Kant is the philosophical tradition's arch-anti-consequentialist – if anyone insists that intentions alone make an action what it is, it is Kant. This chapter takes up Kant's account of the relation between intention and action, aiming both to lay it out and to understand why it might appeal. The chapter first maps out the motivational architecture that Kant attributes to us. We have wills that are organized to action by two parallel and sometimes competing motivational systems. One determines us by (...) way of motives that are sensuous, natural and given from without, the other by motives that are intellectual, rational, and given from within. Each set of motives belongs to a system of laws – natural motives to the laws of nature, rational motives to the laws of freedom. For Kant, all things, including actions, are what they are in virtue of the laws governing them; actions, qua actions, are always governed by laws that govern individual wills. These laws are Kantian maxims, 'or subjective practical laws.' Maxims, for Kant, thus make actions the actions they are. The chapter then maps out the implications of this motivational architecture for Kant's theory of value. Maxims always advert to or 'contain' both ends and means. Ends are always specifications of one of two ultimate ends. Actions have the moral value they have depending on which of two ultimate ends the maxim adverts to. The possibilities are 'happiness,' or gratification of desires with sensuous origins, and 'duty,' or accord with the moral demand to will in ways that respect free rational agency wherever it is found. Only actions aimed at the latter – actions with rational motives – have moral value. Actions aimed at the former – actions with natural motives – though not immoral in themselves, become so when pursuit works against rational motives. For Kant, actions aimed at happiness are ultimately allied with efforts to sustain our 'animal' existence, and so are governed by terms and conditions given by the natural world. Actions aimed at duty, in contrast, are ultimately allied with efforts to impose a rational form on nature, to make it over, so to speak, according to values not given by nature itself. Actions aimed at duty, therefore, create a specifically moral world, one in which mores and norms, formal and informal arrangements, institutions, policies, and so on, realize, harmonize, and promote free rational agency itself. Finally, the chapter addresses motivations for Kant's view. The architecture of will and the theories of action and value he proposes allow Kant to accommodate a host of intuitions and commitments. His view makes room for metaphysically free agency, and for the lived experience of motivational freedom from ever-changing natural desires. It makes room for conflicts within the will while still holding out hope that resolution is possible. It accommodates views that the best human lives engage 'higher' faculties in sustained ways. It identifies a stable, necessary, universal end amidst the evident contingency, pluralism, and instability of most ends. It makes us, and not God or nature, the authors of our moral lives. In the end, Kant's 'anti-consequentialism,' his focus on intentions, is a way of insisting on actions that take their character and value from what should matter most to us, namely individual and collective free rational agency, rather than only and always taking the character of reactive responses to circumstance. (shrink)

Jennifer Uleman on the phenomenology and reality of reason.

Report on Dec 2011 APA Panel, "Occupy Philosophy!".

A dispatch from Zuccotti Park about what being there was like, about the signs I liked (and those I didn't), and about Occupy's importance.

Meditation on working in Tino Sehgal's 2010 Guggenheim piece, "This Progress," and on his ban on documentation. Cf. subjects, objects.

Op-ed on value of majoring in one of the traditional liberal arts.

Op-ed in local paper about being warned I could be ticketed for a bumper sticker while going through a suburban police check point.

My remarks at Dec 2011 APA panel, "Occupy Philosophy!".

Co-authored letter to the APA to take a lead role in the recognition of teaching in the classroom, based on the participation in an interdisciplinary Conference on the Role of Advocacy in the Classroom back in 1995. At the time of this writing, the late Myles Brand was the President of Indiana University and a member of the IU Department of Philosophy.

