İletişimsel eylem kuramı stratejik eylemi dışlamakla bizi gerçekçi bir doğruluk kavramı geliştirmekten alıkoyar. Halbuki, gerçekçi bir doğruluk kavramı, kuramın öndayanaklarından biridir. O halde, yeni bir mantık aracılığıyla, stratejik eylemi de bünyesine alan, yeni bir iletişimsel eylem anlayışının olanaklılığı sorgulanabilir. Bu bildiride böyle bir anlayışın nasıl geliştirilebileceği üzerinde duracağım.

Bilimin ne olduğunun tespit edilmesi ve bilimi sözde bilimlerden ya da bilimsel olmayan alanlardan ayırt edecek ölçütün ne olması gerektiğine yönelik tartışma, bilim felsefesinde sınır çizme sorunu olarak ele alınmaktadır. Bu makalede, öncelikle söz konusu soruna yönelik geleneksel yaklaşımlar incelenmiş ve ardından bu yaklaşımların bilimsel toplulukların doğasına ilişkin özellikleri göz ardı ettiği ortaya konmuştur. Daha önce yapılan çalışmalar bilimi daha çok önermeler, ifadeler ya da salt epistemik bir sistem olarak ele almakta ve bilimsel akıl yürütmenin biçimi ile bilimsel kuramların özelliklerine (...) odaklanmaktadır. Bu tespit çerçevesinde, sunulan çalışmada, bilimsel bir disiplinin asgari olarak iki özellik (yapısal ve kanıta dayalı olması) üzerine kurulması gerektiği vurgulanarak, sınır çizme sorununun çözümüne yönelik önerilen alternatif ölçüt bilimin sosyal yönüne dikkat çekmektedir. Bu bakımdan, makalenin asıl ilgisi, sınır çizme sorununu alternatif bir yolla ele alabilmek amacıyla bilimin ve onun uygulayıcılarının sosyal özelliklerine yönelik tespitleri, sözde bilimin uygulayıcıları ile kıyaslayarak aktarmaktır. Makale, bir disiplinin sözde bilim olarak nitelendirilebilmesi için öncelikle o disiplinin bilimsellik iddiasında bulunması, daha sonra bilimsel topluluk tarafından sürdürülen bir araştırma geleneğine kabul edilmemiş ya da bu araştırma geleneği tarafından terk edilmiş olması gerektiği düşüncesi ile sonuçlandırılmıştır. (shrink)

Anadolu’da doğan ve yaşayan doğa bilimcileri ve filozofları Sokrates öncesi düşünce dünyasını yansıtmaktadırlar. Düşünce ve teoriler üretmekte kendilerine göre bir sistem oluşturmuşlardır. Antik dönemde doğa olaylarının kişileştirilip tanrılarla simgelenmesini ve söylencelerle yaygınlaşıp geliştirilmesini, onlara tapınılmasını (pagan tanrılarını) kabul etmeyen bireysel çıkışlar olarak başkaldırmışlardır. M.Ö. 5. yüzyılda Atina’da Yunan Uygarlığı’nın klasik çağına ve doruk noktasına geçişlerinde Anadolu’daki Pers saldırılarından kaçan İyonyalı düşünürlerin ve sanatçıların da rolü bulunmaktadır.

