This essay centers on the notion of the symbolic and its impact as developed by Claude Lévi-Strauss in his Introduction to the Work of Marcel Mauss. I examine Lévi-Strauss’ formulation of the “floating signifier” and its influence in French thought, particularly in the work of Jacques Lacan and Jacques Derrida. In doing so, I argue that Lévi-Strauss’ notion may be a misreading of the structural linguistics of Ferdinand de Saussure that has important implications for contemporary political issues on the left (...) in both theory and practice. (shrink)

This essay reads acclaimed poet James Galvin’s 1992 semi-autobiographical novel through the lenses of Martin Heidegger’s notion of authenticity and Patrick Wolfe’s discussion of settler-colonialism. I argue that Lyle, arguably the novel’s main character, is portrayed as living “authentically” in contrast to the deep inauthenticity of Ferris. I connect Western authentic dwelling with settler-colonial logic, centering my account on the figures of the “lazy” and “magical” “Indian.” Ultimately, I find that far from rejecting settler-colonial logic Galvin’s text plays out of (...) a return of the repressed of the present absence of indigenous persons in the land and the text. (shrink)

Experimental philosophy of religion is the project of taking the tools and resources of the human sciences—especially psychology and cognitive science—and bringing them to bear on issues within philosophy of religion toward explicit philosophical ends. This paper introduces readers to experimental philosophy of religion. §1 explores the contours of experimental philosophy of religion by contrasting it with a few related fields: the psychology of religion and cognitive science of religion, on the one hand, and natural theology, on the other. §2 (...) offers a brief history of experimental philosophy of religion. The goal in this section is to highlight the ancient pedigree of this emerging area of research; as the contemporary experimental philosophy of religion literature expands and proliferates, it’s important to remember that this field has deep historical roots. Then, §3 focuses on the following questions: Why should we care about experimental philosophy of religion? And why is it needed? (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

A great achievement makes one’s life go better independently of its results, but what makes an achievement great? A simple answer is—its difficulty. I defend this view against recent, pressing objections by interpreting difficulty in terms of competitiveness. Difficulty is determined not by how hard the agent worked for the end but by how hard others would need to do in order to compete. Successfully reaching a goal is a valuable achievement because it is difficult, and it is difficult because (...) it is competitive. Hence, both virtuosic performances and lucky successes can be valuable achievements. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

We critique two popular philosophical definitions of intellectual humility: the “low concern for status” and the “limitations-owning.” accounts. Based upon our analysis, we offer an alternative working definition of intellectual humility: the virtue of accurately tracking what one could non-culpably take to be the positive epistemic status of one’s own beliefs. We regard this view of intellectual humility both as a virtuous mean between intellectual arrogance and diffidence and as having advantages over other recent conceptions of intellectual humility. After defending (...) this view, we sketch remaining questions and issues that may bear upon the psychological treatment of intellectual humility such as whether evidence will help determine how this construct relates to general social humility on the one hand, and intellectual traits such as open-mindedness, curiosity, and honesty on the other. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

This article offers two arguments for the conclusion that we should refuse on moral grounds to establish a human presence on the surface of Mars. The first argument appeals to a principle constraining the use of invasive or destructive techniques of scientific investigation. The second appeals to a principle governing appropriate human behavior in wilderness. These arguments are prefaced by two preliminary sections. The first preliminary section argues that authors working in space ethics have good reason to shift their focus (...) away from theory-based arguments in favor of arguments that develop in terms of pretheoretic beliefs. The second argues that of the popular justifications for sending humans to Mars only appeals to scientific curiosity can survive reflective scrutiny. (shrink)

A growing number of authors defend putative examples of knowledge from falsehood (KFF), inferential knowledge based in a critical or essential way on false premises, and they argue that KFF has important implications for many areas of epistemology (whether evidence can be false, the Gettier debate, defeasibility theories of knowledge, etc.). I argue, however, that there is no KFF, because in any supposed example either the falsehood does not contribute to the knowledge or the subject lacks knowledge. In particular, I (...) show that if the subject actually has knowledge in putative KFF cases, then there is always a veridical evidential path meeting the basing conditions that accounts for her knowledge; if there is no such path, then the subject is in a type of Gettier case. All the recent arguments that rely on KFF are therefore based on a mistake. (shrink)

