In this paper I argue for the relevance of the philosophy of Hans-Georg Gadamer for contemporary feminist scholarship on epistemic injustice and oppression. Specifically, I set out to argue for the Gadamerian notion of hermeneutical openness as an important hermeneutic virtue, and a potential remedy for existing epistemic injustices. In doing so I follow feminist philosophers such as Linda Martín Alcoff and Georgia Warnke that have adopted the insights of Gadamer for the purpose of social and feminist philosophy. Further, this (...) paper is positioned in relation to a recent book chapter by Cynthia Nielsen and David Utsler in which they argue for the complementarity, and intersecting themes and concerns of Gadamer's hermeneutics and Miranda Fricker's work on epistemic injustice. However, Nielsen and Utsler solely focus on Fricker's conception of epistemic injustice and the two forms of epistemic injustice, testimonial injustice and hermeneutical injustice, that she identifies. In this paper I expand their analysis by considering other forms of epistemic injustice such as wilful hermeneutical ignorance and contributory injustice. Thus, this paper contributes to the budding literature on the relevance of Gadamer's work for the debates pertaining to epistemic injustice and oppression by expanding such analysis to other forms of epistemic injustice, and by further arguing for the strength of Gadamer's work in terms of offering relevant insights for the reduction and remedy of existing epistemic injustices. (shrink)

Mens rea means a guilty mind; guilty knowledge and wilfulness without clear permission to do so. The 1924 Declaration of the Rights of the Child and the 1948 Universal Declaration of Human Rights, followed by the 1959 Declaration of the Rights of the Child have all been ignored by the UK Home Secretary and the UK Prime Minister. These universal laws place the child in the nexus of the State, the parents, and the broader society. The 1959 Declaration claims in (...) its Preamble, that “mankind owes to the child the best it has to give” and it contains ten principles outlining numerous rights of children. See also, Philip Alston, “The Best Interests Principles towards a reconciliation of culture and human rights”, (1994), 8, International Journal of Law and the Family, 1-25, 6. -/- . (shrink)

Wil Waluchow has advanced perhaps the most convincing argument in favour of what he eloquently termed ‘inclusive legal positivism’, the view that a given legal system could make legal validity depend on moral truths. This chapter refocuses the case for the opposing view of exclusive positivism on the metaphysical tension in seeing law as an institutional social fact and yet for its validity to depend on something that is not a social fact, developing an understanding of official mistake as a (...) way of highlighting that tension. If legal validity itself is understood as a socially constructed status (something with which any legal positivist would agree), key officials (as a group) cannot be wrong about the criteria sufficient for institutional membership having been met. While the officials cannot be wrong about the sufficient conditions, they can be wrong about the necessary (gatekeeping) ones and the moral criteria that inclusive positivists say could be included among the criteria of validity are invariably understood to be necessary conditions. That might look like a point in favour of inclusive positivism, but it is only the sufficient conditions that are constitutive of legal validity. Two facets of legal decisions are then marshalled to buttress the case for exclusive positivism: that almost every legal decision is also a determination of validity, and that all such decisions are systemically treated as correct until reviewed by a court of superior jurisdiction (which is itself a sufficient condition for membership). The implication of this is that moral criteria, understood as gatekeepers for legal validity, cannot be constitutive of legal validity. (shrink)

Nāṣir-i Khusraw (d. 481/1088), the renowned Ismāʿīlī philosopher, poet, travel writer, and missionary (dāʿī), took on the formidable challenge of showing the essential harmony between philosophy and Ismāʿīlī doctrine in his Jāmiʿ al-ḥikmatayn (The Reconciliation of Philosophy and Religion). After introducing his life and works, this chapter explores this text’s central themes and examines the manner in which Nāṣir attempts to achieve this reconciliation. Fundamental to Nāṣir’s method is a form of spiritual hermeneutics, or taʾwīl, through which he demonstrates that (...) the truths of philosophy serve as iconic representations of the spiritual truths contained in the Ismāʿīlī interpretation of Islam, thereby restoring philosophy to its original state of union with revealed, prophetic wisdom. (shrink)

In the thirties, Martin Heidegger was heavily involved with the work of Ernst Jünger (1895-1998). He says that he is indebted to Jünger for the ‘enduring stimulus’ provided by his descriptions. The question is: what exactly could this enduring stimulus be? Several interpreters have examined this question, but the recent publication of lectures and annotations of the thirties allow us to follow Heidegger’s confrontation with Jünger more precisely. -/- According to Heidegger, the main theme of his philosophical thinking in the (...) thirties was the overcoming of the metaphysics of the will to power. But whereas he seems to be quite revolutionary in heralding ‘another beginning’ of philosophy in the beginning of the thirties, he later on realized that his own revolutionary vocabulary was itself influenced by the will to power. In his later work, one of the main issues is the releasement from the wilful way of philosophical thinking. My hypothesis is that Jünger has this importance for Heidegger in the thirties, because the confrontation with Jünger’s way of thinking showed him that the other beginning of philosophy presupposes the irrevocable releasement of willing and a gelassen or non-willing way of philosophical thinking. -/- In this article, we test this hypothesis in relation to the recently published lectures, annotations and unpublished notes from the thirties. After a brief explanation of Jünger’s diagnosis of modernity (§1), we consider Heidegger’s reception of the work of Jünger in the thirties (§2). He not only sees that Jünger belongs to Nietzsche’s metaphysics of the will to power, but also shows the modern-metaphysical character of Jünger’s way of thinking. In section three, we focus on Heidegger’s confrontation with Jünger in relation to the consummation of modernity. According to Heidegger, Jünger is not only the end of modern metaphysics, but also the perishing (Verendung) of this end, the oblivion of this end in the will to power of representation. In section four, we focus on the real controversy between Jünger and Heidegger: the releasement of willing and the necessity of a radical other beginning of philosophical thinking. -/- . (shrink)

