In this article, we propose the Fair Priority Model for COVID-19 vaccine distribution, and emphasize three fundamental values we believe should be considered when distributing a COVID-19 vaccine among countries: Benefiting people and limiting harm, prioritizing the disadvantaged, and equal moral concern for all individuals. The Priority Model addresses these values by focusing on mitigating three types of harms caused by COVID-19: death and permanent organ damage, indirect health consequences, such as health care system strain and stress, as well as (...) economic destruction. It proposes proceeding in three phases: the first addresses premature death, the second long-term health issues and economic harms, and the third aims to contain viral transmission fully and restore pre-pandemic activity. -/- To those who may deem an ethical framework irrelevant because of the belief that many countries will pursue "vaccine nationalism," we argue such a framework still has broad relevance. Reasonable national partiality would permit countries to focus on vaccine distribution within their borders up until the rate of transmission is below 1, at which point there would not be sufficient vaccine-preventable harm to justify retaining a vaccine. When a government reaches the limit of national partiality, it should release vaccines for other countries. -/- We also argue against two other recent proposals. Distributing a vaccine proportional to a country's population mistakenly assumes that equality requires treating differently situated countries identically. Prioritizing countries according to the number of front-line health care workers, the proportion of the population over 65, and the number of people with comorbidities within each country may exacerbate disadvantage and end up giving the vaccine in large part to wealthy nations. (shrink)
Some types of solar radiation management (SRM) research are ethically problematic because they expose persons, animals, and ecosystems to significant risks. In our earlier work, we argued for ethical norms for SRM research based on norms for biomedical research. Biomedical researchers may not conduct research on persons without their consent, but universal consent is impractical for SRM research. We argue that instead of requiring universal consent, ethical norms for SRM research require only political legitimacy in decision-making about global SRM trials. (...) Using AllenBuchanan & Robert Keohane's model of global political legitimacy, we examine several existing global institutions as possible analogues for a politically legitimate SRM decision-making body. (shrink)
Appeals to the idea of human nature are frequent in the voluminous literature on the ethics of enhancing human beings through biotechnology. Two chief concerns about the impact of enhancements on human nature have been voiced. The first is that enhancement may alter or destroy human nature. The second is that if enhancement alters or destroys human nature, this will undercut our ability to ascertain the good because, for us, the good is determined by our nature. The first concern assumes (...) that altering or destroying human nature is in itself a bad thing. The second concern assumes that human nature provides a standard without which we cannot make coherent, defensible judgments about what is good. I will argue (1) that there is nothing wrong, per se, with altering or destroying human nature, because, on a plausible understanding of what human nature is, it contains bad as well as good characteristics and there is no reason to believe that eliminating some of the bad would so imperil the good as to make the elimination of the bad impermissible, and (2) that altering or destroying human nature need not result in the loss of our ability to make judgments about the good, because we possess a conception of the good by which we can and do evaluate human nature. I will argue that appeals to human nature tend to obscure rather than illuminate the debate over the ethics of enhancement and can be eliminated in favor of more cogent considerations. (shrink)
All parties involved in researching, developing, manufacturing, and distributing COVID-19 vaccines need guidance on their ethical obligations. We focus on pharmaceutical companies' obligations because their capacities to research, develop, manufacture, and distribute vaccines make them uniquely placed for stemming the pandemic. We argue that an ethical approach to COVID-19 vaccine production and distribution should satisfy four uncontroversial principles: optimising vaccine production, including development, testing, and manufacturing; fair distribution; sustainability; and accountability. All parties' obligations should be coordinated and mutually consistent. For (...) instance, companies should not be obligated to provide host countries with additional booster shots at the expense of fulfilling bilateral contracts with countries in which there are surges. Finally, any satisfactory approach should include mechanisms for assurance that all parties are honouring their obligations. This assurance enables countries, pharmaceutical companies, global organisations, and others to verify compliance with the chosen approach and protect ethically compliant stakeholders from being unfairly exploited by unethical behaviour of others. (shrink)
In The Ethical Project, Kitcher has three main aim: to provide a naturalistic explanation of the rise of morality and of its subsequent development, to supply an account of moral progress that explains progressive developments that have occurred so far and shows how further progress is possible, and to propose a further progressive development—the emergence of a cosmopolitan morality—and make the case that it is a natural extension of the ethical project. I argue that Kitcher does not succeed in achieving (...) any of these aims and that he cannot do so given the meager resources of his explanatory model. The chief difficulty is that Kitcher equivocates in his characterization of the original function of ethics. Although he begins by characterizing it as remedying altruism failures in order to avoid their social costs, he sometimes characterizes it instead as remedying altruism failures simpliciter. Kitcher does not explain how a practice whose original function was developed into one whose function is. Further, it appears that he cannot do so without significantly enriching his explanatory model to include a more robust account of how humans came to have the capacity to reflect on and revise norms. (shrink)
AllenBuchanan and Russel Powell’s The Evolution of Moral Progress (EMP) is likely to become a landmark. It adeptly builds on much of the recent empirical work, weaving it together with philosophical material drawn from a series of essays published by the two authors. EMP makes the case that moral progress is not only consistent with human psychology but—under some conditions—likely. At its heart is a careful, well-developed rebuttal to the idea that there are evolved constraints endogenous to (...) human minds that place significant limits on various forms of moral progress, especially on the spread and sustainability of inclusive values. The alternative picture they present acknowledges that evolutionary history has shaped how our minds produce behaviour, but emphasizes that the contexts in which they currently operate are just as pivotal. While safe and stable ecological and social circumstances are hospitable to cosmopolitanism and encouraging of inclusive values, dangerous and threatening circumstances are more favourable to parochialism, exclusivist values, and morally regressive outgroup hostility (also see Buchanan and Powell [2015], [2016], [2017]). Overall, EMP is a compelling, well-researched, and timely book. It articulates arguably the most persuasive naturalistic theory of moral progress to date, and lays the groundwork for important and impactful research. (shrink)
Massimo Renzo has recently argued in this journal that AllenBuchanan’s account of the ethics of intervention is too permissive. Renzo claims that a proper understanding of political self-determination shows that it is often impermissible to intervene in order to establish a regime that leads to more self-determination for a group of people if that group was or would be opposed to the intervention. Renzo’s argument rests on an analogy between individual self-determination and group self-determination, and once we (...) see that there are differences between the two kinds of self-determination, his argument against Buchanan fails, and thus there are more cases of permissible intervention than Renzo countenances. However, understanding these differences also reveals that Buchanan’s account is also not permissive enough. There are cases of justified intervention beyond even what Buchanan compasses. (shrink)
Scientific knowledge of how genes work is giving human beings unprecedented power to shape future human lives, for better or for worse. People involved in government, business and science are facing new questions related to the application of genetic technologies to human beings. Our technical knowledge is growing fast, but does our moral wisdom grow at the same rate?
This chapter discusses the Ganser syndrome and gives a brief account on its clinical features. A significant number of clinicians in Europe continued accepting Ganser's basic postulates that the patients showed significant memory disorder and 'answers towards the question' within the framework of traumatic or reactive hysteria. In elderly patients, Ganser type symptoms may be indicative of the onset of dementia. Ganser syndrome raises the question of the interaction between concepts, ideology and clinical observation. The clinician must be aware that (...) a misdiagnosed case of Ganser-type hysteria may result in lawsuits, unnecessary surgical interventions, inappropriate use of minor and major tranquillizers, and social consequences that may be destabilizing for the patient and family. Positive results in the organic investigation should lead to a firm diagnosis and disconfirmation of Ganser syndrome. Persistent negative results and dramatic improvement should tend to confirm the diagnosis. (shrink)
The current global COVID-19 pandemic has led to a deep and multidimensional crisis across all sectors of society. As countries contemplate their mobility and social-distancing policy restrictions, we have a unique opportunity to re-imagine the deliberative frameworks and value priorities in our food systems. Pre-pandemic food systems at global, national, regional and local scales already needed revision to chart a common vision for sustainable and ethical food futures. Re-orientation is also needed by the relevant sciences, traditionally siloed in their disciplines (...) and without adequate attention paid to how the food system problem is variously framed by diverse stakeholders according to their values. From the transdisciplinary perspective of food ethics, we argue that a post-pandemic scheme focused on bottom-up, regional, cross-sectoral and non-partisan deliberation may provide the re-orientation and benchmarks needed for not only more sustainable, but also more ethical food futures. (shrink)
Nancy MacLean’s book, Democracy in Chains, raised questions about James M. Buchanan’s commitment to democracy. This paper investigates the relationship of classical liberalism in general and of Buchanan in particular to democratic theory. Contrary to the simplistic classical liberal juxtaposition of “coercion vs. consent,” there have been from Antiquity onwards voluntary contractarian defenses of non-democratic government and even slavery—all little noticed by classical liberal scholars who prefer to think of democracy as just “government by the consent of the (...) governed” and slavery as being inherently coercive. Historically, democratic theory had to go beyond that simplistic notion of democracy to develop a critique of consent-based non-democratic government, e.g., the Hobbesian pactum subjectionis. That critique was based firstly on the distinction between contracts or constitutions of alienation (translatio) versus delegation (concessio). Then the contracts of alienation were ruled out based on the theory of inalienable rights that descends from the Reformation doctrine of inalienability of conscience down through the Enlightenment to modern times in the abolitionist and democratic movements. While he developed no theory of inalienability, the mature Buchanan explicitly allowed only a constitution of delegation, contrary to many modern classical liberals or libertarians who consider the choice between consent-based democratic or non-democratic governments (e.g., private cities or shareholder states) to be a pragmatic one. But Buchanan seems to not even realize that his at-most-delegation dictum would also rule out the employer-employee or human rental contract which is a contract of alienation “within the scope of the employment.”. (shrink)
Extended Cognition (EC) hypothesizes that there are parts of the world outside the head serving as cognitive vehicles. One criticism of this controversial view is the problem of “cognitive bloat” which says that EC is too permissive and fails to provide an adequate necessary criterion for cognition. It cannot, for instance, distinguish genuine cognitive vehicles from mere supports (e.g. the Yellow Pages). In response, Andy Clark and Mark Rowlands have independently suggested that genuine cognitive vehicles are distinguished from supports in (...) that the former have been “recruited,” i.e. they are either artifacts, or, products of evolution. I argue against this proposal. There are counter examples to the claim that “Teleological” EC is either necessary or sufficient for cognition. Teleological EC conflates different types of scientific projects, and inherits content externalism’s alienation from historically impartial cognitive science. (shrink)
Legal theorists have characterized physical evidence of brain dysfunction as a double-edged sword, wherein the very quality that reduces the defendant’s responsibility for his transgression could simultaneously increase motivations to punish him by virtue of his apparently increased dangerousness. However, empirical evidence of this pattern has been elusive, perhaps owing to a heavy reliance on singular measures that fail to distinguish between plural, often competing internal motivations for punishment. The present study employed a test of the theorized double-edge pattern using (...) a novel approach designed to separate such motivations. We asked a large sample of participants (N = 330) to render criminal sentencing judgments under varying conditions of the defendant’s mental health status (Healthy, Neurobiological Disorder, Psychological Disorder) and the disorder’s treatability (Treatable, Untreatable). As predicted, neurobiological evidence simultaneously elicited shorter prison sentences (i.e., mitigating) and longer terms of involuntary hospitalization (i.e., aggravating) than equivalent psychological evidence. However, these effects were not well explained by motivations to restore treatable defendants to health or to protect society from dangerous persons but instead by deontological motivations pertaining to the defendant’s level of deservingness and possible obligation to provide medical care. This is the first study of its kind to quantitatively demonstrate the paradoxical effect of neuroscientific trial evidence and raises implications for how such evidence is presented and evaluated. (shrink)
Introduction: Over the past twenty-five years the sporting body has been studied in a myriad of ways including via a range of feminist frameworks (Hall 1996; Lowe 1998; Markula 2003; George 2005; Hargreaves 2007) and gender-sensitive lenses (e.g. McKay 1994; Aoki 1996; Woodward 2008). Despite this developing corpus, studies of sport only rarely engage in depth with the ‘flesh’ of the lived sporting and exercizing body (Wainwright and Turner 2003; Allen-Collinson 2009) at least from a phenomenological angle, and in (...) relation to female embodiment. It seems that a more corporeally-grounded, phenomenological perspective on women’s sporting embodiment would be a welcome addition to extant studies. In this chapter I suggest that employing a feminist phenomenological framework can provide a powerful lens through which to explore the subjective, richly-textured, lived-body experiences of sport and exercise. Phenomenology of course offers only one of a multiplicity of avenues to investigate the body in sport, and this chapter provides just a small glimpse of its possibilities. To-date studies of sporting experience employing a phenomenological theoretical framework remain surprisingly under-developed (Kerry and Armour 2000), as do those using its ethnomethodological offspring (Coates 1999; Burke et al. 2008). Further, as Fisher (2000) notes, the significance of the interaction between phenomenology and feminism has only relatively recently begun to be explored. It seems timely, therefore, to address this intriguing, potentially productive, but sometimes uneasy nexus, focusing upon female running embodiment in this case. (shrink)
The philosophical or theoretical commitments informing psychological research are sometimes characterized, even by theoretical psychologists themselves, as nonempirical, outside the bounds of methodological consideration, and/or nonrational. We argue that this characterization is incoherent. We illustrate our concern by analogy with problematic appeals to Kuhn’s work that have been influential in theoretical psychology. Following the contemporary pragmatist tradition, we argue that our philosophical/theoretical commitments are part of our larger webs of belief, and that for any of these beliefs to have meaning (...) their content must be informed by our practical engagement with the world, i.e., they are based on empirical evidence, broadly construed. It is this empirical basis that allows us to recognize our commitments at all and rationally to assess and criticize them when necessary. We conclude by demonstrating a rational assessment of the philosophical/theoretical commitments underlying a recent study in the social psychology of religion. (shrink)
L'articolo discute "A Midsummer’s Night Sex Comedy", film del 1982 di Woody Allen, concentrandosi sulla dialettica tra i personaggi di Andrew (Woody Allen) e Leopold (José Ferrer) e in particolare sul loro atteggiamento nei confronti del soprannaturale. Sostengo che per comprendere appieno questa dialettica è necessario abbracciare una concezione in senso lato wittgensteiniana di che cosa vuol dire che qualcosa è soprannaturale.