This essay partly builds on and partly criticizes a striking idea of Dieter Henrich. Henrich argues that Kant's distinction in the first Critique between the question of fact (quid facti) and the question of law (quid juris) provides clues to the argumentative structure of a philosophical "Deduction". Henrich suggests that the unity of apperception plays a role analogous to a legal factum. By contrast, I argue, first, that the question of fact in the first Critique is settled by the Metaphysical (...) Deduction, which establishes the purity of origin of the Categories, and, second, that in the second Critique, the relevant factum is the Fact of Reason, which amounts to the fact that the Moral Law is pure in origin. (shrink)

It is widely held that episodic memory is constitutively connected with space and time. In particular, many contend that episodic memory constitutively has spatial and/or temporal content: for instance, necessarily representing a spatial scene, or when a given event occurred, or at the very minimum that it occurred in the past. Here, I critically assess such claims. I begin with some preparatory remarks on the nature of episodic memory. I then ask: How, if at all, is episodic memory constitutively spatial? (...) And, how, if at all, is episodic memory constitutively temporal? In answer, I argue that episodic memory need not have any spatial content, nor (in any substantial sense) need it represent when its events occur, nor even that they occur in the past. Instead, only a relatively modest connection holds between episodic memory and time in virtue of the temporal structure of its objects. Finally, I critically assess whether considerations concerning the organization and encoding of episodic memory in creatures like us provide stronger reason to posit a constitutive link between our episodic memories and space or time. (shrink)

It is sometimes claimed that in his 1912 work, "The Problems of Philosophy" (POP), and possibly as early as “on Denoting”, Russell conceives of the mind's acquaintance with sense-data as providing an indubitable or certain foundation for empirical knowledge. However, although he does say things suggestive of this view in certain of his 1914 works, Russell also makes remarks in POP that conflict with any such broadly "Cartesian" interpretation of this work. This paper attempts to resolve this apparent tension, while (...) also offering a close examination of Russell's views on the nature of acquaintance and their relationship to certain ideas in William James. (shrink)

I argue that Frege's so-called "concept 'horse' problem" is not one problem but many. When these different sub-problems are distinguished, some emerge as more tractable than others. I argue that, contrary to a widespread scholarly assumption originating with Peter Geach, there is scant evidence that Frege engaged with the general problem of the inexpressibility of logical category distinctions in writings available to Wittgenstein. In consequence, Geach is mistaken in his claim that in the Tractatus Wittgenstein simply accepts from Frege certain (...) lessons about the inexpressibility of logical category distinctions and the say-show distinction. In truth, Wittgenstein drew his own morals about these matters, quite possibly as the result of reflecting on how the general problem of the inexpressibility of logical category distinctions arises in Frege's writings , but also, quite possibly, by discerning certain glimmerings of these doctrines in the writings of Russell. (shrink)

In the 'Critique of Pure Reason' Kant appears to characterize analytic judgments in four distinct ways: once in terms of “containment,” a second time in terms of “identity,” a third time in terms of the explicative–ampliative contrast, and a fourth time in terms of the notion of “cognizability in accordance with the principle of contradiction.” The paper asks: Which of these characterizations—or apparent characterizations—best captures Kant’s conception of analyticity in the first Critique? It suggests: “the second.” It argues, further, that (...) Kant’s distinction is intended to apply only to judgments of subject–predicate form, and that the fourth alleged characterization is not properly speaking a characterization at all. These theses are defended in the course of a more general investigation of the distinction’s meaning, its epistemology, and its tenability. (shrink)

This article analyses the phenomenon of epistemic injustice within contemporary healthcare. We begin by detailing the persistent complaints patients make about their testimonial frustration and hermeneutical marginalization, and the negative impact this has on their care. We offer an epistemic analysis of this problem using Miranda Fricker's account of epistemic injustice. We detail two types of epistemic injustice, testimonial and hermeneutical, and identify the negative stereotypes and structural features of modern healthcare practices that generate them. We claim that these stereotypes (...) and structural features render ill persons especially vulnerable to these two types of epistemic injustice. We end by proposing five avenues for further work on epistemic injustice in healthcare. (shrink)

In the part of the first Critique known as “The Paralogisms of Pure Reason” Kant seeks to explain how even the most acute metaphysicians could have arrived, through speculation, at the ruefully dogmatic conclusion that the self (understood as the subject of thoughts or "thinking I") is a substance. His diagnosis has two components: first, the positing of the phenomenon of “Transcendental Illusion”—an illusion, modelled on but distinct from, optical illusion--that predisposes human beings to accept as sound--and as known to (...) sound--certain in fact flawed arguments for substantive theses about the nature of the self; second, the identification of the fallacy we commit when we succumb to this illusion. It is explained how these two elements combine to produce a central instance of (what Kant sees as) dogmatic speculative metaphysics, namely, the doctrine that the self is a substance in the sense of a necessarily non-inhering subject of inherence. It is argued that Kant has a novel, ingenious, and even somewhat plausible account of the route by which the rational psychologist arrives--or might arrive--at this view, an account that involves identifying a rather deep-rooted confusion about the very nature of conceivability. (shrink)

