The purpose of this essay is to shed some light on a certain type of sentence, which I call a borderline contradiction. A borderline contradiction is a sentence of the form F a ∧ ¬F a, for some vague predicate F and some borderline case a of F , or a sentence equivalent to such a sentence. For example, if Jackie is a borderline case of ‘rich’, then ‘Jackie is rich and Jackie isn’t rich’ is a borderline contradiction. Many theories (...) of vague language have entailments about borderline contradictions; correctly describing the behavior of borderline contradictions is one of the many tasks facing anyone offering a theory of vague language. Here, I first briefly review claims made by various theorists about these borderline contradictions, attempting to draw out some predictions about the behavior of ordinary speakers. Second, I present an experiment intended to gather relevant data about the behavior of ordinary speakers. Finally, I discuss the experimental results in light of several different theories of vagueness, to see what explanations are available. My conclusions are necessarily tentative; I do not attempt to use the present experiment to demonstrate that any single theory is incontrovertibly true. Rather, I try to sketch the auxiliary hypotheses that would need to be conjoined to several extant theories of vague language to predict the present result, and offer some considerations regarding the plausibility of these various hypotheses. In the end, I conclude that two of the theories I consider are better-positioned to account for the observed data than are the others. But the field of logically-informed research on people’s actual responses to vague predicates is young; surely as more data come in we will learn a great deal more about which (if any) of these theories best accounts for the behavior of ordinary speakers. (shrink)

Do young children have a teleological conception of the essence of natural kinds? We tested this by examining how the preservation or alteration of an animal’s purpose affected children’s persistence judgments (N = 40, ages 4 - 12, Mean Age = 7.04, 61% female). We found that even when surface-level features of an animal (e.g., a bee) were preserved, if the entity’s purpose changed (e.g., the bee now spins webs), children were more likely to categorize the entity as a (...) member of a different natural kind (e.g., a spider) and these effects were similar in magnitude to altering the surface-features of a natural kind. Our results suggest that we might view teleological properties as partially constitutive of the essence of natural kinds. (shrink)

The papers published in this special issue can fairly be unified under the heading “Epistemic Democracy,” but there is more variety among them than this might indicate. They exhibit the broad range of ways in which epistemological considerations are figuring in contemporary philosophical discussions of democracy. The authors range from young and promising to established and distinguished. I'd like to introduce a few of the issues that run through the papers, sprinkling references to the actual papers along the way. (...) From the beginning, democratic forms of government have included discussion and debate. In real life the value of democracy can hardly be separated from the value of free public discussion, prior to voting, about the issues and candidates. This is not to say that either the discussion or the vote have always been inspiring, but whatever value democracy is thought to have, it seems inseparable from public political discussion. One way of accounting for the value of the discussion is to suppose that voters exchange reasons (not always cooperatively) about what to do. Even a quick look at the content of political debate seems to confirm that it is mostly about which decision would be best for the country or city whose laws or leaders are in question. (shrink)

The interest of the young Brentano for the philosophy of Plato is linked to his Aristotelian studies. Brentano understands Aristotle’s philosophy in deep continuity with Plato’s one. This continuity is clear in one of the most controversial points of Brentano’s interpretation of Aristotle: the nature of God and the status of human soul. Brentano finds in both Plato and Aristotle a personal, monotheistic and creationistic God who also creates human soul, which is immortal. This approach is explained in some (...) texts from the youth of Brentano, although there are signs indicating that he sustained it until the end of his life. In his interpretation of Plato’s God, we see that Brentano identifies Him with the Idea of Good and the Demiurge. The Idea of Good would have even created the other Platonic Ideas, which should be understood as gods. (shrink)

Philosophy is inserted as a pedagogical novelty, a sort of renewal of the preparation of young people for adult life. However, what begins as an educational reform ends up representing a genuine intellectual approach: the formulation of scientific knowledge emerges from it. Philosophy goes beyond the originally narrow boundaries of paideia, understood as education of the young, to become a way of life also for adults. However, this does not prevent Greek and Roman philosophy can be understood as (...) a community of life, if not always between “teachers and disciples”, at least between “lovers of knowledge”, philosophers, who are also among themselves lovers, i.e. “friends”. For these reasons, these pages begin with a brief consideration of the Greek paideia, from traditional religion to philosophy. Second, the paper exposes the important imitative character of Greek education inherited by philosophy. Third, the article pays attention to a privileged context for the development of imitation, the philosophical friendship, the discipleship among philosophers itself. In friendship we will find a context that overcomes some of the limitations posed by education founded on imitation. (shrink)

Much of the literature on ethical issues in child and youth participation has drawn on the epi- sodic experiences of participatory research efforts in which young people’s input has been sought, transcribed and represented. This literature focuses in particular on the power dynamics and ethi- cal dilemmas embedded in time-bound adult/child and outsider/insider relationships. While we agree that these issues are crucial and in need of further examination, it is equally important to examine the ethical issues embedded within the (...) “everyday” practices of the organizations in and through which young people’s participation in community research and development often occurs (e.g., community-based organizations, schools and municipal agencies). Drawing on experience from three summers of work in promoting youth participation in adult-led organizations of varying purpose, scale and structure, a framework is postulated that presents participation as a spatial practice shaped by five overlapping dimensions. The framework is offered as a point of discussion and a potential tool for analysis in examining ethical issues for young people’s parti- cipation in relation to organizational practice. (shrink)

Though this volume is a bit dated, there are few recent popular books dealing specifically with the psychology of murder and it’s a quick overview available for a few dollars, so still well worth the effort. It makes no attempt to be comprehensive and is somewhat superficial in places, with the reader expected to fill in the blanks from his many other books and the vast literature on violence. For an update see e.g., Buss, The Handbook of Evolutionary Psychology 2nd (...) ed. V1 (2016) p 265, 266, 270–282, 388–389, 545–546, 547, 566 and Buss, Evolutionary Psychology 5th ed. (2015) p 26, 96–97,223, 293-4, 300, 309–312, 410 and Shackelford and Hansen, The Evolution of Violence (2014) He has been among the top evolutionary psychologists for several decades and covers a wide range of behavior in his works, but here he concentrates almost entirely on the psychological mechanisms that cause individual people to murder and their possible evolutionary function in the EEA (Environment of Evolutionary Adaptation—i.e., the plains of Africa during the last million years or so). -/- Buss starts by noting that as with other behaviors, ‘alternative’ explanations such as psychopathology, jealousy, social environment, group pressures, drugs and alcohol etc. do not really explain, since the question still remains as to why these produce homicidal impulses, i.e., they are the proximate causes and not the ultimate evolutionary (genetic) ones. As always, it inevitably boils down to inclusive fitness (kin selection), and so to the struggle for access to mates and resources, which is the ultimate explanation for all behavior in all organisms. Sociological data (and common sense) make it clear that younger poorer males are the most likely to kill. He presents his own and others homicide data from industrialized nations, and tribal cultures, conspecific killing in animals, archeology, FBI data and his own research into normal people's homicidal fantasies. Much archeological evidence continues to accumulate of murders, including that of whole groups, or of groups minus young females, in prehistoric times. -/- After surveying Buss’s comments, I present a very brief summary of intentional psychology (the logical structure of rationality), which is covered extensively in my many other articles and books. -/- Those with a lot of time who want a detailed history of homicidal violence from an evolutionary perspective may consult Steven Pinker’s ‘The Better Angels of Our Nature Why Violence Has Declined’(2012), and my review of it easily available on the net and in two of my recent ebooks. Briefly, Pinker notes that murder has decreased steadily and dramatically by a factor of about 30 since our days as foragers. So, even though guns now make it extremely easy for anyone to kill, homicide is much less common. Pinker thinks this is due to various social mechanisms that bring out our ‘better angels’, but I think it’s due mainly to the temporary abundance of resources from the merciless rape of our planet, coupled with increased police presence, with communication and surveillance and legal systems that make it far more likely to be punished. This becomes clear every time there is even a brief and local absence of the police. -/- Those wishing a comprehensive up to date framework for human behavior from the modern two systems of thought viewpoint may consult my e-book ‘The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Wittgenstein and Searle 367p (2016). Those interested in more of my writings on psychology may see Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century--Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization 392p (2017). For all my writings in their most recent versions, please consult my e-book Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization - Articles and Reviews 2006-2017 3rd Ed. 686p (2017). -/- All of my papers and books have now been published in revised versions both in ebooks and in printed books. -/- Talking Monkeys: Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071HVC7YP. -/- The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle--Articles and Reviews 2006-2016 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071P1RP1B. -/- Suicidal Utopian Delusions in the 21st century: Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B0711R5LGX -/- . (shrink)

Culture is a notoriously elusive concept. This fact has done nothing to hinder its popularity in contemporary analytic political philosophy among writers like John Rawls, Will Kymlicka, Michael Walzer, David Miller, Iris Marion Young, Joseph Raz, Avishai Margalit and Bikhu Parekh, among many others. However, this should stop, both for the metaphysical reason that the concept of culture, like that of race, is itself either incoherent or lacking a referent in reality, and for several normative reasons. I focus (...) on the following interconnected points: • The vagueness of the term allows a myriad of candidates to claim rights, and typically to the detriment of increased equality and environmental goals . • Cultural capital cannot be regulated in the way that political capital must be regulated without undermining the cultures supposedly being protected. And the possession of cultural capital is almost never democratically regulated. In particular, granting cultures political status creates intergenerational conflict, rewarding the elders and creating incentives to be conservative and restrict cultural mobility of the younger generation. •The notion of a group owning “its” culture is conceptually suspect and corrupted by the foregoing points about unequal cultural capital. In defending a group’s right to preserve its culture we do not defend equally the rights of the individuals that make it up , and we ignore altogether the rights of those who may be unfairly denied recognition as “members” of the culture. (shrink)

In this paper, I critique arguments made by philosopher David Buller against central evolutionary-psychological explanations of human mating. Specifically, I aim to rebut his criticisms of Evolutionary Psychology regarding (1) women's long-term mating preferences for high-status men; (2) the evolutionary rationale behind men's provisioning of women; (3) men's mating preferences for young women; (4) women's adaptation for extra-pair sex; (5) the sex-differentiated evolutionary theory of human jealousy; and (6) the notion of mate value. In sum, I aim to (...) demonstrate that Buller's arguments contra Evolutionary Psychologists are left wanting. (shrink)

In his magnum opus, David Hume asserts that a person is “nothing but a bundle or collection of different perceptions, which succeed each other with an inconceivable rapidity, and are in a perpetual flux and movement.” (Treatise 252) Hume is clearly proud of his bold thesis, as is borne out by his categorical arguments and analyses on the self. Contributions like this will, in his opinion, help establish a new science of human nature, “which will not be inferior in (...) certainty, and will be much superior in utility to any other of human comprehension.” (Treatise xix) Unfortunately for Hume, the bundle theory of the self subsequently elicits substantial criticism and hostility from numerous critics, both philosophical and non-philosophical. As confident as the young Scot is about the merits of his theory when he first proposes it, the sharp critical responses to his thought on the self ultimately compel him to withdraw his controversial views from public scrutiny. The irony is that the author of the bundle theory of the self himself acknowledges that his account of the self is seriously defective. In his appendix to the Treatise, Hume decries the labyrinth that his views on the self have driven him into. Five years in the making, Hume's Labyrinth: A Search for the Self explores in detail both Hume's views on the self and his critical reservations on an account of the self that would subsequently become highly influential in the philosophy of mind. -/- Central to Hume's Labyrinth is the suggestion that a careful analysis of the appendix to the Treatise throws an invaluable light on a number of elements fundamental to Hume's views on the self, not least of which is the role of Berkeley s views on language. While Hume often acknowledges the significance of Berkeley's philosophy in the Treatise, the argument here is that Berkeley's account of terms is the foundation of Hume's philosophy of the mind, with its contentious bundle theory of the self. And when this influence is assayed a new dimension of Hume's views on the self emerges. For now it appears that the bundle theory of the self is nothing but a heuristic device adopted by Hume to help further philosophical investigations into the mind. In short, it turns out that Hume is a pragmatist, intent on presenting an account of the self that researchers interested in the problems of human nature will find useful. (shrink)

