İnsanın dış dünyadan bilgiyi elde etme şekli tarih boyunca tüm çağlarda ve toplumlarda insanların üzerinde düşündükleri bir olgu olmuştur. Düşünürler bunun için çeşitli iddialar ileri sürmüşlerdir. Bu iddialardan biri, bilginin kaynağının kalp olduğudur. Kalp ise duygu kavramıyla ilişkilendirilmiş ve bilginin kaynağı bu şekilde duygu temelli açıklanmaya çalışılmıştır. Duygu ise ‘sezgisel bir yetenek’ olarak tanımlanmış ve duygunun sezgiyle ilişkisine vurgu yapılmıştır. Antik Yunan’da Homeros ve Sokrat öncesi düşünürler ve Aristoteles düşünmenin ve bilincin merkezi olarak kalbi kabul etmiştir. Eski Mısır medeniyetinde de (...) kalp ön plandadır ve ölen firavunların kalbi çıkarılarak özel bir kâsede muhafaza edilmiştir. Kutsal kitaplarda bilgi verici bir organ olarak kalbe vurgu yapılmıştır. İbn Sina ve Farabi, Aristoteles’ten etkilendikleri için kalbe ağırlık veren açıklamalar yapmıştır. İbn Sina, kalbin beyne önceliği olduğunu söyler: “Kalbin duyusu, özellikle de dokunmanın duyusu, bizatihi beynin duyusundan daha büyüktür. Bu yüzden de kalbin ağrılarına tahammül edilemez.. Sonuç olarak kalp kendisinden güçlerin beyne feyezan ettiği ilk ilkedir. Bu güçlerin bazılarının fiilleri de beyinde ve beynin parçalarında tamam olur.” . (shrink)

İnsanın dış dünyadan bilgiyi elde etme şekli tarih boyunca tüm çağlarda ve toplumlarda insanların üzerinde düşündükleri bir olgu olmuştur. Düşünürler bunun için çeşitli iddialar ileri sürmüşlerdir. Bu iddialardan biri, bilginin kaynağının kalp olduğudur. Kalp ise duygu kavramıyla ilişkilendirilmiş ve bilginin kaynağı bu şekilde duygu temelli açıklanmaya çalışılmıştır. Duygu ise ‘sezgisel bir yetenek’ olarak tanımlanmış ve duygunun sezgiyle ilişkisine vurgu yapılmıştır. Antik Yunan’da Homeros ve Sokrat öncesi düşünürler ve Aristoteles düşünmenin ve bilincin merkezi olarak kalbi kabul etmiştir. Eski Mısır medeniyetinde de (...) kalp ön plandadır ve ölen firavunların kalbi çıkarılarak özel bir kâsede muhafaza edilmiştir. Kutsal kitaplarda bilgi verici bir organ olarak kalbe vurgu yapılmıştır. İbn Sina ve Farabi, Aristoteles’ten etkilendikleri için kalbe ağırlık veren açıklamalar yapmıştır. İbn Sina, kalbin beyne önceliği olduğunu söyler: “Kalbin duyusu, özellikle de dokunmanın duyusu, bizatihi beynin duyusundan daha büyüktür. Bu yüzden de kalbin ağrılarına tahammül edilemez.. Sonuç olarak kalp kendisinden güçlerin beyne feyezan ettiği ilk ilkedir. Bu güçlerin bazılarının fiilleri de beyinde ve beynin parçalarında tamam olur.” . (shrink)

Dinî tecrübe Friedrich Schleiermacher (ö.1768) ile önem kazanan ve William James’in (ö.1842) eserleriyle din felsefesinde teistik delillerin içine dahil olan bir delildir. Dini tecrübelerin birçok şekilde meydana geldiği iddia edilmektedir. Bunlardan biri de sezgidir. Bu bildirinin amacı sezgisel bilginin Tanrı’nın varlığına delil olup olmadığını ortaya koymaktır. Sezgisel yetenek, insanın fiziksel gelişimine (yani beyin) paralel olarak gelişen bir yetidir ve zihnin gelişmesiyle birlikte kapasitesi artmaktadır. Önce çocukta duygusal bir sezgi hakim iken (4-7 yaş), daha sonra çocuğun somut işlemlere geçmesiyle sezgisel (...) yetenek somutla ilişkili hale gelir. (7-11 yaş) Ve somut nesne ve durumlar (deney ve pratikler) çocuğun sezgisel yeteneğinin gelişmesine yol açar. En son aşamada yani soyut işlemler döneminde (11-17 yaş) çocuğun beyninde prefrontal lobun gelişmesine bağlı olarak akli muhakeme gelişir ve bunun etkisiyle sezgisel yetenek, akli verileri kullanarak soyut sezgiye yönelir. Sezgisel yetenek böylece üç dönemin özelliklerini gösterebilir; çocukluktan aldığı duygusal sezgi ve somut/nesnenin çağrıştırdığı somut sezgi ve aklın dış dünyadan aldığı bilgileri zihinsel süreçlerden geçirerek işlemesi sonucu gelişen akılcı sezgi. O nedenle insanlarda tek bir sezgiden bahsetmek yanlıştır. Sezginin üç türü birbiriyle eş güdümlü olarak bilgiyi elde etmek için çalışır. Bu üç sezgi türünden akılcı sezgiye önem veren İbn Sina, sezgi bilgisini rasyonel, epistemolojik alana dahil eder. Yaptığı ilim sınıflamasında sezgi bilgisini deneye dayalı bilgi türü olarak görür ve akla/deneye dayalı bir sezgi anlayışı geliştirir. Bu sezgi anlayışı, peygamberliği rasyonel bir temele oturtmak ve irrasyonel olmadığın açıklamak için de kullanır. Kudsi akla sahip peygamberler üstün zekalarının etkisiyle güçlü sezgiye sahip olurlar ve vahiy alırlar. Vahiy alan sezgisel yetenek diğer insanlarda ortaya çıkıp dini tecrübeleri şekillendirebilir mi? Peygamberlerin vahiy tecrübesini taklit ederek kendilerinde yüksek sezgisel yeti olduğunu savunan bazı kişiler (veli) ilham yoluyla bilgi elde ettiklerini iddia etmişlerdir. Dini tecrübe delilinde bu tür tecrübeler dini delil olarak sayılmaktadır. Fakat bu sezgisel bilginin kaynağı duygu mudur, somut bir gösterge (deney) midir yoksa akıl mıdır? İlham ürünü olan eserlerde her zaman duygu vardır ve bu tür ifadeler insanı duygunun hakim olduğu zihinsel bir duruma götürür. Fakat vahiy tecrübesinde duygunun yanında, somut dünyanın varlığı ve akla dayalı bir sezginin olduğu da vurgulanmaktadır. O nedenle sezgisel bilgi ürünü vahiy üç tür sezgi bilgisine dayalı iken, ilham ürünü olan sezgisel bilgi sadece duyguya dayalıdır. O nedenle ‘dini’ bir delil olarak değil ‘mistik’ bir delil olarak değerlendirmeyi hak eder. (shrink)

Bealer’s argument against Kripke is presented. We then show how Kripke could counteract it. Our idea that the identity materialist may have the possibility of explaining why type psychophysical identities only appear to be contingent (but are necessary), because we confuse the exemplified properties (one property) with the concepts that subsume them (two distinct concepts), is supported by McGinn’s and Nagel’s materialistic intuitions. It remains to be seen whether a critique of Kripke like that of Bealer runs counter to the (...) exemplified properties and the concepts that subsume them. We argue that Bealer’s criticism of Kripke does not contradict it. McGinn’s and Nagel’s intuitions support our idea. What we want to show is that, even if, from the anti-materialist side of the debate about the mind–body identity thesis, Bealer and Kripke agree on the general anti-materialist strategy but not on the strategies of phenomenological explanation (which for Bealer, Kripke neglects) and descriptivist explanation (which for Bealer is wrong), the disagreement between Bealer and Kripke still leaves open the materialist explanation of one property and two concepts. If there is an explanation for the illusion of contingency, it is quite possible that these type psychophysical identities are indeed necessary. (shrink)

The psychological and neurobiological processes underlying moral judgement have been the focus of many recent empirical studies1–11. Of central interest is whether emotions play a causal role in moral judgement, and, in parallel, how emotion-related areas of the brain contribute to moral judgement. Here we show that six patients with focal bilateral damage to the ventromedial prefrontal cortex (VMPC), a brain region necessary for the normal generation of emotions and, in particular, social emotions12–14, produce an abnor- mally ‘utilitarian’ pattern of (...) judgements on moral dilemmas that pit compelling considerations of aggregate welfare against highly emotionally aversive behaviours (for example, having to sacrifice one person’s life to save a number of other lives)7,8. In contrast, the VMPC patients’ judgements were normal in other classes of moral dilemmas. These findings indicate that, for a selective set of moral dilemmas, the VMPC is critical for normal judgements of right and wrong. The findings support a necessary role for emotion in the generation of those judgements. (shrink)