‘What it is like’ talk (‘WIL-talk’) — the use of phrases such as ‘what it is like’ — is ubiquitous in discussions of phenomenal consciousness. It is used to define, make claims about, and to offer arguments concerning consciousness. But what this talk means is unclear, as is how it means what it does: how, by putting these words in this order, we communicate something about consciousness. Without a good account of WIL-talk, we cannot be sure this talk sheds light, (...) rather than casts shadows, on our investigations of consciousness. The popular technical account of WIL-talk (see e.g. Lewis, 1995, and Kim, 1998) holds that WIL-talk involves technical terms — terms which look like everyday words but have a distinct meaning — introduced by philosophers. I argue that this account is incorrect by showing that the alleged technical terms were not introduced by philosophers, and that these terms do not have a technical meaning. (shrink)

In the present version of these lecture notes only a number of typos and a few glaring mistakes have been corrected. Thanks to Paul Dekker for his help in this respect. No attempt has been been made to update the original text or to incorporate new insights and approaches. For a more recent overview, see our ‘Questions’ in the Handbook of Logic and Language (edited by Johan van Benthem and Alice ter Meulen, Elsevier, 1997).

In this paper, I join the so-called voluntarism debate on Descartes’s theory of will and judgment, arguing for an indirect doxastic voluntarism reading of Descartes, as opposed to a classic, or direct doxastic voluntarism. More specifically, I examine the question whether Descartes thinks the will can have a direct and full control over one’s suspension of judgment. Descartes was a doxastic voluntarist, maintaining that the will has some kind of control over one’s doxastic states, such as belief and doubt. According (...) to a long-held reading, the control that the will has over doxastic states in Descartes’s theory is direct; the doxastic states are affected by the mere act of will. This reading is called direct doxastic voluntarism (DDV), or direct voluntarism (DV) for short, and it states that we are capable of assenting, rejecting and suspending a judgment based only on our will to do so. Thus, these actions would be utterly and merely volitional. DV can be divided into two further positions, direct positive voluntarism (+DV) and direct negative voluntarism (-DV). Direct positive voluntarism deals with the act of forming judgments, maintaining that one can accept or deny a proposition wilfully and either merely believe or not believe something voluntarily. Direct negative voluntarism deals with the suspension of judgment, maintaining that it can likewise be accomplished by a simple act of will. However, I support an alternate account of Descartes’s voluntarism, which is called indirect doxastic voluntarism (IDV), or indirect voluntarism (IV) for short. By this account, the will is capable of affecting a doxastic state indirectly by making one concentrate on essential tasks for forming that state, such as gathering up and paying attention to strong reasons and evidence. IV is also possible to divide into indirect positive voluntarism (+IV) and indirect negative voluntarism (-IV). Per indirect positive voluntarism the will needs to pay attention to reasons for accepting or denying some proposition. Likewise, by indirect negative voluntarism, in order to suspend judgment the will needs to direct this attention to the reasons for doubt. By attending to these reasons, the will also comes face-to-face with its own freedom. This feeling of freedom can be described as affectivity of the reasons for belief (assent) and doubt (suspension). (shrink)

This article develops an account of distributive epistemic justice in the production of scientific knowledge. We identify four requirements: (a) science should produce the knowledge citizens need in order to reason about the common good, their individual good and pursuit thereof; (b) science should produce the knowledge those serving the public need to pursue justice effectively; (c) science should be organized in such a way that it does not aid the wilful manufacturing of ignorance; and (d) when making decisions about (...) epistemic risks, scientists should make sure that there aren’t social groups or weighty interests that are neglected. After discussing these requirements, we examine the relationship between discriminatory and distributive epistemic injustice in science and argue that they often compound each other. (shrink)

There is an intimate relationship between our experiences and our knowledge of what it is like to have those experiences. For having an experience of Φ-ing is clearly an important way of coming to know what it is Φ, and some philosophers have even suggested that it is the only way of coming to possess such knowledge. But despite this intimate connection, we often possess WIL-knowledge after any generating experience has ended. How is this possible? One popular suggestion, roughly following (...) David Lewis, is that one retains knowledge of what it is like to Φ in virtue of retaining abilities to imagine, remember, and recognise experiences of Φ-ing. In this chapter, my aim is to clarify and update this retention hypothesis, by showing how it is independent from Lewis’ ability hypothesis (according to which WIL-knowledge is identified with these abilities), and by identifying and resolving certain ambiguities involved in interpreting Lewis’ three ability conditions, especially the ability to imagine condition. I also explore issues concerning the relative priority of these three conditions, and I argue that there is a good sense in which the ability to imagine condition is the most important of these conditions with respect to how we conceptualise and ascribe WIL-knowledge. (shrink)

