Morality seems important, in the sense that there are practical reasons — at least for most of us, most of the time — to be moral. A central theoretical motivation for consequentialism is that it appears clear that there are practical reasons to promote good outcomes, but mysterious why we should care about non-consequentialist moral considerations or how they could be genuine reasons to act. In this paper we argue that this theoretical motivation is mistaken, and that because many arguments (...) for consequentialism rely upon it, the mistake substantially weakens the overall case for consequentialism. We argue that there is indeed a theoretical connection between good states and reasons to act, because good states are those it is fitting to desire and there is a conceptual connection between the fittingness of a motive and reasons to perform the acts it motivates. But while some of our motives are directed at states, others are directed at acts themselves. We contend that just as the fittingness of desires for states generates reasons to promote the good, the fittingness of these act-directed motives generates reasons to do other things. Moreover, we argue that an act’s moral status consists in the fittingness of act-directed feelings of obligation to perform or avoid performing it, so the connection between fitting motives and reasons to act explains reasons to be moral whether or not morality directs us to promote the good. This, we contend, de-mystifies how there could be non-consequentialist reasons that are both moral and practical. (shrink)

Patients with schizophrenia have a higher risk of cardiovascular diseases and higher mortality from them than does the general population; however, the underlying mechanism remains unclear. Impaired cerebral autoregulation is associated with cerebrovascular diseases and their mortality. Increased or decreased cerebral blood flow in different brain regions has been reported in patients with schizophrenia, which implies impaired cerebral autoregulation. This study investigated the cerebral autoregulation in 21 patients with schizophrenia and 23 age- and sex-matched healthy controls. None of the participants (...) had a history of cardiovascular diseases, hypertension, or diabetes. All participants underwent 10-min blood pressure and cerebral blood flow recording through finger plethysmography and Doppler ultrasonography, respectively. Cerebral autoregulation was assessed by analyzing two autoregulation indices: the mean blood pressure and cerebral blood flow correlation coefficient (Mx), and the phase shift between the waveforms of blood pressure and cerebral blood flow determined using transfer function analysis. Compared with the controls, the patients had a significantly higher Mx (0.257 vs. 0.399, p = 0.036) and lower phase shift (44.3° vs. 38.7° in the 0.07–0.20 Hz frequency band, p = 0.019), which indicated impaired maintenance of constant cerebral blood flow and a delayed cerebrovascular autoregulatory response. Impaired cerebral autoregulation may be caused by schizophrenia and may not be an artifact of coexisting medical conditions. The mechanism underlying impaired cerebral autoregulation in schizophrenia and its probable role in the development of cerebrovascular diseases require further investigation. (shrink)

‘What is said’ by an utterance, from a traditional truth-conditional view of language, is the uttered sentence’s conventionally encoded semantic meaning, and is distinguished from ‘what is implicated’, such as metaphor, which is understood as a type of speech in which a speaker says one thing but means another. Contextualists challenge this view of metaphor by offering three reasons to maintain that metaphor is classified within ‘what is said’: first, metaphor involves loose use; second, metaphor is assertoric; and, third, metaphor (...) is at the level of the primary interpretation rather than the secondary one. However, Elizabeth Camp argues against these reasons. The aim of this paper is to examine her arguments and show that they are unsuccessful. (shrink)

Can the idea of a minimal proposition be successfully held? I will first formulate what the minimal proposition is in the minimalist’s mind, taking Emma Borg as the representative. What a minimalist seeks for a minimal proposition is the abstract and skeletal core meaning of a sentence, and this faith is founded on the notion of minimal word meaning—an atomic, code-like, conceptual thing. I show that the problem of this notion of minimal proposition lies in the three features, intuitive read-off, (...) invariantness, and truth-evaluability, that Borg ascribes to it. I shall argue, first, that positing a conceptual-like thing as the invariant minimal content of word cannot support the invariantness of the minimal proposition of a sentence, and second, that the skeletal content, as the minimal proposition of a sentence, is a grammatically analyzed product and thus is hardly truth evaluable. According to the analyses, the idea of a minimal proposition with these three features identified by minimalists cannot be maintained. (shrink)

Due to how fast life moves these days, most parents forget to keep an eye on their children’s development and math skills as early as 4 years old. The role of child care is very important to enhance quality assurance practices among staff for the development of future leaders. The main objective of this study is to determine the strength of the relationships between each element and arithmetic proficiency among Malaysian TASKA children. This study is significant to identify the primary (...) factors that influence children’s math skills. A questionnaire was utilized to collect data. From 376 TASKAs registered in Malaysia, only 103 of the 458 selected centers provide care and instruction for children aged 36 to 48 months. Between the ages of 36 and 46 months, language, communication, and early reading skills account for the majority of a child’ s mathematical ability. Therefore, an effective training module should be built on these characteristics. The upcoming study will compare all unregistered TASKA facilities to the facilities that have been registered throughout Malaysia. (shrink)

The alt-right claims it responsibly advocates for its positions while the Ku Klux Klan was “ad-hoc.” This allows them to accept the philosophy of white nationalism while rejecting comparisons with prior white nationalist organizations. I confront this by comparing the methodologies of alt-right trolls and the KKK. After studying each movement’s genesis in pranks done for amusement, I demonstrate that each uses threats to police behavior, encourages comradery around ethnic heritage, and manipulates politics to exclude voices from public deliberation. Differences (...) between alt-right trolls and the KKK originate in the technologies they use, not out of a concern for responsible advocacy. (shrink)