Must we choose between reducing material substances to collections of properties, a’ la Berkeley and Hume or positing bare particulars, in the manner of Locke? Having repudiated the notion that a substance could simply be a collection of properties existing on their own, is there a viable alternative to the Lockean notion of a substratum, a being essentially devoid of character? E.J. Lowe and Michael Loux would answer here in the affirmative. Both recommend hylomorphism as an upgrade on the metaphysics (...) of the British empiricists: treating a material substance as its essential 'form,' this embodied 'substance' universal being, in turn, the substratum in which its 'accidents' inhere. Here, I evaluate this Aristotelian metaphysics, identifying the advantages it enjoys over the empiricist's alternatives pertaining to dependence, unity, identity, change, and the distinction between essential and accidental properties. I also develop solutions to the two problems that Loux sees it posing. (shrink)
The context of international health research involving human subjects, and this should appear obvious, is the human community. As such, basic questions of how human beings should be treated by other human beings, particularly in situations of unequal power – e.g., in the form of control, choice, or opportunity – lay at the foundations of related ethical discourse when ethics are discussed at all. I trace a narrative that follows upon a recent revision process of international guidelines for biomedical research (...) involving human subjects. I focus in particular upon the issue of a standard of care. In the second section, I draw upon philosophers John Rawls, Claudia Card, and AllenBuchanan to discuss concerns regarding the 'least advantaged members of society' in the context of global inequality. The paper includes reflections upon pedagogy in courses focused upon international health research involving human subjects. (shrink)
E.J. Lowe attempts to meld elements of volitionalism and agent causalism in his recent essay on philosophy of action, Personal Agency. United in the belief that our mental states are inefficacious when it comes to producing volitions, agent causalists disagree over just how to formulate an alternative understanding of mental agency. We exercise self-control so as to appropriate objects of reactive attitudes by being the ultimate sources of our behavior- here they concur. But the precise nature of the relation between (...) agents and the volitions that ensue upon exercises of our will is disputed. Volitionalists, for their part, refuse to countenance talk of substances as causal relata. Only events are effective, they see our mental lives and attendant behavior proceeding without us being in any way involved except, perhaps, as spectators with a rooting interest in their having favorable outcomes, the threat such a nullification would pose to our belief in free will apparently being of less concern to them than the imperative of subsuming all occurrences under natural laws. (shrink)
The indirect argument (IA) for incompatibilism is based on the principle that an action to which there is no alternative is unfree, which we shall call ‘PA’. According to PA, to freely perform an action A, it must not be the case that one has ‘no choice’ but to perform A. The libertarian and hard determinist advocates of PA must deny that free will would exist in a deterministic world, since no agent in such a world would perform an action (...) to which there were alternatives: an action there being the necessary consequence of preceding events and the laws of nature, it would not be possible for a person to perform actions besides those he actually performs. Determinism is seen here as “indirectly” ruling out free will by making the satisfaction of a necessary condition of free agency impossible, the former requiring, according to the leading proponent of libertarianism, Robert Kane, the performance of free actions. To have a free will, on his view, is to have committed “self-forming” actions, that is, to have done things to which there were alternatives the doing of which led to the development of the desires, preferences, and beliefs that make up one’s character. -/- The range of phenomena obeying probabilistic laws has yet to be ascertained. Under certain assumptions, both STR and GTR entail an indeterministic mechanics. But, contrary what is often claimed, quanta do not behave indeterministicly: the wave function/probabilistic laws being necessary only insofar as we wish to macroscopicly describe their behavior. It is far less clear, however, that the macro-events involved in human decision making and behavior, such as the releasing of neurotransmitters and the contracting of muscles, occur indeterministically. The ontological status of these events-whether or not they are the necessary effects of prior occurrences-is, of course, what matters in the free will debate. For present purposes, however, this question will be put aside. Instead, I will concentrate on buttressing the existing case against PA, aiming to show that even if deterministic laws hold at the level of macro-phenomena, free will remains a possibility. That is to say, I shall defend the thesis that so-called “Frankfurt cases” demonstrate that alternatives are not required to perform an action that is free in the sense of being something for which its agent is responsible. -/- My defense will be carried out in three stages. First, I must respond to those who maintain that a Frankfurt case is not a counterexample to PA because it is not an example of someone acting without alternatives. Here, I confront the question of how “robust” an alternative must bein order to provide an agent with a way of avoiding praise or blame for the action that she actually commits. Secondly, I must show that an agent may be praiseworthy or blameworthy despite lacking alternatives at the time at which she acts, i.e., an appropriate object of one of a Strawsonian “reactive attitude” sans what I shall call “local” alternatives. At this point, I must attend to David Widerker’s recent critique of the use of Frankfurt cases as counterexamples to PA. Finally, I set for myself what I take to be the most difficult task of a compatibilist: demonstrating that not even an “historical” alternative-the possibility of having chosen a different path in life than the one that one has actually taken-is needed to have a free will. In this connection, it will be incumbent upon me to explain why it would be fair to hold someone accountable for behavior issuing from a self she did not create, dispositions originating from natural conditions she did not establish. That is to say, in denying that a free will entails the ability to transcend oneself, I shall be faced with what Kane calls the “ultimacy” problem: how to explain away the incompatibilist’s intuition that it is senseless to adopt a reactive attitude towards someone incapable of self-transcendence, even if such a reaction is itself unavoidable. By showing that the desire for self-transcendence is itself irrational, I intend to solve this problem. I will, thus, be left defending a version of compatibilism according to which a free will is to be understood as a healthy faculty-the will-being exercised in an environment conducive to self-realization, which is its purpose. (shrink)
Is cultural evolution needed to explain altruistic selfsacrifice? Some contend that cultural traits (e.g. beliefs, behaviors, and for some “memes”) replicate according to selection processes that have “floated free” from biology. One test case is the example of suicide kamikaze attacks in wartime Japan. Standard biological mechanisms—such as reciprocal altruism and kin selection—might not seem to apply here: The suicide pilots did not act on the expectation that others would reciprocate, and they were supposedly sacrificing themselves for country and emperor, (...) not close relatives. Yet an examination of both the historical record and the demands of evolutionary theory suggest the kamikaze phenomenon does not cry out for explanation in terms of a special non-biological selection process. This weakens the case for cultural evolution, and has interesting implications for our understanding of altruistic self-sacrifice. (shrink)
Intra-molecular connectivity (that is, chemical structure) does not emerge from computations based on fundamental quantum-mechanical principles. In order to compute molecular electronic energies (of C 3 H 4 hydrocarbons, for instance) quantum chemists must insert intra-molecular connectivity “by hand.” Some take this as an indication that chemistry cannot be reduced to physics: others consider it as evidence that quantum chemistry needs new logical foundations. Such discussions are generally synchronic rather than diachronic —that is, they neglect ‘historical’ aspects. However, systems of (...) interest to chemists generally are metastable . In many cases chemical systems of a given elemental composition may exist in any one of several different metastable states depending on the history of the system. Molecular structure generally depends on contingent historical circumstances of synthesis and separation, rather than solely or mainly on relative energies of alternative stable states, those energies in turn determined by relationships among components. Chemical structure is usually ‘kinetically-determined’ rather than ‘thermodynamically-determined.’ For instance, cyclical hydrocarbon ring-systems (as in cyclopropene) are produced only in special circumstances. Adequate theoretical treatments must take account of the persistent effects of such contingent historical events whenever they are relevant—as they generally are in chemistry. (shrink)
GAMETOGÊNESE -/- Emanuel Isaque Cordeiro da Silva Instituto Agronômico de Pernambuco Departamento de Zootecnia – UFRPE Embrapa Semiárido -/- • _____OBJETIVO -/- Os estudantes bem informados, estão a buscando conhecimento a todo momento. O estudante de Veterinária e Zootecnia, sabe que a Reprodução é uma área de primordial importância para sua carreira. Logo, o conhecimento da mesma torna-se indispensável. No primeiro trabalho da série fisiologia reprodutiva dos animais domésticos, foi abordado de forma clara, didática e objetiva os mecanismos de diferenciação (...) sexual dos embriões em desenvolvimento, quais os genes envolvidos nesse processo e tudo mais. Nesse segundo trabalho, a abordagem será teórica, mas também clara, sobre a formação primordial dos gametas femininos e masculinos, através da ovogênese nas fêmeas e a espermatogênese nos machos. Esse trabalho visa levar a importância do processo de formação dos gametas e a produção hormonal das gônadas, bem como o entendimento sobre as interações com o eixo hipotálamo-hipofisário. -/- •____INTRODUÇÃO -/- A reprodução sexual é um processo mediante a qual dois organismos da mesma espécie unem seu material genético para dar lugar a um organismo fixo com combinação única de genes; para isso, cada organismo produz células que contém a metade do material genético característico da espécie. Essas células haploides (1n) são denominadas gametas; ao combinar-se um gameta masculino com um feminino produz-se uma célula diploide (2n) (zigoto ou ovo) a partir da qual se forma o embrião. A grande maioria das espécies com reprodução sexual são anisogâmicas, o que significa que produzem dois tipos de gametas diferentes: os gametas masculinos são microscópios, móveis e produzem-se em grande quantidade, enquanto que os femininos são grandes, imóveis e produzem-se em menor quantidade. O tipo de gameta que um indivíduo produz é o que define seu sexo; sobre os animais o macho é o indivíduo que produz grandes quantidades de espermatozoides e a fêmea produz uma menor quantidade de óvulos, enquanto que nas plantas as gônadas masculinas são as produtoras pólen e as femininas produzem oosferas. Os gametas são diferentes do resto das células do organismo, as quais se chamam células somáticas; essas últimas são diploides porque contém dois pares de cromossomos, um par herdado do pai do indivíduo e o outro da mãe. As células somáticas, ademais, se dividem por mitose, ao qual os cromossomos se duplicam antes de cada divisão celular e cada uma das células filhas recebe um complemento diploide idêntico dos cromossomos, logo todas as células somáticas de um indivíduo possuem o mesmo material genético, embora cada tipo celular expresse diferentes combinações de genes. Em contraponto, os gametas são células haploides porque possuem somente um par de cromossomos e a metade do material genético característico da espécie. Cada um dos cromossomos em um gameta é resultado da recombinação dos genes contidos nos cromossomos paterno e materno do indivíduo que originam o gameta, e cada um destes possuem uma combinação única de genes. Os gametas se formam a partir das células germinais, que são células que em sua origem são diploides e elas de “comprometem” a manter-se como uma linha celular especial que em determinado momento sofrerá o processo de meiose para dar origem aos gametas haploides, sejam óvulos ou espermatozoides segundo o sexo do animal. Como descrito no trabalho sobre a diferenciação sexual, as células germinativas primordiais originam-se no epiblasto do embrião, e migram desde o saco vitelino até colonizar as cristas gonodais, onde, por sua vez, proliferam-se e se organizam junto com as células somáticas da gônada primitiva para formar o testículo ou o ovário. As células germinais masculinas e femininas tem a mesma origem embrionária. As gônadas indiferenciadas em um embrião possuem três tipos celulares: as células que dão origem aos gametas (ovogonia ou espermatogonia), as precursoras de células que nutrem os gametas em desenvolvimento (células da granulosa no ovário; células de Sertoli no testículo) e as precursoras de células que secretam hormônios sexuais (células da teca no ovário; células de Leydig no testículo). As células germinais são as únicas estruturas do organismo que têm a capacidade de dividir-se por meiose sofrendo uma redução no número de seus cromossomos, sendo responsável pela transmissão da carga genética aos descendentes. Em contraste, as células somáticas somente se dividem por mitose. A formação dos gametas compreende fases sequenciais de mitose, meiose e pós-meiose. Esses processos são altamente organizados e necessitam de um preciso e bem coordenado programa de expressão genética. Uma das características importantes da gametogênese é a redução cromossômica, que através da meiose, reduz pela metade o número de cromossomos e produz células distintas entre si, devido a trocas de material genético entre os pares de cromossomos provenientes do pai e da mãe, o que ocorre no processo de “crossing over” durante a primeira fase da meiose. A gametogênese é o processo mediante o qual as células germinais de cada sexo se multiplicam, dividem e diferenciam até formar os gametas. No caso da formação dos gametas masculinos o processo recebe o nome específico de espermatogênese, e para os gametas femininos é denominado como ovogênese. Embora os dois processos alcancem o objetivo comum de produção das células haploides, por onde compartilham algumas características, existem diferenças marcadas entre eles devido a necessidade de produzir um número muito distinto de gametas, de tamanho diferente, e com características de motilidade também distintas. -/- •___ESPERMATOGÊNESE -/- A espermatogênese é o processo mediante o qual se produz os gametas masculinos denominados espermatozoides. Durante a vida fetal as células germinais e as células somáticas do testículo em formação organizam-se em túbulos seminíferos que se derivam dos cordões sexuais primários e conformam a maior parte da medula do testículo. Na etapa fetal cada tubo seminífero é delimitado por uma membrana basal, recoberta na parte interior pelas células precursoras das células de Sertoli (um tipo de células somáticas). No exterior do túbulo localizam-se as células precursoras das células de Leydig ou intersticiais (figura 1), que também são células somáticas. Entre a membrana basal e as células de Sertoli encontram-se algumas células germinais denominadas espermatogonias de reserva A0 (denominadas gonócitos) que serão o único tipo de células germinais presentes no testículo enquanto o animal não alcançar a puberdade. As células de Sertoli estabelecem na região basal uniões oclusoras entre si, formando parte da barreira hemato-testicular. As espermatogonias A0 localizam-se por dentro da membrana basal do túbulo seminífero, embora fora da barreira hemato-testicular. Figura 1: fase neonatal. Nota-se a grande infiltração de tecido intersticial em quase 50% da seção originando que os túbulos sejam pequenos e redondos em sua maioria. O citoplasma e núcleo das células pré-Leydig são notadas claramente por essa ser uma espécie suína onde o tecido intersticial está claramente diferenciado. Hematoxilina-eosina (X 220.5). Fonte: Embrapa. -/- O número de células de Sertoli no testículo depende da influência do hormônio folículo estimulante (FSH) presente durante a vida fetal e as primeiras etapas de vida pós-natal. A população de células de Sertoli ao chegar a puberdade se manterá fixa durante o resto da vida do animal; existe uma relação positiva entre o tamanho e a população de células de Sertoli e a capacidade de produção de espermatozoides do testículo. As células de Sertoli são as únicas células somáticas que estão no epitélio seminífero, e sua função é a nutrição, sustentação e controle endócrino das células germinais. As células de Sertoli participam ativamente no processo de liberação dos espermatozoides para a luz do túbulo. Nesse momento, as células de Sertoli realizam a fagocitose de parte do citoplasma do espermatozoide dos chamados corpos residuais. As células de Sertoli também fagocitam as células germinais que se degeneram no curso normal da espermatogênese. Essas células ainda sintetizam grande quantidade de proteínas, como por exemplo as proteínas ABP (androgen hinding protein), que transportam andrógenos para todo o aparelho reprodutivo, transferrinas, que transportam ferro para a respiração celular das células germinais e também às inibinas, que regulam a liberação de FSH pela hipófise, através de um sistema de retroalimentação (feedback) negativa (figura 2). Figura 2: epitélio seminífero, células de Sertoli (flecha) (400 X). Fonte: Embrapa. -/- Antes da puberdade dos túbulos seminíferos observam-se ao corte como estruturas de diâmetro pequeno, sem luz, e conformados unicamente pelas células de Sertoli e espermatogonias de reserva e rodeados por abundante tecido intersticial, ao que estão presentes as células precursoras das células de Leydig. Ainda antes da puberdade, a diferenciação celular manifesta-se primeiro pela presença de espermatócitos primários, os quais se degeneram em geral na fase de paquíteno, por falta de estimulação hormonal. A partir de que o animal chega a puberdade inicia-se o processo de espermatogênese, que se manterá durante toda a vida do animal, exceto em espécies de animais silvestres muito estacionais, ao qual pode se suspender durante a época não reprodutiva para voltar e ser retomada na época ou estação reprodutiva. Depois da puberdade, os túbulos seminíferos possuem um diâmetro muito maior; em seu interior observa-se um grande número de células germinais de todos os tipos, diferentes estádios de divisão, e em seu lúmen contém líquido e espermatozoides. Ainda sobre o alcancei da puberdade, as espermatogonias começam a dividir-se aceleradamente por mitose, enquanto que no espaço intersticial as células mesenquimais também começam a se diferenciar e a dar origem as células de Leydig (figura 3). A partir dessa etapa as células de Leydig (totalmente diferenciadas) são também evidentes no exterior do túbulo, junto com as células mioides ou peritubulares que o rodeiam o que ao contrair-se são responsáveis por controlar o avanço dos fluidos e as células presentes no lúmen do túbulo. As células mioides estão situadas ao redor do túbulo, e é creditado a elas a promoção da contração e da integridade estrutural do túbulo. Esse tipo celular apenas se diferencia na puberdade pela ação dos andrógenos (figura 4). As interações entre as células de Sertoli e as mioides parecem ter um papel importante na manutenção das funções do testículo. Durante o processo de espermatogênese, as espermatogonias de reserva dividem-se periodicamente e enquanto algumas células fixas permanecem