Ateistlerin teizmi reddetme gerekçeleri, genellikle kötülük sorununun teizme karşı en güçlü argüman olduğunu iddia etmelerinde yatmaktadır. Nitekim ateizme göre teizm, bu soruna başarılı bir şekilde cevap verememektedir. Bununla birlikte kötülük sorununun sadece teistler için bir problem olmadığı iddia edilebilir. Bizde bu makale içerisinde bu savdan yola çıkarak, yakın dönemde Yujin Nagasawa’nın geliştirdiği “sistematik kötülüğün varoluşsal sorunu” açısından bu iddiayı ele almaya çalıştık. Bu sorun, başlangıçta, yalnızca dünyadaki belirli olayların veya belirli olay türlerinin kötü olduğunu değil, aynı zamanda insan varoluşunun dayandığı (...) tüm biyolojik sistemlerin kötü olduğunu göstererek, teizm için bir meydan okuma yaratmaktadır. Ancak hem teistlerin hem de ateistlerin tipik olarak dünyanın genel olarak iyi olduğunu ve içinde yaşamaktan mutlu ve minnettar olmamız gerektiğini onaylayan varoluşsal iyimserliği benimsedikleri düşünüldüğünde, kötülüğün bu versiyonu, teizm için olduğu kadar, ateizm içinde bir problem olmaktadır. Makale içerisinde sorunun bu versiyonuna yanıt verirken ateizmin teizme kıyasla önemli bir dezavantajla karşı karşıya kalması nedeniyle, bunun ateizme karşı güçlü bir argüman olabileceğini iddia ediyoruz. (shrink)

Bilim sosyolojisi ve bilim tarihi içerisinde araştırmacıların sıklıkla tartıştığı konulardan birisi de bilimin, toplum, ideolojiler ve dinler ile olan ilişkisidir. Bu tartışmaların içeriği, genellikle felsefi, siyasi ideolojiler ve dini inançlar üzerinde otorite sahibi kişi ya da kurumların, bilimi kullanarak toplumu manipüle etmesi, bilimin saygınlık imajının zedelenmesi ve toplum nezdinde bilim karşıtı görüşlerin ortaya çıkması gibi hususlarla ilgilidir. Bundan da öte bu problem alanları, daha özel olarak bilim ve din arasında bir uyumun ya da çatışmanın olup olmayacağı gibi, felsefi olduğu kadar, (...) sosyolojik izaha muhtaç bir konuyla da yakından ilintilidir. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Bu [makalede], nihai olarak kesin bir sonucu olduğunu iddia etmemekle birlikte, ateizm için geliştirebileceğim en iyi argümanı öne sürmeye çalışacağım ve ortaya koyacağım şeyin, Tanrı’nın varlığına dair yürütülen tartışmaların herhangi bir kısmındaki, en iyi argüman olduğunu iddia edeceğim.

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet (...) ve ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Bir şey, Tanrı onu emrettiği için mi iyidir ya da kötüdür? sorusunu merkeze alarak oluşturulan ve yakın dönem içerisinde gerek din felsefesi ve gerekse ahlak felsefesi içerisinde tartışılan konulardan biriside “İlahi Buyruk Teorisi”dir. Bu teori kısaca, ahlaki değerlerin kaynağının, Tanrı’nın buyruklarında, yani onun emir ve yasaklarında belirlendiğini açıklamaya çalışmaktadır. Eylemlerimizin iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesinin Tanrı’nın buyruklarıyla mı, yoksa onların Tanrı’dan bağımsız, yani, kendi doğalarından mı kaynaklandığı tartışması, ilk olarak ahlak felsefesi içerisinde Platon’un “Euthyphro” diyaloğunda kendisine yer bulmuştur. Bununla (...) beraber Hristiyan teolojisi içerisinde Aziz Augustinus, Duns Scotus ve Thomas Aquinas isimler; İslam düşüncesi içerisinde ise, “Hüsün ve Kubuh” meselesi adı altında Mu’tezile, Eş’ariyye ve Matüridiyye gibi ekoller konuya dair yaklaşımlarını ortaya koymaya çalışmıştır. Son olarak daha yakın dönemde din felsefesi içerisinde Philip L. Quinn, Robert M. Adams ve Janine Marie Idziak gibi birçok isim bu teoriye yönelik kapsamlı çalışmalar ve argümanlar geliştirmiştir. (shrink)