Bu kitapta, Ebû İshâk es-Saffâr’ın (öl. 534/1139) kelâmî görüşleri, Telḫîṣü’l-edille li-ḳavâʿidi’t-tevḥîd adlı eserinde Allah’ın isimlerinin anlamlarını açıklarken yaptığı yorumlar çerçevesinde ele alınmaktadır. Ebû İshâk es-Saffâr, 6./12. yüzyıl Hanefî-Mâtürîdî âlimlerinden biridir. Kelâma dair Telḫîṣü’l-edille eserinde esmâ-i hüsnâ konusuna ayrıntılı olarak yer vermektedir. İki cilt hâlinde yayımlanan bu eserin yaklaşık üçte birlik bir kısmını esmâ-i hüsnâ konusu oluşturmaktadır. Bu kısım incelendiğinde, Saffâr’ın Allah’ın varlığı, birliği ve sıfatları ile ilgili konular başta olmak üzere pek çok konuyu 175 esmâ-i hüsnâya dayanarak izah ettiği görülmektedir. (...) O, esmâ-i hüsnâ bölümünde yer vermediği bazı isimlere ise müstakil başlıklar altında değinmektedir. Örneğin el-Mütekkelim ismi kelâm sıfatını bağlamında ve halku’l-Kur’ân ile icâz’ul-Kur’ân gibi konularla ilişkili bir şekilde ele almaktadır. Bu isimler de listeye dahil edildiğinde sayı 178’e ulaşmaktadır. Bu durumda eserin yarısını esmâ-i hüsnâ konusu teşkil etmektedir. -/- Saffâr, esmâ-i hüsnâ bölümünde alfabetik bir sıra içerisinde ele aldığı ilâhî isimleri öncelikle lugavî (semantik) yönden izah etmektedir. Sonrasında ise değerlendirdiği ilahî ismi, bir kelâm konusu ile bağlantı kurarak kelâmî perspektifle açıklamaktadır Esmâ-i hüsnâ temelinde ele alınan konuların hilâfet meselesi hariç diğer kelâm bahislerini kapsadığı görülmektedir. Saffâr öncesi Hanefî-Mâtürîdî kelâm literatürü içinde esmâ-i hüsnânın bu kadar kapsamlı ele alındığı başka bir eser bilinmemektedir. -/- Bu kitap; üç ana bölümden oluşmaktadır. “Metodolojik Çerçeve” başlıklı giriş bölümünde çalışmanın konusu, önemi, amacı, yöntemi ve kaynakları hakkında bilgi verilmiştir. Birinci bölümde Saffâr’ın yaşadığı sosyokültürel çevre olan Mâverâünnehir bölgesi ile Buhara ve Merv şehirlerinin siyasî, sosyal ve dinî durumu ortaya konulmaya çalışılmıştır. İkinci bölümde esmâ-i hüsna konusunun anlaşılmasına temel oluşturan isim, tesmiye, müsemmâ, sıfat ve vasf gibi kavramlar ile esmâ-i hüsnânın sayısı ve ihsâsı gibi kelâmî tartışmalara değinilmiştir. Sonrasında Saffâr öncesi dönemde kaleme alınan esmâ-i hüsnâ litaratürü hakkında bilgi verilmiştir. Bölüm sonuna Saffâr’ın rivayet ettiği 178 ilahî isme dair ayrıntılı bir tablo eklenmiştir. Üçüncü bölümde öncelikle, Saffâr’ın esmâ-i hüsnâyı izah ederken dikkate aldığı kelâmî ilkeler tespit edilmeye çalışılmıştır. Sonrasında ise Saffâr’ın Telḫîṣü’l-edille’de ilâhî isimleri açıklarken ortaya koyduğu kelâmî görüş ve değerlendirmeler belirlenerek sistematik bir şekilde kategorize edilmiştir. Bu kapsamda ele alınan her konunun sonuna ilgili ilâhî isimleri ve bağlantılı olduğu tartışmaları içeren tablolar eklenmiştir. Sonuç bölümünde ise Saffâr’ın esmâ-i hüsnâ anlayışına dayanan kelâm yöntemine dair ulaştığımız sonuçlara yer verilmiştir. Bu kitapta onun, esmâ-i hüsnânın %75’inde kelâmî yorumlarda bulunduğu ve bilgi-varlık bahsinden âhiret hayatına kadar bütün kelâm konularını esmâ-i hüsnâ ile bağlantılı yorumladığı tespit edilmiştir. Ulaşılan bu sonuçlar, Saffâr’ın kelâm anlayışının ilâhî isimlerin yorumuna dayandığını ortaya koymaktadır. [his book discusses the theological views of Abū Isḥāq al-Ṣaffār d. 534/1139), within the framework of his comments on the meanings of Allah’s names, provided in his work titled Talkhīṣ al-adilla. Abū Isḥāq al-Ṣaffār is one of the Ḥanafite-Māturīdite scholars in the 6th/12th century. In his work titled Talkhīṣ al-adilla li-qawāʿid al-tawḥīd on kalām, he spared extensive space for al-asmāʾ al-husnā. Approximately one third of this work, published in two volumes, is devoted to al-asmāʾ al-husnā. An examination of the related section reveals that al-Ṣaffār explains many issues, particularly those related to the existence, unity and attributes of Allah, based on 175 al-asmāʾ al-husnā. He mentions some of the names that he does not include in the al-asmāʾ al-husnā section under separate headings. For example, the name al-Mutakallim is addressed within the context of the attribute of kalām and in relation to subjects, such as the khalq al-Qurʾān and i‘jaz al-Qurʾān. Upon the addition of these names to the list, the number names reaches 178. This means that half of the work deals with the subject of al-asmāʾ al-husnā. -/- al-Ṣaffār lists the divine names in alphabetical order and explains them semantically in the chapter of al-asmāʾ al-husnā. Then he goes on to clarify each divine name through a theological lens with a specific reference to the subject of kalām. In the pre-Saffar Ḥanafite-Māturīdite theological literature, there is no other work that addresses al-asmāʾ al-husnā in such an extensive way. -/- This book consists of three main sections. The first section titled “Methodological Framework”, elaborates on the focus, significance, purpose and method of the study, along with the sources used. The first part describes the political, social and religious status of Transoxiana (Mā-warāʾ al-Nahr) region and the cities of Bukhara and Marw, the sociocultural environment in which Saffar lived. The second chapter addresses various concepts, which promote the understanding of al-asmāʾ al-husnā, such as name, tasmiya, musammā, attribute and qualification in addition to the theological debates such as the number and iḥṣāʾ of al-asmāʾ al-husnā. Then, it provides information about the al-asmāʾ al-husnā literature produced in the pre- Ṣaffār period. The end of each chapter comes with a detailed table with the 178 divine names mentioned by al-Ṣaffār. In the third chapter, the author initially discusses the theological principles that al-Ṣaffār considered while explaining the essence of al-asmāʾ al-husnā. This section also determines and systematically categorizes the theological views and evaluations put forward by al-Ṣaffār while explaining the divine names in Talkhīṣ al-adilla. The tables with the divine names and the related discussions can be seen at the end of the discussion for each subject. The last section presents the conclusions reached, regarding the kalām method based on al-Ṣaffār’s understanding of the essence of al-asmāʾ al-husnā. The present study revealed that he made theological interpretations in 75% of the al-asmāʾ al-husnā and interpreted all theological issues ranging from the subjects of knowledge and existence to the Afterlife in connection with the al-asmāʾ al-husnā. These results indicate that al-Ṣaffār's understanding of kalām is based on the interpretation of the divine names.]. (shrink)