Kant’s most canonical argument against suicide, the universal law argument, is widely dismissed. This paper attempts to save it, showing that a suicide maxim, universalized, undermines all bases for practical law, resisting both the non-negotiable value of free rational willing and the ordinary array of sensuous commitments that inform prudential incentives. Suicide therefore undermines moral law governed community as a whole, threatening ‘savage disorder’. In pursuing this argument, I propose a non-teleological and non-theoretical nature – a ‘practical nature’ or moral (...) law governed whole – the realization of which morality demands. (shrink)

Suppose some person 'A' sets out to accomplish a difficult, long-term goal such as writing a passable Ph.D. thesis. What should you believe about whether A will succeed? The default answer is that you should believe whatever the total accessible evidence concerning A's abilities, circumstances, capacity for self-discipline, and so forth supports. But could it be that what you should believe depends in part on the relationship you have with A? We argue that it does, in the case where A (...) is yourself. The capacity for "grit" involves a kind of epistemic resilience in the face of evidence suggesting that one might fail, and this makes it rational to respond to the relevant evidence differently when you are the agent in question. We then explore whether similar arguments extend to the case of "believing in" our significant others -- our friends, lovers, family members, colleagues, patients, and students. (shrink)

Many of our most important goals require months or even years of effort to achieve, and some never get achieved at all. As social psychologists have lately emphasized, success in pursuing such goals requires the capacity for perseverance, or "grit." Philosophers have had little to say about grit, however, insofar as it differs from more familiar notions of willpower or continence. This leaves us ill-equipped to assess the social and moral implications of promoting grit. We propose that grit has an (...) important epistemic component, in that failures of perseverance are often caused by a significant loss of confidence that one will succeed if one continues to try. Correspondingly, successful exercises of grit often involve a kind of epistemic resilience in the face of failure, injury, rejection, and other setbacks that constitute genuine evidence that success is not forthcoming. Given this, we discuss whether and to what extent displays of grit can be epistemically as well as practically rational. We conclude that they can be (although many are not), and that the rationality of grit will depend partly on features of the context the agent normally finds herself in. In particular, grit-friendly norms of deliberation might be irrational to use in contexts of severe material scarcity or oppression. (shrink)

Throughout the biological and biomedical sciences there is a growing need for, prescriptive ‘minimum information’ (MI) checklists specifying the key information to include when reporting experimental results are beginning to find favor with experimentalists, analysts, publishers and funders alike. Such checklists aim to ensure that methods, data, analyses and results are described to a level sufficient to support the unambiguous interpretation, sophisticated search, reanalysis and experimental corroboration and reuse of data sets, facilitating the extraction of maximum value from data sets (...) them. However, such ‘minimum information’ MI checklists are usually developed independently by groups working within representatives of particular biologically- or technologically-delineated domains. Consequently, an overview of the full range of checklists can be difficult to establish without intensive searching, and even tracking thetheir individual evolution of single checklists may be a non-trivial exercise. Checklists are also inevitably partially redundant when measured one against another, and where they overlap is far from straightforward. Furthermore, conflicts in scope and arbitrary decisions on wording and sub-structuring make integration difficult. This presents inhibit their use in combination. Overall, these issues present significant difficulties for the users of checklists, especially those in areas such as systems biology, who routinely combine information from multiple biological domains and technology platforms. To address all of the above, we present MIBBI (Minimum Information for Biological and Biomedical Investigations); a web-based communal resource for such checklists, designed to act as a ‘one-stop shop’ for those exploring the range of extant checklist projects, and to foster collaborative, integrative development and ultimately promote gradual integration of checklists. (shrink)

When and why does it matter whether we can give an explicit justification for what we believe? This paper examines these questions in the light of recent empirical work on the social functions served by our capacity to reason, in particular, Mercier and Sperber’s argumentative theory of reasoning.

It is a remarkable thing to find oneself suddenly surprised by an author after having spent years analysing, interpreting, and teaching their works. And yet, that is precisely the experience of many Kant specialists in recent times, as greater attention than ever has been placed on Kant’s discussions of gender and race. Part of the disorientation for Kantians surely comes from the way in which these investigations—oriented as they are by questions of empire as opposed to say, metaphysics—are able to (...) make a body of work that has been long-familiar seem strange and new. It is in this vein that I want to use my discussion here as an opportunity to reconsider one of Kant’s most familiar texts, the Groundwork of the Metaphysics of Morals, in order to focus on the case of moral failure presented by the person who has chosen an easy path in life: one who has ‘seine Talente verrosten ließ’ (4:423; let their talents rust, 75), to use Kant’s phrase.1 With this in focus, I will identify four subsequent counter examples offered up by Kant, each meant to offer specific cases of non-Europeans in a manner that can provide further moral instruction on this point. What this approach should reveal is not only Kant’s unsurprising consistency regarding the need for self-improvement, but also the compatibility he evidently saw between engaging his readers in moral guidance, on the one hand, and identifying non-European others as counterexamples of a morally worthless existence, on the other. (shrink)