En el ámbito de la lógica matemática existe un problema sobre la relación lógica entre dos versiones débiles del Axioma de elección (AE) que no se ha podido resolver desde el año 2000 (aproximadamente). Tales versiones están relacionadas con ultrafiltros no principales y con Propiedades Ramsey (Bernstein, Polarizada, Subretículo, Ramsey, Ordinales flotantes, etc). La primera versión débil del AE es la siguiente (A): “Existen ultrafiltros no principales sobre el conjunto de los números naturales (ℕ)”. Y la segunda versión débil del (...) AE es la siguiente (B): “Existen ultraflitros sobre ℕ”. Se sabe que A implica B, pero se desconoce si B implica A. Di Prisco y Henle conjeturan en los artículos ([1], [2]) que esto no ocurre, es decir, conjeturan que B no implica A, en otras palabras, conjeturan que A es más fuerte estrictamente que B, que A es independiente de B, pero esto no se ha podido demostrar todavía aunque se ha intentado hacer desde hace aproximadamente 21 años. Una descripción detallada de este problema abierto puede encontrarse en esta ponencia (dictada en el marco del Día Mundial de la Lógica 14-01-2022) y en el artículo [3]. [1] C. Di Prisco y H. Henle. “Doughnuts, Floating Ordinals, Square Brackets, and Ultraflitters”. Journal of Symbolic Logic 65 (2000) 462-473. [2] C. Di Prisco y H. Henle. “Partitions of the reals and choice”. En “Models, algebras and proofs”. X. Caicedo y C.M. Montenegro. Eds. Lecture Notes in Pure and Appl. Math, 203, Marcel Dekker, 1999. [3] F. Galindo. “Tópicos de ultrafiltros”. Divulgaciones Matemáticas. Vol. 21, No 1-2, 2020. (shrink)

This paper is the product of an interdisciplinary, interreligious dialogue aiming to outline some of the possibilities and rational limits of supernatural religious belief, in the light of a critique of David Hume’s familiar sceptical arguments -- including a rejection of his famous Maxim on miracles -- combined with a range of striking recent empirical research. The Humean nexus leads us to the formulation of a new ”Common-Core/Diversity Dilemma’, which suggests that the contradictions between different religious belief systems, in conjunction (...) with new understandings of the cognitive forces that shape their common features, persuasively challenge the rationality of most kinds of supernatural belief. In support of this conclusion, we survey empirical research concerning intercessory prayer, religious experience, near-death experience, and various cognitive biases. But we then go on to consider evidence that supernaturalism -- even when rationally unwarranted -- has significant beneficial individual and social effects, despite others that are far less desirable. This prompts the formulation of a ”Normal/Objective Dilemma’, identifying important trade-offs to be found in the choice between our humanly evolved ”normal’ outlook on the world, and one that is more rational and ”objective’. Can we retain the pragmatic benefits of supernatural belief while avoiding irrationality and intergroup conflict? It may well seem that rationality is incompatible with any wilful sacrifice of objectivity. But in a situation of uncertainty, an attractive compromise may be available by moving from the competing factions and mutual contradictions of ”first-order’ supernaturalism to a more abstract and tolerant ”second-order’ view, which itself can be given some distinctive intellectual support through the increasingly popular Fine Tuning Argument. We end by proposing a ”Maxim of the Moon’ to express the undogmatic spirit of this second-order religiosity, providing a cautionary metaphor to counter the pervasive bias endemic to the human condition, and offering a more cooperation- and humility-enhancing understanding of religious diversity in a tense and precarious globalised age. (shrink)

To understand fully the contemporary imposition of capitalist class power, we need to consider not only social relations and neoliberal economic doctrines, but also academic and vernacular cultural contexts, including social critique, within which neoliberalism has been ideologically tailored and practically applied. Among the vernacular cultural contexts, religion – related to deepest human identifications, feelings and ideas about the nature of reality – certainly represents such an unavoidable political resource, inseparable from secular ideologies of a given social world. Taking this (...) into account, we will try to show how neoliberalism was built in a specific context, developing governmental approaches relative to elements of progressive critique, and has eventually succeeded to legitimize new mechanisms of capitalist accumulation, linking them, among other things, to specific religious “externalities”. We will suggest that the satisfactory explanation of profound changes in the contemporary religious life, referred to as the emergence of “New Age spirituality”, is only possible if we understand them as an integral part of the processes of neoliberalization. This does not mean that we are trying to reduce a complex multitude of contemporary spiritual practices to a simple one-dimensional reflex of neoliberalization, but rather to suggest that only such an approach can complement the omissions and correct the misconceptions of various inquiries that analyze New Age spirituality using the frameworks of postmodern culture and/or consumer society. By doing this, we wil discuss not only countercultural spirituality, but also neoliberal social epistemology and different critical aproaches to understanding it. (shrink)

Cruelty and morality seem like polar opposites – until they join forces. Beware those who persecute in the name of principle... -/- Following in the steps of Michel de Montaigne, the distinguished political philosopher Judith Shklar has argued that cruelty should be considered the supreme evil and that we should put it first among the vices. The essence of cruelty is to wilfully and needlessly inflict pain and suffering on another creature – be it an animal or a human being. (...) Closely related to this vice are malice and sadism, both of which involve taking pleasure or delight in the suffering of others. Although cruelty might not be peculiar to human beings, it is a familiar and pronounced feature of human nature and social life. One important feature of human cruelty is the way that it varies, both with respect to its instruments and when it is occasioned, depending on our particular cultural and social circumstances. With this in mind, we can ask: what is the relationship between cruelty and morality? -/- . (shrink)