Bilime ve onun bilgisine akademik, politik, ekonomik ve kamusal alanlar olmak üzere birçok alanda diğer bilgi iddialarına kıyasla daha fazla güven duyulmaktadır. Bilime duyulan bu güvenin temelinde büyük ölçüde bilimsel süreçlerin ve yöntemlerin nesnel bir şekilde yürütülmesi ve bu nesnel sürecin bir ürünü olarak bilimsel bilginin tarafsız bilim insanları tarafından ortaya konulduğu düşüncesi yatmaktadır. Bu bakımdan toplum tarafından bilimin tartışılmaz statüsünün ve bilimsel bilgiye verilen değerin belirleyicisi olarak nesnellik özelliği ön plana çıkmaktadır. Bilhassa doğa bilimleri söz konusu olduğunda bilimsel yöntemin (...) olgulara ve dış dünyaya ilişkin nesnel bilgiler sağladığı düşünülmektedir. Bu bakımdan doğa bilimleri, bilimde nesnelliğin paradigmatik örnekleri olarak kabul görmektedir. Beşeri ve sosyal bilimler alanında ise doğa bilimlerine kıyasla nesnellik algısı düşük olmasına rağmen, yöntemlerinin bilimsel yöntemle çalışılmaya uygun olmasından dolayı en azından ilke olarak nesnel olduğu değerlendirilmektedir. Bilimin değerler alanından ziyade olgu alanına ilişkin çalışmalar yürütmesi, bilim insanlarının değerler, anlamlar ve ideallerinden de kendisini izole ederek bilimsel nesnelliği temin edilebileceği konusunda genel bir kavrayışa yol açmaktadır. Bu görüşün önde gelen düşünürü Karl Popper’dır. Popper bilimsel nesnelliğin, olgusal içerikli önermelerin – protokol önermeleri – öznelerarası sınanabilir olması ile temin edilebileceğini ve böylece bilim insanlarının çalışmalarında kültür, değer ve inanç gibi öznel kanılarının bilimsel bilginin temellendirilmesi ve sınanması noktasında kullanılamayacağını ifade etmiştir. Ancak bilimin doğasına yönelik bir soruşturma bilimsel bilginin düşünüldüğü kadar nesnel bir sürece sahip olmadığını, bilim faaliyetini gerçekleştiren bilim insanlarının kişisel çıkarlarının, değerlerinin ve içinde yaşamış oldukları kültürel faktörlerin bilimsel bilginin elde edilmesi sürecinde etkili olabileceğini ortaya koymaktadır. Bu bakımdan bilimin doğasını doğru bir şekilde anlayabilmenin yolu bilimlerde nesnellik ölçütünün sosyolojik ve kültürel unsurlarla yakından ilişkili olduğunu bilmekten geçmektedir. Thomas Kuhn bilimsel değerlendirmelerde değer yargılarının ve kültürel unsurların kaçınılmaz olduğu düşüncesindedir. Kuhn, Popper’ın aksine sosyolojik etmen ve değerleri de işin içerisine katarak bir bilimsel nesnellik değerlendirmesi yapmaktadır. Bu doğrultuda, o bilimde fazlasıyla öznel unsurları vurguladığı eleştirilerine imkân vermeyecek şekilde bilim insanlarının takip etmesi gereken ve tavsiye niteliğinde olan belirli değerler neticesinde bilimsel nesnelliğin ve rasyonalitenin sağlanabileceğini ifade etmektedir. Bu kapsamda çalışmada, bilimin en bilinen özelliği olarak göze çarpan nesnellik kavramı ve düşüncesine yönelik kavramsal bir belirlemenin ardından kültür ve değer gibi sosyolojik unsurların bilimsel objektifliğin ayrılmaz bir parçası olduğu argümanı, Popper ve Kuhn’un çalışmaları göz önünde bulundurularak serimlenecektir. (shrink)

Bu çalışma kitap olmayan bir kitaptır. Okur klasik kitaplarda alıştığı tamamlanmış metinler, çözümlenmiş bilimsel ve felsefi problemler beklemesin bu çalışmada. Sunduğum şey üzerinde çalıştığım konular ve o konularla ilgili geliştirdiğim düşünceler, aforizmalar yer yer dağınık önermelerdir. Bu iki nedenden dolayı böyledir: Birincisi bilgi kuramsal açıdan tamamlanmış önermeler dizgesinin yanlış olmasıdır. Quantum çağında her gün yeni bir keşif yaptığımız nesneler ile ilgili büyük anlatılar ve tamamlanmış, sistematik görüşler geliştirilemez. Geleneksel tüm kitaplar ilgilendikleri nesneyi tüm bağıntılarıyla çözdükleri iddiasındadır. Örneğin tüm çağdaş fizik (...) kitapları yaklaşık yüz yıldır atomun ağırlığını çözdüklerini düşünerek yayınlanıyordu. Ancak 2017 Ocağında quarkların dışarıdan enerji alışverişi yaptıkları ve oluşturdukları atom ağırlığının sürekli değişti keşfedildi. Bu tüm yazılmış fizik kitaplarının çöpe atılması anlamına gelir. Bu nedenlerden ötürü tamamlanmış çalışmalar değil, sürekli gelişen Wikipedia tarzında, yazılan metinlerin sürekli güncellendiği çalışmalar, bilimsel anlatıma daha uygundur. Okur, bu metnin sürekli işlenen biçimini bloğumda takip edebilecek. -/- İkincisi kişisel olarak çalışmalarımdan asla tatmin olamadım ve vardığım teorik sonuçları dışarı açarak çalışmalarıma dışsal bir motivasyon ve eleştirel bir geri dönüşüm almak istedim. O nedenle okur bu çalışmamı kendisiyle tartışmaya açtığım el yazmalarım olarak değerlendirsin. -/- Tüm bunlarla birlikte okuru son derece geniş bir entelektüel alanda yaratıcı bir çalışma ve tamamiyle sadece yazara ait yeni önermeler bekliyor. -/- Bu çalışma esas olarak aydınlanmadan başlayan ve günümüze kadar gelen, quantum fizikçilerinin de yaslandıkları, tüm sosyal kuramların sonunu ilan etmektedir. -/- Salt bu iddia bile çalışmamı dikkate değer kılar. (shrink)

