Cruelty is such a ubiquitous and at the same time disturbing phenomenon that we take for granted that we understand what it is, and how it impacts the ways in which we think about our humanity as a moral condition—how we understand our moral significance. Cruelty: A Book About Us offers an accessible interrogation of cruelty and humanity, and, most critically, it provides a groundwork for us to raise questions collectively; it is an invitation for us all to join in (...) the dialogue. Through academic studies, literary works, and’ personal stories and observations, this book provokes deeper insights into why cruel acts trouble our usual ways of articulating and addressing wrongness. Mining interdisciplinary sources, it excavates what we may not know we don't know and guides us in conversations about this profoundly evocative and often uneasy subject. (shrink)

Timothy Williamson has argued that, unless the speech act of assertion were supposed to be governed by his so-called Knowledge Rule, one could not explain why sentences of the form "A and I do not know that A" are unassertable. This paper advances three objections against that argument, of which the first two aim to show that, even assuming that Williamson's explanandum has been properly circumscribed, his explanation would not be correct, and the third aims to show that his explanandum (...) has not been properly circumscribed. (shrink)

This paper argues that the obvious validity of certain inferences involving indirect speech reports as premises and truth or falsity ascriptions as conclusions is incompatible with Davidson's so-called "paratactic" analysis of the logical form of indirect discourse. Besides disqualifying that analysis, this problem is also claimed to indicate that the analysis is doubly in tension with Davidson's metasemantic views. Specifically, it can be reconciled neither with one of Davidson's key assumptions regarding the adequacy of the kind of semantic theory he (...) recommends nor with one of his key assumptions regarding the inadequacy of a kind of semantic theory he rejects. (shrink)

The charge of hypocrisy is a peculiar kind of accusation: it is damning and ubiquitous; it is used to deny the hypocrite standing to speak; and it is levelled against a great variety of conduct. Much of the philosophical literature on hypocrisy is aimed at explaining why hypocrisy is wrongful and worthy of censure. We focus instead on the use of the accusation of hypocrisy and argue for a revisionary claim. People think that hypocrisy in politics is bad and that (...) calling it out is good. Our novel claim is that even if hypocrisy in politics is bad (and that is a big if), calling it out is worse. We give a feminist case as to why accusations of hypocrisy are problematic. We also go further and claim that hypocrisy is a ubiquitous and perhaps even a necessary and beneficial part of political debate in liberal democracies. We also consider and reject candour as a possible alternative solution to hypocrisy in public debate. We argue that requiring people to be candid is not necessarily a good solution because it will often require one to divulge what is private when there are good reasons not to do so. (shrink)

The analysis of mixed quotation proposed in Cappelen & Lepore (1997), purportedly as a development of Davidson's accounts of direct and of indirect quotation, is critically examined. It is argued that the analysis fails to specify either necessary or sufficient conditions on mixed quotation, and that the way it has been defended by its proponents makes its alleged Davidsonian parentage questionable.

This paper argues that Michael Dummett's proposed distinction between a declarative sentence's "assertoric content" and "ingredient sense" is not in fact supported by what Dummett presents as paradigmatic evidence in its support.

This paper argues that a certain type of self-referential sentence falsifies the widespread assumption that a declarative sentence's meaning is identical to its truth condition. It then argues that this problem cannot be assimilated to certain other problems that the assumption in question is independently known to face.

An anti-dispositionalist interpretation of grammatical knowledge would maintain that such knowledge exists whether or not it can be behaviourally manifested; a dispositionalist interpretation, on the other hand, would identify that knowledge with the in principle possibility of certain behavioural manifestations. The purpose of this paper is to present a preliminary case for the dispositionalist interpretation by accomplishing two complementary tasks: first, rejecting a prominent argument against the dispositionalist interpretation; second, advancing an original argument against the anti-dispositionalist interpretation. Both tasks involve (...) rebuttals of certain key theses associated with Chomskyan grammatical metatheory, and therefore, provide new opportunities for assessing its viability. -/- . (shrink)