In 2006, David Carrier (Carrier, 2006, Museum Skepticism: A History of the Display of Art in Public Galleries. Durham: Duke University Press.) coined the term ‘museum skepticism’ to describe the idea that moving artworks into museum settings strips them of essential facets of their meaning; among art historians, this is better known as ‘decontextualization’, ‘denaturing’, or ‘museumization’. Although they do not usually name it directly, many contemporary debates in the philosophy of art are informed by an inclination towards museum (...) skepticism, from work on aesthetic cognitivism (Feagin, Susan, 1995, “Paintings and their places” Australasian Journal of Philosophy 73.2: 260-8.) and contextualism (Danto, Arthur C., 1988, “Artifact and Art”, in ART/ARTIFACT: African Art in Anthropological Collections. Exhibition Catalogue. New York: Center for African Art and Prestel Verlag, 18-32.) to cultural appropriation (Eaton, A. W. and Gaskell, Ivan, 2009, “Do subaltern artifacts belong in art museums?,” The Ethics of Cultural Appropriation, ed. James O. Young and Conrad Brunk, Oxford and Malden, Mass.: Wiley-Blackwell, 235-67), street art (Baldini, Andrea, 2016, “Street Art: A Reply to Riggle” Journal of Aesthetics and Art Criticism 74.2: 187-91), and the value of authenticity (Korsmeyer, Carolyn, 2016, “Real Old Things” British Journal of Aesthetics, 56.3: 219-31). The very first museum skeptic, however, was Antoine Chrysostôme Quatremère de Quincy (1755-1849). (shrink)

Does consciousness collapse the quantum wave function? This idea was taken seriously by John von Neumann and Eugene Wigner but is now widely dismissed. We develop the idea by combining a mathematical theory of consciousness (integrated information theory) with an account of quantum collapse dynamics (continuous spontaneous localization). Simple versions of the theory are falsified by the quantum Zeno effect, but more complex versions remain compatible with empirical evidence. In principle, versions of the theory can be tested by experiments with (...) quantum computers. The upshot is not that consciousness-collapse interpretations are clearly correct, but that there is a research program here worth exploring. (shrink)

My first paper on the Is/Ought issue. The young Arthur Prior endorsed the Autonomy of Ethics, in the form of Hume’s No-Ought-From-Is (NOFI) but the later Prior developed a seemingly devastating counter-argument. I defend Prior's earlier logical thesis (albeit in a modified form) against his later self. However it is important to distinguish between three versions of the Autonomy of Ethics: Ontological, Semantic and Ontological. Ontological Autonomy is the thesis that moral judgments, to be true, must answer to a (...) realm of sui generis non-natural PROPERTIES. Semantic autonomy insists on a realm of sui generis non-natural PREDICATES which do not mean the same as any natural counterparts. Logical Autonomy maintains that moral conclusions cannot be derived from non-moral premises.-moral premises with the aid of logic alone. Logical Autonomy does not entail Semantic Autonomy and Semantic Autonomy does not entail Ontological Autonomy. But, given some plausible assumptions Ontological Autonomy entails Semantic Autonomy and given the conservativeness of logic – the idea that in a valid argument you don’t get out what you haven’t put in – Semantic Autonomy entails Logical Autonomy. So if Logical Autonomy is false – as Prior appears to prove – then Semantic and Ontological Autonomy would appear to be false too! I develop a version of Logical Autonomy (or NOFI) and vindicate it against Prior’s counterexamples, which are also counterexamples to the conservativeness of logic as traditionally conceived. The key concept here is an idea derived in part from Quine - that of INFERENCE-RELATIVE VACUITY. I prove that you cannot derive conclusions in which the moral terms appear non-vacuously from premises from which they are absent. But this is because you cannot derive conclusions in which ANY (non-logical) terms appear non-vacuously from premises from which they are absent Thus NOFI or Logical Autonomy comes out as an instance of the conservativeness of logic. This means that the reverse entailment that I have suggested turns out to be a mistake. The falsehood of Logical Autonomy would not entail either the falsehood Semantic Autonomy or the falsehood of Ontological Autonomy, since Semantic Autonomy only entails Logical Autonomy with the aid of the conservativeness of logic of which Logical Autonomy is simply an instance. Thus NOFI or Logical Autonomy is vindicated, but it turns out to be a less world-shattering thesis than some have supposed. It provides no support for either non-cognitivism or non-naturalism. (shrink)

People attribute purposes in both mundane and profound ways—such as when thinking about the purpose of a knife and the purpose of a life. In three studies (total N = 13,720 observations from N = 3,430 participants), we tested whether these seemingly very different forms of purpose attributions might actually involve the same cognitive processes. We examined the impacts of four factors on purpose attributions in six domains (artifacts, social institutions, animals, body parts, sacred objects, and human lives). Study 1 (...) manipulated what items in each domain were originally created for (original design) and how people currently use them (present practice). Study 2 manipulated whether items are good at achieving a goal (effectiveness) and whether the goal itself is good (morality). We found effects of each factor in every domain. However, whereas morality and effectiveness had remarkably similar effects across domains, the effects of original design and present practice differed substantially. Finally, Study 3 revealed that, within domains, the effects of original design and present practice depend on which entities design and use items. These results reveal striking similarities in purpose attributions across domains and suggest that certain entities are treated as authorities over the purposes of particular items. (shrink)

What is the function of morality—what is it all about? What is the basis of morality—what explains our moral agency and patiency? This essay defends a unique Kantian answer to these questions. Morality is about securing our independence from each other by giving each other equal discretion over whether and how we interact. The basis of our moral agency and patiency is practical reason. The first half addresses objections that this account cannot explain the moral patiency of beings who are (...) not also moral agents such as infantile, elderly, and infirm human beings and the other animals who are not moral agents. The second half argues that this account is preferable, on grounds of consistency with the basic Kantian account of the function and content of morality, to the familiar account of our moral patiency, popular especially though not exclusively with contemporary Kantians, in terms of the value of humanity. (shrink)

In many different ontological debates, anti-arbitrariness considerations push one towards two opposing extremes. For example, in debates about mereology, one may be pushed towards a maximal ontology (mereological universalism) or a minimal ontology (mereological nihilism), because any intermediate view seems objectionably arbitrary. However, it is usually thought that anti-arbitrariness considerations on their own cannot decide between these maximal or minimal views. I will argue that this is a mistake. Anti-arbitrariness arguments may be used to motivate a certain popular thesis in (...) the philosophy of mathematics that rules out the maximalist view in many different ontological debates. (shrink)

What does it mean to know how to do something? This book develops a comprehensive account of know-how, a crucial epistemic goal for all who care about getting things right, not only with respect to the facts, but also with respect to practice. It proposes a novel interpretation of the seminal work of Gilbert Ryle, according to which know-how is a competence, a complex ability to do well in an activity in virtue of guidance by an understanding of what it (...) takes to do so. This idea is developed into a full-fledged account, Rylean responsibilism, which understands know-how in terms of the normative guidance and responsible control of one's acts. Within the complex current debate about know-how, this view occupies a middle ground position between the intellectualist claim that know-how just is propositional or objectual knowledge and the anti-intellectualist claim that know-how just is ability. In genuine know-how, practical ability and guiding intellect are both necessary, but essentially intertwined. (shrink)

This paper is about the principle that success entails ability, which I call Success. I argue the status of Success is highly puzzling: when we focus on past instances of actually successful action, Success is very compelling; but it is in tension with the idea that true ability claims require an action be in the agent's control. I make the above tension precise by considering the logic of ability. I argue Success is appealing because it is classically equivalent to two (...) genuinely valid inferences, which I call Past Success and Can't-Entails-Won't; but also that Success itself has counterexamples. I show how to invalidate Success while validating Past Success and Can't-Entails-Won't by connecting the meaning of ‘can’ to facts about what is settled or open. I define an operator W with features attributed to ‘will’ in the literature on future contingents. I then give a conditional analysis of ability ascriptions stated with W-conditionals, where "S can A" says, roughly, there’s some action available to S such that if S does it, then W(S A). I show this semantics invalidates Success while still explaining its appeal. (shrink)

