How does consciousness vary across the animal kingdom? Are some animals ‘more conscious’ than others? This article presents a multidimensional framework for understanding interspecies variation in states of consciousness. The framework distinguishes five key dimensions of variation: perceptual richness, evaluative richness, integration at a time, integration across time, and self-consciousness. For each dimension, existing experiments that bear on it are reviewed and future experiments are suggested. By assessing a given species against each dimension, we can construct a consciousness profile for (...) that species. On this framework, there is no single scale along which species can be ranked as more or less conscious. Rather, each species has its own distinctive consciousness profile. (shrink)

Sentience is the capacity to have feelings, such as feelings of pain, pleasure, hunger, thirst, warmth, joy, comfort and excitement. It is not simply the capacity to feel pain, but feelings of pain, distress or harm, broadly understood, have a special significance for animal welfare law. Drawing on over 300 scientific studies, we evaluate the evidence of sentience in two groups of invertebrate animals: the cephalopod molluscs or, for short, cephalopods (including octopods, squid and cuttlefish) and the decapod crustaceans or, (...) for short, decapods (including crabs, lobsters and crayfish). We also evaluate the potential welfare implications of current commercial practices involving these animals. (shrink)

The aim of this paper is to propose a systematic classification of emotions which can also characterize their nature. The first challenge we address is the submission of clear criteria for a theory of emotions that determine which mental phenomena are emotions and which are not. We suggest that emotions as a subclass of mental states are determined by their functional roles. The second and main challenge is the presentation of a classification and theory of emotions that can account for (...) all existing varieties. We argue that we must classify emotions according to four developmental stages: 1. pre-emotions as unfocussed expressive emotion states, 2. basic emotions, 3. primary cognitive emotions, and 4. secondary cognitive emotions. We suggest four types of basic emotions (fear, anger, joy and sadness) which are systematically differentiated into a diversity of more complex emotions during emotional development. The classification distinguishes between basic and non-basic emotions and our multi-factorial account considers cognitive, experiential, physiological and behavioral parameters as relevant for constituting an emotion. However, each emotion type is constituted by a typical pattern according to which some features may be more significant than others. Emotions differ strongly where these patterns of features are concerned, while their essential functional roles are the same. We argue that emotions form a unified ontological category that is coherent and can be well defined by their characteristic functional roles. Our account of emotions is supported by data from developmental psychology, neurobiology, evolutionary biology and sociology. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

A standard view in philosophy is that knowledge entails justification. Yet recent research suggests otherwise. We argue that this admirable and striking research suffers from an important limitation: participants were asked about knowledge but not justification. Thus it is possible that people attributed knowledge partly because they thought the belief was justified. Perhaps though, if given the opportunity, people would deny justification while still attributing knowledge. It is also possible that earlier findings were due to perspective taking. This paper reports (...) further research that directly addresses these questions. Our findings support the hypothesis that knowledge entails justification on the ordinary view. (shrink)

This paper offers a defense of ‘publishing without belief’ (PWB) – the view that authors are not required to believe what they publish. I address objections to the view ranging from outright denial and advocacy of a belief norm for publication, to a modified version that allows for some cases of PWB but not others. I reject these modifications. In doing so, I offer both an alternative story about the motivations for PWB and a diagnosis of the disagreement over its (...) permissibility. The original defense focused on consequentialist reasons for allowing PWB, offering mostly defensive arguments against potential criticisms. But I argue that once we shift our focus to the reasons why authors might be prone to PWB, we see a difference in two types of motivation: whereas I imagine PWB as arising from underconfident agents, critics point to cagey or nefarious authorial practices, or authors’ failure to clarify their own degrees of belief. Underlying the debate over norms of philosophical publishing, we find two different conceptions of philosophy itself. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

One striking observation in the history of rational choice models is that those models have not only been used in economics but spread widely across the social and behavioral sciences. How do such model transfers proceed? By closely studying the early efforts to transfer such models by William Riker – a major protagonist in pushing the adoption of game theoretic models in political science – this article examines the transfer process as one of ‘translation’ by which abstract and mathematical rational (...) choice models were constructed and modified such that they applied to a specific target system in a new domain. In this paper, we argue that to overcome a set of challenges that hampered the straightforward transfer of game theoretic models into political science, Riker complemented theoretical and conceptual modifications of von Neumann and Morgenstern’s game schemes with the use of narratives to turn them into applicable and testable models. As such, those narratives played a crucial role in enabling their transfer and ultimately facilitated the applicability of game theoretic models in political science. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

