composed metaphoric categories? One of the qualitative data collection technics, data collecting through metaphors method is used, and is asked open-ended question in the study. Picking up similarities and diversities under thematic topics is quite easy in the method. Therefore, this method has a functional feature in the sociology, psychology and anthropology, and it gives a wealthy and qualified image about matter, phenomenon, event and situation (Yıldırım & Şimşek 2005, 212). The target population of the study consists of students who were taking education at Gümüşhane University. Easily accessible and availability principles pursued in the sample choosing. In the distribution of participants according to the demographical features, females have 61.9 percent (n:120) and males have 38.1 percent (n:74) in terms of gender. Students who graduated from religious vocational high school is 61.3 percent (n:119), and others who from other high schools is 38.7 percent (n:75) in terms of graduated from different high schools. Students in theology department have 68.0 percent (n:132), and students who were educated in the social service department have 32.0 percent (n:62). Research data is gathered through survey form includes “The Holy Qur’an is like/similar to…, because…” sentence and demographical variabilities. Data, gathered from 194 survey forms, is transferred to the Excel and the SPSS program. In an attempt to reliability of study, gathered metaphors is examined by four area expert. Frequencies (f) and percentages (%) is taken into consideration in the process of replacing metaphors to the tables. Data analysis technique is used on the getting relationships and explaining gathered data, while content analysis technique is used on the interpreting of data. The SPSS program is used in the analysis of quantitative data. Obtained data from the surveys and composed categories is associated with descriptive statements in the verses of the Holy Qur’an. In the composed categories demonstrate distribution of produced 44 different metaphors with regard to the Holy Qur’an as 9 categories. According to this, the sample is represented in the categories as 64.4 % (f:125) is in the ‘directional’, 11.3 % (f:22) is in the ‘life source’, 7.7 % (f:15) is in the ‘explanatory’, 3.1 % (f:6) is in the ‘key’, 3.1 % (f:6) is in the ‘protective’, 2.1 % (f:4) is in the ‘curative’, 2.1 % (f:4) is in the ‘instructive’, 2.1 % (f:4) is in the ‘speech’ and 4.1 % (f:8) is in the ‘other’ categories. Distributions of composed categories are represented according to common characteristics as frequencies and percentages in the next tables. In the distribution of produced metaphors in the ‘directional’ category, university students produced 7 different metaphors (f:125). Frequencies of produced metaphors in the category are such that: guide (f:41), advisor (f:25), mentor (f:19), compass (f:16), road map (f:8), route (f:3) and other (f:13). According to the result, it is understood that aspects of guide, advisor, mentor and compass stood mostly out in the category. In the ‘life source’ category, 6 different metaphors (f:22) is developed by participants. Developed metaphors’ frequencies in the category are the following: life (f:4), lifeblood (f:4), weather (f:2), water (f:2), inheritance (f:2) and others (f:7). So, life and lifeblood aspects stood mostly out in the category. In the ‘explanatory’ category, 5 different metaphor (f:15) is developed by participants. Frequencies of produced metaphors in the category are such that: light (f:5), sun (f:3), flashlight (f:2), torch (f:2) and other (f:3). According to the result, it is understood that aspects of light and sun stood mostly out in the category In the ‘protective’ category, 5 different metaphors (f:6) is developed by participants. Frequencies of produced metaphors in the category are such that: saver (f:2), lifeguard (f:1), hereafter-saving (f:1), escapeway (f:1) and branch to catch (f:1). According to the result, it is understood that aspect of saver stood mostly out in the category. In the ‘instructive’ category, 4 different metaphors (f:6) is developed by participants. Frequencies of produced metaphors in the category are such that: reference book (f:1), dictionary (f:1), priceless book (f:1) and life encyclopedia (f:1). In the ‘speech’ category, it is seen that 4 different metaphors (f:6) is developed by participants. Frequencies of produced metaphors in the category are such that: divine message (f:1), speaking truth (f:1), Allah’s dialogue with us (f:1) and final word (f:1). In the ‘key’ category, 3 different metaphors (f:6) is developed by participants. Frequencies of produced metaphors in the category are such that: a key (f:4), the key of heaven (f:1) and the key of salvation (f:1). In the ‘curative’ category, 2 different metaphors (f:4) is developed by participants. Frequencies of produced metaphors in the category are such that: a pill (f:3) and doctor (f:1). In the ‘others’ category, 8 different metaphors (f:8) is developed by participants. Frequencies of produced metaphors in the category are such that: world (f:1), the friend of lonely passenger (f:1), the tree with fruit (f:1), hereafter (f:1), priceless treasure (f:1), miracle (f:1), philosophy (f:1) and mirror (f:1). Participants composed of 44 different metaphors regarding the Holy Qur’an. The metaphors were summed up in the 9 categories as ‘directional’, ‘life source’, ‘explanatory’, ‘key’, ‘protective’, ‘curative’, ‘instructive’, ‘speech’ and ‘other’ To results of the study; guide, advisor, mentor and compass aspects of the Qur’an came into prominence at most in the ‘directional’ category, when life and lifeblood aspects of the Qur’an came into prominence at most in the ‘life source’ category. Light and sunny aspects of the Qur’an came into prominence at most in the ‘explanatory’ category, while saver aspect of the Qur’an came into prominence at most in the ‘protective’ category. Instructive aspect of the Qur’an came into prominence at most in the ‘instructive’ category. Speech aspect of the Qur’an came into prominence at most in the ‘speech’ category, while key aspect of the Qur’an came into prominence at most in the ‘key’ category. Moreover, pill aspect of the Qur’an came into prominence at most in the ‘curative’ category. Whatsoever world, friend of single traveler, tree with fruit, hereafter, priceless treasure, miracle, philosophy and mirror aspects of the Qur’an came into prominence at most in the ‘other’ category. It is inferred that significant relationships between demographic variables and metaphor categories. In terms of major variable; theology students were composed of more metaphor in the ‘explanatory’ and ‘instructive’ categories, while social service students were composed of more metaphor in the ‘life source’ category. In terms of gender variable; females composed of more metaphor in the ‘curative’ and ‘other’ categories, while males composed of more metaphor in the ‘directional category. In terms of graduating high school variable, students who graduated from religious vocational high school composed of more metaphor in the ‘key’ and ‘speech’ categories, when students who graduated from other high school composed of more metaphor in the ‘directional’ category. Whatsoever, in terms of having the Qur’an education in their life status variable, had the Qur’an education in their life students composed of more metaphor in the ‘curative’ and ‘other’ categories, while other group composed of more metaphor in the ‘directional’. Moreover, in terms of perception of subjective religiousness, students who think themselves are ‘religious’ composed of more metaphor in the ‘key’ and ‘other’ categories, while students who think themselves are ‘less religious’ composed of more metaphor in the ‘explanatory’ category. In terms of perception of family religiousness, students who think own family ‘less religious’ composed of more metaphor in the ‘directional’ and ‘life source’ categories, when students who think own family ‘religious’ composed of more metaphor in the ‘key’ category. It can be suggested by the results of this study; perception of the Qur’an can be studied with the different study techniques, or it can be studied in the different research groups with the same technique. Muslims’ perceptions regarding the Holy Qur’an can be examined with intercultural comparative studies. Perceptions regarding the Holy Qur’an can be researched through interviews. Members’ perception regarding holy book that have different religious faith can be comparatively examined. Individuals’ perceptions regarding different religious concepts can be studied through metaphors. .................. Turkish...................Bu araştırmanın amacı üniversite öğrencilerinin Kur’an-ı Kerim’e ilişkin algılarını metaforlar aracılığıyla ortaya çıkarmaktır. Araştırmanın çalışma grubunu, 2014-2015 eğitim öğretim yılında Gümüşhane Üniversitesi İlahiyat Fakültesi ve Sosyal Hizmetler bölümünde öğrenim gören 194 katılımcı oluşturmaktadır. Araştırmada nitel ve nicel yöntemler birlikte kullanılmıştır. Araştırma verileri, “Kur’an-ı Kerim……gibidir, çünkü……” cümlesini ve demografik değişkenleri içeren bir form aracılığıyla toplanmıştır. Verilerin analizi ve yorumlanmasında içerik analizi tekniği kullanılmıştır. Araştırmada Kur’an’a ilişkin 44 farklı metafor geliştirildiği tespit edilmiştir. Bu metaforlardan ‘yönlendirici’, ‘yaşam kaynağı’, ‘açıklayıcı’, ‘anahtar’, ‘koruyucu’, ‘öğretici’, ‘derman’, ‘kelam’ ve ‘diğer’ olmak üzere 9 farklı kategori oluşturulmuştur. Üretilen metaforların ‘yönlendirici’, ‘yaşam kaynağı’ ve ‘açıklayıcı’ kategorilerinde yoğunlaştığı görülmüştür. Demografik değişkenler ile metafor kategorileri arasındaki ilişkiyi ortaya çıkarmak araştırmanın ikincil amaçlarındandır ve bu yönüyle sonuçlar değerlendirildiğinde değişkenler ile kategoriler arasında anlamlı ilişkiler olduğu tespit edilmiştir. Demografik değişkenler ile kategori ilişkisinde fakülte değişkeni açısından ilahiyat öğrencileri ‘açıklayıcı’ ve ‘öğretici’ kategorilerinde daha fazla metafor üretirken sosyal hizmet öğrencileri ‘yaşam kaynağı’ kategorisinde daha fazla metafor üretmiştir. Cinsiyet değişkeni açısından ise kız öğrenciler ‘derman’ ve ‘diğer’ kategorilerinde daha fazla metafor üretirken erkek öğrenciler ‘yönlendirici’ kategorisinde daha fazla metafor üretmiştir. Lise mezuniyeti açısından bakıldığında da İHL’den mezun olanlar ‘anahtar’ ve ‘kelam’ kategorilerinde daha fazla metafor üretirken diğer lise mezunları ‘yönlendirici’ kategorisinde daha fazla metafor üretmiştir. Kur’an Kursu eğitimi alma değişkeni açısından ise Kur’an kursu eğitimi alanlar ‘derman’ ve ‘diğer’ kategorilerinde daha fazla metafor üretirken Kur’an Kursu eğitimi almayanlar ‘yönlendirici’ kategorisinde daha fazla metafor üretmiştir. Ayrıca öznel dindarlık ve aile dindarlık algılarıyla metafor kategorileri arasında da anlamlı ilişkiler elde edilmiştir. (shrink)