R Core Team. (2016). R: A language and environment for statistical computing. R Foundation for Statistical Computing. Supplement to Occipital and left temporal instantaneous amplitude and frequency oscillations correlated with access and phenomenal consciousness. Occipital and left temporal instantaneous amplitude and frequency oscillations correlated with access and phenomenal consciousness move from the features of the ERP characterized in Occipital and Left Temporal EEG Correlates of Phenomenal Consciousness (Pereira, 2015) towards the instantaneous amplitude and frequency of event-related changes correlated with a (...) contrast in access and in phenomenology. Occipital and left temporal instantaneous amplitude and frequency oscillations correlated with access and phenomenal consciousness proceed as following. In the first section, empirical mode decomposition (EMD) with post processing (Xie, G., Guo, Y., Tong, S., and Ma, L., 2014. Calculate excess mortality during heatwaves using Hilbert-Huang transform algorithm. BMC medical research methodology, 14, 35) Ensemble Empirical Mode Decomposition (postEEMD) and Hilbert-Huang Transform (HHT). -/- In the second section, calculated the variance inflation factor (VIF). In the third section, partial least squares regression (PLSR): the minimal root mean squared error of prediction (RMSEP). In the last section, partial least squares regression (PLSR): significance multivariate correlation (sMC) statistic. (shrink)

In the first section, Introduction, we present our experimental design. In the second section, we characterise the grand average occipital and temporal electrical activity correlated with a contrast in access. In the third section, we characterise the grand average occipital and temporal electrical activity correlated with a contrast in phenomenology and conclude characterising the grand average occipital and temporal electrical activity co-occurring with unconsciousness.

Given the hard problem of consciousness, there are no brain electrophysiological correlates of the subjective experience (the felt quality of redness or the redness of red, the experience of dark and light, the quality of depth in a visual field, the sound of a clarinet, the smell of mothball, bodily sensations from pains to orgasms, mental images that are conjured up internally, the felt quality of emotion, the experience of a stream of conscious thought, or the phenomenology of thought). However, (...) there are occipital and left temporal brain electrophysiological correlates of the subjective experience. Notwithstanding, as an evoked signal, the change in event-related brain potential phase (frequency is the change in phase over time) is instantaneous, that is, the frequency will transiently be infinite: a transient peak in frequency (positive or negative), if any, is instantaneous in electroencephalogram averaging or filtering that the event-related brain potentials required and the underlying structure of the event-related brain potentials in the frequency domain cannot be accounted for, for example, by the Wavelet Transform or the Fast Fourier Transform analysis, because they require that frequency be derived by convolution rather than by differentiation. However, as I show, one suitable method for analysing the instantaneous change in event-related brain potential phase and accounting for a transient peak in frequency (positive or negative), if any, in the underlying structure of the event-related brain potentials is the Empirical Mode Decomposition with post-processing Ensemble Empirical Mode Decomposition. (shrink)

I'll show that the kind of analogy between life and information [argued for by authors such as Davies (2000), Walker and Davies (2013), Dyson (1979), Gleick (2011), Kurzweil (2012), Ward (2009)] – that seems to be central to the effect that artificial mind may represent an expected advance in the life evolution in the Universe – is like the design argument, and that if the design argument is unfounded and invalid, the argument to the effect that artificial mind may represent (...) an expected advance in the life evolution in the Universe is also unfounded and invalid. However, if we are prepared to admit (though we should not do so) this method of reasoning as valid, I'll show that the analogy between life and information to the effect that artificial mind may represent an expected advance in the evolution of life in the Universe seems to suggest some type of reductionism of life to information, but biology respectively chemistry, or physics are not reductionist, contrary to what seems to be suggested by the analogy between life and information. (shrink)

This study aims to (1) describe the application of the roundtable cooperative model on narrative text teaching materials, (2) describe students’ responses to the application of the roundtable cooperative model on narrative text teaching materials, (3) describe the increase in students’ knowledge of narrative text teaching materials. The type of research used was classroom action research. Data collection techniques were observation, interviews, questionnaires, tests, and documentation. The data in this study were in the form of application, response, and increase in (...) students’ knowledge of implementing the roundtable cooperative model on narrative text teaching materials. Data were analyzed using interactive techniques, including data reduction, presentation, and concluding. The data validation technique used data and method triangulation. The study results show that (1) applying the roundtable cooperative model to narrative text teaching materials can improve students’ understanding and writing skills. These improvements include structure, storyline or sequence of events, writing development, and completeness of information according to the theme; (2) students’ responses to the application of the roundtable cooperative model show that 90.3% agree to use the cooperative model in narrative text teaching materials and 9.7% do not agree; (3) there is an increase in student learning outcomes. Before applying the roundtable cooperative model, the students get an average score of 56, and after applying it, they get an average score of 69. The results show that the roundtable cooperative model can be used in the learning process by using media that supports the roundtable cooperative model and teaching materials. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı (...) eser ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, (...) nübüvvet ve ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

Antonio Damasio published a book claiming to interpret Spinoza's theory of the human mind. It is evident that as a bio-psychologist he focused his study of the "Ethics" on Parts 3 and 4, which reflect Spinoza's explication of human psychology in the existence and interactions of the 'affects'. He draws a strange conclusion from this limited perspective on Spinoza's masterwork. Damasio's conclusion is that Spinoza did not advocate for the existence of the human mind and that this is (...) somehow related to the neuro-mechanical platform from which Damasio operates. Nothing could be further from the truth. If Damsio had focused his study on the complete "Ethics" and the 'Fragment',he might have recognized that Spinoza advocated for two separate functions which coalesce in a unity which comprises one human being.These two are the 'body' and the 'mind'. This paper is intended only as a snapshot of the shortcomings in Damasio's approach and the limitations inherent in the neuro-biological model. (shrink)

Plüralizm latınca "plüralis" sözündən olub "çoxluq" deməkdir. Plüralizm ictimai-siyasi həyatda daim yarışda və rəqabət mübarizəsində olan, bir-birindən asılı və bununla yanaşı, muxtar olan sosial, siyasi qrupların, partiyaların, təşkilatların, ideyaların və baxışların çoxluğu mənasını verir. Plüralizmin siyasi, mədəni-mənəvi iqtisadi, sosial və s. növləri mövcuddur. Təbiətinə görə plüralizm cəmiyyətdə normal sosial-siyasi münasibətlərin dirçəlmə meyillərinin inkişafını stimullaşdırır, proseslər nəzarətə məruz qalmadan sərbəst, müstəqil şəkildə inkişaf edir. Plüralizm nəticəsində sosial-siyasi baxışların, əlaqələrin sayı artır ki, bu əlaqələrdən, istiqamətlərdən hər biri öz müxtariyyatına doğru inkişaf etməyə (...) başlayır. (shrink)

The claims regarding to the existence of God has been encountered in every period and part in the history of mankind. These claims sometimes have only religious or philosophical, or mystical features. However, we can see these three perceptions interlocked, in harmony with each other, or that a religious claim can be nurtured with philosophical sources or a mystic claim can be nurtured by religious and philosophical arguments. Certainly, we can not make a specific differentiation among these three sides but (...) we will be able to see the differences if we define the factors that build the base of them. The most important point that shows the difference among religious, philosophical and mystic claims is the oneness of God in religion (tevhid=la ilahe illallah), ‘the first commentator’ in philosophy (the infinite power, efficient cause), ‘the communion with God’ in mysticism (initiation, joining= La mevcude illa hu). The issue of the existence and characteristics of God offers various features and these differences in the understanding of God create divergent perceptions of universe, world, existence and human. The more the perception of God changes, the more changes happen in all the systems like dominoes. The issue of the oneness and existence of God is a mental process of humans as it is an understanding, interpreting making implications. If we learn the physical development of human (brain and its functions) and Mental Development Phases presented by Jean Piaget, it will be possible explain the various understanding and interpretation of God. The objective and subjective sides of cognizing the God will come out and the way to make a ‘rational’ explanation will be opened. This paper aims to prove that an individual who has reached the formal operational period can have access to a true understanding of God with ‘rational intuition’. (shrink)