It has been widely reported that women are underrepresented in academic philosophy as faculty and students. This article investigates whether this representation may also occur in the domain of journal article publishing. Our study looked at whether women authors were underrepresented as authors in elite ethics journals — Ethics, Philosophy & Public Affairs, the Journal of Political Philosophy, and the Journal of Moral Philosophy — between 2004-2014, relative to the proportion of women employed in academic ethics (broadly construed). We found (...) that women are indeed underrepresented overall in prestigious ethics journal publishing. Though this is not our focus, we discuss possible causes for this finding, such as top ethics journals’ tendency not to publish much feminist philosophy; the impact of women’s lesser professional status or rank within philosophy on their prospects for, and success in, journal publishing; and the review process itself, which may disadvantage or discourage women authors — perhaps especially when their gender, rank, and affiliation are known to the editor or reviewer, or if their work is explicitly feminist. We discuss possible avenues for future research on the "woman problem" in philosophy, noting how our study relates to existing research on this issue. (shrink)

Despite the frequency of stillbirths, the subsequent implications are overlooked and underappreciated. We present findings from comprehensive, systematic literature reviews, and new analyses of published and unpublished data, to establish the effect of stillbirth on parents, families, health-care providers, and societies worldwide. Data for direct costs of this event are sparse but suggest that a stillbirth needs more resources than a livebirth, both in the perinatal period and in additional surveillance during subsequent pregnancies. Indirect and intangible costs of stillbirth are (...) extensive and are usually met by families alone. This issue is particularly onerous for those with few resources. Negative effects, particularly on parental mental health, might be moderated by empathic attitudes of care providers and tailored interventions. The value of the baby, as well as the associated costs for parents, families, care providers, communities, and society, should be considered to prevent stillbirths and reduce associated morbidity. (shrink)

Interpreting J.L. Austin: Critical Essays Edited by TsohatzidisSavas L.Oxford University Press, 2018. xii + 238 pp.

This paper describes a neglected aspect of the critique of academic ‘cultures of speed’ offered by Maggie Berg and Barbara Seeber in The Slow Professor. I argue internalisation of the values and imperatives of cultures of speed can encourage the erosion of a range of academic virtues while also facilitating the development of a range of academic vices. I focus on the ways that an internalised ‘psychology of speed’ erodes our capacity to exercise the virtues of intellectual beneficence – (...) excellences of character which advance the intellectual needs of others – by radically distorting our experience of time. (shrink)

In “The Myth of Factive Verbs” (Hazlett 2010), I had four closely related goals. The first (pp. 497-99, p. 522) was to criticize appeals to ordinary language in epistemology. The second (p. 499) was to criticize the argument that truth is a necessary condition on knowledge because “knows” is factive. The third (pp. 507-19) – which was the intended means of achieving the first two – was to defend a semantics for “knows” on which <S knows p> can be true (...) even if p isn’t true. The fourth (Ibid.) – which seemed necessary for the success of the third – was to defend a pragmatic account of the fact that utterances of <S knows p> typically imply p, on which the implication in those cases is down to conversational implicature. In this paper I’ll go after these goals again, with an emphasis on the second. Our topic will be whether the factivity of “knows” (whatever this amounts to) supports the truth condition on knowledge. A new goal will be to defend my argument against some criticisms from John Turri (2011) and Savas Tsohatzidis (forthcoming). We’ll first look at the truth condition (§1) and factive presupposition (§§2 – 3), before turning to replies to Turri and Tsohatzidis (§§4 – 7). (shrink)

This chapter offers a character-based criticism of ‘the culture of speed’ condemned by the Canadian literary scholars, Maggie Berg and Barbara Seeber in their influential polemic, The Slow Professor. Central to their criticisms of speed and praise of slowness are, I argue, substantive concerns about their effects on moral and intellectual character. I argue that a full reckoning of the wrongs of academic cultures of speed must include appreciation of the ways they promote a host of accelerative vices and (...) failings while also impeding exercise of a range of the virtues vital to enactment of our core academic commitments to teaching, scholarship, and collegiality. (shrink)

