El objetivo de este trabajo es dar noticia de la recepción del pragmatismo en la obra y el pensamiento de Eugenio d’Ors, reuniendo algunos resultados de nuestros trabajos preceden- tes. Dedicamos una primera parte a describir el encuentro de Eugenio d’Ors con el pragmatismo. En segundo lugar describimos su conexión con William James a quien llegó a conocer en París. En tercer lugar, damos cuenta de en qué consiste la denominada “superación del pragmatismo” por parte de Eugenio d’Ors y, por (...) último, señalamos las afinidades más relevantes de su pensamiento con algunas de las intuiciones más originales del pragmatismo de Charles S. Peirce. (shrink)
The article studies some of the most important political ideas present in the origins of the modern State, especially the notion of political sovereignty, which, borne and developed in the maiestas of the imperial roman law and in the averroistic interpretation of the aristotelian idea of the perfect community, is accepted and developed by Francisco de Vitoria in the De potestate civili. Vitoria characterizes sovereignty with the features of supremacy in the domestic activity of the State and independence with regard (...) to other States. (shrink)
This document presents the Bonn PRINTEGER Consensus Statement: Working with Research Integrity—Guidance for research performing organisations. The aim of the statement is to complement existing instruments by focusing specifically on institutional responsibilities for strengthening integrity. It takes into account the daily challenges and organisational contexts of most researchers. The statement intends to make research integrity challenges recognisable from the work-floor perspective, providing concrete advice on organisational measures to strengthen integrity. The statement, which was concluded February 7th 2018, provides guidance on (...) the following key issues: § 1.Providing information about research integrity § 2.Providing education, training and mentoring § 3.Strengthening a research integrity culture § 4.Facilitating open dialogue § 5.Wise incentive management § 6.Implementing quality assurance procedures § 7.Improving the work environment and work satisfaction § 8.Increasing transparency of misconduct cases § 9.Opening up research § 10.Implementing safe and effective whistle-blowing channels § 11.Protecting the alleged perpetrators § 12.Establishing a research integrity committee and appointing an ombudsperson § 13.Making explicit the applicable standards for research integrity. (shrink)
Pietro Piovani is a philosopher who is still, unjustly, little known. Here we set out to investigate the absence of foundation as a crossroads in contemporary philosophy and to evaluate the new contribution of Piovani’s reflection. In our study, we analysed mainly the works of the past twenty years and especially Principi di una filosofia della morale (1972) and Oggettivazione etica e assenzialismo(1980). The basic option in Piovani’s thinking is that, given the finite nature of the individual, as the willing (...) who was not self-willed, man no longer needs any foundation. In fact, the contemporary individual is more unfounded than ever, having to constantly base himself on and interact with a reality that is ever changing. Piovani reaches the height of his critical foundation by stating that, forced to stabilise his own instability, man must base his existence on an absence. Here, Piovani, through the "non self-willed willing", eradicates the assumptions of modern thought, and captures the beginning of existence in the experience of limitation and finiteness. Man, who is based on de-ontology, on de-esse, is a sign of a dissatisfaction that asks to be satisfied, of an inadequacy. This study highlights how Piovani’s thinking, having abandoned the perspectives of Western ontology, proposes a new reflection on the positivity of the inadequate where absence is heralded as the greatest energy force of life. Philosophy, therefore, has a future only as negative philosophy. -/- -/- . (shrink)
Heraclitus is the first philosopher, and one of the few ones, who is aware of original contradiction. His thought still presents some ambiguities mostly due to the still intuitive discovery of the relation between language, contradiction and logos. Heraclitus saw the contradiction. He does not care about how the fact of communication is possible, as it indeed is, but rather he endeavours to put into question its problematic essence. -/- .
An analysis on the topic of lightness according to a philosophical perspective, which, on the trace of Parmenides, questions what is positive: the lightness or heaviness? The main point is that of Nietzsche and Calvin, but references ranging from Ovid to Kundera to the world of science. That of light, literary, scientific, philosophy, appears to be the preferred way forward in the eternal man's attempt to bring order to chaos. -/- .
The thought of Pietro Piovani (Naples 1922 1980) ranges from moral philosophy, the history of philosophy and the philosophy of law, but in the anti-ontology of his most original core. In Principles of moral philosophy Piovani said that given the finite nature of the individual, the existing "no longer needs no foundation (...) because it is based." In particular, the contemporary individual is more than ever unfounded, having to constantly rely so. In this regard Piovani speaks of assenzialismo: being a (...) be "limited" man bases its existence on an absence, that does not constitute something negative, but, on the contrary, represents that "most" of Nietzsche's memory is unique about the individual. -/- . (shrink)
Se hizo un rastreo historico-genealogico de la nocion gubernamentalidad en los textos del psicologo y filosofo frances Michel Foucault . El mismo provee un marco epistemologico para acercarse a la psicologia y a las ciencias humanas desde una perspectiva critica e historica. Se indico el trasfondo historico y los filosofos mas significativos que inspiraron a Foucault. Se expusieron los trabajos de varios autores en el campo de la psicologia y las ciencias humanas, que utilizaron la genealogia y la nocion gubernamentalidad (...) foucaultianos. ;El planteamiento cardinal fue que la nocion de gubernamentalidad, inventada por Foucault en 1978, sirvio como eje de organizacion, enlace, analisis y explicacion de sus trabajos. Se llevo a cabo un analisis documental de los trabajos publicados de Foucault: conferencias, cursos universitarios, entrevistas y libros mas importantes: , El Nacimiento de la Clinica , Las Palabras y las Cosas , La Arqueologia del Saber , Vigilar y Castigar , Historia de la Sexualidad, . Se utilizo el procedimiento historico de la genealogia foucaultiana como forma de analisis. ;En las Conclusiones, se afirmo que los trabajos revisados de Foucault presentan descripciones, explicaciones y problematizaciones de aspectos de la gubernamentalidad. Se planteo que al estudiar la gubernamentalidad genealogicamente, como un montaje de practicas, tecnicas y racionalidades para la conformacion del comportamiento de otros y de uno mismo, se esta contribuyendo a una vision critica y politica de la psicologia, ya que se estudia la emergencia y la practica de la psicologia dentro de los discursos y acciones politicos, participando de los juegos de poder. (shrink)
This article shows how feminism welcomed and was influenced by the pragmatism of John Dewey. While in real terms his impact on European feminism has been minimal, this was not the case in contemporary America. In this article we study both how Dewey’s ideas were received amongst American feminists, as well as certain aspects of his thinking that could be enormously useful in present-day debates between critical and postmodern feminists. We compare the Deweyan and feminist arguments against the traditional dualisms (...) that acted as philosophical support for social inequality, paying particular attention to mind–body dualism, and the consequent undervaluation of physical and emotional wellbeing. We also show that John Dewey’s proposals were, in fact, more radical than those of the feminists of the day. Indeed, democracy has to be understood as a way of life that affects every dimension of experience, and is crucial to the personal and social growth that enables the unjust social inequalities between men and women to be overcome. (shrink)
This work offers a possible Foucaultian interpretation of Corporate Compliance Management. It is motivated by the so-called "failure" of ethical training. This research pursues a critical and local perspective. The aim is to endorse and strengthen the ethical potentiality of a Compliance Program. In the first part, metaphors produced by corporate employees are presented. These images symbolize the power relationships with their employers and illustrate some Foucaultian concepts. In the second part, Compliance Management is interpreted as an exercise of corporate (...) power validated by an intentioned discourse. In the third part, Compliance Program is interpreted as a possibility of power resistance. In the fourth part, it provides a discussion with some authors who have tried to rescue Foucault's contribution to business ethics. It is reached to the conclusion that a Compliance Program contains potentialities for the individual´s empowerment. This empowerment is mainly granted through dialogue in training workshops. (shrink)
Capítulo de livro publicado em "Uma introdução à filosofia do direito" Itamar Luís Gelain (Org.) .- Ijuí: Ed. Unijuí, 2015. - 368 p. - (Coleção direito, política e cidadania; 37). . ISBN 978-85-419-0 I 75-8.