The objective of the paper is a presentation and an interpretation of Władysław Stróżewski’s views on aesthetics. Built upon the foundation provided by classical metaphysics, Stróżewski’s aesthetics is simultaneously a continuation of the tradition of phenomenological interpretation of art. Stróżewski extends Roman Ingarden’s aesthetic theory by including the idea of numinous concretion, largely inspired by the works of Rudolf Otto. As a result, this new phenomenological perspective transcends the narrowly understood ‘aesthetics’ of the work of art towards the inherent dimension (...) of the sacred. Moreover, Stróżewski’s scrutiny of the aspect of art that goes beyond the aesthetic reveals an important relationship obtaining between his insights and the theological aesthetics of Hans Urs von Balthasar. Thus Stróżewski’s ideas turn out to be of significance to contemporary aesthetic and theological debates. In particular, he shows the movement of beauty from aesthetic to transcendental, and ultimately towards the sacred, where numinosum is manifested as Mystery. (shrink)

This paper discusses two novels by contemporary writer Inga Iwasiów (b. 1963), Bambino (2008) and Ku słońcu [Towards the Sun] (2010), in the context of geopolitical, ideological, social and psycho-cultural transformations as they specifically affect different generations of inhabitants of the Polish city of Szczecin (pre-1945 German Stettin) from 1945 until the first decade of the 21st century. Bambino covers the years 1945–1981, but also contains flashbacks to pre-war memory of Stettin and to the suppressed experiences of the new post-war (...) inhabitants, as well as ‘flash-forwards’ to post-1989, post-communist reality; Ku słońcu covers 1981 to the first decade of 2000s. It shows how the novels portray these transformations through the experience primarily of women (but not only) — in Bambino, through the main protagonists: Ula (formerly Ulrike), Anna and Marysia, and through that of the hidden narrator Magda (Marysia’s daughter born in the same year as the author, Iwasiów, 1963); and in Ku słońcu, primarily through the experience of Magda herself, as well as through that of two generations of ‘feminist’ academics: Małgorzata and Sylwia (in which it is hard not to perceive the personal experience of the author, though she is at pains to emphasize elsewhere that her work is a collective biography of the city, not so much of herself). The analysis follows Katarzyna Chmielewska’s supposition that contemporary Polish fiction dealing with the past ‘constantly oscillates between memory and genealogy’, and that it raises raw issues not yet addressed by historians; it also derives inspiration from the new ‘postdependency’ studies proposed by Hanna Gosk and Ryszard Nycz. It also attempts to capture the specific nature of Iwasiów’s use of language, her style of feminism, her method of portraying place, and the connections in her prose between place and memory. (shrink)

It will be a wrong judgment to consider grave stones as an ordinary tradition. When it is viewed in terms of history, art and culture, it can be seen that especially Turkish grave stones are record drawings that include many types of arts and artists’ labor, shed our culture and history and that is precious and unique. Grave stones are the documents that transfer not only the national culture but also transfer people’s beliefs, problems, fears, sadness and different feelings, who (...) breathe the same air and live in the same places. Because of this reason, grave stones are the cultural features that are shaped according to the differences in culture and decorated with life styles. Of course, Of course, having been applied plenty of traditional Turkish plastic arts on the tombstones, have all contributed to the diversity of tombstones in terms of composition and motifs. Rich craftsmanship of gravestones and sarcophagus in the second Bayezid graveyard is almost like an open air museum that shows Turkish motifs. While scarping was used for making gravestones are scarping, and painting were used as the main decoration tecnique is seen on foot stone with the painting technique, inscriptions of stones were coloured. Most of the inscriptions and decorations are relieved. Decoration subjects seen on gravestones are phytomorphic, geometric, objective and calligraphic. On the other side, these tombstones include wide knowledge about the socio-economic, cultural and regional headgears. When evaluating the information on the inscriptions, it can be obtained knowledge about the health conditions or epidemics in that period. Adolf Ebeling, article titled “Turkish cemeteries” in the 1882 the year Gartenlaube journal, when talking about the importance given to the graves by Turks, to say that the Turkish burial tomb can be an example to the world is no need to say more about it. The thomstones as the verbal means service to rebuilt the material world where the man has saved so far and the culture developing in accordance with this. The written tombstones which were formed by the individuals’ cherishing and remembering desires that the cultural, religious and traditional ones shaped, are the carrier elements of the values wich will provide to understand the sterotype requirements and ideologies within the cultural structure. Looking at the overall structure of the Turkish tombstones form shows major differences in male and female gravestones. In the Turkish tombstone tradition, women's elegance, finesse and beauty is reflected as a form of artwork. In fact, women in the Ottoman Empire, although excluded from the social life in very marginalized, especially in women flashy decorations tombstones, can be considered as an indication value which is given to women but unspoken. Since the tombstones have dates, they hold the distinction of being a document for ethnographic and art works. Moreover, inscribed tombstones are living evidences in order to prove that Turkish people lived in this land and also they have ethnographic value. Therefore, tombstones are important while the histories of cities, villages or boroughs are preparing. In short, tombstones are the common products of the environment that are built, religious beliefs, traditions, art, natural, social and economic conditions of the century. In this case they hold key for our culture history in addition to our art history. In this study, besides the effects of Turkish grave stones on our beliefs and daily lives, fruit patterns on the stones are also examined. The reflections traditional architectural and handicrafts motifs and the religious believes on the Turkish ornament art are explained by the examples chosen among gravestones in İstanbul II. Beyazıt Cemetery. In the colloquial language what fruit motifs mean in folk songs ang manias and how it is reflected on the ornaments of grave stones are investigated. (shrink)