The theories of pre-existence and epigenesis are typically taken to be opposing theories of generation in the seventeenth and eighteenth centuries. One can be a pre-existence theorist only if one does not espouse epigenesis and vice versa. It has also been recognized, however, that the line between pre-existence and epigenesis in the nineteenth century, at least, is considerably less sharp and clear than it was in earlier centuries. The debate (1759-1777) between Albrecht von Haller and Caspar Friedrich Wolff on (...) their theories of generation is usually taken to be a debate between a pre-existence theorist and an epigeneticist, and the supposed fact that these two theories of generation are mutually exclusive explains (so the story goes) the divide between Haller and Wolff. However, it’s not clear that Haller endorsed an especially robust form of pre-existence, and nor is it clear that Wolff’s theory of generation -- once he considered it carefully -- is clear epigenetic. Rather, Haller’s theory of generation is marked by traces of epigensis and Wolff’s theory has elements of pre-existence theory. This is not to say that their theories of generation are basically the same, but the debate between the two ought not to be framed in terms of pre-existence versus epigenesis. Their points of difference must be explained in some other way. In this way, their controversy bears characteristics of similar disputes over generation in the nineteenth century more than it resembles those in the seventeenth century. In this paper, I argue that (a) Haller’s and Wolff’s theories both blend elements from pre-existence and epigenesis; (b) but there are still deeply-rooted differences between the two generation theories; (c) one source of these differences is that Haller and Wolff have divergent conceptions of what an adequate explanation is; (d) we can see that they have different conceptions of what constitutes an adequate explanation by paying heed to their evaluations of Descartes’ epistemology and methodology in his theory of generation (such as it is); and (e) this shows that one of the main differences between Haller’s generation theory and that of Wolff is the degree to which each thinks we need to (and indeed can) explain the nature of the causes -- both efficient and final -- at play during the formation of organic beings. (shrink)

In a historiographical and methodological comparison of Formal Aesthetics and Iconology with the method of Affordance, the latter is to be introduced as a new method in Visual Cultural Studies. In extension ofepistemologically relevant aspects relatedtostyle and history of the artefacts, communicative and furthermoreaction and decisionrelevant aspects of artefacts become important. In this respect, it is the share of artefacts in life that the new method aims to uncover. The basis for this concern is the theory and methodological tools of (...) Visual Semiotics, which I have already presented. A direct comparison of the three methods based on the same example should clarify the points of contact and the respective performance of the methods. For this purpose, theChrist among the Doctorsof Albrecht Dürer from 1506 will be used, which was already examined in 1905 and indirectly in 1915 by the prominent representative of Formal Aesthetics Heinrich Wölfflin,and in 1914 and finally in1943by the founder of Iconology Erwin Panofsky. With the new method thecommunicative-actionand decision relevant aspects and thus their share in life should be shown. (shrink)

The Renaissance architect, moral philosopher, cryptographer, mathematician, Papal adviser, painter, city planner and land surveyor Leon Battista Alberti provided the theoretical foundations of modern perspective geometry. Alberti’s work on perspective exerted a powerful influence on painters of the stature of Albrecht Dürer, Leonardo da Vinci and Piero della Francesca. But his Della pittura of 1435–36 contains also a hitherto unrecognized ontology of pictorial projection. We sketch this ontology, and show how it can be generalized to apply to representative devices (...) in general, including maps and spatial and non-spatial databases. (shrink)

The book introduces a conception of discourse ethics, an intersubjectivist version of Kantian ethics. Analysing contributions by Jürgen Habermas, Karl-Otto Apel, Wolfgang Kuhlmann, Albrecht Wellmer, Robert Alexy, Klaus Günther, Rainer Forst, Marcel Niquet and others, it reconstructs critical discussions of the justification of the principle of morality (Part I) and the various proposals for its application (Part II). It defends an alternative model of how discourse ethics can provide guidance in non-ideal circumstances and avoid both arbitrariness and rigorism.