TUCÍDIDES: GUERRA DO PELOPONESO E A BUSCA DA OBJETIVIDADE1 TUCÍDIDES: PELOPONNESE WAR AND THE SEARCH OF OBJECTIVITY Emanuel Isaque Cordeiro da Silva2 IFPE - Belo Jardim 1 CONTEXTO HISTÓRICO: GUERRA DE PELOPONESO Os gregos liderados por Atenas e Esparta venceram os persas na batalha naval, em Salamina (480 a.C.), e terrestre, em Plateia (479 a.C.), expulsando-os definitivamente da sua terra. Nos anos seguintes, Atenas consolidou seu poder sobre outras cidades, especialmente nas ilhas do Mar Jônico, formando a Confederação de Delos. (...) Ressentindo-se com a ascensão da rival, Esparta começou a bloquear o desenvolvimento do império ateniense. Temístocles,3 que assumiu papel preponderante nas guerras persas, começou a alertar a seus compatriotas das intenções da grande cidade do Peloponeso. Não obstante, foi derrubada por uma oligarquia, sendo exilado em seguida. Surgiu, então, uma nova liderança do partido democrático, Péricles, que, em 441 a.C., assumiu o governo de Atenas. 4 TUCÍDIDES nasceu, por volta de 465 a 460 a.C., em data incerta, em Halinute, 5 próximo de Atenas, descendente de rica família ateniense, sendo filho de Oberós. Sofreu muito com a grave epidemia de 430 a 427 a.C., na qual faleceu Péricles, mas a ela sobreviveu. Em 424 a.C., era comandante naval das tropas ateniense na Trácia, estacionada na ilha de Samos, mas não conseguiu impedir que o comandante espartano Brasidas ocupasse Anfípolis, cidade de grande importância para o fornecimento de trigo para Atenas, razão pela 6 qual foi exilado no mesmo ano.7 Depois de vinte anos, com o fim da guerra de Peloponeso, pôde retornar do ostracismo, falecendo em 400 a.C., sem ter terminado a sua obra História da Guerra do Peloponeso. Foi educado e influenciado pelas personalidades mais ilustres de Atenas, como Péricles e pelos sofistas, tendo ainda convivido com Eurípedes. Existia narração de encontro seu, ainda adolescente, com HERÔDOTOS, historiador da guerra com os persas e já 8 conhecido em sua época. Este lia trechos de sua História, por ocasião de concurso literário, durante a realização de Jogos Olímpicos, tendo TUCÍDIDES chegado às lágrimas, ao ouvir as narrativas, demonstrando seu pendor para a história.9 O autor escolheu como tema de sua obra a Guerra do Peloponeso, por ele considerada a mais importante até então, como expunha no início de sua obra: “1. O ateniense Tucídides escreveu a história da guerra entre os peloponesos e os atenienses, começando desde os primeiros sinais, na expectativa de que ela seria grande e mais importante que todas as anteriores, pois viu que ambas as partes estavam preparadas em todos os sentidos; além disto, observava os demais helenos aderindo a um lado ou ao outro, uns imediatamente, os restantes pensando em fazê-lo. Com efeito, tratava-se do maior movimento jamais realizado pelos helenos, estendendo-se também a alguns povos bárbaros, bem dizer à maior parte da humanidade”. 10 As relações entre Atenas e Esparta continuaram tensas, principalmente depois que aquela, ignorando essa, levantou uma nova e extensa muralha em sua volta, com a desculpa de precisar de defesa contra os persas. A Confederação de Delos, ao longo dos anos, serviu apenas para fortalecer seu poder marítimo e embelezar a cidade, que tinha sido destruída pelos persas. As cidades-estados que integravam a Confederação como aliadas passaram logo à condição de súditas, perdendo a liberdade. O estopim para a guerra foi a ajuda que os atenienses deram a Córcira, contra sua metrópole, Corinto, aliada dos espartanos, em 431 a.C. No começo, com a força de Atenas, na frota marítima, e de sua rival, com suas falanges, houve apenas incursões periódicas. Contudo, a grande peste de 429 a.C., que levou Péricles, bem como as desastrosas campanhas contra Siracura, na Sicília, em 415 a.C., cidade dória, que fornecia trigo para Esparta, enfraqueceu os atenienses. Logo seus aliados começaram a se revoltar e os espartanos levaram a guerra para a Ática, fazendo com que Atenas capitulasse em 404 a.C., sendo destruída suas muralhas e sua frota naval. O esforço de guerra foi tão grande que todo o mundo grego se enfraqueceu, permitindo que a Macedônia dominasse toda a Grécia, em 338 a.C. A única obra de TUCÍDIDES foi marcada pela objetividade e busca da verdade, evitando as fábulas e as lendas. A História da Guerra do Peloponeso compunha-se de cinco partes: a primeira, o Livro I, tratava da importância dessa guerra e do método histórico do autor; a segunda, os Livros II, III, IV e parte do V, versava sobre a chamada Guerra dos Dez Anos; a terceira, fim do Livro V, descrevia a paz precária; a quarta, Livros VI e VII, cobria a guerra na Sicília; e a quinta, Livro VIII, tratava da chamada Guerra de Decêleia e da operação na Ásia Menor. Faleceu antes de terminar sua obra, deixando-a inacabada, em 400 a.C. Não podia deixar de haver comparações entre as obras de TUCÍDIDES e HERÔDOTOS, pois enquanto este escreveu sobre amplo tema envolvendo várias regiões, povos e época, aquele restringiu seu assunto à Guerra de Peloponeso. O método de 11 TUCÍDIDES foi mais neutro e racional, sendo considerado mais objetivo do que o do outro, pois escrevia apenas com base no conhecimento pessoal ou em informações cuidadosamente verificadas. A exatidão e a objetividade levaram-no a ser considerado um dos maiores historiadores da Antiguidade e, até hoje, admirado pela precisão e pesquisa empreendida. 2 TUCÍDIDES E O MÉTODO: A BUSCA DA OBJETIVIDADE A obra de TUCÍDIDES tem fundamentação teórica no racionalismo de Anaxágora e 12 na visão crítica dos sofistas. Estava voltado para o rigor de exatidão, tanto nos fatos históricos, como na apreciação dos homens e nas descrições do espaço geográfico. Existia em sua obra um método, voltado para a aferição da verdade e a imparcialidade de julgamento, excluindo os mitos e as lendas. O autor procurou, inicialmente, separar seu método do utilizado por HERÔDOTOS ao denunciar que “20 [...] Os homens, na verdade, aceitam uns dos outros relatos de segunda mão dos eventos passados, negligenciando pô-los à prova ainda que tais eventos se relacionem com sua própria terra. [...] A tal ponto chegou a aversão de certos homens pela pesquisa meticulosa da verdade e tão grande é a predisposição para valer-se apenas do que está ao alcance da mão”.14 TUCÍDIDES procurou elaborar sua análise das ações históricas, como a movimentação de tropas e os combates, as matérias relativas à opinião pública, as discussões dos dirigentes sobre a estratégia adequada ou o confronto entre as delegações diplomáticas. Procurou, então, explicar a complexidade da situação política e a dificuldade de se escolher a opção adequada. Para ele, o conflito era permanente entre as soluções adequadas aos problemas apresentados, com base na influência sofista. O método utilizado significava exprimir a complexidade da situação e a dificuldade de escolha, dentro de um mesmo contexto. A discussão contraditória entre os oponentes representava as opções extremadas das soluções de problemas.15 Para Jackeline de Romilly, o método