Objectives: In recent years, adolescents spend increasingly more time on technologic devices such as smartphones, televisions, computers, and tablets. The aim of the present study was to investigate the relationship between the usage of digital technology and health-related problems among adolescents. -/- Methods: A cross-sectional exploratory study was conducted by using a face-to-face survey administered to a sample of students studying at 4 randomly chosen public middle school and 4 randomly chosen public high school in the city of Istanbul. In (...) this study recruited 1147 volunteer adolescents. All participants were answered a questionnaire regarding the demographic characteristics, technological devices useage patterns and health-related problems. -/- Results: Most of the adolescents had smartphones (99.4%) and the fewest had game consoles (18.2%). The rate of using television and smartphone for more than two hours a day among adolescents was 13.1% and 28.4%, respectively. A decrease in sleep duration, increase in falling asleep time, distraction, fatigue, eating disorders and psychological symptoms were significantly more present for individuals using smartphone more than two hours. A positive and very weak relationship was detected between the duration of smartphone use and neck (r=0.096; p=0.002), wrist (r=0.079; p=0.008) and shoulder (r=0.069; p=0.021) pain. Also, positive and very weak relationship was detected between the duration of computer use and upper back (r=0.102; p=0.001), lower back (r=0.078; p=0.011) and shoulder (r=0.069; p=0.041) pain. -/- Conclusion: This study showed the most widely used technological device among adolescents is smartphones and it was observed that the excessive use of this device among adolescents is more associated with many different health-related problems than other technological devices. (shrink)

ABSTRACT Social sciences are sciences that explain the society and its components (individuals and social institutions).The objective of this is to examine social sciences by highlighting key justifications for their existence and making suggestions on how they can be made better in institutions like IUIU. The paper was a result of a review of secondary sources and writings on social sciences by famous scholars and scientists and also a compilation of experiences accumulated over time as an instructor in social sciences, (...) which all were put into the perspective of IUIU. The study showed that social sciences in institutions like IUIU can be made better to make them responsive to societal problems. The increasing reliance of social sciences in providing practical solutions to the too many problems the world today poses critical questions to the disciplines of social sciences and therefore demands pertinent answers on how these will be resolved. One can however note that Social Sciences in some of their disciplines, in the way they are practiced, in the topics of research tackled, and in the solutions put forward, are a direct result of the complex society. In conclusion therefore, Institutions should also borrow from such problems to trim their structures, disciplines and related programs in that same way. IUIU should not be exceptional. (shrink)

With the desperate usurpation of global spaces under the everexpanding capitalist mode of production, the political struggle still necessitates an emancipatory class politics as aimed by Marx and Engels. This paper will be a synthesis of Marxist geographer David Harvey’s theory of capitalist production of space and MarxEngels’ notion of freedom, and their notion of emancipatory class politics. According to David Harvey, its survival as a system is through its widescale control on the production of spaces. I will first expose (...) the theory of the Marxist geographer David Harvey on how capitalism produces a space through his theory of the capitalist production of space. This necessary strategy of capitalism to own and extend to spaces is essential to its nature to increase capital and profit. According to him, capitalism always needs to expand territories to create new sources of labor, wealth, and new markets. This necessitates obtaining profits to sustain capital accumulation amidst its problem of crises. The spatial ontology of capital will be the springboard showing a possible construction of the type of freedom or emancipation that is necessary in forwarding a class politics of spatiality. In effect, emancipating the place is tied with the classical notion of the liberation of the proletariat. I conceptualize the concept of place as a signifier of the spaces that humanity produces—may it be their home, their work, or geometries of modern life—but have been put under the dictates and design of capital. Thus, I will go back to the classical notion of emancipatory politics of Marx and Engels. This synthesis combines the possibility of emancipatory class politics based on the ontology of the present capitalist production of space. (shrink)

Advocates of political liberalism hold it as a superior alternative to perfectionism on the grounds that it avoids superfluous and/or controversial claims in favor of a maximally-inclusive approach undergirded by a "free-standing" justification for the ideology. These assertions prove difficult to defend: political interpretations of liberalism tend to be implicitly ethnocentric; they often rely upon a number of controversial, and even empirically falsified, assumptions about rationality--and in many ways prove more parochial than their perfectionist cousins. It is possible to reform (...) political liberalism to address these challenges, but generally at the expense of the supposed normative force and universality of the liberal project. However, this para-liberal approach is much better in keeping with contemporary findings in sociology, psychology and cognitive science--and can much more effectively accommodate the illiberal challenge. (shrink)

A brief primer contrasting conservativism from progressivism, and outlining the major schools of conservative thought.