Business ethics journals have appeared on a few ranked lists that are specific to this niche discipline. As with more traditional academic disciplines, these rankings are used for academic rewards such as faculty tenure and promotion, along with department and school ratings. Journal ranking has been subject to considerable criticism even as its administrative use persists. Among the criticisms are that journal quality is a poor proxy for article quality, citation rate is an imperfect reflection of article influence, and bias (...) may be introduced into rankings by visibility characteristics such as journal age, size, circulation, and experience of the rater with a journal. This research note studies the effect of journal age and size on the rankings of business ethics journals compiled by Beets, Lewis, and Brower, by Albrecht, Thompson, Hoopes, and Rodrigo, and by Serenko and Bontis. Significant correlation was found for journal age with the administratively derived Beets et al. ranking. No significant correlation was found for size in any ranking study. Results were not significant for the Albrecht et al. and the Serenko and Bontis rankings representing the perspectives from surveys of active researchers or citation analysis. Perhaps sometimes a journal’s reputation precedes it, as perception of journal quality may be biased by journal visibility, either because it has been published and available for a number of years, or because it is well known and likely to be cited. (shrink)

Theodor Adorno's Aesthetic Theory is a vast labyrinth that anyone interested in modern aesthetic theory must at some time enter. Because of his immense difficulty of the same order as Derrida - Adorno's reception has been slowed by the lack of a comprehensive and comprehensible account of the intentions of his aesthetics. This is the first book to put Aesthetic Theory into context and outline the main ideas and relevant debates, offering readers a valuable guide through this huge, difficult, but (...) revelatory work. Its extended argument is that, despite Adorno's assumptions of autonomism, cognitivism, and aesthetic modernism, his idea of artistic truth content offers crucial insights for contemporary philosophical aesthetics.The eleven chapters are divided into three parts: Context, Content, and Critique. The first part offers a brief biography, describes Adorno's debates with Benjamin, Brecht, and Lukács, and outlines his philosophical program. The second part is an interpretation of Adorno's aesthetics, examining how he situates art in society, production, politics, and history and uncovering the social, political, and historical dimensions of his idea of artistic truth. The third part evaluates Adorno's contribution by confronting it with the critiques of Peter Bürger, Frederic Jameson, and Albrecht Wellmer.Lambert Zuidervaart is Professor of Philosophy at Calvin College. (shrink)

Bu makalede, bilim felsefecisi kimliğiyle tanınan Thomas Kuhn’un eğitim ve özellikle fen eğitimi alanındaki görüşlerine değinilmektedir. Fen eğitimi, bilim, bilimin doğası ve bilim uygulamaları hakkında düşünceler geliştirmeye odaklanarak fen öğrenimi için gerekli olan beceri ve anlayışın geliştirilmesini amaçlamaktadır. Fen eğitiminin temel amaçlarından biri bilimin gerçek doğasının tespit edilmesi ve bu doğrultuda bir eğitim modelinin belirlenmesidir. Bu çerçevede Kuhn’un bilim tarihine yönelik incelemeleri neticesinde ileri sürdüğü paradigma kavramı bilimin doğası ve fen eğitimi konusundaki görüşlerin değişimine yol açmıştır. Kuhn açısından fen eğitimi (...) yürürlükteki bilim yapma tarzının temelinde yatan paradigma ve öğretilerinin bilim insanlarına ve öğrencilere aktarılması sürecidir, bu nedenle fen eğitimi yalnızca olağan bilim döneminde mümkündür. Kuhn’un eğitim modeli, mevcut paradigmayla ilişkili olarak karşılaşılan bulmaca ya da sorunları çeşitli örneklerden hareketle tekrar tekrar çözmeye çalışan öğrenciler aracılığıyla gerçekleştirilir. Kuhn’un olağan bilimin sınırları içerisinde kalarak değerlendirdiği fen eğitimi anlayışı eleştirel düşünceyi engellediği iddiasıyla Karl Popper, John Watkins ve Richard Bailey tarafından katı, tutucu, dogmatik ve endoktrinasyonu vurgulayan bir eğitim anlayışı olarak görülmektedir. Bu çerçevede makalede, öncelikli olarak Kuhn’un bilimin doğası ve bilimin gelişim tarzına yönelik belirlemeleri doğrultusunda fen eğitimine yönelik düşünceleri ve bu düşüncelerin eğitim alanındaki yansımaları incelenmektedir. Ardından, Kuhn’un fen eğitimi üzerine görüşlerinin iddia edildiği gibi dogmatik bir yapıda olmadığı, endoktrinasyonu ya da zorla öğretimi vurgulamadığı, bu tür yorumların radikal bir yaklaşımdan öteye gidemediği ileri sürülmektedir. Son olarak makalede, Kuhn’un fen eğitimi anlayışının yalnızca bir durum tespiti ya da bir fen eğitimi tasviri olarak değerlendirilmesi gerektiği düşüncesi ön plana çıkarılmaktadır. -/- In this article, Thomas Kuhn’s impact, who is known as a philosopher of science, on science education are mentioned. Science education aims to develop the skills and understanding necessary for science learning, with a focus on developing ideas about science and the nature of science. One of the main purposes of science education is to determine the true nature of science and to determine an education model in this direction. In this context, the concept of paradigm, which Kuhn put forward as a result of his studies on the history of science, has led to a change in views on the nature of science and science education. For Kuhn, science education is the process of conveying the paradigm underlying the current way of doing science to scientists and students because science education is possible only in the normal science period. Kuhn’s educational model is carried out through students who repeatedly try to solve puzzles or problems encountered in relation to the current paradigm. Kuhn’s understanding of science education is seen by Karl Popper, John Watkins and Richard Bailey as a rigid, conservative, dogmatic and indoctrinational education approach with the claim that it prevents critical thinking. In this context, the article primarily examines Kuhn’s thoughts on science education and the reflections of these thoughts in the field of education. Then, it is argued that Kuhn’s views on science education are not dogmatic as claimed, he does not emphasize indoctrination, and that such interpretations cannot go beyond a radical approach. Finally, in the article, it is emphasized that Kuhn’s understanding of science education should be evaluated only as a description of science education. (shrink)

Quine’s “Epistemology Naturalized” is the locus classicus of naturalism in epistemology. Many traditional epistemologists criticized the naturalization of epistemology specifically targeting this article. The critics argue that Quine abolishes the normativity of epistemology. For he proposes epistemology as a chapter of psychology. Laudan, like Quine, believes that epistemology should be naturalized. However, he criticizes Quine’s project of naturalization for similar reasons as Quine’s critics. Instead, he proposes a new project that he calls “normative naturalism”. In this work, I will first (...) argue against the critics of Quine and then argue that both Quine’s and Laudan’s naturalized epistemologies are hypothetically normative. -/- Quine’ın “Epistemology Naturalized” başlıklı makalesi epistemolojide doğallaştırma düşüncesinin klasik yapıtıdır. Pek çok geleneksel bilgi kuramcısı özellikle bu makaleyi hedef alarak epistemolojinin doğallaştırılmasını eleştirmiştir. Eleştirilerin odağında Quine’ın, psikolojinin bir alt bölümü haline getirerek, epistemolojinin normatifliğini ortadan kaldırdığı savı yer almaktadır. Laudan epistemolojide doğallaştırmanın gerekli olduğunu savunmasına karşın Quine’a yöneltilen bu eleştiriye katılmakta ve “normatif doğalcılık” adını verdiği yeni bir epistemolojik yaklaşım önermektedir. Bu çalışmada Quine’a yöneltilen eleştirinin yersiz ve Quine’ın doğallaştırılmış epistemolojisinin Laudan’ın normatif doğalcılığı gibi hipotetik normatif olduğunu tartışacağım. (shrink)