como espermatogonias de reserva, outras proliferam e sofrem uma seção de divisões mitóticas durante as quais se vão diferenciando até formarem espermatócitos primários (espermatocitogênese ou fase de mitose), logo sofrem divisões especiais mediante as quais reduzem seu número de cromossomos (fase de meiose), e ao final trocam de forma para converter-se em espermatozoides (espermatocitogênese) (figura 5). Cada uma dessas etapas da espermato- gênese será descrito detalhadamente adiante, antes é necessário a explicação de algumas características das células de Sertoli e de Leydig que ajudarão a entender seu papel durante a espermatogênese. Figura 3: células de Leydig no espaço intersticial do testículo bovino adulto PAS (400 X). Fonte: Embrapa. -/- Figura 4: o estabelecimento da puberdade pela presença de espermatozoides no túbulo. Hematoxilina-eosina (400 X). Fonte: Embrapa. Figura 5: fases mitóticas das espermatogonias (A0 e B) para formação de um espermatócito primário e as duas fases de meiose que se sucedem antes da espermatogênese. Fonte: ZARCO, 2018. -/- Ao início da espermatocitogênese as uniões oclusoras entre as células de Sertoli se abrem por etapas (como as comportas de um submarino) para permitir a passagem das espermatogonias em direção ao centro do túbulo seminífero sem que se estabeleça uma continuidade entre o exterior e o interior da barreira hemato-testicular. Uma vez ultrapassada essa barreira, as sucessivas gerações de espermatogonias, espermatócitos, espermátides e espermatozoides irão se localizar em direção ao interior do túbulo seminífero, em estreita associação com as células de Sertoli. Em consequência, as células de Sertoli dividem o túbulo seminífero em dois compartimentos; o compartimento basal (debaixo das uniões oclusoras das células de Sertoli), ao qual residem as espermatogonias de reserva, e o compartimento adluminal (em direção ao centro do túbulo), cujos espaços entre as células de Sertoli desenvolvem o resto do processo de espermatogênese (meiose e espermatocitogênese). Esse feito é importante porque durante a vida fetal as únicas células germinais existentes eram as espermatogonias de reserva, pelo que os antígenos expressados por gerações mais avançadas (espermatogonias intermediárias, secundárias, espermátides e espermatozoides) não são reconhecidos como próprios do corpo pelo sistema imunológico. Logo, o anterior implica que deve existir uma barreira entre eles e o sangue para evitar um ataque imunológico. Em todas as etapas da espermatogênese, as células de Sertoli atuam como células de suporte para as células germinais, que sempre permanecem recoberta pela membrana das células de Sertoli. Também atuam como células nutricionais já que proporcionam o meio em que as células germinais se desenvolvem e maturam, assim como as substâncias que regulam e sincronizam as sucessivas divisões e transformações das células germinais. As células de Sertoli produzem hormônios, como estrógenos e inibina que atuam sobre a hipófise para regular a secreção das gonadotropinas que controlam a espermatogênese. As células de Leydig que residem no exterior do túbulo seminífero também são importantes para a espermatogênese: produzem a testosterona que estimula e mantém a espermatogênese, bem como serve como substrato sobre o qual atua como aromatizador das células de Sertoli para transformá-las em estrógenos. Como supracitado, para seu estudo podemos dividir a espermatogênese em três fase: espermatocitogênese, meiose e espermiogênese (figura 6). Agora, serão descritas cada uma dessas etapas. Em algumas espécies, incluindo no homem, os macrófagos representam o segundo tipo celular intersticial mais numeroso no testículo, depois das células de Leydig. Os macrófagos e vários subtipos de linfócitos são identificados nós testículos de ovinos e ratos. Eles estão intimamente associados com as células de Leydig e atuam juntamente na regulação da esteroidogênese. Figura 6: fluxograma da espermatogênese. -/- Espermatocitogênese -/- A espermatocitogênese, também chamada de etapa proliferativa ou de mitose, consiste numa série de divisões mitóticas sofridas pelas células descendentes de uma espermatogonia de reserva. Uma vez que a célula se divide, abandona o estado de reserva e começa um processo de diferenciação. As espermatogonias de reserva (denominadas espermatogonias A0 na rata ou As nos humanos) são células que existem desde a vida fetal e que permanecem mitoticamente inativas durante a infância. Uma vez que alcançam a puberdade começam a dividir-se em intervalos regulares, e as células filhas podem permanecer como espermatogonias de reserva ou abandonar a reserva e ingressar na dita espermatocitogênese. Uma vez abandonada a reserva, as células filhas que vão se formando em cada divisão permanecem unidas por pontes citoplasmáticas, constituindo um clone que se divide sincronicamente. As células que se formam depois de cada divisão continuam sendo espermatogonias, porém cada geração é ligeiramente diferente da anterior. Na rata, por exemplo, as espermatogonias tipo A0 ao dividir-se originam espermatogonias do tipo A1, que em sucessivas divisões formam espermatogonias dos tipos A2, A3 e A4, as quais, por sua vez, sofrem outra mitose para formar espermatogonias intermediárias e uma mais para formar espermatogonias do tipo B. Essas últimas se diferenciam (sem se dividir) em espermatócitos primários, processo em que termina a fase de espermatocitogênese, que literalmente significa processo de geração de espermatócitos. As espermatogonias tipo A0 são a fonte para a contínua produção de gametas. A metade delas se dividem e formam células iguais (as chamadas células tronco) e a outra metade forma as espermatogonias A1, que sofre novas divisões mitóticas e formam os tipos 2, 3 e 4. O tipo A4 sofre mitose para formar a intermediária (A In), que por mitose, forma a tipo B (figura 6). Esses tipos de espermatogonias podem ser identificadas em evoluções histológicas de acordo com sua organização topográfica na membrana basal dos túbulos seminíferos ou mediante seu conteúdo de heterocromatina. Outra maneira de diferenciação se baseia em marcadores moleculares específicos que distinguem as espermatogonias tronco (A0) das demais, com os fins de isolamento, desenvolvimento in vitro e transplante. As tipo B passam por mitose para formarem os espermatócitos primários; estes iniciam a primeira etapa da meiose formando os espermatócitos secundários; na segunda etapa da divisão meiótica, cada espermatócito secundário se divide e formam as chamadas espermátides. Quando o testículo alcança seu desenvolvimento total, a meiose completa-se e as espermátides originadas se convertem em espermatozoides. Um dos maiores sinais característicos desse fenômeno é o alargamento das espermátides e sua migração em direção ao lúmen do túbulo seminífero (figuras 4, 7 e 8). Figura 7: espermatogonias marcadas por imuno-histoquímica, anticorpo monoclonal TGFa (400 x). Figura 8: fases de divisões meióticas (M), espermatócitos em paquíteno (PA) e espermatócitos secundários (ES). -/- Figura 9: estádio posterior a liberação dos espermatozoides na luz do túbulo. Hematoxilina-eosina (400 x). Mediante as seis divisões mitóticas que ocorrem durante a espermatocitogênese se forma potencialmente um clone de 64 espermatócitos primários a partir de cada espermatogonia A que ingressa sobre o processo. Não obstante, algumas células sofrem apoptose em cada uma das etapas do processo, ao qual o número real formado é menor. Em outras espécies produzem-se um transcurso similar de divisões mitóticas sucessivas durante a espermatocitogênese, embora a nomenclatura utilizada possa ser distinta, por exemplo nos bovinos as duas últimas divisões mitóticas dão origem as espermatogonias de tipo B1 e B2. -/- Meiose -/- Uma vez que as espermatogonias B se diferenciam em espermatócitos primários, esses iniciam a etapa de meiose, com uma nova divisão; desta vez a divisão é do tipo meiótica. Ao completar-se a primeira divisão meiótica (meiose I) se obtém os espermató-citos secundários, que ao sofrer a segunda divisão meiótica (meiose II) dão origem as espermátides. Vale salientar que a meiose é o processo mediante o qual reduz-se a metade do número de cromossomos, pelo que as espermátides que se obtém são células haploides (1n). Os espermatócitos secundários que se formam depois da primeira divisão meiótica contém a metade do número normal de cromossomos, porém a mesma quantidade de DNA já que cada cromossomo é duplo. As espermátides formadas na conclusão da segunda divisão meiótica (figura 7), por sua vez, contém a metade dos cromossomos, e esse já não são duplos, já que se trata de células 1n. Também deve-se enfatizar que durante a meiose é relevante o entrecruzamento dos cromossomos homólogos, pelo que cada espermátide possui uma combinação única e diferente de genes paternos e maternos. Outro ponto que deve ser levado em consideração é que cada espermátide somente possui um cromossomo sexual; a metade das espermátides contém o cromossomo X herdado da mãe do macho que está levando a cabo a espermatogênese e a outra metade contém o cromossomo Y herdado de seu pai. Para cada espermatócito primário que entra no processo de meiose obtém-se cerca de quatro espermátides, pelo qual ao ser completada a meiose potencialmente se poderiam formar até 256 espermátides por cada espermatogonia que abandona a reserva e ingressa na espermatocitogênese. -/- Espermiogênese -/- Durante a espermiogênese, também chamada de fase de diferenciação, as esper-mátides sofrem, sem se dividir, uma metamorfose que as transforma em espermatozoides, os quais finalmente são liberados das células de Sertoli em direção ao lúmen do túbulo seminífero. A espermiogênese é um processo complicado e longo já que a espermátide deve sofrer complexas trocas nucleares, citoplasmáticas e morfológicas que resultam na forma-ção dos espermatozoides. Algumas dessas mudanças incluem a condensação do material nuclear para formação de um núcleo plano e denso, a eliminação do citoplasma para a constituição de uma célula pequena, a formação de uma estrutura especializada denomi-nada acrossomo ou tampa cefálica, e a formação do pescoço e da cauda (flagelo) do esper-matozoide, do que depende a sua motilidade. Durante a maior parte da espermiogênese, as espermátides se mantém com uma estreita associação com as células de Sertoli; logo, chega-se a observar, então, flagelos que se projetam em direção a luz do túbulo que pare-cem sair das células de Sertoli, sendo na realidade os flagelos dos espermatozoides que ainda não tinham sido liberados pelo lúmen. Ao liberar os espermatozoides em direção a luz do túbulo, as células de Sertoli realizam a fagocitose de parte do citoplasma dos espermatozoides (corpos residuais). Também fagocitam os restos de todas as células germinais que sofrem apoptose ou degeneram-se durante a espermatogênese. Credita-se que ao realizar essas funções as células de Sertoli podem fazer uma monitoração eficiente da espermatogênese, o que lhes permitiria emitir sinais para colaborar na regulação desse processo em nível gonodal e a nível sistêmico através da secreção de hormônios como a inibina e o estradiol. Além da inibina e activina, as células de Sertoli sintetizam outras proteínas, como a ABP (proteína ligadora de andrógenos) que serve como uma molécula de transporte de andrógenos dentro dos túbulos seminíferos, ductos deferentes e epidídimo, ou a transfer-rina, que transporta o ferro necessário para a respiração celular. -/- Resultados da espermatogênese -/- O resultado da espermatogênese não significa apenas uma simples multiplicação das células germinais (até 256 espermatozoides a partir de cada espermatogonia A1), senão que através dela são produzidos gametas haploides pequenos, móveis e com grande diversidade genética entre eles, ao mesmo tempo que se mantêm uma reversa de células mãe (espermatogonias A0) a partir das quais se poderiam originar novos ciclos de esper-matogênese durante o resto da vida do animal. -/- Controle hormonal da espermatogênese -/- Como mencionado, o FSH reproduz um importante papel para o estabelecimento das células de Sertoli durante a vida fetal e início da vida pós-natal. O começo da esper-matogênese também é estimulado pelo FSH, que atua sobre as células de Sertoli para estimular sua função e a ativação de sinais dessas células em direção as células germinais, incluindo-as a abandonar a reserva e ingressar na espermatogênese. O FSH, assim mesmo, estimula a mitose durante o resto da espermatogênese e aumenta a eficiência do processo, já que reduz a apoptose e a degeneração de espermatogonias intermediárias e do tipo B. O FSH também estimula as células de Sertoli para produzirem inibina e ABP. Uma vez iniciada a espermatogênese somente requerem níveis baixos de FSH para se mantê-la. As células de Sertoli também devem ser estimuladas pela testosterona para funcio-nar de maneira adequada; se requer também do LH hipofisário: hormônio que estimula as células de Leydig para produzir testosterona. Por sua vez, a secreção de LH e FSH é regulada pelo GnRH hipotalâmico: esse neurohormônio também faz parte do mecanismo de regulação da espermatogênese. A espermatogênese também é modulada em nível local mediante a produção de determinados fatores e interações entre as células. Dentro dos fatores locais podemos mencionar o fator de crescimento parecido com a insulina 1 (IGF-1), o fator de crescimen-to transformante beta (TGF- β), activina, ocitocina e diversas citocinas. Entre as intera-ções celulares existem tanto uniões de comunicação entre as células de Sertoli e as células germinais, como pontes citoplasmáticas entre todas as células germinais que formam o clone de células descendentes de uma espermatogonia A1. Uma vez que as células de Sertoli iniciam sua função na puberdade é possível manter experimentalmente a espermatogênese somente com testosterona, sem ser requeri-dos nenhum outro hormônio. A quantidade de espermatozoides produzidos, no entanto, é maior quando há presença do FSH. Abaixo do estímulo do FSH as células de Sertoli produzem estradiol e inibina, hormônios que geram uma retroalimentação sobre o eixo hipotálamo-hipofisário para a regulação da secreção de gonadotropinas. Em particular, a inibina reduz a secreção de FSH, pelo qual é factível que sirva como um sinal que evite uma excessiva estimulação as células de Sertoli. -/- Ciclo do epitélio seminífero -/- Em cada espécie as espermatogonias de reserva iniciam um novo processo de divi-sões celulares em intervalos fixos: a casa 14 dias no touro; 12 dias no garanhão e a cada 9 dias no cachaço (reprodutor suíno). A nova geração de células que começam a proliferar sobre a base do tubo deslocam-se em direção ao centro do túbulo a geração anterior, que por sua vez deslocam-se as gerações anteriores. Devido as mudanças que vão sofrendo cada geração celular se ajustam a tempos característicos de cada etapa, já que rodas as células em uma determinada seção do túbulo estão sincronizadas entre si pelas células de Sertoli; em cada espécie somente é possível encontrar um certo número de combinações celulares: 14 diferentes combinações no caso da rata, 8 no touro e 6 no ser humano. A sucessão de possíveis combinações até regressar a primeira combinação se conhece como o ciclo do epitélio seminífero. Na maioria das espécies os espermatozoides que são libera-dos em direção a luz do túbulo provém das células que entraram no processo de esperma-togênese quatro gerações antes que a geração que está ingressando nesse momento, pelo que a espermatogênese no touro dura ao redor de 60 dias e um pouco menos em outras espécies domésticas. Significa que os efeitos negativos das alterações na espermatogêne-se podem estar presentes até dois meses depois de que se produziram essas alterações. Como supracitado, geralmente se observa a mesma combinação celular em toda a área de uma determinada secção transversal do túbulo seminífero. No entanto, se fizermos uma série de secções, observa-se que ao longo do túbulo há uma sucessão ordenada de combinações (a primeira em uma determinada secção; a segunda combinação na seguinte secção, e assim sucessivamente em secções subsequentes até regressar a primeira combi-nação. Teremos, então, que ao início da divisão das espermatogonias A1 se produz de forma sincronizada em uma secção do túbulo, e vai-se transmitindo como uma onda peristáltica as secções adjacentes. Esse processo é denominado como onda do epitélio seminífero e graças à esse túbulo seminífero sempre tem secções em todas as etapas da espermatogênese, com o que se alcança uma produção constante de espermatozoides. -/- Alterações da espermatogênese -/- Nas espécies estacionais a espermatogênese, como já mencionado, pode reduzir-se ou inclusive suspender sua atividade fisiológica durante a época não reprodutiva dessas espécimes, porém esse processo fisiológico não pode ser considerado como uma altera-ção. No entanto, a espermatogênese só pode ser alterada pelas enfermidades ou por fatores externos. A principal causa de alterações na espermatogênese é o aumento da temperatura testicular. Por isso, os testículos são localizados na saco escrotal e são “caídos” para fora do corpo como pode-se observar nos bovinos, caprinos, ovinos, caninos e no próprio homem. A temperatura testicular deve estar cerca de 2 a 6 °C abaixo da temperatura corporal normal. As células germinais masculinas são sensíveis ao calor, pelo qual na maioria dos mamíferos os testículos se encontram fora da cavidade abdominal e existe um sofisticado sistema de termorregulação para mantê-los a uma temperatura menor que a corporal. Se a temperatura corporal for elevada ou se os testículos permanecerem na cavidade abdominal, ou ainda se os sistemas termorreguladores do testículo sejam afetados por fatores inflamatórios como edema ou falta de mobilidade testicular dentro do escroto, a temperatura do tecido testicular aumentará e a espermatogênese sofrerá alterações proporcionais ao excesso de temperatura e a duração da elevação. A espermatogênese também pode ser afetada pela exposição a hormônios ou a outras substâncias. É possível que a causa mais comum (sobretudo no homem) seja o uso de esteroides anabólicos, que elevam a concentração de andrógenos na circulação, provo-cando um feedback negativo sobre a secreção de gonadotropinas. Ao deixar de estimular-se o testículo pelas gonadotropinas, este deixará de produzir testosterona, e as concentra-ções de andrógeno exógeno nunca alcançará as altíssimas concentrações de testosterona que normalmente estão presentes a nível do tecido testicular por ser o local onde se produz o hormônio. Também se supõe que diversas substâncias com propriedades estrogênicas derivadas de processos industriais (indústria dos plásticos, hidrocarbonetos etc.) e presentes no ambiente (fatores xenobióticos) podem ser responsáveis pelas alterações na espermatogênese em diversas espécies, entre as quais se inclui o ser humano. -/- • OVOGÊNESE E FOLICULOGÊNESE -/- A ovogênese é o processo seguido pelas células germinais da fêmea para a forma-ção dos óvulos, que são células haploides. Durante a vida fetal as células germinais proliferam-se no ovário por mitose, formando um grande número de ovogonias, algumas das quais se diferenciam em ovócitos primários que iniciam sua primeira divisão meiótica para deter-se na prófase da divisão. Somente alguns desses ovócitos primários retornarão e concluirão a primeira divisão meiótica em algum momento da vida adulta do animal, dando origem a um ovócito secundário e a um corpo polar. O ovócito secundário inicia a sua segunda divisão meiótica, a qual volta a ficar suspensa até receber um estímulo apropriado, já que somente os ovócitos secundários que são ovulados e penetrados por um espermatozoide retornam e concluem a segunda divisão meiótica, dando origem a um óvulo (figura 10). O processo de ovogênese é realizado dentro dos folículos ovarianos, que também tem que sofrer um longo transcurso de desenvolvimento e diferenciação denominado foliculogênese pelo que a ovogênese como tal realiza-se dentro do marco desse último processo. Por essa razão, na seguinte seção descreverei tanto a ovogênese como a folicu-logênese, e a relação que existe entre ambos. Figura 10: representação da ovogênese. Na etapa de proliferação, as células germinais se diferen-ciam por mitose. A meiose I se caracteriza por uma prófase prolongada, ocorrendo a duplicação do DNA. Nas duas divisões, que ocorrem antes da ovulação e depois da fertilização, a