W artykule tym przedstawiam i krytycznie analizuję główne wątki rozważań nigeryjskiego filozofa Ifeanyiego A. Menkitiego o przyszłości afrykańskiego państwa. Menkiti jest w pełni świadomy historycznej, etnicznej i terytorialnej specyfiki typowego pokolonialnego państwa w Afryce. Powstało ono w XX w. jako organizm charakteryzujący się bardzo głębokimi podziałami etnokulturowymi. Przebieg jego granic został jeszcze w czasach kolonialnych arbitralnie ustanowiony przez Europejczyków. W konsekwencji ich decyzji większość afrykańskich granic dzieli dziś członków wielu ludów na nominalnych obywateli różnych państw. Z drugiej strony, w (...) granicach jednego państwa mieszkają ludy o odmiennym pochodzeniu i kulturze. Jak to ujmuje Menkiti, w następstwie działań Europejczyków Afryka jest dziś zatem narzuconym z zewnątrz zbiorem bytów prawnych. Afrykańscy przywódcy oficjalnie uznają granice państwowe w Afryce za nienaruszalne. Tym niemniej Afryka pokolonialna była, jest i zapewne będzie w przyszłości targana konfliktami o rozmaitej proweniencji, w tym granicznymi i separatystycznymi, w których kwestia wieloetniczności będzie odgrywać istotną rolę. O ile wieloetniczność sama w sobie nie jest przyczyną powstawania afrykańskich konfliktów, może stanowić dla nich podłoże, zwłaszcza gdy jest wykorzystywana przez ich głównych aktorów dla osiągnięcia określonych celów. Zdaniem Menkitiego, dalsze istnienie w Afryce granic o kolonialnym pochodzeniu jest kwestią wtórną. Filozof zdaje się bowiem postrzegać przyszłość wspólnej, pomyślnej koegzystencji różnych ludów w ramach afrykańskiego państwa przede wszystkim z perspektywy zaistnienia w nim sprawiedliwości. Odnosząc się do relacji między sprawiedliwością a dalszym trwaniem afrykańskiego państwa w kolonialnych granicach, Menkiti zauważa, że „choć może w końcu zaistnieć potrzeba nowego wytyczenia granic, nie musimy tego czynić natychmiast. Sprawiedliwość społeczna jest nadal silnym, cichym partnerem w zachowaniu granic państwowych. Jeśli państwo afrykańskie zdobywa szacunek swoich obywateli przez osiągnięcie sprawiedliwości w domenie publicznej, wówczas może nie być istotne, czy Afryka pozostanie taką, jaką jest ze swoimi obecnymi granicami czy też zostanie na powrót dopasowana do [jakichś] swoich wcześniejszych rozwiązań. Ważne jest, aby obywatele czuli się bezpieczni i aby wiedzieli, że ich życiowe szanse nie są rozwiewane przez to właśnie państwo, które ma ich wspierać”. (shrink)

[Democratization in sub-Saharan Africa: West African political thought perspective]. Krzysztof Trzcinski's book deals with democratization as one of the leading themes in contemporary West African political thought. The process of establishing democracy in sub-Saharan African countries is extremely complex. African politicians often resort to democratic procedures only during elections. After winning them, they often limit freedom of opposition, media, and civil society organizations. By deriving numerous benefits from being in power, they are not willing to give up power once gained. (...) Sometimes, in countries perceived as young democracies, authoritarian rule is restored. These and other meanders of the development of democratic structures in Africa are difficult to understand for "outside" observers. African political thinkers attempt to explain them. Disappointed with authoritarianism, which has not provided security or prosperity to post-colonial African societies, they see a chance to achieve these values in a democratic environment. In their opinion, however, democracy for Africa cannot be a simple copy of the western model of majority rule and have to be tailored, taking into account the multi-ethnic specificity of the region's countries. African authors of political thought diagnose the problems of the democratization process and propose institutional recipes for healing it. Krzysztof Trzcinski consistently analyzes the concepts they created and formulates original and essential conclusions (by Professor Michał Tymowski). (shrink)