Öz: İslam dünyasında Vâcibü’l-Vücûd’un varlığını ispatlayan birçok burhan zikredilmiştir. Bu burhanlardan biri pek bilinmeyen nefs burhanıdır. Bu burhanın tam olarak gelişmemiş formları Meşşâî filozoflar tarafından dile getirilmiş olsa da tam ve kâmil olarak ifadesini Sühreverdî’de bulmaktayız. Sühreverdî’den sonra ve onun etkisiyle Mîr Dâmâd başka bir nefs burhanı açıklar. İslam düşünce geleneğinde nefs vesilesiyle Vâcibü’l-Vücûd’un varlığını ispatlayan bir diğer filozof da Molla Sadrâ’dır. O, bu iki filozofun nefs burhanlarını benimsememiş ve Hikmet-i Müte’âliye ekolünün ilkeleri çerçevesinde yeni burhanlar dile getirmiştir. İlk burhanında (...) nefsin kuvveden fiile yani heyûlânî akıldan bilfiil akla doğru hareket etmesini ikinci burhanında ise nefsin hudûsunu orta terim kılar. Mefatihü’l-Gayb adlı eserinde de bu iki burhanı birleştirir ve tek bir burhan olarak ifade eder. Molla Sadrâ, Allah’ın varlığını ispatlayan burhanları üç gruba ayırır ve nefs burhanının sıddıkîn burhanından sonra en önemli ve en üstün burhan olduğunu söyler. Molla Sadrâ’nın dillendirdiği nefs burhanlarının en önemli özelliği Allah’ın varlığını ispatlamakla beraber sıfatlarını ve fiillerini de ispatlamasıdır. Bu çalışmada Molla Sadrâ’nın nefs burhanı ile diğer nefs burhanlarının farkı ele alınacak ve Molla Sadrâ’nın bu burhan vesilesiyle Vâcibü’l-Vücûd’u ve sıfatlarını nasıl ispatladığı ve konu hakkında ne gibi yenilikler getirdiği açıklanacaktır. (shrink)

Akıl ve bilinç yetisini kazandığı, dünyaya geldiği andan itibaren araştırmaya başlayan insan, doğayı, kendini ve Tanrı’yı bilmek ister. Bilmek, bilmek için değildir. Bilmek insan içindir, insanı tanımak ve yönetmek içindir. Bu bilme isteğinden Doğa bilimleri, İnsan bilimleri ve Din bilimleri oluşur. Bilim, genelgeçer bilgiyi ifade eder: Doğa bilimlerinin kaynağı doğa, İnsan bilimlerinin kaynağı insan, Tanrı bilimlerinin kaynağı Tanrı’dır. Bazı insan toplumları bazı dönemlerde birtakım bilim alanlarında genelgeçer bilgiye ulaşma yolunda ilerlerken, kimilerinin bazı dönemlerde çeşitli sebeplerle genelgeçer bilgiyi ifade eden bilimlerden (...) uzaklaştıkları ve sapmalar içine girdikleri görülür. Bu bağlamda Bilim Tarihi, bilimin ortaya çıkış, yayılış, kullanılış ve gelişme koşullarının tarihî serüvenini inceler. Bilim Tarihi, insanlığın genelgeçer bilgi araştırma serüvenini arkeolojik buluntulardan; tarihî mitolojik, edebî, dinî, felsefî, bilimsel kalıntı ve belgelerden hareketle inceler. Bilim tarihi, geriye doğru bir araştırmadır. Eskiye dair her yeni bulgu, bilim tarihi için önemlidir. Bazı yeni bulgular bilim tarihini yeniden gözden geçirmeye ve bilimin gelişme aşamalarını genel saptayışımızı kökten değiştirmemize sebep olabilir. İşte Göbekli Tepe, Bilim Tarihi için böyle bir etkiye haizdir. 1995’de arkeolojik kazılar neticesinde Şanlıurfa’da bulunan ve Neolitik Dönemde Anadolu’da yapılan ilk tapınak olarak bilinen Göbekli Tepe’yi mercek altına alarak orada oluşan medeniyetin Bilim Tarihi içindeki yerini tespit etmek bu çalışmanın temel amacıdır. 248 TARİH ARAŞTIRMALARINA FARKLI YAKLAŞIMLAR Göbekli Tepe’nin keşfi bilim tarihindeki birçok yaygın görüşün yeniden gözden geçirilmesi gereğini doğurmuştur. Kazılarda tarım, yerleşik hayata geçiş ve avcı-toplayıcı insanların iş birliğiyle ortaya çıkan yapılar görülmektedir. Taşları yontma işleminin altı bin yıl önce metal aletlerle değil, yaklaşık on iki bin yıl önce, metal alet kullanılmadan da, detaylı şekilde yapılabildiği ortaya çıkmıştır. İlk kumaş parçasının Göbekli Tepe’de bulunması, ipliğin dokunup kumaş yapılmasının, başka bir ifadeyle ilk dokumanın M.Ö. 9000 yılında değil, on iki bin yıl öncesinde yapıldığını göstermiştir. Göbekli Tepe’deki dikili taş ve heykellerin gelişigüzel inşa edilmediği, inşa eden insanların geometri, matematik ve astronomi bilgisine sahip oldukları aşikârdır. Göbekli Tepe’deki yapılar, heykel ve dikili taşlar, ortak iş gücünü, bilgiyi, düşünce ve inancı göstermektedir. Kabartmaların her biri, bu insanların düşünce ve yaşantılarını yansıtmaktadır. Bu buluntular o dönemde ulaştıkları doğa bilgisi, insan bilgisi ve Tanrı bilgisini göstermesi ve bilimin gelişim sürecine, Bilim Tarihini aydınlatma açısından hayatî değerdedir. (shrink)