utilizado foi o da antiloquia, que consistia em opor discursos. Essa autora indicava que a metodologia de TUCÍDIDES estava perfeitamente exemplificada, nos dois discursos pronunciados em Camerina, por Heróncrates e pelo ateniense Eufemos, no Livro VI (§§ 75 a 87). Usava a prática jurídica, pois entre os gregos havia o hábito de sempre se ouvir duas teorias adversas, apresentadas como o maior vigor possível, de modo que da relação entre os dois discursos pudesse sair a verdade.16 Coube a TUCÍDIDES, ainda, a paternidade da investigação do passado, em um trabalho quase de arqueologia, ainda que ele não se tivesse preocupado em fazer escavações. Não obstante, trouxe para a história novas provas e informações. O autor afirmava, então, que: “22. [...] O empenho em apurar os fatos se constitui numa tarefa laboriosa, pois as testemunhas oculares de vários eventos nem sempre faziam os mesmos relatos a respeito das mesmas coisas, mas variavam de acordo com suas simpatias por um lado ou pelo outro, ou de acordo com sua memória. Pode acontecer que a ausência do fabuloso em minha narrativa pareça menos agradável ao ouvido, mas quem quer que deseje ter uma ideia clara tanto dos eventos ocorridos quanto daqueles que algum dia voltarão a ocorrer em circunstâncias idênticas ou semelhante em consequência de seu conteúdo humano, julgará minha história útil e isto me bastará. Na verdade, ela foi feita para ser patrimônio sempre útil, e não uma composição a ser ouvida no momento da competição por algum prêmio”. 17 A obra de TUCÍDIDES tinha seus problemas, pois às vezes era lenta e cansativa, sem a graça e a criatividade de HERÔDOTOS, mas a objetividade obtida representava um marco na análise histórica e política da humanidade. Precedera em dois mil anos a própria criação da ciência, podendo dizer que sua pesquisa tinha rigor científico e busca da verdade. Por outro lado, várias de suas antilogias foram criadas pelo autor, a partir de informações orais, com o uso da contradição, mas sem chegar exatamente a uma síntese, apenas informando as posições contrárias, sem qualquer opção pessoal. Notas: 1 In. COSTA, N. N. Ciência Política. 3. ed. Rio de Janeiro: Forense, 2012. p. 68-74. 2 Tecnólogo em agropecuária pelo Instituto Federal de Pernambuco campus Belo Jardim. Normalista pela Escola Frei Cassiano Comacchio. Pesquisador assíduo de assuntos com cunho filosófico, com ênfase em política. 3 “Temístocles, general e político ateniense (Atenas, c. 525 – Magnésia do Menandro, c. 460 a.C.). Chefe do partido democrático, havia aconselhado osateniensesa voltarem todasas suasatividades paraaexpansão marítima, encontrado neste ponto a oposição de Aristides, chefe do partido aristocrático. Tendo obtido a condenação deste ao ostracismo, Temístocles fez construir o porto de Pireu e equipou excelente frota. Ao ser invadidaa Grécia por Xerxes, obrigou os persas a aceitar um combate naval, antes que o exército grego se retirasse para o Peloponeso, daí resultando a vitória de Salamina (480). Apesar da oposição de Esparta, rival de Atenas, Temístocles fez reconstruir as muralhas de Atenas, fortificou a parte de Pireu e de Muníquia. Contado, em decorrência das intrigas de Esparta, foiacusado de peculato e condenado ao ostracismo (471)” (KOOGAN/HOUAISS. Enciclopédia e Dicionário Ilustrado, op. cit., p. 1558). 4 Vide nota 7 do capítulo II, Herôdotos. 5 “Tucídides em gr. Thoukidídes, historiador grego (Atenas c. 465 – 395 a.C.). Eleito estratego em 424 a.C., foi encarregado da defesa do litoral da Trácia durante a Guerra do Peloponeso. Derrotado, viu-se forçado a partir para o exílio e só regressou à sua pátria por volta de 404 a.C. No exílio começou aescrever (431 a.C.) suas Histórias da Guerra do Peloponeso, que não chegou a terminar e que é uma profundareflexão políticasobrea natureza do poder indo em busca das causas profundas dosacontecimentos. O desenvolvimento do conflito éaí narrado em estilo simples e direto, por vezes entremeados de trechos de grande força emotiva, como o discurso de Péricles sobre atenienses mortos na guerra. Além de ter sido o compilador de um relato concreto dos acontecimentos. Túcides é considerado o primeiro historiador a adotar uma postura críticaem relação aeles” (Grande Enciclopédia Larousse Cultural, op. cit., vol. 23, p. 5734). 6 “104. [...] E mandaram um mensageiro ao outro comandante para o território fronteiro à Trácia; ele era Tucídides filho de Oloros, o autor desta História, na época estacionado em Tasos, ilha situada a aproximadamente meio-dia de viagem por mar de Anfípolis e colônia de Paros, e lhe pediam para socorrê-los. Recebendo a mensagem, ele partiu imediatamente com sete naus que se encontravam lá, pois queriam chegar o mais depressa possível, principalmente para socorrer Anfípolis antes dela render-se, ou, se isto não fosse possível para ocupar Êion. 105. Nesse ínterim Brasidas, temendo a vinda dos de Tasos, e tendo ouvido dizer que Tucídides, um detentor dos direitos de exploração das minas de ouro naquela parte da Trácia, exercendo por isso grande influência sobre os homens mais importantes do continente, apressou-se em capturar a cidade” (TUCÍDIDES. A Guerra do Peloponeso. 3ª ed. Brasília: Universidade de Brasília, 1987, pp. 228-9). 7 “26. [...] Vivi a guerra inteira, tendo umaidade que me permitiaformar meu próprio juízo, e segui-aatentamente, de modo a obter informações precisas. Atingiu-me também uma condenação ao exílio que me manteve longe de minha terra por vinte anos após meu período de comando em Anfípolis e, diante de minhafamiliaridade com asatividades de ambos os lados, especialmente aquelas do Peloponeso em consequência de meu banimento, graças ao meu ócio pude acompanhar melhor o curso dos acontecimentos” (TUCÍDIDES. História da Guerra do Peloponeso, op. cit., p. 255). 8 Vide nota 12 do capítulo II, Herôdotos. 9 KURY, Mário Gama (Introdução. In: TUCÍDIDES. História da Guerra do Peloponeso, op. cit., p. 13) cita com referência dos fatos a obra de Marcelino, que escreveu a Vida de Tucídides, na época do imperador bizantino Justiniano. 10 TUCÍDIDES. A Guerra do Peloponeso, op. cit., p. 19. 11 “Tucídides começou do ponto em que Herôdotos deixou a narração – o termo de Guerra Persa. [...] Herôdotos escrevia com o fito de entreter o leitor culto; Tucídides escreve visando fornecer informaçõesaos futuros historiadores e orientar com a experiência do passado aos futuros estadistas. Herôdotos narra em estilo solto e fluente, inspirado talvez pelo modo dos poemas de Homero; Tucídides, como alguém que tinha ouvido filósofos, oradores e dramaturgos, escreve em estilo frequentemente complicado e obscuro. [...] Herôdotos abrangia os mais remotos lugares, e as mais variadas épocas; Tucídides força a sua história numa severa moldura cronológica de estações e anos sacrificando a continuidade da narrativa. Herôdotos escrevia mais à luz das personalidades do que dos processos, sentindo que estes se operam através daqueles; Tucídides, [...] inclina-se mais para o relato impessoal e para a consideração das causas, desenvolvimentos e resultado. Herôdotos descrevia acontecimentos remotos, a ele narrados, na maioria das vezes, de segunda e terceira mão; Tucídides com frequênciase exprime baseado na própriatestemunha, no de quem informa ou em documentos originais, em vários trechos reproduz os documentos citados” (DURANT, Will. A História da Civilização. nossa herança clássica, op. cit., vol. II, p. 341). 