Minęło już ponad trzydzieści lat od publikacji artykułu Hansa Slugi na temat niemieckiej filozofii w czasach narodowego socjalizmu. Tymczasem w Polsce artykuł ten został zupełnie zignorowany. Przytaczam najważniejsze ustalenia Slugi, ale dokonuję także własnej analizy filozoficznych manipulacji, których Nicolai Hartmann dopuścił się m. in. na pojęciu imperatywu kategorycznego. Pseudo-racjonalny charakter tych nadużyć otworzył drogę etyce, która pomogła wdrażać i usprawiedliwiać zbrodnicze poczynania nazistowskiego reżimu. Tym kontrowersyjnym wątkom powinniśmy się przyjrzeć na nowo, ponieważ mogą one stanowić fałszywe uzasadnienie dla demonów przeszłości (...) nękających naszą współczesność. (shrink)

Why did Kant write the Critique of Judgment, and why did he say that his analysis of the judgment of taste — his technical term for our enjoyment of beauty — is the most important part of it? Kant claims that his analysis of taste “reveals a property of our faculty of cognition that without this analysis would have remained unknown” (KU §8, 5:213). The clue lies in Kant’s view that while taste is an aesthetic, and non-cognitive, mode of judgment, (...) it nevertheless involves the “free play” of cognitive capacities that is pleasurable in some way that ordinary cognitive business is not. My thesis is that the judgment of taste reveals a pleasure that is not usually apparent when we understand something in particular, but which is nevertheless proper to the activity of understanding as such. This matters, I argue, because in this way the judgment of taste points to a standard of cognitive virtue. (shrink)

This paper offers a review of the catalogue composed by Myriam Vogelaar of one of the largest and most important collections of Fight Books and fencing manuals in the field of Historical European Martial Arts Studies (HEMAS). The Mokken Collection is named after Wiebe Mokken, the man who meticulously built it up over the past decades in Amsterdam. The book also highlights the glaring lack of contemporary knowlegde about other major historical fencing-related collections, like Gotti’s spectacular private collection held at (...) the Museo dell Arte Marziale in Brescia, Italy. Others, such as the Corble collection at the KU Leuven Libraries, recently published their catalogue on line. This catalogue thus constitutes an important milestone for this exciting and still relatively new subdomain in the field of European cultural studies, by making accessible one of the most important collections of source materials dedicated to it. (shrink)

Kant uses ‘wish’ as a technical term to denote a strange species of desire. It is an instance in which someone wills an object that she simultaneously knows she cannot bring about. Or in more Kantian garb: it is an instance of the faculty of desire’s (or will’s) failing insofar as a desire (representation) cannot be the cause of the realization of its corresponding object in reality. As a result, Kant originally maintained it to be antithetical to morality, which deals (...) with ‘ought implies can’. However, Kant’s notion of wish is not static. On the contrary, I argue in this article that Kant re-evaluated the capacity to wish as (to some extent) causally efficacious and, further, of moral relevance. This re-evaluation has not been discussed in the literature, yet has been lurking in plain sight in a subtle but decisive shift evident in two versions of a footnote from the *Critique of the Power of Judgement* (KU). (shrink)

Linden Lab studies massive online game "Second Life" unexpectedly gained worldwide fame after a few years after release. To the surprise of many game has met with great interest, despite the lack of promotional campaigns. It can be assumed that the reason why "second life" reached a wider audience was a special type of offered entertainment. Network game proved to be no longer a game that was known so far, but an example of a mass media, whose central element is (...) a dynamic virtual world which is an extension of our "first" reality. "Second Life" has the potential, which is challenging the widely shared rules could shake the foundations of the social world. This program is currently the most advanced example of a virtual economy. Unlike many other massive online games and their predecessors, this game is entirely based on the principles of virtual property ownership, as well as rules of conduct virtual business and service, and finally also the consumption of goods. Users of the game, just like the person providing the data in the framework of social networking sites maintained in the mainstream of Web 2.0, user-generated content constituting the virtual world, which can trade content with others linden virtual dolars that can be exchanged to real U.S. dollars. The increase in popularity of "Second Life" brings to mind the vision of the possibility of creating a better place to live for many people. Closer analysis of this phenomenon does not allow for such statements. In the following instances will be presented: information about the growth of the global market for online games and its consequences, the distinguishing features of "Second Life" from traditional online games, virtual elements of the impact of economics on social life, the concept of entertainment as a job stream properties Games 2.0 and contentious issues, which produces "second life". ** Masowa gra on-line "Second Life" studia Linden Lab nieoczekiwanie zdobyła sławȩ na całym świecie po kilku latach od premiery. Ku zaskoczeniu wielu tytuł spotkał siȩ z ogromnym zainteresowaniem mimo braku akcji promocyjnych. Można przypuszczać, że powodem dla którego "drugie życie" dotarło do szerszego grona odbiorców był szczególny typ zaoferowanej formy rozrywki. Sieciowa gra okazała siȩ nie być już gr¸a} jak¸a} znano do tej pory, lecz przykładem środka masowego przekazu, którego centralnym elementem jest dynamiczny wirtualny świat stanowi¸a}cy przedłużenie naszej, "pierwszej", rzeczywistości. "Second Life" kryje w sobie potencjał, który podważaj¸a}c podzielane powszechnie reguły może wstrz¸a}sn¸a}ć posadami świata społecznego. Program ten jest obecnie najbardziej zaawansowanym przykładem wirtualnej gospodarki. W odróżnieniu od wielu innych masowych gier on-line i ich poprzedniczek pozycja ta w całości opiera siȩ na zasadach posiadania wirtualnej własności, jak też regułach prowadzenia wirtualnej działalności gospodarczej i usługowej, i wreszcie takiej też konsumpcji dóbr. Użytkownicy gry, podobnie jak osoby udostȩpniaj¸a}ce dane w ramach internetowych serwisów społecznościowych utrzymanych w nurcie Web 2.0, generuj¸a} treści tworz¸a}ce wirtualny świat, treści którymi mog¸a} handlować z innymi pobieraj¸a}c za nie opłaty w wirtualnych dolarach lindeńskich wymiennych na realne dolary amerykańskie. Wzrost popularności "Second Life" przywodzi na myśl wizjȩ możliwości stworzenia lepszego miejsca do życia dla wielu ludzi. Bliższa analiza tego zjawiska nie pozwala już na takie stwierdzenia. W dalszej czȩści wyst¸apienia przedstawione zostan¸a: informacje o wzroście globalnego rynku gier on-line i jego konsekwencjach, cechy odróżniaj¸ace "Second Life" od tradycyjnych gier sieciowych, elementy wpływu wirtualnej gospodarki na życie społeczne, pojȩcie rozrywki jako pracy, właściwości nurtu Games 2.0 oraz sporne kwestie, jakie wywołuje "drugie życie". (shrink)