Amaç: Kanserle yaşayan bireylerin (KYB) bakımında, resmiyette görünür olmayan ve çoğunlukla herhangi bir profesyonel donanıma sahip olmayan, ama sürecin başından sonuna, hasta bireye eşlik eden bakım verenler kritik öneme sahiptir. Baş etmesi zor bir hastalık olan kanserle mücadele eden bireylerin bakımında, bakım verenler fiziksel, zihinsel ve sosyal birtakım zorluklarla karşılaşmaktadır. Bu araştırma, KYB’lere bakım veren, yakınlarının karşılaştıkları zorlukları gündeme getirmeyi ve ihtimam etiği perspektifinden, bakım verenlerin bakımına yönelik öneriler sunmayı amaçlamaktadır. Gereç ve Yöntem: Bu araştırma tanımlayıcı ve kesitsel olup araştırmanın (...) evreni Marmara Üniversitesi Pendik Eğitim ve Araştırma Hastanesi (MÜPEAH) Onkoloji kliniğinde takip edilen, 15 Mart-5 Nisan tarihleri arasında kemoterapi ünitesine ve servis hizmetlerine başvuran KYB’lerin bakım veren yakınlarıdır. KYB’lere bakım verenlerin umutsuzluk derecelerini tespit etmek ve bunu etkileyen faktörleri ölçmek için, veri toplama aracı olarak; sosyodemografik sorular, bakım alan bireyin hastalık derecesine yönelik sorular ve Beck Umutsuzluk Ölçeği sorularından oluşan bir anket elden dağıtılmıştır. Anket bakım verene yönelik sosyodemografik sorular 8, KYB’nin hastalığının durumu ile ilgili sorular 7, Beck Umutsuzluk Ölçeği 20 olmak üzere 35 sorudan oluşmaktadır ve yaklaşık 10 dakikada tamamlanmaktadır. Elde edilen veriler önce Microsoft Excel aracılığıyla dijitalleştirilmiş, ardından IBM SPSS 27.0.1 sürümüyle analiz edilmiştir. Verilerin analizinde Ki-kare, Fisher’s Exact testi ve Pearson Korelasyon analizi kullanılmış, istatistiksel anlamlılık değeri için p<0.05 kabul edilmiştir. Bulgular: Ankete katılan 151 bakım verenin 83’ü (%55,3) kadın, 67’si (%44,7) erkektir. Katılımcıların yaş ortalaması 40,09’dur. Bakım verenlerin %41,1’i umutsuzluk düzeyi ölçeğinde “minimal ya da yok”, %39,7'si "hafif düzeyde", %13.2'si orta düzeyde ve %6’sı “aşırı düzeyde” skorunu almıştır. KYB’lere bakım verenlerin demografik özellikleri ile umutsuzluk düzeyi arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. Bakım verenlerin yaşı, cinsiyeti, medeni durumu, gelir durumu ve bakım verme süresi ile umutsuzluk skorları arasında anlamlı bir ilişki bulunmazken, eğitim seviyesi ile umutsuzluk skorları arasında anlamlı bir ilişki bulunmuştur. (p=0,019). Sonuç: Bakım verenlerin, umutsuzluk düzeyleri göz önüne alındığında, önemli psikolojik yükler taşıdığına ve bu yükün, özellikle bakım verenin eğitim seviyesi ile hastanın sağlık durumu arasında belirgin ilişkiler gösterdiğine ulaşılmıştır. Bu bilgiler ışığında, sosyodemografik özelliklerin bakım verenleri önemli ölçüde etkilediği görülmüştür. Bakım verenlerin duygusal yükleri, bakım alıcılarla olan ilişkileri ve bu sürecin hem bireysel hem toplumsal düzeyde getirdiği zorluklar ve sorumluluklar, ihtimam etiği kapsamında ele alınmıştır. Araştırma neticesinde bakım verenlerin karşılaştığı zorluklar ve ihtiyaçlarının daha geniş bir toplumsal ve etik perspektiften ele alınmasının gerekliliği ortaya konmuştur. Bakım verenlerin bakımına yönelik öneriler, duygusal destek; teorik eğitim ve bilgilendirme desteği; pratik ve uygulamalı destek; kaynak erişimi ve tahsisi; tanıma ve doğrulama başlıkları altında sunulmuştur. (shrink)

From the 1920’s onwards in Yozgat and its vicinity in the interior of Asia Minor field surveys and excavations have been increasingly undertaken. One recent project is an archaeological survey of the whole province of Yozgat which began in 2017 with the participation of many academics from different universities and disciplines. Through this survey, which covers a large area, research in just a few regions has been completed. In this article, seventeen Christian epitaphs discovered at and around the village of (...) Güneşli (east of Tavium), Aydıncık, Basilika Therma (Sarıkaya) and Çayıralan, mostly dating from the Vth–VIth centuries A.D. are presented. Three of them are fragmentary and a few are badly damaged. A carved bilingual Latin/Greek inscription records the «running» metaphor frequently employed by the Apostle Paul, all the other inscriptions introduced are Greek. There are interesting differences and analogies for the motifs on these gravestones and for the formulas employed in the epitaphs within the surrounding region. ****** Yozgat İlinden Yeni Hıristiyan Mezar Yazıtları Yozgat ve çevresindeki arkeoloji yüzey araştırmaları ve kazılar çalışmaları 1920’li yıllardan itibaren artış göstererek devam etmektedir. Bu bağlamda son projelerden bir tanesi de farklı üniversitelerden ve disiplinlerden pek çok akademisyenin katılımıyla 2017 yılında başlatılan ve Yozgat ilinin tamamını kapsayan arkeolojik yüzey araştırmalarıdır. Tüm il sınırlarını kapsayan bu araştırmadaki sistematik çalışmalar bazı bölgelerde tamamlanmış durumdadır. Makalede ise Güneşli Köyü, Aydıncık, Sarıkaya ve Çayıralan’da bulunan ve çoğunluğu MS V.–VI. yüzyıllara tarihlenen Hıristiyan mezar yazıtları tanıtılmaktadır. Yazıtlarının bir kısmı sadece fragman halinde ele geçmişken, bazıları ise oldukça tahrip olmuş durumdadır. Bunlardan birisinin üzerine, Aziz Paulus’un sıkça dile getirdiği «koşmak» metaforu Latince ve Yunanca çift dilli olarak kazınmıştır. Diğer yazıtların tamamı Yunancadır. Söz konusu mezar taşları üzerindeki betimlemelerin ve mezar yazıtlarındaki formüllerin bölgeler arasındaki farklılıkları ise ilgi çekicidir. Anahtar Sözcükler: Yozgat, Tavium, Hıristiyan Mezar Yazıtı, Koşucu, Aziz Paulus, Bizans Epigrafisi. (shrink)

Here we propose a discussion about the "mandorla" or "vesica piscis". It is a type of 2-dimensional lens, that is, a geometric shape formed by the intersection of two circles with the same radius, intersecting in such a way that the centre of each circle lies on the perimeter of the other. The aim of the discussion is that of understanding when such a geometric shape became a symbol and when this symbol received a specific name. We will find that (...) the name "mandorla" was used long before the term "vesica piscis", which is the Latin translation of the German "fischblosen" used by Albrecht Dürer in his book on geometry. Therefore, the name invented by Dürer was not used by the painter for a sacred form. However, after the middle of the nineteenth century the term "vesica piscis" exploded in literature. Its use was criticized and, at the same time, it was stressed that the proper term for the symbol is "mandorla". Nonetheless, the "vesica piscis" continues to be largely used in the sacred geometry, which ascribes symbolic and sacred meanings to certain geometric shapes and proportions. In the proposed discussion, we will also show that, recently, the 2-dimensional lenticular symbol has been related to the Pythagorean philosophy. It is told that the followers of this philosophy had the habit of using an apple for symbolic communications. Sliced across, the core of the apple is displaying a pentagram, but sliced lengthwise it forms two intersecting circles, that is a "mandorla". Then, the investigation about terms and related uses of this specific geometric shape is the core of the matter of our discussion or, let us tell, the "core of the apple", in a Pythagorean-like approach to find how a German "fischblosen" evolved into a sacred symbol, thanks to a translation into Latin. (shrink)