quantidade de DNA é reduzida a 1n, com o fim de que a fusão dos pronúcles (singamia) pós-fertilização, seja gerado um zigoto com um número de cromossomos de 2n (diploide). -/- Geração de ovócitos primários e folículos primordiais Tanto a ovogênese como a foliculogênese iniciam-se durante a vida fetal, quando as células germinais primordiais provenientes do saco vitelino colonizam a gônada primitiva e, junto com as células somáticas z organizam-se para a formação dos cordões sexuais secundários, que se desenvolvem principalmente no córtex do ovário. Nesse período, as células germinais que colonizaram o ovário sofrem até 30 divisões mitóticas, proliferando-se até formar milhares ou milhões de ovogonias, que inicialmente formam “ninhos” constituídos cada um deles por um clone de várias ovogonias que descendem da mesma célula precursora e que se mantêm unidas por pontes citoplasmáticas, sincronizan-do suas divisões mitóticas. Nessa etapa alcança-se a máxima população de células germinais no ovário, que antes de nascer se reduzirá drasticamente por apoptose. No ovário do feto humano chegam a haver até sete milhões de células germinais que ao nascimento se reduzem a dois milhões. Os ovários fetais do bovino, de maneira análoga, chegam a ter até 2.100.000 células germinais, que ao nascimento reduzem para 130.000 aproximadamente. A redução no número de ovogonias produz-se ao mesmo tempo que essas células, que vêm dividindo-se por mitose e estão agrupadas em ninhos, iniciam sua primeira divisão meiótica para se transformarem em ovócitos primários: células germinais que se encontram em uma etapa de suspensão (diplóteno) da prófase da primeira divisão meiótica. Nesse período produz-se uma grande proporção de células germinais; as células somáticas dos cordões sexuais, por sua vez, emitem projeções citoplasmáticas que separam a isolam os ovócitos primários sobreviventes, ficando cada um deles rodeados por uma capa de células aplanadas da (pré) granulosa. Ao mesmo tempo em que se forma uma membrana basal entre as células da granulosa e o tecido intersticial do ovário. Ao ovócito primário rodeado de uma capa de células da (pré) granulosa aplanadas e delimita-das por uma membrana basal denomina-se de folículo primordial (figura 11). Nas vacas os folículos primordiais bem formados já estão presentes nos ovários a partir do dia 90 da gestação. A maioria dos folículos primordiais com os que nasce uma fêmea se manterão inativos durante um longo tempo; muitos deles durante toda a vida do animal. Nos folículos primordiais inativos tanto os ovócitos primários como as células da granulosa conservam sua forma original e mantém um metabolismo reduzido estritamente ao mínimo necessário para manter-se viáveis. Por essa razão, ao realizar um corte histológico de qualquer ovário as estruturas mais numerosas que se observam serão os folículos primordiais. No entanto, cada dia da vida de um animal, inclusive desde a vida fetal, um certo número de folículos primordiais reiniciam seu desenvolvimento, e a partir desse momento um folículo exclusivamente pode ter dois destinos: o primeiro, prosseguir seu desenvolvi-mento até chegar a ovular, e o segundo (que é muito mais frequente) encontrar em algum momento condições inadequadas que fazem fronteira com ele para parar seu desenvolvi-mento, levando-o a sofrer atresia e degenerar até desaparecer do ovário. Figura 11: sequência da foliculogênese apresentando as diferentes estruturas que podemos encontrar em cada fase. Fonte: ZARCO, 2018. Culminação da ovogênese A ovogênese somente se completará quando um ovócito primário reinicia a meio-se; completa sua primeira divisão meiótica para formar um ovócito secundário e um primeiro corpo polar e, quando, finalmente sofrer uma segunda divisão meiótica para formar um óvulo e um segundo corpo polar. Os óvulos são as células 1n que constituem os gametas femininos, pouco numerosos, grandes e imóveis. A grande maioria dos ovóci-tos primários, como veremos mais adiante, nunca retomam a meiose e, em consequência, não chegam a formar ovócitos secundários, e muitos dos ovócitos secundários tampouco sofrem uma segunda divisão meiótica, pelo que não chegam a formar os óvulos. Ao longo da vida de uma fêmea, na maioria das espécies, menos de 0,1% dos ovócitos primários (um a cada mil) chega a terminar a ovogênese, dando origem a um óvulo. O supracitado deve-se a que a ovogênese somente pode retomar-se e ser completa-da em ovócitos primários que se encontram dentro dos folículos primordiais que (uma vez ativados) vão alcançando diversas etapas de seu desenvolvimento em momentos precisos aos que encontram as condições ideais de oxigenação, nutrição, vascularização e exposição a fatores parácrinos e a exposição a concentrações de hormônios que se requerem para que o folículo continue em cada etapa de seu desenvolvimento com o processo de foliculogênese até chegar a ovular. Qualquer folículo que não esteja nessas condições ao longo do desenvolvimento sofrerá degeneração e atresia, pelo que o ovócito primário em seu interior nunca chegará ao ponto em que pode retomar a primeira divisão meiótica. No que resta da presente seção revisaremos o processo de foliculogênese em cujo marco se desenvolve a ovogênese; havemos que tomar de conta que essa última se limita ao que ocorre nas células germinais (ovogonia, ovócito primário, secundário e óvulo), pelo qual depende intimamente do desenvolvimento do folículo de que essas células formam parte. Em um princípio a ativação do folículo primordial e o desenvolvimento folicular são independentes das gonadotropinas: não se conhecem os mecanismos precisos median-te os quais um folículo primordial se ativa e reinicia seu desenvolvimento, nem como se decide quais folículos, dentre as dezenas de milhares de ou centenas de milhares presentes em um ovário se reativarão em um dia em particular. A reativação trata-se de uma liberação de influência de fatores inibidores, já que os folículos primordiais se reativam espontaneamente quando cultivados in vitro, isolados do resto do tecido ovariano. Uma vez que um folículo primordial se ativa, inicia-se um longo processo de desenvolvimento que somente depois de vários meses (ao redor de cinco meses no caso dos bovinos) o levará a um estádio em que seu desenvolvimento posterior requer a presença das gonado-tropinas; daí que se diz que as primeiras etapas do desenvolvimento são independentes das gonadotropinas. Durante a fase independente de gonadotropinas, um folículo primordial que tenha sido ativado e tenha começado a crescer; passará primeiro para a etapa de folículo primá-rio, caracterizada por conter um ovócito primário que está rodeado, por sua vez, por uma capa de células da granulosa, que não são planas, e sim cúbicas. Depois, se o folículo continuar crescendo se transformará em um folículo secundário, ao qual as células da granulosa começam a proliferar (aumentando em número) e se organizam em duas ou mais capas que rodeiam o ovócito primário. Entre o ovócito e as células da granulosa que o rodeiam se forma nesta uma zona pelúcida; ainda assim o ovócito mantém contato direto com essas células, mediante o estabelecimento de pontes citoplasmáticas que atravessam a zona pelúcida. Através dessas pontes citoplasmáticas as células da granulosa podem passar nutrientes e informação ao ovócito primário. O volume e o diâmetro do ovócito primário aumentam ao mesmo tempo que as células da granulosa proliferam-se, para incrementar as capas ao redor do ovócito. De maneira gradual o citoplasma do ovócito primário aumenta até 50 vezes seu volume e a proliferação das células continua. Esses folículos que possuem cada vez mais células e portanto mais capas de células da granulosa se denominam folículos secundários. Para evitar confusões, há a necessidade de nomen-clatura ao qual o folículo vá mudando de nome de primordial a primário e logo, de secun-dário, a terciário, por sua vez, o ovócito que encontra-se em seu interior, a todo momento, segue sendo um ovócito primário. Durante a etapa dependente de gonadotropinas, os folículos secundários começam a formar um espaço cheio de líquido, o antro folicular, desse modo se convertem em folí-culos terciários. Com a utilização de outra nomenclatura, a formação do antro marca a transição entre folículos pré-antrais (sem antro) e folículos antrais (com antro). Em algum momento dessa transição entre folículo secundário e terciário, também aparece a depen-dência de folículos em direção as gonadotropinas, pelo qual somente podem seguir crescendo na presença do hormônio luteinizante (LH) e do hormônio folículo estimulante (FSH). Nos bovinos e em outras espécies (para seu estudo), os folículos antrais são dividi-dos em pequenos, médios e grandes. Embora todos eles possuam um antro folicular, dependendo do seu grau de desenvolvimento requerem diferentes concentrações de gona-dotropinas para continuar o crescimento. Os folículos antrais mais pequenos somente re-querem concentrações baixas de LH e FSH, pelo qual podem continuar crescendo em qualquer momento do ciclo estral inclusive em animais que não estão ciclando (fêmeas em anestro pré-puberal, gestacional, lactacional, estacional). Nas etapas posteriores os folículos antrais requerem primeiro concentrações elevadas de FSH, e nas etapas finais somente podem continuar crescendo na presença de pulsos frequentes de LH, pelo qual somente os folículos que encontram-se sob concentrações apropriadas desses hormônios podem seguir crescendo. Por essa razão, nos animais que se encontram em anestro de qualquer tipo somente é possível encontrar folículos antrais pequenos ou médios, segundo a espécie, e nos animais que se encontram ciclando (estro) o maior tamanho folicular encontrado em um determinado dia do ciclo dependerá das concentrações de FSH e LH presentes nesse momento e nos dias anteriores. Um folículo que chega ao estado máximo de desenvolvimento, conhecido como folículo pré-ovulatório, ao final, somente chegará a ovular se for exposto a um pico pré-ovulatório de LH. Como supracitado, cada dia na vida de uma fêmea inicia seu desenvolvimento um certo número de folículos; a grande maioria sofrem atresia, mas depois da puberdade em cada dia do ciclo estral um ou vários folículos vão encontrando ao longo do seu desenvol-vimento concentrações hormonais que lhes permite chegar na etapa de folículo pré-ovula-tório. Somente nestes folículos, e como consequência de um pico pré-ovulatório de LH, se reinicia e completa-se a primeira divisão meiótica do ovócito primário, produzindo duas células distintas. Uma delas é o ovócito secundário, que retém praticamente todo o citoplasma. Contém, assim mesmo, em seu núcleo um par de cromossomos duplos, a outra é o primeiro corpo polar, que é exclusivamente um núcleo com uma quantidade mínima de citoplasma. Na maioria das espécies ovula-se um ovócito secundário que se encontra, então, suspendido na segunda divisão meiótica. Esta segunda divisão meiótica somente reinicia-rá e completarar-se uma vez que o espermatozoide começa a penetrar sob o ovócito secundário. Ao concluir-se a divisão se forma o segundo corpo polar e completa-se a ovogênese com o qual se obtém o óvulo, célula 1n que constitui o gameta feminino. No entanto, o óvulo existe pouco tempo como tal, já que em poucos minutos/horas (depen-dendo da espécie) se produzirá a fusão do núcleo do mesmo (pró-núcleo feminino) com o do espermatozoide (pró-núcleo masculino), com o qual se completa a fertilização e se forma um novo indivíduo (o ovo ou zigoto). -/- Ondas foliculares -/- Como mencionado supra, todos os dias um determinado número de folículos pri-mordiais se ativam e começam a crescer, os quais crescem em um ritmo característico em cada espécie. Isso provoca que em qualquer momento existam nos ovários folículos pri-mordiais (que começam a crescer em alguns dias ou semanas), assim como folículos secundários em diversas etapas do desenvolvimento, os quais iniciaram seu desenvolvi-mento em semanas ou inclusive meses (segundo o grau de desenvolvimento atual). Também em qualquer momento poderá haver folículos antrais nas etapas iniciais de seu desenvolvimento (com antros que já se podem detectar em cortes histológicos mas não são visíveis macroscopicamente). Todos esses folículos chegaram até seu estado de de-senvolvimento atual (primário, secundário ou antral pequeno), independente da etapa do ciclo estral em que sejam observados ou encontrados. Nos bovinos, os folículos que chegam ao início da etapa antral iniciaram seu desenvolvimento cinco meses antes, e todavia requerem ao redor de 42 dias para chegar ao estado pré-ovulatório. Para continuar seu desenvolvimento, os folículos antrais pequenos devem encon-trar concentrações altas de FSH, que os estimulam para prosseguir o crescimento. Cada vez que se produz uma elevação nas concentrações de FSH, esse hormônio estimula o desenvolvimento de um grupo de folículos antrais pequenos, que começaram a crescer muito tempo antes e que o dia da elevação de FSH tenha alcançado o grau de desenvolvi-mento preciso para responder com eficiência a este hormônio, o qual atuará através de seus receptores nas células da granulosa para estimular a produção de estradiol, a secreção de inibina, a produção de líquido folicular e a proliferação das células da granulosa. Um grupo de folículos antrais pequenos é assim recrutado pelo FSH para acelerar seu cresci-mento e aumentar sua produção de estradiol e inibina (figura 12). Mediante um seguimento ultrassonográfico dos ovários é possível identificar pou-cos dias depois um certo número de folículos, que por haver sido recrutados começam um período de crescimento acelerado. Durante alguns dias vários folículos crescem juntos, porém depois um deles é selecionado para continuar crescendo, enquanto que o restante do grupo deixam de fazê-lo e terminam sofrendo atresia. Através da ultrassom é possível identificar o folículo selecionado, agora chamado folículo domi-nante, já que sua trajetória de crescimento sofre um desvio com respeito a seguida pelo restante do grupo. Os folículos que não foram selecionados deixam de crescer e sofrem atresia já que deixam de possuir o suporte gonadotrópico de FSH, uma vez que as concentrações desse hormônio são suprimidos pela inibina e o estradiol produzidos pelo conjunto de folículos que conformam a onda folicular (figura 12), porém o folículo mais desenvolvido do grupo se converterá em dominante. A inibina atua diretamente a nível hipofisário para reduzir a secreção de FSH. Figura 12: onda folicular e relação dos níveis de FSH, estradiol e LH. Fonte: ZARCO, 2018. -/- Figura 13: Recrutamento, seleção e dominação folicular na espécie ovina e influência do FSH e LH nas fases. Fonte: SILVA, E. I. C. da, 2019. -/- A razão pela qual o folículo dominante é capaz de continuar seu desenvolvimento apesar da baixa nas concentrações de FSH é que o folículo é o único que alcançou o grau de progresso necessário para que apareçam os receptores para LH em suas células da granulosa. Esse processo permite ao folículo dominante ser estimulado pela LH, e que requeira baixas concentrações de FSH para manter seu desenvolvimento. A secreção de LH em forma de pulsos de baixa frequência (um pulso a cada quatro a seis horas), característica da fase lútea do ciclo estral; é suficiente para permitir que um folículo dominante continue crescendo por mais dias depois da sua seleção e que mais tarde mantenha-se viável durante alguns dias embora não aumentem de tamanho. Contu-do, se durante o período viável desse folículo não seja finalizada a fase lútea e não diminuam as concentrações de progesterona, o folículo terminará sofrendo atresia devido a exigência de um padrão de secreção acelerada de LH (aproximadamente um pulso por hora) durante o desenvolvimento pré-ovulatório, que somente pode ser produzido com a ausência da progesterona. Uma vez que um folículo dominante sofre atresia deixa de produzir inibina, pelo qual as concentrações de FSH podem elevar-se novamente para iniciar o recrutamento de outro grupo de folículos a partir da qual se origina uma nova onda folicular. Durante o ciclo estral de uma vaca podem gerar-se dois ou três ondas foliculares; somente em raros casos quatro. A etapa de dominância folicular da primeira onda na grande maioria dos casos não coincide com a regressão do corpo lúteo, pelo qual o primei-ro folículo dominante quase invariavelmente termina em atresia. Em algumas vacas o fo-lículo dominante da segunda onda ainda está viável quando se produz a regressão do corpo lúteo e acelera-se a secreção de LH, pelo qual esse segundo folículo dominante se converte em folículo pré-ovulatório e, ao final ovula. Em outros animais o segundo folícu-lo dominante também perde a sua viabilidade antes da regressão do corpo lúteo, por onde nesses animais se inicia uma terceira onda folicular, da qual surge o folículo que finalmen-te ovulará depois de produzir-se a regressão do corpo lúteo. Sem importar a onda em que se origine, uma vez que um folículo dominante é ex-posto a alta frequência de secreção de LH que se produz depois da regressão do corpo lúteo, aumenta ainda mais sua secreção de estradiol até que as altas concentrações desse hormônio comecem a exercer um feedback positivo para a secreção do LH. Isso provoca-rá a aceleração da frequência de secreção do LH até que os pulsos são tão frequentes que começam a ficar por cima e produzir-se o pico pré-ovulatório de LH, que é responsável pela realização da ovulação e a maturação final do ovócito. -/- •___DIFERENÇAS ENTRE ESPERMATOGÊNESE E OVOGÊNESE -/- Enquanto que na fêmea a ovogênese inicia-se durante a vida fetal, no macho a es-permatogênese começa na puberdade. Na fêmea, a partir de um ovócito primário se origi-na um óvulo; no macho, de um espermatócito primário se produzem, teoricamente, quatro espermatozoides. Outra característica interessante é que enquanto a fêmea já conta desde o nasci-mento com todos os ovócitos que necessitará na vida adulta, o macho necessitará chegar a puberdade para iniciar o desenvolvimento das células sexuais, já que ao nascer somente possui gonócitos precursores das células germinais, células de Sertoli e intersticiais. Na vida adulta de uma fêmea, o número de células germinais desaparece paulati-namente. Uma vez iniciada a espermatogênese no macho, a cada ciclo do epitélio seminí-fero as células germinais são renovadas mantendo a provisão para toda a vida reprodutiva. Na fêmea, a meiose sofre duas interrupções em seu transcurso, e no macho é ininterrupta. Figura 14: representação em diagramação comparativa do desenvolvimento da gametogênese. -/- Principais pontos abordados sobre as diferenças entre a gametogênese masculina e feminina: ❙ Na ovogênese a meiose contêm-se em duas ocasiões esperando acontecimentos externos para prosseguir. Já na espermatogênese não existe a suspensão da meiose. ❙ A espermatogênese é um processo contínuo, enquanto que a ovogênese pode completar exclusivamente um óvulo em cada ciclo estral; já que só pode ser completada por mais de um nas espécies que ovulam vários ovócitos no caso das porcas, cadelas, gatas etc. ❙ Na espermatogênese existem células de reserva que permitem a continuação du-rante toda a vida, enquanto que na ovogênese o número de ovócitos primários é limitado. A fêmea somente conta com os que nasceu, e eles não se dividem. ❙ Na espermatogênese obtém-se até 256 espermatozoides para cada espermatogo-nia que inicia o processo, enquanto que na ovogênese somente se obtém um óvulo a partir de cada ovócito primário. ❙ Durante a espermatogênese se produz uma metamorfose que transforma as es-permátides em espermatozoides. Na ovogênese não ocorre um processo análogo. ❙ Na espermatogênese, durante a meiose produzem-se quatro espermátides a partir de cada espermatócito primário. Na ovogênese se produz somente um óvulo a partir de cada ovócito primário; produz, ademais, dois corpos polares. ❙ Todos os óvulos que se produzem durante a ovogênese contém um cromossomo X, enquanto que a metade dos espermatozoides possuem um cromossomo Y e a outra metade um cromossomo X. ❙ Na espermatogênese produzem-se centenas ou dezenas de milhões de esperma-tozoides por dia, enquanto que na ovogênese se produz um ou alguns óvulos a cada ciclo estral. ❙ A espermatogênese produz gametas macroscópicos e com motilidade própria, enquanto que a ovogênese produz gametas grandes e imóveis. -/- REFERÊNCIAS BIBLIOGRÁFICAS -/- ABDEL-RAOUF, Mohammed et al. The postnatal development of the reproductive organs in bullswith special reference to puberty.