What do religious statements tell us? The epistemology of statements to which believers dedicate their lives is of critical importance. Richard Bevan Braithwaite (1900-1990), who considers the statements of religion from a non-cognitive but conative perspective, thinks that even if the religious statements cannot be verified, they can be empirically meaningful. This meaning is analogical, drawing policy of life like in moral judgments. According to Braithwaite, these statements have no truth value as in science; the stories told in a religious (...) language only psychologically support the person to maintain the lifestyle. In short, Braithwaite eliminates the cognitive dimension of religious statements by focusing on the conative aspect. Thus, he tries to make religion meaningful so as not to get caught in the verification principle. We aim to analyze Braithwaite's theory of moral interpretation of religious language. In the introduction part of our study, we will explain the dominant paradigm of the period between 1920-1955 to reveal the reasons that prepared Braithwaite for his empiricist approach to religious belief. In this way, we will handle the verification principle, which is the cornerstone of logical positivism. Afterward, we will try to evaluate Braithwaite's ideas on the moral interpretation of the religious statements under two titles. First of all, we will try to answer from Braithwaite's point of view why religious statements cannot pass the verification test. For this, we will present the reasons for not including religious expressions in the empirical, hypothetical, and analytical categories, respectively, and we will present our criticisms. In the second part, we will find an answer to the question of where the religious statements will take place. We will touch on Braithwaite's effort to make religious expressions meaningful by charging functionality, and we will evaluate the criticisms. Afterward, we will discuss the similarities and differences between religious and moral statements and examine the problems that may arise due to Braithwaite's theory. In addition, we will evaluate Braithwaite's attitude concerning the religious stories and the criticisms toward him to distinguish religions with the same moral action. As a result, we will reveal Braithwaite's perspective on the subjectivity of religious belief and point out the possible drawbacks in terms of theism. (shrink)

Dini çoğulculuk, dini dışlayıcılık ve kapsayıcılıktan farklı olarak, her dinsel inanış taraftarlarının kendi dinleri içinde kalarak ilahi selamete erişeceğini söyler. Temelde, teolojik ve felsefi boyutları olan dini çoğulculuk tartışmasının siyasete bakan bir yönü de vardır. İslam tarihinde Meşşâî felsefenin kurucusu ve mutluluk filozofu olarak bilinen Farabi, bir taraftan hakikate nasıl ulaşılacağı diğer taraftan ise “âlem” adını verdiği kozmopolitanizm nasıl inşa edileceği ile ilgilenmektedir. Siyasal toplumun amacının, insanların uygun ölçekte, en yüce iyi için yardımlaşmalarını sağlamak olduğunu savunan Farabi’ye (...) göre, erdemli bir yaşam kurulmasına imkan sağlayan üç örgütlenme biçimi vardır: Şehir, millet ve âlem. Platon ve Aristoteles gibi Antik düşünürlerden farklı olarak erdemli bir yaşamın sadece sitede kurulacağı düşüncesine karşı çıkan Farabi, sitenin yetkin bir yaşamın ilk basamağı olduğunu savunur. Ancak, erdemli yaşamı site ile sınırlamaz. Farabi’nin teorisinde, Antik düşünceyi aşan bir kozmopolitanizm söz konusudur. Bundan dolayı Farabi, farklı dinlerin varlığını, kendi siyasal düşüncesine uygun olarak meşru kabul eder. Eğer mutluluk için yardımlaşacaklarsa, insanların dinlerinin farklı olmasında bir beis görmez. Bu dini çoğulculuğun siyasal temelidir. Diğer taraftan Farabi, dinleri hakikatle eşitleyen anlayışa karşı çıkarak, farklı dinlerin hakikatin çeşitli imajlar, örnekler ve taklitler yolu ile halka benimsetilmesi olarak görülmesi gerektiğini savunur. Diğer bir ifade ile dinler, hakikatin kendisi değil, farklı tarihsel ve kültürel bağlamlarda oluşmuş sembolik ifadesidir. Bu bakımdan bütün dinler ile hakikat arasında bir mesafe bulunmaktadır ve hiçbir din hakikatin kendisi değildir. Buradan Farabi’nin düşüncesinde dinsel çoğulculuğunun sınırı olmadığı çıkmamalıdır. Farabi’ye göre din, felsefe yolu ile bulunan hakikatin ikna etme veya hayal ettirme yoluyla ya da her ikisiyle birden halka kabul ettirilmesidir. Ancak Farabi, hakiki felsefe ile sahte felsefe arasında bir ayrım yapar ve ancak hakiki felsefeyi takip eden dinlerin bir hakikat değeri olduğunu savunur. Hakiki felsefe ise evrenin bir ilk nedeni olduğunu ve ilk nedenin de nedensiz olduğunu söyler. Bu, evrenin tek bir yaratıcısı olduğu anlamına gelir ve çok tanrıcılığı dışlar. Bu bakımdan Farabi, sadece tek tanrılı dinleri çoğulculuk kapsamına alır. Bunun nedeni, tek tanrılı dinlerin hakikatle özdeş olmaları değil, hakiki felsefeyi takip etmeleridir. Çünkü felsefe dinden öncedir. Bu, Farabi’nin düşüncesinde çoğulculuğun sınırlarına işaret etmektedir. Farabi, dinleri hakikatle özdeş görmeyerek ve aynı hakikatin sembolik ifadeleri olduğunu söyleyerek çoğulculuğun yolunu açar. Buna karşın sahte felsefeyi takip eden dinler olduğu gerekçesiyle çok tanrılı dinleri dışarıda bırakarak sınırlarını çizer. Bu çalışma, Farabi’nin düşüncesinde dini çoğulculuğun siyasal ve epistemolojik temellerini ve çoğulculuğun sınırlarını konu almaktadır. (shrink)

Religious experiences in folk culture are generally handled outside the rational field. Individual qualities are emphasized, and emotion-oriented aspects are highlighted. Therefore, religious experiences can display very different features. Experiencing religion at a cultural level leads to the mystification of religious experiences. Even if there are many studies on tomb visits in the fields of folk literature, history of religions etc., tomb visits, which can be included in mystical experiences, have not been handled as a matter of religious philosophy according (...) to the possibility of providing people with “evidence of the existence of God”. In this report, it will be tried to reveal how the tomb visits in Baskil affected people's belief in Allah, how they feel and turn towards God. For this purpose, the effect of visiting the tombs on individuals was determined through interviews with people who visited or had visited the tombs in Baskil, and the issue of being an evidence for the existence of God was explained. With the questions asked to twenty-four people living in Baskil, the importance of the tomb visits was revealed in terms of religious experience. And the effects of visits on individuals have been determined. There are those who say that these effects are sometimes of a religious nature and cause the visit to feel God, and sometimes there are those who say they visited the tomb for completely different purposes. People who think of the tomb visit as a "place of prayer and help" with a mystical experience instead of thinking of the existence of God as evidence; He is visiting the tomb for healing from illnesses, finding jobs, getting rid of family incompatibilities, being successful in exams, seeking fortune, raining, healing of animal diseases, etc.. Very few people visit the tomb to search for 'evidence of God's existence' and think it as a religious experience. (shrink)

Mehmet Akif criticized the way Muslim societies understand religion in his poems and articles. He constantly criticized Muslims' inertia, understanding of trust, false beliefs and imitation. The ideas of Cemaleddin Afganî and his student Muhammed Abduh, Said Halim Pasha on Islamism, and Fahrettin Razi, who struggled for Muslims to gain their independence, set an example for Mehmet Akif in this sense. He believed in the idea of 'Islamic unity' and saw it as a prescription for salvation. It is important how (...) Mehmet Akif looks and evaluates the Quran in his understanding of religion and, consequently, in his understanding of religious experience. He looks at the Quran as a dynamic book. For this reason, he thinks that the Quran is in direct relation with current events and tries to relate the Qur'an to current events by seeing it as if it was being revealed again. According to him, the Quran is not a book to be "read in a cemetery", but a book "addressing the living". Koran; It is a book that needs to be read, understood, interpreted and re-experienced. In this context, understanding the Quran means 'experiencing' it. The Quran is a book that will bring people to the highest level if it is obeyed. It is understood correctly when people establish a direct relationship with the Quran and its orders are fulfilled. However, inertia, indolence and superstitions in society prevented the Quran from being understood correctly and applied to life. The primary way to correct this is to make new studies in the field of religious sciences and to give up the "tradition of annotation" and to bring new-updated interpretations to religion. Thus, the reflections and effects of religion on life will be corrected and a new civilization will be established around a religion that is far from superstitions. (shrink)