Prof. Dr. Mehmet Karasan 1907 yılında Denizli, Çivril’de doğdu . İlk ve orta öğrenimini Çivril ve Konya’da, lise eğitimini 1928 yılında İstanbul Erkek Lisesi’nde tamamladıktan sonra aynı yıl Millî Eğitim Bakanlığı’nın yurt dışı eğitim bursunu kazanarak Fransa, Lyon Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi, Felsefe ve Sosyoloji bölümünde lisans eğitimi almaya hak kazandı. 1932 yılında yurt dışı eğitimini tamamlamasının ardından 1933 yılında İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümüne doçent olarak atandı. 1942 Yılında İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümü asistanı Nusret Hızır ve pedagoji doçenti Bedii Ziya Egemen (...) ile birlikte Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Felsefe Enstitüsü kadrosuna katıldı. 1932-1950 yılları arasında belirli dönemlerde çeşitli okullarda felsefe, sosyoloji ve Fransızca öğretmenlikleri ve idarecilik yapan Karasan 1951 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nde Profesör olarak göreve başladı. Prof. Dr. Mehmet Karasan akademik hayatının yanı sıra 1954-1957 ve 1957-1960 yılları arasında X. ve XI. dönem Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde Denizli Milletvekilliği yaptı. Siyasi hayatının ardından 1968 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi felsefe kürsüsünde Profesör olarak akademik yaşamına devam etti ve 1970-1971 yılları arasında aynı fakültede dekanlık görevinde bulundu. 15 Kasım 1974 tarihinde hayatını kaybeden Karasan Evli ve bir çocuk babasıydı. Mehmet Karasan Türk düşüncesine ve literatürüne Eflatun’un Devlet Görüşü (1947) ve Büyük Feylesoflar Antolojisi (1949) adlı kitapları, “İlk Yunan Düşüncesinde Din İlmi Denemeleri” ve “Eflatun’un Devleti” gibi makaleleri ile katkıda bulundu. Karasan, Fransa’da almış olduğu yurt dışı eğitiminin etkisi ve Cumhuriyet döneminde 1940 yılında Hasan Ali Yücel tarafından başlatılan “Tercüme Hareketi” vesilesiyle yabancı dilde yazılan birçok klasik eseri tercüme ederek dilimize kazandırdı. Platon, Descartes, Durkheim ve Bergson gibi önemli filozofların eserlerini tercüme ederek felsefe alanına önemli katkılarda bulunan Karasan, Durkheim’ın Meslek Ahlakı kitabını tercüme etmesi ve “Din Sosyolojisi, Öncüleri ve Kurucuları” başlıklı bir makale kaleme alması ile yalnızca felsefe alanına değil sosyoloji alanına da önemli katkılarda bulundu. Bu sayede Cumhuriyet döneminde akademik anlamda Türkiye’de ilk din sosyolojisi dersini 1949 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesinde verdi. Karasan sosyolojiye yönelik çalışmaları ile birlikte özellikle felsefe alanında Descartes’ın İlk Felsefe Üzerine Metafizik Düşünceler (1942), Felsefenin İlkeleri (1943), Aklını İyi Kullanmak ve Bilimlerde Doğruyu Bulmak İçin Metot Üzerine Konuşma (1944), Tabiat Işığı ile Hakikati Arama (1945), Aklın İdaresi İçin Kurallar (1945) ve Ahlak Üzerine Mektuplar (1946) gibi birçok eserini Fransızcadan dilimize tercüme etmesi ve yapmış olduğu bu tercümelere eklemiş olduğu ön sözler ve açıklamalar ile Türkçe felsefe alan yazınında tanınırlık kazandı. Descartes’ın eserleri ile birlikte Fransızca’dan dilimize kazandırdığı eserler arasında Bergson’un Ahlak ile Dinin İki Kaynağı (1949), Lucien Laberthonnière’in Descartes Üzerine Tetkikler (1959) eseri ve bir dönem Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Felsefe kürsüsünde görev yapan Olivier Lacombe’un bazı makaleleri de bulunmaktadır. Böylece, Mehmet Karasan Descartes’ın felsefesi başta olmak üzere Fransız düşüncesi ve felsefesinin Türkiye’de tanınması açısından önemli bir görevi yerine getirdi. Prof. Dr. Mehmet Karasan Türkiye Cumhuriyeti’nin görece ilk yılları sayılabilecek dönemi içerisinde sorumluluk alarak felsefe ve edebiyat alanında hem tercüme faaliyetleri hem de kendi özgün eserleri ile Türk düşüncesinin ve felsefesinin gelişimine yardımcı olan bir düşünürdür. Karasan’ın başta Fransız felsefesi olmak üzere felsefeye yönelik düşüncelerinin günümüz entelektüel çevresi ve araştırmacıları tarafından tanınması önem teşkil etmektedir. Ancak Mehmet Karasan’ın düşünce hayatı, felsefi görüşleri ve felsefeden ne anladığına yönelik yapılan çalışmaların azlığı ve eserlerine ulaşmanın zorluğu göz önünde bulundurulduğunda onun yaşamı ve felsefesine yönelik mevcut bilginin eksikliği göze çarpmaktadır. Bu nedenle Mehmet Karasan’a yönelik bir çalışma ortaya koyma gerekliliği ortaya çıkmaktadır. Bu gereklilik doğrultusunda yazımızda Karasan’ın ortaya koymuş olduğu çalışmalarının seyri ve gelişimi takip edilerek görüşleri aktarılmaktadır. Bu noktada onun tercüme eserlerine yazmış olduğu ön sözler ve açıklamalar dikkate alınmaktadır. Böylece, Karasan’ın özellikle Descartes’tan yaptığı tercümelerden hareketle onun felsefi yaklaşımına ve felsefeden ne anladığına ilişkin bir tahlilde bulunulmaya çalışılmaktadır. Belirtmek gerekir ki bu yazının temel amacı Descartes’ın felsefesini ya da felsefi görüşlerini aktarmak değil Mehmet Karasan’ın Descartes’ın felsefesine yönelik okumaları, çıkarımları, düşünceleri ve katkılarını tespit ederek kendi özgün düşüncelerini ve felsefi tavrını ortaya koymaktır. (shrink)

VAN PRAAG (Paul), Introduction : le Père Henri Bosmans, histo­rien des mathématiques (pp. 7-16). SAUVAGE (Pierre), Notice biographique du Père Henri Bosmans (pp. 17-25). HERMANS (Michel), Henri Bosmans : sa formation et ses réseaux de rela­tions (pp. 27-72). DELANGHE (Richard), Quelques aspects de la vie et de l’œuvre de Paul Mansion (1844-1919) (pp. 73-82). BRIGAGLIA (Aldo), Saccheri vu par Corrado Segre en Italie et par Mansion et Bosmans en Belgique / traduit de l’italien par Bruna GAINO et Patricia RADELET-DE GRAVE (...) (pp. 83-104). MAWHIN (Jean), La tentative belge d’édition des œuvres complètes d’Euler vue par Henri Bos­mans (pp. 105-133). GOLVERS (Noël), Henri Bosmans, s.j., et la mission jésuite en Chine / traduit du néerlandais par Anne-Sophie MEURICE (pp. 135-152). ROMANO (Antonella), Henri Bosmans, jésuite et historien des mathéma­tiques dans la Belgique du premier XXe siècle (pp. 153-168). SAUVAGE (Pierre), Le Père Henri Bosmans et l’historiographie au tournant du XXe siècle (pp. 169-187). RADELET-DE GRAVE (Patricia), Le fonds Henri Bos­mans / avec un ajout de Michel HERMANS (pp. 189-215). MANSION (Paul), Correspondance de Paul Mansion adres­sée à Henri Bosmans / introduction, trans­cription et annotation par Michel HERMANS (pp. 217-251). HEEFFER (Albrecht) – HERMANS (Michel) – STOFFEL (Jean-François), Bibliographie d’Henri Bosmans (pp. 253-298). (shrink)