12 Vide nota 8 do capítulo II, Herôdotos. 13 “Os primeiros desses novos humanistas, os Sofistas, salientaram-se no tempo da grande eclosão do individualismo que se referem às Guerras Persas e da difusão da democracia por todo o mundo grego e os sofistas consideravam perda de tempo a busca de uma vaga e fugitiva verdade a respeito do universo. Achavam muito melhor estudar o problema, bem mais prático, do homem e da sociedade. Como mestres, sua finalidade ideal era preparar jovens para assumirem sua responsabilidade de cidadão” (SAVELLE, Max (coord.), História da Civilização Mundial: as primeiras culturas humanas, op. cit., vol. I, p. 203). 14 TUCÍDIDES. História de Guerra do Peloponeso, op. cit., p. 27. 15 CHÂTELLET, François. Tucídides: a guerra do peloponeso. In: CHÂTELLET, François, DUHAMEL, Olivier, e PISIER, Evelyne. Dicionário de Obras Políticas. Rio de Janeiro: Civilização Brasileira, 1993, p. 1.221. 16 “Os Gregos sempre viram no princípio daantilogiaa própria condição dasabedoriae da compreensão. A antilogiaé a deliberação” (ROMILLY, Jackeline de. História e Razão em Tucídides. Brasília: Universidade de Brasília, 1998, p. 143). 17 TUCÍDIDES. História da Guerra de Peloponeso, Livro Primeiro, op. cit., p. 28. (shrink)
Perhaps the question “What is philosophy?” can only be posed late in life, when old age has come, and with it the time to speak in concrete terms. It is a question one poses when one no longer has anything to ask for, but its consequences can be considerable. One was asking the question before, one never ceased asking it, but it was too artificial, too abstract; one expounded and dominated the question, more than being grabbed by it. There are (...) cases in which old age bestows not an eternal youth, but on the contrary a sovereign freedom, a pure necessity where one enjoys a moment of grace between life and death, and where all the parts of the machine combine to dispatch into the future a trait that traverses the ages: Turner, Monet, Matisse. The elderly Turner acquired or conquered the right to lead painting down a deserted path from which there was no return, and that was no longer distinguishable from a final question. In the same way, in philosophy, Kant’s Critique of Judgment is a work of old age, a wild work from which descendants will never cease to flow.We cannot lay claim to such a status. The time has simply come for us to ask what philosophy is. And we have never ceased to do this in the past, and we already had the response, which has not varied: philosophy is the art of forming, inventing, and fabricating concepts. But it was not only necessary for the response to take note of the question; it also had to determine a time, an occasion, the circumstances, the landscapes and personae, the conditions and unknowns of the question. One had to be able to pose the question “between friends” as a confidence or a trust, or else, faced with an enemy, as a challenge, and at the same time one had to reach that moment, between dog and wolf, when one mistrusts even the friend. Gilles Deleuze was professor of philosophy at the University of Paris VIII, Vincennes-St.-Denis, until his retirement in 1987. Among his books translated into English are the two-volume Capitalism and Schizophrenia , the two-volume Cinema , The Logic of Sense , and Expressionism in Philosophy: Spinoza . Daniel W. Smith is a doctoral candidate in philosophy at the University of Chicago. He is at work on a study of the philosophy of Deleuze, and is translating Deleuze’s Francis Bacon: Logique de la sensation. Arnold I. Davidson, executive editor of Critical Inquiry, teaches philosophy at the University of Chicago and is currently Marta Sutton Weeks Fellow at the Stanford Humanities Center. (shrink)
Cancer research is experiencing ‘paradigm instability’, since there are two rival theories of carcinogenesis which confront themselves, namely the somatic mutation theory and the tissue organization field theory. Despite this theoretical uncertainty, a huge quantity of data is available thanks to the improvement of genome sequencing techniques. Some authors think that the development of new statistical tools will be able to overcome the lack of a shared theoretical perspective on cancer by amalgamating as many data as possible. We think instead (...) that a deeper understanding of cancer can be achieved by means of more theoretical work, rather than by merely accumulating more data. To support our thesis, we introduce the analytic view of theory development, which rests on the concept of plausibility, and make clear in what sense plausibility and probability are distinct concepts. Then, the concept of plausibility is used to point out the ineliminable role played by the epistemic subject in the development of statistical tools and in the process of theory assessment. We then move to address a central issue in cancer research, namely the relevance of computational tools developed by bioinformaticists to detect driver mutations in the debate between the two main rival theories of carcinogenesis. Finally, we briefly extend our considerations on the role that plausibility plays in evidence amalgamation from cancer research to the more general issue of the divergences between frequentists and Bayesians in the philosophy of medicine and statistics. We argue that taking into account plausibility-based considerations can lead to clarify some epistemological shortcomings that afflict both these perspectives. (shrink)
In this paper we introduce two issues relevantly related to the cognitive phenomenology debate, which, to our minds, have not been yet properly addressed: the relation between access and phenomenal consciousness in cognition and the relation between conscious thought and inner speech. In the first case, we ask for an explanation of how we have access to thought contents, and in the second case, an explanation of why is inner speech so pervasive in our conscious thinking. We discuss the prospects (...) of explanation for both sides of the debate and argue that cognitive phenomenology defenders are in an overall advantageous position. We also propose an account of inner speech that differs from other influential explanations in some interesting respects. (shrink)
In what ways and how far does virtue shield someone against suffering evils? In other words, how do non-moral evils affect the lives of virtuous people and to what extent can someone endure evils while staying happy? The central purpose of this chapter is to answer these questions by exploring what Aristotle has to say about the effects of evils in human well-being in general and his treatment of extreme misfortunes.
