As Acharya Vidyanand writes in the Foreword of Samayasara, it is the ultimate conscious reality. The enlightened soul has infinite glory. It has the innate ability to demolish the power of karmas, both auspicious as well as inauspicious, which constitute the cycle of births and deaths, and are an obstacle in the path of liberation of the soul. Samayasara is an essential reading for anyone who wishes to lead a purposeful and contented life. It provides irrefutable and lasting solutions to (...) all our problems, concerning worldly ways as well as spiritual curiosities and misgivings. (shrink)

Bārasa Aņuvekkhā – ‘The Twelve Contemplations’ – of Ācārya Kundakunda (circa 1st century BC) contains 91 verses (gāthā). ‘Aņuvekkhā’, ‘aņupekkhā’, ‘anuprekşā’, and ‘bhāvanā’ are synonyms; these terms are used in Prākrit, Apabhramśa, Sanskrit and Hindi languages, respectively. Contemplation means ‘meditating on the nature of the Reality’. The uniqueness of Ācārya Kundakunda’s exposition is that he has described each contemplation both from the empirical (vyavahāra) as well as the transcendental (niścaya) points-of-view (naya). These contemplations help a man practise moral virtues, like (...) forbearance (kşamā), and lead to highly effective stoppage (samvara) of karmas. He who does contemplation observes properly the moral virtues and also endures the afflictions. (shrink)

Soul substance (jīva dravya) is ubiquitous but unseen. Driving force within each one of us, it has been, since time immemorial, a subject matter of research by philosophers, religious leaders and laity. Still, ambiguity and misconceptions prevail as regard its real nature. Some negate the existence of soul and attribute consciousness to the union of four basic substances – earth (prthvī), water (jala), fire (agni), and air (vāyu); death leads to its annihilation. Some believe it to be momentary, devoid of (...) self-existence. Still others consider it a product of illusion (māyā) or ignorance (avidyā) as all objects are manifestations of Brahma; only the one eternally undivided Brahma exists. All such conceptions are based on absolutism like: existence (bhāvaikānta) and non-existence (abhāvaikānta), non-dualism (advaita-ekānta) and separateness (prthaktva-ekānta), and permanence (nityatva-ekānta) and momentariness (ksanika-ekānta). Jaina epistemology goes beyond the superficial and examines objects of knowledge from all possible points of view. It asserts that the entity (dharmī) and its attributes (dharma) are neither absolutely dependent (āpeksika) nor absolutely independent (anāpeksika). Only an entity which has general (sāmānya – concerning the substance, dravya) and particular (viśesa – concerning the mode, paryāya) attributes can be the subject of knowledge. Substance without its modification and modification without its substance cannot be the subject of valid knowledge; only their combination can be the subject of knowledge. (shrink)

General perception that money can buy happiness has been refuted in this article.

Aptamimamsa by Ācārya Samantabhadra (2nd century CE) starts with a discussion, in a philosophical-cum-logical manner, on the Jaina concept of omniscience and the attributes of the Omniscient. The Ācārya questions the validity of the attributes that are traditionally associated with a praiseworthy deity and goes on to establish the logic of accepting the Omniscient as the most trustworthy and praiseworthy Supreme Being. Employing the doctrine of conditional predications (syādvāda) – the logical expression of reality in light of the foundational principle (...) of non-absolutism (anekāntavāda) – he faults certain conceptions based on absolutism. He finally elucidates correct perspectives on issues including fate and human-effort, and bondage of meritorious (punya) or demeritorious (pāpa) karmas. (shrink)

Acarya Samantabhadra’s Svayambhustotra (2nd century CE) is a fine composition in Sanskrit dedicated to the adoration of the Twenty-four Tîrthankara, the Most Worshipful Supreme Beings. Acarya Samantabhadra was one of the most impelling proponents of the Jaina doctrine of anekantavada, a philosophical system which maintains that reality has multifarious aspects and that a complete apprehension of it must necessarily take into account all these aspects. Non-appreciation of this jewel of Jainism has caused the other philosophical systems fall into the trap (...) of one-sided, incomplete, and unsustainable dogmas that fail to explain the Truth. Through its 143 verses Svayambhustotra not only enriches reader’s devotion, knowledge, and conduct but also frees his mind from blind faith and superstitions. Rid of ignorance and established firmly in right faith, the reader’s mind experiences ineffable tranquility and equanimity. As proclaimed by Acarya 108 Vidyanand Muni, Svayambhustotra is an essential reading for all – ascetics and laymen. (shrink)

Istopadesa by Acarya Pujyapada is a concise work of 51 didactic verses leading the reader from the empirical to the transcendental, from the mundane to the sublime, through an experiential process of self-realization, rather than through a metaphysical study of the soul-nature. Concise but deep in import, Istopadesa unambiguously establishes the glory of the Self. It is an essential reading for the ascetic. The householder too who ventures to study it stands to benefit much as the work establishes the futility (...) of the worldly objects and pursuits, and strengthens right faith, the basis for all that is good and virtuous. (shrink)