Wherever philosophers disagree, one of the things at issue is likely to be what they disagree about, itself. In addition to asking whether moral realism is true, and which forms of moral realism are more likely to be true than others, we can also ask what it would mean for some form of moral realism to be true. The usual aspiration of such inquiry is to find definitions that all can agree on, so that we can use terms in a (...) uniform way. But we doubt that this aspiration is always possible, or even desirable. It will be our goal in this chapter to sketch out some of our reasons for such skepticism, and to lay out a picture of what philosophical inquiry can look like in metaethics and beyond, even when it is impossible to reach uniform agreement on the terms of the debate. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

This essay explores the speech act of dogwhistling (sometimes referred to as ‘using coded language’). Dogwhistles may be overt or covert, and within each of these categories may be intentional or unintentional. Dogwhistles are a powerful form of political speech, allowing people to be manipulated in ways they would resist if the manipulation was carried outmore openly—often drawing on racist attitudes that are consciously rejected. If philosophers focus only on content expressed or otherwise consciously conveyed they may miss what is (...) most powerful and pernicious in the speech of political culture. This essay is a call to start paying attention to these more covert speech acts, and a first attempt at beginning to theorize them. It argues that dogwhistles present a complex and interesting case for the philosopher of language, and explores their implications for democratic politics. (shrink)

Eighteenth-century German writers with broad interests in natural history, and in particular, in the kind of ethnographic reports typically included in travel and expedition narratives, had to be able to access and read the original reports or they had to work with translations. The translators of these reports were, moreover, typically forced more than usual into the role of interpreter. This was especially the case when it came to accounts wherein vocabulary did not exist or was at least not settled, (...) and more importantly where scientific understanding was uncertain or altogether lacking, a situation that could only make the creation of semantic categories all the more significant. With this state of affairs in mind, this essay concentrates on Immanuel Kant’s work to develop a specialised racial vocabulary, and does so in a manner that reveals the importance of Buffon’s account of variation as a resource for Kant, even as Kant sought to position the new vocabulary as an improved template for transforming taxonomy or Naturbeschreibung into a genuine historical science or Naturgeschichte. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

In the philosophical literature on mental states, the paradigmatic examples of mental states are beliefs, desires, intentions, and phenomenal states such as being in pain. The corresponding list in the psychological literature on mental state attribution includes one further member: the state of knowledge. This article examines the reasons why developmental, comparative and social psychologists have classified knowledge as a mental state, while most recent philosophers--with the notable exception of Timothy Williamson-- have not. The disagreement is traced back to a (...) difference in how each side understands the relationship between the concepts of knowledge and belief, concepts which are understood in both disciplines to be closely linked. Psychologists and philosophers other than Williamson have generally have disagreed about which of the pair is prior and which is derivative. The rival claims of priority are examined both in the light of philosophical arguments by Williamson and others, and in the light of empirical work on mental state attribution. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

The central claim is that the semantic knowledge exercised by people when they speak is practical knowledge. The relevant idea of practical knowledge is explicated, applied to the case of speaking, and connected with an idea of agents’ knowledge. Some defence of the claim is provided.

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Moral abolitionists claim that morality ought to be abolished. According to one of their most prominent arguments, this is because making moral judgments renders people significantly less tolerant toward anyone who holds divergent views. In this paper we investigate the hypothesis that morality’s tolerance-decreasing effect only occurs if people are realists about moral issues, i.e., they interpret these issues as objectively grounded. We found support for this hypothesis (Studies 1 and 2). Yet, it also turned out that the intolerance associated (...) with realism is mediated by moral conviction and perceived consensus. People tend to feel more strongly about those moral issues they ground objectively and, in doing so, are more prone to display the vice of moral smugness toward those who disagree with them. The remedy for this that has been recommended is humility which we found (Study 3) is indeed related to reduced intolerance, in part by predicting a reduction in realism, but also in part through a direct connection to intolerance. These results put pressure on abolitionists’ “argument from intolerance.”. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