Bir sure once, “Tarih’in sona erdigi” ileri surulmus idi. Soguk Savas cercevesinde ele alinan bir dusunce olup, ilgili “carpismanin” sona ermesi ile bundan boyle karsilastirmali tarih yazilmasina gerek kalmadigini, kazananlarin gorusunun tek gecerli gercek oldugunu vurguluyordu. Ya da oyle gosterilmesi isteniyordu. -/- “Turk Tarihi, Toplumlarin Mayasi, Uygarlik (1990)” ve “Kutluk Veren Bilgi Ve 26 Agustos’a Giden Yol (2000)” yazilarimda, Kutluk Veren Bilgi nitelikleri uzerinde gorus belirtmis idim. Aradan gecen sure icinde de Kimlikler [IDENTITIES: how Governed, Who Pays? (Carrie, 2001); Turkcesi: (...) Etnik ve Toplumsal Kimlikler Nasil Olusur? (KaraM, 2005) Ceviren: Osman Karatay] kitabini yayinladim. Amac, Kutluk Veren Bilgi’nin gorevini ne yontemler ile yerine getirdigini ele almak idi. Bu arada, Kutluk Veren Bilgi ile ugrasanlarin ne tur yaklasimlarla ise girisebilecekleri de ana cizgileri ile oneriliyordu. Bu yonde en onemli ozelliklerden biri de, Kutluk Veren Bilgi’ye ulasmak icin butun verileri seslendirip degerlendirmeye almak geregi olarak ozetlenebilir. (shrink)

8-9 Kasım 2012’de, Hacettepe Üniversitesi İngilizce İktisat Bölümü tarafından düzenlenen “Marx, Marksizmler ve Özgürlük” konferansı uzun zamandır üzerinde çalıştığım konular ile ilgili görüşlerimi sunma fırsatı verdi. Praksis dergisini ilk yayınladığım 1996 yılında aşağıda sunduğum düşüncelerimin temellerini atmıştım aslında. Ancak hala teoride ki sorunu bir bütün olarak, Marx ve Engels’te değil Marksizmin kavranılışında olduğunda ısrarcıydım. Çalışmalarım, Marx’ın tarih, diyalektik yöntem, sınıf savaşımı, kapitalizm eleştirisi ve bilim anlayışı gibi pek çok temel konuda tamamen farklı teorik perspektif ve anlayış geliştirmemle sonuçlandı. Bu görüşlerimi (...) kamuoyu ile ilk paylaştığım zemin yukarıda adı geçen bilimsel konferans oldu. Kendi teorik geçmişimle de bir hesaplaşma olan bu metin kuşkusuz okuru tatmin etmekten uzaktır. Çünkü yeni bir bilim teorisi için bir başlangıç metnidir; 19. yüz yıl sosyal teorileri üzerinde yükselen geleneksel ideolojik ön yargılardan kurtulmuş aklın, çağdaş bilimsel verilere yaslanarak yeni maceralara cesaretle atılmayı özendirecek olan bir başlangıç metni. (shrink)

Daco-Roman Christianity – Particularities and theological perspectives The emergence of the historical-theological heritage of Daco-Roman Christianity is mostly related to the North- Danubian territories, namely the ancient imperial province of Scythia Minor (or Lesser Scythia). Identified with present Dobruja, on the left or western side of the Pontus Euxinus, this space of cultural-religious interference has become over time “of a great ecumenical interest.” The historical journey favoured a rapid development of the Christian element, and the region knew from early ages (...) a thorough church organization, reinforced by Diocletian and Licinius’ fierce persecutions. It is also known the fact that “the Daco-Roman Christians, the ancestors of the Romanians from nowadays, setting up the first Orthodox Metropolitan of the Romanian Church around the year 500, have unquestionably bestowed upon it their ecumenical evangelical and patristic attitude; by spreading and flourishing the Body of Christ in a province, it got integrated into the great ecumenical area of the undivided Church in the first millennium.”62 The theological work of the Daco-Roman saints and fathers on the territory of the Roman Empire thus, generated an “ecumenical environment and background”, enriched by influences, ideas, and confessional intercessions. In this respect, we should mention “the correspondence between Saint Basil (Letters 155, 164 and 165) and the illustrious governor of Scythia, Iunius Soranus as well as with Bishop Bretanion of Tomis concerning the sending of Saint Sava’s remains from Gothia to Cappadocia”63, as well as other relations, interactions and influences. There are, therefore, several great Daco-Roman theologians, who succeeded in becoming famous even in the Eternal City. Their activity and writings which remained as a testimony in the Church treasury were taken into account by the highest church authorities of those times, their written theological, missionary and apologetical importance being recognized up to the present days. Starting from this point, we could speak about a true theological heritage preserved over the centuries, playing a huge essential role in building up a genuine spiritual and cultural tradition of the Romanian people. (shrink)