A special feature of Acharya Umasvami’s Tattvarthsutra is that it is the first Jaina scripture written in the Sanskrit language. The work is of great value for the beginner as well as for the learned. Its composition has great charm. Each Sutra is composed in least possible words and can easily be memorized. Many Jains recite these Sutras. -/- Tattvarthsutra is invaluable for understanding life, and pursuit of happiness. The hardships and afflictions that we have to endure are of our (...) own making. Our deeds, driven by passions, lead to sufferings and reproach in this world and in the next. Virtuous activity alone, which is the cause of merit (punya), leads to joyous feeling, auspicious life, charming and lustrous physique, and high status. Our ultimate goal is the attainment of the divine attributes, in fullness and perfection, of our souls. We can reach our goal only through the three-fold path of right faith, right knowledge and right conduct. (shrink)

Dravyasamgraha is one of the finest classical Jaina texts, composed by His Holiness Acarya Nemichandra (c. 10th century CE). It deals primarily with the Realities (tattvas) that contribute to world process. The conduct required for attaining the ultimate goal of liberation follows from the knowledge of these Realities. Both, the transcendental and the empirical points of view, have been considered while explaining the nature of substances, souls and non-souls.

Ālāpa Paddhati, composed by Ācārya Devasena (c. tenth century, Vikrama Samvat) is a Jaina text primarily on the topics of the standpoints (naya) and the secondary-standpoints (upanaya). It also delves into the substances (dravya), their qualities or attributes (guṇa), modes (paryāya), and nature (svabhāva). It is true that without appreciating the import and applicability of the individual standpoints (naya), one may get lost in the complex maze of the standpoints and cause great harm to one’s understanding, and even to one’s (...) mental balance. Ālāpa Paddhati is essential reading for every serious reader of the Dravyānuyoga that spreads the light of right (scriptural) knowledge by illuminating the Reality of substances – soul (jīva) and non-soul (ajīva), merit (puṇya) and demerit (pāpa), bondage (bandha) and liberation (mokṣa), including influx (āsrava), stoppage (saṃvara), and gradual dissociation (nirjarā). The book has a useful Appendix that explains the doctrines of non-absolutism (anekāntavāda) and conditional predication (syādvāda). This slim volume needs to be read over and over again to internalize the underlying concepts fully. (shrink)

Ātmānuśāsana (commonly spelled as Atmanushasan) by Ācārya Guņabhadra presents profound concepts of the Jaina Doctrine in a form that is easily understood. Remarkable for its poetry and meaning, it expounds that right faith (samyagdarśana) is the cause of merit, and wrong faith of demerit. To have belief in the true nature of substances is right faith. Dharma is the man’s most excellent possession. The conduct that leads to merit is dharma and it results in happiness after destroying misery. Whether happy (...) or miserable, dharma should be the only pursuit of man. True happiness is not the momentary sprinkling of the pleasures of the senses. Long-life, wealth and sound body are obtained from the previously earned merit (puņya). Under the spell of sinful karmas, the man experiences misery. Excellent men with discrimination work hard, incessantly and cheerfully, for the sake of their future lives. The happiness attained through austerity (tapa) can never be attained by craving for wealth. No dust of disgrace ever touches the feet of the man fortified by austerity. The ascetic goes on to perform austerity while protecting his body, for a very long time. Through the power of austerity he vanquishes his natural enemies, like the passions of anger, etc. In the after-life, he automatically and speedily attains liberation as the culmination of his human effort. (shrink)

Kalyāņamandira Stotra (Pārśvanātha Stotra) is the magnum opus composition of Ācārya Kumudacandra (circa 12th century VS). Kalyāņamandira Stotra eulogizes the supreme attributes of Lord Pārśvanātha, the twenty-third Tīrthaṅkara. This is perhaps the most well-known adoration of Lord Pārśvanātha that is not only recited but memorized, with great devotion and reverence, by many among the Jaina community, both Digambara and Śvetāmbara. The worthy soul is believed to accumulate enormous propitiousness by reading Kalyāņamandira Stotra with devotion. Many claim to have benefitted miraculously (...) from the recitation of and reflection on this sacred composition. This slim volume is a useful reference text for international readers. It will be of interest not only to the Hindi-loving scholars but also to those looking for an authentic English rendering of Kalyāņamandira Stotra. Besides other useful information, the book’s Preface contains a brief life story of Lord Pārśvanātha, as expounded in the Scripture. The interesting and eye-opening sequence of the enmity carried forward by various incarnations of Kamaṭha (finally, Śambara deva) against his then-younger brother Marubhūti (finally, Lord Pārśvanātha), is also provided in a tabular form. (shrink)