(Including growth of the hypophysis and the adrenals). Acta endocrinologica, n. Suppl No. 49, 1960. ADONA, Paulo Roberto et al. Ovogênese e foliculogênese em mamíferos. Journal of Health Sciences, v. 15, n. 3, 2013. AERTS, J. M. J.; BOLS, P. E. J. Ovarian follicular dynamics: a review with emphasis on the bovine species. Part I: Folliculogenesis and pre‐antral follicle development. Reproduction in domestic animals, v. 45, n. 1, p. 171-179, 2010. AERTS, J. M. J.; BOLS, P. E. J. Ovarian follicular dynamics. A review with emphasis on the bovine species. Part II: Antral development, exogenous influence and future prospects. Reproduction in domestic animals, v. 45, n. 1, p. 180-187, 2010. ALBERTINI, David F.; CARABATSOS, Mary Jo. Comparative aspects of meiotic cell cycle control in mammals. Journal of molecular medicine, v. 76, n. 12, p. 795-799, 1998. AUSTIN, Colin Russell; SHORT, R. Reproduction in mammals. Cambridge, 1972. BAKER, T. G. Oogenesis and ovulation. In. Reproduction in Mammals I Germ Cells and Fertilization, p. 29-30, 1972. BEARDEN, Henry Joe et al. Reproducción animal aplicada. México: Manual Moderno, 1982. BIGGERS, John D.; SCHUETZ, Allen W. Oogenesis. University Park Press, 1972. BINELLI, Mario; MURPHY, Bruce D. Coordinated regulation of follicle development by germ and somatic cells. Reproduction, Fertility and Development, v. 22, n. 1, p. 1-12, 2009. CHIARINI-GARCIA, Helio; RUSSELL, Lonnie D. High-resolution light microscopic characterization of mouse spermatogonia. Biology of reproduction, v. 65, n. 4, p. 1170-1178, 2001. CHOUDARY, J. B.; GIER, H. T.; MARION, G. B. Cyclic changes in bovine vesicular follicles. Journal of animal science, v. 27, n. 2, p. 468-471, 1968. CLERMONT, Yves; PEREY, Bernard. Quantitative study of the cell population of the seminiferous tubules in immature rats. American Journal of Anatomy, v. 100, n. 2, p. 241-267, 1957. COSTA, DEILER SAMPAIO; PAULA, T. A. R. Espermatogênese em mamíferos. Scientia, v. 4, 2003. CUNNINGHAM, James. Tratado de fisiologia veterinária. Elsevier Health Sciences, 2011. CUPPS, Perry T. (Ed.). Reproduction in domestic animals. Elsevier, 1991. DA SILVA, Emanuel Isaque Cordeiro. Fisiologia Clínica do Ciclo Estral de Vacas Leiteiras: Desenvolvimento Folicular, Corpo Lúteo e Etapas do Estro. 2020. Acervo pessoal. DA SILVA, Emanuel Isaque Cordeiro. Fisiologia da Reprodução Animal: Ovulação, Controle e Sincronização do Cio. 2020. Acervo pessoal. DUKES, Henry Hugh; SWENSON, Melvin J.; REECE, William O. Dukes fisiologia dos animais domésticos. Editora Guanabara Koogan, 1996. EPIFANO, Olga; DEAN, Jurrien. Genetic control of early folliculogenesis in mice. Trends in Endocrinology & Metabolism, v. 13, n. 4, p. 169-173, 2002. ERICKSON, B. H. Development and senescence of the postnatal bovine ovary. Journal of animal science, v. 25, n. 3, p. 800-805, 1966. REFERÊNCIAS BIBLIOGRÁFICAS -/- FELDMAN, Edward C. et al. Canine and feline endocrinology-e-book. Elsevier health sciences, 2014. FUSCO, Giuseppe; MINELLI, Alessandro. The Biology of Reproduction. Cambridge University Press, 2019. GALINA-HIDALGO, Carlos Salvador. A study of the development of testicular function and an evaluation of testicular biopsy in farm animals. 1971. Tese de Doutorado. Royal Veterinary College (University of London). GALLICANO, G. Ian. Composition, regulation, and function of the cytoskeleton in mammalian eggs and embryos. Front Biosci, v. 6, p. D1089-1108, 2001. GILBERT, Scott F. Biología del desarrollo. Ed. Médica Panamericana, 2005. GNESSI, Lucio; FABBRI, Andrea; SPERA, Giovanni. Gonadal peptides as mediators of development and functional control of the testis: an integrated system with hormones and local environment. Endocrine reviews, v. 18, n. 4, p. 541-609, 1997. HAFEZ, Elsayed Saad Eldin; HAFEZ, Bahaa. Reprodução animal. São Paulo: Manole, 2004. HEDGER, Mark P. Testicular leukocytes: what are they doing?. Reviews of reproduction, v. 2, n. 1, p. 38-47, 1997. HUTSON, James C. Testicular macrophages. In: International review of cytology. Academic Press, 1994. p. 99-143. HYTTEL, P. Gametogênese. In. HYTTEL, Poul; SINOWATZ, Fred; VEJLSTED, Morten. Embriologia veterinária. São Paulo: Elsevier Brasil, 2012. JOHNSON, Martin H. Essential reproduction. Nova Jersey: John Wiley & Sons, 2018. JONES, Richard E.; LOPEZ, Kristin H. Human reproductive biology. Academic Press, 2013. KIERSZENBAUM, Abraham L.; TRES, Laura L. Primordial germ cell‐somatic cell partnership: A balancing cell signaling act. Molecular Reproduction and Development: Incorporating Gamete Research, v. 60, n. 3, p. 277-280, 2001. MATZUK, Martin M. et al. Intercellular communication in the mammalian ovary: oocytes carry the conversation. Science, v. 296, n. 5576, p. 2178-2180, 2002. MCLAREN, Anne. Germ and somatic cell lineages in the developing gonad. Molecular and cellular endocrinology, v. 163, n. 1-2, p. 3-9, 2000. MCKINNON, Angus O. et al. (Ed.). Equine reproduction. John Wiley & Sons, 2011. MERCHANT-LARIOS, Horacio; MORENO-MENDOZA, Norma. Onset of sex differentiation: dialog between genes and cells. Archives of medical research, v. 32, n. 6, p. 553-558, 2001. MINTZ, Beatrice et al. Embryological phases of mammalian gametogenesis. Embryological phases of mammalian gametogenesis., v. 56, n. Suppl. 1, p. 31-43, 1960. MORALES, M. E. et al. Gametogénesis. I. Revisión de la literatura, con enfoque en la ovogénesis. Medicina Universitaria, v. 8, n. 32, p. 183-9, 2006. NAKATSUJI, NORIO; CHUMA, SHINICHIRO. Differentiation of mouse primordial germ cells into female or male germ cells. International Journal of Developmental Biology, v. 45, n. 3, p. 541-548, 2002. NILSSON, Eric; PARROTT, Jeff A.; SKINNER, Michael K. Basic fibroblast growth factor induces primordial follicle development and initiates folliculogenesis. Molecular and cellular endocrinology, v. 175, n. 1-2, p. 123-130, 2001. REFERÊNCIAS BIBLIOGRÁFICAS -/- NORRIS, David O.; LOPEZ, Kristin H. The endocrinology of the mammalian ovary. In: Hormones and reproduction of vertebrates. Academic Press, 2011. p. 59-72. PEDERSEN, Torben. Follicle growth in the immature mouse ovary. European Journal of Endocrinology, v. 62, n. 1, p. 117-132, 1969. PINEDA, Mauricio H. et al. McDonald's veterinary endocrinology and reproduction. Iowa state press, 2003. ROSER, J. F. Endocrine and paracrine control of sperm production in stallions. Animal Reproduction Science, v. 68, n. 3-4, p. 139-151, 2001. RUSSELL, Lonnie D. et al. Histological and histopathological evaluation of the testis. International journal of andrology, v. 16, n. 1, p. 83-83, 1993. RÜSSE, I.; SINOWATZ, F. Gametogenese. Lehrbuch der Embryologie der Haustiere, p. 42-92, 1991. SAITOU, Mitinori; BARTON, Sheila C.; SURANI, M. Azim. A molecular programme for the specification of germ cell fate in mice. Nature, v. 418, n. 6895, p. 293-300, 2002. SALISBURY, Glenn Wade et al. Physiology of reproduction and artificial insemination of cattle. WH Freeman and Company., 1978. SAWYER, Heywood R. et al. Formation of ovarian follicles during fetal development in sheep. Biology of reproduction, v. 66, n. 4, p. 1134-1150, 2002. SCARAMUZZI, R. J.; MARTENSZ, N. D.; VAN LOOK, P. F. A. Ovarian morphology and the concentration of steroids, and of gonadotrophins during the breeding season in ewes actively immunized against oestradiol-17β or oestrone. Reproduction, v. 59, n. 2, p. 303-310, 1980. SEIDEL JR, G. E. et al. Control of folliculogenesis and ovulation in domestic animals: puberal and adult function. In: 9th International Congress on Animal Reproduction and Artificial Insemination, 16th-20th June 1980. II. Round tables. Editorial Garsi., 1980. p. 11-16. SKINNER, Michael K. Cell-cell interactions in the testis. Endocrine Reviews, v. 12, n. 1, p. 45-77, 1991. SMITZ, J. E.; CORTVRINDT, Rita G. The earliest stages of folliculogenesis in vitro. Reproduction, v. 123, n. 2, p. 185-202, 2002. SORENSEN, Anton Marinus. Reproducción animal: principios y prácticas. México, 1982. SUTOVSKY, Peter; MANANDHAR, Gaurishankar. Mammalian spermatogenesis and sperm structure: anatomical and compartmental analysis. In. The sperm cell: Production, maturation, fertilization, regeneration, p. 1-30, 2006. TAZUKE, Salli I. et al. A germline-specific gap junction protein required for survival of differentiating early germ cells. Development, v. 129, n. 10, p. 2529-2539, 2002. VAN STRAATEN, H. W. M.; WENSING, C. J. G. Leydig cell development in the testis of the pig. Biology of Reproduction, v. 18, n. 1, p. 86-93, 1978. TURNBULL, K. E.; BRADEN, A. W. H.; MATTNER, P. E. The pattern of follicular growth and atresia in the ovine ovary. Australian Journal of Biological Sciences, v. 30, n. 3, p. 229-242, 1977. WASSARMAN, Paul M. Gametogenesis. Londres: Academic Press, 2012. WROBEL, K.-H.; SÜß, Franz. Identification and temporospatial distribution of bovine primordial germ cells prior to gonadal sexual differentiation. Anatomy and embryology, v. 197, n. 6, p. 451-467, 1998. REFERÊNCIAS BIBLIOGRÁFICAS -/- ZARCO, L. Gametogénese. In. PORTA, L. R.; MEDRANO, J. H. H. Fisiología reproductiva de los animales domésticos. Cidade do México: FMVZ-UNAM, 2018. ZIRKIN, Barry R. et al. Endocrine and Paracrine Regulation of Mammalian Spermatogenesis. In: Hormones and Reproduction of Vertebrates. Academic Press, 2011. p. 45-57. -/- REALIZAÇÃO -/- . (shrink)
INTRODUÇÃO O anestro pós-parto é o período após o parto no qual a fêmea não apresenta ciclos estrais (atividade cíclica). Na vaca leiteira, o parto é seguido de um período de inatividade ovariana de duração variável, que é principalmente afetada pelo estado nutricional, produção leiteira, ganho ou perda de condição corporal antes e depois do parto, e por condições patológicas como hipoplasia dos ovários, cistos ovarianos, mumificação uterina, piometra entre outras, além, também, de condições ambientais como instalações que podem causar (...) estresse etc. 1. Controle neuroendócrino do anestro Entre os 12 e 15 dias pós-parto, as células gonadotróficas presentes na adenohipófise começam a produzir e secretar o FSH (hormônio folículo estimulante), o qual estimula a primeira onda folicular; entretanto, nenhum folículo dominante do(s) ovário(s) chega a completar seu desenvolvimento devido à carência de estímulo apropriado do LH (hormônio luteinizante) que também é produzido pelas mesmas células e que deve estar presente em altas concentrações. Nas 2 primeiras semanas pós-parto (primeiros 15 dias), as concentrações circulantes de LH são baixas, o que se deve à ausência de reservas do LH e à incapacidade temporal da hipófise para responder ao estímulo da GnRH (hormônio liberador de gonadotrofina). Entre os dias 15 e 20 pós-parto, a hipófise aumenta a sua capacidade para responder ao GnRH; entretanto, o estabelecimento do padrão de secreção do LH adequado para estimular a maturação e a ovulação do folículo dominante das primeiras ondas foliculares depende fundamentalmente do balanço energético. 2. Fatores que determinam o início da atividade ovariana pós-parto Na vaca leiteira, é frequente que algum dos primeiros folículos dominantes que se desenvolvem durante as primeiras duas ou três semanas complete a sua maturação e chegue à ovulação, isto é, madure e ovule. O fator limitante para o reinício da atividade ovariana é o balanço energético negativo (BEN). No gado leiteiro, o consumo de matéria seca (CMS), após o parto, deverá ser aumentado em até quatro vezes, para cobrir a demanda de nutrientes para a produção de leite e mantença; no entanto, a vaca é incapaz de consumir a exigência de matéria seca, por isso recorre a suas reservas de gordura e proteína, e cai em BEN. As vacas que consomem menos matéria seca, produzem menos leite, têm um BEN mais profundo e o período do parto à primeira ovulação é maior. O nível mais baixo do BEN é alcançado entre os 10 a 20 dias pós-parto e a vaca continua em BEN até os 70 a 80 dias pós-parto e, em alguns casos, até aos 100 dias pós-parto (vacas primíparas). Entretanto, mesmo com BEN, uma proporção elevada das vacas inicia sua atividade ovariana normal nas primeiras 8 semanas pós-parto. As vacas que alcançam um nível baixo de BEN rapidamente e saem deste ponto mínimo de forma rápida, iniciam sua atividade ovariana mais rápido também (20 a 30 dias pós-parto) do que aquelas que têm um BEN mais profundo e duradouro, essas muitas vezes permanecem em anestro aos 70 dias pós-parto (figura 1). As mudanças na condição corporal estão correlacionadas positivamente com as concentrações séricas de insulina, IGF-I e leptina; assim, a maior qualificação da condição corporal é maior mediante a concentração sérica desses hormônios, que atuam principalmente como sinais que chegam ao hipotálamo e modificam a frequência de secreção do GnRH e, consequentemente, de LH. A leptina é um hormônio que é produzido pelos adipócitos e tem sido proposto que sua concentração é o sinal mais importante de alterações de condição corporal. A transição do anestro para a ciclicidade coincide com um aumento das concentrações séricas de insulina, IGF-I e leptina. Além das mensagens dadas pelos hormônios supracitados, outras substâncias presentes no sangue fornecem informações sobre o estado metabólico do animal. Por exemplo, os ácidos graxos não esterificados e o β-hidroxibutirato são indicadores da mobilização e utilização da gordura corporal; assim, o aumento destas substâncias proporciona uma mensagem inibidora de reprodução. O intervalo médio entre o parto e a primeira ovulação, em vacas leiteiras em sistemas de produção não intensiva, é em torno de 30 dias; enquanto em vacas em sistemas de produção intensiva, é de 40 dias. Deve-se sinalar que é comum aos 70 dias pós-parto, que 20% das vacas ainda não ovulem. Verifica-se frequentemente que as vacas leiteiras desenvolvem folículos que crescem mais que os folículos ovulatórios, os quais convertem em cistos foliculares. Esta condição está associada com insensibilidade do hipotálamo ao retorno positivo do estradiol, o que não desencadeia o pico pré-ovulatório de LH (figura 2). 3. O corpo lúteo dos primeiros ciclos pós-parto Durante um ciclo estral o corpo lúteo tem uma meia-vida fisiológica de 12 a 14 dias; no entanto, na primeira ovulação pós-parto cerca de 25% das vacas desenvolvem corpos lúteos de vida curta (<10 dias), 30% de vida longa (21 a 50 dias) e 45% da vida normal (11 a 20 dias). A regressão prematura do corpo lúteo é uma condição frequente nos ruminantes no primeiro ciclo estral, da transição do anestro à ciclicidade. Ou seja, na vaca é frequente que no primeiro ciclo de pós-parto e da puberdade sejam ciclos curtos; isto deve-se à liberação antecipada da PGF2α. Por outro lado, a causa dos corpos lúteos de vida longa (corpos lúteos persistentes) não é clara, mas está relacionada com alterações na secreção da PGF2α devido a infecções uterinas (tabela 1). 4. Anestro patológico 4.1 Alterações do aparelho genital que causam anestro Na vaca foi calculado que as alterações do aparelho genital que afetam a atividade ovariana representam apenas 10% do total das causas de anestro. Entre as alterações do aparelho genital se encontram os cistos foliculares, cistos luteinizados, aplasia segmentar, piometra e mumificação fetal. . 4.2 Cistos foliculares Os cistos foliculares são a patologia ovariana mais comum nos bovinos leiteiros, causando perdas econômicas devido ao atraso do período do parto ao primeiro serviço, pelo custo dos tratamentos e pelo risco que têm as vacas de serem descartadas. A incidência aumentou à medida que a produção de leite se intensificou. Entre 5 e 30% das vacas desenvolvem cistos foliculares nos primeiros 60 dias do pós-parto; no entanto, cerca de 60% destas se recuperam espontaneamente. Sinais clínicos de vacas com cistos foliculares descritos na literatura são: ninfomania, ciclos curtos, masculinização e relaxamento dos ligamentos pélvicos. Atualmente uma alta proporção de vacas com cistos foliculares apresentam anestro. Por muitos anos um cisto folicular foi definido como um folículo com um diâmetro de 2,5 mm, presente em um ou em ambos os ovários durante um período mínimo de 10 dias, na ausência de um corpo lúteo. Os conhecimentos atuais modificaram o conceito clássico; assim, nem todos os cistos foliculares têm um diâmetro de 2,5 mm; além disso, alguns podem persistir mais de 10 dias. Outros são estruturas dinâmicas, que sofrem regressão e podem ser substituídas por novos cistos. Por esta razão, a definição mais precisa e técnica de um cisto folicular é: folículo de um diâmetro, de pelo menos 20 mm, que está presente em um ou ambos os ovários na ausência de tecido lúteo que interfere com o ciclo estral normal (figura 3). A patogênese dos cistos foliculares não é conhecida. Propõe-se que as vacas que desenvolvem esta patologia têm uma anomalia nos mecanismos de retroalimentação entre o hipotálamo e a hipófise, em conjunto com uma disfunção a nível folicular. É pesquisado e sugerido que em vacas com cistos foliculares, o pico pré-ovulatório de LH não ocorre ou é de menor amplitude, ou não tem uma relação síncrona com o amadurecimento do folículo, o que provoca a falha ovulatória. A alteração na secreção de LH pode obedecer a falta de sensibilidade do hipotálamo ao feedback positivo de estrogênio. Observa-se também que algumas anormalidades a nível folicular, tais como alterações na síntese de hormônios esteroides e uma menor sensibilidade à LH, podem contribuir com a patogenia. Uma vez que o cisto folicular foi estabelecido, observou-se um aumento na frequência de secreção pulsátil de LH, o que contribui com a persistência desta patologia. Existem fatores associados com a incidência de cistos foliculares que, de acordo com a patogenia proposta, podem influenciar ao nível do eixo hipotálamo-hipófise-ovário. Os cistos foliculares ocorrem principalmente durante a transição do anestro pós-parto para a ciclicidade. Neste período as vacas estão em BEN, e tem sido observado que as vacas que sofrem de um BEN mais profundo tendem a apresentar uma incidência maior de cistos foliculares. Por outra parte, há uma correlação positiva entre a produção de leite e a incidência de cistos, o que indica que as vacas que produzem mais leite têm maior risco de sofrer com esta patologia. Também existem outros fatores relacionados com a incidência de cistos foliculares tais como estresse, genéticos, infecções uterinas, estresse calórico e presença de fitoestrogênios na dieta (tabela 2). O tratamento indicado consiste na administração do GnRH, que provoca a luteinização do cisto. É recomendável a combinação com uma dose luteolítica de PGF2α, 7 a 10 dias depois da injeção de GnRH. Também é indicado o tratamento com hCG em vez de GnRH. Em alguns estudos foi possível integrar vacas com cistos foliculares em programas de sincronização da ovulação e inseminação em tempo fixo, com resultados aceitáveis de fertilidade (figura 4). 4.3 Cistos luteinizados Esse tipo de cisto pode se desenvolver a partir de um cisto folicular, também ocorre quando o saco libera um óvulo e, em seguida, se fecha novamente e enche-se de líquido. O tecido luteinizado produz progestágenos do qual os sinais incluem anestro persistente. São bastante mais raros e originam-se pelo contínuo aumento do espaço cavitário central normalmente existente nos corpos lúteos (figura 5). Normalmente, a parede do cisto contém células lúteogranulosas grandes e células tecaluteais pequenas. Se diferenciam com dificuldade de corpos lúteos recém-formados durante o período em que ainda possuem um antro. Os cistos luteínicos únicos, pelo menos os menores, necessitam de importância clínica. Se os cistos são funcionais, a sintomatologia mais destacada é o anestro ou pseudogestação. É preciso lembrar que esses cistos agem como uma fonte de secreção contínua de progesterona, diminuindo assim a resistência do útero a infecções, podendo desencadear-se uma endometrite (figura 6). Se eles forem diagnosticados é recomendável a administração de PGF2α. 4.4 Aplasia segmentar As vacas com esta condição podem gestar quando a ovulação ocorre do lado do corno uterino presente. Se a ovulação acontece do lado onde falta o corno uterino causa anestro. 4.5 Piometra A piometra, por definição, é a acumulação de material purulento no interior da luz uterina que ocorrem geralmente durante ou imediatamente após o período de domínio da progesterona. É uma condição que ocorre mais frequentemente nos primeiros 30 dias pós-parto; no entanto, algumas vacas em anestro que são revisadas no dia 50 pós-parto chegam a ter piometra. O tratamento indicado consiste na administração de PGF2α. 5. Anestro relacionado com o tempo de serviço O anestro em bovinos também é classificado como anestro pré-serviço e pós-serviço. 