Afryka postkolonialna była, jest i będzie targana konfliktami o naturze separatystycznej. Najsłynniejsze już próby secesji w Afryce to przypadki Katangi (w latach 1960–1963) oraz Biafry (w latach 1967–1970). Wojna w Erytrei (w latach 1961–1991) to jedyny jak dotąd afrykański konflikt separatystyczny, który skończył się ustanowieniem nowego państwa (1993 rok). Charakter separatystyczny mają również dwa krwawe konflikty w Sudanie Południowym (w latach 1961–1972 i 1983–2005). Od 1975 roku aż do dzisiaj Etiopia zmaga się ze zbrojnym separatyzmem w Ogadenie. Irredentystyczna idea (...) budowy Wielkiej Somalii, tj. zjednoczenia w jednym państwie wszystkich Somalów, leżała u podłoża wojny, jaką w Ogadenie stoczyły ze sobą Etiopia i Somalia w latach 1977–1978. W 1981 roku wybuchł konflikt w północnej Somalii, która w 1991 roku ogłosiła niepodległość jako Somaliland. Choć krajowi temu brakuje uznania międzynarodowego, Somaliland posiada wszelkie inne atrybuty państwa, w przeciwieństwie do pozostającej od lat w stanie upadku Republiki Somalii. To tylko niektóre z, często już historycznych, przykładów zbrojnego separatyzmu na kontynencie afrykańskim – te najbardziej krwawe czy długotrwałe. Zbrojny separatyzm obecny jest jednak współcześnie w wielu innych miejscach Afryki. Prawie każde położone na południe od Sahary państwo tego kontynentu posiada potencjalne warunki do rozwoju separatyzmu. Przebieg niemal wszystkich granic w Afryce został arbitralnie ustanowiony przez mocarstwa kolonialne jeszcze w XIX wieku. Większość granic dzieli jakiś lud na nominalnych obywateli różnych organizmów państwowych. Z drugiej strony w granicach jednego państwa zamieszkuje niejednokrotnie wiele ludów o odmiennym pochodzeniu etnicznym oraz różnej kulturze i wierzeniach. Wieloetniczność i różnorodność kulturowa nie są same w sobie przyczynami dążeń separatystycznych, choć zwykle stanowią dla nich bardzo ważne podłoże. (shrink)

[Democracy Building in Africa: The George Carew's Thought]. Większość współczesnych afrykańskich myślicieli politycznych uważa, że w państwach Afryki powinna zostać ustanowiona demokracja w miejsce dominujących tam obecnie różnych odmian autorytaryzmu. Jednakże niewielu z nich jest zdania, że liberalna teoria demokratyczna w kształcie, w jakim została skonceptualizowana i urzeczywistniona w praktyce politycznej na Zachodzie, daje odpowiedź na pytanie, jak wprowadzić ludowładztwo skrojone dla potrzeb Afryki. Niektórzy myśliciele afrykańscy krytykują rozmaite wady zachodniej demokracji liberalnej i szukają elementów demokratycznych w tradycyjnych rodzimych wartościach (...) i politycznych instytucjach, wyrażając opinię, że możliwe jest ich współczesne wykorzystanie w procesie budowy demokracji w Afryce. Tymczasem sierraleoński filozof George Munda Carew, autor poglądów składających się na jedną z szerszych współczesnych wizji przyszłości państwa w Afryce, twierdzi, że „treść pojęcia demokracji nie jest jeszcze stała” i proponuje Afrykanom tylko przejściowe przekształcenie niektórych rozwiązań liberalnej teorii demokratycznej. Carew uważa, że obowiązkiem myślicieli politycznych jest tworzenie teorii demokratycznej, która pasuje do specyfiki konkretnego rodzaju państwa. Na potrzeby wieloetnicznego państwa afrykańskiego należy, jego zdaniem, wypracować taką normatywną propozycję polityczną, która będzie „dawać szansę na możliwie największą integrację członków państwa, kompatybilną z możliwie największym ich zróżnicowaniem”, a zatem umożliwiać „promowanie jednocześnie pluralizmu demokratycznego i kulturowego”. Krzysztof Trzciński, Budowanie demokracji w Afryce: Wizja George’a Carewa [Democracy Building in Africa: The George Carew's Thought], “Krakowskie Studia Międzynarodowe” 2010, Vol. 7, No 1: J.Zdanowski (ed.), Idee i ideologie w krajach Azji i Afryki [Ideas and Ideologies in Asia and Africa], s. 249-272. (shrink)