Her din ve mistik kültürde ortaya çıkan dinî tecrübelerin felsefe, kelam ve fıkıh gibi bilim alanlarında farklı açıklamaları yapılmış, akli olup olmadığı sorgulanmıştır. Vahiy, keramet, vecd, hulul, tecelli gibi kavramlara açıklamalar getirilmiştir. Fakat bu tür tecrübelerin insanın fizyolojik ve psikolojik mekanizmalarıyla ne tür bir bağlantısı olduğu İslam düşünce geleneğinde pek tartışılmamıştır. Bu tür tecrübe yaşayan kişilerin sorunlu olup olmadığı tıbbi açıdan değerlendirilmemiştir. Dini tecrübeleri tıbbî bir sorun olarak ele alıp bu tecrübeleri ‘deney’ konusu yaparak inceleyen ilk düşünür William James’tir (...) (ö.1910). O, The Varieties of Religious Experience adlı kitabında her türlü ‘dini’ olarak ifade edilen tecrübeleri ele alıp açıkladığı gibi, dini olmayan ama dini tecrübelere benzer mistik tecrübeleri de araştırıp, incelemiştir. Fakat James, araştırmasında dini ve mistik tecrübe ayırımı yapmamıştır. İkili bir ayırma tabi tutulmadan bütün tecrübelerin tek bir başlık altında incelenip ‘psikolojik durum’ olarak kabul edilmesi bu bildirinin ele aldığı ana sorundur. Bütün tecrübeler tek bir başlık altında ele alınırsa peygamberlerin tecrübeleri (vahiy) ile bunun dışında yer alan mistik tecrübelerin (vecd, keramet) bir farkı kalmayacaktır. Bu ikisini ayırmak için akli kriterleri ve tecrübelerinin ana iddialarını değerlendirip ele almak gerekir. Vahiy tecrübelerinin temel iddialarıyla mistik tecrübelerin iddialarını karşılaştırdığımızda vahiy tecrübelerinin akli kriterlere uygun olduğu ve tıbbi açıdan hastalıklı bir insanın tecrübesi olmadığı görülecektir. Mistik tecrübeler de ise durum bunun tersi görünmektedir. Mistik tecrübeler geçirenlerin çoğu zaman depresyon, manik ve çoğu zaman da uyuşturucu ile ortaya çıktığı, bunalımlı ve savaş dönemlerinde bu tür tecrübelerin arttığı görülür. Bu şekilde vahiy tecrübesinin doğruluğu ortaya konduğunda toplumu etkileyen dini inançların doğru kaynağına yönelmek mümkün olur. Mistik tecrübelerin ise hastalıklı zihnin ürünü olması nedeniyle insanları saptırıcı, dinden çıkarıcı ve akıl dışı olduğu ortaya çıkar. Bu şekilde dini inançların istikameti doğru bir şekilde çizilmiş olur. (shrink)

A distinctive feature of recent popular science writing is the parade of books by distinguished scientists – from Roger Penrose to Francis Crick and Gerald Edelman – which attempt solutions to the traditional problems of mind and consciousness. The Feeling of What Happens by neuroscientist Antonio Damasio lies squarely in this tradition, as did his earlier Descartes’ Error. These books, like those of Penrose, Crick and others, attempt a difficult double task: to explain scientific results to the general reader (...) and to use these results to illuminate the deepest mysteries of the human mind. Their declared aim is not to debunk the traditional philosophical debates and problems, but to solve them by the employment of rigorous science... (shrink)

Genetics: Medical, Theological and Ethical Aspects Tibbi, Dini ve Etik Boyutlariyla Genetik -/- Genetik bilimi biyolojinin botanik ve zooloji alanındaki uygulamalarını aşarak, sınırlarını önce antropolojiye sonra tıbba doğru hızla genişletmiştir. Öyle ki artık biyokimyadan onkolojiye kadar neredeyse tüm biyomedikal disiplinler, genetiğin kavramları, ilkeleri ve metodolojisi ile aşılanmıştır. Modern tıbbın uygulama alanında geniş bir yer tutan genetik bilimi, bir hastalığa dair risk analizi, teşhis ve tedavi seçeneklerinin belirlenmesi, prognozun değerlendirilmesi gibi klinik uygulamanın farklı evrelerinde söz sahibi olmaktadır. İçinde bulunduğumuz 21. (...) yüzyılda ise bu etkileşim eskisinden daha da güçlü hale gelerek devam etmektedir. Genetik biliminin klinikteki etkilerinin kapsamlı bir şekilde değerlendirildiği bu kitap, tüm dünyada tıbbın seyrini değiştirecek gelişmelere zemin teşkil eden genetik disiplininin olumlu ve olumsuz etkileri hakkında okuyucuya yetkili ağızlardan bilgiler taşımayı ve daha net bir fikir oluşturmayı hedeflemektedir. Kitapta dört ana bölüm bulunmaktadır. İlk bölümde doğum öncesi genetik uygulamalara, ikinci bölümde doğum sonrası (çocuk ve erişkinde) genetik testlere, üçüncü bölümde tıbbi genetiğin sıcak tartışma konusu olan Spinal Müsküler Atrofi’ye (SMA) ve dördüncü bölümde ise genetik bilgiyi felsefi bakışla ele alan makalelere yer verilmiştir. Genetiğin tıp pratiğini değiştirici ve dönüştürücü etkisine multidisipliner bir yaklaşımla ışık tutmayı amaçlayan bu eserin genetik hakkındaki Türkçe literatüre katkıda bulunmasını ümit ediyoruz. (shrink)

Nurettin Topçu (1909-1975) built religious philosophy on the philosophy of willpower and motion. For him, willpower is the existence of a conscious balance between driving and braking forces that are innate and flowing from the inside out of us. Willpower is constantly rising towards God and infinity with a historical motion. The aim of willpower is to help human reach eternity. This historical motion occurs in accordance with certain steps. Willpower is affected not only by individual habits and passions but (...) also by the social structure. The function of willpower for humans, who are longing for eternity, is to make them recognize the consciousness and anguish of God. With this awareness, the human moves on to the motion. The willpower, which realizes the direction and aim of the motion, emerges in social structures such as State and nation, and takes up the role of establishing and sustaining these structures. Willpower lastly shows itself in art. The artist, who longs for eternity and can’t find a way to reach it, feels the lack in his willpower, acts to complete the lack and gets engaged in an existence or a thing. This engagement is a savior illusion and love that means sheltering someone other than himself with his total willpower is born. Upon the completion of this lacking, faith (love) emerges. The spirit falls in love with motion. Faith has two dimensions. When the artist turns to ‘the only” and “the internal”, this is called religious faith. If he leans to/relies on/believes in plurality and the external, this is called aesthetical faith. When, in time, the body that leans to the external and the spirit that turns to the internal surrenders to the eternity, the transcendent, God as a whole, mystic faith occurs. ‘Truth’ rises from this mystic union and surrender to love and thereby renaissance initiates. Because the driving power that starts renaissance is art. The understanding of religious experience of Topçu is nested with art. As art generates religious experience, renaissance emerges as a result of religious experience and the human reaches salvation in every sense. (shrink)

The criticism of the theist arguments for the existence of God by philosophers like Spinoza, Hume and Kant has led religious thinkers to new searches. One of these is the argument of religious experience. Religious experience is classified according to its ways of occurrence. It needs be criticised whether mystic experience, which is included under this classification, should be taken as ‘religious’ or not. This is because many claims of mystic thought, which can be found in any religious tradition in (...) different disguises, do not comply with theistic religions’ understanding of religion, morals and God. Whereas the mystic thought argues for union with the God, this is out of question in the theistic understanding of religion. The duality, that is; the separateness of God and man, that they cannot unite, the impossibility of man to become a God are oft-repeated in the sacred texts and the oneness of God is the main theme being taught to mankind. For this reason, the teachings of mystic thought should not be included in ‘religious experience’. (shrink)