In this article, I discuss Gerbert Faure’s Vrije wil, moraal en het geslaagde leven (Free Will, Morality, and the Well-lived Life). I summarize and elucidate Faure’s argument. My criticisms are directed primarily at the first chapter of the book, in which Faure develops what he regards as a Strawsonian account of free will and moral responsibility. Faure denies that we have free will; I argue that Strawsonians should not deny this. Faure argues that, although we do not have free will, (...) it is often justified to hold others responsible, because we owe it to the victim(s) of a wrong to hold the perpetrator responsible; it is our moral duty. I argue that we only have a moral duty to hold perpetrators responsible if they are morally responsible. I also comment on the way in which Faure presents Strawson’s distinction between theory and practice. (shrink)

Milieufilosofisch Nederland wordt momenteel verdeeld door een controverse naar aanleiding vanrecente publicaties van de Wageningse filosofen Keulartz en Korthals. In dit artikel wil ik - aande hand van een analyse van het gebruik van het natuurbegrip bij Wim Zweers - laten zien dat Keulartz op een tot nu toe onderbelicht probleem wijst: het probleem van de veelheid vannatuurbeelden. Tegelijkertijd wil ik echter aantonen dat Keulartz' eigen, 'post-naturalistische' positie op een tegenspraak berust. Tenslotte geef ik aan hoe deze controverses zijn terug (...) tevoeren op een onvermijdelijke spanning in onze morele omgang met de natuur, en zoek ik naar een manier waarop deze spanning binnen de milieu-ethiek vruchtbaar kan worden gemaakt. (shrink)

De burgemeester van Etterbeek liet tijdens de afgelopen periode van vrieskou daklozen van straat halen. Soms tegen hun wil in. Omdat het soms nodig is om mensen tegen zichzelf te beschermen.

Bez wątpienia, Peirce nie oferuje w swoim pismach jasnego ujęcia koncepcji przekonania, a jego poglądy, ewoluujące w ciągu całego życia, nie wydają się prowadzić do wyraźnej konkluzji. Niemniej jednak pozostaje autorem inspirującym, który pozosta- wił trwałe osiągnięcia na gruncie logiki symbolicznej i semiotyki. Metoda hermeneutyczna, którą zastosowaliśmy w tej pracy, miała na celu, w zgodzie z jego własną wskazówką metodyczną, ukazanie koncepcji przekonania, którą można by uzgodnić z dostępnymi stwierdzeniami samego Peirce’a, jak również jego komentatorów.

Is the primary function of an educator to elucidate and convey their own knowledge? French philosopher Jacques Rancière demonstrates that an incidental experiment by Joseph Jacotot presents an alternative paradigm: the ignorant schoolmaster. In his work The Ignorant Schoolmaster: Five Lessons in Intellectual Emancipation [Le maître ignorant: cinq leçons sur l'émancipation intellectuelle], Rancière posits that the ignorant schoolmaster is equally, if not more, capable of instructing students compared to the knowledgeable educator. Rancière examines two educational methodologies: the conventional approach of (...) the knowledgeable educator who explicates and imparts knowledge, and the experimental approach of the ignorant schoolmaster who refrains from explanation and primarily focuses on verifying attentiveness. By providing a brief analysis of these two methodologies, this article aims to demonstrate how Rancière’s work can be utilized to construct a model for articulating the implicit theoretical principles in educational practices. This model is predicated on the following premise: by taking either a successful or a problematic educational practice as an example, one can articulate the theoretical principles inherent within it. The article hopes to facilitate a shift in focus from practices to principles, thereby offering a novel perspective on educational practices and enabling its theoretical explication......... [In Dutch: Bestaat de kernactiviteit van de meester erin om zijn eigen kennis uit te leggen en over te dragen? De Franse filosoof Jacques Rancière laat zien dat een gelegenheidsexperiment van Joseph Jacotot ons een ander voorbeeld aanreikt: de onwetende meester. In zijn boek De onwetende meester: vijf lessen over intellectuele emancipatie (Le maître ignorant: Cinq leçons sur l'émancipation intellectuelle) stelt hij dat de onwetende meester evengoed of zelfs beter in staat is leerlingen iets te leren dan de wetende meester. Rancière neemt in feite twee onderwijspraktijken als voorbeeld: de traditionele praktijk van de wetende meester die uitleg geeft en kennis overdraagt en de experimentele praktijk van de onwetende meester die geen uitleg geeft maar vooral gericht is op de verificatie van aandacht. In dit artikel wil ik op basis van een korte analyse van deze twee praktijken laten zien hoe we uit Rancière’s boek een model kunnen afleiden voor het articuleren van de theoretische principes die impliciet in onderwijspraktijken werkzaam zijn. Dit model is gestoeld op het volgende uitgangspunt: door een succesvolle of juist problematische onderwijspraktijk als voorbeeld te nemen kunnen we de theoretische principes articuleren die erin werkzaam zijn. Dit schept de mogelijkheid om de focus van de van de praktijken naar de principes te verleggen. Hierdoor wordt de onderwijspraktijk op een nieuwe manier inzichtelijk en kunnen we haar theoretisch expliciteren.]. (shrink)