“Gecenin bir yarısı kalktığınızı düşünün; bedeniniz yatağın ayakları arasında tam olarak ne kadar aralık olduğunu ve ne yapması gerektiğini bilir. Bir bakıma, etrafınızdaki mekân sizinle konuşur ve incelikle kurulmuş ritim oyunları arasına yerleştirir sizi. Mekânı hareket, ses ve doku ritimleriyle özümsediğimiz —etrafımızdakilerle yankılandığımız— her gün dolu dolu yaşanan bir olaydır bu. Mekân ve zaman bedende birleşir. Bu derin beden bilinci tam da yerleşmenin tanımıdır. Bachelard mimarinin Öklidci geometriye dayanarak anlaşılmasından kurtarıp mekânın yaratıcı poetikasına ulaştırdı bizi.” -/- Gaston Bachelard’ın hayranlık uyandıran (...) mekân çalışmalarını farklı disiplinlerle birlikte kat etmeyi amaçlayan bu kitap, okurunu hem Bachelard’la hem de onun felsefi, edebi, mimari, tasarım yorumlarıyla buluşturuyor. Farklı disiplinlerin “mekân” fikrinden hareketle aslında sadece mimari için değil ilgili her disiplin için sorulması gereken soruyu gündeme getiriyor: “Mimarlar neden Bachelard okur?” Elinizdeki derleme barındırdığı metin ve görsel çeşitliliğiyle mekânların ritmini bulmaya çalışıyor. Mimari, felsefe ve edebiyat meraklısı okurların keyifle peşine düşeceği bir serüven sunduğumuzu düşünüyoruz. (shrink)

● Sergio Cremaschi, The non-existing Island. The chapter discusses how the cleavage between the Continental and the Anglo-American philosophies originated, the (self-)images of both philosophical worlds, the converging rediscoveries from the Seventies, and recent ecumenic or anti-ecumenic strategies. I argue that pragmatism provides an important counter-instance to the familiar self-images and the fashionable ecumenic or anti-ecumenic strategies. The conclusions are: (i) the only place where Continental philosophy exists (as Euro-Communism one decade ago) is America; (ii) less obviously, also analytic philosophy (...) does not exist, or does no more exist as a current or a paradigm; what does exist is, on the one hand, philosophy of language and, on the other, philosophy of mind, that is, two disciplines; (iii) the dissolution of analytic philosophy as a school has been highly fruitful, precisely in so far as it has left room for disciplines and research programmes; (iv) what is left, of the Anglo-American/Continental cleavage is primarily differences in styles, depending partly on intellectual traditions, partly owing to sociology, history, institutional frameworks; these differences should not be blurred by rash ecumenism; besides, theoretical differences are alive as ever, but within both camps; finally, there is indeed a lag (not a difference) in the appropriation of intellectual techniques by most schools of 'Continental' philosophy, and this should be overcome through appropriation of what the best 'analytic' philosophers have produced. ● Michael Strauss, Language and sense-perception: an aspect of analytic philosophy. To test an assertion about one fact by comparing it with perceived reality seems quite unproblematic. But the very possibility of such a procedure is incompatible with the intellectualistic basis of logical positivism and atomism (as it is for example to be found in Russell's Analysis of Mind). According to the intellectualistic approach pure sensation is meaningless. Sensation receives its meaning and order from the intellect through interpretation, which is performed with the help of linguistic tools, i.e. words and sentences. Before being interpreted, sensation is not a picture or a representation, it is neither true nor false, neither an illusion nor knowledge; it does not tell us anything; it is a lifeless and order-less matter. But how can a thought (or a proposition) be compared with such a lifeless matter? This difficulty confronts the intellectualist, if on the one hand he admits the necessity of comparing thought with sense-perception, and on the other hand presupposes that we possess only intellectual and no immediate perceptual understanding of what we see and hear. In this paper I give a critical exposition of three attempts, made by Russell, Neurath and Wittgenstein, to solve this problem. The first attempt adheres to strict conventionalism, the second tends to naturalism and the third leads to an amended, very moderate version of conventionalism. This amended conventionalism looks at sense impressions as being a peculiar language, which includes primary symbols, i.e. symbols not founded on convention and not being in need of interpretation. ● Ernst Tugendhat, Phenomenology and language analysis. The paper, first published in German in 1970, by which Tugendhat gave a start to the German rediscovery of analytic philosophy. The author stages a confrontation between phenomenology and language analysis. He argues that language analysis does not differ from phenomenology as far as the topics dealt with are concerned; instead, both currents are quite different in method. The author argues that language-analytic philosophy does not simply lay out of the mainstream of transcendental philosophy, but that instead it challenges this tradition on the very level of foundations. The author criticizes the linguistic-analytic approach centred on the subject as well as any object-centred approach, while proposing inter-subjective understanding through language as the new universal framework. This is, when construed in so general terms, the same program of hermeneutics, though in a more basic version. ● Jürgen Habermas, Language game, intention and meaning. On a few suggestions by Sellars and Wittgenstein. The paper, first published in German in 1975, in which Habermas announces his own linguistic turn through a discovery of speech acts. In this essay the author wants to work out a categorical framework for a communicative theory of society; he takes Wittgenstein's concept of language game as a Leitfade and, besides, he takes advantage also of Wilfried Sellars's quasi-transcendental account of the genesis of intentionality. His goal is to single out the problems connected with a theory of consciousness oriented in a logical-linguistic sense. ● Zvie Bar-On, Isomorphism of speech acts and intentional states. This essay presents the problem of the formal relationship between speech acts and intentional states as an essential part of the perennial philosophical question of the relation between language and thought. I attempt to show how this problem had been dealt with by two prominent philosophers of different camps in our century, Edmund Husserl and John Searle. Both of them wrote extensively about the theory of intentionality. I point out an interesting, as it were unintended, continuity of their work on that theory. Searle started where Husserl left off 80 years earlier. Their meeting point could be used as the first clue in our search. They both adopted in effect the same distinction between two basic aspects of the intentional experience: its content or matter, and its quality or mode. Husserl did not yet have the concept of a speech act as contradistinguished from an intentional state. The working hypothesis, however, which he suggested, could be used as a second clue for the further elaboration of the theory. The relationship of the two levels, the mental and the linguistic, which remained for Husserl in the background only, became the cornerstone of Searle' s inquiry. He employed the speech act as the model and analysed the intentional experience by means of the conceptual apparatus of his own theory of speech acts. This procedure enabled him to mark out a number of parallelisms and correlations between the two levels. This procedure explains the phenomenon of the partial isomorphism of speech acts and intentional states. ● Roberta de Monticelli, Ontology. A dialogue among the linguistic philosopher, the naturalist, and the phenomenological philosopher. This paper proposes a comparison between two main ways of conceiving the role and scope of that fundamental part of philosophy (or of "first" philosophy) which is traditionally called "ontology". One way, originated within the analytic tradition, consists of two main streams, namely philosophy of language and (contemporary) philosophy of mind, the former yielding "reduced ontology" and the latter "neo-Aristotelian ontology". The other way of conceiving ontology is exemplified by "phenomenological ontology" (more precisely, the Husserlian, not the Heideggerian version). Ontology as a theory of reference ("reduced" ontology, or ontology as depending on semantics) is presented and justified on the basis of some classical thesis of traditional philosophy of language (from Frege to Quine). "Reduced ontology" is shown to be identifiable with one level of a traditional, Aristotelian ontology, namely the one which corresponds to one of the four "senses of being" listed in Aristotle's Metaphysics: "being" as "being true". This identification is justified on the basis of Franz Brentano's "rules for translation" of the Aristotelian table of judgements in terms of (positive and negative) existential judgments such as are easily translatable into sentences of first order predicate logic. The second part of the paper is concerned with "neo-Aristotelian ontology", i.e. with naturalism and physicalism as the main ontological options underlying most of contemporary discussion in the philosophy of mind. The qualification of such options as "neo-Aristotelian" is justified; the relationships between "neo-Aristotelian ontology" and "reduced ontology" are discussed. In the third part the fundamental tenet of "phenomenological ontology" is identified by the thesis that a logical theory of existence and being does capture a sense of "existing" and "being" which, even though not the basic one, is grounded in the basic one. An attempt is done of further clarifying this "more basic" sense of "being". An argument making use of this supposedly "more basic" sense is advanced in favour of a "phenomenological ontology". ● Kuno Lorenz, Analytic Roots in Dialogic Constructivism. Both in the Vienna Circle ad in Russell's early philosophy the division of knowledge into two kinds (or two levels), perceptual and conceptual, plays a vital role. Constructivism in philosophy, in trying to provide a pragmatic foundation - a knowing-how - to perceptual as well as conceptual competences, discovered that this is dependent on semiotic tools. Therefore, the "principle of method" had to be amended by the "principle of dialogue". Analytic philosophy being an heir of classical empiricism, conceptually grasping the "given", and constructive philosophy being an heir of classical rationalism, perceptually providing the "constructed", merge into dialogical constructivism, a contemporary development of ideas derived especially from the works of Charles S. Peirce (his pragmatic maxim as a means of giving meaning to signs) and of Ludwig Wittgenstein (his language games as tools of comparison for understanding ways of life). 7. Albrecht Wellmer, "Autonomy of meaning" and "principle of charity" from the viewpoint of the pragmatics of language. In this essay I present an interpretation of the principle of the autonomy of meaning and of the principle of charity, the two main principles of Davidson's semantic view of truth, showing how both principles may fit in a perspective dictated by the pragmatics of language. I argue that (I) the principle of the autonomy of meaning may be thoroughly reformulated in terms of the pragmatics of language, (ii) the principle of charity needs a supplement in terms of pragmatics of language in order to become really enlightening as a principle of interpretation. Besides, I argue that: (i) on the one hand, the fundamental thesis of Habermas on the pragmatic theory of meaning ("we understand a speech act when we know what makes it admissible") is correlated with the seemingly intentionalist thesis according to which we understand a speech act when we know what a speaker means; (ii) on the other hand, to say that the meaning competence of a competent speaker is basically a competence about a potential of reasons (or also of possible justifications) which is inherently connected with the meaning of statements, or with their use in utterances. ● Rüdiger Bubner, The convergence of analytic and hermeneutic philosophy This paper argues that the analytic philosophy does not exist, at least as understood by its original programs. Differences in the analytic camp have always been bigger than they were believed to be. Now these differences are coming to the fore thanks to a process of dissolution of dogmatism. Philosophical analysis is led by its own inner logic towards questions that may be fairly qualified as hermeneutic. Recent developments in analytic philosophy, e.g. Davidson, seem to indicate a growing convergence of themes between philosophical analysis and hermeneutics; thus, the familiar opposition of Anglo-Saxon and Continental philosophy might soon belong to history. The fact of an ongoing appropriation of analytical techniques by present-day German philosophers may provide a basis for a powerful argument for the unity of philosophizing, beyond its strained images privileging one technique of thinking and rejecting the remainder. Actual philosophical practice should take the dialogue between the two camps more seriously; in fact, the processes described so far are no danger to philosophical work. They may be a danger for parochial approaches to philosophizing; indeed, contrary to what happens in the natural sciences, Thomas Kuhn's "normal science" developing within the framework of one fixed paradigm is not typical for philosophical thinking. And in philosophy innovating revolutions are symptoms more of vitality than of crisis. ● Karl-Otto Apel, The impact of analytic philosophy on my intellectual biography. In my paper I try to reconstruct the history of my Auseinandersetzung mit - as I called it - "language-analytical" philosophy (including even Peircean semiotics) since the late Fifties. The heuristics of my study was predetermined by two main motives of my beginnings: the hermeneutic turn of phenomenology and the transformation of "transcendental philosophy" in the light of the "language a priori". Thus, I took issue with the early and the later Wittgenstein, logical positivism, and post-Wittgensteinian and post-empiricist philosophy of science (i.e. G.H. von Wright and the renewal of the "explanation vs understanding controversy" as well as the debate between Th. Kuhn and Popper/Lakatos); besides, with speech act theory and the debate about "transcendental arguments" since Strawson. The "pragmatic turn", started already by C.L. Morris and the later Carnap, led me to study also the relationship between Wittgensteinian "use" theory of meaning and of truth. This resulted on my side in something like a program of "transcendental semiotics", i.e. "transcendental pragmatics" and "transcendental hermeneutics". ● Ben-Ami Scharfstein, A doubt on both their houses: the blindness to non-western philosophies. The burden of my criticism is that contemporary European philosophers of all kinds have continued to think as if there were no true philosophy but that of the West. For the most part, the existentialists have been oblivious of their Eastern congeners; the hermeneuticians have yet to stretch their horizons beyond the most familiar ones; and the analysts remain unaware of the analyses and linguistic sensitivities of the ancient non-European philosophers. Briefly, ignorance still blinds almost all contemporary Western philosophers to the rich, variegated philosophical traditions outside of their familiar orbit. Both Continental and Anglo-Americans have lost the breadth of view that once characterized such thinkers as Herder and the Humboldts. The blindness that has resulted is not simply that of individual Western philosophers but of our whole, still parochial philosophical culture. (shrink)