‘Niyamasāra’ by Ācārya Kundakunda (circa 1st century BC) is among the finest spiritual texts that we are able to lay our hands on in the present era. The treatise expounds, with authority, the nature of the soul (ātmā) from the real, transcendental point-of-view (niścayanaya). It expounds the essence of the objects of knowledge, and, by the word ‘niyama’, the path to liberation. ‘Niyamasāra’ is the Word of the Omniscient Lord. It has the power to bestow ineffable happiness of liberation that (...) is utterly rid of attachment, without obstruction, eternal, and sense-independent. This happiness is attained by meditating on the perfect-soul-substance which is pristine, and endowed with four qualities of infinite-knowledge, imperishable, indestructible, and indivisible. Worthy men aspiring for supreme happiness who comprehend this Scripture without contradiction of the empirical (vyavahāra) and the transcendental (niścaya) points-of-view are able to adopt conduct that leads their souls to the desired goal. By concentrating on the pure (śuddha) and inseparable (abheda) ‘Three Jewels’ (ratnatraya), eternal happiness appertaining to the perfect-soul-substance is attained. ‘Niyamasāra’ discourses right exertion for the soul and its fruit, the supreme liberation. (shrink)

Ācārya Kundakunda’s (circa 1st century BCE) Pravacanasāra is among the most popular Jaina Scriptures that are studied with great reverence by the ascetics as well as the laymen. Consciousness manifests in form of cognition (upayoga) – pure-cognition (śuddhopayoga), auspicious-cognition (śubhopayoga) and inauspicious-cognition (aśubhopayoga). Pure-cognition represents conduct without-attachment (vītarāga cāritra). Perfect knowledge or omniscience (kevalajñāna) is the fruit of pure-cognition (śuddhopayoga). The soul engaged in pure-cognition (śuddhopayoga) enjoys supreme happiness engendered by the soul itself; this happiness is beyond the five senses (...) – atīndriya – unparalleled, infinite, and imperishable. Omniscience (kevalajñāna) is real happiness; there is no difference between knowledge and happiness. Delusion (moha), the contrary and ignorant view of the soul about substances, is the cause of misery. The soul with attachment (rāga) toward the external objects makes bonds with karmas and the soul without attachment toward the external objects frees itself from the bonds of karmas. The stainless soul knows the reality of substances, renounces external and internal attachments (parigraha) and does not indulge in the objects-of-the-senses. (shrink)

Pańcāstikāya-samgraha or Pańcāstikāya-sāra (known briefly as Pańcāstikāya and spelled commonly as Panchastikay) is one of the four most important and popular works of Ācārya Kundakunda (circa first century B.C.), the other three being Samayasāra, Pravacanasāra and Niyamasāra. The original text is in Prakrit language and contains a total of 173 verses (gāthā). Pańcāstikāya means ‘five-substances-with-bodily-existence’ and these are: the soul (jīva), the physical-matter (pudgala), the medium-of-motion (dharma), the medium-of-rest (adharma), and the space (ākāśa). These five substances collectively constitute the universe-space (...) (loka). Outside this universe-space (loka) is the infinite non-universe-space (aloka), comprising just the pure space (ākāśa). The substance-of-time (kāla dravya) which renders assistance to all substances in their continuity of being through gradual changes is not an ‘astikāya’ since it occupies a single space-point and, therefore, does not possess the characteristic of body (kāya). Pańcāstikāya-samgraha expounds the Jaina metaphysics – the philosophy of being and knowing – including the nature of the pure soul-substance (jīvāstikāya) which is integral to the seven realities (tattva), the nine objects (padārtha), and the six substances (dravya). While the substance (dravya) never leaves its essential character of existence (sattā), it undergoes origination (utpāda), destruction (vyaya) and permanence (dhrauvya). There is inseparable association between the qualities (guņa) and the substance (dravya). The discussion relies on the ‘doctrine of conditional predication’ (syādvāda) and the ‘seven-nuance system’ (saptabhańgī), as expounded by Lord Jina. (shrink)

Ācārya Kundakunda’s (circa 1st century BCE) Rayaṇasāra makes it clear that the right-faith (samyagdarśana) is the beginning as well as the culmination of the path to liberation – mokṣa-mārga. The householder (śrāvaka) must first acquire the right-faith – the Quintessential Jewel (Rayaṇasāra) – to be able to establish his Self on to the path to liberation. As he acquires the right-faith he begins to appreciate the reality of the world and the worldly-existence. He then exerts to acquire the true knowledge (...) (jñāna) as expounded in the Doctrine (siddhānta), and adopts the laudable conduct (cāritra) by becoming a digambara-ascetic (nirgrantha muni). He ascends the spiritual-stages (guṇasthāna) and ultimately, through pure-meditation (śukla-dhyāna), attains the ineffable and eternal bliss appertaining to liberation (mokṣa). Ācārya Kundakunda, all through this Holy Scripture Rayaṇasāra, underscores the importance of the right-faith (samyagdarśana) for the householder (śrāvaka) as well as the ascetic (muni, śramaṇa). He asserts that in the (present) unfavourable fifth era the study – svādhyāya – of the Scripture, indeed, is meditation (dhyāna); it results in the subjugation of the five-senses (paṅcendriya) as well as of the passions (kaṣāya). (shrink)