[Selected African intellectuals' views on the impact of colonial powers on the development of a postcolonial African state]. This article provides an analysis of a Nigerian political thinker Claude Ake's and Sierra Leonian philosopher George M. Carew's views concerning the impact of colonial powers on the political and, to a lesser extent, economic development of a postcolonial African state. According to their opinions, colonial powers are responsible for introducing in their African colonies during the period of decolonization democratic institutions and (...) mechanisms that were inadequate for multiethnic societies. This did not contribute to the building of democratic, peaceful, and politically and economically stable states in Africa. Published in: Forum Politologiczne 13, „Stare” i „nowe” mocarstwa w Afryce, Arkadiusz Żukowski (ed.), Instytut Nauk Politycznych, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Olsztyn 2012, s. 61-83. (shrink)

Beniński filozof Paulin J. Hountondji jest autorem teorii systemu, która aspiruje do przynajmniej częściowego wytłumaczenia przyczyn złej kondycji afrykańskich społeczeństw i państw. Afrykański społeczno-polityczny stan rzeczy charakteryzuje, zdaniem Hountondjiego, przede wszystkim wadliwa organizacja struktur instytucjonalnych państw oraz codziennego życia Afrykanów. Hountondji krytykuje liczne wady afrykańskiej rzeczywistości - w tym inercję instytucji, działania pełne absurdów, marnowanie czasu, energii i zdrowia - i zarazem poszukuje ich ukrytych, „systemowych” podstaw. W rozumieniu Hountondjiego, system to zbiór wzajemnie ze sobą powiązanych elementów organizacji afrykańskich społeczeństw. (...) Istniejący system jest kontrproduktywny dla rozwoju. Myśl Hountondjiego wydaje się być adresowana przede wszystkim do samych Afrykanów, których filozof zapewne chciałby zachęcić do przemyśleń nad tym, dlaczego nie dążą oni wystarczająco skutecznie do zmiany rzeczywistości, w której żyją. Hountondji dostrzega u Afrykanów brak „woli racjonalnej organizacji, woli wykorzystania niewielu dostępnych zasobów w najlepszy możliwy sposób i dla największego możliwego zadowolenia każdego”. Zarazem wskazuje podstawowe i niezbędne, w jego opinii, działania, które mogą prowadzić do zmiany systemu, który kreuje i utrwala afrykański stan rzeczy. (shrink)

W artykule tym przedstawiam koncepcję rozwoju autorstwa wybitnego nigeryjskiego myśliciela i demokraty Claude’a Akego. Ake zaproponował abstrakcyjny paradygmat rozwoju społeczeństw afrykańskich w warunkach demokracji. Paradygmat ten opiera się na rolnej strategii rozwoju, zgodnie z którą powinien być on uzyskiwany małymi krokami i pierwotnie generowany na wsi. Ake zdefiniował rozwój jako proces, „poprzez który ludzie kształtują i zmieniają siebie oraz swoją sytuację życiową, by osiągać wyższe poziomy cywilizacyjne, zgodnie z własnymi wyborami i wartościami”. Zdaniem nigeryjskiego myśliciela, rozwój jako proces zbiorowy powinien (...) być wytwarzany przez tych, którzy mają go doświadczać. Ake krytykował dominujący, jego zdaniem, zachodni paradygmat rozwoju Afryki, zgodnie z którym rozwój może zostać narzucony Afrykanom z zewnątrz, a demokratyczna władza wcale nie musi stanowić warunku sine qua non rozwoju. W opinii Akego, zachodnie próby zintensyfikowania rozwoju w Afryce, które cechował brak zrozumienia dla afrykańskich uwarunkowań kulturowych, w tym sposobów myślenia i życia Afrykanów, skończyły się porażką. Koncepcja Akego, choć ciekawa i poparta ważnymi argumentami oraz przykładami, nie jest wolna od uogólnień i sprzeczności. Co więcej, jak się wydaje, nigeryjski myśliciel zaprezentował model rozwoju bliski autarkii i wyzuty z realiów współczesnej ekonomii. W konsekwencji krytycznie oceniam część opinii Akego i ukazuję podstawowe, moim zdaniem, ich mankamenty. (shrink)

Recenzja książki: Andrzej Pelczar, Czas i dynamika. O czasie w równaniach różniczkowych i układach dynamicznych, OBI--Kraków, Biblos-Tarnów 2003, ss. 117.