This paper provide the first extended discussion in the philosophical literature of the epistemic significance of the phenomenon of “being known” and the relationship it has to reparations that are distinctively epistemic. Drawing on a framework provided by the United Nations of the “right to know,” it is argued that victims of gross violations and injustices not only have the right to know what happened, but also the right to be known—to be a giver of knowledge to others about their (...) own experiences. It is shown that such victims can suffer epistemic wrongs by being rendered invisible, vilified or demonized, or systematically distorted, and that these ways of not being known demand epistemic reparations. While there are traditional reparations that are epistemic in nature, such as memorialization and education, it is argued that there is a prior and arguably more important epistemic reparation—knowing victims of gross violations and injustices in the sense of bearing witness. The paper concludes with a sketch of an epistemological picture to underwrite this notion of epistemic reparations, one that significantly expands the traditional picture by including epistemic duties that are imperfect in nature and concern actions in addition to beliefs. (shrink)

You and I have been colleagues for ten years, during which we have tirelessly discussed the reasons both for and against the existence of God. There is no argument or piece of evidence bearing directly on this question that one of us is aware of that the other is not—we are, then, evidential equals relative to the topic of God’s existence. There is also no cognitive virtue or capacity, or cognitive vice or incapacity, that one of us possesses that the (...) other does not—we are, then, also cognitive equals relative to the question at issue. Given this evidential and cognitive equality, combined with the fact that we have fully disclosed to one another all of our reasons and arguments relative to this topic, we are epistemic peers with respect to the question whether God exists. Yet despite the symmetry of our epistemic positions, we deeply disagree about the answer to this question. What response does rationality require in such a case, where epistemic peers disagree over a question despite there being no apparent asymmetries between them? (shrink)

Many epistemologists use intuitive responses to particular cases as evidence for their theories. Recently, experimental philosophers have challenged the evidential value of intuitions, suggesting that our responses to particular cases are unstable, inconsistent with the responses of the untrained, and swayed by factors such as ethnicity and gender. This paper presents evidence that neither gender nor ethnicity influence epistemic intuitions, and that the standard responses to Gettier cases and the like are widely shared. It argues that epistemic intuitions are produced (...) by the natural ‘mindreading’ capacity that underpins ordinary attributions of belief and knowledge in everyday social interaction. Although this capacity is fallible, its weaknesses are similar to the weaknesses of natural capacities such as sensory perception. Experimentalists who do not wish to be skeptical about ordinary empirical methods have no good reason to be skeptical about epistemic intuitions. (shrink)

Intuitively, there is a difference between knowledge and mere belief. Contemporary philosophical work on the nature of this difference has focused on scenarios known as “Gettier cases.” Designed as counterexamples to the classical theory that knowledge is justified true belief, these cases feature agents who arrive at true beliefs in ways which seem reasonable or justified, while nevertheless seeming to lack knowledge. Prior empirical investigation of these cases has raised questions about whether lay people generally share philosophers’ intuitions about these (...) cases, or whether lay intuitions vary depending on individual factors (e.g. ethnicity) or factors related to specific types of Gettier cases (e.g. cases that include apparent evidence). We report an experiment on lay attributions of knowledge and justification for a wide range of Gettier Cases and for a related class of controversial cases known as Skeptical Pressure cases, which are also thought by philosophers to elicit intuitive denials of knowledge. Although participants rated true beliefs in Gettier and Skeptical Pressure cases as being justified, they were significantly less likely to attribute knowledge for these cases than for matched true belief cases. This pattern of response was consistent across different variations of Gettier cases and did not vary by ethnicity or gender, although attributions of justification were found to be positively related to measures of empathy. These findings therefore suggest that across demographic groups, laypeople share similar epistemic concepts with philosophers, recognizing a difference between knowledge and justified true belief. (shrink)

Intersectionality has become the primary analytic tool that feminist and anti-racist scholars deploy for theorizing identity and oppression. This paper exposes and critically interrogates the assumptions underpinning intersectionality by focusing on four tensions within intersectionality scholarship: the lack of a defined intersectional methodology; the use of black women as quintessential intersectional subjects; the vague definition of intersectionality; and the empirical validity of intersectionality. Ultimately, my project does not seek to undermine intersectionality; instead, I encourage both feminist and anti-racist scholars to (...) grapple with intersectionality's theoretical, political, and methodological murkiness to construct a more complex way of theorizing identity and oppression. (shrink)