It is uncontroversial that something goes wrong with the blaming practices of hypocrites. However, it is more difficult to pinpoint exactly what is objectionable about their blaming practices. I contend that, just as epistemologists have recently done with blame, we can constructively treat hypocrisy as admitting of an epistemic species. This paper has two objectives: first, to identify the epistemic fault in epistemically hypocritical blame, and second, to explain why epistemically hypocritical blamers lose their standing to epistemically blame. I tackle (...) the first problem by appealing to an epistemic norm of consistency. I address the second by arguing that the epistemically hypocritical blamer commits to an opting-out of the set of shared epistemic standards that importantly underlies our standing to epistemically blame. I argue further that being epistemically hypocritical undermines a blamer’s standing even to judge epistemically blameworthy. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Deception, like coercion, can invalidate the moral force of consent. In the sexual domain, when someone is deceived about some feature of their partner, knowledge of which would be dispositive of their decision to have sex – a dealbreaker – the moral validity of their consent is undermined. I argue that in order to determine whether someone has discharged their duties of disclosure in the sexual domain, we should ask whether, upon receiving a token of consent to sex, they have (...) a justified belief that their partner would consent to the sexual encounter given all the features that it has. I argue that whether an agent has a justified belief in this proposition is a function of the agent’s body of evidence and which alternatives uneliminated. (shrink)

ICTs, personal data, digital rights, the GDPR, data privacy, online security… these terms, and the concepts behind them, are increasingly common in our lives. Some of us may be familiar with them, but others are less aware of the growing role of ICTs and data in our lives - and the potential risks this creates. These risks are even more pronounced for vulnerable groups in society. People can be vulnerable in different, often overlapping, ways, which place them at a disadvantage (...) to the majority of citizens; Table 3 in this guide presents some of the many forms and causes of vulnerability. As a result, vulnerable people need greater support to navigate the digital world, and to ensure that they are able to exercise their rights. This guide explains where such support can be found, and also answers the following questions: - What are the main ethical and legal issues around ICTs for vulnerable citizens? - Who is vulnerable in Europe? - How do issues around ICTs affect vulnerable people in particular? This guide is a resource for members of vulnerable groups, people who work with vulnerable groups, and citizens more broadly. It is also useful for data controllers1 who collect data about vulnerable citizens. While focused on citizens in Europe, it may be of interest to people in other parts of the world. It forms part of the Citizens’ Information Pack produced by the PANELFIT project, and is available in English, French, German, Italian and Spanish. You are welcome to translate this guide into other languages. Please send us a link to online versions in other languages, so that we can add them to the project website. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

The relationship between art and time is one of pre-figuration–transfiguration, a continuous exchange between the art of the present and that of the past and it is in this sense that we can understand how the works of art are have almost their entire life before them. It is in this sense also that the real meaning of metamorphosis should be understood: The works of art are not permanent acquisitions. They offer themselves the ways through which they appear in another (...) light, gathering up at the same time a series of antecedent expressions in an eternity ever to be recreated. Hence, art’s time is neither a-historical nor exclusively history embedded (in history’s empirical sense). Art’s time is trans-historical: artworks, initiating themselves the process of their metamorphosis, ‘transcend’ time being into time and, thus, they ‘traverse’ history. (shrink)

According to a consensus view in philosophy, “deciding” and “intending” are synonymous expressions. Researchers have recently challenged this view with the discovery of a counterexample in which ordinary speakers attribute deciding without intending. The aim of this paper is to investigate the strengths and limits of this discovery. The result of this investigation revealed that the evidence challenging the consensus view is strong. We replicate the initial finding against consensus and extend it by utilizing several new measures, materials, and procedures. (...) Together this evidence strongly suggests that “deciding” is not synonymous with “intending” in ordinary language and that the consensus view should be rejected. (shrink)

We propose and investigate an Analogy Principle in the context of Unary Inductive Logic based on a notion of support by structural similarity which is often employed to motivate scientific conjectures.