As Āchārya Vidyanand writes in the Foreword of Samayasāra, it is the ultimate conscious reality. The enlightened soul has infinite glory. It has the innate ability to demolish karmas, both auspicious as well as inauspicious, which constitute the cycle of births and deaths, and are obstacles in the path to liberation. Samayasāra is an essential reading for anyone who wishes to lead a purposeful and contented life. It provides irrefutable and lasting solutions to all our problems, concerning worldly ways as (...) well as spiritual curiosities and misgivings. (shrink)

Ācārya Kundakunda’s (circa 1st century BCE) ‘Samayasāra’ is among the most profound and sacred expositions in the Jaina religious tradition; it is perhaps the finest spiritual texts that we are able to lay our hands on in the present era. The original text is in Prakrit language and contains a total of 415 verses (gāthā). ‘Samayasāra’ is the exposition of the Pure (śuddha) ‘Self’ or ‘Soul’. It is the exposition, from the transcendental point-of-view (niścaya naya), of the ‘Real Self’ or (...) it is the ‘Essence of the Soul’. The assertions that the soul (jīva) gets bound to the karmic matter (dravya-karma) or that it does not get bound to the karmic matter are made from different points-of-view (naya). But that which transcends all points-of-view is the ultimate truth, the ‘samayasāra’, absolute and pure soul-substance. (shrink)

Bhaktāmara Stotra is the magnum opus composition of Ācārya Mānatunga (circa 7th century CE). Bhaktāmara Stotra eulogizes the supreme attributes of Lord Ādinātha, the first Tīrthaṅkara. This is perhaps the most well-known adoration of Lord Jina that is not only recited but memorized, with great devotion and reverence, by a large number of people among the Jaina community, Digambara and Śvetāmbara. It is believed that the worthy soul accumulates enormous propitiousness by reading Bhaktāmara Stotra with devotion. Hundreds of thousands of (...) instances, ancient and recent, must have come to light where people claimed to have benefitted miraculously by the recitation of and reflection on this sacred composition. This slim volume is a useful reference text for international readers. It will be of interest not only to Hindi-loving scholars but also to those looking for an authentic English rendering of Bhaktāmara Stotra. Besides the transliteration in English of the original Sanskrit verse, the meaning of each verse has been given both in Hindi and English languages. The Preface of the book contains, besides other useful information, a synopsis of the concept of empirical (vyavahāra) time (kāla), and a brief life-story of Lord Ādinātha, the first Tīrthaṅkara, as expounded in the Scripture. (shrink)

The canonical text ‘Dravyasamgraha’ is believed to have been composed either by the Most Worshipful Ācārya Nemicandra ‘Siddhānta Cakravartī’ (circa 10th century CE) – the celebrated composer of Texts like Gommatasāra, Labdhisāra, and Trilokasāra – or by his later namesake Muni Nemicandra ‘Siddāntideva’ (circa the end of 11th century CE). Ācārya (Muni) Nemicandra’s Dravyasamgraha consists of just 58 verses. In 116 lines of 58 verses, the author has described the six substances (dravya), five with bodily-existence (pañcāstikāya), seven realities (tattva), nine (...) objects (padārtha), and the path to liberation (mokşa), from both the empirical (vyavahāra) as well as the transcendental (niścaya) points-of-view (naya). The treatise ends with a brief description of the five Supreme-beings (pañca-parameşthī) and of meditation (dhyāna). The ‘Explanatory Note’ against each verse comprises excerpts from the most authentic Sacred Jaina Texts. This is a thoroughly revised second edition of an earlier work published in 2013. (shrink)

The science-of-thought (Nyāya) has always been an integral part of the four constituents (anuyoga) – prathamānuyoga, karuņānuyoga, caraņānuyoga, and dravyānuyoga – of the Jaina Scripture. Through Parīkşāmukha Sūtra, Ācārya Māņikyanandi (circa 7th-8th century A.D.) churned the nectar of the science-of-thought (Nyāya) from the ocean of the words of the master-composers like Ācārya Samantabhadra and Bhaţţa Akalańka Deva. The valid-knowledge (pramāņa) ascertains the true nature of objects while the fallacious-knowledge (pramāņābhāsa) does the opposite. Parīkşāmukha Sūtra characterizes, as per the earlier authoritative (...) expositions and in brief, both these (pramāņa and pramāņābhāsa) for the benefit of the uninitiated learners. It is an essential canonical text that every knowledge-seeking householder and ascetic must try to master. (shrink)