Kant’s Organicism: Epigenesis and the Development of Critical Philosophy, traces the decisive role played by eighteenth century embryological research for Immanuel Kant’s theories of mind and cognition. I begin this book by following the course of life science debates regarding organic generation in England and France between 1650 and 1750 before turning to a description of their influence in Germany in the second half of the eighteenth century. Once this background has been established, the remainder of Kant’s Organicism moves to (...) the influential role played by models of embryological development for Kant’s approach to understanding the cognitive processes responsible for the generation of knowledge, with special attention paid to Kant’s Precritical writings in the 1760s and 1770s. The book closes with a reinterpretation of Kant’s transcendental deduction in the Critique of Pure Reason. (shrink)

The general concept of a trope – that of a non-shareable character-grounder – admits of a distinction between modifier tropes and module tropes. Roughly, a module trope is self-exemplifying whereas a modifier trope is not. This distinction has wide-ranging implications. Modifier tropes are uniquely eligible to be powers and fundamental determinables, whereas module tropes are uniquely eligible to play a direct role in perception and causation. Moreover, each type of trope theory faces unique challenges concerning character- grounding. Modifier trope theory (...) faces challenges concerning the inscrutability of predication and the incompatibility with bundle theory, whereas module trope theory faces challenges concerning character overdetermination and a collapse into austere nominalism. These differences indicate that the modifier/module distinction divides the advantages of general trope theory and thus presents the trope theorist with a pivotal choice. (shrink)

Kant and the Feeling of Life positions Kant's concept of life as a guiding thread for understanding not only Kant's approach to aesthetics and teleology but the underlying unity of the Critique of Judgment itself. The "feeling of life," which Kant describes as affecting us in various ways--as animating, enlivening, and quickening the mind--lies at the heart of Kant's philosophical project, but it has remained understudied for a theme of such centrality. This volume brings together, for the first time, essays (...) focused on the topic of life in Kant's work, providing a wealth of perspectives and analyses ranging from the Critique of Judgment to Kant's early aesthetics, his social and political philosophy, his work connected to the body and health, and his moral theory. (shrink)

In this paper I explore Michael Loux’s important distinction between “tropes” and “tropers”. First, I argue that the distinction throws into relief an ambiguity and discrepancy in the literature, revealing two fundamentally different versions of trope theory. Second, I argue that the distinction brings into focus unique challenges facing each of the resulting trope theories, thus calling into question an alleged advantage of trope theory—that by uniquely occupying the middle ground between its rivals, trope theory is able to recover and (...) preserve the insights of these views. Ultimately, the distinction suggests that trope theory is a divided house. (shrink)

Harman’s lottery paradox, generalized by Vogel to a number of other cases, involves a curious pattern of intuitive knowledge ascriptions: certain propositions seem easier to know than various higher-probability propositions that are recognized to follow from them. For example, it seems easier to judge that someone knows his car is now on Avenue A, where he parked it an hour ago, than to judge that he knows that it is not the case that his car has been stolen and driven (...) away in the last hour. Contextualists have taken this pattern of intuitions as evidence that ‘knows’ does not always denote the same relationship; subject-sensitive invariantists have taken this pattern of intuitions as evidence that non-traditional factors such as practical interests figure in knowledge; still others have argued that the Harman Vogel pattern gives us a reason to abandon the principle that knowledge is closed under known entailment. This paper argues that there is a psychological explanation of the strange pattern of intuitions, grounded in the manner in which we shift between an automatic or heuristic mode of judgment and a controlled or systematic mode. Understanding the psychology behind the pattern of intuitions enables us to see that the pattern gives us no reason to abandon traditional intellectualist invariantism. The psychological account of the paradox also yields new resources for clarifying and defending the single premise closure principle for knowledge ascriptions. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Defeat cases are often taken to show that even the most securely-based judgment can be rationally undermined by misleading evidence. Starting with some best-case scenario for perceptual knowledge, for example, it is possible to undermine the subject’s confidence in her sensory faculties until it becomes unreasonable for her to persist in her belief. Some have taken such cases to indicate that any basis for knowledge is rationally defeasible; others have argued that there can be unreasonable knowledge. I argue that defeat (...) cases really involve not an exposure of weakness in the basis of a judgment, but a shift in that basis. For example, when threatening doubts are raised about whether conditions are favorable for perception, one shifts from a basis of unreflective perceptual judgment to a basis of conscious inference. In these cases, the basis of one’s knowledge is lost, rather than rationally undermined. This approach to defeat clears the path for a new way to defend infallibilism in epistemology, and a new understanding of what can count as the basis of any instance of knowledge. (shrink)