Tato studie se zabývá zobrazováním alchymie v malbách, knižních ilustracích i v architektuře v období raného novověku. Na jednotlivých příkladech obrazů či ilustrací prezentuje různé aspekty alchymistova života i jeho práce. Nezabývá se symbolickou alchymickou ikonografií, ale zaměří se především na zobrazování prostředí a vybavení alchymických dílen i osobností samotných alchymistů. Soustředí se zejména na vyobrazení zařízení alchymických laboratorií, s nimiž se lze setkat jak u renesančních malířů, tak v ilustracích alchymických rukopisů a poměrně ojediněle i v české architektuře. Poskytuje (...) také pohled na vyobrazení vzniklá v souvislosti s literární kritikou alchymie. Alchymisté byli zejména v dílech předních evropských humanistů často záměrně zesměšňováni, kritizováni a označováni za blázny a zloděje. V závěru se zabývá vybranými příklady ze žánrového umění, kde byli rovněž alchymisté zobrazováni často satiricky, ale i s určitou úctou, jako vzdělaní učenci. Výtvarné umění raného novověku nám představuje různé aspekty života alchymistů a je v dnešní době jednou z možností, jak se přiblížit porozumění jejich vědeckým aktivitám. Jak však studie ukazuje, k těmto obrazovým materiálům je třeba přistupovat kriticky. (shrink)

Larry Laudan v článku z roku 1983 označil problém demarkace, tj. rozlišení „vědy" a „pseudovědy", za filosofický pseudoproblém, kterým není třeba se zabývat, a slova „vědecké" a „pseudovědecké" za prázdné pojmy, které můžeme z našeho slovníku zcela vyškrtnout. V předkládané studii zpochybňuji toto Laudanovo stanovisko a předkládám argumenty ve prospěch tvrzení, že 1) rozlišení vědy a pseudovědy představuje důležitý a aktuální problém, kterým je třeba se zabývat, a že 2) možný způsob řešení tohoto problému nabízejí současná sociální studia vědy. Jejich (...) východiskem je pojetí vědy jako „formy života" a pojetí demarkačního kritéria jako proměnlivého souboru charakteristik, který sice nelze jednoznačně definovat, ale přesto jej lze zkoumat, a to prostřednictvím sociologické analýzy vědecké praxe. Mým záměrem je na příkladu několika vzorových studií představit specifika sociologického přístupu z hlediska jeho metodologie i povahy nabízených řešení a zhodnotit jeho možnosti i omezení pro filosofii vědy. (shrink)

Článek ukazuje pohled na utváření novověké koncepce pokroku v dílech Bernarda Le Boviera de Fontenelle. Idea pokroku byla poprvé přesně zformulována právě ve Fontenellových pracích. Podnětem pro Fontenellovy úvahy byla intelektuální debata querelle des anciens et des modernes. Tato diskuze měla rozhodnout o nadřazenosti novověku nad antikou nebo naopak. Fontenelle se debaty účastnil a závěry, k nimž došel, dovršily jeho teorii pokroku, jíž se věnoval nejen téměř ve všech pracích, ale též ve chvalořečích.