Bhakti Saṃgraha or ‘Collection of Devotions’ composed by Ācārya Pūjyapāda (alias Ācārya Devanandī; circa 5th century CE) comprises a set of devotions (bhakti) in form of chaste and melodious Sanskrit hymns. Incidentally, the Most Worshipful Ācārya Kundakunda (circa 1st century BCE) had earlier composed his ‘Daśa Bhakti’ in Prākrit. The reading of devotions (bhakti) is essential to tread the difficult path to liberation. This great work by Ācārya Pūjyapāda is an essential reading for the ascetic (sādhu, muni) as well as (...) the householder (śrāvaka). It not only helps the soul acquire merit (puņya) but, more importantly, saves it from engaging in evil tendencies and pursuits. The devotions pertain, among others, to Lord Jina, the Supreme Beings, the Scripture, the Perfect Conduct, the sacred adobes of attainment of liberation of the Arhanta, and the Nandīśvara dvīpa. This collection includes ‘Śāntyaştaka’ (hymn in praise of the sixteenth Tīrthańkara, Lord Śāntinātha). (shrink)

Ācārya Pūjyapāda’s (circa 5th century CE) Samādhitantram is a spiritual work consisting of 105 verses outlining the path to liberation for the inspired soul. Living beings have three kinds of soul – the extroverted-soul (bahirātmā), the introverted-soul (antarātmā), and the pure-soul (paramātmā). The one who mistakes the body and the like for the soul is the extroverted-soul (bahirātmā). The extroverted-soul spends his entire life in delusion and suffers throughout. The one who entertains no delusion about psychic dispositions – imperfections like (...) attachment and aversion, and soul-nature – is the introverted-soul (antarātmā). The knowledgeable introverted-soul disconnects the body, including the senses, from the soul. The one who is utterly pure and rid of all karmic dirt is the pure-soul (paramātmā). Samādhitantram expounds the method of realizing the pure-soul, the light of supreme knowledge, and infinite bliss. Realization of the pure-soul is contingent upon discriminatory knowledge of the soul and the non-soul, and meditating incessantly on the pure-soul, rejecting everything that is non-soul. Samādhitantram answers the vexed question, ‘Who am I?’ in forceful and outrightly logical manner, in plain words. No one, the ascetic or the householder, can afford not to realize the Truth contained in the treatise, comprehend it through and through, and change his conduct accordingly. (shrink)

Ratnakarandaka-śrāvakācāra, comprising 150 verses, is a celebrated and perhaps the earliest Digambara work dealing with the excellent path of dharma that every householder (śrāvaka) must follow. All his efforts should be directed towards the acquisition and safekeeping of the Three Jewels (ratnatraya), comprising right faith (samyagdarśana), right knowledge (samyagjñāna) and right conduct (samyakcāritra), which lead to releasing him from worldly sufferings and establishing him in the state of supreme happiness. The treatise expounds an easy-to-understand meaning of ‘right faith’: To have (...) belief, as per the Reality, in the sect-founder or deity (āpta or deva), the scripture (āgama or śāstra), and the preceptor (guru). It specifies criteria to distinguish between the real and the counterfeit enabling one to eliminate follies attributable to wrong faith. Only the householder who has right faith establishes himself on the path to liberation. Right faith is the treasure chest of whatever is propitious and worthy; wrong faith of whatever is inauspicious and contemptible. After laying the foundation called the right faith, Ācārya Samantabhadra goes on to complete the superstructure known as the Three Jewels (ratnatraya) with the remaining two elements, right knowledge and right conduct. The householder who has attained right faith on the destruction of darkness of delusion is fit to attain right knowledge and right conduct. He gets rid of the conduits of demerit (pāpa) comprising injury, falsehood, stealing, unchastity, and attachment to possessions. Further, he observes three subsidiary vows (guņavrata), and four instructional vows (śikşāvrata). Giving up of the body in a manner that upholds righteousness (dharma) on the occurrence of a calamity, famine, senescence, or disease, from which there is no escape, is called the vow of sallekhanā. Sallekhanā has been termed as the final fruit or culmination of penance (religious austerity) and, therefore, all persons with right faith, the ascetic as well as the householder, look forward to attaining voluntary, passionless death at the appropriate time. The treatise finally describes the eleven stages (pratimā) of the householder’s conduct. (shrink)