In the introduction part of this thesis, which aims to discuss the place and importance of religious experience in Ghazali's system of thought, the place of religious experience in philosophy of religion and the place of Ghazali's religious experience in history are examined. In the first chapter, the concepts of religion, philosophy and experience are explained and their place in the framework of religious experience is explained. The possibility of religious experience, the types of religious experience and especially the concept (...) of intuition have been emphasized and the value of religious experience has been tried to be revealed in terms of being an evidence for the existence of God. In the second chapter, the life of Ghazali, the crisis he experienced in 1095 and the spiritual depression he had as a result of the religious experience that emerged as a result of this were discussed and his experience and thought shaped around it were examined. The mystics who determined the perception of religion, and the mental development theory that Ghazali developed as a result of his experience are explained. This theory is important in terms of forming a basis for his understanding of knowledge based on religious experience. In the third chapter, Ghazali's understanding of religious experience is emphasized. In this section, Ghazali's concept of religious experience and other related concepts are explained. Then, his efforts to ground the revelation and all kinds of knowledge with this religious experience were emphasized, and his 'revival' activity towards religion, philosophy, theology, fiqh, and mysticism was discussed. Ghazali rejects the grounding of knowledge with sense organs and reason and claims that knowledge should be grounded by revelation/inspiration or intuition. This claim has been discussed in various examples, and finally, an evaluation of the understanding of religious experience that is the basis of knowledge has been made and the issue of whether there is evidence for the existence of God or not has been discussed. In the end, religious experience determined his whole thought system from beginning to end. He reinterpreted everything according to religious experience and his revival project greatly influenced the Islamic world and thought after him. Keywords: Philosophy of Religion, Ghazali, Ihya (Revival), Mysticism, religious experience. (shrink)

It will be a wrong judgment to consider grave stones as an ordinary tradition. When it is viewed in terms of history, art and culture, it can be seen that especially Turkish grave stones are record drawings that include many types of arts and artists’ labor, shed our culture and history and that is precious and unique. Grave stones are the documents that transfer not only the national culture but also transfer people’s beliefs, problems, fears, sadness and different feelings, who (...) breathe the same air and live in the same places. Because of this reason, grave stones are the cultural features that are shaped according to the differences in culture and decorated with life styles. Of course, Of course, having been applied plenty of traditional Turkish plastic arts on the tombstones, have all contributed to the diversity of tombstones in terms of composition and motifs. Rich craftsmanship of gravestones and sarcophagus in the second Bayezid graveyard is almost like an open air museum that shows Turkish motifs. While scarping was used for making gravestones are scarping, and painting were used as the main decoration tecnique is seen on foot stone with the painting technique, inscriptions of stones were coloured. Most of the inscriptions and decorations are relieved. Decoration subjects seen on gravestones are phytomorphic, geometric, objective and calligraphic. On the other side, these tombstones include wide knowledge about the socio-economic, cultural and regional headgears. When evaluating the information on the inscriptions, it can be obtained knowledge about the health conditions or epidemics in that period. Adolf Ebeling, article titled “Turkish cemeteries” in the 1882 the year Gartenlaube journal, when talking about the importance given to the graves by Turks, to say that the Turkish burial tomb can be an example to the world is no need to say more about it. The thomstones as the verbal means service to rebuilt the material world where the man has saved so far and the culture developing in accordance with this. The written tombstones which were formed by the individuals’ cherishing and remembering desires that the cultural, religious and traditional ones shaped, are the carrier elements of the values wich will provide to understand the sterotype requirements and ideologies within the cultural structure. Looking at the overall structure of the Turkish tombstones form shows major differences in male and female gravestones. In the Turkish tombstone tradition, women's elegance, finesse and beauty is reflected as a form of artwork. In fact, women in the Ottoman Empire, although excluded from the social life in very marginalized, especially in women flashy decorations tombstones, can be considered as an indication value which is given to women but unspoken. Since the tombstones have dates, they hold the distinction of being a document for ethnographic and art works. Moreover, inscribed tombstones are living evidences in order to prove that Turkish people lived in this land and also they have ethnographic value. Therefore, tombstones are important while the histories of cities, villages or boroughs are preparing. In short, tombstones are the common products of the environment that are built, religious beliefs, traditions, art, natural, social and economic conditions of the century. In this case they hold key for our culture history in addition to our art history. In this study, besides the effects of Turkish grave stones on our beliefs and daily lives, fruit patterns on the stones are also examined. The reflections traditional architectural and handicrafts motifs and the religious believes on the Turkish ornament art are explained by the examples chosen among gravestones in İstanbul II. Beyazıt Cemetery. In the colloquial language what fruit motifs mean in folk songs ang manias and how it is reflected on the ornaments of grave stones are investigated. (shrink)

This article examines Nietzsche’s analysis of the phenomenology of agent causation. Sense of agent causation, our sense of self-efficacy, is tenacious because it originates, according to Nietzsche’s hypothesis, in the embodied and situated experience of effort in overcoming resistances. It arises at the level of the organism and is sustained by higher-order cognitive functions. Based on this hypothesis, Nietzsche regards the sense of self as emerging from a homeostatic system of drives and affects that unify such as to maintain self-efficacy (...) levels. He relies on the same hypothesis to explain the emergence of an ascetic moral system and its specific, interpretive-affective ‘mechanism of willing’. The article aligns Nietzsche’s account of agent causation with Albert Bandura’s self-efficacy studies and Antonio Damasio’s recent account of self-systems as homeostatic systems. (shrink)

La hipótesis del marcador somático (SMH) ha sido una de las teorías más influyentes en las neurociencias desde principios de los años 90s en que fue formulada por Antonio Damasio en su libro El error de Descartes (1994). Desde entonces, diversos estudios, a favor y en contra se han escrito, sin un veredicto. En este trabajo se propone una explicación abarcadora de lo que es la hipótesis del marcador somático. En segundo lugar, se hace una valoración sucinta del peso (...) que la amígdala pueda tener en el proceso de toma de decisiones inconscientes. En contraste, se citan algunos resultados que apuntan que la corteza prefrontal ventromedial estaría comprometida con nuestras decisiones racionales. Finalmente, se recuperan algunas críticas de otros investigadores a la hipótesis del marcador somático a partir de resultados mixtos obtenidos en el juego de azar y apuestas de Iowa. Se concluye que la mayor valía de la SMH es haber terminado con la dualidad cerebro-cuerpo, pero que la hipótesis por sí misma, no es suficiente para sostener que el proceso de toma de decisiones se realice principalmente a partir de lo que sentimos. El proceso de toma de decisiones, si bien se vale de respuestas inconscientes somatosensoriales, es un proceso físico-emocional-racional más complejo, que carece aún de suficientes evidencias para ser situado. The somatic marker hypothesis (SMH) has been one of the most influential theories in the neurosciences since the early 1990s, when it was formulated by Antonio Damasio in his book Descartes’ Error (1994). Since then, various studies, for and against, have been written without a verdict. Firstly, this study provides a comprehensive explanation of the SMH. Secondly, it provides a detailed assessment of the relevance of the amygdala in the process of making unconscious decisions. In contrast, we cite some results that suggest that the ventromedial prefrontal cortex would be involved in our rational decisions. Finally, we review some of the criticism of the SMH that was based on the mixed results obtained in the Iowa Gambling Task. We suggest that the main value of the SMH is that it resolves the brain-body duality problem. However, the hypothesis by itself is insufficient to claim that the decision-making process is mainly based on our feelings. Although the decision-making process uses unconscious somatosensory responses, it is a more complex physical-emotional-rational process, which still lacks sufficient evidence to be located. (shrink)

In the philosophical literature, self-deception is mainly approached through the analysis of paradoxes. Yet, it is agreed that self-deception is motivated by protection from distress. In this paper, we argue, with the help of findings from cognitive neuroscience and psychology, that self-deception is a type of affective coping. First, we criticize the main solutions to the paradoxes of self-deception. We then present a new approach to self-deception. Self-deception, we argue, involves three appraisals of the distressing evidence: (a) appraisal of the (...) strength of evidence as uncertain, (b) low coping potential and (c) negative anticipation along the lines of Damasio’s somatic marker hypothesis. At the same time, desire impacts the treatment of flattering evidence via dopamine. Our main proposal is that self-deception involves emotional mechanisms provoking a preference for immediate reward despite possible long-term negative repercussions. In the last part, we use this emotional model to revisit the philosophical paradoxes. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Contemporary theories of consciousness are based on widely different concepts of its nature, most or all of which probably embody aspects of the truth about it. Starting with a concept of consciousness indicated by the phrase “the feeling of what happens” (the title of a book by Antonio Damásio), we attempt to build a framework capable of supporting and resolving divergent views. We picture consciousness in terms of Reality experiencing itself from the perspective of cognitive agents. Each conscious experience is (...) regarded as composed of momentary feeling events that are combined by recognition and evaluation into extended conscious episodes that bind cognitive contents with a wide range of apparent durations (0.1 secs to 2 or more secs, for us humans, depending on circumstances and context). Three necessary conditions for the existence of consciousness are identified: a) a ground of Reality, envisaged as an universal field of potentiality encompassing all possible manifestations, whether material or 'mental'; b) a transitional zone, leading to; c) a manifest world with its fundamental divisions into material, 'informational' and quale-endowed aspects. We explore ideas about the nature of these necessary conditions, how they may relate to one another and whether our suggestions have empirical implications. (shrink)