I anledning af Judith Butlers forelæsning om klimasorg på KU er jeg blevet bedt om at besvare spørgsmålet om, hvad man kan bruge Butlers tænkning til i dag og om den stadig er aktuel. Min første tanke var at besvare spørgsmålet med svaret: Man kan bruge Butlers tænkning til ALT! Men for at fokusere mit svar, har jeg besluttet mig for at gennemgå Butlers tænkning i forhold til spørgsmålet om prekære liv og vold og ikke-vold, og hvordan disse emner udspringer (...) af Butlers tænkning om køn i 1990’erne. /// In connection with Judith Butler's lecture on climate grief at KU, I have been asked to answer the question of how Butler's thinking could be used today and whether it is still relevant. My first thought was to answer the question with the answer: You can use Butler's thinking for EVERYTHING! However, to focus my answer, I have decided to review Butler's thinking in relation to the issues of precarious lives and violence and non-violence and how these issues stem from Butler's thinking on gender in the 1990s. (shrink)

Opracowanie dotyczy fragmentu preambuły Konstytucji RP z 1997 r.: „równi w prawach i w powinnościach wobec dobra wspólnego - Polski”. Zmierza ono przede wszystkim do uwyraźnienia i analizy wskazanych w tym fragmencie wartości, które mogą pomóc w dookreśleniu celów konstytucji i ujęciu czegoś, co określa się niekiedy mianem „ducha konstytucji”. Analizowane jest umiejscowienie komentowanego akapitu w całości preambuły, oraz prace nad projektem Konstytucji, które prowadzą ku refleksji nad kategorią dobra wspólnego w artykule 1. W centrum moich analiz jest argumentacja na (...) rzecz tezy, że dobrem wspólnym są warunki życia społecznego służące rozwojowi jednostek i że jednym z istotnych elementów dobra wspólnego jest poszanowanie praw człowieka. (shrink)

Zájem současné sociologie a dalších společenských věd o výzkumy spokojenosti a štěstí zatemňuje skutečnost, že původně právě sociologie chtěla „štěstí" poskytovat a nahrazovat tak náboženské přístupy ke světu. Tento implicitně nábo- ženský charakter je patrný i v rané české sociologii v dílech prvních propagátorů sociologie, jako byl především Emanuel Makovička, a později u některých následovníků a epigonů T. G. Masaryka, v meziválečném období zejména u Ladislava Kunteho, R. I. Malého, Alexandra Sommera-Batěka, Jindřicha Fleischnera a Jana Duška. Z hlediska vývoje české (...) sociologie šlo o zcela okrajové postavy, ačkoli mnohé z nich vynikly v jiných oblastech, jako celek jsou nicméně vyjádřením jednoho z aspektů dobových teoretických úvah o společnosti, jejím uspořádání a vývoji, na který by nemělo být zapomínáno. Zatímco T. G. Masaryka a pozdější akademické sociology „omezoval" vědecký charakter jejich práce, a i pokud směřovali k sociálnímu reformismu, oddělovali jej od teoretické sociologie, „sociologie vedoucí ke štěstí" nalezla plné uplatnění ve vizích a ambiciózních projek- tech těchto amatérských takésociologů - třebaže skončily faktickými nezdary nebo ani nedošly praktického naplnění, ostatně stejně jako v případě jejich pravzoru, Comtova pozitivistického apoštolátu. (shrink)

As a painfully outdated institution the school is accused of: being alienating, closing itself off to society and to the needs of young people; reproducing social inequality and consolidating existing power relations; demotivating youth; showing a lack of effectiveness and having great difficulty with employability. And last but not least, the school is considered redundant: the school, where learning is bound to time and place, is no longer needed in the digital era of virtual learning environments. The ultimate charge: the (...) school is a product of outdated ways of distributing knowledge and expertise, determined by primitive technologies of the past. Adieu school. This book advocates the acquittal of the school. It argues that many of the allegations against the school are motivated by an age-old fear and even hatred toward one of its radical but essential characteristics: that the school provides ‘free time' and transforms knowledge and skills into 'common goods', and therefore has the potential to give everyone, regardless of background, natural talent or aptitude, the time and space to leave their known environment, rise above themselves and renew (and thus change in unpredictable ways) the world. This defence of the school starts from an investigation of what makes a school a school and pinpoints why the school has value in and of itself. It reveals the various attempts to rob the school of its scholastic character, that is, to tame the school. The ultimate aim is to elaborate a touchstone that helps to defend as well as to re-invent school. -/- Jan Masschelein and Maarten Simons are members of the Laboratory for Education and Society, KU Leuven. They share an interest in research on the public dimensions of education and are currently elaborating a philosophy of schooling. (shrink)