Το ερώτημα πώς μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και σύμφωνα με ποιες αρχές θα ήταν χρήσιμο να κατηγοριοποιηθούν είναι διττό και αφορά τόσο στην επιστήμη, όσο και την φιλοσοφία: στην πρώτη, εφόσον μέλημά της είναι η αναζήτηση συμπερασμάτων διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης και στην δεύτερη, εφόσον η αποσαφήνιση επιστημονικών εννοιών και ορισμών διευθετείται κυρίως φιλοσοφικά. Προϋπόθεση για μία τέτοια συσχέτιση είναι οι αρχές της επιστήμης να συμβαδίζουν προς τις αρχές της εμπειρίας και οι κατευθύνσεις της φιλοσοφίας (...) να μην αντίκειται προς τους όρους του επιστημονικού πειράματος: να προσφέρει δηλαδή, η φιλοσοφία, τους ορισμούς της πραγματικότητας, σύμφωνα με τους επιστημονικούς κανόνες που διέπουν αυτούς τους ορισμούς. Επιστήμη και φιλοσοφία οφείλουν να ενσωματώνουν και να γενικεύουν πληροφορίες κατά τρόπο ανάλογο προς τις προτάσεις και της εκφράσεις μιας φυσικής γλώσσας. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου τα συμπεράσματα της επιστήμης ξεπερνούν την δυνατότητα των αισθήσεων να ανατρέχουν σε προϋπάρχουσες εμπειρίες και να επιβεβαιώνονται διαμέσου αυτών, δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από το εάν η φιλοσοφία, μπορεί να συνεχίσει να στέκεται δίπλα στην εννοιολογική γνώση και να ταξινομεί με ακρίβεια τα αποτελέσματά της. Εξετάζοντας το σύνολο των σχέσεων μεταξύ αισθητικών και λογικών μορφών, στην μελέτη που ακολουθεί θα εξηγήσουμε γιατί η φιλοσοφία, διαμέσου μιας μεθοδολογίας που είναι αποτέλεσμα ιστορικής κληρονομιάς αλλά και κοινωνικής πρακτικής, όχι μόνον αφήνει χώρο, αλλά ενθαρρύνει την δημιουργία νέων συντακτικών σχέσεων με την επιστήμη, ανοίγοντας δρόμο για την αισθητική κατανόηση της επιστημονικής μέτρησης, αλλά και της ειδικής φύσης του μετρούμενου. Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο από την ικανότητα να εξισορροπεί τις λειτουργίες του νου του: τη λογική με το σκοπό και τη διασκεπτική ενέργεια με τη βούληση. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι, καμία σκοπιμότητα δεν στερείται λογικών κρίσεων και αντίστροφα: κάθε λογική κρίση οδηγείται από πρακτικές σκοπιμότητες, από αξιολογικές συνιστώσες. Πώς όμως μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με ποιες αρχές μπορούν να κατηγοριοποιηθούν; Πρόκειται για ένα ερώτημα επιστημονικό, εφόσον αναζητά λύση διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης, ταυτόχρονα όμως και φιλοσοφικό, δεδομένου ότι οι επιστημονικές έννοιες, όπως αποκαλύπτει η χρήση τους, βασίζονται κατά κύριο λόγο στις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας. Προϋπόθεση σε μία τέτοια συσχέτιση είναι οι κατευθύνσεις και τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας να μην αντίκειται στα αποτελέσματα και τις μετρήσεις του επιστημονικού πειράματος: ρόλος της επιστήμης είναι η λογική μελέτη και ανάλυση των φυσικών φαινομένων, και της φιλοσοφίας η αποσαφήνιση των εννοιών. Η επιστήμη αυτοκαθορίζεται, δηλαδή ανατρέχει στις βάσεις της επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας τα δεδομένα, διατηρώντας έτσι ζωντανά τα ερωτήματά της. Σκοπός της επιστήμης είναι, διαμέσου της ανάκλησης των ερωτημάτων της, να καλύπτει όσο το δυνατό περισσότερα κενά. Έτσι κινείται η επιστήμη: μεταβαίνοντας από το απλούστερο στο συνθετότερο και αντίστροφα, προκειμένου να επιβεβαιώνει τις παρατηρήσεις της με βάση την πρόβλεψη. Και πώς λειτουργεί η εννοιολογική γνώση; Ό, τι κάνει ο νους είναι να αντιλαμβάνεται τη φυσική επαναληπτικότητα, την περιοδικότητα των φαινομένων και να αναζητά τα αίτιά τους. Προσδιορίζοντας τα αίτια στο περιβάλλον του χωροχρόνου, ο άνθρωπος κατανοεί τις συνθήκες, δηλαδή τις προϋποθέσεις της επαναληπτικότητας και βάσει αυτής της κατανόησης, προβλέπει το πώς θα αντιδράσει η ύλη όταν βρεθεί κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Η πρόβλεψη, επομένως, βασίζεται στη μελέτη της επαναληπτικότητας των φαινομένων. Είναι ωστόσο η εμπειρία μας, ασφαλής βάση άντλησης πληροφοριών; Τα φυσικά φαινόμενα ιδωμένα ως εμπειρικά αποτελέσματα αλληλεπιδράσεων, κατηγοριοποιούνται με κριτήριο τις μεταβολές που προκαλούν. Ωστόσο, ο συνδυασμός των δυνάμεων της φύσης, προκειμένου να κατανοηθεί, πρέπει να βρει ένα ασφαλές διασκεπτικό μονοπάτι, μία οικεία κατάσταση, σε σχέση με την εμπειρία. Και πώς ο άνθρωπος κατανοεί τις γνώσεις που αποκτά διαμέσου της παρατήρησης; Έχοντας κατανοήσει ότι η φύση, για τη διατήρηση των ισορροπιών της, συντηρεί και εφαρμόζει τους ίδιους μηχανισμούς με τους οποίους έχει εφοδιάσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος συσχετίζει τις μεταβολές που συμβαίνουν στο περιβάλλον με τις μεταβολές που προκαλεί ο ίδιος με τις πράξεις του, οι οποίες είναι αποτελέσματα βουλητικών σκοπιμοτήτων. Τα αποτελέσματα αυτά ερμηνεύονται από τη λογική ως σχέσεις μεταξύ σκοπών-αποτελεσμάτων. Παρατηρώντας τα αποτελέσματα των φυσικών μηχανισμών στον εαυτό του, ο άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει ασφαλή πρόβλεψη των αποτελεσμάτων των λειτουργιών των ίδιων μηχανισμών σε άλλα επίπεδα της φύσης. Επομένως, κάθε φαινόμενο μπορεί να προβλεφθεί, εφόσον περιέχει αναγνωρισμένα για την αποτελεσματικότητά του επίπεδα ασφαλούς σύγκρισης. Άλλωστε ο όρος φυσικός νόμος, φέρει το ειδικό βάρος του σκοπού, της τελικότητας, που είναι πέρα για πέρα χαρακτηριστικό του βουλητικού μας νου: η φύση δεν βούλεται, επομένως δεν μπορεί να παράγει νόμους. Ό,τι βούλεται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι προσανατολισμένος από την φύση να αναγνωρίζει λογικές σχέσεις στην αλληλεπίδραση των φυσικών φαινομένων. Επομένως όχι η φύση, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τους νόμους, με βάση την αρχή της λογικής τακτοποίησης των παρατηρήσεών του. Πιο αναλυτικά, η καταγραφή και κατηγοριοποίηση των αποτελεσμάτων της παρατήρησης της ύλης, με βάση τους όρους παρατήρησης του εαυτού μας, συνιστά χρήσιμο εργαλείο κατανόησης του περιβάλλοντος: παρατηρώντας τα φαινόμενα, ο νους ανακαλεί τις εμπειρίες του, συνθέτοντας και ανασυνθέτοντάς τες. Όταν τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων συμφωνούν με τις προβλέψεις, παράγεται γνώση. Έτσι ο νους μετατρέπει την γνώση των φαινομένων, σε αρχή τεκμηρίωσης συμπερασμάτων, την οποία χρησιμοποιεί για περαιτέρω αναλύσεις και συνθέσεις. Οι γνώσεις που αποκτώνται από την παρατήρηση, ανακαλούνται αυτόματα όταν ο νους αντιληφθεί ότι υπάρχει ιδανική σχέση ανάμεσά τους ώστε να συνδυαστούν. Πώς όμως λειτουργεί η εμπειρία; Η εμπειρία ομοιομορφίας της ύλης, δίνει την εντύπωση ότι οι μεταβολές στο περιβάλλον συνδέονται με κάποιου είδους σκοποθεσία. Ωστόσο, οι φυσικοί νόμοι δεν είναι παρά οι εννοιολογικές διατυπώσεις του πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα και με ποιους τρόπους μπορούμε να τη μεταβάλλουμε προς όφελός μας. Αναφέρονται δε, οι φυσικοί νόμοι, μόνο στη μία πλευρά του πανάρχαιου κοσμογονικού προβλήματος της αποσαφήνισης των τρόπων αλληλεπίδρασης των αισθητών. Μιας αλληλεπίδρασης που κινείται στα όρια μεταξύ συμφωνίας και αντιπαράθεσης, δεδομένου ότι η βεβαιότητα της φυσικής σταθερότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία προοπτική κατανόησης της πραγματικότητας σε μία δεδομένη στιγμή. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν υπάρχει διάσταση μεταξύ προβλέψεων και αποτελεσμάτων; Στην περίπτωση αυτή, η θεωρία ανατρέχει στις εμπειρίες και τις ανασυνθέτει έτσι ώστε να επιτύχει τον πλησιέστερο δυνατό συνδυασμό. Έτσι λειτουργεί η λογική: ως πρωτότυπη εφαρμογή των δεδομένων της εμπειρίας, σε σχέση προς τον θεωρητικό κανόνα των προβλέψεων. Και ποια είναι η προϋπόθεση της πρωτοτυπίας όσον αφορά στον νου; Η προϋπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργικότητα: ο δημιουργικός νους, διαμέσου της παρατήρησης, αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους η ύλη αλληλεπιδρά, και δημιουργεί κάτι εντελώς διαφορετικό, όχι ως προς την πρώτη ύλη, αλλά ως προς την μορφή. Αυτή είναι δημιουργικότητα: η ενσάρκωση των λογικών συνθέσεων, το αποτύπωμα του νου στην ύλη. Εδώ εισέρχεται ο ρόλος της φιλοσοφίας, με σκοπό την αποσαφήνιση νέων και πιο σύνθετων μορφών και εννοιών, με γνώμονα τον βαθμό αποσαφήνισής τους. Ωστόσο αποσαφήνιση σημαίνει ταυτόχρονα και συστηματοποίηση, δηλαδή δημιουργική ενίσχυση των γνώσεων διαμέσου μιας ακλόνητης διαβεβαίωσης που θα ονομάζαμε προ-λογική ή καλύτερα αισθητική. Αποτελεί ωστόσο η βεβαιότητα που προκαλεί η αισθητική εποπτεία ισάξιο κριτήριο γνώσης με την λογική, ώστε να τοποθετεί τα συμπεράσματά της δίπλα στα επιστημονικά; Προσεγγίζοντας το ζήτημα από την επιστημονική σκοπιά, παρατηρούμε ότι από την περίοδο της ανθρωπιστικής επανάστασης και έπειτα, βρίσκεται σε εξέλιξη μία συστηματική προσπάθεια ανάδειξης της λογικής ως μοναδικής κατηγορίας του νου, η οποία λειτουργεί σε βάρος της γενικής προεπιστημονικής κοσμοθεωρίας περί ύπαρξης μιας ακλόνητα επιβεβαιωμένης γνώσης, που εμπειρικά προηγείται των εννοιών. Ο νους, για τους θεωρητικούς της επιστημονικής προσέγγισης, συνδέεται με τα αποτελέσματα των μελετών της ανατομίας του εγκεφάλου, οι οποίες αποκαλύπτουν σε σημαντικό βαθμό τα κέντρα των νοητικών διεργασιών. Στο περιβάλλον αυτό αντιπαρατέθηκαν οι δύο θεωρίες προσέγγισης των λειτουργιών του νου: ο δυϊσμός, με κύριο εισηγητή τον Descartes, ο οποίος υποστήριζε την αλήθεια των προεπιστημονικών αντιλήψεων, περί ενός νου ελεύθερου να ανατρέχει σε μη συμβατές προς την επιστημονική κοσμοθεωρία υποθέσεις όταν η λογική αδυνατεί να επιλύσει τα λογικά αδιέξοδα, και ο μονισμός, που εξέφραζε ότι η βιολογική ενότητα νου και πνεύματος είναι εν δυνάμει ικανή να καλύψει κάθε λογική αδυναμία. Σύμφωνα με τον δυϊσμό, εγκέφαλος και νόηση αποτελούν διαφορετικές υποστάσεις, οι οποίες συναντώνται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους: εγκέφαλος και νους, ύλη και πνεύμα συνθέτουν αλλά και συντίθενται στο περιβάλλον της ζώσας πραγματικότητας, και εκδηλώνονται ως γνώσεις. Ο νους χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τον εγκέφαλο, ενώ ο εγκέφαλος μετέρχεται εξωλογικών υποθέσεων που φαντάζουν ικανές να περιγράψουν την υπερβατική προέλευση των αρχών που διέπουν την λειτουργία του. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε αποδεδειγμένα σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων, της υλικής και της υπερβατικής, ο Descartes υπέθεσε ότι η λογική ψυχή συνδέεται με την υλική υπόσταση στο εσωτερικό του εγκεφάλου και συγκεκριμένα στην περιοχή της επίφυσης. Στην πραγματικότητα, ο λόγος ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτε για την λειτουργία της επίφυσης -ούτε σήμερα γνωρίζουμε επακριβώς τον ρόλο της- επομένως εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως μηχανισμός σύνδεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Από την άλλη μεριά, οι οπαδοί της μονιστικής θεώρησης αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν μια άυλη υπόσταση όπως είναι η λογική ψυχή, να εντοπίζεται και να προκαλεί μεταβολές στο εσωτερικό του φθαρτού σώματος; Απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο περί αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων του ανθρώπου, άυλης και φθαρτής, επιχείρησαν να δώσουν κυρίως οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανοί υλιστές φιλόσοφοι, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Από εκεί και έπειτα πειραματισμοί της βιολογίας και της νευροφυσιολογίας απέδειξαν την εξέλιξη του νευρικού συστήματος κατά την πορεία των γεωλογικών αιώνων από τα πρώιμα στάδια συγκέντρωσης νευρικών συμπλεγμάτων στις κατώτερες περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, προς τα ανώτερα. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, ότι παρόλη την πρόοδο των νευροεπιστημών, πολλά ερωτήματα που αφορούν στη σύνδεση μεταξύ εγκεφάλου-νόησης και ερμηνείας νοητικών λειτουργιών που συνδέονται με την παραπάνω σχέση, παραμένουν αναπάντητα ακόμη και σήμερα. Ο μονισμός επιμένει ότι ο νους αποτελεί παράγωγο της ύλης και απορρίπτει ως μεταφυσική κάθε τοποθέτηση πέρα από τα όρια της ζώσας πραγματικότητας. Δεν προσπαθούμε να επιλύσουμε την παραπάνω διαμάχη, δεδομένου ο κύριος λόγος μελέτης και αποσαφήνισης θεμελιωδών ορισμών γύρω από την ποσότητα και το είδος της ενέργειας που διοχετεύεται στους νευρώνες δημιουργώντας ό,τι ο Honderich περιγράφει ως ενσυνείδητες εκδηλώσεις, βρίσκεται στα χέρια της επιστήμης. Η εγκεφαλοποίηση της νόησης, αν και -ορθά- συνδέθηκε με τα επιτεύγματα της λογικής, εντούτοις δημιούργησε μία αυτοπεποίθηση για την ανωτερότητα της λογικής ως μεθόδου ικανής, όχι μόνο να ερμηνεύει, αλλά και να κατευθύνει τα πράγματα, λειτουργώντας a priori ως μηχανισμός που εμπεριέχεται στο εσωτερικό τους. Τούτη η προοπτική, αν και κατευθυνόμενη από επιστημονικούς κύκλους και -κατά κανόνα- αντίθετη προς την φιλοσοφική μεθοδολογία, εντούτοις εκδηλώθηκε ως φιλοσοφία, διαιρεμένη μάλιστα σε κινήματα ή σχολές, με κοινό χαρακτηριστικό την βεβαιότητα, ότι η λογική ενυπάρχει μέσα στην φύση των πραγμάτων, και εκδηλώνεται νομοτελειακά. Μιλώ για τα κινήματα του θετικισμού, του λογικού θετικισμού και του ιστορικισμού, τα οποία συστηματοποιήθηκαν κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα και εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και πώς η φιλοσοφία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να αποσαφηνίζει επιστημονικές έννοιες με γνώμονα την δημιουργική προοπτική; Η απάντηση της φιλοσοφίας προέρχεται από μία ιστορική πορεία χιλιετιών, με βαθιές πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες. Ο νους, ως κινητήριος αρχή της γνώσης αλλά και των αξιών, της ηθικής, συνδέεται με έργα που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι όλα παράγωγα αισθητικής και λογικής γνώσης. Φιλοσοφικά, ο νους, αρχικά, προσλαμβάνει αισθητικά το περίγραμμα, την μορφή μιας ιδέας, έπειτα την επεξεργάζεται λογικά, και εν τέλει την πραγματοποιεί. Η αισθητική δραστηριότητα, ως φιλοσοφική κατηγορία, εντοπίζεται στο αρχικό στάδιο της νοητικής λειτουργίας, ενώ η πραγματοποίηση στο τελικό. Τόσο η αισθητική δραστηριότητα, όσο και η λογική λειτουργούν σύμφωνα με έναν σκοπό: τη διασάφηση των ορίων πραγματικότητας· και βούληση είναι η λειτουργία, που ενεργοποιεί το υποκείμενο να πράξει σύμφωνα με τις επιταγές του σκοπού αυτού. Η διαίρεση του νου σε κατηγορίες έχει αφετηρία την σκέψη του Αριστοτέλη. Ο εισηγητής της λογικής επιστήμης πρότεινε τον διαχωρισμό των αρχών του νου, σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους σε θεωρητικό, πρακτικό και ποιητικό. Ο νους, στο θεωρητικό επίπεδο επεξεργάζεται συλλογισμούς που οδηγούν σε περιγραφές γεγονότων, στο πρακτικό, συλλογισμούς που οδηγούν σε ηθικές αξιολογήσεις ενώ στο ποιητικό, συλλογισμούς που αποσκοπούν στη δημιουργία καλλιτεχνικών εκφράσεων και γενικότερα, ωφέλιμων έργων. Ο Benedetto Croce στο έργο του Estetica, σημειώνει ότι οι δύο μορφές του θεωρητικού πνεύματος η αισθητική εποπτεία και η λογική αποτελούν διαφορετικές, πλην ισότιμες μορφές γνώσης: κάθε έννοια περιέχει μία πλευρά αισθητική. Ως γνώση, η αισθητική εποπτεία δεν έχει ανάγκη λογικής επιβεβαίωσης· αντίθετα, η λογική επιβεβαίωση κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και αναλύει αισθητικές πληροφορίες για να κατανοήσει τους νόμους που διέπουν το περιβάλλον. Ο πρώτος βαθμός του θεωρητικού μας νου, επομένως, χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους αποσαφήνισης των εισερχόμενων πληροφοριών, προκειμένου να δημιουργήσει και να μεταδώσει επικοινωνιακά μία μορφή. Το ερώτημα εδώ είναι εάν η αισθητική εποπτεία, περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να γίνουν κατανοητά και να γενικευθούν κατά τον ίδιο τρόπο. Οι θεωρητικές βάσεις για την ανάδειξη ενός καθολικού κριτηρίου που επιβεβαιώνει την ομοιογένεια των αισθητικών γνώσεων τέθηκαν από τον David Hume. Ο Hume διαπίστωσε ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα έμφυτο προγνωστικό κριτήριο, το οποίο μας επιτρέπει να προσλαμβάνουμε τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας. Διαμέσου της Συμπάθειας (empathy) όπως ονόμασε ο Hume την ενέργεια αυτή του νου, αλληλεπιδρούμε με τον συναισθηματικό κόσμο των συνανθρώπων μας, ακόμη και όταν δεν έχουμε ίδια γνώση των εμπειριών τους. Πρόκειται για έναν ενσυναίσθητο τρόπο επικοινωνίας, βασισμένο στην -κατά κύριο λόγο- ανάμνηση βιωμάτων καταγεγραμμένων στην προ-λογική περιοχή της εμπειρίας μας. Σήμερα η γενετική έχει ερμηνεύσει τη δυνατότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων ως ειδική εκδήλωση ενός έμφυτου αλτρουισμού, ο οποίος είναι προγραμματισμένος να προσανατολίζει το θυμικό προς ό,τι ωφελεί το είδος μας, ενώ η νευροβιολογία ερευνά το ενδεχόμενο ύπαρξης εγκεφαλικών δομών που επεξεργάζονται και ενσωματώνουν τις ηθικές αξίες διαμέσου διαδικασιών ανταλλαγής-αφομοίωσης συμπεριφορών. Είναι επομένως, το συναίσθημα ενδιάθετος τρόπος επικοινωνίας; Παρόλο που ο Hume υπέθεσε ορθά μία προλογική λειτουργία, στην οποία «απευθύνεται η σκέψη», δηλαδή μία λειτουργία που προϋπάρχει και επιβεβαιώνει κάθε εννοιολογική αρχή, στην συνέχεια συνέδεσε αυτή την λειτουργία όχι με προλογικά χαρακτηριστικά, δηλαδή γνώσεις, αλλά με συναισθηματικές ποιότητες, δηλαδή ψυχολογικά αποτυπώματα εμπειριών. Δεν είναι ωστόσο το συναίσθημα ό,τι μεταδίδει την ενσυναίσθηση, αλλά η αισθητική εποπτεία. Συναισθηματικές εκδηλώσεις παρατηρούνται και σε άλογα είδη, συνδεδεμένες μάλιστα με συγκεκριμένες εμπειρίες ωφέλιμων ή μη ωφέλιμων καταστάσεων. Σε καμία περίπτωση ωστόσο αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι να δυνατόν να γενικευθούν μεταξύ των ζώων, να αποτελέσουν δηλαδή γνώση. Το συναίσθημα δεν λειτουργεί ως παραγωγός αισθητικών γνώσεων, ούτε ως γνωσιακός αναμεταδότης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων, αλλά μάλλον ως λειτουργικός εκδείκτης του γεγονότος της αισθητικής εποπτείας. Συνοψίζουμε λοιπόν, αναφέροντας ότι με τον όρο αισθητική εποπτεία, φιλοσοφικά, συχνά εννοούμε την άμεση επιβεβαιωμένη εμπειρία, η οποία δεν χρειάζεται την λογική ανάλυση προκειμένου να αποκτήσει καθολική ισχύ: η βεβαιότητα για τον χρόνο, τον χώρο, τη μορφή των αντικειμένων, προέρχεται από παραστάσεις του νου που έχουμε σχηματίσει διαμέσου αισθητικής εποπτείας της πραγματικότητας, δηλαδή γνώσης των μορφών. Σύμφωνα με τον Croce, η λογική, όπως και η αισθητική εποπτεία, αποτελούν κατηγορίες του θεωρητικού μας νου. Η αισθητική εποπτεία αφορά στην ατομική στιγμή, ενώ η λογική στην καθολική. Αντίστοιχα, η βούληση και η ηθική, αναφέρονται στο πρακτικό επίπεδο του νου, και λειτουργούν η πρώτη ατομικά και η δεύτερη καθολικά. Η ατομικότητα του πρακτικού νου, της βούλησης, κατά τη γενίκευσή της, παράγει ηθική. Το γεγονός ότι τα κίνητρα των πράξεών μας μπορούν να αναλυθούν εννοιολογικά, να επιβεβαιωθούν διασκεπτικά ως προς το κύρος, την καθαρότητα και την αποτελεσματικότητά τους, είναι δηλωτικό του ότι η πρακτικότητα αλληλεπιδρά με τη λογική· πρόκειται για μία αλληλεπίδραση τόσο έντονη, ώστε κάθε διαχωρισμός της βούλησης από τη λογική, του σκοπού από τη γνώση που συνεπάγεται η ενέργειά της, να