O Primeiro Império Persa (550-330 a.C.) representava a maior e a mais populosa organização política até então erguida. A crise e a dissensão provocada pelo militarismo agressivo dos assírios permitiram que esse Império pudesse dominar a Ásia Central. A ocupação de toda Anatólia fez com que os gregos habitantes do litoral fossem submetidos aos persas, quebrando-lhes a autonomia política. Não obstante, não se submeteram facilmente revoltando-se sob a liderança de Mileto e pedindo aos outros gregos que os ajudasse. Logo, em (...) 499 a.C., o Imperador Dario (m. Egito, 486 a.C.) dominou a revolta. Concluiu, então, que 2 deveria invadir a própria Grécia continental, por meio da Trácia. As cidades gregas foram sendo conquistadas pelos persas uma a uma, mas, na planície de Maratona, em 490 a.C., os atenienses surpreenderam e derrotaram os adversários, praticamente sozinhos. -/- O filho de Dario, Xerxes (c. 519 – Persépolis, 465 a.C.), dez anos depois da famosa batalha, 3 começou um novo ataque, invadindo a Grécia. Os espartanos concordaram em enviar um exército para manter o desfiladeiro de Termópilas, enquanto a frota ateniense enfrentava os persas no mar. Liderado pelo Rei Leônidas (m. Termópolis, 480 a.C.), trezentos filhos de Esparta enfrentaram uma multidão e só foram derrotados pelo ardil de um traidor. Vencido o obstáculo, o grande rei persa marchou para Atenas, tomando-a e saqueando-a. Não obstante, na batalha naval de Salamina, em 480 a.C., a força naval dos atenienses conseguiu indiscutível vitória, o que forçou os invasores a recuarem da Grécia Continental. HERÔDOTOS4 nasceu em Halicarnasso, cidade grega da Ásia Menor, em 484-479 a.C., em uma família envolvida com a política, por conta da qual foi exilado com a idade de trinta e dois anos. Daí, deu início às várias viagens, que lhe serviram de pano de fundo para sua obra História. Foi, primeiro, para a Fenícia e, dela para o Egito, onde chegou até a ilha de 5 Elefantina, pelo rio Nilo. Depois seguiu para Cirene, na Líbia. Em seguida, foi até Susa, no coração do Império Persa. Rumou ao Norte, para as cidades gregas do Mar Negro. De suas viagens, pesquisas e diálogos, ele criou sua fascinante obra História, que também recebera a influência da obra de Hecateu e outras anteriores. Em 447 a.C., fixou residência em Atenas, 6 onde lia publicamente trechos de seus livros. De tal modo agradou aos atenienses, elevando seus homens na guerra contra os persas, que lhe recompensaram com doze talentos, uma soma hoje que daria para comprar um bom modelo da Mercedes Benz.7 HERÔDOTOS, durante o seu período em Atenas, conviveu com Péricles (495-415 a.C.), 8 por quem demonstrou admiração em História, Anaxágora (500-428 a.C.), grande filósofo 9 pré-socrático, e SÓFOCLES (496/4-406 a.C.). Durante 464 e 496 a.C., foram enviados 10 colonos atenienses à Itália, para fundar uma nova cidade, Túria, na costa do Golfo de Tarento, no local onde existia Síboris, destruída por sua vizinha Crotara. Ele se juntou aos colonos e tornou-se cidadão local, que teve a constituição elaborada por Protágoras de Ábdera,11 resultando na existência de ideias com influência sofista. HERÔDOTOS viveu em Túria, 12 por vinte anos, e lá morreu, em 420 a.C. (shrink)
Se vivemos juntos apenas porque temos direitos e para termos mais direitos, então não temos nenhum motivo para imaginar uma salvação comum: a salvação não está no comum, mas no próprio. Por oposição ao Direito (em inglês, Law) que, impondo-se a todos de cima para baixo, normatiza objetivamente as relações entre cidadãos, há agora o império crescente dos direitos subjetivos (em inglês, rights) reivindicações particulares que tentam impor-se a todos de baixo para cima. Esses direitos costumam ser descritos como sendo (...) de dois tipos ou duas gerações. De um lado, há, ou houve em um primeiro momento depois da Revolução Francesa, o reconhecimento dos direitos-liberdades (direitos de fazer alguma coisa: ir e vir, associar-se, reunir-se, manifestar opiniões, praticar uma religião etc.); de outro lado, há, ou houve em um segundo momento depois da Segunda Guerra Mundial, os direitos sociais, os chamados direitos-créditos, os direitos ao beneficio de certa prestação da parte de um poder público (direitos a alguma coisa: educação, saúde, trabalho etc.). Eles se fundamentam em dois sentidos opostos da ideia de direitos. Os direitos-liberdades definem um território de igual independência de todos e cada um com relação às ingerências do poder público; os direitos-créditos definem um horizonte de expectativa de todos e cada um com relação às ações desse mesmo poder público. De um lado, impedem o Estado de agir em certas esferas de ação dos indivíduos; de outro, obrigam o Estado a agir em certas esferas a favor dos indivíduos. No entanto, do ponto de vista da perda do ideal de uma salvação comum, estes e aqueles vão no mesmo sentido. Tornamo-nos duplamente liberais. Liberais porque apreciamos viver em uma sociedade de liberdade igual, assegurando por direitos negativos a esfera de autonomia de cada um de nós. Liberais porque, gostando ou não, vivemos em uma sociedade de mercado e esperamos ações do Estado que corrijam os efeitos das desigualdades econômica e social gerados por esse sistema. Queremos um Estado que nos faça menos desiguais e ao mesmo tempo garanta nossa independência dele e dos outros. A demanda preocupada de menos injustiça substituiu mais uma vez a vontade do Bem. Em todos os lugares do mundo onde essas duas condições da autonomia individual (liberdades fundamentais e prestações sociais) não são satisfeitas, os povos aspiram a elas. Em muitos casos, a Cidade ideal desses povos é semelhante à nossa pobre Cidade real, que, no entanto, não nos satisfaz. Não tentamos mais nos realizar por e na comunidade política e não aspiramos mais a nos fundir nela. O que esperamos do Estado é que nos permita viver sem ele. É pelo fato de não acreditarmos mais no político que nossos sonhos tomam a forma lúcida e prosaica de demanda sem fim de novos direitos individuais. E pelo fato de não acreditarmos mais na Cidade justa, na Cidade e na Justiça, que multiplicamos os focos de reivindicação. Queremos não só mais direitos de (fazer) e mais direitos a (serviços), como queremos esses direitos a outros seres além de nós. Assim, há dois movimentos paralelos: de um lado, uma multiplicação de tipos de direitos (liberdades, mas sobretudo créditos); de outro, uma proliferação de detentores de direitos; em última instância, todo grupo de interesses real ou supostamente real é considerado um detentor de direitos. Em vez de ser outro nome para a igualdade de todos — o que eram originalmente —, os direitos se tornaram sinônimo de interesses particulares. Contra as desigualdades entre homens e mulheres, reivindicamos paradoxalmente os "direitos das mulheres"; contra os maus-tratos e a carência de educação, apelamos aos "direitos da criança"; contra as discriminações, defendemos os "direitos dos homossexuais"; contra a medicina invasiva, exigimos respeito aos "direitos dos doentes"; contra as falhas dos transportes públicos, reivindicamos o reconhecimento dos "direitos dos usuários" etc. O "direito ao trabalho" é invocado tanto pelo desempregado que exige do poder público que lhe dê emprego quanto pelo não grevista que exige acesso ao seu posto de trabalho, contrapondo-se aos piquetes. Exigimos do Estado que reconheça o direito dos fumantes de fumar e o dos não fumantes de não ser expostos à fumaça, o dos não crentes de blasfemar e o dos crentes de não ser ofendidos; queremos que o Estado conceda aos solteiros o direito aos filhos, e às crianças, o direito "a um papai e a uma mamãe". E, finalmente, onde antes se impunham deveres morais ou normas jurídicas, hoje surgem inesperados beneficiários putativos de novos direitos: as culturas autóctones, os animais, os robôs, a Natureza, a biosfera, a Terra- mãe etc. — de tal forma a palavra "direito" se tornou mobilizadora e coligadora de energias em torno de uma causa, graças à sua extraordinária ambiguidade (Vantagem? Habilitação? Permissão? Privilégio? Não ingerência? Poder? Reivindicação? Imunidade?). Tudo isso, no fundo, é prazeroso e marca a vitória (para nossa infelicidade, geograficamente parcial e socialmente frágil) da autonomia individual sobre a onipotência dos Estados, as sociedades fechadas, as culturas fusionais ou os integrismos religiosos. Mas incita muito pouco a utopia e, menos ainda, a revolução. Cópia de: FRANCIS WOLFF. Três Utopias Contemporâneas. São Paulo: Unesp, 2018. (shrink)