Arthura Kaufmanna filozofia prawa wyrasta przede wszystkim z neokantyzmu aksjologicznego reprezentowanego przez „późnego” Gustava Radbrucha, którego uważał on za najważniejszego ze swych nauczycieli, oraz z hermeneutyki filozoficznej Hansa-Georga Gadamera. W późniejszym okresie znaczący wpływ na Kaufmanna wywarł Charles S. Peirce, którego pracami posiłkował się opracowując problematykę analogii (wiążąc ją z opracowanym przez Pierca zagadnieniem abdukcji) oraz ontologii relacji. Niektóre wątki poglądów Kaufmanna nawiązują do egzystencjalizmu Karla Jaspersa oraz antropologii Karla Löwitha. Obecne są także inspiracje tomistyczne i arystotelesowskie. Jest to filozofia (...) prawa o charakterze maksymalistycznym. Kaufmann wpisuje się w sięgającą starożytności tradycję uprawiania filozofii, w której stawia się pytania o całość; filozofia pyta o to, co to jest "byt w ogóle", byt "w całości"; filozofia prawa stawia pytania o to, co to jest prawo "w całości", prawo "w ogóle" . Podejmuje wprost fundamentalne zagadnienia należące do zasadniczych dziedzin filozoficznych – epistemologiczne, ontologiczne, etyczne, nie stroniąc także od zagadnień z zakresu logiki. Uprawiana przez niego filozofia ma charakter systemowy, co sprawia, że jej zrozumienie zakłada ujęcie całości propozycji. Sam Kaufmann uważa, że systemy filozofii prawa należą już do historii, jednak ta uwaga jest o tyle jedynie trafna w odniesieniu do niego samego, że jego filozofia prawa – w zgodzie z jego deklaracjami – nie zmierza do „gotowych rozwiązań” konkretnych kwestii prawnych, ale zmierza do ukształtowania pewnego sposobu refleksji nad prawem. Jego koncepcja jest ważnym głosem w sporze klasycznego pozytywizmu z koncepcjami niepozytywistycznymi. Za prawo w pełnym tego słowa znaczeniu uznaje konkretne rozstrzygnięcie, co niewątpliwie łączy jego podejście z amerykańskim realizmem prawnym. Rekonstruowana przez Kaufmanna struktura procesu „urzeczywistniania” prawa, dokonywana w kontekście i na użytek kultury prawnej typu kodeksowego, kontynentalnego, uwyraźnia obecność elementów typowych dla kultury prawa precedensowego –wnioskowanie od przypadku do przypadku. Jednocześnie za istotny problem każdego porządku normatywnego uznaje uogólnienie. Jest to znamienny teoretyczny wyraz narastającej świadomości współwystępowania obok siebie zasadniczych elementów każdego z tych typów kultur prawnych. Kaufmann trafnie dostrzega, że w konkretnym rozstrzygnięciu są obecne elementy normatywne wykraczające poza to, co jest zawarte w aktach normatywnych. Podobnie jak Ronald Dworkin, Kaufmann wskazuje, że dokonujący rozstrzygnięcia, czy tego chce, czy nie, „stosuje” szereg elementów normatywnych spoza aktów normatywnych. Analizy prowadzą do wniosku, że propozycja Kaufmanna zawodzi, gdy przechodzi on do ontologicznych uogólnień, przede wszystkim przez brak uwzględnienia w swych podstawach takich punktów odniesienia, które są zewnętrzne wobec badanego procesu „urzeczywistniania” prawa. To, czym jest osoba, determinowane jest systemem prawnym i kulturą, w której prawo funkcjonuje. Przy takim ujęciu Kaufmann nie osiąga jednego z ważnych celów, do którego zmierzał, nie wskazuje kryteriów pozwalających stwierdzić, czy stopniowa – dokonywana zgodnie z odkrytymi przez hermeneutykę filozoficzną wymaganiami poprawnego rozumienia – zmiana normatywnego sensu systemu prawnego zmierza ku „ustawowemu bezprawiu”, czy też nie. (shrink)

In der Kritik der Urteilskraft vertritt Kant noch die analogische Beziehung zwischen Schönheit und Sittlichkeit (KU, AA 05: 351–354). Aber wir befinden uns hier in einem ganz anderen Zusammenhang. Und dies nicht nur, weil die Erörterung dieser analogischen Beziehung eine Lösung für das Problem der Verknüpfung zwischen theoretischer und praktischer Vernunft beansprucht. Die Reflexionen in den Vorlesungen über Anthropologie über die pragmatische Dimension des Geschmacks setzten die Möglichkeit dieser Verknüpfung bereits voraus, bevor Kant eine kritische Begründung derselben erreichte. Wir dürfen (...) aber diese Reflexionen nicht als das Ergebnis unreifer Versuche zur Lösung dieses kritischen Problems der Rationalitätstheorie Kants deuten. Während der Paragraph 59 der Kritik der Urteilskraft Teil der spekulativen Philosophie ist, wird die Kritik des Geschmacks in den Vorlesungen über Anthropologie vielmehr insofern sinnvoll, da sie zu einem pragmatischen, populären und aufgeklärten Bildungsprogramm der Anthropologie Kants gehört. (shrink)

Proza e shkurtër në këtë vëllim, e ribashkuar nën titullin „Me duar në xhepa të qepur”, tërheq konflikte midis ekzistencës dhe thelbit, duke projektuar ngërçe, aporie identitare dhe shëmbëlltyra komunikimi. 1-0 (?) është një satirë për futbollin dhe aranzhimet - në favor të skuadrave apo lojtarëve të caktuar - që u prodhuan intensivisht gjatë periudhës socialiste, të dominuara nga gënjeshtra, mistifikimi dhe faji. GIONÍ diskuton për komplekset adoleshente-adoleshente të disa krijesave me status të pasigurt, të përhumbur nga dështimi dhe dështimi, (...) të cilat autori, në frymën amerikane, i shpëton në fund, duke i dërguar në punë (pa na shpjeguar sesi do të ishte i mundur shpëtimi ontologjik). Mekanizmi epik në XHAMANTANI BOJËALLI duket i huazuar nga Mircea Eliade, i zbatuar vetëm në dimensione deterministe, ndër të cilat zbulimi I paautenticitetit të një martese është më pak problematik. Tek KU ISHA NË VEND, strategjitë e fiksionit autobiografik funksionojnë me mjeshtëri, autori rikujtues na çon nëpër labirintin e fatit drejt arratisjes në brendësi. Katër tekstet e fundit (në anglisht) janë drafte për më vonë. Një sërë ilustrimeve mbështesin tekstet dhe, në tensionin e ideve, gjarpërimet e rrëfimit të Florentin Smarandache befasojnë këndshëm, duke shkaktuar keqardhje që autori, shumë më i tërhequr nga shkenca, por edhe nga avangarda, nuk kërkonte një konservator fati letrar në prozë. Kam bindjen se do të jetë një sukses. (shrink)