καθίσταται δυσχερής. Γιατί; Ο νους χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, προκειμένου να εξυπηρετεί κατ’ αρχήν, τις ανάγκες της στιγμής. Αυτή η λειτουργία, παρόλο που αποτελεί a priori προδιάθεση, η οποία προηγείται κάθε σκοπού, εντούτοις αποτελεί ταυτόχρονα και σκοπό. Καταλήγουμε επομένως στο πρώτο συμπέρασμα, ότι η τάση του ανθρώπου να θέτει σκοπούς, αποτελεί παρακλάδι του ίδιου κορμού από τον οποίο προέρχονται οι φυσικές προδιαθέσεις. Και δεν θα ήταν δύσκολο να απαντούσαμε στο πώς η τάση αυτή μπορεί να συμπλεύσει με τη νοητότητα, εάν εξειδικεύαμε το ερώτημα από το γενικό στο ειδικό. Λέμε λοιπόν ότι, σημασία δεν έχει η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο νους, ούτε η προέλευσή της, αλλά η επεξεργασία της: αντίθετα με τα άλογα είδη, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρεί και να αναγνωρίζει τα δεδομένα των παρατηρήσεών του. Παρατηρώντας τον εαυτό του ως ειδικό μέρος του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι αυτόνομος ως προς το να σκέπτεται, να προβλέπει, να κρίνει, να θέτει σκοπούς και να πράττει. Η εμπειρία είναι η στέρεη βάση των αισθητικών προσλήψεων, των λογικών προβλέψεων και της βουλητικής πρακτικότητας, της ίδιας της ηθικής: διαμέσου των αποτελεσμάτων των μετρήσεων των φυσικών φαινομένων αναγνωρίζουμε τις ποιότητες, τις διαστάσεις και τις δυνάμεις της ύλης και κατανοούμε το περιβάλλον. Τι είναι όμως η ύλη και κατ’ επέκταση το περιβάλλον; Ύλη είναι η εμπειρία της αλληλεπίδρασης των δυνάμεων της περιρρέουσας ενέργειας στον τρισδιάστατο χώρο και μονοδιάστατο προς τα εμπρός χρόνο, τα συγχρονισμένα αποτελέσματα των οποίων αναγνωρίζουμε διαμέσου των αισθήσεών μας ως μορφές. Ό,τι λοιπόν δίνει υπόσταση στην ύλη είναι ο τρόπος με τον οποίο την προσλαμβάνουμε αισθητικά· και ο τρόπος με τον οποίο συσχετίζουμε τα αποτελέσματα των αισθητικών προσλήψεων είναι η λογική. Κατέχουμε επομένως την καθαρή γνώση των πραγμάτων; Αυτό είναι αδύνατο να συμβαίνει, δεδομένου ότι η φύση μας έχει εφοδιάσει με πρωταρχικά με μηχανισμούς παραγωγής γνώσεων μόνο χρήσιμων για την επιβίωσή μας. Η υπό όρους επαφή μας με τη γνώση, περιχαρακώνει τα όρια της εμπειρίας μας: μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύλη που μας περιβάλλει και για τον νου μας, δεδομένου ότι βιώνουμε τα αποτελέσματα της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης. Η γνώση επομένως, ορίζεται και ορίζει την εμπειρία: την εμπειρία των αισθητικών μορφών, και την εμπειρία των εννοιών. Και η ειδική κατηγορία του νου που μας ωθεί να μεταβάλλουμε τις δυνάμεις του περιβάλλοντος σύμφωνα με τις επιδιώξεις μας είναι η βούληση, η οποία στη γενίκευσή της παράγει ηθική. Επομένως η βούληση καθοδηγεί την εμπειρία μας να κατακτά ό,τι είναι χρήσιμο για το συμφέρον του ατόμου και κατ’ επέκταση του είδους. Και πώς ο άνθρωπος οριοθετεί τα τις γνώσεις του; Οι νόμοι των φαινομένων, δεν είναι παρά τα αισθητικά αποτελέσματα των ενορατικών βεβαιοτήτων προς ορισμένες αρχές, οι οποίες μας φαίνονται αδιαπραγμάτευτες: η εναλλαγή ημέρας-νύχτας, η εναλλαγή των εποχών, η πορεία του χρόνου προς τα εμπρός, αποτελούν εμπειρικές επιβεβαιώσεις που αποδεχόμαστε, προκειμένου να προδιαγράψουμε τις ζωές, τα έργα μας και να περιχαρακώσουμε τα όρια των βουλήσεων και των πράξεών μας. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η νόηση ανατρέπει αυτούς τους κανόνες θέτοντας τη λογική υπεράνω της αισθητικής εποπτείας; Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να είναι βέβαιη για τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου μέσα στον οποίο υπάρχουμε και κινούμαστε. Ο χρόνος, παρόλο που είναι σχετικός, εντούτοις η κίνησή του γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας ως σταθερή, με μονογραμμική πορεία προς τα εμπρός∙ λειτουργεί δηλαδή, η κίνηση στον χρόνο, ως κριτήριο εντοπισμού της θέσης μας στον τρισδιάστατο χώρο· απαντά, επομένως ο υπολογισμός του χρόνου, στο ερώτημα πότε, σε σχέση με το ερώτημα που∙ και αντίστροφα: ο υπολογισμός του χώρου απαντά στο ερώτημα που, σε σχέση με το πότε. Η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου είναι -πέρα για πέρα- πραγματική, όσο πραγματική είναι η κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Πρόκειται για μία αλήθεια η οποία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τις αισθήσεις, αλλά μόνον από τη λογική. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αισθητικά την σχετικότητα του χώρου και του χρόνου∙ ενός χρόνου που στρεβλώνεται, που δεν έχει αρχή, τέλος, που κινείται προς κάθε κατεύθυνση∙ και αντίστοιχα ενός χώρου αεικίνητου, ασταθή, και άμορφου. Πώς μπορεί να περιγραφεί μία τέτοια πραγματικότητα; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί· και δεν μπορεί, γιατί, η αισθητική εποπτεία μας είναι κατασκευασμένη να αναγνωρίζει μόνο τρισδιάστατες μορφές. Η διαπίστωση ότι ο νους έχει την τάση να υπερβαίνει τα στενά δεσμά της αισθητικής εποπτείας, αν και φιλοσοφικά παραπέμπει στις πλατωνικές Ιδέες και το παράδειγμα του Σπηλαίου, εντούτοις ωθεί προς μία κατεύθυνση εντελώς διαφορετική από εκείνη της μεταφυσικής: στην κατεύθυνση μιας απαίτησης για διεύρυνση των ορίων της αισθητικής εποπτείας υπό την κατεύθυνση των λογικών συμπερασμάτων. Μπορεί, ωστόσο, ο άνθρωπος να υπερβεί τα εμπειρικά όρια των αισθητικών πληροφοριών και να κατανοήσει την βαθύτερη πραγματικότητα της εννοιολογικής γνώσης; Συνδυάζοντας αισθητικές μορφές, η φαντασία μπορεί να σχηματίζει ό, τι σύνθεση επιθυμεί: απλή, πολύπλοκη, αλλόκοτη, υπερβολική, ακόμη και νοσηρή ή αποτρόπαιη, αρκεί η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί να προέρχεται από το περιβάλλον της επιβεβαιωμένης αισθητικής εποπτείας. Πέρα από αυτά τα όρια, ο νους μας δεν μπορεί να αναγνωρίζει, να φαντάζεται, να συλλογίζεται. Πώς όμως η -επίσης ασύλληπτη για το νου μας- έννοια του απείρου γινόταν κατανοητή αιώνες πριν ανακαλυφθεί η θεωρία της σχετικότητας; Η κατανόηση της έννοιας του απείρου δεν αφορά στην εμπειρία της πραγματικότητας, αλλά στον τρόπο τακτοποίησης και υπολογισμού των όρων της με βάση τη οργάνωση συγκεκριμένων αισθητικών σημείων που αντιστοιχούν στη λογική γνώση: των αριθμών και των συμβόλων τους. Από τη μαθηματική σύνθεση εξαρτάται η λογική πορεία προς την απόδειξη. Όλοι οι αριθμοί εκφράζονται σύμφωνα με τα κριτήρια που εμείς επιλέγουμε. Μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε άπειρους αριθμούς; Η απάντηση είναι όχι. Ο νους μας δεν είναι προγραμματισμένος να αποσαφηνίζει αισθητικά το άπειρο, επομένως δεν μπορεί ούτε να το φαντάζεται. Τότε, εφόσον δεν μπορούμε να φανταζόμαστε το άπειρο και -ως εκ τούτου- να το εκφράζουμε αισθητικά, πώς είναι δυνατό να συζητάμε για αυτό; Το γεγονός ότι δεν έχουμε αισθητική γνώση της του άπειρου, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υποθέσουμε την ύπαρξή του. Επειδή η υπόθεση, ως διασκεπτική ενέργεια, αφορά καθαρά στην εννοιολογική γνώση, έπεται πως ό, τι υποθέτουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να το αποδεικνύουμε ή να το απορρίπτουμε, με βάση τη λογική. Πώς όμως ο θεωρητικός νους, μπορεί να λειτουργήσει κατευθείαν στο επίπεδο της λογικής, χωρίς προηγουμένως να έχει σχηματίσει το αισθητικό περίγραμμα, δηλαδή την μορφή του αποτελέσματος και της πορείας του προς αυτό; Η απάντηση είναι ότι το λογικό επίπεδο του νου μας μπορεί να υποθέσει χωρίς να μορφοποιήσει, εφόσον αντικαταστήσει τις αισθητικές μορφές με σύμβολα, με αισθητικο-λογικές παραστάσεις, που στην σύνθεσή τους μπορούν να περιχαρακώσουν λογικά τα όρια της ιδέας που υποθέτουμε. Οι παραστάσεις αυτές είναι οι αριθμοί και τα σύμβολά τους, ενώ η σύνθεσή τους είναι η μαθηματική πράξη. Είναι προφανές ότι η μαθηματική ανάλυση, εφόσον οδηγεί σε λογικά συμπεράσματα συνιστά γλώσσα, δηλαδή σύμβαση συνεννόησης, η οποία εξαρτάται από την ειδική γνώση των κανόνων της. Και πώς λειτουργεί η αισθητική γνώση στο επίπεδο αυτό; Η μαθηματική υπόθεση δεν περιέχει το προγνωστικό αισθητικό κριτήριο του αποτελέσματός της, επομένως, ουδόλως ενδιαφέρεται για την έκφραση. Η μαθηματική γλώσσα εικονοποιείται και αποτυπώνεται διαμέσου μορφών, η σύνθεση των οποίων γενικεύεται αναφορικά προς έναν συγκεκριμένο σκοπό: εκείνον της απόδειξης. Είναι επομένως, οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα αισθητικά μεταδοτές μορφές, προσανατολισμένες να ολοκληρώνουν την λογική απαίτηση. Και η βούληση δίνει την εντολή στον θεωρητικό νου να περιορίζει κάθε αυθορμητισμό, ώστε οι μαθηματικές μορφές να προσανατολίζονται μόνο προς τον λογικό σκοπό της απόδειξης. Παρόλο λοιπόν που οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα περιέχουν την αισθητική βεβαιότητα που παράγεται από την ενέργεια της απεικόνισής τους, σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνουν αισθητικά την γνώση του μαθηματικού αποτελέσματος. Η διασκεπτική ενέργεια, επομένως, όταν λειτουργεί μαθηματικά, δεν μπορεί να φανταστεί το αποτέλεσμά της, παρά μόνο να το διατυπώσει αριθμητικά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιοι οι αριθμοί, παρόλο που αναφέρονται στην πραγματικότητα, εντούτοις δεν αποτελούν πρωτογενείς μορφές ζώσας εμπειρίας, αλλά δευτερογενείς μορφές συμβάσεων διευθέτησής της, δηλαδή αναπαραστάσεις εμπειριών. Επομένως: δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα μαθηματικό αποτέλεσμα, παρά μόνο να οδηγηθούμε λογικά σε αυτό, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να έχουμε αισθητική γνώση των μαθηματικών υπολογισμών, αλλά μόνον αισθητική γνώση της εικονικής αναπαράστασής τους και εμπειρία της εφαρμογής των αποτελεσμάτων τους. Για παράδειγμα: όταν σκέφτομαι την πράξη 2 x 2 = 4, κατανοώ τον υπολογισμό, συμπεραίνω λογικά ότι με τον ίδιο τρόπο 4 x 4 = 16 και, κατ’ επέκταση, φαντάζομαι την εφαρμογή της αρχής του πολλαπλασιασμού σε ολόκληρο το φάσμα της εμπειρίας μου· μπορώ μάλιστα λειτουργώντας αντίστροφα, να φανταστώ τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης. Παρόλο όμως, που, σε αλληλεπίδραση με τη βούληση μπορώ να προσανατολίσω τη λογική μου στην αποκάλυψη και άλλων μαθηματικών αναλογιών, δεν μπορώ να διαισθανθώ το αποτέλεσμά τους, παρά μόνο να το υπολογίσω, να το συσχετίσω δηλαδή με αντίστοιχες αναλογίες και να το διατυπώσω-περιγράψω με βάση τη μαθηματική απεικόνιση. Το ερώτημα είναι εάν, στον μαθηματικό συλλογισμό περιορίζεται η χρησιμότητα της εκφραστικής δραστηριότητας σε ένα σημείο καθαρά απεικονιστικό, και είναι η βεβαιότητα του συμπεράσματος ό, τι ρυθμίζει τις βουλήσεις των υποκειμένων προς την κατεύθυνση της μεταβολής της πραγματικότητας. Ο νους υποθέτει ένα αποτέλεσμα και πηγαίνει προς αυτό, όχι βάσει μορφών ή εκφράσεων, αλλά βάσει αποδεικτικών κανόνων: οι μαθηματικοί κανόνες, σε αντίθεση με τους κανόνες της λογικής που προϋποθέτουν την αλήθεια του κριτηρίου της αισθητικής εποπτείας, μπορούν να προχωρήσουν σε λογικές συνθέσεις και ανασυνθέσεις, χωρίς να γνωρίζουν ενορατικά την πορεία προς το αποτέλεσμα. Το έλλειμμα της αισθητικής βεβαιότητας όπως είπαμε, αναλαμβάνουν οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα, τα οποία προσλαμβάνονται από το νου ως καθολικά αναγνωρισμένες ποιότητες, ως γλώσσα. Απομακρύνοντας την φιλοσοφία από τον παλιό θεωρητικό μανδύα των κατηγοριών μπορεί, ο καθαρός νους, να θέσει τα θεμέλια για μία νέα βάση, η οποία θα αντέχει στα συμπεράσματα της μαθηματικής σχετικότητας. Μία τέτοια κατεύθυνση θα απομάκρυνε την αισθητική αλλά και την ηθική φιλοσοφία από τον από τον εφιάλτη της αποπραγματοποίησης. Πράγματι λοιπόν, η επιστημονική γνώση μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή λογικών συμπερασμάτων ανεξάρτητα και όχι δίπλα στην αισθητική εποπτεία, όπως μέχρι σήμερα παραδέχεται η φιλοσοφία. Η αισθητική εποπτεία, παρόλο που αποτελεί ανεξάρτητη μορφή γνώσης, δεν μπορεί να δημιουργήσει μορφές πέρα από τα όρια των αισθήσεων, επομένως δεν μπορεί να ακολουθήσει τις επιστημονικές αρχές. Ωστόσο, το ότι η λογική υπερισχύει των αισθήσεων -βάζοντας έτσι ερωτηματικό στα όσα μέχρι σήμερα συζητάμε σε φιλοσοφικό επίπεδο γύρω από την αισθητική εποπτεία- δεν είναι ενδεικτικό του γεγονότος, ότι η φιλοσοφία έχει πάψει πλέον στην ολότητά της, να αποτελεί την θεωρητική μήτρα της επιστήμης. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο που έχουμε ήδη αναφερθεί, ως σημείο κορύφωσης της διαμάχης μεταξύ μονισμού και δυϊσμού, δόθηκε κυρίως από φιλοσόφους, Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανούς υλιστές, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που η φιλοσοφία πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία, επανεκκινώντας τις αρχές της επινοώντας νέες κατηγορίες ή νέους συσχετισμούς κατηγοριών, με βάση τα αδιαπραγμάτευτα πορίσματα της επιστήμης. Υποστηρίζουμε το σημείο αυτό ανατρέχοντας δειγματοληπτικά σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις επιστημόνων, ο εννοιολογικός προσανατολισμός των οποίων εμπίπτει και στην μελέτη του φάσματος των φιλοσοφικών προοπτικών. Ξεκινάμε με την παραδοχή του βιολόγου-ζωολόγου Nikolaas Tinbergen (1907-1988), ότι η ηθολογία, ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων και των ανθρώπων, δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει τις συμπεριφορές πέρα από τα όρια των φυσικών καταβολών μας. Αποφεύγοντας τη θετικιστική προοπτική και ανοίγοντας ένα μονοπάτι συνεργασίας μεταξύ θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών, ο Ολλανδός ζωολόγος παραδέχεται ότι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο -το οποίο πρέπει να εξεταστεί σε σχέση με την εξελικτική θεωρία- αφορά στους κλάδους της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και εν γένει των ανθρωπιστικών επιστημών. Ωστόσο, συμπληρώνουμε εδώ, ότι παρόλες τις γενικές αρχές τους, βιολογία και θετικές επιστήμες δεν μπορούν να εισδύσουν στον πυρήνα της ατομικότητας καθενός. Σε όλα τα βιολογικά είδη, η μελέτη της ατομικής αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αρκετή ώστε να συναχθούν συμπεράσματα αντιπροσωπευτικά για το σύνολο του είδους. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι η ατομικότητά του αποτελεί ξεχωριστή, προσωποποιημένη παρουσία, συνειδητά ολοκληρωμένη ψυχική, σωματική και νοητική οντότητα. Έργο δε, της ανθρώπινης ατομικότητας είναι η παραγωγή γνώσεων, με βάση το προσωπικό αισθητήριο και η μετάδοσή της στο περιβάλλον της ομάδας. Το γεγονός ότι η ομάδα μπορεί να αναγνωρίζει την αλήθεια των ατομικών γνώσεων και να θεμελιώνει στην βάση της καθολικές εννοιλογικές αρχές, αποτελεί πάγια φιλοσοφική θέση γύρω από το γεγονός ότι οι συμπεριφορές, δεν προϋπάρχουν του νου, αλλά εξελίσσονται, η δε ομοιότητά τους δεν οφείλεται σε μία ακαθόριστη λογική οντότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ατομική υπόσταση του προσώπου που σκέπτεται και βούλεται, αλλά εξελίσσεται επιλεκτικά μέσα από συνειδητές διεργασίες επιβιωμάτων και αναβιώσεων. Η θέση τουTinbergen και στην επικαιροποιείται και επαληθεύεται σαράντα περίπου έτη μετά από τον Ζωολόγο Richard Dawkins. Αναφερόμενος κυρίως στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ Ηθολογίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών ο Dawkins επισημαίνει ήδη από τις πρώτες γραμμές του έργου του Εγωιστικό Γονίδιο, την αναγκαιότητα συνεργασίας μεταξύ των δύο παραπάνω κλάδων, σημειώνοντας ότι οι Θετικές Σχολές των Πανεπιστημίων, δεν καταπιάνονται με τη φιλοσοφική αξία της Ζωολογίας· και αντίστροφα, ότι οι Σχολές των Ανθρωπιστικών Επιστημών δεν αναφέρονται στα συμπεράσματα της σύγχρονης επιστήμης. Ίσως λοιπόν, το γεγονός ότι η μελέτη λογικών συμπερασμάτων σύμφωνα με το εννοιολογικό κριτήριο της επιστήμης, στην εξέλιξή του δημιουργεί μία νέα ανάγκη εξισορρόπησης του προλογικού-αισθητικού και λογικού επιπέδου του νου μας, αρχικά όχι με βάση την κατανόηση των μορφών, αλλά της δημιουργίας ενός κοινωνικο-πολιτισμικού περιβάλλοντος, ικανού να υποδεχτεί απροκατάληπτα και χωρίς πολιτισμικό δέος, τις επιστημονικές αλήθειες. Μπορεί κάτι τέτοιο να καταστεί εφικτό; Εφόσον η ανθρώπινη διάνοια μπορεί να ξεπερνά την εμπειρία της υπολογίζοντας διαστάσεις πέρα από τα όριά της, σημαίνει ότι είναι προγραμματισμένη από τη φύση να λειτουργεί στο επίπεδο αυτό. Και ο νους μας, όντας αρχή που αυτοκαθορίζεται αλλά και εξελίσσεται, αποτελεί το αίτιο των προβλημάτων που θέτει στον εαυτό του. Άλλωστε οι φιλοσοφικές κατηγορίες όπως τις έχουμε κατατάξει σε αισθητική, λογική, ατομική-βουλητική και ηθική, είναι όροι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του φιλοσοφικού συστήματος και όχι το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα. Παρόλο λοιπόν που φαίνονται πεπερασμένες και οικουμενικές, οι λογικές λειτουργίες υπόκεινται στις αρχές της οργάνωσης και δημιουργούν απεριόριστους αριθμούς ειδικών ταξινομήσεων. Ολοκληρώνουμε λοιπόν αφήνοντας ανοικτή την παρακαταθήκη των Tinmbergen και Dawkins και την από κοινού επισήμανσή τους, όσον αφορά στην προσέγγιση της Επιστήμης από την Φιλοσοφία και αντίστροφα. Η επισήμανση-πρόταση αυτή αφορά στην εξέταση του ρόλου των συμπερασμάτων της επιστήμης ως κριτηρίου διαμόρφωσης συμπεριφορών, αλλά και διεύρυνσης των ορίων του νου, σε μία ολότελα διαφορετική βάση από αυτές που έχουν ακολουθηθεί μέχρι σήμερα: στη βάση της δημιουργίας νέων ευκαιριών για φυσική επιλογή. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1) Γρηγόρης Γκιζέλης, Το πολιτισμικό σύστημα, ο σημειωτικός και επικοινωνιακός χαρακτήρας του, εκδόσεις Γρηγορόπουλος, Αθήνα, 1980. 2) Benedetto Croce, Estetica come scienza dell’ espressione e linguistica generale, Adelphi, Milano, 2005 (seconda edizione). 3) Dawkins Richard, Το εγωιστικό γονίδιο, μετάφραση-επιμέλεια-εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, Μαργαρίτης Λουκάς, Τσουκαλαδάκης Αθανάσιος, φιλολογική επιμέλεια Μπουκάλας Παντελής, εκδόσεις Σύναλμα, Αθήνα, 1988. 4) Hume David, Κείμενα αυτοβιογραφικά, γνωσιολογικά, ηθικά, μετάφραση Μ. Γούναρη, Χ. Μησοπούλου, εισαγωγή-επιμέλεια Μαρία Πουρνάρη, εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, 2006. 5) Victor Kraft, Ο κύκλος της Βιέννης και η γέννηση του νεοθετικισμού, εκδόσεις Γνώση, Αθήνα, 1986. 6) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Ηθική φιλοσοφία, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄ έκδοση, Αθήνα, 1997. 7) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Οι πέντε εποχές της φιλοσοφίας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄έκδοση, Αθήνα, 1997. 8) Nikolaas Tinbergen et al, Ηθολογία, «Επιστημονική Σκέψη 1900-1960», επιμέλεια R. Harré, μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 1982. 9) Windelband W., Heimsoeth H., Εγχειρίδιο της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Β΄ Τόμος. «Η Μεσαιωνική Φιλοσοφία - η φιλοσοφία της Αναγέννησης - η φιλοσοφία του Διαφωτισμού», μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, Γ΄ ανατύπωση, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 2003. 10) John Z. Young, Ο εγκέφαλος και οι φιλόσοφοι, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Μετάφραση Μυρτώ Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1991. (shrink)