How should we characterize the nature of conscious occurrent thought? In the last few years, a rather unexplored topic has appeared in philosophy of mind: cognitive phenomenology or the phenomenal character of cognitive mental episodes. In this paper I firstly present the motivation for cognitive phenomenology views through phenomenal contrast cases, taken as a challenge for their opponents. Secondly, I explore the stance against cognitive phenomenology views proposed by Restrictivism, classifying it in two strategies, sensory restrictivism and accompanying states. On (...) the one hand, I problematize the role of attention adopted by sensory restrictivism and I present and discuss in detail an argument that defends the limitation of sensory phenomenology so as to explain the distinction between visual and cognitive mental episodes on the basis of immediate experience. On the other hand, I address accompanying states views by discussing the empirical studies of Hurlburt et al. (2006, 2008) that defend the existence of “unsymbolized thinking”. I present how they can be construed as evidence for cognitive phenomenology views and I dispel some problems that have been raised against its acceptance. I thus conclude that cognitive phenomenology views hold up well against the restrictivist positions considered. (shrink)
Advocates of moral enhancement through pharmacological, genetic, or other direct interventions sometimes explicitly argue, or assume without argument, that traditional moral education and development is insufficient to bring about moral enhancement. Traditional moral education grounded in a Kohlbergian theory of moral development is indeed unsuitable for that task; however, the psychology of moral development and education has come a long way since then. Recent studies support the view that moral cognition is a higher-order process, unified at a functional level, and (...) that a specific moral faculty does not exist. It is more likely that moral cognition involves a number of different mechanisms, each connected to other cognitive and affective processes. Taking this evidence into account, we propose a novel, empirically informed approach to moral development and education, in children and adults, which is based on a cognitive-affective approach to moral dispositions. This is an interpretative approach that derives from the cognitive-affective personality system (Mischel and Shoda, 1995). This conception individuates moral dispositions by reference to the cognitive and affective processes that realise them. Conceived of in this way, moral dispositions influence an agent's behaviour when they interact with situational factors, such as mood or social context. Understanding moral dispositions in this way lays the groundwork for proposing a range of indirect methods of moral enhancement, techniques that promise similar results as direct interventions whilst posing fewer risks. (shrink)
Several theories propose that one of the core functions of inner speech (IS) is to support subjects in the completion of cognitively effortful tasks, especially those involving executive functions (EF). In this paper we focus on two populations who notoriously encounter difficulties in performing EF tasks, namely, people diagnosed with schizophrenia who experience auditory verbal hallucinations (Sz-AVH) and people within the Autism Spectrum Conditions (ASC). We focus on these two populations because they represent two different ways in which IS can (...) fail to help in EF tasks, which can be illustrative for other mental conditions. First, we review the main components of EF (Section 1). Then we explain the functions that IS is taken to perform in the domain of EF (Section 2) and review the evidence concerning problems about EF in the two populations of our study: Sz-AVH (Section 3) and ASC (Section 4). After this we further detail our account about what a properly functioning IS can do for both populations and how different IS profiles may impact EF performance: in the case of Sz-AVH, the uncontrolled and intrusive character of IS negatively affects EF performance, whereas in ASC, EF is not sufficiently supported by IS, given the tendency in this population to present a diminished use of IS (Section 5). We finally briefly discuss Attention Deficit/Hyperactivity Disorder (ADHD) and Developmental Language Disorders (DLD). (shrink)
A estrutura argumentativa deste artigo pode ser resumida no seguinte raciocínio: 1) Espinosa foi recorrentemente acusado de eleatismo; 2) há ruptura com o eleatismo quando se admite a multivocidade dos operadores lógicos “é” e “não é”; como se vê, por exemplo, 2.1) na discussão que introduz os Grandes Gêneros no So sta de Platão, e 2.2) em certo uso que Aristóteles faz da doutrina das categorias para exibilizar a versão parmenídica do Princípio de Não-Contradição. 3) Espinosa admite a multivocidade do (...) “é” e do “não-é”. Logo, Espinosa não deve ser colocado entre os eleatas mas sim na irmandade dos suspeitos do chamado parricídio contra Parmênides. Este raciocínio, quase um truísmo, permitirá, não obstante, duas apreciações interessantes: uma acerca de como certa tradição interpretativa da loso a de Espinosa colocou mal o problema da relação da ontologia espinosana com os princípios lógicos; outra acerca do tipo de lógica subjacente à teoria dos modos de percepção ou gêneros de conhecimento. (shrink)
In the process of scientific discovery, knowledge ampliation is pursued by means of non-deductive inferences. When ampliative reasoning is performed, probabilities cannot be assigned objectively. One of the reasons is that we face the problem of the unconceived alternatives: we are unable to explore the space of all the possible alternatives to a given hypothesis, because we do not know how this space is shaped. So, if we want to adequately account for the process of knowledge ampliation, we need to (...) develop an account of the process of scientific discovery which is not exclusively based on probability calculus. We argue that the analytic view of the method of science advocated by Cellucci is interestingly suited to this goal, since it rests on the concept of plausibility. In this perspective, in order to account for how probabilities are in fact assigned in uncertain contexts and knowledge ampliation is really pursued, we have to take into account plausibility-based considerations. (shrink)
In this paper we address the question of what determines the content of our conscious episodes of thinking, considering recent claims that phenomenal character individuates thought contents. We present one prominent way for defenders of phenomenal intentionality to develop that view and then examine ‘sensory inner speech views’, which provide an alternative way of accounting for thought-content determinacy. We argue that such views fare well with inner speech thinking but have problems accounting for unsymbolized thinking. Within this dialectic, we present (...) an account of the nature of unsymbolized thinking that accords with and can be seen as a continuation of the activity of inner speech, while offering a way of explaining thought-content determinacy in terms of linguistic structures and representations. (shrink)
Este artigo tem a pretensão de analisar a construção de alguns processos conceituais que levaram a justificativa da legitimação da dominação, subjugação e eliminação do corpo de seres humanos de pele escura, especificamente procedentes do continente africano e as respectivas terras para onde foram levados a força para serem escravizados. Ao receber a alcunha de negro pelo colonizador europeu, o africano começa a ser inserido em um estágio de construção de não-ser, não-humanidade e não-racionalidade. Classificado dessa forma o seu corpo (...) (a força de trabalho) foi utilizado como combustível para o desenvolvimento do capitalismo. Um corpo que poderia ser utilizado e descartado assim que se tornasse inútil para ser explorado. Mesmo após o sistema econômico escravagista ter sido extinto, as estratégias de eliminação do corpo negro não cessaram. Agora, como ameaça biológica, os sistemas políticos contemporâneos, atualizando técnicas coloniais executam esse mesmo corpo em forma de necropolítica. (shrink)
This document presents the Bonn PRINTEGER Consensus Statement: Working with Research Integrity—Guidance for research performing organisations. The aim of the statement is to complement existing instruments by focusing specifically on institutional responsibilities for strengthening integrity. It takes into account the daily challenges and organisational contexts of most researchers. The statement intends to make research integrity challenges recognisable from the work-floor perspective, providing concrete advice on organisational measures to strengthen integrity. The statement, which was concluded February 7th 2018, provides guidance on (...) the following key issues: § 1. Providing information about research integrity§ 2. Providing education, training and mentoring§ 3. Strengthening a research integrity culture§ 4. Facilitating open dialogue§ 5. Wise incentive management§ 6. Implementing quality assurance procedures§ 7. Improving the work environment and work satisfaction§ 8. Increasing transparency of misconduct cases§ 9. Opening up research§ 10. Implementing safe and effective whistle-blowing channels§ 11. Protecting the alleged perpetrators§ 12. Establishing a research integrity committee and appointing an ombudsperson§ 13. Making explicit the applicable standards for research integrity. (shrink)
Recensione a "Tracce dell’informe. L’indecostruibile e la filosofia dell’evento in Jacques Derrida", opera prima di Sergio Genovesi, pubblicata da Mimesis Edizioni per la collana "Eterotopie".