Florentin Smarandache është një nga shkrimtarët më të talentuar në letërsinë rumune të diasporës. Dashuria e saj për librin ripërtërihet gjithmonë, duke arrdhur tani para lexuesve tanë me një libër të ri të ilustruar dhe të destinuar për lexuesit më të vegjël. Kjo është një befasi e re me disa tregime të bukura për shijen e fëmijëve të ditëve tona. Florentin Smarandache është një adhurues i leximit, një krijesë frymëzimesh të zjarrta për të cilin leximi është bërë një mënyrë e (...) vërtetë jetese, një lloj zgjatje e qenies së tij. Nuk e dimë saktësisht se kur i imagjinonte krijimet e para, por e dimë se ai mësoi të lexonte e të shkruante, me hirin hyjnor, përpara se të hynte në shkollë. Ai ka qenë I magjepsur që atëherë nga fuqia e fjalës, nga mënyra se si u bashkuan për të formuar fjalë dhe nga kuptimet dhe fuqia që mund të sillnin. Pastaj e di se ai mezi priste të huazonte libra nga biblioteka e shkollës dhe se hyri në atë dhomë që dukej e madhe me shumë emocion. Florentini lexonte libër pas libri, duke dashur gjithmonë më shumë, duke pasur parasysh se nuk kalonte mjaftueshëm kohë në shoqërinë e miqve më të mirë që kishte pasur ndonjëherë. Në momentin që hap një libër të ilustruar për fëmijë, hyn në një botë tjetër, ndryshe nga ajo e të rriturve. Jeni të zhytur nga bukuria e botëve të pikturuara me ngjyra nga krijues dhe ilustrues të talentuar, pastaj takoni heronj fantastikë me të cilët gjithçka është e mundur. Autori gjithmonë i ka dashur fëmijët, poezitë dhe tregimet për të vegjlit, sepse librat për fëmijë e kanë magjepsur. Nëse e pyesni veten se si ka nisur të shkruajë, për krimtarin Florentin Smarandache, historia është shumë e bukur. Kur fëmijët filluan të shkonin në shkollë, kishin nevojë për përralla dhe poezi për raste të ndryshme, për vjeshtë, për Vitin e Ri, për dimër, për pranverë, dhe kështu ai filloi të shkruante poezi në letër, ku fëmijët ishin lexuesit dhe kritikët e saj të parë letrarë. (shrink)

Show more ▾ There are various dichotomies in Kant’s philosophy: sensibility vs. rationality, nature vs. freedom, cognition vs. morality, noumenon vs. phenomenon, among others. There are also different ways of mediating these dichotomies, which is the systematic undertaking of Kant’s Critique of the Power of Judgment. One of the most important concepts in this work is the sublime, which exemplifies the connections between the different dichotomies; this fact means the concept’s construction is full of tension. On the one hand, as (...) a pure reflection of aesthetic judgment the sublime must be without interest or purpose, but on the other hand it is “based on the concept of reason” (KU AA:292). On the one hand, the sublime “represents merely the subjective play of the powers of the mind (imagination and reason) as harmonious” (KU AA5:258), but on the other hand, reason “exercises dominion over sensibility” and the imagination is “purposively determined in accordance with a law” of reason (KU AA5:268f). Taking into account these problems concerning the essential definition the sublime, this paper will first illustrate how the sublime embodies the a priori principle of aesthetic judgment through contrasting the judgment of the sublime with the judgment of taste in order to establish a basic logical frame for the judgment of the sublime. Second, this paper redefines the boundary between the mathematically and dynamically sublime in order to reveal both the coexistence of contemplation and movement within the sublime and the unrevealed function of reason and imagination. Finally, contrasting the sublime with moral feeling, this paper elaborates the turning-structure (from sensibility to rationality and from object-intuition to idea-exhibition) of the sublime. (shrink)

Definicja patriotyzmu najczęściej ogranicza się do stwierdzenia, że jest to tylko pielęgnowanie pamięci o historii. Jednak patriotyzm może mieć dwojakie oblicze: jedno – najczęściej podkreślane – skierowane ku przeszłości i drugie ukierunkowane na teraźniejszość, a nawet przyszłość. Co więcej, zdaniem wielu badaczy patriotyzm nie musi być ściśle związany z jednym narodem czy kulturą. Wartą zainteresowania koncepcję patriotyzmu konstytucyjnego podczas dyskusji o tożsamości narodowej toczonych po II wojnie światowej wypracowali historycy i filozofowie niemieccy. Jednym z popularyzatorów tego projektu był i cały (...) czas jest Jürgen Habermas. Według niemieckiego filozofa patriotyzm konstytucyjny to nie pozytywistyczne zasady konstytucyjne, ale pewne abstrakcyjne formy, sposoby interpretacji spajające określoną zbiorowość. Takimi uniwersalnymi zasadami mogą być procedury suwerenności oraz liberalne prawa jednostki. Patriotyzm konstytucyjny wydaje się odchodzić od tradycyjnego powoływania się na pamięć historyczną. Zamiast niej proponuje nie tyle czystą naukę, ale próbę uzyskania samoświadomości poprzez jej znajomość. W artykule przedstawiono argumenty wskazujące na to, że w koncepcji patriotyzmu konstytucyjnego proponowanej przez J. Habermasa refleksyjnie opracowana historia odgrywa bardzo istotną, a nawet kluczową rolę. (shrink)