Sob o título "Immanent Frames. Postsecular Cinema between Malick and von Trier", o livro editado por John Caruana e Mark Cauchi inclui um conjunto significativo de artigos sobre cinema “pós-secular”, de autores prestigiados, nomeadamente os próprios editores, mas também Robert Sinnerbrink, Catherine Wheatley, Sarah Cooper e William Rotham, entre outros. O livro está estruturado em 13 capítulos, distribuídos por três partes – Parte I: “The Poles of Postsecular Cinema: Malick and Von Trier”; Parte II: “The Spectrum of Postsecular Cinema: Beyond (...) Malick and Von Trier”; e Parte III: “Conversation on Cinema: Luc Dardenne and Jean-Luc Nancy”, esta última constituída por duas entrevistas, respectivamente com o cineasta e o filósofo. (shrink)

Every day, thousands of polls, surveys, and rating scales are employed to elicit the attitudes of humankind. Given the ubiquitous use of these instruments, it seems we ought to have firm answers to what is measured by them, but unfortunately we do not. To help remedy this situation, we present a novel approach to investigate the nature of attitudes. We created a self-transforming paper survey of moral opinions, covering both foundational principles, and current dilemmas hotly debated in the media. This (...) survey used a magic trick to expose participants to a reversal of their previously stated attitudes, allowing us to record whether they were prepared to endorse and argue for the opposite view of what they had stated only moments ago. The result showed that the majority of the reversals remained undetected, and a full 69% of the participants failed to detect at least one of two changes. In addition, participants often constructed coherent and unequivocal arguments supporting the opposite of their original position. These results suggest a dramatic potential for flexibility in our moral attitudes, and indicates a clear role for self-attribution and post-hoc rationalization in attitude formation and change. (shrink)

Institutions promoting republican freedom as non-domination are commonly believed to differ significantly from institutions promoting negative freedom as non-interference. Philip Pettit, the most prominent contemporary defender of this view, also maintains that these republican institutions are neutral between the different conceptions of the good that characterise a modern society. This paper shows why these two views are incompatible. By analysing the institutional requirements Pettit takes as constitutive of republican freedom, I show how they also promote negative freedom by reducing overall (...) interference. To avoid this result, republican institutions must be more restrictive and require that citizens conform to a life of political engagement. But then republican freedom will not be a neutral ideal. Rejecting negative freedom therefore means sacrificing neutrality. (shrink)

Keywords: W.V.Quine claimed that relativism is paradoxical and unacceptable; nevertheless, his own views concerning truth and the underdetermination of theories by data amount to an interesting and plausible form of relativism.

Principles of justice, David Estlund argues, cannot be falsified by people’s unwillingness to satisfy them. In his Utopophobia, Estlund rejects the view that justice must bend to human motivation to deliver practical implications for how institutions ought to function. In this paper, I argue that a substantive argument against such bending of justice principles must challenge the reasons for making these principles sensitive to motivational limitations. Estlund, however, provides no such challenge. His dispute with benders of justice is therefore a (...) verbal one over the true meaning of justice, which need not worry those with the intuition that justice should perform a function that requires bending. By focusing on John Rawls’s reasons for bending his justice principles, I point towards a substantive critique of bent justice. (shrink)

Political candidates often believe they must focus their campaign efforts on a small number of swing voters open for ideological change. Based on the wisdom of opinion polls, this might seem like a good idea. But do most voters really hold their political attitudes so firmly that they are unreceptive to persuasion? We tested this premise during the most recent general election in Sweden, in which a left- and a right-wing coalition were locked in a close race. We asked our (...) participants to state their voter intention, and presented them with a political survey of wedge issues between the two coalitions. Using a sleight-of-hand we then altered their replies to place them in the opposite political camp, and invited them to reason about their attitudes on the manipulated issues. Finally, we summarized their survey score, and asked for their voter intention again. The results showed that no more than 22% of the manipulated replies were detected, and that a full 92% of the participants accepted and endorsed our altered political survey score. Furthermore, the final voter intention question indicated that as many as 48% (69.2%) were willing to consider a left-right coalition shift. This can be contrasted with the established polls tracking the Swedish election, which registered maximally 10% voters open for a swing. Our results indicate that political attitudes and partisan divisions can be far more flexible than what is assumed by the polls, and that people can reason about the factual issues of the campaign with considerable openness to change. (shrink)