The 'Why ain'cha rich?' argument for one-boxing in Newcomb's problem allegedly vindicates evidential decision theory and undermines causal decision theory. But there is a good response to the argument on behalf of causal decision theory. I develop this response. Then I pose a new problem and use it to give a new 'Why ain'cha rich?' argument. Unlike the old argument, the new argument targets evidential decision theory. And unlike the old argument, the new argument is sound.

The article examines Kant's various criticisms of the broadly Cartesian ontological argument as they are developed in the Critique of Pure Reason. It is argued that each of these criticisms is effective against its intended target, and that these targets include—in addition to Descartes himself—Leibniz, Wolff, and Baumgarten. It is argued that Kant's most famous criticism—the charge that being is not a real predicate—is directed exclusively against Leibniz. Kant's argument for this thesis—the argument proceeding from his example of a hundred (...) thalers—although it may seem to beg the question, in fact succeeds against Leibniz. It does so because the charge of begging the question can be rebutted if one makes certain Leibnizian assumptions. (shrink)

One of the many debates in the philosophy of race is whether we should eliminate or conserve discourse, thought, and practices reliant on racial terms and categories (i.e., race-talk). In this paper, I consider this debate in the context of medicine. The recent resurgence in anti-racist activism and the COVID-19 pandemic have prompted philosophers, medical professionals, and the public to (re)consider race, its role in long-standing health disparities, and the utility of race-based medicine. In what follows, I argue that while (...) utility is insufficient for adjudicating permissible uses of race in medicine, eliminativism is neither necessary nor sufficient for dealing with the sort of ills associated with race-based medicine. I, then, use a virtue-based framework to adjudicate morally permissible uses of race in medicine. In doing so, I demonstrate the limitations of eliminativism, offer a decision procedure for determining morally permissible uses of race, and demonstrate that the debate regarding eliminating or preserving race-talk need not depend on conclusive answers to metaphysical questions regarding race. (shrink)

A set of replies to critics of my 2021 book 'The Fiery Test of Critique: A Reading of Kant's Dialectic' (OUP). -/- The criticisms are based on talks given at an Author-meets-critics symposium at Princeton University on April 22nd, 2023. The critics are: Beatrice Longuenesse, Patricia Kitcher, Allen Wood, Des Hogan, and Anja Jauernig.

The paper argues that philosophers commonly misidentify the substitutivity principle involved in Russell’s puzzle about substitutivity in “On Denoting”. This matters because when that principle is properly identified the puzzle becomes considerably sharper and more interesting than it is often taken to be. This article describes both the puzzle itself and Russell's solution to it, which involves resources beyond the theory of descriptions. It then explores the epistemological and metaphysical consequences of that solution. One such consequence, it argues, is that (...) Russell must abandon his commitment to propositions. (shrink)

In the Tractatus, Wittgenstein conceives of tautology as 'saying nothing'. More precisely, he holds -- or so this essay contends -- that it says nothing in virtue of possessing a zero quantity of sense. Insofar as it is the limit of a series of propositions of diminishing quantity of sense, tautology resembles a degenerate conic section. But it also resembles the result of a summing together of equal and opposite linear vector quantities. Both of these models shape Wittgenstein's conception of (...) tautology in the Tractatus, though they are not fully reconciled. Many of the puzzling features of the Tractatus's view of logic arise from this failure to affect the needed reconciliation. These points are argued for by working through the development of Wittgenstein's views on these matters in the Wartime Notebooks and other pre-Tractatus writings. (shrink)

In the Tractatus Wittgenstein criticizes Frege and Russell's view that laws of inference (Schlussgesetze) "justify" logical inferences. What lies behind this criticism, I argue, is an attack on Frege and Russell's conceptions of logical entailment. In passing, I examine Russell's dispute with Bradley on the question whether all relations are "internal".