Öz -/- Antikçağ’dan modern dönemlere değin kadınların mevcut durumlarının iyileştirilmesine dair çalışmaların sayısının oldukça yetersiz kaldığını söylemek yanlış olmayacaktır. Bu bağlamda siyaset felsefesinin kurucu metinlerinden olan Devlet’in hem yazıldığı dönem hem de takip eden iki milenyuma yakın süre hesaba katıldığında kadınların toplumdaki rolü ve konumu üzerine oldukça radikal ve yenilikçi fikirleri barındırdığı açıktır. Bu çalışmada Platon’un diğer çalışmaları da hesaba katılmakla birlikte özellikle Devlet adlı eseri nezdinde nasıl olup da kimi düşünürlerce hem bir mizojinist hem de bir kadın hakları savunucusu (...) sayıldığı; hem bir kadın düşmanı hem de proto-feminist olarak görülebildiği incelenecek ve Platon bu bağlamda yeniden ele alınacaktır. Anahtar Kelimeler: Platon, Kadın Hakları, Devlet, Feminizm, Mizojini -/- Abstract -/- It is safe to propound that the quantity of studies on the amelioration of the present conditions of women from antiquity through to modern times is quite insufficient. In this context, it seems that the Republic by Plato, which is one of the founding texts of political philosophy, has provided quite radical and innovative ideas about the role and position of women in society, considering into account both its production period and the next two millenniums. This study, based particularly upon his Republic and other works, aims to re-consider how Plato is regarded both as a misogynist and a women's rightist, or both as a woman hater and a proto-feminist by certain scholars. -/- Keywords: Plato, Woman Rights, Republic, Feminism, Misogyny. (shrink)