Experts in Artificial Intelligence (AI) development predict that advances in the development of intelligent systems and agents will reshape vital areas in our society. Nevertheless, if such an advance is not made prudently and critically-reflexively, it can result in negative outcomes for humanity. For this reason, several researchers in the area have developed a robust, beneficial, and safe concept of AI for the preservation of humanity and the environment. Currently, several of the open problems in the field of AI research (...) arise from the difficulty of avoiding unwanted behaviors of intelligent agents and systems, and at the same time specifying what we really want such systems to do, especially when we look for the possibility of intelligent agents acting in several domains over the long term. It is of utmost importance that artificial intelligent agents have their values aligned with human values, given the fact that we cannot expect an AI to develop human moral values simply because of its intelligence, as discussed in the Orthogonality Thesis. Perhaps this difficulty comes from the way we are addressing the problem of expressing objectives, values, and ends, using representational cognitive methods. A solution to this problem would be the dynamic approach proposed by Dreyfus, whose phenomenological philosophy shows that the human experience of being-in-the-world in several aspects is not well represented by the symbolic or connectionist cognitive method, especially in regards to the question of learning values. A possible approach to this problem would be to use theoretical models such as SED (situated embodied dynamics) to address the values learning problem in AI. (shrink)
Phenomenal contrast arguments (PCAs) are normally employed as arguments showing that a certain mental feature contributes to (the phenomenal character of) experience, that certain contents are represented in experience and that kinds of sui generis phenomenologies such as cognitive phenomenology exist. In this paper we examine a neglected aspect of such arguments, i.e., the kind of mental episodes involved in them, and argue that this happens to be a crucial feature of the arguments. We use linguistic tools to determine the (...) lexical aspect of verbs and verb phrases – the tests for a/telicity and for duration. We then suggest that all PCAs can show is the presence of a generic achievement-like phenomenology, especially in the cognitive domain, which contrasts with the role that PCAs are given in the literature. (shrink)
The aim of this workshop was to ask potential end-users of the citizens’ information pack on legal and ethical issues around ICTs the following questions: What is your knowledge of the EU’s General Data Protection Regulation, and what actions have you taken in response to these regulations? What challenges are you experiencing in ensuring the protection and security of your project data, and compliance with the GDPR, within existing data management processes/systems? What information/tools/resources do you need to overcome these challenges? (...) What are the best formats/channels for receiving, sharing and acting upon this information? What is the most appropriate structure/format for the citizens’ information pack? (shrink)
Abstract McDowell?s minimal empiricism holds that experience, understood as providing conceptually articulated contents, plays a role in the justification of our beliefs. We question this idea by contrasting the role of perceptual experience in moral and non-moral judgments and conclude that experience per se is irrelevant in the former case and should also be so in the latter one: only with the help of adequate beliefs experience can provide a connection with the world. We conclude with some remarks concerning the (...) importance of experience. (shrink)
English title: Phenomenology of the pólis and torsion of Dasein: dialectic and hermeneutics in the early Gadamerian interpretation of Plato's ethics. Abstract: The aim of this paper is to present and analyse the main hypotheses of Hans-Georg Gadamer in his 1931 book Platos dialektische Ethik. Phänomenologische Interpretationen zum Philebos regarding the notions of pólis, aretḗ, tó agathṓn y Dasein. Then, it will be attempted to show that in this early book of Gadamer is his first relevant philosophical-political work, expressed in (...) the form of a critical dialogue with Martin Heidegger, departing from the new interpretative possibilities that philology and phenomenology opened to Gadamer’s studies on Plato’s philosophy. This early work, moreover, would have laid the foundations for the future developments of philosophical hermeneutics, in particular, regarding the characterization of the dialectical-dialogical structure of understanding and the relationship among éthos, práxis and lógos. -/- /// -/- Resumen: El objetivo de este artículo es presentar y analizar las principales hipótesis de Hans-Georg Gadamer en su libro de 1931 Platos dialektische Ethik. Phänomenologische Interpretationen zum Philebos en relación con las nociones de pólis, aretḗ, tó agathṓn y Dasein. Luego, se intentará demostrar que en este trabajo temprano de Gadamer se formula la primera producción filosófico-política de relevancia del autor, expresada en forma de diálogo crítico con Martin Heidegger, a partir de las nuevas posibilidades interpretativas que la filología y fenomenología le abrieron para el estudio de Platón y su filosofía. Esta obra temprana, además, habría sentado las bases de los futuros desarrollos de la hermenéutica filosófica, en particular, con relación a la caracterización de la estructura dialógico-dialéctica de la comprensión y al vínculo entre éthos, práxis y lógos. (shrink)
Wittgenstein’s comparison of philosophical methods to therapies has been interpreted in highly different ways. I identify the illness, the patient, the therapist and the ideal of health in Wittgenstein’s philosophical methods and answer four closely related questions concerning them that have often been wrongly answered by commentators. The results of this paper are, first, some answers to crucial questions: philosophers are not literally ill, patients of philosophical therapies are not always philosophers, not all philosophers qualify as therapists, the therapies are (...) not necessarily to be thought of as psychological therapies and the ideal of health does not consist in the end of philosophy. Second, the paper shows that the comparison has had a misleading effect, because properties of therapies have been illegitimately projected onto the philosophical methods advanced by Wittgenstein. (shrink)
The communication of de se attitudes poses a problem for “participant- neutral” analyses of communication in terms of propositions expressed or proposed updates to the common ground: when you tell me “I am an idiot”, you express a first person de se attitude, but as a result I form a different, second person attitude, viz. that you are an idiot. I argue that when we take seriously the asymmetry between speaker and hearer in semantics this problem disappears. To prove this (...) I propose a concrete model of communication as the transmission of information from the speaker’s mental state to the hearer’s. My analysis is couched in Discourse Representation Theory, a formal semantic framework that linguists use for modeling conversational common ground updates, but that can also be applied to describe the individual speech participants’ dynamically changing mental states. (shrink)
We argue that general intelligence, as presented in the target article, generates multiple distinct and non-equivalent characterisations. Clarifying this central concept is necessary for assessing Burkart et al.’s proposal that the cultural intelligence hypothesis is the best explanation for the evolution of general intelligence. We assess this claim by considering two characterisations of general intelligence presented in the article.