जिनशासन प्रणेता आचार्य समन्तभद्र (लगभग दूसरी शती) ने इस ग्रंथ "स्तुतिविद्या" में, जिसका अपरनाम "जिनशतक" अथवा "जिनस्तुतिशतं" है, अत्यंत अलंकृत भाषा में चतुर्विंशतिस्तव किया है। यह गूढ़ ग्रंथ आचार्य समन्तभद्र के अपूर्व काव्य-कौशल, अद्भुत व्याकरण-पांडित्य और अद्वितीय शब्दाधिपत्य को सूचित करता है। जिनेन्द्र भगवान की स्तुति करने का कारण यही है कि उनके द्वारा प्रतिपादित मोक्षमार्ग की अमोघता और उससे अभिमत फल की सिद्धि को देखकर उसके प्रति हमारा अनुराग (भक्तिभाव) उत्तरोत्तर बढ़े जिससे हम भी उसी मार्ग की आराधना-साधना करते (...) हुए कर्म-शत्रुओं को जीतने में समर्थ हो सकें और निःश्रेयस (मोक्ष) पद को प्राप्त कर सकें। सच्ची सविवेक भक्ति ही मार्ग का अनुसरण करने में परम सहायक होती है और जिसकी स्तुति की जाती है उसके मार्ग का अनुसरण करना ही स्तुति को सार्थक करता है। सारांश यह है कि हम जिनेन्द्र भगवान की स्तुति अपने स्वयं के परिणामों को निर्मल बनाने के लिए करते हैं। स्तुति वास्तव में एक विद्या है। सम्यक स्तुति घने-कठोर घातिया-कर्म रूपी ईंधन को भस्म करने वाली समर्थ अग्नि है। ‘Stutividyā’ by Ācārya Samantabhadra (circa second century CE) is the adoration of the twenty-four Tīrthańkara, the Most Worshipful Supreme Beings. In his earlier masterpiece work ‘Svayambhūstotra’, Ācārya Samantabhadra had expressed his devotion to the twenty-four Tīrthańkara in a highly analytical manner, establishing the supremacy and inviolability of their Doctrine. ‘Stutividyā’, however, is the epitome of poetic dexterity; in its 116 verses, Ācārya Samantabhadra has used the most amazing figures-of-speech – alańkāra – that make the composition highly ornate, inviting and, at places, extremely difficult to comprehend. Such adroitness is possible only in the Sanskrit language; perhaps that is the reason some consider Sanskrit as the most scientific language in the world. (shrink)

जिनशासन प्रणेता आचार्य समन्तभद्र (लगभग दूसरी शती) ने "युक्त्यनुशासन", जिसका अपरनाम "वीरजिनस्तोत्र" है, में अखिल तत्त्व की समीचीन एवं युक्तियुक्त समीक्षा के द्वारा श्री वीर जिनेन्द्र के निर्मल गुणों की स्तुति की है। युक्तिपूर्वक ही वीर शासन का मण्डन किया गया है और अन्य मतों का खण्डन किया गया है। प्रत्यक्ष (दृष्ट) और आगम (इष्ट) से अविरोधरूप अर्थ का जो अर्थ से प्ररूपण है उसे युक्त्यनुशासन कहते हैं। यहाँ अर्थ का रूप स्थिति (ध्रौव्य), उदय (उत्पाद) और व्यय (नाश) रूप तत्त्व-व्यवस्था (...) को लिए हुए है, क्योंकि वह सत् है। आचार्य समन्तभद्र ने यह भी प्रदर्शित किया है कि किस प्रकार दूसरे सर्वथा एकान्त शासनों में निर्दिष्ट वस्तुतत्त्व प्रमाणबाधित है तथा अपने अस्तित्व को सिद्ध करने में असमर्थ है। आचार्य समन्तभद्र ग्रन्थ के अन्त में घोषणा करते हैं कि इस स्तोत्र का उद्देश्य तो यही है कि जो लोग न्याय-अन्याय को पहचानना चाहते हैं और प्रकृत पदार्थ के गुण-दोषों को जानने की जिनकी इच्छा है, उनके लिए यह "हितोन्वेषण के उपायस्वरूप" सिद्ध हो। श्री वीर जिनेन्द्र का स्याद्वाद शासन ही "सर्वोदय तीर्थ" है।. (shrink)