Since the spread of Islam in Transoxiana (Mā-warāʾ al-Nahr), religious understandings based on the opinions of Abū Ḥanīfa (d. 150/767) have always been dominant in the region. Therefore, it was not possible for other understandings, which may seem to be opposite to Abū Ḥanīfa’s opinions, to be influential in the region. That Najjāriyya and Karrāmiyya could not be perennial in the region may be an example of this case. Similarly, Māturīdiyya, which benefited from Abū Ḥanīfa’s treatises of creed and his (...) rational method, could not adequately get the support of people at the time of Abū Manṣūr al-Māturīdī (d. 333/944) and Abū l-Muʿīn al-Nasafī (d. 508/1114) because the school was seen as an opposite approach to the prevailing imaginations about Abū Ḥanīfa. Moreover, the Ḥanafī jurists (Ḥanafī fuqahāʾ), who were influential in not only people but also bureaucracy, and the Ḥanafī theologians (Ḥanafī mutakallimūn), who followed al-Māturīdī’s theological method , did not come to terms on their interpretations of Abū Ḥanīfa. The Ḥanafī jurists who benefited mostly from juridical sources and manāqibworks were thinking different from the Ḥanafī theologians who relied on the treatises of Abū Ḥanīfa on such issues as the legitimacy of Kalām as a scholarly discipline, the responsibility of people of fatra(ahl al-fatra: people having no access to the message of Islam), and the creation of faith (īmān). The Ḥanafī jurists took different stance on various issues and argued that faith is not created; the informative (khabarī) attributes of God (ṣifāt Allāh) mentioned in the Qurʾān cannot be interpreted (taʾwīl); no one can be held accountable for faith only based on the intellect unless the message of the Prophet reaches to her or him; the people of fatracannot be responsible for faith. They also stated that Abū Ḥanīfa broke his relationship with the theological (kalāmī) issues in the last years of his life. Although these jurists accepted Abū Ḥanīfa’s distinction between faith and deeds and his view of the stability of one’s faith without increasing or decreasing they condemned theological discussions on these issues by going beyond the limits of the treatise of creed. While the Ḥanafī theologians known as the Ḥanafī scholars of Samarqand who adopted the religious views of Imām al-Māturīdī of Samarqand acknowledged the intellect and considered it as an independent source in religion, the Ḥanafī jurists known as the Ḥanafī scholars of Bukhārāauthorized the intellect only in understanding the transmission (naql) and its interpretation. The different opinions of the two groups can be seen clearly on the question of the religious responsibility of the people of fatra. When we look at the debates regarding Kalām and the Islamic law, we can see that the difference between these two cities (Samarqand and Bukhārā) stems from their methodological views on the epistemological values of the reason (ʿaql) and the transmission (tradition). Māturīdiyya is a school of theology established by the Ḥanafī theologians who upheld the necessity and significance of Kalām. It is possible to say that the Ḥanafī jurists did not contribute to the establishment and systematisation of this school; rather, they tried to prevent it. Our findings show that the Ḥanafī jurists who lived in Transoxiana differ from each other because of their different understandings of Abū Ḥanīfa. In the historical process extending today it is evident that the religious views of the Ḥanafī jurists and their interpretation of Abū Ḥanīfa have been prominent and effective, not that of Māturīdiyya, which is the understanding of the Ḥanafī theologians. (shrink)

Verrassend misschien voor filosofen buiten Frankrijk, maar in Parijs is wetenschap altijd een object van filosofische reflectie geweest – niet in de vorm van de analytische wetenschapsfilosofie zoals die buiten Frankrijk wordt onderwezen, maar onder de noemer van historische epistemologie, of soms ook wel kortweg épistémologie genoemd. Dit themanummer wil een inleiding zijn op deze traditie in haar denkers.

English: In this paper I indicate why I consider 'experimental philosophy' to be good news, though not as good as it could be, and not as all that new. I'll argue that there is no need to restrict experimental philosophy to eliciting intuitions through questionnaires. I'll indicate that good examples of experimental philosophy already exist in Artificial Intelligence and Cognitive Neuroscience. Dutch: Hieronder wil ik proberen aan te geven waarom ik de experimentele filosofie weliswaar als goed nieuws beschouw, maar niet (...) half zo goed als zou kunnen, en ook niet als echt nieuw. Qua filosofische experimenten beperkt de XF-beweging zich vooralsnog onnodig door haar focus op het eliciteren van intuïties, terwijl er reeds lang diverse goede voorbeelden van XF bestaan op het gebied van de kunstmatige intelligentie en de cognitieve neurowetenschap. (shrink)

In de jaren vijftig raakte Michel Foucault gefascineerd door de fenomenologische psychologie. Vanaf de jaren zestig echter presenteert hij zichzelf als een ‘structuralist’ die slechts anonieme talige en architectonische structuren wil analyseren en die met nadruk wil afzien van elke interesse in de mens als individu of als subject. De psycholoog in hemzelf wordt als het ware hartstochtelijk verdrongen. Toch is er ook in het geval van Foucault sprake van een onvermijdelijke terugkeer van het verdrongene. Een belangrijk symptoom hiervan vormt (...) zijn opvallend ambivalente houding jegens de psychoanalyse. In zijn werk tekent zich een levenslange polemiek af met Freud, soms expliciet, doorgaans impliciet. Ondanks onmiskenbare sporen van latente bewondering en fascinatie blijft wantrouwen domineren. Steen des aanstoots vormen Freuds Drei Abhandlungen zur Sexualtheorie uit 1905. Volgens Foucault spreekt hieruit een medicalisering van de seksualiteit, die zich uit in medicaliserende technieken zoals het oprakelen en uitspreken van verlangens en de classificatie van ‘normale’ en ‘perverse’ vormen van seksualiteit. (shrink)