Many virtue epistemologists conceive of epistemic competence on the model of skill —such as archery, playing baseball, or chess. In this paper, I argue that this is a mistake: epistemic competences and skills are crucially and relevantly different kinds of capacities. This, I suggest, undermines the popular attempt to understand epistemic normativity as a mere special case of the sort of normativity familiar from skilful action. In fact, as I argue further, epistemic competences resemble virtues rather than skills—a claim that (...) is based on an important, but often overlooked, difference between virtue and skill. The upshot is that virtue epistemology should indeed be based on virtue, not on skill. (shrink)

Sacrificial dilemmas such as the trolley problem play an important role in experimental philosophy (x-phi). But it is increasingly argued that, since we are not likely to encounter runaway trolleys in our daily life, the usefulness of such thought experiments for understanding moral judgments in more ecologically valid contexts may be limited. However, similar sacrificial dilemmas are experienced in real life by animal research decision makers. As part of their job, they must make decisions about the suffering, and often the (...) death, of many non-human animals. For this reason, a context-specific investigation of so-called “3R dilemmas” (i.e., dilemmas where there is a conflict between the principles of replacement, reduction, and refinement of the use of animals in research) is essential to improve the situation of both non-human animals and human stakeholders. An approach well suited for such investigation is experimental philosophical bioethics (“bioxphi”), which draws on methods similar to x-phi to probe more realistic, practical scenarios with an eye to informing normative debates and ethical policy. In this article, we argue for a need to investigate 3R dilemmas among professional decision-makers using the tools of bioxphi. In a first step, we define 3R dilemmas and discuss previous investigations of professionals’ attitudes in such cases. In a second step, we show how bioxphi is a promising method to investigate the whys and hows of professional decision-making in 3R dilemmas. In a last step, we provide a bioxphi template for 3R dilemmas, give recommendations on its use, explore the normative relevance of data collected by such means, and discuss important limitations. (shrink)