5.1 Anestro pré-serviço Inclui vacas e novilhas que não tenham mostrado estro, isto é, manifestado cio, no período em que devem ser servidas. Em alguns estudos observou-se que o anestro antes do serviço pode afetar até 50% das vacas elegíveis para apresentar estro. 5.1 Anestro pós-serviço Neste grupo incluem-se as vacas que não retornam ao estro, ou seja, que não retornaram ao cio, 21 dias depois da inseminação e não estão prenhes. Essas vacas são conhecidas como vacas fantasma (The Phantom Cow). A causa principal do atraso do retorno ao estro é a baixa eficiência na detecção de estros; mas também foram descritas outras causas como: inseminação em um estro anovulatório, inseminação em tempo fixo em vacas em anestro, suspensão da ciclicidade após o serviço, fases lúteas longas e morte embrionária. O diagnóstico precoce da gestação é de grande ajuda para conhecer oportunamente o número de fêmeas que não estão prenhes. A ecografia no trigésimo dia pós-inseminação adianta, pelo menos 10 dias, a ressincronização de vacas vazias. 6. Falso anestro ou anestro funcional Este causa as maiores perdas econômicas de caráter reprodutivo em rebanhos leiteiros, e refere-se às vacas que estão ciclando, mas não são observadas em estro pelos trabalhadores. É um dos maiores problemas dentro de um sistema de criação extensivo e, às vezes, semiintensivo, uma vez que é de suma importância a observação técnica e precisa do comportamento da vaca para observar o possível retorno ao cio ou não. 7. Manejo da vaca anéstrica A probabilidade de que a vaca seja inseminada oportunamente depende da eficiência da detecção de estros. É comum que a metade das vacas apresentem estro e não sejam observadas, por essa razão, muitas não são inseminadas uma vez que termina o período de espera voluntária. Por outro lado, há vacas que, por causas patológicas ou por seu estado metabólico, ainda estão em anestro depois que termina o período voluntário de espera. Para identificar as causas da ausência de estros, todas as vacas que não tenham sido inseminadas no dia 60 pós-parto, devem ser revisadas por via retal para aplicar o tratamento ou manejo pertinentes. Durante esta revisão é dada especial atenção às características do útero e nas estruturas ovarianas, já que daqui depende o manejo subsequente. A palpação começa no útero; neste é importante determinar se não há gestação. Posteriormente, avalia-se sua consistência que pode ser normal, edematosa ou turgente. Depois de avaliar o útero procede-se a palpação dos ovários, começando com o direito e, em seguida, esquerdo. Abaixo estão descritas as diferentes descobertas que podem ser encontradas na literatura e seu tratamento ou manejo. O registo dos resultados à palpação é feito através de chaves reprodutivas. 7.1 UN CLD2-3 FE10 Útero normal (UN) com um corpo lúteo 2 ou 3 no ovário direito (CLD2-3) e um folículo no ovário esquerdo de 10 mm de diâmetro (FE10). A consistência normal do útero (é normal quando não há edema ou turgescência) é encontrado em vacas não prenhes durante o diestro, ou em vacas que estão em anestro. O CL 2 ou 3 é uma estrutura bem desenvolvida que deforma o ovário e em alguns casos representa mais de 50% da massa ovariana. Classificá-los como CL 2 ou 3 é uma apreciação subjetiva do tamanho do corpo lúteo e não tem significado prático, pois em qualquer dos casos o manejo é o mesmo. O CL indica que a vaca está em qualquer dia do diestro e, obviamente, indica que está ciclando. Durante o diestro pode-se encontrar folículos de tamanho diferente em qualquer um dos dois ovários, já que este depende das ondas de desenvolvimento folicular. É importante frisar que as estruturas mencionadas podem estar em ovários diferentes ou no mesmo ovário. O achado mais importante nesta fase é a presença do corpo lúteo o que permite o tratamento com a PGF2α, o que resulta na apresentação do estro nas próximas 48 a 120 horas. A presença de um corpo lúteo é o estado fisiológico que é mais frequentemente encontrado neste grupo de vacas, primeiro porque paradoxalmente a maior proporção de vacas em “anestro” está ciclando (anestro funcional) e, em segundo lugar, porque o diestro ocupa 65% dos dias do ciclo estral. 7.2 UE CLD1 FE10-15 Útero edematoso (UE) com um corpo lúteo 1 no ovário direito (CLD1) e um folículo 10 ou 15 mm de diâmetro no ovário esquerdo. O útero edematoso pode ser encontrado no proestro e metaestro. A presença do CL1 e um folículo grande indica que se trata de uma vaca que muito provavelmente é encontrado em proestro. A diferença entre um CL1 e um CL 2 ou 3 é basicamente o seu tamanho; um CL1 é uma estrutura pequena com consistência dura. As vacas que têm estas características devem ser marcadas para que os trabalhadores prestem mais atenção, já que apresentarão o estro nas próximas 48 a 72 horas. Se a vaca não apresentar estro nesse período, deverá ser palpada na semana seguinte. 7.3 UT DE FE10-15 Útero túrgido ou tonificado, ovário direito estático e ovário esquerdo com um folículo de 10 ou 15 mm de diâmetro. Estes achados, além da presença de muco estral, correspondem a uma vaca em estro. Frequentemente, na palpação das vacas do grupo de anestro, há vacas em estro; estas vacas deverão ser programadas para inseminação. 7.4 UE DE EE Útero estático e ovários estáticos. Estas observações correspondem a uma vaca em metaestro; esta decisão tem uma alta margem de erro uma vez que também pode corresponder a um animal no proestro ou em anestro verdadeiro. Um achado que permite ser mais bem sucedido no diagnóstico é a presença de sangue no muco cervical; neste caso, a presença de sangue indica, com certeza, que a vaca está em metaestro; no entanto, nem todas as vacas apresentam este sangramento. As vacas com estes achados devem ser palpadas sete dias depois para confirmar ou corrigir um primeiro diagnóstico. Se a primeira palpação foi correta, na segunda se encontrará um CL2-3. 7.5 UE CHD FE10 Útero edematoso, com corpo hemorrágico no ovário direito (CHD) e com folículo de 10 mm de diâmetro no ovário esquerdo. Estas observações são de uma vaca em metaestro. O corpo hemorrágico é considerado como a fase de transição entre o folículo e o corpo lúteo; o CH é palpado como uma estrutura com uma saliência em forma de papila e é muito suave ao toque. Será necessário esperar 4 ou 5 dias para que se converta num corpo lúteo maduro e assim destruí-lo com PGF2α. Na rotina, estas vacas são palpadas na seguinte revisão (sete dias depois). 7.6 UN DE EE Útero normal e ovários estáticos. Este caracteriza as vacas que estão no anestro verdadeiro. As vacas caem no anestro principalmente por se encontrar em balanço negativo de energia; este problema é mais grave em vacas de primeiro parto. O único tratamento eficaz consiste em melhorar o seu estado metabólico. Tratamentos hormonais não funcionam caso não seja resolvido primeiro o seu estado nutricional. 7.7 UN CFD EE Útero normal, cisto folicular no ovário direito e ovário esquerdo estático. Embora as vacas com cistos foliculares sejam caracterizadas por apresentar estros recorrentes, também chegam a apresentar anestro. O tratamento consiste na administração do GnRH ou hCG. 7.8 UN CLD EE Útero normal, cisto luteinizado no ovário direito e ovário esquerdo estático. Este cisto também é causado por uma deficiência na secreção de LH, só que neste caso a deficiência foi parcial, o que provoca um certo grau de luteinização. O cisto luteinizado é uma estrutura com mais de 20 mm de diâmetro de paredes grossas. O tratamento indicado é a administração de PGF2α. Na prática, é difícil diferenciar um cisto folicular de um luteinizado, pelo que o tratamento recomendado é, primeiro, a administração de GnRH ou hCG e sete dias depois é injetado PGF2α (figura 7). 7.9 Piometra CLD2-3 FE A piometra é uma condição que ocorre principalmente nos primeiros 30 dias pós-parto; no entanto, na revisão das vacas anéstricas são encontradas vacas com esta patologia. O tratamento indicado consiste na administração de PGF2α. 8. Tratamentos hormonais para indução da atividade ovariana O estabelecimento precoce da ciclicidade pós-parto favorece a involução uterina e está positivamente correlacionado com a fertilidade; ou seja, quanto mais ciclos estrais a vaca tenha antes da primeira inseminação, a percentagem de concepção é maior. Um tratamento utilizado para induzir a primeira ovulação pós-parto em vacas anéstricas, consiste na administração de GnRH quando à palpação retal se encontra um folículo grande (> 10 mm). Com isso se pretende fazer o folículo ovular e depois injeta-se PGF2α para provocar a regressão lútea. Outras combinações consistem na administração de GnRH e na inserção de dispositivos de liberação de progesterona e, ao retirar o progestágeno, injeta-se PGF2α (figura 8). No entanto, os tratamentos mencionados são de uso comum, não funcionam em todos os casos. Um requisito para se obter êxito é que as vacas devem ter boa condição corporal ou que estejam ganhando condição corporal. Embora os tratamentos hormonais possam ajudar em alguns casos, não deve-se esquecer que as causas do anestro não são corrigidos apenas com a administração de hormônios, já que a vaca não cicla porque toda a informação do estado metabólico que recebe o cérebro, indica que não o deve fazer. 9. Gonadotropina coriônica equina (eCG) Na égua, por volta do dia 30 de gestação, células do córion migram para o endométrio e formam umas estruturas conhecidas como copas endometriais. Entre o dia 40 e o dia 130 de gestação nestas estruturas é produzido o eCG (anteriormente conhecida como gonadotropina sérica da égua prenha ou PMSG, pela sua abreviatura em inglês). Na égua esse hormônio tem atividade de LH pelo qual estimula a função do corpo lúteo e promove a formação de corpos lúteos acessórios. Nos ruminantes, o eCG se une aos receptores de LH e FSH do folículo, estimulando o desenvolvimento folicular, e no corpo lúteo estimula a secreção de progesterona. O eCG tem sido utilizado com a finalidade de superovulação e em vacas de corte sob anestro é incluído em programas com progestágenos para induzir ciclicidade. Nestes programas é injetado eCG no momento da remoção do progestágeno, o que favorece o desenvolvimento folicular e apresentação do estro. Em rebanhos leiteiros na Nova Zelândia tem sido incrementado a taxa de prenhez sem aumentar a proporção de partos gêmeos, através da injeção de eCG na remoção do dispositivo de libertação de progesterona em programas combinados com a injeção de benzoato de estradiol. RESUMO ➢ Transcorrem 15 dias pós-parto para que a hipófase responda ao hormônio GnRH. ➢ Entre os dias 12 e 15 pós-parto começa-se a secreção de FSH e iniciam as ondas foliculares. ➢ As vacas chegam ao ponto mais baixo de BEN entre os dias 15 e 20 pós-parto. ➢ As vacas iniciam a atividade ovariana normal, em média, após os 40 dias pós-parto. ➢ Aos 70 dias pós-parto é normal que 20% das vacas ainda estejam em anestro. ➢ Na primeira ovulação pós-parto 25% das vacas desenvolvem corpos lúteos de vida curta e 30% mostram corpos lúteos de vida longa (persistentes). ➢ As anormalidades do aparelho reprodutor são responsáveis por 10% das causas de anestro. ➢ 5 a 30% das vacas desenvolvem cistos foliculares nos primeiros 60 dias pós-parto e 60% destas se recuperam de forma espontânea. ➢ No dia 30 pós-inseminação é possível identificar vacas vazias mediante a ecografia e reservá-las para a ressincronização. ➢ A proteína B específica da gestação aparece no soro a partir do 15º dia de gestação. ➢ Para o diagnóstico precoce de gestação é recomendado medir a PSPB no dia 30 pósinseminação e em vacas com mais de 90 dias pós-parto. ➢ Entre os dias 50 e 60 pós-parto todas as vacas não servidas devem ser examinadas via retal para programar seu serviço. REFERÊNCIAS BIBLIOGRÁFICAS AMBROSE, Divakar J. Postpartum anestrus and its management in dairy cattle. Bovine Reproduction, p. 408-430, 2021. BALL, P. J. H.; PETERS, A. R. Reprodução em bovinos. São Paulo: SP, 2006. Características Gerais dos Bovinos/General Characteristics of Cattle Bovine. 2020. Fisiologia da Reprodução Animal: Ovulação, Controle e Sincronização do Cio. 2020. Nutrição Sobre a Reprodução e Fertilidade dos Bovinos. DERIVAUX, Jules; BECKERS, Jean-François; ECTORS, Francis. L'anoestrus du postpartum. Vlaams Diergeneeskundig Tijdschrift, v. 53, p. 215-229, 1984. ELLI, Massimiliano. Manual de reproducción en ganado vacuno. Zaragoza, ES: Servet Edit., 2005. FERNÁNDEZ DE CÓRDOBA DE LA BARRERA, Luis. Reproducción aplicada en el ganado bovino lechero. 1993. FERREIRA, A. de M. Reprodução da fêmea bovina: fisiologia aplicada e problemas mais comuns (causas e tratamentos). Juiz de Fora: Minas Gerais–Brasil, p. 422, 2010. GARVERICK, H. Allen. Ovarian follicular cysts in dairy cows. Journal of dairy science, v. 80, n. 5, p. 995-1004, 1997. HAFEZ, Elsayed Saad Eldin; HAFEZ, Bahaa. Reprodução animal. 2004. HIDALGO, Galina et al. Reproducción de animales domésticos. 2008. PETER, A. T.; VOS, P. L. A. M.; AMBROSE, D. J. Postpartum anestrus in dairy cattle. Theriogenology, v. 71, n. 9, p. 1333-1342, 2009. PETERS, A. R. et al. Reproducción del ganado vacuno. 1991. SPAIN, JAMES N.; LUCY, MATTHEW C.; HARDIN, DAVID K. Effects of nutrition on reproduction in dairy cattle. In: Current Therapy in Large Animal Theriogenology. WB Saunders, 2007. p. 442-450. UNGERFELD, Rodolfo. Reproducción de los animales domésticos. Edizioni LSWR, 2020. VILLA-GODOY, A. et al. Association between energy balance and luteal function in lactating dairy cows. Journal of Dairy Science, v. 71, n. 4, p. 1063-1072, 1988. WATHES, D. C. et al. Influence of negative energy balance on cyclicity and fertility in the high producing dairy cow. Theriogenology, v. 68, p. S232-S241, 2007. (shrink)
A short presentation of Rawl's theory of justice and its revision in 'Political Liberalism' with an overview of criticism by Ronald Dworkin, Robert Nozick, Alan Buchanan, Amartya Sen and John Harsanyi.
In this paper I explain and defend the content and justification of John Rawls's conception of human rights, as he outlines it in his major work: The Law of Peoples. I focus, in particular, on the criticisms of AllenBuchanan. Buchanan distinguishes four lines of argument that Rawls uses to derive what, according to Buchanan, is a 'lean' list of human rights : the Political Conception Argument, the Associationist Argument, the Cooperation Argument, and finally the Functionalist (...) Argument. In each case Buchanan proceeds to show how the premises of Rawls's argument lead to absurd consequences if taken to their logical conclusion. It can be shown, however, that the reason these consequences follow is that Buchanan misunderstands and misrepresents Rawls's premises. (shrink)
AllenBuchanan proposes a methodological framework with which theorists may evaluate different theories of secession, including the National Self-Determination theory. An important claim he makes is, because the right to secede is inherently institutional, any adequate theory of secession must include, as an integral part, an analysis of institutional morality. Because the National Self-Determination theory blatantly lacks such an analysis, Buchanan concludes that this theory is inherently flawed. In this paper, I consider Buchanan’s framework and the (...) responses from supporters of national self-determination theory. I try to clarify the confusion shared by both parties. I conclude that, although Buchanan’s theory of institutional morality is sound, his critiques of the national self-determination theory fails. (shrink)
There is a fault line running through classical liberalism as to whether or not democratic self-governance is a necessary part of a liberal social order. The democratic and non-democratic strains of classical liberalism are both present today—particularly in America. Many contemporary libertarians and neo-Austrian economists represent the non-democratic strain in their promotion of non-democratic sovereign city-states (startup cities or charter cities). We will take the late James M. Buchanan as a representative of the democratic strain of classical liberalism. Since (...) the fundamental norm of classical liberalism is consent, we must start with the intellectual history of the voluntary slavery contract, the coverture marriage contract, and the voluntary non-democratic constitution (or pactum subjectionis). Next we recover the theory of inalienable rights that descends from the Reformation doctrine of the inalienability of conscience through the Enlightenment (e.g., Spinoza and Hutcheson) in the abolitionist and democratic movements. Consent-based governments divide into those based on the subjects' alienation of power to a sovereign and those based on the citizens' delegation of power to representatives. Inalienable rights theory rules out that alienation in favor of delegation, so the citizens remain the ultimate principals and the form of government is democratic. Thus the argument concludes in agreement with Buchanan that the classical liberal endorsement of sovereign individuals acting in the marketplace generalizes to the joint action of individuals as the principals in their own organizations. (shrink)
Opponents of biomedical enhancement frequently adopt what AllenBuchanan has called the “Personal Goods Assumption.” On this assumption, the benefits of biomedical enhancement will accrue primarily to those individuals who undergo enhancements, not to wider society. Buchanan has argued that biomedical enhancements might in fact have substantial social benefits by increasing productivity. We outline another way in which enhancements might benefit wider society: by augmenting civic virtue and thus improving the functioning of our political communities. We thus (...) directly confront critics of biomedical enhancement who argue that it will lead to a loss of social cohesion and a breakdown in political life. (shrink)
Nicholas Agar, Jeff McMahan and AllenBuchanan have all expressed concerns about enhancing humans far outside the species-typical range. They argue radically enhanced beings will be entitled to greater and more beneficial treatment through an enhanced moral status, or a stronger claim to basic rights. I challenge these claims by first arguing that emerging technologies will likely give the enhanced direct control over their mental states. The lack of control we currently exhibit over our mental lives greatly contributes (...) to our sense of vulnerability. I then argue moral status should be viewed in terms of vulnerability. The enhanced will slowly gain the ability to command their mental states, reducing their vulnerability. These radically enhanced beings will have greater capacities, and possibly an inner life more valuable than our own. They will also be less vulnerable, and as a result, their moral status will be subordinate to our own. (shrink)
In this paper, I analyze the ethical implications of genetic enhancement within the specific framework of the “child’s right to an open future” argument (CROF). Whilst there is a broad ethical consensus that genetic modifications for eradicating diseases or disabilities are in line with – or do not violate – CROF, there is huge disagreement about how to ethically understand genetic enhancement. Here, I analyze this disagreement and I provide a revised formulation of the argument in the specific field of (...) genetic enhancement. First, I argue that CROF is not in contrast with every kind of enhancement. I subsequently discuss whether CROF requires some moral obligations to enhance progeny. My argument is that parents do not have the moral obligation to open as many options as possible for their children. Rather, they should provide them with a reasonable range of opportunities. Finally, I contend that the moral obligations required by CROF are directly dependent on what AllenBuchanan calls the ‘dominant cooperative framework’ in a given society. I conclude by claiming that, at present, parents are not morally obliged to genetically enhance their children since a non-enhanced person already might have access to a reasonable range of opportunities. However, the moral obligation to enhance progeny might arise if a structural modification of the dominant cooperative framework occurs. (shrink)
in In Harm’s Way: Essays in Honor of Joel Feinberg, edited by AllenBuchanan and Jules Coleman (Cambridge: Cambridge University Press, 1994), pp. 324-343.