De indruk overheerst dat het vertrouwen in instellingen tanende is. Toch wordt deze indruk niet altijd ondersteund door bevragingen en statistieken. Als die indruk een mythe is, dan is de echte vraag: waarom worden we dan tot deze mythe aangetrokken? In dit essay wil ik ons verlangen naar vertrouwen plaatsen in een cultuur en in een denkkader waarin vrijheid en zelfbeschikking blijven primeren, en kijken naar hoe er vandaag theoretisch wordt nagedacht over vertrouwen en publiek beleid. Het valt te betwijfelen (...) of we het vertrouwen dat we zoeken op die manier zullen vinden. (shrink)

Dankzij nieuwe reproductieve technologieën worden de keuzemogelijkheden van wensouders steeds vergroot. Echter, bij deze toegenomen maakbaarheid stuiten we ook op een onvermogen om onze ervaringen aan te passen aan het veranderende culturele en morele landschap, vooral met betrekking tot de waarde van de genetische connectie. In deze bijdrage wil ik stilstaan bij zulke ‘weerbarstige ervaringen’ en de implicaties ervan voor het beleid en de ethiek van ouderschap.

The exculpatory rhetorical power of the term “honest belief” continues to invite reliance on the bare credibility of belief in consent to determine culpability in sexual assault. In law, however, only a comprehensive analysis of mens rea, including an examination of the material facts and circumstances of which the accused was aware, demonstrates whether a “belief” in consent was or was not reckless or wilfully blind. An accused's “honest belief” routinely begs this question, leading to a truncated analysis of criminal (...) responsibility, and error. The problem illustrates how easily old rhetoric perpetuates assumptions that no longer have a place in Canadian law. (shrink)

“Meer dan in enige andere periode in de geschiedenis geniet ‘ethiek’ allerwege belangstelling” (p. 7), zo luidt de openingszin van het Handboek gezondheidsethiek (De Beaufort en Dupuis 1988). Discussies in de media lijken deze indruk te bevestigen. Wanneer de interesse van filosofische lezers door dergelijke mediaberichten worden gewekt, kunnen daar tenminste twee redenen voor zijn. Om te beginnen kunnen zij zich geroepen voelen positie te kiezen in het betreffende debat, door voor een bepaald standpunt te opteren en dat met redenen (...) te omkleden. Dat wil zeggen, zij kunnen het als hun opgave beschouwen om, vanuit hun specifieke ethische deskundigheid, de betrokkenen te assisteren door overwegingen naar voren te brengen, aspecten nader te belichten of op tegenspraken te wijzen. Een andere mogelijkheid is dat zij het debat van een wat grotere afstand volgen, door niet de onderhavige problematiek, maar veeleer het debat als zodanig tot voorwerp van onderzoek te maken. Hun interesse, verwondering of irritatie betreft dan niet zozeer de standpunten die door de betrokkenen worden verwoord, maar veeleer het idioom waarin zij hun morele afwegingen articuleren en de vooronderstellingen die ze daarbij hanteren. In deze studie wordt voor de laatste mogelijkheid gekozen. In de gangbare terminologie wordt de eerste mogelijkheid als ‘ethisch’, de tweede mogelijkheid als ‘meta- ethisch’ aangeduid. In de loop van deze studie zal echter naar voren komen dat dit onderscheid inadequaat is. Mijn meta-ethische reflectie op de problematiek van consensusvorming in de gezondheidsethiek, heeft wel degelijk ook een ethische inzet. Deze zal echter eerder ‘fundamenteel-ethisch’ dan ‘toegepast-ethisch’ van karakter zijn. De studie behelst een fundamenteel-ethische doordenking van een problematiek die naar voren komt in een toegepast- ethisch discours: de gezondheidsethiek. (shrink)

In wisselende mate van virtuositeit beheersen wij drie talen: de taal van de beelden, de taal van de woorden en de taal van de getallen. In wetenschappelijk onderzoek tekent zich echter een onmiskenbaar verlangen af om beelden door woorden en, uiteindelijk, door getallen te vervangen. Vigerende beeldvorming en gevestigde wereldbeelden moeten plaats maken voor geijkte termen en voor cijfers en symbolen (aanduidingen van getallen), Daarin berust de arbeid die wetenschap verricht. Paradoxalerwijze echter heeft juist ook wetenschap behoefte aan inspirerende en (...) oriënterende beelden. Juist wetenschappers blijken door de eeuwen heen bijzonder creatieve leveranciers van krachtig en invloedrijk beeldmateriaal. Beelden die aanvankelijk uit het wetenschappelijke vertoog worden verdrongen, doen (gerevitaliseerd en gezuiverd) vroeg of laat weer van zich spreken. Deze studie onderzoekt de fundamentele beelden (archetypen) die de wil tot weten (de cupido sciendi) door de eeuwen heen structureerden. Van het antieke beeld van het universum als een serie concentrische sferen (bollen) via de monsterbeelden van de moderne levenswetenschappen (zoals de gigantische gedrochten van het fossielenonderzoek of de minuscule monstertjes van de virologie) tot en met de hardnekkige gedachte dat we aan de vooravond staan van een door onszelf bewerkstelligde catastrofe, een beeld dat zich in de loop van de geschiedenis telkens weer aan nieuwe vormen van collectieve bezorgdheid weet te hechten: van Zondvloed en atoomoorlog via millenniumwisseling tot en met klimaatverandering. Dergelijke beelden moeten kritisch worden benaderd, ze kunnen de werkelijkheid vertekenen en verhullen, maar ons ook op risico’s attenderen. Zo zullen laboratoriumonderzoekers bij tijd en wijle daadwerkelijk monsters in de wereld zetten, die domesticatie en inburgering vergen, terwijl mondiale rampen bij tijd en wijle harde werkelijkheid worden. (shrink)