The lack of ideological diversity in social research, paired with the lack of engagement with citizens and policymakers who come from other places on the ideological spectrum, poses an existential risk to the continued credibility, utility and even viability of social research. The need for reform is urgent.

In "Microaggressions: Strong Claims, Inadequate Evidence," Scott Lillenfeld argues that, despite a decade of scholarship, the Microaggression Research Program (MRP) continues to suffer serious analytic and evidentiary problems. After walking through these shortcomings, he provides 18 suggestions to help improve the reliability and utility of the MRP. In "Microaggressions and 'Evidence': Experimental or Experiential Reality?" Derald Wing Sue responds. This chapter provides background on the origin of the MRP, and referees the dispute between Lillenfeld and Sue about its contemporary status.

As it became clear that Donald Trump had a real base of political support, even as analysts consistently underestimated his electoral prospects, they grew increasingly fascinated with the question of who was supporting him (and why). However, researchers also tend to hold strong negative opinions about Trump. Consequently, they have approached this research with uncharitable priors about the kind of person who would support him and what they would be motivated by. Research design and data analysis often seem to be (...) oriented towards reinforcing those assumptions. This essay highlights the epistemological consequences of these tendencies through a series of case studies featuring prominent and influential works that purport to explain the role of race and racism in the 2016 U.S. presidential election. It demonstrates that quality control systems, which should catch major errors, seem to be failing in systematic ways as a result of shared priors and commitments between authors, reviewers and editors – which are also held in common with the journalists and scholars citing and amplifying this work – leading to misinformation cascades. Of course, motivated reasoning, confirmation bias, prejudicial study design, and failure to address confounds are not limited to questions about Trump – however they seem to be particularly pronounced in this case due to the relative homogeneity and intensity of scholars’ views about this topic as compared to other social phenomena. “Trump studies,” therefore, provides fertile ground for exploring how social research can go awry – and the consequences of these failures -- particularly with respect to work on contentious and politically-charged topics. (shrink)

It has recently been argued that reproductive genetic manipulation technologies like mitochondrial replacement and germline CRISPR modifications cannot be said to save anyone’s life because, counterfactually, no one would suffer more or die sooner absent the intervention. The present article argues that, on the contrary, reproductive genetic manipulations may be life-saving (and, from this, have therapeutic value) under an appropriate population health perspective. As such, popular reports of reproductive genetic manipulations potentially saving lives or preventing disease are not necessarily mistaken, (...) though such terminology still requires further empirical validation. (shrink)

Two attitudes are possible: one, that the world is an absolute jungle and that the exercise of coercive power by rulers is only a manifestation of this; and the other, that it is both necessary and right that there should be this exercise of power, that through it the world is much less of a jungle than it could possibly be without it, so that one should in principle be glad of the existence of such power, and only take exception (...) to its unjust exercise. (shrink)

As opposed to a ‘one size fits all’ approach, precision medicine uses relevant biological, medical, behavioural and environmental information about a person to further personalize their healthcare. This could mean better prediction of someone’s disease risk and more effective diagnosis and treatment if they have a condition. Big data allows for far more precision and tailoring than was ever before possible by linking together diverse datasets to reveal hitherto-unknown correlations and causal pathways. But it also raises ethical issues relating to (...) the balancing of interests, viability of anonymization, familial and group implications, as well as genetic discrimination. This article analyses these issues in light of the values of public benefit, justice, harm minimization, transparency, engagement and reflexivity and applies the deliberative balancing approach found in theEthical Framework for Big Data in Health and Research to a case study on clinical genomic data sharing. Please refer to that article for an explanation of how this framework is to be used, including a full explanation of the key values involved and the balancing approach used in the case study at the end. Our discussion is meant to be of use to those involved in the practice as well as governance and oversight of precision medicine to address ethical concerns that arise in a coherent and systematic manner. (shrink)