The story of the Ship of Theseus is one of the most venerable conundrums in philosophy. Some philosophers consider it a genuine puzzle. Others deny that it is so. It is, therefore, an open question whether there is or there is not a puzzle in the Ship of Theseus story. So, arguably, it makes sense to test empirically whether people perceive the case as a puzzle. Recently, David Rose, Edouard Machery, Stephen Stich and forty-two other researchers from different countries have (...) undertaken that task. We argue that their tests do not provide any evidence that bears on the question as to whether the Ship of Theseus case is a genuine puzzle. In our discussion we address also what should be taken into account if one wishes to test the puzzling, or not puzzling, status of the Ship of Theseus story. (shrink)
The authors of the contribution closely follow the published results of their sociological research regarding views of Slovak teachers at primary and secondary schools in the area of relationships with students, parents, colleagues and superiors (Gluchman, & Gluchmanová, 2016). The present contribution analyses views of students at the second level of primary school and at secondary schools by means of evaluating their relationship to teachers, as well as relationships between parents and teachers while students’ views regarding the presence of violence (...) and bullying at school are also addressed. The research results indicate that almost a third of students do not perceive their teachers as ethical models of behaviour and actions; moreover, they have also witnessed instances of corrupt behaviour on the part of teachers. On the other hand, almost two thirds of students appreciate that teachers, when addressing problems at school, proceed in accordance with ethical principles and norms. Unlike teachers, students do not believe serious problems are present when it comes to the behaviour of parents toward teachers. They, however, believe the behaviour of students towards teachers is a more problematic area. (shrink)
Whereas intersectionality presents a fruitful framework for theoretical and empirical research, some of its fundamental features present great confusion. The term ‘intersectionality’ and its metaphor of the crossroads seem to reproduce what it aims to avoid: conceiving categories as separate. Despite the attempts for developing new metaphors that illustrate the mutual constitution relation among categories, gender, race or class keep being imagined as discrete units that intersect, mix or combine. Here we identify two main problems in metaphors: the lack of (...) differentiation between positions and effects and the problem of reification. We then present a new metaphor that overcomes these two problems: a basket of apples. We argue that considering social positions as the diverse properties of different apples avoids reification by considering categories as properties and not as objects themselves, and at the same time it allows us to think about the effects dimension from a plural and contextual approach. With this shift, we propose a reframing of the discussion in debates on intersectionality theory on the relation among categories, their in/separability and fragmentation. (shrink)
O artigo investiga a relação Husserl-Heidegger, para além de suas contribuições à fenomenologia e hermenêutica como novos métodos em filosofia, articulando ontologia e subjetividade, através de um paradigma semânticolingüístico, de forma a delinear qual seria a tarefa hodierna de uma fenomenologia da justiça. The article investigates the Husserl-Heidegger relationship, beyond their historical contributions to both phenomenology and hermeneutics as new methods in philosophy, by articulating ontology and subjectivity through asemantic, linguistic paradigm, so as to delineate the task of a phenomenology (...) of justice. (shrink)
Una de las tesis que tradicionalmente han sido defendidas por la tradición del positivismo jurídico es la tesis coactiva, según la cual el derecho consiste en un conjunto de normas coactivas, en el sentido de impuestas por medio de la fuerza. Pero, sin abandonar esta corriente, ha habido históricamente diversas maneras de entender las relaciones entre derecho y fuerza. Si, pues, hasta comienzos del s. XX era opinión común la idea de que el derecho constituía un conjunto de mandatos o (...) normas de conducta cuya eficacia se garantizaba a través de la amenaza del uso de la fuerza coactiva a los transgresores de aquéllas; a lo largo del siglo pasado, empero, algunos autores muy destacados dieron en sostener la opinión de que la fuerza disponible por jueces y funcionarios venía a constituir sustancialmente el objeto mismo de toda regulación jurídica. Según esta última concepción, el derecho tendría primordialmente la función de articular las condiciones de legitimidad para el uso de la fuerza, designando a los sujetos a los que se encomienda tal uso y determinado los casos y modalidades en los que pueda utilizarse. Entre quienes sustentan la primera tesis, que afirma que la fuerza constituye la garantía del derecho, es lugar común citar a Austin y, a menudo, se cita también a Jhering. Entre los defensores de la segunda tesis común es habitual mencionar a Kelsen, Olivecrona y Ross, habiéndose sustanciado una polémica entre Bobbio y Olivecrona en punto a determinar si fuera menciona Olivecrona o fue Kelsen el primero en adoptarla. Sin embargo, es problemático incluir a Jhering dentro del primer grupo y no dentro del segundo, en cuyo caso habría que atribuirle la primera formulación histórica de la tesis. Este trabajo, de carácter histórico, parte de la citada polémica y trata de verificar la constancia de la segunda tesis en las obras no sólo de Kelsen y Olivecrona, sino sobre todo de Jhering. (shrink)
El Cuadro de Mando Integral (Balanced Scorecard) es una herramienta que se ha impuesto en la currículas de las carreras de administración y contaduría pública. A su vez, la tendencia mundial que exige formación de grado de 8 semestres lleva a que diversas herramientas de gestión se dicten a nivel de posgrado. En este trabajo, se efectúa una propuesta para cursos de grado, integrando Cuadro de Mando Integral y Reportes de Sostenibilidad, atendiendo a la estrategia de las organizaciones, con foco (...) en el sector público. (shrink)
La filosofía de la educación ocupa un lugar paradójico en el campo de los saberes. Diversas producciones teóricas - de filósofos y pedagogos - convergen en señalar este carácter problemático. Siendo un área temática propia de la filosofía, resulta un espacio en general poco disputado entre los filósofos, como si la educación no estuviera entre las grandes preocupaciones filosóficas de nuestro tiempo. Por el contrario, suelen ser pedagogos quienes llevan a cabo investigaciones y publicaciones en el área y, más aún, (...) quienes ofrecen la disciplina en universidades e institutos de formación. Por lo menos en la inmensa mayoría de las universidades de América Latina, filosofía de la educación, como disciplina, ya no pertenece a los Departamentos o Facultades de Filosofía sino a los de Ciencias de la Educación o Pedagogía. En filosofía de la educación, el “de” ha pasado de indicar materia y tema, aplicación de la filosofía, a señalar pertenencia a la educación. En los Congresos de Filosofía no suele siquiera conformarse un área de la materia. Con reticencias, algunas veces los filósofos admiten discutir cuestiones de didáctica de la filosofía. (shrink)
Create an account to enable off-campus access through your institution's proxy server.
Monitor this page
Be alerted of all new items appearing on this page. Choose how you want to monitor it:
Email
RSS feed
About us
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.