Ācārya Umāsvāmī’s (circa 1st century CE) Tattvārthasūtra (spelled commonly as Tattvarthsutra or Tattvarthasutra), also known as Mokşaśāstra, is the most widely read Jaina Scripture. It expounds the Jaina Doctrine, the nature of the Reality, in form of aphorisms (sūtra), in Sanskrit. Brief and to-the-point, Tattvārthasūtra delineates beautifully the essentials of all objects-of-knowledge (jñeya). Sarvārthasiddhi by Ācārya Pūjyapāda (circa 5th century CE) is the first and foremost extant commentary on Tattvārthasūtra. Sarvārthasiddhi is an exposition of the reality – the true nature (...) of substances, soul and non-soul – the knowledge of which equips one to tread the path to liberation, as expounded in Tattvārthasūtra. There is beginningless intermingling of the soul (jīva) and the non-soul (ajīva) karmic matter. Our activities (yoga) are responsible for the influx (āsrava) of the karmic matter into the soul. Actuated by passions (kaşāya) the soul takes in particles of the karmic matter; this is bondage (bandha). Obstructing fresh inflow of the karmic matter into the soul – samvara – and its subsequent separation or falling off from the soul – nirjarā – are two important steps in attaining the infallible, utterly pristine, sense-independent and infinitely blissful state of the soul, called liberation (mokşa). (shrink)

Shri Amritchandra Suri’s Purusārthasiddhyupāya is a matchless Jaina text that deals with the conduct required of the householder (śrāvaka). In no other text that deals with the conduct required of the householder we see the same treatment of complex issues such as the transcendental and the empirical points of view, cause and effect relationships, and injury and non-injury, maintaining throughout the spiritual slant. The basic tenet of Jainism – non-injury or Ahimsā – has been explained in detail in the book.

The MgAl2O4 spinel doped with Eu2+ ions powder phosphor was prepared at temperature as low as 500 oC using the combustion route. A structural property of the powder was characterized by X-ray diffraction (XRD). This XRD pattern shows the well crystallized cubic phase, Fd-3m space group of MgAl2O4. The estimated average crystalline size is about 36 and 30 nm for MgAl2O4 and Eu doped MgAl2O4 particles respectively. The photoluminescent property of prepared powder was investigated using excitation and emission spectroscopy at (...) room temperatures. Energy levels scheme is proposed for emission from MgAl2O4: Eu2+. (shrink)

सम्पादक – श्रमण सुव्रतसागर मुनि; English rendering - Vijay K. Jain -/- 'सत्यार्थ-बोध' सृष्टा आचार्य विशुद्धसागर एक ओर तार्किक मनीषी हैं तो दूसरी ओर शास्त्रज्ञ दार्शनिक। जगत् के इस लक्ष्य-विहीन, अर्थहीन वातावरण में 'सत्यार्थ-बोध' मानवमात्र के लिए परमौषधि है जो अपूर्व-अपूर्व आनन्द की प्रदाता है तथा इष्ट की परमसिद्धि का कारण है। 'सत्यार्थ-बोध' अत्यंत सरल-सुबोध है, वाक्य-वाक्य में नीतियाँ गुंथित हैं। आचार्य विशुद्धसागर के सर्वोदयी, प्राञ्जल, सर्वहितकर एवं सुखकर वचन अतीव शान्तता का रसास्वादन कराने वाले हैं तथा हमारे (...) परिणामों को निर्मल बनाने वाले हैं। -/- English Rendering – Vijay K. Jain; -/- Ācārya Viśuddhasāgara’s ‘Satyārtha-bodha’ – ‘Know The Truth’ – through its thirty-one chapters, instructs us on what attributes we need to adopt or renounce in order to attain the supreme state of perfection and bliss, in life present and beyond. The instructions provided in the book constitute the true 'dharma' – the own-nature of substances – applicable universally to mankind. (shrink)

Broadening access to both computational and educational resources is crit- ical to diffusing machine learning (ML) innovation. However, today, most ML resources and experts are siloed in a few countries and organizations. In this article, we describe our pedagogical approach to increasing access to applied ML through a massive open online course (MOOC) on Tiny Machine Learning (TinyML). We suggest that TinyML, applied ML on resource-constrained embedded devices, is an attractive means to widen access because TinyML leverages low-cost and globally (...) accessible hardware and encourages the development of complete, self-contained applications, from data collection to deployment. To this end, a collaboration between academia and industry produced a four part MOOC that provides application-oriented instruction on how to develop solutions using TinyML. The series is openly available on the edX MOOC platform, has no prerequisites beyond basic programming, and is designed for global learners from a variety of backgrounds. It introduces real-world applications, ML algorithms, data-set engineering, and the ethi- cal considerations of these technologies through hands-on programming and deployment of TinyML applications in both the cloud and on their own microcontrollers. To facili- tate continued learning, community building, and collaboration beyond the courses, we launched a standalone website, a forum, a chat, and an optional course-project com- petition. We also open-sourced the course materials, hoping they will inspire the next generation of ML practitioners and educators and further broaden access to cutting-edge ML technologies. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Numerous high-profile ethics scandals, rising inequality, and the detrimental effects of climate change dramatically underscore the need for business schools to instill a commitment to social purpose in their students. At the same time, the rising financial burden of education, increasing competition in the education space, and overreliance on graduates’ financial success as the accepted metric of quality have reinforced an instrumentalist climate. These conflicting aims between social and financial purpose have created an existential crisis for business education. To resolve (...) this impasse, we draw on the concept of moral self-awareness to offer a system-theoretical strategy for crowding-in a culture of ethics within business schools. We argue that to do so, business schools will need to (1) reframe the purpose of business, (2) reframe the meaning of professional success, and (3) reframe the ethos of business education itself. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