Often described as an outcome, inequality is better understood as a social process -- a function of how institutions are structured and reproduced, and the ways people act and interact within them across time. Racialized inequality persists because it is enacted moment to moment, context to context -- and it can be ended should those who currently perpetuate it commit themselves to playing a different role instead. This essay makes three core contributions: first, it highlights a disturbing parity between the (...) people who are most rhetorically committed to ending racialized inequality and those who are most responsible for its persistence. Next, it explores the origin of this paradox – how it is that ostensibly antiracist intentions are transmuted into ‘benevolently racist’ actions. Finally, it presents an alternative approach to mitigating racialized inequality, one which more effectively challenges the self-oriented and extractive logics undergirding systemic racism: rather than expropriating blame to others, or else adopting introspective and psychologized approaches to fundamentally social problems, those sincerely committed to antiracism can take concrete steps in the real world – actions which require no legislation or coercion of naysayers, just a willingness to personally make sacrifices for the sake of racial justice. (shrink)

Drawing from Dancy's notion of ethical particularism, we explore why foreign policy doctrines are counterproductive in terms of crafting sound responses to complex, fluid and dynamic events. However, despite their horrible track record, foreign policy dogmas remain ubiquitous--a phenomenon which is largely a function of how useful they are in the political sphere.

Social science is often described as a product of 19th century Europe, and as a handmaiden to its imperial and colonial projects. However, centuries prior to the Western social science enterprise, Islamic imperial scholars developed their own ‘science of society.’ This essay provides an overview of the historical and cultural milieu in which 'Islamic' social science was born, and then charts its development over time through case studies of four seminal scholars -- al-Razi, al-Farabi, al-Biruni and Ibn Khaldun -- who (...) played pivotal roles in establishing fields that could be roughly translated as psychology, political science, anthropology and sociology. The axioms undergirding Islamic social science are subsequently explored, with particular emphasis paid to the relations between said axioms and the discursive tradition, 'Islam.' The essay concludes with an exploration of how looking to social science enterprises beyond the ‘modern’ West can clarify the purported relationships between social science and empire. (shrink)

Aristotle argued that you need some wealth to live well. The Stoics argued that you could live well with or without wealth. But the Cynics argued that wealth is a hinderance. For the Cynics, a good life consists in self-sufficiency, or being able to rule and help yourself. You accomplish this by living simply and naturally, and by subjecting yourself to rigorous philosophical exercises. Cynics confronted people to get them to abandon extraneous possessions and positions of power to live better. (...) And while the Cynics were experts in living in this way, their ascetic lifestyles made their message curious to some audiences. This paper reflects on Cynic ascetic practices and the ways others perceived them. (shrink)

Some have objected to human enhancement on the grounds that it violates the autonomy of the enhanced. These objections, however, overlook the interesting possibility that autonomy itself could be enhanced. How, exactly, to enhance autonomy is a difficult problem due to the numerous and diverse accounts of autonomy in the literature. Existing accounts of autonomy enhancement rely on narrow and controversial conceptions of autonomy. However, we identify one feature of autonomy common to many mainstream accounts: reasoning ability. Autonomy can then (...) be enhanced by improving people’s reasoning ability, in particular through cognitive enhancement; given how valuable autonomy is usually taken to be, this gives us extra reason to pursue such cognitive enhancements. Moreover, autonomy-based objections will be especially weak against such enhancements. As we will argue, those who are worried that enhancements will inhibit people’s autonomy should actually embrace those enhancements that will improve autonomy. (shrink)

Mehdiyev’in Bir Bilme Teorisi adını verdiği eser, içerisinde birçok kavram ve problemi barındırması açısından oldukça zengin ve ufuk açıcı bir teoridir. Onun, bilgi söz konusu olduğunda medeniyet, bilim, teoloji ve sanat gibi sosyal epistemoloji içerisindeki kavramlara atıfla karşılaştırmalar yapması ve inanç, kanı gibi kavramlar üzerinden değerlendirmelerde bulunması; mevcut literatür içindeki kavramlara dair gerek olumlu gerekse olumsuz yeni bakış açılarını bize sağlarken, ayrıca mevcut problemleri, hem çağdaş hem de klasik teoriler içinde ele alması, bize ufuk açıcı yorumlar da kazandırmaktadır.