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

As algorithms have become ubiquitous in consequential domains, societal concerns about the potential for discriminatory outcomes have prompted urgent calls to address algorithmic bias. In response, a rich literature across computer science, law, and ethics is rapidly proliferating to advance approaches to designing fair algorithms. Yet computer scientists, legal scholars, and ethicists are often not speaking the same language when using the term ‘bias.’ Debates concerning whether society can or should tackle the problem of algorithmic bias are hampered by conflations (...) of various understandings of bias, ranging from neutral deviations from a standard to morally problematic instances of injustice due to prejudice, discrimination, and disparate treatment. This terminological confusion impedes efforts to address clear cases of discrimination. -/- In this paper, we examine the promises and challenges of different approaches to disambiguating bias and designing for justice. While both approaches aid in understanding and addressing clear algorithmic harms, we argue that they also risk being leveraged in ways that ultimately deflect accountability from those building and deploying these systems. Applying this analysis to recent examples of generative AI, our argument highlights unseen dangers in current methods of evaluating algorithmic bias and points to ways to redirect approaches to addressing bias in generative AI at its early stages in ways that can more robustly meet the demands of justice. (shrink)

In this position paper, we introduce a new epistemic lens for analyzing algorithmic harm. We argue that the epistemic lens we propose herein has two key contributions to help reframe and address some of the assumptions underlying inquiries into algorithmic fairness. First, we argue that using the framework of epistemic injustice helps to identify the root causes of harms currently framed as instances of representational harm. We suggest that the epistemic lens offers a theoretical foundation for expanding approaches to algorithmic (...) fairness in order to address a wider range of harms not recognized by existing technical or legal definitions. Second, we argue that the epistemic lens helps to identify the epistemic goals of inquiries into algorithmic fairness. There are two distinct contexts within which we examine algorithmic harm: at times, we seek to understand and describe the world as it is, and, at other times, we seek to build a more just future. The epistemic lens can serve to direct our attention to the epistemic frameworks that shape our interpretations of the world as it is and the ways we envision possible futures. Clarity with respect to which epistemic context is relevant in a given inquiry can further help inform choices among the different ways of measuring and addressing algorithmic harms. We introduce this framework with the goal of initiating new research directions bridging philosophical, legal, and technical approaches to understanding and mitigating algorithmic harms. (shrink)

Hippocrate de Cos, médecin et philosophe, est souvent considéré comme le père de la médecine. Si la représentation d’un Hippocrate comme « père de la médecine » relève de l’inflation mythique, elle est néanmoins révélatrice de l’importance de son héritage. L’objectif de cet article est de rendre compte des différentes versions du Serment d’Hippocrate, ainsi que des versions professionnelles subséquentes, afin de souligner certaines difficultés inhérentes à ce texte. Nous souhaitons également avancer l’idée selon laquelle les idéaux hippocratiques ne sont (...) pas à considérer comme un ensemble de principes aujourd’hui caduques, mais plutôt comme un cadre conceptuel pertinent pour comprendre certains des enjeux propres à la relation médecin-patient.e aujourd’hui. (shrink)

This thesis is organized into two parts. In the first, I focus on concepts, ones which include a series of critiques on past human behaviors and mindsets. I trace how rationalist ideologies and worldviews developed into conformist schematics, and how these schematics have been implemented via central state authority. I also examine the results of this process, focusing on dehumanization, silencing, and objectification. Informed by Scott, I describe legibility construction. In the process of making people and places legible to central (...) authorities, large swaths of detail become obfuscated or lost. Oftentimes this leads into attempts to reconstruct the territory in the image of the rationalized map. This conformist vision pays no attention to the locality, tradition, or context of the people and places being bulldozed in the process. I also draw from and analyze speculative fiction, a medium which allows the imagining of potential futures. Fiction can help inform the future and articulate failures of the past and present. -/- In the second part, I outline my own working conception of how to move toward a more equitable and sustainable future. Rather than providing a prescriptive blueprint of how I think the world ought to operate, I instead outline general goals that I believe are worth moving towards, along with potential strategies for getting there. (shrink)

Dans le diagnostic du cancer, la précocité du diagnostic est généralement un élément valorisé. Selon la croyance commune, un cancer détecté tôt aura plus de chance d’être traitable. Or, cette conception des avantages du diagnostic précoce mène dans certains cas au phénomène de surdiagnostic, soit le fait de diagnostiquer un cancer à des individus qui n’en ont pas encore un et qui sont potentiellement en voie de le développer. Dans cet article, nous défendrons d’abord que le phénomène de surdiagnostic est (...) lié en majeure partie à notre connaissance grandissante du cancer, et au fait que ces nouvelles connaissances causent des biais dans les processus de dépistage, conduits en vue de trouver un cancer. Afin de remédier à cette problématique, nous tenterons de montrer que le fait de simplement modifier notre approche du cancer et le vocabulaire médical associé permettrait de réduire les cas de surdiagnostics. (shrink)