An ongoing debate in the philosophy of emotion concerns the relationship between two prima facie aspects of emotional states. The first is affective: felt and/or motivational. The second, which I call object-identifying, represents whatever the emotion is about or directed towards. “Componentialists” – such as R. S. Lazarus, Jesse Prinz, and Antonio Damasio – assume that an emotion’s object-identifying aspect can have the same representational content as a non-emotional state’s, and that it is psychologically separable or dissociable from the (...) emotion’s affective aspect. Some further hold that emotions have no object-identifying aspects of their own, and can properly be said to be about things only in virtue of their associations with other mental states (such as beliefs or perceptions). By contrast, “blenderists” – such as Peter Goldie, York Gunther, and Matthew Ratcliffe – insist that the two aspects are indissociable, because the affective aspect “infuses” the object-identifying aspect, altering the subject’s concept or percept of the object. As a result, an emotion’s object-identifying aspect cannot possibly have the same representational content as any non-emotional state’s. I argue that the strongest blenderist arguments fail to rule out plausible componentialist alternatives, and that the blenderists’ broader motivations are orthogonal to structural issues. (shrink)

No two individuals with the autism diagnosis are ever the same—yet many practitioners and parents can recognize signs of ASD very rapidly with the naked eye. What, then, is this phenotype of autism that shows itself across such distinct clinical presentations and heterogeneous developments? The “signs” seem notoriously slippery and resistant to the behavioral threshold categories that make up current assessment tools. Part of the problem is that cognitive and behavioral “abilities” typically are theorized as high-level disembodied and modular functions—that (...) are assessed discretely (impaired, normal, enhanced) to define a spectral syndrome. Even as biology reminds us that organic developing bodies are not made up of independent switches, we remain often seduced by the simplicity of mechanistic and cognitive models. Developmental disorders such as autism have accordingly been theorized as due to different modular dysfunctions—typically of cortical origin, i.e., failures of “theory of mind” (Baron-Cohen et al., 1985), of the “mirror neuron system” (Ramachandran and Oberman, 2006), of “weak central coherence” (Happe and Frith, 2006) or of the balance of “empathizing” and “systemizing” (Baron-Cohen, 2009), just to list a few. -/- The broad array of autonomic (Ming et al., 2005; Cheshire, 2012) and sensorimotor (Damasio and Maurer, 1978; Maurer and Damasio, 1982; Donnellan and Leary, 1995; Leary and Hill, 1996; Donnellan and Leary, 2012; Donnellan et al., 2012) differences experienced and reported by people with autism have by such theories typically been sidelined as “co-morbidities,” possibly sharing genetic causes, but rendered as incidental and decisively behaviorally irrelevant symptoms—surely disconnected from cognition. But what if the development of cortically based mental processes and autonomous control relies on the complexities and proper function of the peripheral nervous systems? Through such an “embodied” lens the heterogeneous symptoms of autism invites new interpretations. We propose here that many behavioral-level findings can be re-defined as downstream effects of how developing nervous systems attempt to cope and adapt to the challenges of having various noisy, unpredictable, and unreliable peripheral inputs. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle (...) olduğu ve dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

The deep influence of affectivity on learning is now widely acknowledged (Keefer et al., 2018; Sánchez-Álvarez et al., 2021). For instance, it has been shown that affect influences key learning-relevant processes, such as motivation, perception, behavior, and critical thinking (Izard, 2002; Mayer & Salovey, 1997). Evidence also shows that emotion and mood strongly influence attention, which in turn drives learning and memory (Elbertson et al., 2010; Elias et al., 1997). Intersubjective phenomena, such as the degree of affection and respect between (...) child and teacher, also affect the child’s learning processes, academic outcomes, and brain development (Kusché & Greenberg, 2006; Ryan & Patrick, 2001). However, the relevant literature is not paying attention to increasing evidence showing that affective phenomena are rooted in interoceptive and homeostatic self- and co-regulatory processes within and between people’s living bodies (Barrett, 2017; Carvalho & Damasio, 2021; Craig, 2015, 2018; Fotopoulou et al., 2022; Fotopoulou & Tsakiris, 2017; Seth & Friston, 2016). In this theoretical chapter, we explore this connection and its importance for learning. We argue that affective experience plays a fundamental role in learning, and that affective experience is rooted in the homeostatic self-/co-regulation of living bodies. Therefore, the homeostatic self-/co-regulation of living bodies plays a fundamental role in learning. In other words, there is an intra- and interpersonal somatic dimension of learning that demands explicit consideration in educational contexts. In this way, we aim to contribute to an understanding of learning and education that moves away from an individualistic, brain-centered information-processing conception toward one centered on sentient, interdependent living bodies. (shrink)

The paper discusses possible roles of consciousness in a semiotic activity of a cognitive agent. The discussion, we claim, is based on two related approaches to consciousness: on Chalmers’ theory of phenomenal and psychological consciousness and on Damasio’s neural theory, which draws a distinction between core and extended consciousness. Two stages of cognitive-semiotic processing are discussed: the moment of perception of a sign as a meaningful entity and the metasemiotic processes understood as the human capacity to reflect on signs (...) and their usage, analyse and control processes of recognition, interpretation of signs and to detect and correct errors in semiotic activity. In the case of the first stage, it is argued that signs as meaningful entities have a distincly experiential character. The feeling of meaningfulness is a result of phenomenal consciousness, in particular a result of the so-called valuation features of phenomenal experience. I claim that this aspect of cognitive-semiotic activity is possible owing to a special neural mechanism called a semiotic marker. It is argued that semiotic systems have to be able to use signs as signs, i.e. they should display some metacognitive capacities, in particular an ability to analyse semiosis at a metalevel. It is argued that such metasemiosis is dependent on psychological consciousness and is realized at the neural level in the form of extended consciousness. The paper is based on a particular understanding of cognitive semiotics as a discipline involving analyses of cognitive processes as semiotic processes, i.e. processes requiring usage of signs. (shrink)

We argue that A. Damasio’s (1994) Somatic Marker hypothesis can explain why humans don’t generally suffer from the frame problem, arguably the greatest obstacle facing the Computational Theory of Mind. This involves showing how humans with damaged emotional centers are best understood as actually suffering from the frame problem. We are then able to show that, paradoxically, these results provide evidence for the Computational Theory of Mind, and in addition call into question the very distinction between easy and hard (...) problems in the contemporary philosophy of mind. (shrink)