Jackson (1982) introduced the Knowledge Argument to elucidate the phenomenal, interior aspects of experience. In 1908 McTaggart defined two series that characterize one dimension of time, the A-series and the B-series. The A-series is usually thought to be phenomenal Farr (2019), SEP (2018). Thus there is the possibility of giving a Knowledge Argument for time. One (informal) statement of the classical Knowledge Argument might be “Mary knows all the facts about color qualia but lives in a black-and-white room. Upon being (...) released into a colorful world, it would seem she learns something new.” The analogous Knowledge Argument for Time (KAT) would be “Nathan knows all the facts about time but lives in a B-series room. Upon being released into a world with both an A-series and a B-series it would seem he learns something new.” I give variations of the KAT based on various distinctions. I don’t give any particular proposed solutions to the Knowledge Arguments for Time. Rather, the point is to state the Arguments (or indicate how they may be stated). It may be hoped that these will help clarify some issues in the philosophy of time and lead to a cross-fertilization between the philosophy of time and the philosophy of mind. (shrink)

Gregor Mendel (1822-1884) was the first to explain that certain 'traits' were inherited in plants from one generation to the next. These would later become known as genes. Frederich Miescher in 1869 analyzed a substance from the nucleus of cells, which he therefore called nuclein. Further study of nuclein revealed that it contained elements like hydrogen, oxygen, nitrogen and phosphorous, with a specific ratio of nitrogen to phosphorous. Then in 1878 Albrecht Kossel determined that nuclein contained nucleic acid, from (...) which he isolated five nucleobases (nitrogen compounds now referred to by the letters C, G, A, T, U representing cytosine, guanine, adenine, thymine, and uracil). It was also discovered that ribose, a sugar was present in the nuclein compound. What Miescher had isolated from the cell nucleus was actually what would latter be identified as DNA (Deoxyribonucleic acid). C. H. Waddington (1905 - 1975) first proposed the term “epigenetics” in 1942 to describe the region between the gene and the whole organism (phenotype) [3]. Today, what is called the epigenome refers to all the chromosomal modifications, DNA modifications, chromatin protein modifications and their complexes. It is the epigenome that determines both the expression of the genes and their inheritance. R. A. Jorgenson reports [4], "Many of these modifications appear to be “programmable” and to be “read out” to influence chromosomal functions." Nobel laureate Barbara McClintock stated this revolutionary proposal more clearly in her Nobel lecture [5], “to determine the extent of knowledge the cell has of itself, and how it utilizes this knowledge in a ‘thoughtful’ manner when challenged.” In 1960 R. A. Brinks suggested that chromosomes possess a paragenetic function in addition to their genetic function [7]. The physical nature of the paragenetic function is characterized by the variety of forms or states of chromatin that can reside at any genetic locus. While the genetic function is stable, the paragenetic function is labile and programmable in ontogeny. It is this latter function that allows organisms to transfer informational macromolecules (RNA and proteins) in a systematic and regulated manner over what is known as the “RNA information superhighway.” Given this capacity, organisms may be able to store information at numerous genetic loci in the form of paragenetic chromatin states, which can be reprogrammed during ontogeny or environmental stress [8]. This reprogrammable system could operate over the whole organism as a storage device, allowing it to make informed ‘decisions' during growth and development, or in response to the environment. Such processing capacity could be considered a form of ‘intelligence,' which also could be passed on to future generations. The study of the flow of information within and between cells and organisms represents the cutting edge of modern biological research. While physical correlates of cognitive behavior in living organisms are being discovered, it does not spell reduction to such correlates. The electronic activity within the physical components of a radio, for example, may be minutely determined, but ultimately it is not merely the electrical activity that produces the intelligent speech that is heard. Only the intelligent person whose voice is being broadcast through the radio can explain that. Without the broadcaster, the radio would sit silently even though fully functional. An organism without its living agency also appears to be devoid of metabolic activity although all the chemical components are fully present. How to connect life to matter will be the ultimate challenge that has to be met. This will prove to be a philosophical problem we hope to address in the near future. (shrink)

1988 yılında kurulan Tıp Fakültemiz Yurdumuzun en genç Tıp Fakültesi olarak süratle gelişmesini sürdürmekte ve her geçen gün bir eksiğini daha tamamlamaktadır. Bugün ilk sayısını çıkardığımız bu dergi ile özellikle bir Tıp Fakültesi için en önemli eksiklerden birisi olan bir bilimsel yayın organı eksikliğini de gidermiş oluyoruz. -/- Her gün baş döndürücü değişimlere sahne olan tıp dünyasında olan bitenler, günümüzün iletişim araçları ile en uç noktalara kadar çok kısa sürelerde gidebilmektedir. Bu iletişimde tıp yayınlarının önemi büyüktür. Elde edilen araştırma sonuçlarının, (...) önerilerin tıpla uğraşanlara aktarılması ile daha ekonomik bilgilenme olanağı elde edilebildiği gibi, doğruyu bulabilme açısından da meslektaşlar arasında geniş katılımlı, bir tartışma ortamının dolması ve alınacak reaksiyonlara göre de daha pozitif bir şekilde yönlenme şansı ortaya çıkmış olmaktadır. Tüm kısıtlı olanaklarımıza rağmen, amacımız, ilk sayıdan itibaren bu yöndeki işlevimizi en iyi şeklide yerine getirebilmek olacaktır. Şimdilik yılda iki kez olarak yayınlanacak olan dergimiz tıp alanında çalışan, araştıran herkese açıktır. -/- Fakültemizin yer aldığı Güneydoğu Anadolu Bölgesi tıbbi araştırmaları ve sahra çalışmaları için oldukça bakir bir saha olarak karşımızda bulunmaktadır. Araştırma olanaklarımız arttıkça özellikle bölgenin sağlık sorunlarına daha etkili bir biçimde el atacak ve onlara çözüm arayacak olan araştırıcı arkadaşlarımız için dergimiz, elde ettikleri sonuçlan diğer meslektaşlarımıza aktarmada onların kulağı ve dili olacaktır. -/- Bu vesile ile Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisinin tüm tıp dünyasına yararlı olmasını gönülden arzu ederken; dergimizin ciddi bir periyodik olma özelliğini kazanmasında ve bu özelliğini korumasında değerli tıp çalışanlarının desteğini bekler, çalışmalarında başarılar dilerim. -/- Saygılarımla,. (shrink)

Kâmil Erdem Öykülerinde Metinler Arasılık, yazarın Yok Yolcu, Bir Kırık Segâh, Şu Yağmur Bir Yağsa kitaplarında bulunan öykülerde metinler arası ilişkilere odaklanan, metinler arasılığın üretilen yeni metne etkilerini sorgulayan, ilgilerin açıklanmasında edebiyat, tarih, siyaset bilimi, sosyoloji, müzik ve resim gibi alanlardan faydalanan bir araştırmadır. Çalışma; “Metinler Arasılık Kuramı”, “Kâmil Erdem Öykülerinde Metinler Arasılık” başlıklarını taşıyan iki ana bölümden oluşmuştur. Çalışmanın “Giriş” bölümünde yazara ait biyografi bilgisi verilmiştir. “Metinler Arasılık Kuramı” başlığı taşıyan birinci bölümde metinler arasılık kuramı ve tarihçesi özetlenmiş, ikinci (...) bölümde öyküler okur merkezli bir bakışla, metinler arasılık kuramına uygun olarak tahlil edilmiştir. Yazarın bilinçli olarak kurucu yapı ögesi olarak kullandığı metinler arası ilgiler kimi öykülerinde de ekininden ve ilgilerin çağrışım ortaklığından doğmuştur. Yazar, öykünün gizlerini çözecek katılımcı olarak okuru, metnin üretimine dâhil etmiştir. Metinler Arası ilgiler vasıtasıyla öykülerin derin yapısında; karakter, mekân, zaman ögelerinin inşasında şiirsel ve düşsel etki artırılmış, öykü türünün az sözle çok şey söyleme tutumuna uygun olarak üslup yoğunluğu sağlanmış ve çoğunlukla öykülerin mesajını taşıyan toplumcu gerçekçi temalara referans verilmiştir. (shrink)