Faced with a national tragedy, citizens respond in different ways. Some will initiate debate about the possible connections between this tragedy and broader moral and political issues. But others often complain that this is too early, that it is inappropriate to debate such larger issues while ‘the bodies are still warm’. This paper critically examines the grounds for such a complaint. We consider different interpretations of the complaint—cynical, epistemic and ethical—and argue that it can be resisted on all of these (...) readings. Debate shortly after a national disaster is therefore permissible. We then set out a political argument in favour of early debate based on the value of broad political participation in liberal democracies and sketch a stronger argument, based on the duty to support just institutions, that would support a political duty to engage in debate shortly after tragedies have occurred. (shrink)

The phrase ‘person‐centred care’ (PCC) reminds us that the fundamental philosophical goal of caring for people is to uphold or promote their personhood. However, such an idea has translated into promoting individualist notions of autonomy, empowerment and personal responsibility in the context of consumerism and neoliberalism, which is problematic both conceptually and practically. From a conceptual standpoint, it ignores the fact that humans are social, historical and biographical beings, and instead assumes an essentialist or idealized concept of personhood in which (...) a person is viewed as an individual static object. From a practical standpoint, the application of such a concept of personhood can lead to neglect of a person's fundamental care needs and exacerbate the problems of social inequity, in particular for older people and people with dementia. Therefore, we argue that our understanding of PCC must instead be based on a dynamic concept of personhood that integrates the relevant social, relational, temporal and biographical dimensions. We propose that the correct concept of personhood in PCC is one in which persons are understood as socially embedded, relational and temporally extended subjects rather than merely individual, autonomous, asocial and atemporal objects. We then present a reconceptualization of the fundamental philosophical goal of PCC as promoting selfhood rather than personhood. Such a reconceptualization avoids the problems that beset the concept of personhood and its application in PCC, while also providing a philosophical foundation for the growing body of empirical literature that emphasizes the psychosocial, relational, subjective and biographical dimensions of PCC. (shrink)

We discuss recent progress in the development of cognitive ontologies and summarize three challenges in the coordinated development and application of these resources. Challenge 1 is to adopt a standardized definition for cognitive processes. We describe three possibilities and recommend one that is consistent with the standard view in cognitive and biomedical sciences. Challenge 2 is harmonization. Gaps and conflicts in representation must be resolved so that these resources can be combined for mark-up and interpretation of multi-modal data. Finally, Challenge (...) 3 is to test the utility of these resources for large-scale annotation of data, search and query, and knowledge discovery and integration. As term definitions are tested and revised, harmonization should enable coordinated updates across ontologies. However, the true test of these definitions will be in their community-wide adoption which will test whether they support valid inferences about psychological and neuroscientific data. (shrink)

The general concept of a trope – that of a non-shareable character-grounder – admits of a distinction between modifier tropes and module tropes. Roughly, a module trope is self-exemplifying whereas a modifier trope is not. This distinction has wide-ranging implications. Modifier tropes are uniquely eligible to be powers and fundamental determinables, whereas module tropes are uniquely eligible to play a direct role in perception and causation. Moreover, each type of trope theory faces unique challenges concerning character- grounding. Modifier trope theory (...) faces challenges concerning the inscrutability of predication and the incompatibility with bundle theory, whereas module trope theory faces challenges concerning character overdetermination and a collapse into austere nominalism. These differences indicate that the modifier/module distinction divides the advantages of general trope theory and thus presents the trope theorist with a pivotal choice. (shrink)

In this paper I explore Michael Loux’s important distinction between “tropes” and “tropers”. First, I argue that the distinction throws into relief an ambiguity and discrepancy in the literature, revealing two fundamentally different versions of trope theory. Second, I argue that the distinction brings into focus unique challenges facing each of the resulting trope theories, thus calling into question an alleged advantage of trope theory—that by uniquely occupying the middle ground between its rivals, trope theory is able to recover and (...) preserve the insights of these views. Ultimately, the distinction suggests that trope theory is a divided house. (shrink)