Embodied cognitive science has argued that cognition is embodied principally in virtue of grossmorphological and sensorimotor features. This thesis argues that cognition is also internally embodied in affective and fine-grained physiological features whose transformative roles remain mostly unnoticed in contemporary cognitive science. I call this ‘proper embodiment’. I approach this larger subject by examining various emotion theories in philosophy and psychology. These tend to emphasise one of the many gross components of emotional processes, such as ‘feeling’ or ‘judgement’ to the (...) detriment of the others, often leading to an artificial emotion-cognition distinction even within emotion science itself. Attempts to reconcile this by putting the gross components back together, such as JessePrinz’s “embodied appraisal theory”, are, I argue, destined to failure because the vernacular concept of emotion which is used as the explanandum is not a natural kind and is not amenable to scientific explication.I examine Antonio Damasio’s proposal that emotion is involved in paradigmatic ‘cognitive’ processing such as rational decision making and argue (1) that the research he discusses does not warrant the particular hypothesis he favours, and (2) that Damasio’s account, though in many ways a step in the right direction, nonetheless continues to endorse a framework which sees affect and cognition as separate (though now highly interacting) faculties. I further argue that the conflation of ‘affect’ and 'emotion' may be the source of some confusion in emotion theory and that affect needs to be properly distinguished from ‘emotion’. I examine some dissociations in the pain literature which give us further empirical evidence that, as with the emotions, affect is a distinct component along with more cognitive elements of pain. I then argue that affect is distinctive in being grounded in homeostatic regulative activity in the body proper. With the distinction between affect, emotion, and cognition in hand, and the associated grounding of affect in bodily activity, I then survey evidence that bodily affect is also involved in perception and in paradigmatic cognitive processes such as attention and executive function. I argue that this relation is not ‘merely’ casual. Instead, affect (grounded in fine-grained details of internal bodily activity) is partially constitutive of cognition, participating in cognitive processing and contributing to perceptual and cognitive phenomenology. Finally I review some work in evolutionary robotics which reaches a similar conclusion, suggesting that the particular fine details of embodiment, such as molecular signalling between both neural and somatic cells matters to cognition. I conclude that cognition is properly embodied’ in that it is partially constituted by the many fine-grained bodily processes involved in affect (as demonstrated in the thesis) and plausibly by a wide variety of other fine-grained bodily processes that likewise tend to escape the net of contemporary cognitive science. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Guided by key insights of the four great philosophers mentioned in the title, here, in review of and expanding on our earlier work (Burchard, 2005, 2011), we present an exposition of the role played by language, & in the broader sense, λογοζ, the Logos, in how the CNS, the brain, is running the human being. Evolution by neural Darwinism has been forcing the linguistic nature of mind, enabling it to overcome & exploit the cognitive gap between an animal and its (...) world by recognizing environmental structures. Our work was greatly influenced by Heidegger’s lecture notes on metaphysics (Heidegger, 1935). We found agreement with recent progress in neuroscience, but also mathematical foundations of language theory, equating Logos with the mathematical concept of structure. The mystery of perception across the gap is analyzed as radiation and molecules impinging on sensory neurons that carry linguistic information about gross environmental structures, and only remotely about the physical reality of elementary particles. The most important logical brain function is Ego or Self, guiding the workings of the brain as a logos machine. Ego or Self operates from neurons in frontopolar cortex with global receptive fields. The logos machine can function only by availing itself of global context, its internally stored noumenal cosmos NK, and the categorical-conceptual apparatus CCA, updated continually through the neural default mode network (Raichle, 2005). In the Transcendental Deduction, Immanuel Kant discovered that Ego or Self is responsible for conscious control in perception relying on concepts & categories for a fitting percept to be incorporated intoNK. The entire CNS runs as a “movie-in-the-brain” (Parvizi & Damasio, 2001), at peak speed processing simultaneously in a series of cortical centers a stack of up to twelve frames in gamma rhythm of 25 ms intervals. We equate global context, or NK, with our human world, Heidegger’s Dasein being-in-the-world, and are able to demonstrate that the great philosopher in EM parallels neuro-science concerning the human mind. (shrink)

With neurons emergence, life alters itself in a remarkable way. This embodied neurons become carriers of signals, and processing devices: it begins an inexorable progression of functional complexity, from increasingly drawn behaviors to the mind and eventually to consciousness [Damasio, 2010]. In which moment has awareness arisen in the history of life? The emergence of human consciousness is associated with evolutionary developments in brain, behavior and mind, which ultimately lead to the creation of culture, a radical novelty in natural (...) history. It is in this context of biological evolution of conscious brains that we raise the question: how conscious brains connect with each other? In order to answer it, I will explore how brain states and conscious states each participate in dynamic interactive processes involving the whole organism. I will argue that a possible way to overcome the hard problem of consciousness might be based on the notion of embodiment as a process of embedding the mental in the living organism relating dynamically with the environment through the sensorymotor experience. In order to do so, I will provide an assembly between an anthropologic perspective of consciousness with contemporary Philosophy of Mind, Interaction Theory [Gallagher 2001, 2008; Zahavi 2001, 2008; Fuchs and De Jaegher 2009]. (shrink)

In his oft-cited book Descartes' Error, Antonio Damasio claims that Descartes is responsible for having stifled the development of modern neurobiological science, in particular as regards the objective study of the physical and physiological bases for emotive and socially-conditioned cognition. Most of Damasio’s book would stand without reference to Descartes, so it is intriguing to ask why he launched this attack. What seems to fuel such claims is a desire for a more holistic understanding of the mind, the (...) brain and the self. For Descartes however, here allowed to answer back, the question of accounting for the whole diversity of human potential experiences was what could not be left out of sight. Concerning the question of his neglect of the mind said to be "abysmally" detached from the body, it is claimed here that, in the light of Descartes' move which was to break with the scholastic practice of putting more and more things under the control of the soul, the program of using the reality of embodiment to understand the mind was one he actually started. An answer is also suggested to counter the charge that Descartes failed to account for the interaction of the two substances, the mind and the material body, by showing why and how Descartes actually believed in the substantial union of mind and body. Yet, he kept in the picture an ingenium, a faculty of pure understanding overarching a cybernetic model of the body-mind, of which we also here seek to appreciate the significance. This project of accounting for the mind-body interaction ended-up in a study the "passions," as emotions were then called. (shrink)

Attempts to engineer a generally intelligent artificial agent have yet to meet with success, largely due to the (intercontext) frame problem. Given that humans are able to solve this problem on a daily basis, one strategy for making progress in AI is to look for disanalogies between humans and computers that might account for the difference. It has become popular to appeal to the emotions as the means by which the frame problem is solved in human agents. The purpose of (...) this paper is to evaluate the tenability of this proposal, with a primary focus on Dylan Evans’ search hypothesis and Antonio Damasio’s somatic marker hypothesis. I will argue that while the emotions plausibly help solve the intracontext frame problem, they do not function to solve or help solve the intercontext frame problem, as they are themselves subject to contextual variability. (shrink)

Hermeneutik tarihsel süreç içerisinde hukuk, teoloji, tarih, sanat ve felsefe gibi çeşitli alanlarda farklı şekillerde tanımlanmış ve kullanılmış bir kavramdır. Bu doğrultuda, hermeneutiğin tam olarak belirlenebilmesi amacıyla, hermeneutik kelimesinin kökenine ve bu disiplinin tarihine mümkün olduğunca öz bir şekilde bakma gereksinimi ortaya çıkmaktadır. Çünkü hermeneutik disiplinini tek bir perspektiften değerlendirmek, onun temel gerçekliğini anlamamıza engel olacak çarpıtmaların gün yüzüne çıkmasına sebep olabilir. Genel anlamda bir ifadenin, anlamın, metnin ya da sanat eserinin belirli bir çerçeve içerisinde yorumlanması olarak değerlendirilen hermeneutik, felsefe (...) açısından varlığın oluş tarzı, sosyoloji açısından metodolojik problemlere yönelik bir çözüm, dini açıdan ise anlaşılması güç metinlerin anlamını gün yüzüne çıkaran yorum kuralları bütünü olarak tanımlanabilir (Audi, 1999: 377). Webster’in Uluslararası İngilizce sözlüğünde hermeneutik kavramı genel ifadesiyle yorumlama ve açıklamanın metodolojik ilkelerinin soruşturulması olarak tanımlanmakta iken, daha özel anlamda ise İncil’in çevirisinin yapılabilmesi için belirlenen genel prensiplerin incelenmesi olarak belirtilmiştir (Gove, 1971: 1059). Bu çalışmada, Auguste Comte’un öncülük ettiği pozitivist anlayışın öne sürdüğü ve desteklediği doğa bilimci yöntemin ve pozitivist tarih anlayışının, insanı ve yaşantısını doğru bir kavrayışla değerlendirme noktasında etkili olamadığı vurgulanacaktır. Pozitivist düşünce doğa bilimlerinin elde etmiş olduğu başarı ve kazanımlardan yola çıkarak dönemin bilim anlayışı konusunda belirleyici olmakla birlikte, ön plana çıkardığı bilimsellik modelinin ya da kriterinin bir sonucu olarak tinsel bilimlerin ya da beşerî bilimlerin doğasına uygun olmayan yöntemleri benimsemesi hususunda belirleyici bir unsur olmuştur. Böylece, doğa bilimleri söz sahibi olmadığı bir alan içerisinde parlatılarak, bilimsellik statüsü kazanabilme kaygısıyla tinsel bilimleri yöntemsel bir kriz içerisine sürüklemiştir. Bu çerçevede, hermeneutiğin zaman içerisindeki dönüşümünün zirve noktasında yer alan düşünürlerden biri olan Wilhelm Dilthey’in tinsel bilimleri yöntemsel açıdan karşı karşıya kaldıkları kriz durumundan çıkarmak amacıyla ileri sürdüğü hermeneutik yönteme ilişkin savlarını, hermeneutiğin tarihsel süreç içerisindeki kazanımlarından yola çıkarak tartışmak gerekmektedir. (shrink)