John Rawls thinks republicanism is compatible with his political liberalism. Philip Pettit insists that the two conflict in important ways. In this paper, I make sense of this dispute by employing David Chalmers’s method of elimination to reveal the meaning underlying key terms in Rawls’s political liberalism and Pettit’s republicanism. This procedure of disambiguating terms will show how the two theories defend the same institutional arrangement on the same grounds. The procedure thus vindicates Rawls’s view of the two theories being (...) compatible. The reason for this compatibility is that both theories are politicized—that is, they are constructed to attract the compliance of all reasonable members of a modern, pluralistic society. (shrink)

Aggregating individuals’ consistent attitudes might produce inconsistent collective attitudes. Some groups therefore need the capacity to form attitudes that are irreducible to those of their members. Such groups, group-agent realists argue, are agents in control of their own attitude formation. In this paper, however, I show how group-agent realism overlooks the important fact that groups consist of strategically interacting agents. Only by eliminating group agency from our social explanations can we see how individuals vote strategically to gain control of their (...) groups and produce collective attitudes we cannot make sense of if we treat groups as agents. (shrink)

The revival of republicanism was meant to challenge the hegemony of liberalism in contemporary political theory on the grounds that liberals show insufficient concern with institutional protection against political misrule. This article challenges this view by showing how neorepublicanism, particularly on Philip Pettit’s formulation, demands no greater institutional protection than does political liberalism. By identifying neutrality between conceptions of the good as the constraint on institutional requirements that forces neorepublicanism into the liberal framework, the article shows that neutrality is what (...) neorepublicans must jettison to offer a tenable critique of liberalism. Only then can neorepublicans ensure greater protection against misrule by demanding that citizens participate more actively in politics. They can then also criticize liberalism for failing to appreciate the importance of such protection. (shrink)

According to group-agent realism, treating groups as agents with their own intentional states, irreducible to those of the group members, helps us explain and predict the groups’ behavior. This paper challenges this view. When groups judge logically interconnected propositions, group members often have incentives to misrepresent their beliefs of propositions they care less about in order to increase the probability of their groups adopting their view of propositions they consider more important. Aggregating such untruthful judgments may lead to the group (...) forming false beliefs. Treating groups as agents will then not help us explain or predict their behavior. (shrink)

Every quantum state can be represented as a probability distribution over the outcomes of an informationally complete measurement. But not all probability distributions correspond to quantum states. Quantum state space may thus be thought of as a restricted subset of all potentially available probabilities. A recent publication (Fuchs and Schack, arXiv:0906.2187v1, 2009) advocates such a representation using symmetric informationally complete (SIC) measurements. Building upon this work we study how this subset—quantum-state space—might be characterized. Our leading characteristic is that the inner (...) products of the probabilities are bounded, a simple condition with nontrivial consequences. To get quantum-state space something more detailed about the extreme points is needed. No definitive characterization is reached, but we see several new interesting features over those in Fuchs and Schack (arXiv:0906.2187v1, 2009), and all in conformity with quantum theory. (shrink)

An influential view in the ethics of self-defence is that causal responsibility for an unjust threat is a necessary requirement for liability to defensive harm. In this article, I argue against this view by providing intuitive counterexamples and by revealing weaknesses in the arguments offered in its favour. In response, adherents of the causal view have advanced the idea that although causally inefficacious agents are not liable to defensive harm, the fact that they may deserve harm can justify harming them (...) in the course of defending oneself. I argue that this strategy is ad hoc and leads to more problems than it solves. Once we allow normative facts outside our account of liability to affect a person's moral protection against harm, the lieability verdicts cannot tell us whether there is a relevant moral asymmetry between the victim and the target of defence. In conclusion, the causal view is wrong and causal responsibility for an unjust threat is not a necessary requirement for liability to defensive harm. (shrink)

Aslına bakılırsa gündelik yaşam mücadelesi içinde hemen herkes anbean gündelik dilin mantıksızlığıyla da mücadele halindedir. Bu halin göstergesi olan tavır ve tutumlara odaklandığımızda ortak değerler üzerinden bir mücadele için, kendimize ve başkalarına yapabilirlikler yaratan alıştırmalar önerebiliyor muyuz? Başkalarının önerdiği yaratıcı ve yapabilirlikler belirleyen alıştırmaların farkına varabiliyor muyuz?

Public reason liberals expect individuals to have justificatory reasons for their views of certain political issues. This paper considers how groups can, and whether they should, give collective public reasons for their political decisions. A problem is that aggregating individuals’ consistent judgments on reasons and a decision can produce inconsistent collective judgments. The group will then fail to give a reason for its decision. The paper considers various solutions to this problem and defends a deliberative procedure by showing how it (...) incentivizes information sharing and leads to outcomes most acceptable to the group members. (shrink)

Matematiğe, mantığa ve bilimlere gereğinde başvuran çözümleyici felsefenin en temel amacı herhangi bir dilsel anlam bulanıklığından arınmış şekilde felsefe yapmak ve felsefede varolan anlam bulanıklıklarını ortadan kaldırmaktır.