Rescue workers have a stressful and risky occupation where being engaged is crucial to face physical and emotional risks in order to help other persons. This study aims to estimate work engagement levels of rescue workers (namely comparing nurses, firefighters, and police officers) and to assess the validity evidence related to the internal structure of the Portuguese versions of the UWES-17 and UWES-9, namely, dimensionality, measurement invariance between occupational groups, and reliability of the scores. To evaluate the dimensionality, we compared (...) the fit of the three-factor model with the fit of a second-order model. A Portuguese version of the instrument was applied to a convenience sample of 3,887 rescue workers (50% nurses, 39% firefighters, and 11% police officers). Work engagement levels were moderate to high, with firefighters being the highest and nurses being the lowest engaged. Psychometric properties were evaluated in the three-factor original structure revealing acceptable fit to the data in the UWES-17, although the UWES-9 had better psychometric properties. Given the observed statistically significant correlations between the three original factors, we proposed a 2nd hierarchal structure that we named work engagement. The UWES-9 first-order model obtained full uniqueness measurement invariance, and the second-order model obtained partial (metric) second-order invariance. (shrink)

This paper investigates the emotional import of literary devices deployed in fiction. Reflecting on the often-favored approach in the analytic tradition that locates fictional characters, events, and narratives as sources of readers’ emotions, I attempt to broaden the scope of analysis by accounting for how literary devices trigger non-cognitive emotions. I argue that giving more expansive consideration to literary devices by which authors present content facilitates a better understanding of how fiction engages emotion. In doing so, I also explore the (...) somatic dimension of reading fiction. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

Emotion recognition systems (ERS) offer the ability to identify the emotions of others, based on an analysis of their facial expressions and regardless of culture, ethnicity, context, gender or social class. By claiming universalism in the expression as well as in the recognition of emotions, we believe that ERS present significant risks of causing great harm to some individuals, in addition to targeting, in some contexts, specific social groups. Drawing on a wide range of multidisciplinary knowledge - including philosophy, psychology, (...) computer science and anthropology - this research project aims to identify the current limitations of ERS and the main risks that their use brings, with the goal of providing a clear and robust analysis of the use of ERS and their contribution to greater social justice. Pointing to technical limitations, we refute, on the one hand, the idea that ERS are able to prove the causal link between specific emotions and specific facial expressions. We support our argument with evidence of the inability of ERS to distinguish facial expressions of emotions from facial expressions as communication signals. On the other hand, due to the contextual and cultural limitations of current ERS, we refute the idea that ERS are able to recognise, with equal performance, the emotions of individuals, regardless of their culture, ethnicity, gender and social class. Our ethical analysis shows that the risks are considerably more numerous and important than the benefits that could be derived from using ERS. However, we have separated out a specific type of ERS, whose use is limited to the field of care, and which shows a remarkable potential to actively participate in social justice, not only by complying with the minimum requirements, but also by meeting the criterion of beneficence. While ERS currently pose significant risks, it is possible to consider the potential for specific types to participate in social justice and provide emotional and psychological support and assistance to certain members of society. (shrink)

Behavioral genetic (BG) research has yielded many important discoveries about the origins of human behavior, but offers little insight into how we might improve outcomes. We posit that this gap in our knowledge base stems in part from the epidemiologic nature of BG research questions. Namely, BG studies focus on understanding etiology as it currently exists, rather than etiology in environments that could exist but do not as of yet (e.g., etiology following an intervention). Put another way, they focus exclusively (...) on the etiology of “what is” rather than “what could be”. The current paper discusses various aspects of this field-wide methodological reality, and offers a way to overcome it by demonstrating how behavioral geneticists can incorporate an experimental approach into their work. We outline an ongoing study that embeds a randomized intervention within a twin design, connecting “what is” and “what could be” for the first time. We then lay out a more general framework for a new field—experimental BGs—which has the potential to advance both scientific inquiry and related philosophical discussions. (shrink)

Bir şey, Tanrı onu emrettiği için mi iyidir ya da kötüdür? sorusunu merkeze alarak oluşturulan ve yakın dönem içerisinde gerek din felsefesi ve gerekse ahlak felsefesi içerisinde tartışılan konulardan biriside “İlahi Buyruk Teorisi”dir. Bu teori kısaca, ahlaki değerlerin kaynağının, Tanrı’nın buyruklarında, yani onun emir ve yasaklarında belirlendiğini açıklamaya çalışmaktadır. Eylemlerimizin iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesinin Tanrı’nın buyruklarıyla mı, yoksa onların Tanrı’dan bağımsız, yani, kendi doğalarından mı kaynaklandığı tartışması, ilk olarak ahlak felsefesi içerisinde Platon’un “Euthyphro” diyaloğunda kendisine yer bulmuştur. Bununla (...) beraber Hristiyan teolojisi içerisinde Aziz Augustinus, Duns Scotus ve Thomas Aquinas isimler; İslam düşüncesi içerisinde ise, “Hüsün ve Kubuh” meselesi adı altında Mu’tezile, Eş’ariyye ve Matüridiyye gibi ekoller konuya dair yaklaşımlarını ortaya koymaya çalışmıştır. Son olarak daha yakın dönemde din felsefesi içerisinde Philip L. Quinn, Robert M. Adams ve Janine Marie Idziak gibi birçok isim bu teoriye yönelik kapsamlı çalışmalar ve argümanlar geliştirmiştir. (shrink)