Krzysztof Trzciński, Źródła legitymacji tradycyjnego władztwa we współczesnej Afryce jako przyczynek do lepszego zrozumienia jego roli i fenomenu trwania, "Afryka" 2009, t. 29-30, s. 47-70. Legitymacja należy do kluczowych zagadnień myśli politycznej i jest nierozerwalnie powiązana między innymi z takimi terminami jak państwo, władza, obywatele, poddani, prawa i obowiązki. Pojęcie legitymacji jest niezwykle ważne i być może właśnie z tego powodu jego istota stanowi temat wielu dyskusji. W tym artykule nie będziemy jednak analizować sporów definicyjnych. Ograniczymy się do podejścia, (...) jakie proponuje Roger Scruton, unikając przedstawienia ścisłej definicji. Termin ‘legitymacja’ określa, jego zdaniem, to samo, co pojęcia ‘prawomocność władzy’ bądź ‘prawowite panowanie’. Gdy rządzący dzierżą władzę nie posiadając do tego uprawnienia, wówczas mówimy, że władza jest przez nich wykonywana bez legitymacji. Legitymacja dotyczy relacji między obywatelami (poddanymi) a władzą państwową lub – jak ma to miejsce na przykład w Afryce Subsaharyjskiej – lokalnym władztwem tradycyjnym. Pojęcie legitymacji odnosi się przede wszystkim do tak podstawowych zagadnień jak podporządkowanie się obywateli (poddanych) decyzji władz oraz prawo władzy państwowej (lub tradycyjnej) do ograniczania wolności obywateli (poddanych). Legitymacja była istotnym problemem politycznym na przestrzeni ludzkich dziejów i we wszystkich obszarach świata. Również i dziś stanowi aktualną kwestię. Władza we współczesnych państwach demokratycznych czerpie legitymację z woli elektoratu wyrażonej w wyborach. Nawet w takim wydawałoby się idealnym stanie rzeczy legitymacja niejednokrotnie stanowi przedmiot dyskusji. Seymour Martin Lipset pisze w tym kontekście o ‘szacunkowości’, czy też względności legitymacji i uważa, że ludzie w państwie uznają istniejący w nim system polityczny jako posiadający legitymację lub nie w zależności od tego, czy wartości systemu odpowiadają wartościom przez nich wyznawanym. I tak na przykład, gdy prezydentem demokratycznego państwa zostanie popierany przez nas kandydat, automatycznie uznajemy jego władzę za legitymowaną. Jeśli jednak wybory prezydenckie wygra osoba, której nie darzymy poparciem czy zaufaniem, wówczas zdarza się nam podważać jej legitymację, zwłaszcza gdy została wybrana na urząd w sytuacji niskiej frekwencji wyborczej. W państwach pokolonialnej Afryki problem legitymacji jest daleko bardziej skomplikowany niż w świecie zachodnim. Podczas gdy Max Weber wyróżnił trzy czyste typy prawomocnego panowania (legalne, tradycyjne i charyzmatyczne) w państwie, David Beetham uznał, że typologia ta jest nieadekwatna ze względu na różnorodność rodzajów władzy, które istniały w XX wieku. Pogląd Beethama odpowiada po części sytuacji w Afryce, gdzie w przypadku wielu pokolonialnych państw przetrwały różne lokalne systemy władzy przedkolonialnej (królestwa, sułtanaty, wodzostwa) o legitymacji tradycyjnej, przy jednoczesnym istnieniu na poziomie ogólnopaństwowym panowania legalnego lub quasi-legalnego, mniej lub bardziej zgodnego z państwowym porządkiem prawnym. (shrink)