Conciliationism holds that disagreement of apparent epistemic peers often substantially undermines rational confidence in our opinions. Uniqueness principles say that there is at most one maximally rational doxastic response to any given batch of total evidence. The two views are often thought to be tightly connected. This paper distinguishes two ways of motivating conciliationism, and two ways that conciliationism may be undermined by permissive accounts of rationality. It shows how conciliationism can flourish under certain strongly permissive accounts of rationality. This (...) occurs when the motivation for conciliationism does not come from taking disagreement as evidence of one's own rational failings. However, divorcing the motive for conciliating from worries about rationality does not remove a feature of conciliationism that some find troubling: that conciliationism can lead to cases of “rational toxicity,” in which the most rational response to one's evidence involves violating some rational ideal. (shrink)

Pain asymbolia is a rare condition caused by brain damage, usually in adulthood. Asymbolics feel pain but appear indifferent to it, and indifferent also to visual and verbal threats. How should we make sense of this? Nikola Grahek thinks asymbolics’ pains are abnormal, lacking a component that make normal pains unpleasant and motivating. Colin Klein thinks that what is abnormal is not asymbolics’ pains, but asymbolics: they have a psychological deficit making them unresponsive to unpleasant pain. I argue that an (...) illuminating account requires elements of both views. Asymbolic pains are indeed abnormal, but they are abnormal because asymbolics are. I agree with Klein that asymbolics are incapable of caring about their bodily integrity; but I argue against him that, if this is to explain not only their indifference to visual and verbal threat, but also their indifference to pain, we must do the following: (i) take asymbolics’ lack of bodily care not as an alternative to, but as an explanation of their pains’ missing a component, and (ii) claim that the missing component consists in evaluative content. Asymbolia, I conclude, reveals not only that unpleasant pain is composite, but that its ‘hedomotive component’ is evaluative. (shrink)

Recently, some have attempted to reformulate debates in first-order metaphysics, particularly in the metaphysics of time and modality, for reasons due to Williamson. In this paper, we focus on the ways in which the likes of Cameron, Correia and Rosenkranz, Deasy, Ingram, Tallant, Viebahn, inter alia, have initiated and responded to attempts to capture the core of presentism using a formal, logical machinery. We argue that such attempts are doomed to fail because there is no theoretical core to presentism. There (...) is no single view or family of views that is presentism. (shrink)

Natural/social kind essentialism is the view that natural kind categories, both living and non-living natural kinds, as well as social kinds (e.g., race, gender), are essentialized. On this view, artifactual kinds are not essentialized. Our view—teleological essentialism—is that a broad range of categories are essentialized in terms of teleology, including artifacts. Utilizing the same kinds of experiments typically used to provide evidence of essentialist thinking—involving superficial change (study 1), transformation of insides (study 2) and inferences about offspring (study 3)—we find (...) support for the view that a broad range of categories—living natural kinds, non-living natural kinds and artifactual kinds—are essentialized in terms of teleology. Study 4 tests a unique prediction of teleological essentialism and also provides evidence that people make inferences about purposes which in turn guide categorization judgments. (shrink)

This article uses the case study of ethnobiological classification to develop a positive and a negative thesis about the state of natural kind debates. On the one hand, I argue that current accounts of natural kinds can be integrated in a multidimensional framework that advances understanding of classificatory practices in ethnobiology. On the other hand, I argue that such a multidimensional framework does not leave any substantial work for the notion “natural kind” and that attempts to formulate a general account (...) of naturalness have become an obstacle to understanding classificatory practices. (shrink)