Matthew Ratcliffe’s model of existential feelings can be seen as a critical engagement with perspectives common to analytic, theory of mind and psychological orientations that view psychological functions such as cognition and affectivity within normative objective propositional frameworks. Ratcliffe takes a step back from and re-situates objective reifications within an interactive subject-object matrix inclusive of the body and the interpersonal world. In doing so, he turns a mono-normative thinking into a poly-normative one, in which determinations of meaning and significance are (...) relative to the changing structural coherence of felt bodily and inter-socially shaped schemes of interaction. And yet, from the phenomenological vantages of Husserl, Merleau-Ponty, Gendlin and Heidegger, Ratcliffe’s approach retains the metaphysical presupposition of subject-object dualism as interacting bodies, with a separate causative glue necessary to provide for the means of their relation. Ratcliffe re-purposed Damasio‘s concept of background feeling and dressed it up in the garb of phenomenology , but it remains a reciprocal causal model of psychological function. What Heidegger’s Being-in-the -World, Merleau-Ponty’s figure-background structure of corporeal inter-subjectivity, Gendlin’s implicit intricacy and Husserl’s reduced transcendental ego have in common is a radicalized notion of temporality that overcomes the split between subject and object informing Ratcliffe’s understanding of being ‘immersed in’ and connected to a world, and thus abandons the need to posit bodily feeling as a ‘glue’ organizing and maintaining the meaningful structure of consciousness of a world. Temporality , not the empirically causal body, provides the basis of affect, cognition and the organizational glue for structures of meaning. (shrink)

Tarixi biliklər məcmusu olan- idrak və onun istiqamətləri, insan hissləri, qavrayış, təsəvvür və onların müasir ictimai həyatdakı əksinin tədqiqi, həm də “müsəlman idrakı” anlayışı İslam fəlsəfəsində xüsusi mövqeyə malikdir. Müxtəlif alimlər ət-Tirmizi, Əbu Əbdullah əl-Haris, Əbu Əbdullah əl-Qurtubi, ibn Həcər əl-Əsqalani və başqalarının bu mövzuda xüsusi yanaşması olmuşdur. Bu məsələ ilə əlaqədar olan “mötəzililər”, “ismailililər”, “mistisistlər” (sufilər), “işraqilər”, həmçinin Şərq peripatetizminin ardıcılları varlıq, bilik təlimləri, “nəfs və qəlbin ölməzliyi” və idrakın əsas elementi olan təcrübə haqqında qiymətli fikir xəzinələri qoymuşlar. Bu (...) da müasir tədrisdə vacib yer tutur. Məqalədə “İdrak fəlsəfəsi” anlayışına nəzər salınmış, onun yaranması, əhəmiyyəti, canlı və cansız təbiətdəki əksi, istiqamətləri və fərqliliyi ilə əlaqədar fikirlər şərh edilmiş, müasir islamşünaslıqda bu anlayışın tədrisində istinad ediləcək məqamlara diqqət yetirilmişdir. Bu məqsədlə araşdırmada “İdrak- beyin xüsusiyyətidir”, “Cansız təbiətdə idrakın əksi”, “Canlı təbiətdə idrakın təzahürü”, “Dərk necə yaranıb?”, “İdrakın mahiyyəti nədir?”, “İdrakın istiqamətləri”, “İdrak dəyişkənliyi” və digər suallara Şərq-Qərq fəlsəfi görüşlərinə əsasən nəzər salınaraq qeyd edilən problemin həllinə cəhd edilmişdir. Zənginliyi və müxtəlifliyi ilə seçilən İslam fəlsəfəsində dini idrak ilə birgə həm də dünyəvi və real düşüncə mövcud olmuşdur. Bu axın yeni dövrün tələbi ilə müəyyən dəyişikliyə uğramış və nəinki Şərq, həm də dünyaya öz təsirini göstərmişdir. (shrink)

Selon Damasio, le processus émotionnel commence par des considérations conscientes sur l'objet sous forme d'images mentales. Ces images correspondent à un substrat neuronal (représentations topographiques) influencé par les représentations dispositionnelles. Au niveau inconscient, les réseaux du cortex préfrontal répondent automatiquement et involontairement aux signaux issus du traitement des images ci-dessus, selon les représentations dispositionnelles, acquis sur la base d'une expérience personnelle plutôt qu'innée. La réponse est signalée à l'amygdale et au cingulaire antérieur, en activant les noyaux du système nerveux (...) autonome et en signalant au corps par les nerfs périphériques. DOI: 10.13140/RG.2.2.32221.44008. (shrink)

Kant’ın (ö.1804) felsefesi eklektik bir felsefedir ve Aydınlanma felsefesinin devamı niteliğindedir. Aydınlanma felsefesine benzer şekilde felsefesinin temeli akıldır ve aklın sınırları ve kullanımı hakkında fikirler ileri sürmüştür. Kant, dini ele alırken Tanrı’nın varlığının saf akılla ispatlanamayacağı sonucuna varmıştır. Çünkü akılla yapılan ispatlarda Tanrı’nın varlığına getirilen deliller kadar yokluğuna da eşit derecede deliller getirilebilir. O nedenle Tanrı’nın varlığının ispatında saf aklın değil pratik aklın önemli olduğunu ve ahlâksal yasaların bizi Tanrı’nın varlığına götüreceğini ileri sürer. Bu görüşünü desteklemek için eserlerinde teistik (...) delillerin akla uygun olmadığını ve akılla bilinemeyeceğini ispatlamaya çalışmıştır. Ona göre ontolojik, kozmolojik, teleolojik.. vb. teistik delillerin işlevi zihni tanrıbilim için hazırlamaktan ibarettir. Fakat tek başına Tanrı’nın varlığını ispat etmekten uzaktır. Ontolojik delili Tanrı’nın varlığının ispatı ile ilgili belli bir felsefi delilin adı olarak kullanan ilk kişi 18.yy. filozoflarından Christian Wolff’tur (ö.1754). Ontolojik delil, diğer deliler gibi ‘olgulara dayalı’ değildir. Bu delil tamamen kavramsal ve a priori önermelere dayanır. Delil, Tanrı’nın doğrudan doğruya ve hiçbir vasıtaya gerek kalmadan bilineceği üzerine kurgulanmıştır. Tanrı’nın mükemmelliği, ‘Tanrı vardır’ önermesinin sadece düşünsel bir önerme mi yoksa dış varlığa karşılık gelen bir önerme mi olduğu, Tanrı’nın varlığının zorunluluğu meselesi ontolojik delil içinde tartışılan konulardır. Ontolojik delilde ‘Tanrı vardır’ önermesi a priori ve analitik bir önerme olarak kabul edilmektedir. Analitik önermeler ise Tanrı’nın varlığının zorunluluğunu gösterir. Kant’ın eleştirisine göre a priori kavramlar yoluyla her şeyi olanaklı düşünebiliriz ve bunun için zihnimizde herhangi bir sınırlama olamaz. Tanrı ve zorunlu varlık kavramlarını zihnimizde düşündüğümüz gibi Anka Kuşu, Kaf dağı, Pamuk Prenses..vb. kavramların da var olduğu düşünülebilir ve bizim düşünmemiz bunları zorunlu yapmaz, tıpkı Tanrı’yı düşündüğümüzde Tanrı’yı zorunlu var kılmadığı gibi. Bu bildiride Kant’ın düşüncesi ortaya konulduktan sonra onun düşüncesindeki tutarlılık ve tutarsızlıklara değinilecektir. Anka Kuşu, Kaf Dağı, Pamuk Prenses ..vb. gibi hayali kavramlarla Tanrı kıyaslanabilir mi? Biz hayali varlıkları zihnimizde oluştururken yine duyu verilerinden yararlanır ve dış dünyada gözlemlediğimiz canlılara benzer ‘hayali varlıklar’ üretiriz. Dış dünyada, kuş, dağ ve prenses vardır. Bizim tek yaptığımız bunu hayali adlar takmaktır. Fakat Tanrı söz konusu olduğunda dış dünyada gözlem yaparak bir Tanrı’ya şahit olmayız ve bu şahit olduğumuz Tanrı’ya benzer bir Tanrı’yı hayal ederek zihnimizde hayali bir varlık oluşturmayız. Tam tersine Tanrı kavramını zihnimizde oluştururken hiçbir şeye benzemeyen, sebebi olmayan, her şeyi varlığa getiren, mükemmel bir varlık çıkarımını akıl ve mantığımızın bizi götürdüğü sonuçla ortaya koyarız. Çünkü insan olarak biz birbirimize benzeriz, bizim bir sebebimiz vardır, hiçbir şey yaratamayız ve mükemmel değilizdir. Ve evrenin sonsuzluğu, yıldızlar, gezegenler, insanın biyolojik yapısı, matematiksel düzen bizi zorunlu olarak ‘sebebi olmayan mükemmel bir sebep’ aramaya iter. Ve Ontolojik Delil ortaya çıkar. Bu bakımdan Kant’ın eleştirisini kabul etmek mümkün değildir. (shrink)