O systemach czasowych, w tym również języka niemieckiego, napisano już wiele publikacji językoznawczych. Najlepszym przykładem niech będzie chociażby jakiekolwiek wydawnictwo gramatyczne, gdzie bez trudu można znaleźć wyczerpującą charakterystykę danego systemu czasowego. Pomimo jednak licznych starań językoznawców podejmujących się tego tematu, nie wydaje się, aby osiągnęli oni porozumienie, co do struktury systemu czasowego w języku niemieckim, funkcji poszczególnych form i wreszcie terminologii. Jeśli chodzi o tę ostatnią, należałoby podkreślić, iż w językoznawstwie niemieckim zasadniczą rolę odgrywa nazewnictwo łacińskie, w wyniku czego próby (...) wprowadzenia określeń niemieckich kończyły się często niepowodzeniem. Nie może tu być jednak pominięty fakt, iż terminologia łacińska stosowana w odniesieniu do systemu czasowego w języku niemieckim może prowadzić do wielu nieporozumień, gdyż stosunki czasowe języka niemieckiego różnią się dalece od tych charakterystycznych dla języka łacińskiego, a jedynie poprzez tempus - pojmowany tam jako morfem gramatyczny - niemożliwe jest w niektórych przypadkach jednoznaczne wyrażenie treści. Od kiedy więc zaakceptowany został wśród językoznawców niemieckich fakt, iż opierający się na tradycji łacińskiej system czasów niemieckich nie ma bezpośredniego pokrycia z niemiecką rzeczywistością temporalną, rozpoczęto poszukiwania lepszego, bardziej wiarygodnego systemu czasowego. Uzasadnione wydaje się istnienie obok siebie różnyan interpretacji poszczególnych form czasowych i całego systemu, do którego przynależą. Przy czym warto zwrócić uwagę na •całą gamę odniesień i aspektów, które stają się punktem wyjścia do takiej, a nie innej interpretacji. I tak można znależć próbę przyporządkowania form czasownikowyh dwóm grupom, aczkolwiek nie przez pryzmat płaszczyzn czasowych, lecz w odniesieniu do typowych sytuacji dialogowych czy też gatunków literackich. Zwykle mówi się tu o "świecie omówionym i opowiedzianym", przez co zrywa się całkowicie z tradycyjnym rozumieniem form czasowych. W związku z tym pada pytanie, czy nie należałoby doszukiwać się w poszczególnych formach czasowych próby wyrażania jak najbardziej subiektywnego stosunku do wydarzeń. Ponadto nie wszyscy językoznawcy skłaniają się ku temu, by w ogóle umieszczać formy czasowe w jakimkolwiek systemie. Mimo to należy jednak podkreślić, iż siła tradycji w dalszym ciągu ma ogromny wpływ na obraz czasów języka niemieckiego. Nie chodzi tu jednak o tradycyjne przyporządkowanie form czasowych do poszczególnych płaszczyzn czasowych, o czym powinno się pamiętać zarówno ze względów czysto praktycznych (dydaktycznych), jak i teoretycznych. (shrink)

Rozprawa podkreśla związek między językową argumentacją a logiką. Argumentacja językowa jest systemem językowym, który stosuje znaczenie wyrażeń ujętych w zdania do zarysowania pełnego znaczenia zdań, w nich bowiem konstytuują się zależności między wyrażeniami. Rzeczywiście, to powiązanie między wyrażeniami wzmacnia całościowe znaczenie począwszy od samych podstaw struktury zdania w logicznym powiązaniu idei. W nim znajduje się relacja między słowami a umysłem, zależna od logiki powiązanych ze sobą wypowiedzi. Aby podkreślić znaczenie przedstawionego wyżej sposobu myślenia, autorka zwraca się ku teorii wczesnej gramatyki (...) arabskiej, ogniskującej się raczej wokół analogii niż anomalii. Nastawienie w systemie na analogię opiera się na podstawowej teorii, która implikuje wspomnianą wyżej relację, choć niektóre współczesne ujęcia odrzucają tę interpretację. W podsumowaniu swojej analizy, autorka uwzględnia podobne teorie gramatyki łacińskiej, które wykazują nastawienie logiczne, będące następstwem powiązania językowej argumentacji z logiką. Konkludując, autorka stwierdza, iż powiązanie słów i logiki okazuje się pojęciem uniwersalnym. (shrink)

This is a republication of 'Hegeby Zanin' in a second country for the use on international philosophy students and researchers in non English language, combines two epistemology books ; classic epistemology and social epistemology.

This is book l of three philosophy books in international language; formal academic philosophy source in Kurdish language Given overall view on classic epistemology for university student in non English language philosophy departments and philosophy schools .

This is book ll of three philosophy books in international language, formal academic philosophy source in Kurdish language. Written for non English speaking university students as a philosophy guide into epistemology/ Social epistemology, as a resource for the use of philosophy departments and philosophy schools.