Besides being the title of an EP by The (International) Noise Conspiracy, “Bigger cages, longer chains!” is an anarchist rallying cry. It’s meant to ridicule those political activists who compromise their ideals, make demands and then settle for partial concessions or, to put it bluntly, bargain with the Man. In the T.V. series Mr. Robot, Christian Slater plays the anarchist leader of a hacktivist group known as fsociety. Mr. Robot won’t negotiate with the FBI and E(vil) Corp for bigger cages (...) and longer chains. He tells Elliot Anderson, the young cybersecurity expert and hacker, “We live in a kingdom of bullshit!” Victory over the tyranny of corporations and states requires radical means to achieve radical ends. Mr. Robot wants freedom without limits, total liberation from corporate and statist control, and the opportunity to live in a world without bullshit. Mr. Robot’s objective is to free citizens of first-world nations from the cages of consumer debt and citizens of third-world nations from the shackles of extreme poverty. Meeting half-way will not do. So what are the inspirations for Mr. Robot’s hacktivist philosophy? The most proximate sources are David Graeber’s anarchism, which also influenced the Occupy Wall Street movement, and the hacktivist group Anonymous’s moralfaggery, that is, the policy of some of its members to use collective computer hacking to serve the greater good. Candidates for more remote sources are Marxism and pragmatism; the former, a blueprint for freeing the working class from their bourgeois oppressors; the latter, a philosophy of action, intelligent inquiry and democratic reform. Some might object that pragmatism is too conventional to be compatible with the radical ideas that motivate Mr. Robot’s worldview. Hacktivism demands action, not mere thinking! But any organized social-political movement requires a well-thought-out plan as well as a vision of what its participants hope to achieve. Since pragmatism is a philosophy of action and reform, it’s possible that Mr. Robot is a closet pragmatist! (shrink)

Current controversies about knowledge integration reflect conflicting ideas of what it means to “take Indigenous knowledge seriously”. While there is increased interest in integrating Indigenous and Western scientific knowledge in various disciplines such as anthropology and ethnobiology, integration projects are often accused of recognizing Indigenous knowledge only insofar as it is useful for Western scientists. The aim of this article is to use tools from philosophy of science to develop a model of both successful integration and integration failures. On the (...) one hand, I argue that cross-cultural recognition of property clusters leads to an ontological overlap that makes knowledge integration often epistemically productive and socially useful. On the other hand, I argue that knowledge integration is limited by ontological divergence. Adequate models of Indigenous knowledge will therefore have to take integration failures seriously and I argue that integration efforts need to be complemented by a political notion of ontological self-determination. (shrink)

How do we determine whether some candidate causal factor is an actual cause of some particular outcome? Many philosophers have wanted a view of actual causation which fits with folk intuitions of actual causation and those who wish to depart from folk intuitions of actual causation are often charged with the task of providing a plausible account of just how and where the folk have gone wrong. In this paper, I provide a range of empirical evidence aimed at showing just (...) how and where the folk go wrong in determining whether an actual causal relation obtains. The evidence suggests that folk intuitions of actual causation are generated by two epistemically defective processes. I situate the empirical evidence within a background discussion of debunking, arguing for a two-pronged debunking explanation of folk intuitions of actual causation. I conclude that those who wish to depart from folk intuitions of actual causation should not be compelled to square their account of actual causation with the verdicts of the folk. In the dispute over actual causation, folk intuitions deserve to be rejected. (shrink)

The Louvre Museum is the largest of the world's art museums by its exhibition surface. These represent the Western art of the Middle Ages in 1848, those of the ancient civilizations that preceded and influenced it (Oriental, Egyptian, Greek, Etruscan and Roman), and the arts of early Christians and Islam. At the origin of the Louvre existed a castle, built by King Philip Augustus in 1190, and occupying the southwest quarter of the current Cour Carrée. In 1594, Henri IV decided (...) to unite the palace of the Louvre with the palace of the Tuileries built by Catherine de Medicis. The Cour Carrée was built by the architects Lemercier and then Le Vau, under the reign of Louis XIII and Louis XIV. The Department of Paintings currently has about 7,500 paintings (of which 3,400 are exposed), covering a period that goes from the Middle Ages to 1848 (date of the beginning of the Second Republic). By including the deposits, the collection is, with 12,660 works, the largest collection of ancient paintings in the world. With rare exceptions, the works after 1848 were transferred to the Musée d'Orsay when it was created in 1986. CONTENTS: Louvre Museum - Variety of exhibited works - The Royal Palace - The collections - - Eastern antiquities - - Arts of Islam - - Egyptian Antiquities - - Greek, Etruscan and Roman Antiquities - - Paintings - - - French school - - - Northern Schools (Flanders, Netherlands, Germany) - - - Italian School - - - Other schools Painting - Definitions - Painting genres - - The landscape - - Still life Paintings - FRANCOIS BOUCHER - - Vulcan presenting arms to Venus for Aeneas - RAPHAEL - - Portrait of Baldassare Castiglione - RUBENS - - Helena Fourment with children - LOUIS DAVID - - Madame Récamier - REMBRANDT - - Portrait of Heindrickje Stoffels - VELAZQUEZ - - Portrait of the Infanta Margarita - SIMONE MEMMI - - Jesus Christ walking on Calvary - JAN STEEN - - The Bad Company - HANS HOLBEIN - - Erasmus - CORREGGIO - - Mystic Marriage of Saint Catherine - LANCRET - - Conversation - JAN VAN DER MEER (VERMEER) - - The Lacemaker - VAN DYCK - - Charles I at the Hunt - FRANÇOIS CLOUET - - Elisabeth of Austria (1554-1592), Wife of Charles IX and Queen of France (1570 - 1574) - DELACROIX - - The Barque of Dante - EL GRECO - - Saint Louis, King of France, and a page - REMBRANDT - - Pilgrims at Emmaus (The Supper at Emmaus) - GERARD DAVID - - Marriage at Cana - RAPHAEL - - Portrait of Dona Isabel de Requesens, Vice-Queen of Naples - RUBENS - - La Kermesse (The Village Fête, or Noce de village) - FRANS HALS - - The Gypsy Girl - DECAMPS - - The Sonneurs - HOLBEIN THE YOUNGER - - Anne of Cleves - P. PRUD’HON - - Psyche transported to Heaven - PHILIPPE DE CHAMPAIGNE - - Portrait of Richelieu - LANCRET - - The Autumn - L. DAVID - - Madame Seriziat - COROT - - Recollection of Mortefontaine - LEONARDO DA VINCI - - La belle ferronnière - CORREGGIO - - Venus and Cupid with a Satyr - WATTEAU - - Pilgrimage to Cythera (The Embarkation for Cythera) - NICOLAS POUSSIN - - The Inspiration of the Poet - PRUD’HON - - The Empress Josephine (1763-1814) - FRAGONARD - - The Bathers - H. RIGAUD - - Louis XIV (1638–1715) - TERBURG - - The Concert - LEOPOLD ROBERT - - The Pilgrimage to the Madonna of the Arch - LARGILLIERE - - Family Portrait - MANTEGNA - - Parnassus - MEMLING - - The Virgin and Child between St James and St Dominic - FRAGONARD - - The Music Lesson - JEAN VAN EYCK - - The Virgin of chancellor Rolin - PAOLO VERONESE - - Susannah and the Elders - FRANÇOIS BOUCHER - - Diana leaving her bath - GÉRICAULT - - The Raft of the Medusa - MURILLO - - Assumption of the Virgin - CLAUDE GELLEE (LORRAIN) - - Ulysses returning Chryseis to her father (Marine, setting sun) - INGRES - - Madame Riviere - E. MURILLO - - The Young Beggar - GREUZE - - The Broken Pitcher - PIETER DE HOOCH - - Card players in an opulent interior - POUSSIN - - Et in Arcadia ego - QUENTIN MATSYS - - The moneylender and his wife - ANDREA SOLARIO - - Madonna with the Green Cushion - TITIEN - - Woman with a Mirror - DAVID TENIERS (the Younger) - - The Works of Mercy - LEONARDO DA VINCI - - Mona Lisa (La Gioconda) - Armand Dayot . (shrink)

I argue that according to Socrates in the Phaedo we should not merely evaluate bodily pleasures and desires as worthless or bad, but actively avoid them. We need to avoid them because they change our values and make us believe falsehoods. This change in values and acceptance of falsehoods undermines the soul’s proper activity, making virtue and happiness impossible for us. I situate this account of why we should avoid bodily pleasures within Plato’s project in the Phaedo of providing Pythagorean (...) and Orphic ideas with clearer meanings and better justifications. (shrink)

This volume considers challenges to forgiveness in the most difficult circumstances, such as in criminal justice contexts, when the victim is dead or when bystanders disagree, and when anger and resentment seem preferable and important. Contributing philosophers include Myisha Cherry, Jonathan Jacobs, Barrett Emerick, Alice MacLachlan, David McNaughton and Eve Garrard. Contributing psychologists include Pumla Gobodo-Madikizela, Robert D. Enright and Mary Jacqueline Song, C. Ward Struthers, Joshua Guilfoyle, Careen Khoury, Elizabeth van Monsjou, Joni Sasaki, Curtis Phills, Rebecca Young, (...) and Zdravko Marjanovic. (shrink)

I argue that some important elements of the current cosmological model are 'conventionalist’ in the sense defined by Karl Popper. These elements include dark matter and dark energy; both are auxiliary hypotheses that were invoked in response to observations that falsified the standard model as it existed at the time.

This volume brings together a range of influential essays by distinguished philosophers and political theorists on the issue of global justice. Global justice concerns the search for ethical norms that should govern interactions between people, states, corporations and other agents acting in the global arena, as well as the design of social institutions that link them together. The volume includes articles that engage with major theoretical questions such as the applicability of the ideals of social and economic equality to the (...) global sphere, the degree of justified partiality to compatriots, and the nature and extent of the responsibilities of the affluent to address global poverty and other hardships abroad. It also features articles that bring the theoretical insights of global justice thinkers to bear on matters of practical concern to contemporary societies, such policies associated with immigration, international trade, and climate change. -/- Contents: Introduction; Part I Standards of Global Justice: (i) Assistance-Based Responsibilities to the Global Poor: Famine, affluence and mortality, Peter Singer; We don't owe them a thing! A tough-minded but soft-hearted view of aid to the faraway needy, Jan Narveson; Does distance matter morally to the duty to rescue? Frances Myrna Kamm. (ii) Contribution-Based Responsibilities to the Global Poor: 'Assisting' the global poor, Thomas Pogge; Should we stop thinking about poverty in terms of helping the poor?, Alan Patten; Poverty and the moral significance of contribution, Gerhard Øverland. (iii)Cosmopolitans, Global Egalitarians, and its Critics: The one and the many faces of cosmopolitanism, Catherine Lu; Cosmopolitan justice and equalizing opportunities, Simon Caney; The problem of global justice, Thomas Nagel; Against global egalitarianism, David Miller; Egalitarian challenges to global egalitarianism: a critique, Christian Barry and Laura Valentini. Part II Pressing Global Socioeconomic Issues: (i) Governing the Flow of People: Immigration and freedom of association, Christopher Wellman; Democratic theory and border coercion: no right to unilaterally control your own borders, Arash Abizadeh; Justice in migration: a closed borders utopia?, Lea Ypi. (ii) Climate Change: Global environment and international inequality, Henry Shue; Valuing policies in response to climate change: some ethical issues, John Broome; Saved by disaster? Abrupt climate change, political inertia, and the possibility of an intergenerational arms race, Stephen M. Gardiner; Polycentric systems for coping with collective action and global environmental change, Elinor Ostrom. (iii) International Trade: Responsibility and global labor justice, Iris Marion Young; Property rights and the resource curse, Leif Wenar; Fairness in trade I: obligations arising from trading and the pauper-labor argument, Mathias Risse; Name index. -/- See: www.ashgate.com/default.aspx?page=637&calctitle=1&pageSubject=483&sort=pubdate&forthcoming=1&title_i d=9958&edition_id=13385. (shrink)

Presentists face a familiar problem. If only present objects exist, then what 'makes true' our true claims about the past? According to Ross Cameron, the 'truth-makers' for past and future tensed propositions are presently instantiated Temporal Distributional Properties. We present an argument against Cameron's view. There are two ways that we might understand the term 'distribute' as it appears. On one reading, the resulting properties are not up to the task of playing the truth-maker role; on the other, the properties (...) are incompatible with presentism. (shrink)