Abstract Criteria of scientific value are of different kinds. This paper concerns ultimate criteria, i.e. the axiology of science. Most ultimate criteria are multi?dimensional. This gives rise to an aggregation problem, which cannot be adequately solved with reference to attitudes and behaviour within the scientific community. Therefore, in many cases, there is no fact of the matter as to whether one theory is better than another. This, in turn, creates problems for methodology.

In Reason, Truth and History and certain related writings, Hilary Putnam attacked the fact-value distinction. This paper criticizes his arguments and defends the distinction. Putnam claims that factual statements presuppose values, that “the empirical world depends upon our criteria of rational acceptability,” and that “we must have criteria of rational acceptability to even have an empirical world.” The present paper argues that these claims are mistaken.

Verili bir durumu anlamayı, onu bir bütün olarak kurgulamak olarak düşünelim. Kurgu basit bir gösterge de olabilir, karmaşık bir yapı da olabilir; belli belirsiz bir iz veya izler toplamı da olabilir. Kurgunun işlevini yerine getirmesini sağlayan gerek ve yeter koşul verili olan durum ile kendi yapısı arasında bir karşılaştırma olanağını sağlamasıdır. Nitekim, en bilindik anlamda bir durumu kurgulamak onu bir başka durumla karşılaştırmaktır. Bu yüzden de karşılaştırma yapmayı anlama yetimiz için ön dayanak olan bir alt-yeti olarak tanımlayabiliriz. Bu alt-yetinin edimsel (...) doğasına ilişkin bazı sorulara yanıt aramak istersek, karşılaştırma dediğimiz edimin doğal koşullarını incelememiz gerekir. Bu bildiride karşılaştırma ediminin doğal koşullarını betimlemeyi amaçlayan bir çerçeve çizmeye ve böylelikle anlama yetimizin ön dayanaklarının edimsel doğasını uygun bir biçimde nasıl yorumlayabileceğimiz sorusuna yanıt vermeye çalışacağım. (shrink)

Can groups really be agents or is group agency just a fiction? Christian List and Philip Pettit argue influentially for group-agent realism by showing how certain groups form and act on attitudes in ways they take to be unexplainable at the level of the individual agents constituting them. Group agency is therefore considered not a fiction or a metaphor but a reality we must account for in explanations of certain social phenomena. In this paper, I challenge this defence of group-agent (...) realism by showing how it is undermined by individual-level analysis of how individuals interact within groups. While group agency can be a useful fiction, real agents are at the individual level, not the collective level. (shrink)

In the debate on how we ought to define political freedom, some definitions are criticized for implying that no one can ever be free to perform any action. In this paper, I show how the possibility of freedom depends on a definition that finds an appropriate balance between absence of interference and protection against interference. To assess the possibility of different conceptions of freedom, I consider the trade-offs they make between these two dimensions. I find that pure negative freedom is (...) clearly possible. Republican freedom might also be possible, though its protection requirement is too vague for a definitive verdict. Finally, the recently proposed ‘freedom as independence’ is impossible since it is an attempt to avoid the unavoidable trade-off. (shrink)

This literature review describes the current state of research on the Greek sophists. It draws on recent work on the beginnings of rhetoric, overviews of sophistic thought and case studies on Protagoras, Gorgias, Antiphon and Prodicus. It is shown that the traditional notion of a sophistic antithesis to philosophy has lost further ground: While earlier »rehabilitations« of sophistic thought still use the dichotomous distinction of philosophy und sophistic, now any generic talk of »the sophist« should better be regarded as misleading.

The contribution examines Goodman’s conception of philosophy, in particular his remark that his project can be understood as a «critique of worldmaking». It is argued that, despite dealing with epistemological questions, the general theory of symbols and worldmaking does not answer them. Rather, it can be conceived as a practical conception comparable to Kant’s critique of reason or to Wittgenstein’s critique of language games, i. e. , as a philosophy of world orientation. It is claimed that Goodman himself could not (...) articulate this dimension of his position appropriately as he kept using the language of epistemology. Yet many aspects of his thinking become much clearer if they are interpreted within a non-epistemological frame. (shrink)

Can a group be morally responsible instead of, or in addition to, its members? An influential defense of corporate responsibility is based on results in social choice theory suggesting that a group can form and act on attitudes held by few, or even none, of its members. The members therefore cannot be (fully) responsible for the group’s behavior; the group itself, as a corporate agent, must be responsible. In this paper, I reject this view of corporate responsibility by showing how (...) it pays insufficient attention to individual agency. By accounting for group members’ strategic behavior, we shall see how they control collective attitude formation and are therefore responsible for their group’s behavior. (shrink)

Rawlsian ideal theory is meant to perform various roles in non-ideal theory. In this paper, I distinguish between three roles, and I consider the extent to which we can expect ideal theory to perform them. It is meant to serve as a target to guide non-ideal theorising in the long-term. It is also supposed to provide a way of comparing different injustices to tell us which is worst and therefore in most urgent need of a remedy. Finally, ideal theory is (...) the basis for a model of fairness that restricts the set of morally permissible measures in non-ideal theory. I show how the first two roles—the target and urgency roles—are less plausible than the fairness role. (shrink)