Tussen zijn veertigste en zijn zestigste levensjaar was Jan Hendrik van den Berg (1914) een uitermate succesvol en populair auteur. Boeken van zijn hand, zoals Metabletica (1956) en Medische macht en medische ethiek (1969), waren ongekende bestsellers. Hij was de Nederlandse vertegenwoordiger van een belangrijke Europese stroming in de filosofie: de historische fenomenologie. In de jaren zeventig raakte hij echter in conflict met zijn tijd. Terwijl de Nederlandse publieke opinie een wending naar links doormaakte, bond Van den Berg de strijd (...) aan tegen verloedering, hooliganisme en anarchisme. Dit ging ten koste van zijn populariteit, maar niet van zijn productiviteit, noch van zijn innovativiteit. Tot op de dag van vandaag werkt hij aan een indrukwekkend , panoramisch oeuvre. Hij is de belangrijkste Nederlandse filosoof sinds Bolland. -/- Deze studie wil het werk van Van den Berg reconstrueren, situeren en beoordelen. Reconstrueren door de methodische en thematische coherentie ervan zichtbaar te maken. Situeren door het te confronteren met dat van andere, verwante auteurs zoals Husserl, Freud, Bachelard en Foucault. Beoordelen door na te gaan in hoeverre Van den Berg de inzet van zijn project, zowel inhoudelijk als methodologisch, waarmaakte. -/- Het werk van Van den Berg is geen curiosum, maar opvallend actueel. Hij onderzoekt het begin, de aanvang van wetenschappelijke en maatschappelijke ontwikkelingen waarvan het belang in de huidige situatie met nadruk zichtbaar wordt. Zijn beeldende stijl wekt de geschiedenis van de wetenschap tot leven, maar werd vaak als ‘anekdotisch’ afgedaan; zijn talent voor polemiek lokte soms felle reacties uit en zijn methodologische flexibiliteit maakte hem een gemakkelijk doelwit van academische kritiek. Aan de positieve kant van de balans staan echter zijn intellectuele enthousiasme en zijn internationale faam. Zijn werk verdient een rehabilitatie. (shrink)

Tussen zijn veertigste en zijn zestigste levensjaar was Jan Hendrik van den Berg (1914) een uitermate succesvol en populair auteur. Boeken van zijn hand, zoals Metabletica (1956) en Medische macht en medische ethiek (1969), waren ongekende bestsellers. Hij was de Nederlandse vertegenwoordiger van een belangrijke Europese stroming in de filosofie: de historische fenomenologie. In de jaren zeventig raakte hij echter in conflict met zijn tijd. Terwijl de Nederlandse publieke opinie een wending naar links doormaakte, bond Van den Berg de strijd (...) aan tegen verloedering, hooliganisme en anarchisme. Dit ging ten koste van zijn populariteit, maar niet van zijn productiviteit, noch van zijn innovativiteit. Tot op de dag van vandaag werkt hij aan een indrukwekkend , panoramisch oeuvre. Hij is de belangrijkste Nederlandse filosoof sinds Bolland. -/- Deze studie wil het werk van Van den Berg reconstrueren, situeren en beoordelen. Reconstrueren door de methodische en thematische coherentie ervan zichtbaar te maken. Situeren door het te confronteren met dat van andere, verwante auteurs zoals Husserl, Freud, Bachelard en Foucault. Beoordelen door na te gaan in hoeverre Van den Berg de inzet van zijn project, zowel inhoudelijk als methodologisch, waarmaakte. -/- Het werk van Van den Berg is geen curiosum, maar opvallend actueel. Hij onderzoekt het begin, de aanvang van wetenschappelijke en maatschappelijke ontwikkelingen waarvan het belang in de huidige situatie met nadruk zichtbaar wordt. Zijn beeldende stijl wekt de geschiedenis van de wetenschap tot leven, maar werd vaak als ‘anekdotisch’ afgedaan; zijn talent voor polemiek lokte soms felle reacties uit en zijn methodologische flexibiliteit maakte hem een gemakkelijk doelwit van academische kritiek. Aan de positieve kant van de balans staan echter zijn intellectuele enthousiasme en zijn internationale faam. Zijn werk verdient een rehabilitatie. (shrink)