Kant defines ‘enlightenment’ as ‘humankind’s emergence from its self-imposed immaturity’. This essay considers the meaning, role, and novelty of this definition, while also examining its relation to the Enlightenment slogans: ‘sapere aude’ (‘Dare to be wise!’) and ‘Think for yourself’. It is argued that there are two subtly different aspects to the ‘immaturity’ from which Kant, insofar as he endorses the transformative process of enlightenment, is urging us to ‘emerge’. These aspects correspond to his two images of immaturity: first, confinement (...) within a kind of baby walker (Gängelwagen), and, second, attachment to ‘leading strings’ (Leitbande). It is argued that the first is a matter of thinking only ‘by courtesy’, the second a matter of thinking under the guidance of another – one’s guardian. It is asked whether Kant’s slogan ‘think for yourself’ might not be pragmatically self-defeating, and whether his insistence that one think for oneself can be made consistent with his permitting belief formation on the basis of the testimony of another. Finally, Kant’s concept of enlightenment is situated with respect to his distinction between the public and private ‘uses of reason’, on the one hand, and his defence of ‘freedom of the pen’, on the other. (shrink)

The paper critically scrutinizes the widespread idea that Russell subscribes to a "Universalist Conception of Logic." Various glosses on this somewhat under-explained slogan are considered, and their fit with Russell's texts and logical practice examined. The results of this investigation are, for the most part, unfavorable to the Universalist interpretation.

A critique of Cora Diamond's influential approach to reading Wittgenstein's Tractatus. According to Diamond, the Tractatus contains no substantive philosophical theses, but is rather merely an especially subtle and sophisticated exercise in the unmasking of nonsense. I argue that no remotely convincing case for this interpretive thesis has yet been made--either by Diamond herself, or by the numerous defenders of this so-called "resolute" reading (so-called by those who wish to style themselves as resolute; their opponents tend to reject this characterization (...) as tendentious and rhetorically self-serving). Having critically scrutinized the arguments that have been offered in favor of the resolute reading, I proceed to amass evidence suggesting that, on the contrary, Wittgenstein advanced, and indeed took himself to have advanced, a host of substantive philosophical theses even in the (so-called) "body" of the Tractatus. I argue that resolute readers of the Tractatus have not begun to offer a plausible explanation of these problematic texts, and that the "frame/body" distinction alleged by resolute readers does not stand up to critical scrutiny. (shrink)

I argue that, although education should have positive effects on students’ epistemic character, it is often actually damaging, having bad effects. Rather than cultivating virtues of the mind, certain forms of education lead to the development of the vices of the mind - it is therefore epistemically corrupting. After sketching an account of that concept, I offer three illustrative case studies.

This paper offers an overview of the philosophical work on epistemic injustices as it relates to psychiatry. After describing the development of epistemic injustice studies, we survey the existing literature on its application to psychiatry. We describe how the concept of epistemic injustice has been taken up into a range of debates in philosophy of psychiatry, including the nature of psychiatric conditions, psychiatric practices and research, and ameliorative projects. The final section of the paper indicates future directions for philosophical research (...) of epistemic injustices and psychiatry, concerning neurocognitive disorders, identity prejudices in psychiatric illness, concepts of epistemic privilege in psychiatry, and the prospects for combining phenomenological psychopathology and epistemic justice. We argue that much remains to be done in the conceptualization of these epistemic injustices and suggest that this future work should be multidisciplinary in character and sensitive to the phenomenology of psychiatric conditions. (shrink)

The discipline of academic philosophy suffers from serious problems of diversity and inclusion whose acknowledgement and amelioration are often resisted by members of our profession. In this paper, I distinguish four main modes of resistance—naiveté, conservatism, pride, and hostility—and describe how and why they manifest by using them as the basis for a typology of types of ‘resister’. This typology can hopefully be useful to those of us trying to counteract such resistance in ways sensitive to the different motives and (...) strategies that these resisters tend to employ. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

A dealbreaker, in the sense developed in this essay, is a relationship between a person's psychology and an aspect of an artwork to which they are exposed. When a person has a dealbreaking aversion to an aspect of a work, they are blocked from embracing the work's aesthetically positive features. I characterize dealbreakers, distinguish this response from other negative responses to an artwork, and argue that the presence or absence of a dealbreaker is in some cases an appropriate target of (...) moral evaluation. I then use the concept of dealbreakers to develop a new approach to the question of our moral obligations with respect to the work of immoral artists, arguing that there is no general obligation binding us to cultivate or eliminate a dealbreaking aversion to their work. I conclude by suggesting several other philosophical debates that could benefit from a focus on dealbreakers. (shrink)