By asking questions and seeking information with an eye on the logical implications of the answers of one's questions, one can become a lifelong seeker. However, one cannot become so, if one does not pay enough attention to the boundaries of logical inquiry. It holds true in all types of information-seeking that some lines of thought may turn out to be pointless, unnecessary, or at most a waste of time. Some lines of thought, on the other hand, may turn out (...) to be to the point, perhaps time consuming but necessary, or even possibly time saver. That is not to suggest, of course, that varying degrees of time consumption determine the boundaries of logical inquiry. The boundaries in question are determined rather by conclusiveness conditions of finding, evaluating and putting information in use. In that sense the ultimate boundaries, if there are any, should be determined rather by model building for information in real-time. (shrink)

In this article I argue for an empiricist view on laws. Some laws are fundamental in the sense that they are the result of inductive generalisations of observed regularities and at the same time in their formulation contain a new theoretical predicate. The inductive generalisations simul- taneously function as implicit definitions of these new predicates. Other laws are either explicit definitions or consequences of other previously established laws. I discuss the laws of classical mechanics, relativity theory and electromagnetism in detail. (...) Laws are necessary, whereas acciden- tal generalisations are not. But necessity here is not a modal concept, but rather interpreted as short for the semantic predicate “... is necessarily true”. Thus no modal logic is needed. The neces- sity attributed to law sentences is in turn interpreted as “necessary condition for the rest of the the- ory”, which is true since fundamental laws are implicit definitions of theoretical predicates use in the theory. (shrink)

The article argues that the doctrine of Gorgias of Leontinoi, as expressed in his "Encomion of Helen", is not a rhetorical technique but a practice of moral education. The medium of this "ethical speech practice" is perceptual forms, its basic mode being the practice of showing or epideictic speech. The crucial standard of this practice is "epideictic rightness", which is identical to Gorgias’ conception of "truth.". According to this conception, speech is true if it exemplifies morally right conduct and moral (...) beauty. True speech in this sense must also be effective speech, since it will promote right behaviour in the future. (shrink)

Bu taslak dosya 2019-22 yıllarında yazdığım şiirsel bir sosyal ekoloji denemesidir.

Kimi zaman akademik hayatımızı doğrudan etkileyen kararların kimler tarafından nerede ve nasıl alındığını bilemeyebiliriz. Kimi zaman da bilsek bile bu akademik toplumun şeffaf olduğu anlamına gelmeyebilir. Doktora sonrası yurda dönmeden önce, tezimi okuyan hocalarımdan “Orada seni anlayan birilerini bulabilecek misin?” gibi bir soru gelmişti. Sorunun doğru yanıtının ne olduğundan emin değildim; hala da değilim.

Objective: The nutrient artery which enters through the nutrient foramen (NF) provides blood circulation and nutrition in long bones. This supply is essential during the growing period, the early phases of ossification, and in some surgical procedures. This study aimed to investigate NF in adult human ulnas in the Turkish population. -/- Methods: For this study, 155 (70 right and 85 left) Turkish dry adult human ulnas were used. The presence, number, and patency of NF were recorded as well as (...) its topography and direction. The vertical distance between the most proximal point of the olecranon and the proximal edge of the NF (DONF), and the longitudinal distance between the most ventral point of the coronoid process on the sagittal plane and the proximal edge of the NF (DCpNF) was calculated. Additionally, the foraminal index (FI) was assessed. -/- Results: Single and double NFs were in 139 ulnas (89.67%), and 3 ulnas (1.94%), respectively. NFs were not observed in 13 ulnas (8.39%). The majority of NFs (93.12%) were situated on the anterior surface of the ulna. The direction of all NFs was towards the elbow. The mean DONF and DCpNF were 9.48 ± 1.57 cm, and 6.68 ± 1.44 cm, respectively. The FI was 37.45% in ulnas with a single NF, while it was 41.46% in ulnas with a double NF. -/- Conclusion: Our study has presented additional information such as the FI of ulnas with 2 NFs, and the distance between the coronoid process and NF in the Turkish population. (shrink)

The foundational ideas of David Hilbert have been generally misunderstood. In this dissertation prospectus, different aims of Hilbert are summarized and a new interpretation of Hilbert's work in the foundations of mathematics is roughly sketched out. Hilbert's view of the axiomatic method, his response to criticisms of set theory and intuitionist criticisms of the classical foundations of mathematics, and his view of the role of logical inference in mathematical reasoning are briefly outlined.

In his late ‘A Plea for Excuses’, John L. Austin suggests labelling his philosophy ‘linguistic phenomenology’. This article examines which idea of phenomenology Austin had in mind when he coined this term and what light this sheds on his method. It is argued that the key to answering this question can be found in Merleau-Ponty’s 'Phenomenology of Perception', which Austin must have been familiar with. Merleau-Ponty presents phenomenology in a way Austin could embrace: it is a method, it aims at (...) description and uses reduction, it is a non-idealistic study of essence, and interprets intentionality as ‘operative’. In this light, Austin’s method can be appreciated more fully. (shrink)

The full compliance assumption has been the focus of much recent criticism of ideal theory. Making this assumption, critics argue, is to ignore the important issue of how to actually make individuals compliant. In this article, I show why this criticism is misguided by identifying the key role full compliance plays in modelling fairness. But I then redirect the criticism by showing how it becomes appropriate when Rawls and other ideal theorists expect their model of fairness to guide real-world political (...) practice. Attempts to establish institutions conforming to this ideal could have undesirable consequences and might even undermine fairness itself. (shrink)