In recent decades, environmental rights have been increasingly developed at both the national and international level, along with increased adjudication of these rights in both national (constitutional) courts and international human rights courts. These parallel trends raise a question as to whether it is better to develop and adjudicate environmental rights at the national or international level. This article considers the case made by James May and Erin Daly in favor of developing environmental rights at the national constitutional level and (...) adjudicating these rights in domestic courts. I consider the limitations of this case by showing that international environmental human rights can play a role that systematically benefits environmental protection, with adjudication in international human rights courts a key part of that process. This involves drawing on an argument offered by AllenBuchanan to justify a system of international legal human rights, which appeals to a number of benefits that such a system can provide. The argument is developed and applied to adjudication of environmental human rights in international human rights courts. First, it is shown how these benefits are realized in the area of environmental human rights. Second, it is shown how adjudication can enhance these benefits, both by providing a mechanism for their realization and by facilitating a mutually supportive relationship among them. On the basis of these enhanced benefits and the value that they add, it is concluded that there is strong justification for developing and adjudicating environmental human rights at the international level. (shrink)
Much attention has recently been paid to the idea, which I label ‘External World Acquaintance’ (EWA), that the phenomenal character of perceptual experience is partially constituted by external features. One motivation for EWA which has received relatively little discussion is its alleged ability to help deal with the ‘Explanatory Gap’ (e.g. Fish 2008, 2009, Langsam 2011, Allen 2016). I provide a reformulation of this general line of thought, which makes clearer how and when EWA could help to explain the (...) specific phenomenal nature of visual experience. In particular, I argue that by focusing on the different kinds of perceptual actions that are available in the case of visual spatial vs. colour perception, we get a natural explanation for why we should expect the specific nature of colour phenomenology to remain less readily intelligible than the specific nature of visual spatial phenomenology. (shrink)
I propose a framework, derived from moral theory, for assessing the moral status of intelligent machines. Using this framework, I claim that some current and foreseeable intelligent machines have approximately as much moral status as plants, trees, and other environmental entities. This claim raises the question: what obligations could a moral agent (e.g., a normal adult human) have toward an intelligent machine? I propose that the threshold for any moral obligation should be the "functional morality" of Wallach and Allen (...) [20], while the upper limit of our obligations should not exceed the upper limit of our obligations toward plants, trees, and other environmental entities. (shrink)
During the current financial crisis, the need for an alternative to a laissez-faire ethics of capitalism (the Milton Friedman view) becomes clear. I argue that we need an order ethics which employs economics as a key theoretical resource and which focuses on institutions for implementing moral norms. -/- I will point to some aspects of order ethics which highlight the importance of rules, e.g. global rules for the financial markets. In this regard, order ethics (“Ordnungsethik”) is the complement of the (...) German conception of “Ordnungspolitik” which also stresses the importance of a regulatory framework. This framework is needed not to tame the market, but to make it more profitable in the long run. -/- The conception of order ethics relies heavily on contractarianism, especially on James Buchanan’s work. Unlike many other conceptions of ethics, it does not start with an aim to achieve, but rather with an account of what the social world – in which ethical norms have to be implemented – is like. Our social world is different from the pre-modern one. Pre-modern societies played zero-sum games in which people could only gain significantly at the expense of others. And the types of ethics that we are still used to today have been developed within these pre-modern societies. -/- Modern societies, by contrast, can be characterised – by economists and other social theorists alike – as societies with continuous growth. This growth has only been made possible by the modern competitive market economy which enables everyone to pursue his own interests within a carefully devised institutional system. In this system, positive sum games are played, which makes it in principle possible to improve the position of every individual at the same time. Most kinds of ethics, however, resulting from the conditions of pre-modern societies, ignore the possibility of win-win-situations and instead require us to be moderate, to share, to sacrifice, as this would have been functional in zero-sum games. These conceptions distinguish – in more or less strict ways – between self-interest and altruistic motivation. Self-interest, more often than not, is ultimately seen as something evil. -/- Such an ethics cannot be functional in modern societies. Ethical concepts lag behind. Within zero-sum games, it was necessary to call for temperance, for moderate profits, or for a condemnation of lending money at interest. Within positive-sum games, however, the morally desired result of a social process cannot be brought about by changes in motivation, by switching from ‘egoistic’ to ‘altruistic’ motivation. The second theoretical element introduced by order ethics is the distinction between actions and rules, which was already mentioned. Traditional ethics concerns actions: It calls directly for changes in behaviour. This is a consequence of pre-modern conditions as reconstructed before: People in the pre-modern world were only able to control their actions, not so much however the conditions of their actions. In particular, rules like laws, constitutions, social structures, the market order, and also ethical norms have remained stable for centuries. In modern societies, this situation has changed entirely. The rules governing our actions have increasingly come under our control. -/- In this situation, ethics has to focus on rules. Morality must be incorporated in incentive-compatible rules. Direct calls for changes in behaviour without changes in the rules lead only to an erosion of compliance with moral norms. Individuals that continue to behave ‘morally’ will be singled out, because the incentives have not been changed. Moral norms which are to be justified cannot require people to abstain from pursuing their own advantage. People abstain from taking ‘immoral’ advantages only if adherence to ethical norms yields greater benefits over the planned sequence of actions than defection in the single case. Thus ‘abstaining’ is not abstaining in the long run, it is rather an investment in expectations of long-term benefits. By adhering to ethical norms, I become a reliable partner for interactions. The norms do indeed constrain my actions, but they simultaneously expand my options in interactions. And people consent to rules only if these rules hold greater advantages for them, at least in the long run. -/- In general, ethics cannot require people to abandon their individual calculation of advantages. However, it may suggest improving one’s calculation, by calculating in the long run rather than in the short run, and by taking into account the interests of our fellows, as we depend on their acceptance for reaching an optimal level of well-being, especially in a globalized world full of interdependence. -/- The problem of implementation can now be placed at the beginning of a conception of order ethics, justified with reference to the conditions of modern societies I have sketched. Under the conditions of pre-modern societies, an ethics of temperance had evolved that posed simultaneously the problems of implementation and justification. The implementation of well-justified norms or standards could then be regarded as unproblematic, because the social structures allowed for a direct face-to-face enforcement of norms. Pre-modern societies not only favored an ethics of temperance, they also had the instrument of face-to-face-sanctions within their smaller and non-anonymous communities. This instrument is no longer functional in modern anonymous societies, and so we have to face up to the problem of implementation right at the start of our ethical conception. Simultaneously, an order ethics relies on the implementation of sanctions for enforcing incentive-compatible rules. In modern societies, rules and institutions, to a large extent, must fulfil the tasks that were, in pre-modern times, fulfilled by moral norms, which in turn were sanctioned by face-to-face sanctions. Norm implementation in modern societies thus works by setting adequate incentives in order to prevent the erosion of moral norms, which would happen if ‘moral’ actors were systematically threatened with exploitation by other, less ‘moral’ actors. -/- This conception of order ethics is then elaborated further in the area of business ethics. -/- . (shrink)
In his famous 1982 paper, Allen Newell [22, 23] introduced the notion of knowledge level to indicate a level of analysis, and prediction, of the rational behavior of a cognitive arti cial agent. This analysis concerns the investigation about the availability of the agent knowledge, in order to pursue its own goals, and is based on the so-called Rationality Principle (an assumption according to which "an agent will use the knowledge it has of its environment to achieve its goals" (...) [22, p. 17]. By using the Newell's own words: "To treat a system at the knowledge level is to treat it as having some knowledge, some goals, and believing it will do whatever is within its power to attain its goals, in so far as its knowledge indicates" [22, p. 13]. In the last decades, the importance of the knowledge level has been historically and system- atically downsized by the research area in cognitive architectures (CAs), whose interests have been mainly focused on the analysis and the development of mechanisms and the processes governing human and (arti cial) cognition. The knowledge level in CAs, however, represents a crucial level of analysis for the development of such arti cial general systems and therefore deserves greater research attention [17]. In the following, we will discuss areas of broad agree- ment and outline the main problematic aspects that should be faced within a Common Model of Cognition [12]. Such aspects, departing from an analysis at the knowledge level, also clearly impact both lower (e.g. representational) and higher (e.g. social) levels. (shrink)
Vlastos, G. Introduction: the paradox of Socrates.--Lacey, A. R. Our knowledge of Socrates.--Dover, K. J. Socrates in the Clouds.--Robinson, R. Elenchus.--Robinson, R. Elenchus, direct and indirect.--Robinson, R. Socratic definition.--Nakhnikian, G. Elenctic definitions.--Cohen, S. M. Socrates on the definition of piety: Euthyphro 10A-11B.--Santas, G. Socrates at work on virtue and knowledge in Plato's Laches.--Burnyeat, M. F. Virtues in action.--Walsh, J. J. The Socratic denial of Akrasia.--Santas, G. Plato's Protagoras and explanations of weakness.--Woozley, A. D. Socrates on disobeying the law.--Allen, R. (...) E. Plato's earlier theory of forms. (shrink)
Die Sebastian Franck-Forschung hat sich bisher recht ausführlich mit den Themen "Sebastian Franck als Historiker" oder "Sebastian Franck als Kritiker der Theologie" beschäftigt. Weniger Aufmerksamkeit bekam bisher der Gnostizismus im Denken des radikalen Reformers. Seit der Jahrtausendwende ist allerdings ein stärkeres Interesse an einer bestimmten Strömung des Gnostizismus zu erkennen, nämlich der Hermetik. Es gab einige Arbeiten, die den Einfluss von Hermes Trismegistos bzw. der hermetischen Schriften auf Franck aufzeigen konnten. Dieser Aufsatz geht der Frage des Einflusses des christlichen Gnostizismus (...) auf die Metaphysik von Franck nach. Die Ergebnisse zeigen, dass speziell Basilides und Valentinus einen starken Einfluss auf Franck hatten, der bisher nicht gesehen wurde. Eine große Bedeutung kommt dabei der gnostischen Soteriologie zu. Genauso wie Basilides und Valentinus nimmt Franck die platonische Dreiteilung der Seele in Geist, Seele und Körper an. Der Geist ist göttlich und ist weder entstanden noch kann er vergehen. Diesen Geist oder Christus findet man im Inneren von allen Kreaturen. Durch die Erkenntnis des Geistes oder Christus im Menschen, (=Gnosis) kann sich der Mensch von der Welt befreien. Ebenfalls christlich-gnostisch inspiriert ist der Gottesbegriff und die Lehre von Christus. Franck´s Christologie ist stark von der Nous-Christologie von Basilides beeinflußt, wobei er nicht exakt dem gleichen Doketismus folgt wie Basilides. Dass die Welt vom Demiurgen und nicht von Gott erschaffen wurde, wie Valentinus glaubt, sagt Franck nicht explizit. Franck glaubt aber der Teufel (Demiurg oder böser Engel) habe den Tod und damit die Seele erschaffen, während der unsterbliche Geist des Menschen nicht erschaffen wurde. (shrink)
As a sort of intellectual provocation and as a lateral thinking strategy for creativity, this chapter seeks to determine what the study of the dynamics of biodiversity can offer linguists. In recent years, the analogical equation "language = biological species" has become more widespread as a metaphorical source for conceptual renovation, and, at the same time, as a justification for the defense of language diversity. Language diversity would be protected in a way similar to the mobilization that has taken place (...) to protect endangered species. Nevertheless, one must be careful when uncritically transferring conceptualizations and theoretical frameworks from one field to another, since obviously, these two phenomena are quite different in the real world. The dialogue with bioecologists starts by asking about the formation of diversity, i.e., about specialization. Here, one can observe the similarity between the processes of linguistic and genetic fragmentation, in the sense that both phenomena have a (socio)geographical basis for dispersion and consequently, for the loss of their original compact nature and their intercommunication. The self-organizing and creative properties of human beings favor the development of specific varieties for each subset, varieties that continue to evolve constantly, through the unceasing "languaging" of humanity. Regarding the continuity of species or languages, one can also observe the decisive role of intragroup relations. The staying power of linguistic varieties will increase in direct proportion to the intensity of the relationship among the components of the subset. On the other hand, if exotic elements are introduced, especially if these elements are aggressive in nature, the alteration of the ecological niche may turn out to be fatal for the continuity of the previously existing forms. This suggests to us the need to make an in-depth study of what the minimal contextual conditions would be so that a set linguistic group could be assured a sustainable continuity within a framework of linguistic contact. What type of minimum (socio-)ecological niche would a language have to have if we wished to ensure its habitual reproduction? A proposal is made here to explore the ideas of "exclusive functions" and "non-hierarchical functional distribution" for codes in situations where there is high contact and a danger of disuse. As regards change, this phenomenon is seen as an inherent element in the tendency of life to create new developments, which may or not be accompanied by an adaptation to changing environmental conditions. It is pointed out that, similar to what happens in biology, much of linguistic innovation stems from a systemically reorganized mixture of solutions from different codes. An important research question would be, however, to determine why some of these innovations disappear and others survive and extend throughout the community. The big question mark, as Mufwene points out, is, then how to manage to understand how "the evolution of language proceeds by naturally selecting from among the competing alternatives available through the idiolects of individual speakers". Extinction, whether it be of languages or of species, is caused in most cases "by a combination of demographic processes and environmental changes", as Brown points out. Thus, the environment plays a fundamental role in the direction of evolution, since the "the survival of the fittest is, in actuality, the survival of those who fit into the context (Allen and Hoekstra)". This allows us to see the great degree of importance of political-economic contexts in the case of languages. In the same way, migratory movements are also one of the major variables determining the extinction of biodiversity and language diversity. Species and habitat form the basic unit of existence, and this is the major point of departure for understanding the problem of the preservation and recovery of species or languages. Given the increase in the degree of linguistic contact, the continuity of language diversity depends on determining, as exactly as possible, as Prigogine, the physicist, would say, what precise conditions of imbalance may prove to be stable. The great challenge is not so much avoiding contact but managing it. And "restorative ecology" can also be of help to us here. Being able to reach sustainable solutions for language diversity implies a profound knowledge of the dynamics for determining the ways in which language is used in contact situations. The general conclusion is that linguistics is still terminologically and conceptually ill prepared to deal with the dynamic character of human languages. The world and our objects must be conceived of as elements in a state of flux, as changing systems in an unstable equilibrium. With respect to language policy, it would be necessary to make an effort to manage to establish some general principles regarding the linguistic organization of the human species that would make it possible for local linguistic diversity and communication on a planetary scale, which must necessarily take place, to be compatible with each other. To succeed, it will be necessary to continue promoting an autonomous socio-ecological perspective devoted to the comprehension of language phenomena. Such a perspective would be based on a paradigm of complexity, and would, at the same time, place human beings at the center of its theoretical underpinnings. (shrink)
The problem of animal consciousness has profound implications on our concept of nature and of our place in the natural world. In philosophy of mind and cognitive neuroscience the problem of animal consciousness raises two main questions (Velmans, 2007): the distribution question (“are there conscious animals beside humans?”) and the phenomenological question (“what is it like to be a non-human animal?”). In order to answer these questions, many approaches take into account similarities and dissimilarities in animal and human behavior, e.g. (...) the use of language or tools and mirror self-recognition (Allen and Bekoff, 2007), however behavioral arguments don’t seem to be conclusive (Baars, 2005). Cognitive neuroscience is providing comparative data on structural and functional similarities, respectively called “homologies” and “analogies”. Many experimental results suggest that the thalamocortical system is essential for consciousness (Edelman and Tononi, 2000; Tononi, 2008). The argument from homology states that the general structure of thalamocortical system remained the same in the last 100-200 million years, for it is neuroanatomically similar in all the present and past mammals and it didn’t change much during phylogeny (Allen and Bekoff, 2007). The argument from analogy states that the key functional processes correlated with consciousness in humans are still present in all other mammals and many other animals (Baars, 2005). These processes are information integration through effective cortical connectivity (Massimini et al., 2005; Rosanova et al., 2012) and elaboration of information at a global level (Dehaene and Changeux, 2011). On this basis, the Cambridge Declaration on Consciousness states that all mammals, birds, and many other animals (such as octopuses) possess the neurological substrates of consciousness (Low et al., 2012). Conscious experience is private (Chalmers, 1995; Nagel, 1974) therefore the answer to the phenomenological question may be impossible. Nevertheless, cognitive neuroscience may provide an answer to the distribution question, showing that conscious experience is not limited to humans since it is a major biological adaptation going back millions of years. (shrink)