21. yüzyılın üçüncü on yılının şafağında, insanlığın varlığı son derece tehlikeli hale geldi. Ormanlarımızı kesiyor, tatlı su akiferlerimizi tüketiyor ve hayati önem taşıyan topraklarımızı kaybediyoruz. Okyanuslarımızdaki yaşamı sıyırıp yerine yüz milyonlarca ton plastik atık koyuyoruz. Çevremizi toksik endüstriyel kimyasallarla dolduruyoruz. Kirliliğimiz, kıtalardaki yaşamın dokusunu parçalayan ısı dalgalarına, kuraklıklara ve vahşi yangınlara neden olan iklim değişikliğini tetikliyor. Ve dünyaya yeni nesiller getiriyoruz, onurlu bir varoluşun kaynaklarına erişmeye ihtiyaç duyan milyonlarca insan. Hayata yönelik tehditlerin kapsamı ve genişliği her geçen gün artmaktadır. Bu (...) sürdürülebilir bir kalkınma şekli değildir. -/- Hastalıklarımızın temel nedeni, yanlış bir düşünce tarzından kaynaklanır. Bu tam olarak ne anlama geliyor? bu, ruhsal doğamızı inkar ederken kendimizi esas olarak maddi varlıklar olarak düşündüğümüz anlamına gelir. Maddi varlıklar olarak var olduğumuzu ve başka bir şey olmadığını düşündüğümüz için öncelikle bedenlerimizi zararlardan korumaya ve maddi varlığımızı sürdürmeye önem veririz. Manevi doğamız, eğer hiç düşünülürse, fiziksel varlığımızın ikincil bir yönü olarak ele alınır - ciddiye alınmaması gereken bir şey. Bizim için önemli olan tek şey maddi dünyada ortaya çıkan fenomenlerdir - görülebilen, duyulabilen, dokunulabilen veya ölçülebilen şeyler, ancak duyularımızın bizi aldattığını biliyoruz, duyular beynin bir yapısıdır. . Gerçek bir dünya olarak kabul ettiğimiz şey bir yanılsamadır. Pozitivist ve materyalist düşüncenin tahakkümü mantıksızlığa ve yıkıma yol açar. -/- Peki bu yaklaşım bizi nereye götürdü? Bize bir mutluluk ve tatmin duygusu getirdi mi? Her günü neşeli bir işbirliği ruhu içinde, parlak umutlar ve mutlu beklentilerle dolu kalplerimizle yaşamak yerine, kendimizi diğerlerinden soyutladık ve onları rakip veya düşman olarak gördük. Düşüncelerimiz, sonsuz bir savaş, yoksulluk, açlık ve çevresel yıkım döngüsüne yol açan şüphe, korku ve açgözlülükle dolu. Yakında uyanmadıkça ve ruhsal doğamıza dikkat etmedikçe, Dünya'da insanlık için bir gelecek olmayacak. -/- Kelimeler hayattır. Kelimeler hafiftir. Kelimeler güçtür. Kelimeler enerjidir. Sözler gerçektir. Kelimeler canlandırabilir ve kelimeler de öldürebilir. Kelimeler umut verebilir veya bizi umutsuzluğa sürükleyebilir. İnsanlar barışı inşa etmek için kelimeleri, savaşmak için kelimeleri kullanırlar. Kelimeler kültürler, dinler ve milletler arasında duvarlar oluşturabilir. Ve kelimeler de köprüler kurabilir. Bir bireyin, bir ailenin, bir topluluğun, bir ülkenin ve gezegenimizin varlığı, konuştuğumuz kelimelerin gücüyle iyiye veya kötüye yönlendirilmektedir. Konuştuğumuz kelimeler bu dünyada olan her şeyden sorumludur. Bu nedenle, konuştuğumuz kelimelerden sorumlu olmalıyız. Gelecek nesiller adına, umarım her birimiz sadece parlak, ışık dolu sözler söylemek için elimizden gelen her şeyi yaparız, böylece bir gün torunlarımız ışıkla dolu bir dünyaya doğar. Kaybedecek vakit yok. Bu andan itibaren, umarım hepimiz kullandığımız kelimelere yakından bakar ve onları parlaklık ile doldurmak için sürekli çaba gösteririz. -/- Kimse bizim için hayatımızı değiştiremez. Kimse bizim için dünyayı değiştirmeyecek. Her birimizin, konuştuğumuz her kelimenin serbest bıraktığı olağanüstü, yaratıcı gücü tanımasının ve bilinçli olarak sadece şükran, teşvik ve iyi niyetle dolu kelimeleri konuşmanın zamanı geldi. Bu andan itibaren, kendimiz ve başkaları için sevgi ve bağışlama ile rezonansa giren kelimeleri seçelim. Sadece bir adım ileri gidersek bunu kesinlikle yapabiliriz. Her seferinde bir adım, her seferinde bir kelime, bilincimizdeki trajedi ve izolasyon tohumlarını söküp onları mutluluk ve uzlaşma dalgalarına dönüştürebiliriz. Kendimiz, Toprak Ana ve gelecek nesiller adına, insanlığın Dünya üzerindeki olumlu evrimine katkıda bulunan kelimeleri kullanalım. (shrink)