According to Arti Dhand, it can be argued that all Indian ethics have been primarily virtue ethics. Many have indeed jumped on the virtue bandwagon, providing prima facie interpretations of Hindu, Jain, and Buddhist canons in virtue terms. Others have expressed firm skepticism, claiming that virtues are not proven to be grounded in the nature of things and that, ultimately, the appeal to virtue might just well be a mere façon de parler. In this paper, we aim to advance (...) the discussion of Indian virtue ethics. Our intent is not to provide a catch-all interpretation of the different Indian schools. Our goal is, more modestly, to offer a theory of virtues in Indian philosophies, as a framework for theorists and interpreters who see these diverse traditions as amenable to systematic virtue analysis. Our theory grounds virtues in the reality of genuine moral dispositions and in a system of beliefs where morality is understood as transformative in nature. (shrink)

This paper investigates the emotional import of literary devices deployed in fiction. Reflecting on the often-favored approach in the analytic tradition that locates fictional characters, events, and narratives as sources of readers’ emotions, I attempt to broaden the scope of analysis by accounting for how literary devices trigger non-cognitive emotions. I argue that giving more expansive consideration to literary devices by which authors present content facilitates a better understanding of how fiction engages emotion. In doing so, I also explore the (...) somatic dimension of reading fiction. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

Bir şey, Tanrı onu emrettiği için mi iyidir ya da kötüdür? sorusunu merkeze alarak oluşturulan ve yakın dönem içerisinde gerek din felsefesi ve gerekse ahlak felsefesi içerisinde tartışılan konulardan biriside “İlahi Buyruk Teorisi”dir. Bu teori kısaca, ahlaki değerlerin kaynağının, Tanrı’nın buyruklarında, yani onun emir ve yasaklarında belirlendiğini açıklamaya çalışmaktadır. Eylemlerimizin iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesinin Tanrı’nın buyruklarıyla mı, yoksa onların Tanrı’dan bağımsız, yani, kendi doğalarından mı kaynaklandığı tartışması, ilk olarak ahlak felsefesi içerisinde Platon’un “Euthyphro” diyaloğunda kendisine yer bulmuştur. Bununla (...) beraber Hristiyan teolojisi içerisinde Aziz Augustinus, Duns Scotus ve Thomas Aquinas isimler; İslam düşüncesi içerisinde ise, “Hüsün ve Kubuh” meselesi adı altında Mu’tezile, Eş’ariyye ve Matüridiyye gibi ekoller konuya dair yaklaşımlarını ortaya koymaya çalışmıştır. Son olarak daha yakın dönemde din felsefesi içerisinde Philip L. Quinn, Robert M. Adams ve Janine Marie Idziak gibi birçok isim bu teoriye yönelik kapsamlı çalışmalar ve argümanlar geliştirmiştir. (shrink)

Mehdiyev’in Bir Bilme Teorisi adını verdiği eser, içerisinde birçok kavram ve problemi barındırması açısından oldukça zengin ve ufuk açıcı bir teoridir. Onun, bilgi söz konusu olduğunda medeniyet, bilim, teoloji ve sanat gibi sosyal epistemoloji içerisindeki kavramlara atıfla karşılaştırmalar yapması ve inanç, kanı gibi kavramlar üzerinden değerlendirmelerde bulunması; mevcut literatür içindeki kavramlara dair gerek olumlu gerekse olumsuz yeni bakış açılarını bize sağlarken, ayrıca mevcut problemleri, hem çağdaş hem de klasik teoriler içinde ele alması, bize ufuk açıcı yorumlar da kazandırmaktadır.

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Expeditious increase in population and industrialization has led to alarming rates of air pollution in all countries. However, developing economies have had to face a more adverse and severe impact. This had led to many changes in the day to day living of citizens. In this paper we have focused on the psychological process and predictors of migration intention of the people living in Hanoi, Vietnam. Two stratified random datasets of 475 people were used, and Bayesian analysis was performed on (...) this dataset. We found out that the intent to move was negatively associated to the individual’s satisfaction with air quality. We also found that people who have family members that have fallen victim to a disease caused by air pollution are more likely to migrate. This paper discusses an important topic: immigration of the younger demographic, i.e. the Hanoi workforce, which may cause restrictions and hurdles in the city's urbanisation and development. The findings suggest that, if measures against air pollution are not taken, economic forces may be disrupted, posing a threat to urban growth. As a result, collaborative activities and steps need to be taken by the government to curb this unfortunate consequence. (shrink)