Factive mental states, such as knowing or being aware, can only link an agent to the truth; by contrast, nonfactive states, such as believing or thinking, can link an agent to either truths or falsehoods. Researchers of mental state attribution often draw a sharp line between the capacity to attribute accurate states of mind and the capacity to attribute inaccurate or “reality-incongruent” states of mind, such as false belief. This article argues that the contrast that really matters for mental state (...) attribution does not divide accurate from inaccurate states, but factive from nonfactive ones. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

Do we apply higher epistemic standards to subjects with high stakes? This paper argues that we expect different outward behavior from high-stakes subjects—for example, we expect them to collect more evidence than their low-stakes counterparts—but not because of any change in epistemic standards. Rather, we naturally expect subjects in any condition to think in a roughly adaptive manner, balancing the expected costs of additional evidence collection against the expected value of gains in accuracy. The paper reviews a body of empirical (...) work on the automatic regulation of cognitive effort in response to stakes, and argues that we naturally see high- and low-stakes subjects as experiencing different levels of ‘epistemic anxiety’, and anticipate different levels of cognitive effort from them for this reason. If unresolved epistemic anxiety always bars an ascription of knowledge, then we can explain our responses to cases involving shifting stakes without positing any variation in the standards of intuitive knowledge ascription. (shrink)

Why do our intuitive knowledge ascriptions shift when a subject's practical interests are mentioned? Many efforts to answer this question have focused on empirical linguistic evidence for context sensitivity in knowledge claims, but the empirical psychology of belief formation and attribution also merits attention. The present paper examines a major psychological factor (called ?need-for-closure?) relevant to ascriptions involving practical interests. Need-for-closure plays an important role in determining whether one has a settled belief; it also influences the accuracy of one's cognition. (...) Given these effects, it is a mistake to assume that high- and low-stakes subjects provided with the same initial evidence are perceived to enjoy belief formation that is the same as far as truth-conducive factors are concerned. This mistaken assumption has underpinned contextualist and interest-relative invariantist treatments of cases in which contrasting knowledge ascriptions are elicited by descriptions of subjects with the same initial information and different stakes. The paper argues that intellectualist invariantism can easily accommodate such cases. (shrink)

The lottery paradox involves a set of judgments that are individually easy, when we think intuitively, but ultimately hard to reconcile with each other, when we think reflectively. Empirical work on the natural representation of probability shows that a range of interestingly different intuitive and reflective processes are deployed when we think about possible outcomes in different contexts. Understanding the shifts in our natural ways of thinking can reduce the sense that the lottery paradox reveals something problematic about our concept (...) of knowledge. However, examining these shifts also raises interesting questions about how we ought to be thinking about possible outcomes in the first place. (shrink)

To what extent should we trust our natural instincts about knowledge? The question has special urgency for epistemologists who want to draw evidential support for their theories from certain intuitive epistemic assessments while discounting others as misleading. This paper focuses on the viability of endorsing the legitimacy of Gettier intuitions while resisting the intuitive pull of skepticism – a combination of moves that most mainstream epistemologists find appealing. Awkwardly enough, the “good” Gettier intuitions and the “bad” skeptical intuitions seem to (...) be equally strong. This chapter argues that it is not a coincidence that these two types of intuition register with equal force: they are generated by a common mechanism. However, the input to this mechanism is interestingly different in the two types of case, and different in a way that can support the mainstream view that Gettier cases tell us something about knowledge where skeptical intuitions involve systematic error. (shrink)