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

"It is the purpose of this article to attempt to re-examine the account of Thrasymachus' doctrine in Plato's Republic, and to show how it can form a self-consistent whole. [...] In this paper it is maintained that Thrasymachus is holding a form of [natural right]." Note: Volume 40 = new series 9.

The current prevailing view is that participation in biomedical research is above and beyond the call of duty. While some commentators have offered reasons against this, we propose a novel public goods argument for an obligation to participate in biomedical research. Biomedical knowledge is a public good, available to any individual even if that individual does not contribute to it. Participation in research is a critical way to support an important public good. Consequently, all have a duty to participate. The (...) current social norm is that individuals participate only if they have a good reason to do so. The public goods argument implies that individuals should participate unless they have a good reason not to. Such a shift would be of great aid to the progress of biomedical research, eventually making society significantly healthier and longer lived. (shrink)

Biological evolution is a complex blend of ever changing structural stability, variability and emergence of new phe- notypes, niches, ecosystems. We wish to argue that the evo- lution of life marks the end of a physics world view of law entailed dynamics. Our considerations depend upon dis- cussing the variability of the very ”contexts of life”: the in- teractions between organisms, biological niches and ecosys- tems. These are ever changing, intrinsically indeterminate and even unprestatable: we do not know ahead of (...) time the ”niches” which constitute the boundary conditions on selec- tion. More generally, by the mathematical unprestatability of the ”phase space”, no laws of mo- tion can be formulated for evolution. We call this radical emergence, from life to life. The purpose of this paper is the integration of variation and diversity in a sound concep- tual frame and situate unpredictability at a novel theoretical level, that of the very phase space. Our argument will be carried on in close comparisons with physics and the mathematical constructions of phase spaces in that discipline. The role of symmetries as invariant preserving transformations will allow us to under- stand the nature of physical phase spaces and to stress the differences required for a sound biological theoretizing. In this frame, we discuss the novel notion of ”enablement”. Life lives in a web of enablement and radical emergence. This will restrict causal analyses to differential cases. Mutations or other causal differ- ences will allow us to stress that ”non conservation princi- ples” are at the core of evolution, in contrast to physical dynamics, largely based on conservation principles as sym- metries. Critical transitions, the main locus of symmetry changes in physics, will be discussed, and lead to ”extended criticality” as a conceptual frame for a better understanding of the living state of matter. (shrink)

Drawing from the "anti-philosophies" of Nietzsche and Wittgenstein, and deploying a methodology which synthesizes critical theory with evolutionary psychology and contemporary cognitive science, our analysis demonstrates: 1. Justifications, in any context, are oriented towards social manipulation and bear no relation to any "cognitive processes." 2. The role of logic is overstated, both with regards to our justifications, and also our cognition. 3. Truth and falsity are socio-linguistic functions which have no bearing on any "objective reality." Insofar as these claims are (...) correct, the methods and aims (both normative and descriptive) of "classical epistemology" are invalidated. We offer up a proposal as to what a more useful/meaningful epistemology might look like, exploring how such a reformulation might affect conceptions of "knowledge" and "rationality.". (shrink)

Background Several jurisdictions, including Singapore, Australia, New Zealand and most recently Ireland, have a public interest or public good criterion for granting waivers of consent in biomedical research using secondary health data or tissue. However, the concept of the public interest is not well defined in this context, which creates difficulties for institutions, institutional review boards and regulators trying to implement the criterion. Main text This paper clarifies how the public interest criterion can be defensibly deployed. We first explain the (...) ethical basis for requiring waivers to only be granted to studies meeting the public interest criterion, then explore how further criteria may be set to determine the extent to which a given study can legitimately claim to be in the public interest. We propose an approach that does not attempt to measure magnitude of benefit directly, but rather takes into account metrics that are more straightforward to apply. To ensure consistent and justifiable interpretation, research institutions and IRBs should also incorporate procedural features such as transparency and public engagement in determining which studies satisfy the public interest requirement. Conclusion The requirement of public interest for consent waivers in secondary biomedical research should be guided by well-defined criteria for systematic evaluation. Such a criteria and its application need to be periodically subject to intra-committee and intra-institution review, reflection, deliberation and amendment. (shrink)

Moral enhancement is an ostensibly laudable project. Who wouldn’t want people to become more moral? Still, the project’s approach is crucial. We can distinguish between two approaches for moral enhancement: direct and indirect. Direct moral enhancements aim at bringing about particular ideas, motives or behaviors. Indirect moral enhancements, by contrast, aim at making people more reliably produce the morally correct ideas, motives or behaviors without committing to the content of those ideas, motives and/or actions. I will argue, on Millian grounds, (...) that the value of disagreement puts serious pressure on proposals for relatively widespread direct moral enhancement. A more acceptable path would be to focus instead on indirect moral enhancements while staying neutral, for the most part, on a wide range of substantive moral claims. I will outline what such indirect moral enhancement might look like, and why we should expect it to lead to general moral improvement. (shrink)

Volume 19, Issue 7, July 2019, Page 28-30.