Mehdiyev’in Bir Bilme Teorisi adını verdiği eser, içerisinde birçok kavram ve problemi barındırması açısından oldukça zengin ve ufuk açıcı bir teoridir. Onun, bilgi söz konusu olduğunda medeniyet, bilim, teoloji ve sanat gibi sosyal epistemoloji içerisindeki kavramlara atıfla karşılaştırmalar yapması ve inanç, kanı gibi kavramlar üzerinden değerlendirmelerde bulunması; mevcut literatür içindeki kavramlara dair gerek olumlu gerekse olumsuz yeni bakış açılarını bize sağlarken, ayrıca mevcut problemleri, hem çağdaş hem de klasik teoriler içinde ele alması, bize ufuk açıcı yorumlar da kazandırmaktadır.

The charge of hypocrisy is a peculiar kind of accusation: it is damning and ubiquitous; it is used to deny the hypocrite standing to speak; and it is levelled against a great variety of conduct. Much of the philosophical literature on hypocrisy is aimed at explaining why hypocrisy is wrongful and worthy of censure. We focus instead on the use of the accusation of hypocrisy and argue for a revisionary claim. People think that hypocrisy in politics is bad and that (...) calling it out is good. Our novel claim is that even if hypocrisy in politics is bad (and that is a big if), calling it out is worse. We give a feminist case as to why accusations of hypocrisy are problematic. We also go further and claim that hypocrisy is a ubiquitous and perhaps even a necessary and beneficial part of political debate in liberal democracies. We also consider and reject candour as a possible alternative solution to hypocrisy in public debate. We argue that requiring people to be candid is not necessarily a good solution because it will often require one to divulge what is private when there are good reasons not to do so. (shrink)

Research on the use of propranolol as a pharmacological memory dampening treatment for post-traumatic stress disorder is continuing and justifies a second look at the legal and ethical issues raised in the past. We summarize the general ethical and legal issues raised in the literature so far, and we select two for in-depth reconsideration. We address the concern that a traumatized witness may be less effective in a prosecution emerging from the traumatic event after memory dampening treatment. We analyze this (...) issue in relation to sexual assault, where the suggestion that corroborating evidence may remedy any memory defects is less likely to be helpful. We also consider the clinical ethical question about a physician's obligation to discuss potential legal consequences of memory dampening treatment. We conclude that this latter question reflects a general problem related to novel medical treatments where the broader socio-legal consequences may be poorly understood, and suggest that issues of this sort could usefully be addressed through the promulgation of practice guidelines. (shrink)

Bianca-Alexandra Savu ABSTRACT: This article discusses the proposal of accommodating grounding theories and structural realism, with the aim to provide a metaphysical framework for structural realism. Ontic structural realism, one of the most accepted metaphysical versions for structural realism, is taken into account here, with the intention of analyzing the framework in which...

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Focused on the notion of the threshold of objectivity, my article dissects the empirical mirror-glass of the philosophy of Joseph Melançon. I propose to thrust this emblematic perspective of determinist discourse against the literary turn, acclaimed for its underpinning ambiguous subjectivity – here notably made relevant by Pierre Bourdieu. Both discursive practices complete each other and reject each other in a self-feeding spiral: incessant motivation for a hybrid, vexing study of mutual tensions.

Enriching Arts Education through Aesthetics examines the use of aesthetic theory as the foundation to design and implement arts activities suitable for integration in school curricula in pre-school and primary school education. This book suggests teaching practices based on the connection between aesthetics and arts education and shows that this kind of integration promotes enriched learning experiences. -/- The book explores how the core ideas of four main aesthetic approaches – the representationalist, the expressionist, the formalist, and the postmodernist – (...) translate into respective ways of designing and implementing experiential aesthetics-based activities. Containing relevant examples of interventions used in classes, it analyzes the ways in which the combination of different aesthetic approaches can support varied, multifaceted, multimodal and balanced teaching situations in school. (shrink)