Legitymacja należy do kluczowych zagadnień myśli politycznej i jest nierozerwalnie powiązana między innymi z takimi terminami jak państwo, władza, obywatele, poddani, prawa i obowiązki. Pojęcie legitymacji jest niezwykle ważne i być może właśnie z tego powodu jego istota stanowi temat wielu dyskusji. W tym artykule nie będziemy jednak analizować sporów definicyjnych. Ograniczymy się do podejścia, jakie proponuje Roger Scruton, unikając przedstawienia ścisłej definicji. Termin ‘legitymacja’ określa, jego zdaniem, to samo, co pojęcia ‘prawomocność władzy’ bądź ‘prawowite panowanie’. Gdy rządzący dzierżą władzę (...) nie posiadając do tego uprawnienia, wówczas mówimy, że władza jest przez nich wykonywana bez legitymacji. Legitymacja dotyczy relacji między obywatelami (poddanymi) a władzą państwową lub – jak ma to miejsce na przykład w Afryce Subsaharyjskiej – lokalnym władztwem tradycyjnym. Pojęcie legitymacji odnosi się przede wszystkim do tak podstawowych zagadnień jak podporządkowanie się obywateli (poddanych) decyzji władz oraz prawo władzy państwowej (lub tradycyjnej) do ograniczania wolności obywateli (poddanych). Legitymacja była istotnym problemem politycznym na przestrzeni ludzkich dziejów i we wszystkich obszarach świata. Również i dziś stanowi aktualną kwestię. Władza we współczesnych państwach demokratycznych czerpie legitymację z woli elektoratu wyrażonej w wyborach. Nawet w takim wydawałoby się idealnym stanie rzeczy legitymacja niejednokrotnie stanowi przedmiot dyskusji. Seymour Martin Lipset pisze w tym kontekście o ‘szacunkowości’, czy też względności legitymacji i uważa, że ludzie w państwie uznają istniejący w nim system polityczny jako posiadający legitymację lub nie w zależności od tego, czy wartości systemu odpowiadają wartościom przez nich wyznawanym. I tak na przykład, gdy prezydentem demokratycznego państwa zostanie popierany przez nas kandydat, automatycznie uznajemy jego władzę za legitymowaną. Jeśli jednak wybory prezydenckie wygra osoba, której nie darzymy poparciem czy zaufaniem, wówczas zdarza się nam podważać jej legitymację, zwłaszcza gdy została wybrana na urząd w sytuacji niskiej frekwencji wyborczej. W państwach pokolonialnej Afryki problem legitymacji jest daleko bardziej skomplikowany niż w świecie zachodnim. Podczas gdy Max Weber wyróżnił trzy czyste typy prawomocnego panowania (legalne, tradycyjne i charyzmatyczne) w państwie, David Beetham uznał, że typologia ta jest nieadekwatna ze względu na różnorodność rodzajów władzy, które istniały w XX wieku. Pogląd Beethama odpowiada po części sytuacji w Afryce, gdzie w przypadku wielu pokolonialnych państw przetrwały różne lokalne systemy władzy przedkolonialnej (królestwa, sułtanaty, wodzostwa) o legitymacji tradycyjnej, przy jednoczesnym istnieniu na poziomie ogólnopaństwowym panowania legalnego lub quasi-legalnego, mniej lub bardziej zgodnego z państwowym porządkiem prawnym. (shrink)

Wywodzący się z Ghany, a tworzący w Stanach Zjednoczonych Kwasi Wiredu należy do grona najwybitniejszych współczesnych filozofów afrykańskich. W swych rozprawach politycznych obnaża wady demokracji liberalnej i postuluje, by demokracja w Afryce była budowana w oparciu o rodzime tradycje polityczne, które mają, w jego opinii, charakter demokratyczny. Wiredu negatywnie ocenia kondycję współczesnych demokracji liberalnych przede wszystkim z powodu charakteryzującej je dalece antagonistycznej praktyki uprawiania polityki, która kontrastuje z typową dla niektórych społeczeństw afrykańskich tradycją koncyliacyjną. Ghański filozof optuje za wykorzystaniem (...) w polityce afrykańskiej idei deliberacji (palaweru) oraz konsensualnego osiągania decyzji politycznych i proponuje zastąpienie partii politycznych działającymi na innych zasadach stowarzyszeniami politycznymi (political associations) oraz tworzenie rządu bez udziału partii politycznych. Proponowana przezeń koncepcja państwa pozapartyjnego (nonparty) jest atrakcyjna intelektualnie, ale rodzi liczne znaki zapytania. (shrink)