The right to withdraw from participation in research is recognized in virtually all national and international guidelines for research on human subjects. It is therefore surprising that there has been little justification for that right in the literature. We argue that the right to withdraw should protect research participants from information imbalance, inability to hedge, inherent uncertainty, and untoward bodily invasion, and it serves to bolster public trust in the research enterprise. Although this argument is not radical, it provides a (...) useful way to determine how the right should be applied in various cases. (shrink)

A precursor to the hard problem of consciousness confronts nihilism. Like physicalism, nihilism collides with the first-personal fact of what perception and action are like. Unless this problem is solved, nature’s inclusion of conscious experience will remain, as Chalmers warns the physicalist, an “unanswered question” and, as Jacobi chides the nihilist, “completely inexplicable". One advantage of Kant’s Copernican turn is to dismiss the question that imposes this hard problem. We need not ask how nature is accompanied by the first-person standpoint (...) because “I think” is an apperceptive form of thinking that must be able to accompany any cognition of nature. Kant’s formal conception of apperception worries Fichte in his Nova Methodo lectures. This conception arguably cannot exhaust the ground of experience, for it does not show why we posit objects “at all". For Fichte, it is our agency that first opens a world of objects, viz., as subjects, means, ends, and obstacles. In what follows, I argue that, for Fichte, the I poses no hard problem because it collides exclusively with nihilistic views like Spinozism, which are refuted by a properly transcendental idealist conception of apperception, according to which the first-person standpoint is the absolute ground of our experience of nature. If transcendental idealism refutes nihilism, nature is no more explicable than that there is something it is like for me to perceive and act. In Section 1, I show why Kantian apperception is necessary for possible experience. In Section 2, I reconstruct Fichte’s argument that a modified conception of apperception refutes guises of nihilism, thereby solving the hard problem of consciousness. In Section 3, I suggest that transcendental idealism undermines Chalmers’ proposed solution to and Dennett’s dismissal of this problem. (shrink)

While philosophers are often concerned with the conditions for moral knowledge or justification, in practice something arguably less demanding is just as, if not more, important – reliably making correct moral judgments. Judges and juries should hand down fair sentences, government officials should decide on just laws, members of ethics committees should make sound recommendations, and so on. We want such agents, more often than not and as often as possible, to make the right decisions. The purpose of this paper (...) is to propose a method of enhancing the moral reliability of such agents. In particular, we advocate for a procedural approach; certain internal processes generally contribute to people’s moral reliability. Building on the early work of Rawls, we identify several particular factors related to moral reasoning that are specific enough to be the target of practical intervention: logical competence, conceptual understanding, empirical competence, openness, empathy and bias. Improving on these processes can in turn make people more morally reliable in a variety of contexts and has implications for recent debates over moral enhancement. (shrink)

Fichte assigns ‘intellectual intuition’ a new meaning after Kant. But in 1799, his doctrine of intellectual intuition is publicly deemed indefensible by Kant and nihilistic by Jacobi. I propose to defend Fichte’s doctrine against these charges, leaving aside whether it captures what he calls the ‘spirit’ of transcendental idealism. I do so by articulating three problems that motivate Fichte’s redirection of intellectual intuition from being to acting: (1) the regress problem, which states that reflecting on empirical facts of consciousness leads (...) only to further facts and so cannot yield a first principle; (2) the rhapsody problem, which states that the categories form a haphazard set and so lack necessity unless they derive from a first principle; and (3) the nihilism problem, which states that a first principle cannot lie outside our cognition of it, lest it be the cause of our cognition and, being first, the cause of all our actions, reducing us to machines. Crucially, Fichte’s three motivating problems are in fact aspects of a single problem. Leaving any aspect unsolved spoils putative solutions to the other two. Consequently, Fichte requires a single unified solution to all three, which his doctrine of intellectual intuition provides. (shrink)

Volume 20, Issue 2, February 2020, Page 20-22.