Molla Lutfī of Tokat is one of the fifteenth-century Ottoman scholars. His work “Risālah (Kalimāt) Muta'alliqah bi Ayah al- Ḥajj” covers many jurisprudential issues about al- Ḥajj (pilgrimage). In the mentioned work, he criticized the interpretation for the verses 196-198 of surah al Baqarah in the book “al-Kashshāf 'an Haqā'iq Ghawāmid al- Tanzīl wa 'Uyūn al-Aqāwīl fī Wujūh al-Ta'wīl” which is written predominantly in dirāyah method by the Mu’tazilī scholar al-Zamakhsharī, and the commentaries and annotations written on this interpretation. This (...) study discusses the conditions of Ḥajj, the isssue whether the ʿUmrah is wajib or not, abrogation of an āyah by an hadith, the time for three days fasting during Ḥajj, certain times for performing the rituals of Ḥajj, the issue whether the waqfa on Arafah is wajib or not, and also Molla Lutfi’s views and objections on these topics. (shrink)

Guru Nanak was not content to remain a mystic. He undertook four long travels, called udasis, to spread his message far and wide, and to share his spiritual experiences with others. Bhai Mardana always accompanied the Guru during the missionary tours. During his four travels, Guru Nanak visited different religious places. He went to Kurukshetra, Haridwar, Joshi Math, Ratha Sahib, Gorakh Matta (Nanak Matta), Audhya, Prayag, Varanasi, Gaya, Patna, Dhubri and Gauhati in Assam, Dacca, Puri, Cuttock, Rameshwaram, Ceylon, Bidar, Baroach, (...) Somnath, Dwarka, Janagarh, Ujjain, Ajmer, Mathura, Pakpattan, Talwandi, Lahore, Sultanpur, Bilaspur, Rawalsar, Jawalaji, Spiti Vally, Tibet, Ladakh, Kargil, Amarnath, Srinagar, and Baramula. Guru Nanak also paid visits to Muslim holy places. He went to Mecca, Medina, Baghdad via Multan, Peshawar Sakhar, Son Miani, Hinglaj etc. Some accounts say that Guru Sahib reached Mecca by sea route. He also visited Syria, Turkey, and Tehran (Iran). From Tehran he set out on the caravan route and covered Kabul, Kandhar, and Jalalabad. The aim of his tours was to awaken the people, to realize the truth about God and his creation. He established a network of preaching centers of his philosophy, which were called “Manjis”. He appointed able and committed followers as their in-charges. The basic tenets of Guru Nanak's philosophy were wilfully conceived by people from all walks of life. Thus the seeds of Sikhism were sown all over India and abroad in a well-planned manner. (shrink)

Van oudsher proberen liberaal-democratische samenlevingen private en publieke sferen gescheiden te houden. Individuen en bedrijven kunnen privaat handelen op de markt, winst maken en daar de vruchten van plukken. De publieke macht moet daar onafhankelijk van uitgeoefend worden, op democratische basis. Maar die strikte scheiding tussen privaat en publiek staat onder druk. Oligarchen beïnvloeden in veel landen de politiek, door partijdonaties en lobbyactiviteiten. Bedrijven reguleren hun eigen activiteiten, en overheden slagen er in een geglobaliseerde economie lang niet altijd in om (...) daar effectieve controle over te hebben. In dit boek presenteert Rutger Claassen een filosofische analyse van de relatie tussen privaat en publiek. In het feodalisme waren beide met elkaar verweven, op een ongezonde manier. De moderne, open samenleving ontstond in de 18e eeuw als een reactie daarop. Maar vandaag de dag lijken we een terugval te beleven. Opnieuw vermengen economische en politieke belangen zich, ten koste van burgers. Zijn we aangeland in een ‘neo-feodaal’ tijdperk? En hoe daarop te reageren? Voor iedereen die wil begrijpen hoe politiek en economie elkaar beïnvloeden, en hoe een filosofische blik ons daarbij kan helpen. (shrink)

It is commonly assumed that blameworthiness is epistemically constrained. If one lacks sufficient epistemic access to the fact that some action harms another, then one cannot be blamed for harming. Acceptance of an epistemic condition for blameworthiness can give rise to a worry, however: could agents ever successfully evade blameworthiness by deliberately stunting their epistemic position? I discuss a particularly worrisome version of such epistemic shirking, in which agents pre-emptively seek to avoid access to potentially morally relevant facts. As Roy (...) Sorensen and Jan Willem Wieland have argued, we seem to be faced with a potentially troubling regress when trying to explain what goes wrong in such situations. I argue that the solution to this so-called Shirker Problem is not to be found in complicated and demanding anti-shirking-principles with universal scope and potentially self-reflexive content. Instead, careful consideration of the necessary motivational make-up of genuine shirkers reveals their ignorance to lack the necessary depth to be exculpatory. Since shirkers by definition react to the possibility of the revelation of morally relevant facts with acts of epistemic self-limitation, they necessarily prove guilty of a form of culpable moral recklessness. Epistemic shirking thus does not pose a worrisome problem for ethical theory. (shrink)

Despite the enormity of the financial losses flowing from the 2008 financial crisis and the outrageousness of the conduct that led up to it, almost no individual involved has been prosecuted for criminal conduct, much less actually gone to prison. What this chapter argues is that the failure to punish those in management for their role in this misconduct stems from a misunderstanding of the need to prove that they personally knew of this wrongdoing and harbored an intent to defraud. (...) But not only would negligence be a sufficient legal and moral basis for imposing terms of imprisonment in these cases, mere causal responsibility would also be enough, for causal responsibility has embed in it all we need to find those causally responsible morally responsible too, and once some basis for moral responsibility is established, the imposition of terms of imprisonment is both legally permitted and morally just. (shrink)