In performing an act of assertion we are sometimes responsible for more than the content of the literal meaning of the words we have used, sometimes less. A recently popular research program seeks to explain certain of the commitments we make in speech in terms of responsiveness to the conversational subject matter (Hoek 2018, Stokke 2016, Yablo 2014). We raise some issues for this view with the aim of providing a more general account of linguistic commitment: one that is grounded (...) in a more general action-theoretic notion of responsibility. (shrink)
Wir wissen, dass eine Transformation von globalem Ausmaß bereits begonnen hat, und wir wissen, dass ihre Entfaltung nicht vorhersehbar ist. Wir können sicher sein, dass es eine Herausforderung sein wird: Wir werden inmitten tiefgreifender Veränderungen leben, unser Überleben wird ständig auf dem Spiel stehen. Werden wir das Verständnis, die Weisheit erreichen, um diese Herausforderung zu bestehen? Hier sind einige Gedanken und Überlegungen, die uns helfen, den Zustand zu erreichen, in dem wir eine positive Antwort geben können. -/- Zurückblicken, um nach (...) vorne zu sehen -/- Dies wird nicht das erste Mal in der Geschichte sein, dass für die Menschheit eine Periode der Transformation auf globaler Ebene angebrochen ist. Der Wissenschaftsphilosoph Holmes Rolston wies darauf hin, dass unsere „große Geschichte“ drei solcher Transformationen umfasst – wahre „Urknalle“.1 Die erste war der physische Urknall, der vermutlich vor etwa 13,8 Milliarden Jahren stattfand. Es gebar das manifeste Universum mit seinen Quantenteilchen, vielfältigen Arten von Energien und Milliarden von Galaxien. Es führte zur Bildung von Sonnensystemen mit Sonnen und Planeten und Energieflüssen, die die Entwicklung von lebenden (glücklich gelegenen) Planeten ermöglichen, die aktive Sonnen umkreisen. Eine weitere grundlegende Transformation – ein „zweiter Urknall“ – war die Entstehung lebender Organismen in den komplexen Systemen, die sich auf der Erde und vermutlich auch auf anderen Planeten entwickelt haben. Es wird angenommen, dass diese Transformation vor etwa 3,8 Milliarden Jahren stattgefunden hat. Es begann mit der Entstehung einzelliger Prokaryoten in der Ursuppe, die die Oberfläche des Planeten bedeckte. Der „dritte Urknall“ soll vor etwa 120.000 Jahren stattgefunden haben. Es hat das Bewusstsein unserer Spezies grundlegend verändert – „entwickelt“. Homo soll sapiens geworden sein. Zu den evolutionären Vorteilen des weiterentwickelten Bewusstseins gehörte eine flexiblere und schnellere Form der Kommunikation. Die Kommunikation war nicht mehr auf halbautomatische Reaktionen beschränkt, die durch wiederkehrende Bedingungen und Ereignisse ausgelöst wurden; Anstatt sich auf Zeichen zu beschränken, basierte die menschliche Kommunikation auf einvernehmlich entwickelten Symbolen. -/- Die Entwicklung der Symbolsprache war ein großer Sprung. Einerseits brachte es soziale Strukturen hervor, die auf kollektiv erworbener Bedeutung beruhten, und andererseits produzierte es verbesserte manipulative Fähigkeiten. Gesellschaften könnten sich auf der Grundlage gemeinsamer Kulturen entwickeln, die mächtige Technologien einsetzen. Homo sapiens begann andere Arten zu dominieren und wurde zu einem Schlüsselfaktor in der Evolution des Lebens in der Biosphäre. Der dritte Urknall erzeugte eine Explosion der menschlichen Bevölkerung, aber er brachte nicht die Weisheit hervor, die sicherstellen würde, dass die erweiterte Bevölkerung das Gleichgewicht aufrechterhalten könnte, das für das Gedeihen des Lebens auf diesem Planeten unerlässlich ist. Diese Gleichgewichte wurden immer mehr beeinträchtigt. Der kurzsichtige Einsatz von Technologie und die Missachtung natürlicher Kontrollmechanismen brachten die Menschheit dorthin, wo sie heute ist: an einen „Chaos-Punkt“, an dem die Wahl klar ist: zwischen Zusammenbruch und Durchbruch.2 Eine weitere globale Transformation ist unvermeidlich geworden und ist es noch tatsächlich im Gange: ein vierter Urknall. Es ist an der Zeit, die Lehren aus der Geschichte zu ziehen. Der Aufbau unserer Herrschaft auf dem Planeten hängt davon ab, ob wir die Herausforderung dieser Transformation meistern. -/- Die erste und grundlegende Lektion ist einfach und offensichtlich. Wir haben uns von der natürlichen Welt getrennt und müssen zurückkommen – nicht um Wilde und „Primitive“ zu werden, sondern Wesen, die auf die Welt um sie herum eingestimmt sind, die im Einklang mit den Rhythmen und Gleichgewichten der Natur leben und kompatibel erschaffen und nachhaltige eigene Rhythmen und Balancen. Wir sind nicht mehr auf die Rhythmen und Balancen der Natur ausgerichtet. Obwohl wir durch unsere biologische Evolution in diese Rhythmen und Balancen „eingebaut“ sind, haben wir unsere eigenen künstlichen Rhythmen und gefährlichen Balancen geschaffen, die die natürlichen Rhythmen ignorieren und oft mit ihnen in Konflikt stehen. Mit der Sonne aufzugehen und sich mit der Sonne zurückzuziehen bedeutet, sich an den zirkadianen 24-Stunden-Rhythmus anzupassen, der durch die Bewegung der Erde um die Sonne geschaffen wurde, und die sogenannten primitiven Menschen leben immer noch in Harmonie damit, und das tun die meisten auch die restlichen indigenen und traditionellen Kulturen. Aber moderne Menschen missachten die Rhythmen und Gleichgewichte der Natur und glauben, dass sie sie ersetzen können, indem sie Lichter und andere künstliche Annehmlichkeiten mit dem Umlegen eines Schalters ein- und ausschalten. Doch der menschliche Körper passt sich nicht den künstlichen Rhythmen an, und wir leiden unter den Folgen. -/- 3Die Wirksamkeit des Immunsystems ist beeinträchtigt, und trotz einer Flut von biochemischen Medikamenten breiten sich Krankheiten aus. Moderne Bevölkerungen sind Stadtbewohner und haben nur begrenzten Kontakt mit der Natur. Sie leben in einer künstlichen Welt und denken, dass es die reale Welt ist. Sie halten sich anderen Lebensformen überlegen und glauben, die Natur nach Belieben beherrschen zu können. Noch vor fünfzig Jahren musste die Tierintelligenzforscherin Jane Goodall gegen die damals noch vorherrschende Überzeugung ankämpfen, dass ChiMenschen sind biochemische Reiz-Reaktions-Mechanismen, keine lebenden und fühlenden Wesen. Heute erkennen wir, dass nicht nur höhere Säugetiere, alle lebenden Organismen und sogar Bäume und Pflanzen sensible Lebewesen sind und sich in dieser Hinsicht nicht grundlegend von uns unterscheiden. Es liegt im besten Interesse unseres körperlichen und geistigen Wohlbefindens, dass wir diese Missverständnisse und fehlerhaften Verhaltensweisen korrigieren. Wenn wir dies tun, gewinnen wir unsere natürliche Gesundheit und Vitalität zurück. Die heilende Wirkung natürlicher Substanzen und Lebensweisen war schon in der Antike Heilern und Weisen bekannt. Seit Hippokrates, der als Vater der modernen Medizin gilt, suchen Mediziner nach Substanzen und Methoden, die das Gleichgewicht und die Verbindung zwischen Mensch und Natur wiederherstellen. Heute wird dieser Anspruch überschattet von einer oft kommerziell motivierten Abhängigkeit von synthetischen Substanzen und naturverachtenden Praktiken. Die Szene ist nicht nur negativ: Wie wir sehen werden, gibt es positive Entwicklungen in allen Bereichen des menschlichen Strebens, einschließlich Heilung und Medizin. Die Verbindung mit der Natur ist ein Hauptziel der alternativen Heilmethoden, die als Informations- und Energiemedizin bekannt sind. Diese Form der Heilung erlebt in verschiedenen Teilen der Welt, vor allem im Orient, eine Renaissance. Shirin yoku, die japanische Kunst des Waldbadens, ist ein Paradebeispiel. Um es zu praktizieren, müssen wir in einen Wald gehen und uns auf seine Rhythmen und Energien eingestimmt fühlen – den Wind durch die Blätter rauschen hören, das Lichtspiel auf der Oberfläche eines Teichs spüren, mit den Wolken schweben, wenn sie sich durch den Himmel bewegen. Psychotherapeuten finden, dass sogar die Geräusche der Natur, das Zwitschern der Vögel, das Rauschen der Bäche heilend wirken. Einfach in einem Wald zu sein oder neben einem Baum zu stehen, beruhigt und heilt das Nervensystem. Eine weitere wesentliche Aufgabe ist es, positive Entwicklungen in der Gesellschaft zu erkennen und daran anzuknüpfen. -/- Es gibt positive Entwicklungen in der Gesellschaft, und es gibt gesunde, lebensspendende und erhaltende Prozesse in der Natur. Wir könnten wieder in die Natur eintauchen und an positiven Entwicklungen in der Gesellschaft teilhaben. Und doch gelingt uns das nicht. Wir beschreiten einen Weg, der eher zum Zusammenbruch als zum Durchbruch führt. Wir müssen überdenken, wie wir gehen, und vor allem, wohin wir gehen. Wir sind eine von mehr als hundert Millionen Arten in der Biosphäre, wobei jede Art Millionen und in einigen Fällen Milliarden von Individuen umfasst. Unter all diesen Arten und Individuen befinden wir uns in einer privilegierten Position: Wir haben ein hoch entwickeltes Gehirn und Bewusstsein. Dies ermöglicht uns zu fragen, wer wir sind, was die Welt ist und wie wir in der Welt leben können und sollen. Ein fortgeschrittenes Bewusstsein ist eine einzigartige Ressource, und wir machen keinen guten Gebrauch davon. Wir stellen nicht die richtigen Fragen und suchen nicht nach den richtigen Antworten, sondern gehen einfach vorwärts und vertrauen auf das Glück. Wir haben unsere Zahl erhöht, aber nicht die Vorteile, die unser Bewusstsein denen verleihen könnte, die wir in die Welt bringen. Wir haben ausgeklügelte Technologien entwickelt und angewendet, um unseren Bedürfnissen und Wünschen gerecht zu werden, haben aber die Mehrheit der fortgeschrittenen Arten beschädigt oder zum Aussterben gebracht. Fünfzig Prozent aller Wildtiere auf dem Planeten sind verschwunden, und jeden Tag verschwinden vierundvierzigtausend Populationen lebender Arten. Wir sind zu einer Gefahr für das Leben in der Biosphäre geworden. Die Geschichte lehrt uns, dass Urknalle, globale Transformationen, nicht unbedingt eine gerechte und blühende Welt hervorbringen; sie können zu einem Zusammenbruch führen. Wir haben die Schwelle eines vierten Urknalls erreicht, und wir tun nicht, was wir können, um einen Zusammenbruch abzuwenden. Der Großteil der heutigen Bevölkerung ist frustriert und depressiv und wird gewalttätig. Menschen leiden unter einer veränderten -/- über Klima, Umweltverschmutzung und unzählige Formen der Umweltzerstörung. Millionen durchstreifen den Planeten auf der Suche nach einem Ort, an dem sie nur überleben können. Die Lehren der Geschichte liegen vor uns, und wir ignorieren sie. Dennoch könnten wir die Lektionen lernen und unsere Wege korrigieren. Wir sind durchaus in der Lage, auf diesem Planeten zu leben, ohne das Gleichgewicht und die Ressourcen zu zerstören, die für ein gesundes Leben für uns und andere Arten erforderlich sind. Keine Spezies müsste dezimiert, unterworfen oder zum Aussterben getrieben werden, um uns am Leben zu erhalten. Wir könnten nachhaltig leben, mit anderen Arten koexistieren und die Grenzen des Lebens auf dem Planeten respektieren. Wir könnten die Verfügbarkeit lebenswichtiger Ressourcen für alle Menschen und Bevölkerungsgruppen sicherstellen. Dennoch treiben wir unzählige Arten zum Aussterben und schädigen die gemeinsame Umwelt. Die bloße Tatsache, dass wir es geschafft haben, als biologische Spezies fünf Millionen Jahre und als bewusste Spezies fünfzigtausend Jahre zu überleben, ist ein Beweis dafür, dass unsere grundlegende Natur nicht das Problem ist. Es ist nicht die Masse der menschlichen Bevölkerung, die dafür verantwortlich ist, zu einer Geißel des Lebens auf dem Planeten zu werden, sondern nur ein Teil. Die Frage ist, warum dieses Segment unhaltbare und jetzt kritische Bedingungen für geschaffen hat die höheren Formen des Lebens auf der Erde? Und kann es sich rechtzeitig ändern und transformieren, um eine große Katastrophe zu vermeiden? Theologische und mystische Annahmen wurden manchmal als Grund dafür angeführt, dass wir zu dem wurden, was wir sind, aber unser Verhalten göttlichen oder anderen transzendenten Ursachen zuzuschreiben, ist nicht die Antwort. Wir sind weder Engel noch Teufel. Wir wurden zur Geißel, zu der wir unbeabsichtigt geworden sind. Zu Beginn des Neolithikums begann ein Teil der Menschheit, die Ressourcen des Planeten ohne Rücksicht auf irgendetwas und irgendjemanden zu nutzen und sich nur darauf zu konzentrieren, seinen eigenen Komfort und seine eigene Macht zu verbessern. Auf einem endlichen und voneinander abhängigen Planeten führte dies zu unausgewogenen und unhaltbaren Bedingungen. Der egozentrische Umgang mit Ressourcen hat das Netz des Lebens beschädigt. Die menschliche Spezies wurde zu einer Bedrohung für alles Leben auf dem Planeten und auch für sich selbst: Die Gesundheit des Netzes des Lebens ist eine Vorbedingung für die Gesundheit der dort lebenden Spezies. Dies ist eine relativ junge Erkenntnis. Jahrtausendelang gingen die Menschen ihren Daseinsaufgaben nach, ohne sich bewusst zu sein, dass die unreflektierte Verfolgung ihrer eigenen Interessen um sie herum zum Fluch des Lebens wird. -/- Wir sind zu einem Fluch für das Leben auf diesem Planeten geworden; Wir haben die Welt zu einem Spielzeugladen gemacht, in dem wir die leistungsstarken Spielzeuge bauen, die unseren wahrgenommenen Interessen dienen. Wir spielen mit unseren Spielsachen unabhängig davon, ob sie wirklich unseren Bedürfnissen dienen, und ohne Rücksicht auf die Bedürfnisse anderer. Wir setzen die Energie des Atoms frei und nutzen sie, um Systeme anzutreiben, die unsere Bedürfnisse befriedigen. Wir leiten Elektronenströme in integrierte Schaltkreise und verwenden die Schaltkreise, um die Technologien zu beherrschen, die unseren Anforderungen an Kommunikation und Information dienen. Wir spielen im globalen Spielzeugladen ohne Rücksicht auf die Folgen für andere und für den gesamten Laden. Dies ist ein kurzsichtiges und gefährliches Verhalten. Wir greifen auf Energie auf eine Weise zu, die nicht unseren wirklichen Bedürfnissen dient, sondern nur unseren kurzfristigen, egozentrischen Bedürfnissen. Ähnlich kurzsichtig manipulieren wir Informationen. Beispiele dafür sind die Atombombe und das Atomkraftwerk auf der einen Seite und der Computer mit seinem Netzwerk aus globalem Geschwätz auf der anderen Seite. Atomkraft, selbst für friedliche Zwecke, und künstliche Intelligenz, selbst wenn sie gut gemeint ist, sind gefährliche Spielzeuge. Sie können zu technologischen Überschreitungen werden, die am Ende unser Leben und das gesamte Lebensnetz in der Biosphäre schädigen. Wir sind an sich gut, aber egozentrisch und kurzsichtig. Aber das kann nicht unwidersprochen bleiben. Die Zeit, in der wir naiv mit mächtigen Spielzeugen spielen konnten, ist vorbei. Ihre unvorhergesehenen „Nebenwirkungen“ sind zu einer Bedrohung für alles Leben auf dem Planeten geworden, einschließlich unseres eigenen. -/- Vorwärts gehen. -/- Wir sind an der Schwelle des vierten Urknalls angekommen. Was machen wir jetzt? Wenn wir gedeihen oder auch nur überleben wollen, muss sich unser Bewusstsein ändern. Gelingt dies nicht, wird der nächste Urknall unser letzter sein. Eine globale Transformation ist ein riskanter Prozess: Soll sie nicht zum Zusammenbruch, sondern zum Durchbruch führen, muss sie gesteuert werden. Wir können mit der bewussten Führung unserer Evolution beginnen, indem wir Gandhis Rat folgen: Sag anderen nicht, was sie tun sollen; Werde du selbst zu dem, was sie und die Welt werden sollen. Unsere wesentliche Aufgabe ist es, die Transformation der Welt zu werden. Wir müssen Ausdruck eines reifen und gesunden Lebens in der Biosphäre sein. Wenn diese kritische Masse erreicht wird, wird der „vierte Urknall“ nicht das Ende des Lebens auf dem Planeten markieren. Es wird eine disruptive globale Transformation sein, aber keine destruktive. Es wird eine neue Phase in der Amtszeit der Menschheit auf dem Planeten auslösen und nicht das Ende dieser Amtszeit. Es ist an der Zeit, die Lehren aus der Geschichte zu ziehen – zurückzublicken, um nach vorne zu sehen. Das Überleben einer fortgeschrittenen Spezies und die Zukunft des Lebensnetzes auf diesem Planeten liegt in unseren Händen. Noch nie waren so viele von der Weisheit so weniger abhängig. Wir müssen erwachen – um erwachsen zu werden. Die Kraft des Bewusstseins zu nutzen, die in unseren Händen liegt. Es ist nicht an der Zeit zu fragen, ob wir den vierten Urknall, die bereits begonnene globale Transformation, überstehen werden. Es ist an der Zeit, sich daran zu machen, es zu schaffen. (shrink)
In her latest book, The End of Progress, Amy Allen embarks on an ambitious and much-needed project: to decolonize contemporary Frankfurt School Critical Theory. As with all of her books, this is an exceptionally well-written and well-argued book. Allen strives to avoid making assertions without backing them up via close and careful textual reading of the thinkers she engages in her book. In this article, I will state why this book makes a central contribution to contemporary critical theory (...) (in the broader sense), after which I pose a few questions. These questions are not meant to prove that there are any serious problems with her argumentation. Instead, they are meant in the spirit of dialogue and allow her to elaborate her work for her audience. (shrink)
In her latest book, The End of Progress, Amy Allen embarks on an ambitious and much-needed project: to decolonize contemporary Frankfurt School Critical Theory. As with all of her books, this is an exceptionally well-written and well-argued book. Allen strives to avoid making assertions without backing them up via close and careful textual reading of the thinkers she engages in her book. In this article, I will state why this book makes a central contribution to contemporary critical theory (...) (in the broader sense), after which I pose a few questions. These questions are not meant to prove that there are any serious problems with her argumentation. Instead, they are meant in the spirit of dialogue and allow her to elaborate her work for her audience. (shrink)
According to the classical account, propositions are sui generis, abstract, intrinsically-representational entities and our cognitive attitudes, and the token states within us that realize those attitudes, represent as they do in virtue of their propositional objects. In light of a desire to explain how it could be that propositions represent, much of the recent literature on propositions has pressured various aspects of this account. In place of the classical account, revisionists have aimed to understand propositions in terms of more familiar (...) entities such as facts, types of mental or linguistic acts, and even properties. But we think that the metaphysical story about propositions is much simpler than either the classical theorist or the revisionist would have you believe. In what follows, we argue that a proper understanding of the nature of our cognitive relations to propositions shows that the question of whether propositions themselves represent is, at best, a distraction. We will argue that once this distraction is removed, the possibility of a very pleasing, minimalist story of propositions emerges; a story that appeals only to assumptions that are shared by all theorists in the relevant debate. (shrink)
Epistemic akrasia arises when one holds a belief even though one judges it to be irrational or unjustified. While there is some debate about whether epistemic akrasia is possible, this paper will assume for the sake of argument that it is in order to consider whether it can be rational. The paper will show that it can. More precisely, cases can arise in which both the belief one judges to be irrational and one’s judgment of it are epistemically rational in (...) the sense that both are supported by sufficient evidence. (shrink)
Create an account to enable off-campus access through your institution's proxy server.
Monitor this page
Be alerted of all new items appearing on this page. Choose how you want to monitor it:
Email
RSS feed
About us
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.