Kwestia języka w filozofii Martina Heideggera pojawia się zarówno we wczesnym projekcie ontologii fundamentalnej, jak i w tak zwanym myśleniu po zwrocie. Problematyczność tego zagadnienia wyraża się choćby w mnogości stosowanych terminów. Bycie i czas to w wybranych fragmentach wyczerpujące studium „mowy” (Rede) jako swoistego ekstatycznego, a zatem otwartego i transcendującego bycia jestestwa, które buduje i potwierdza poprzez ów modus bycia przestrzeń wspólnotowości. Późny Heidegger podejmuje kwestię języka w kontekście metafory czwórni świata, wiążąc ją ściśle z tzw. myśleniem poetyckim (...) – wywód ten daleko odbiega od analiz egzystencjalnych jestestwa. „Język” (Sprache) to – jak pisze Heidegger – domostwo ludzkiego bycia, w którym uprzywilejowane miejsce zajmują poeci, jedynie oni potrafią bowiem czytać znaki, jakie w otwartej przestrzeni między Niebem i Ziemią pozostawiają Śmiertelnym Bogowie. Topografię owej wieści (Sage) prezentuje Heidegger w wielu miejscach swej drogi do „innego myślenia”. (shrink)

W filozofii czasu Ingardena szczególną rolę odgrywa charakterystyka ontologiczna teraźniejszości. Należy do niej m.in. szczelinowość. Okazuje się, że pojęcie to można powiązać z koncepcją tzw. teraźniejszości pozornej (specious present). Opierając się ponadto na pewnych rozważaniach S. Lema oraz B. Ogrodnika wiążę różne wartości szczelinowości (trwania kwantu teraźniejszości), ze złożonością formalną budowy przedmiotów. Uogólnienie tych wyników umożliwia dopełnienie rozważań Ingardena nad szczelinowością – sformułowanie zarysu ontologicznej teorii względności trwania teraźniejszości.

Nudging works through dispositions to decide with specific heuristics, and has three component parts. A nudge is a feature of an environment that enables such a disposition; a person is nudged when such a disposition is triggered; and a person performs a nudged action when such a disposition manifests in action. This analysis clarifies an autonomy-based worry about nudging as used in public policy or for private profit: that a person’s ability to reason well is undermined when she is nudged. (...) Reasoning well is a component of self-guidance, which is an aspect of autonomy and so something there is reason to promote, preserve, or respect. However, a person can reason well when she is nudged: Many of these heuristics are good rules to reason with, and she can be flexible with respect to them when she takes there to be a better way to reason. Along the way, this paper uncovers several design specifications for responsible nudging, and discusses open empirical questions. However, nudging’s being compatible with reasoning well crystallizes a distinct worry about manipulation: that nudge designers can rely on nudged people guiding themselves toward the designers’ own ends. Manipulation of this sort exploits one aspect of autonomy (namely, self-guidance) to undermine autonomy in other respects. (shrink)

Krzysztof Trzciński, ‘Some Remarks on the Idea of Rotational Presidency in an African State.’ The article has been published in “Afryka” 31-32, 2010, pp. 29-44. The main aim of this article is to explain and analyze in a critical way the concept of the rotational presidency, proposed for a multiethnic African state by a Ghanaian philosopher Kwame Gyekye. In his opinion, the presidency in an African state should be rotated between all ethnic groups. According to Gyekye, this system would allow (...) the sharing of power between ethnic groups, create trust in their relations and, as a consequence, improve the coherence of a multiethnic state. However, Gyekye’s concept lacks some essential details and seems very difficult to be implemented. Wielu afrykańskich badaczy polityki i innych intelektualistów niezadowolonych z realiów sprawowania, czy wręcz zawłaszczania władzy przez rządzących we współczesnym afrykańskim państwie, szuka rozwiązań ustrojowych alternatywnych wobec obecnie istniejących. Pragną oni ustanowienia w afrykańskim państwie porządku demokratycznego, ale skrojonego na potrzeby jego wieloetnicznej specyfiki. Jedną z wysuwanych propozycji jest osłabienie pozycji prezydenta, który w Afryce zwykle wywodzi się z najliczniejszej lub najsilniejszej grupy etnicznej i posiada bardzo ważne oraz rozbudowane prerogatywy. Sposobem umniejszenia roli urzędu prezydenckiego może być rotacja przywództwa, która stosowana jest w niektórych porządkach ustrojowych (zwłaszcza w Szwajcarii, Bośni i Hercegowinie, na Komorach), a jej współczesnych korzeni należy szukać w ustroju dyrektoriatu z czasów Rewolucji Francuskiej. (shrink)

Things and Their Place in Theories Our talk of external things, our very notion of things, is just a conceptual apparatus that helps us to foresee and ...