Her din ve mistik kültürde ortaya çıkan dinî tecrübelerin felsefe, kelam ve fıkıh gibi bilim alanlarında farklı açıklamaları yapılmış, akli olup olmadığı sorgulanmıştır. Vahiy, keramet, vecd, hulul, tecelli gibi kavramlara açıklamalar getirilmiştir. Fakat bu tür tecrübelerin insanın fizyolojik ve psikolojik mekanizmalarıyla ne tür bir bağlantısı olduğu İslam düşünce geleneğinde pek tartışılmamıştır. Bu tür tecrübe yaşayan kişilerin sorunlu olup olmadığı tıbbi açıdan değerlendirilmemiştir. Dini tecrübeleri tıbbî bir sorun olarak ele alıp bu tecrübeleri ‘deney’ konusu yaparak inceleyen ilk düşünür William James’tir (ö.1910). (...) O, The Varieties of Religious Experience adlı kitabında her türlü ‘dini’ olarak ifade edilen tecrübeleri ele alıp açıkladığı gibi, dini olmayan ama dini tecrübelere benzer mistik tecrübeleri de araştırıp, incelemiştir. Fakat James, araştırmasında dini ve mistik tecrübe ayırımı yapmamıştır. İkili bir ayırma tabi tutulmadan bütün tecrübelerin tek bir başlık altında incelenip ‘psikolojik durum’ olarak kabul edilmesi bu bildirinin ele aldığı ana sorundur. Bütün tecrübeler tek bir başlık altında ele alınırsa peygamberlerin tecrübeleri (vahiy) ile bunun dışında yer alan mistik tecrübelerin (vecd, keramet) bir farkı kalmayacaktır. Bu ikisini ayırmak için akli kriterleri ve tecrübelerinin ana iddialarını değerlendirip ele almak gerekir. Vahiy tecrübelerinin temel iddialarıyla mistik tecrübelerin iddialarını karşılaştırdığımızda vahiy tecrübelerinin akli kriterlere uygun olduğu ve tıbbi açıdan hastalıklı bir insanın tecrübesi olmadığı görülecektir. Mistik tecrübeler de ise durum bunun tersi görünmektedir. Mistik tecrübeler geçirenlerin çoğu zaman depresyon, manik ve çoğu zaman da uyuşturucu ile ortaya çıktığı, bunalımlı ve savaş dönemlerinde bu tür tecrübelerin arttığı görülür. Bu şekilde vahiy tecrübesinin doğruluğu ortaya konduğunda toplumu etkileyen dini inançların doğru kaynağına yönelmek mümkün olur. Mistik tecrübelerin ise hastalıklı zihnin ürünü olması nedeniyle insanları saptırıcı, dinden çıkarıcı ve akıl dışı olduğu ortaya çıkar. Bu şekilde dini inançların istikameti doğru bir şekilde çizilmiş olur. (shrink)

Bu yazıda Cengiz Gündoğdu'nun geliştirdiği roman inceleme yöntemiyle Ahmet Hamdi Tanpınar'ın "Saatleri Ayarlama Enstitüsü" adlı romanı incelenmektedir.