We give two social aggregation theorems under conditions of risk, one for constant population cases, the other an extension to variable populations. Intra and interpersonal welfare comparisons are encoded in a single ‘individual preorder’. The theorems give axioms that uniquely determine a social preorder in terms of this individual preorder. The social preorders described by these theorems have features that may be considered characteristic of Harsanyi-style utilitarianism, such as indifference to ex ante and ex post equality. However, the theorems are (...) also consistent with the rejection of all of the expected utility axioms, completeness, continuity, and independence, at both the individual and social levels. In that sense, expected utility is inessential to Harsanyi-style utilitarianism. In fact, the variable population theorem imposes only a mild constraint on the individual preorder, while the constant population theorem imposes no constraint at all. We then derive further results under the assumption of our basic axioms. First, the individual preorder satisfies the main expected utility axiom of strong independence if and only if the social preorder has a vector-valued expected total utility representation, covering Harsanyi’s utilitarian theorem as a special case. Second, stronger utilitarian-friendly assumptions, like Pareto or strong separability, are essentially equivalent to strong independence. Third, if the individual preorder satisfies a ‘local expected utility’ condition popular in non-expected utility theory, then the social preorder has a ‘local expected total utility’ representation. Fourth, a wide range of non-expected utility theories nevertheless lead to social preorders of outcomes that have been seen as canonically egalitarian, such as rank-dependent social preorders. Although our aggregation theorems are stated under conditions of risk, they are valid in more general frameworks for representing uncertainty or ambiguity. (shrink)

The paper considers contemporary models of presumption in terms of their ability to contribute to a working theory of presumption for argumentation. Beginning with the Whatelian model, we consider its contemporary developments and alternatives, as proposed by Sidgwick, Kauffeld, Cronkhite, Rescher, Walton, Freeman, Ullmann-Margalit, and Hansen. Based on these accounts, we present a picture of presumptions characterized by their nature, function, foundation and force. On our account, presumption is a modal status that is attached to a claim and has the (...) effect of shifting, in a dialogue, a burden of proof set at a local level. Presumptions can be analysed and evaluated inferentially as components of rule-based structures. Presumptions are defeasible, and the force of a presumption is a function of its normative foundation. This picture seeks to provide a framework to guide the development of specific theories of presumption. (shrink)

This article develops an account of local epistemic practices on the basis of case studies from ethnobiology. I argue that current debates about objectivity often stand in the way of a more adequate understanding of local knowledge and ethnobiological practices in general. While local knowledge about the biological world often meets criteria for objectivity in philosophy of science, general debates about the objectivity of local knowledge can also obscure their unique epistemic features. In modification of Ian Hacking’s suggestion to discuss (...) “ground level questions” instead of objectivity, I propose an account that focuses on both epistemic virtues and vices of local epistemic practices. (shrink)

This twelfth volume of Collected Papers includes 86 papers comprising 976 pages on Neutrosophics Theory and Applications, published between 2013-2021 in the international journal and book series “Neutrosophic Sets and Systems” by the author alone or in collaboration with the following 112 co-authors (alphabetically ordered) from 21 countries: Abdel Nasser H. Zaied, Muhammad Akram, Bobin Albert, S. A. Alblowi, S. Anitha, Guennoun Asmae, Assia Bakali, Ayman M. Manie, Abdul Sami Awan, Azeddine Elhassouny, Erick González-Caballero, D. Dafik, Mithun Datta, Arindam Dey, (...) Mamouni Dhar, Christopher Dyer, Nur Ain Ebas, Mohamed Eisa, Ahmed K. Essa, Faruk Karaaslan, João Alcione Sganderla Figueiredo, Jorge Fernando Goyes García, N. Ramila Gandhi, Sudipta Gayen, Gustavo Alvarez Gómez, Sharon Dinarza Álvarez Gómez, Haitham A. El-Ghareeb, Hamiden Abd El-Wahed Khalifa, Masooma Raza Hashmi, Ibrahim M. Hezam, German Acurio Hidalgo, Le Hoang Son, R. Jahir Hussain, S. Satham Hussain, Ali Hussein Mahmood Al-Obaidi, Hays Hatem Imran, Nabeela Ishfaq, Saeid Jafari, R. Jansi, V. Jeyanthi, M. Jeyaraman, Sripati Jha, Jun Ye, W.B. Vasantha Kandasamy, Abdullah Kargın, J. Kavikumar, Kawther Fawzi Hamza Alhasan, Huda E. Khalid, Neha Andalleb Khalid, Mohsin Khalid, Madad Khan, D. Koley, Valeri Kroumov, Manoranjan Kumar Singh, Pavan Kumar, Prem Kumar Singh, Ranjan Kumar, Malayalan Lathamaheswari, A.N. Mangayarkkarasi, Carlos Rosero Martínez, Marvelio Alfaro Matos, Mai Mohamed, Nivetha Martin, Mohamed Abdel-Basset, Mohamed Talea, K. Mohana, Muhammad Irfan Ahamad, Rana Muhammad Zulqarnain, Muhammad Riaz, Muhammad Saeed, Muhammad Saqlain, Muhammad Shabir, Muhammad Zeeshan, Anjan Mukherjee, Mumtaz Ali, Deivanayagampillai Nagarajan, Iqra Nawaz, Munazza Naz, Roan Thi Ngan, Necati Olgun, Rodolfo González Ortega, P. Pandiammal, I. Pradeepa, R. Princy, Marcos David Oviedo Rodríguez, Jesús Estupiñán Ricardo, A. Rohini, Sabu Sebastian, Abhijit Saha, Mehmet Șahin, Said Broumi, Saima Anis, A.A. Salama, Ganeshsree Selvachandran, Seyed Ahmad Edalatpanah, Sajana Shaik, Soufiane Idbrahim, S. Sowndrarajan, Mohamed Talea, Ruipu Tan, Chalapathi Tekuri, Selçuk Topal, S. P. Tiwari, Vakkas Uluçay, Maikel Leyva Vázquez, Chinnadurai Veerappan, M. Venkatachalam, Luige Vlădăreanu, Ştefan Vlăduţescu, Young Bae Jun, Wadei F. Al-Omeri, Xiao Long Xin.‬‬‬‬‬‬. (shrink)

Paul Feyerabend argued that theories can be faced with experimental anomalies whose refuting character can only be recognized by developing alternatives to the theory. The alternate theory must explain the experimental results without contrivance and it must also be supported by independent evidence. I show that the situation described by Feyerabend arises again and again in experiments or observations that test the postulates in the standard cosmological model relating to dark matter. The alternate theory is Milgrom’s modified dynamics. I discuss (...) three examples: the failure to detect dark-matter particles in laboratory experiments; the lack of evidence for dark-matter sub-haloes and the dwarf galaxies that are postulated to inhabit them; and the failure to confirm the predicted orbital decay of Milky Way satellite galaxies and other systems due to dynamical friction against the dark matter. In each case, Feyerabend’s criterion directs us to interpret the experimental or observational results as an indirect refutation of the standard cosmological model in favor of Milgrom’s theory. (shrink)

Presentists, who believe that only present objects exist, should accept a thisness ontology, since it can do considerable work in defence of presentism. In this paper, I propose a version of presentism that involves thisnesses of past and present entities and I argue this view solves important problems facing standard versions of presentism.

Are the special sciences autonomous from physics? Those who say they are need to explain how dependent special science properties could feature in irreducible causal explanations, but that’s no easy task. The demands of a broadly physicalist worldview require that such properties are not only dependent on the physical, but also physically realized. Realized properties are derivative, so it’s natural to suppose that they have derivative causal powers. Correspondingly, philosophical orthodoxy has it that if we want special science properties to (...) bestow genuinely new causal powers, we must reject physical realization and embrace a form of emergentism, in which such properties arise from the physical by mysterious brute determination. In this paper, I argue that contrary to this orthodoxy, there are physically realized properties that bestow new causal powers in relation to their realizers. The key to my proposal is to reject causal-functional accounts of realization and embrace a broader account that allows for the realization of shapes and patterns. Unlike functional properties, such properties are defined by qualitative, non-causal specifications, so realizing them does not consist in bestowing causal powers. This, I argue, allows for causal novelty of the strongest kind. I argue that the molecular geometry of H2O—a qualitative, multiply realizable property—plays an irreducible role in explaining its dipole moment, and thereby bestows novel powers. On my proposal, special science properties can have the kind of causal novelty traditionally associated with strong emergence, without any of the mystery. (shrink)

The sensorimotor theory of perceptual experience claims that perception is constituted by bodily interaction with the environment, drawing on practical knowledge of the systematic ways that sensory inputs are disposed to change as a result of movement. Despite the theory’s associations with enactivism, it is sometimes claimed that the appeal to ‘knowledge’ means that the theory is committed to giving an essential theoretical role to internal representation, and therefore to a form of orthodox cognitive science. This paper defends the role (...) ascribed to knowledge by the theory, but argues that this knowledge can and should be identified with bodily skill rather than representation. Making the further argument that the notion of ‘representation hunger’ can be replaced with ‘prima facie representation hunger’, it concludes that although the theory could optionally be developed scientifically in part by reference to internal representation, it makes a strong and natural fit with anti-representationalist embodied or enactive cognitive science. (shrink)

This paper offers a probabilistic treatment of the conditions for argument cogency as endorsed in informal logic: acceptability, relevance, and sufficiency. Treating a natural language argument as a reason-claim-complex, our analysis identifies content features of defeasible argument on which the RSA conditions depend, namely: change in the commitment to the reason, the reason’s sensitivity and selectivity to the claim, one’s prior commitment to the claim, and the contextually determined thresholds of acceptability for reasons and for claims. Results contrast with, and (...) may indeed serve to correct, the informal understanding and applications of the RSA criteria concerning their conceptual dependence, their function as update-thresholds, and their status as obligatory rather than permissive norms, but also show how these formal and informal normative approachs can in fact align. (shrink)

According to a popular line of thought, being excluded from interpersonal life is to be exempted from accountability, and vice versa. In ordinary life, this is most often illustrated by the treatment of people with serious psychological disorders. When people are excluded from valuable domains on the basis of their arbitrary characteristics (such as race and sex), they are discriminated against, prevented from receiving the benefits of participation in those domains for morally irrelevant reasons. Exemption from accountability—via exclusion from the (...) interpersonal domain—seems to prevent exempted parties from receiving crucial human goods for morally irrelevant reasons. This chapter discusses two widely deployed ways of trying to ameliorate morally costly disabilities. Both fail to apply viably to various psychopathologies. The solution involves disentangling accountability and interpersonality in a way that also provides insights into our shared human nature. (shrink)

Discovering high-level causal relations from low-level data is an important and challenging problem that comes up frequently in the natural and social sciences. In a series of papers, Chalupka etal. (2015, 2016a, 2016b, 2017) develop a procedure forcausal feature learning (CFL) in an effortto automate this task. We argue that CFL does not recommend coarsening in cases where pragmatic considerations rule in favor of it, and recommends coarsening in cases where pragmatic considerations rule against it. We propose a new technique, (...) pragmatic causal feature learning (PCFL), which extends the original CFL algorithm in useful and intuitive ways. We show that PCFL has the same attractive measure-theoretic properties as the original CFL algorithm. We compare the performance of both methods through theoretical analysis and experiments. (shrink)

Animalism—the view that the identity across time of individuals like us consists in the persistence of our animal organisms—does poorly at accounting for our identity-related practical concerns. The reason is straightforward: whereas our practical concerns seem to track the identity of psychological creatures—persons—animalism focuses on the identity of human organisms who are not essentially persons. This lack of fit between our practical concerns and animalism has been taken to reduce animalism’s plausibility (relative to psychological criteria of identity). In this paper, (...) I survey the three leading replies to this challenge, finding them either implausible or incomplete. I will then attempt to construct the only viable response, one that begins by admitting that our practical concerns actually do not consist in a monolithic set; rather, there are distinctly different types of practical concerns, and while some are clearly grounded on psychological relations, some are actually grounded on others, including animalistic and humanistic relations; furthermore, their actual connection to identity is tenuous at best. What these concerns are, how they divide up, and what they are grounded on in each instance—these are the issues it is my second aim in this paper to take up. (shrink)