This paper is a critical examination of Stephen Neale's *The Philosophical Significance of Godel's slingshot*. I am sceptical of the philosophical significance of Godel’s Slingshot (and of Slingshot arguments in general). In particular, I do not believe that Godel’s Slingshot has any interesting and important philosophical consequences for theories of facts or for referential treatments of definite descriptions. More generally, I do not believe that any Slingshot arguments have interesting and important philosophical consequences for theories of facts or for referential (...) treatments of definite descriptions. Friends of facts and referential treatments of definite descriptions can, and should, proceed with the construction of their theories, blithely ignoring the many Slingshots which now litter the landscape. (Of course, there may be other considerations which should give such theorists pause -- but those are other considerations.). (shrink)

Kant’s critique/doctrine distinction tracks the difference between a canon for the understanding’s proper use and an organon for its dialectical misuse. The latter reflects the dogmatic use of reason to attain a doctrine of knowledge with no antecedent critique. In the 1790s, Fichte collapses Kant’s distinction and redefines dogmatism. He argues that deriving a canon is essentially dialectical and thus yields an organon: critical idealism is properly a doctrine of science or Wissenschaftslehre. Criticism is furthermore said to refute dogmatism, by (...) which Fichte means Spinozism. Schelling repudiates Fichte’s position in his Philosophical Letters by reviving Kant’s distinction. First, ‘critique’ for Schelling names a canon that is valid for all systems—including Spinozism—and thus favours none—not even the Wissenschaftslehre. Second, Schelling coins ‘dogmaticism’ to refer to what Kant calls ‘dogmatism’: reason’s uncritical claim to doctrine. Hence, he says all systems—even Fichte’s—are susceptible to the ‘enthusiasm’ of mistaking themselves for doctrines or ‘objects of knowledge’, instead of subjectively valid ‘objects of freedom’. I reconstruct Schelling’s argument for reviving Kant’s distinction, while noting two consequences for German idealism. First, if criticism favours no system, a system’s origin cannot be an act of knowledge, e.g., intellectual intuition, but only an act of endorsement. Second, if dogmaticism entails enthusiasm, a system’s goal cannot be absolute knowledge, but only infinite striving. Hence, by retrieving Schelling’s notion of dogmaticism, we can both gain a better understanding of the Letters and register the impact of a core Kantian distinction on the German idealist project. (shrink)

The COVID-19 pandemic revealed numerous weaknesses in pandemic preparedness and response, including underfunding, inadequate surveillance, and inequitable distribution of countermeasures. To overcome these weaknesses for future pandemics, WHO released a zero draft of a pandemic treaty in February, 2023, and subsequently a revised bureau's text in May, 2023. COVID-19 made clear that pandemic prevention, preparedness, and response reflect choices and value judgements. These decisions are therefore not a purely scientific or technical exercise, but are fundamentally grounded in ethics. The latest (...) treaty draft reflects these ethical considerations by including a section entitled Guiding Principles and Approaches. Most of these principles are ethical—they establish core values that undergird the treaty. Unfortunately, the treaty draft's set of principles are numerous, overlapping, and show inadequate coherence and consistency. We propose two improvements to this section of the draft pandemic treaty. First, key guiding ethical principles should be clearer and more precise than they currently are. Second, the link between ethical principles and policy implementation should be clearly established and define boundaries on acceptable interpretation, ensuring that signatories abide by these principles. (shrink)

Mitochondrial replacement therapy requires oocytes of women whose mitochondrial DNA will be transmitted to resultant children. These techniques are scientifically, ethically and socially controversial; it is likely that some women who donate their oocytes for general in vitro fertilisation usage would nevertheless oppose their genetic material being used in MRT. The possibility of oocytes being used in MRT is therefore relevant to oocyte donation and should be included in the consent process when applicable. In present circumstances, specific consent should be (...) obtained. However, once MRT becomes more routine, such consent could be incorporated into the general consent process for oocyte donation. The reported lack of proper consent for MRT from the oocyte donor in the first baby born via the technique is an ethical failing and should be corrected in any future practice of MRT. (shrink)