While experimental philosophy has fruitfully applied the tools and resources of psychology and cognitive science to debates within epistemology, metaphysics, and ethics, relatively little work has been done within philosophy of religion. And this isn’t due to a lack of need! Philosophers of religion frequently rely on empirical claims that can be either verified or disproven, but without exploring whether they are. And philosophers of religion frequently appeal to intuitions which may vary wildly according to education level, theological background, etc., (...) without concern for whether or not the psychological mechanisms that underwrite those intuitions are broadly shared or reliable. In this chapter, I explore some of the fruit and possibilities for the emerging field of experimental philosophy of religion. First, in Section 1, I will elucidate some of the historical grounding for experimental philosophy of religion. Then in Section 2, I briefly consider how the tools and resources of experimental philosophy might be fruitfully applied to a seminal topic within philosophy of religion, namely, the problem of evil. In Section 3, we’ll sketch some broader applications of experimental philosophy of religion. (shrink)

In this chapter, we will explore the luck at issue in Gettier-styled counterexamples and the subsequent problem it poses to any viable reductive analysis of knowledge. In the 1st section, we will consider the specific species of luck that is at issue in Gettier counterexamples, then, in the next section, I will briefly sketch a diagnosis of the Gettier Problem and try to explain why the relevant species of luck has proven to be extremely difficult to avoid. And finally, I (...) will consider a prominent objection to the proposed diagnosis of the Problem. (shrink)

We have begun work on two separate but related ontologies for the study of neurological diseases. The first, the Neurological Disease Ontology (ND), is intended to provide a set of controlled, logically connected classes to describe the range of neurological diseases and their associated signs and symptoms, assessments, diagnoses, and interventions that are encountered in the course of clinical practice. ND is built as an extension of the Ontology for General Medical Sciences — a high-level candidate OBO Foundry ontology that (...) provides a set of general classes that can be used to describe general aspects of medical science. ND is being built with classes utilizing both textual and axiomatized definitions that describe and formalize the relations between instances of other classes within the ontology itself as well as to external ontologies such as the Gene Ontology, Cell Ontology, Protein Ontology, and Chemical Entities of Biological Interest. In addition, references to similar or associated terms in external ontologies, vocabularies and terminologies are included when possible. Initial work on ND is focused on the areas of Alzheimer’s and other diseases associated with dementia, multiple sclerosis, and stroke and cerebrovascular disease. Extensions to additional groups of neurological diseases are planned. The second ontology, the Neuro-Psychological Testing Ontology (NPT), is intended to provide a set of classes for the annotation of neuropsychological testing data. The intention of this ontology is to allow for the integration of results from a variety of neuropsychological tests that assay similar measures of cognitive functioning. Neuro-psychological testing is an important component in developing the clinical picture used in the diagnosis of patients with a range of neurological diseases, such as Alzheimer’s disease and multiple sclerosis, and following stroke or traumatic brain injury. NPT is being developed as an extension to the Ontology for Biomedical Investigations. (shrink)

Recent scholarship has shown Nietzsche to offer an original and insightful moral psychology centering on a motivational feature he calls ‘will to power.’ In many places, though, Nietzsche presents will to power differently, as the ‘essence of life,’ an account of ‘organic function,’ even offering it as a correction to physiologists. This paper clarifies the scope and purpose of will to power by identifying the historical physiological view at which Nietzsche directs his criticisms and by identifying his purpose in doing (...) so. Nietzsche’s criticism, it is argued, is a widespread and pre-Darwinian description of the basic dispositions of organisms and their internal processes. The purpose of this criticism is to undermine the efforts of Herbert Spencer and Arthur Schopenhauer to derive moral-psychological insights from that description. The paper concludes that Nietzsche’s proposal to conceive of ‘organic function’ in terms of will to power is of little import for his moral psychology besides clearing away competing views. (shrink)

Is there such a thing as philosophical nonsense? For the best part of a century now philosophers have been accusing each other of talking nonsense. This practice presupposes that people can be wrong in thinking they mean anything by what they say, that there can be an illusion of meaning. But the assumption that illusions of meaning are possible has not, the author believes, been seriously examined; nor has the problem of how such illusions could be diagnosed been satisfactorily answered. (...) This book extends the work of a number of recent writers on Wittgenstein who have advocated an 'austere' view of nonsense, but in a more sceptical direction than they have taken. It argues that nonsensicalism is radically misguided and should be abandoned. The possibility that illusions of meaning occur outside philosophy - in dreams, in certain hoaxes, in madness or under the influence of drugs - is also examined. IAN DEARDEN read philosophy at Downing College, Cambridge, and Bedford College, London. He taught philosophy at Bedford College, the City University, the Polytechnic of North London and the University of Essex, and also for the London University Department of Extra-Mural Studies. (shrink)