Definicja patriotyzmu najczęściej ogranicza się do stwierdzenia, że jest to tylko pielęgnowanie pamięci o historii. Jednak patriotyzm może mieć dwojakie oblicze: jedno – najczęściej podkreślane – skierowane ku przeszłości i drugie ukierunkowane na teraźniejszość, a nawet przyszłość. Co więcej, zdaniem wielu badaczy patriotyzm nie musi być ściśle związany z jednym narodem czy kulturą. Wartą zainteresowania koncepcję patriotyzmu konstytucyjnego podczas dyskusji o tożsamości narodowej toczonych po II wojnie światowej wypracowali historycy i filozofowie niemieccy. Jednym z popularyzatorów tego projektu był i cały (...) czas jest Jürgen Habermas. Według niemieckiego filozofa patriotyzm konstytucyjny to nie pozytywistyczne zasady konstytucyjne, ale pewne abstrakcyjne formy, sposoby interpretacji spajające określoną zbiorowość. Takimi uniwersalnymi zasadami mogą być procedury suwerenności oraz liberalne prawa jednostki. Patriotyzm konstytucyjny wydaje się odchodzić od tradycyjnego powoływania się na pamięć historyczną. Zamiast niej proponuje nie tyle czystą naukę, ale próbę uzyskania samoświadomości poprzez jej znajomość. W artykule przedstawiono argumenty wskazujące na to, że w koncepcji patriotyzmu konstytucyjnego proponowanej przez J. Habermasa refleksyjnie opracowana historia odgrywa bardzo istotną, a nawet kluczową rolę. (shrink)

Darwinism presents a paradox. It discredits the notion that one’s life has any intrinsic meaning, yet it predicts that we are designed by Darwinian natural selection to generally insist that it must—and so necessarily designed to misunderstand and doubt Darwinism. The implications of this paradox are explored here, including the question of where then does the Darwinist find meaning in life? The main source, it is proposed, is from cognitive domains for meaning inherited from sentient ancestors—domains that reveal our evolved (...) human nature as the fool that it is: given to distractions and delusions of many kinds, designed by natural selection primarily for one essential purpose—to allay our instinctual fear of failed legacy, rooted in our uniquely human awareness that we are not immortal. Darwinism, however, also teaches that genuine legacy is a fate enjoyed only by individual genes. Accordingly, as argued here, those genes with the grandest legacy—and hence rampant within us—are of two types: “legacy-drive” genes delude us into thinking that the legacy can be individually and personally ours; and “leisure-drive” genes distract us from the agonizing truth that it can never be. The most rudimental delusion of legacy is the perception of offspring as vehicles for memetic legacy—the transmission of resident memes from one’s mind to the minds and behaviors of offspring— thus also ensuring genetic legacy: the transmission of resident genes, including importantly, genes inherited from ancestors that influence both legacy and leisure drives. Today, legacyand leisure-drive genes reveal their phenotypes across a wide range of human affairs, and together with the phenotypes of survival- and sex-drive genes, they provide a foundation for a novel view of the Darwinian roots of cultural evolution. (shrink)

Darwinism presents a paradox. It discredits the notion that one’s life has any intrinsic meaning, yet it predicts that we are designed by Darwinian natural selection to generally insist that it must—and so necessarily designed to misunderstand and doubt Darwinism. The implications of this paradox are explored here, including the question of where then does the Darwinist find meaning in life? The main source, it is proposed, is from cognitive domains for meaning inherited from sentient ancestors—domains that reveal our evolved (...) human nature as the fool that it is: given to distractions and delusions of many kinds, designed by natural selection primarily for one essential purpose—to allay our instinctual fear of failed legacy, rooted in our uniquely human awareness that we are not immortal. Darwinism, however, also teaches that genuine legacy is a fate enjoyed only by individual genes. Accordingly, as argued here, those genes with the grandest legacy—and hence rampant within us—are of two types: “legacy-drive” genes delude us into thinking that the legacy can be individually and personally ours; and “leisure-drive” genes distract us from the agonizing truth that it can never be. The most rudimental delusion of legacy is the perception of offspring as vehicles for memetic legacy—the transmission of resident memes from one’s mind to the minds and behaviors of offspring—thus also ensuring genetic legacy: the transmission of resident genes, including importantly, genes inherited from ancestors that influence both legacy and leisure drives. Today, legacy- and leisure-drive genes reveal their phenotypes across a wide range of human affairs, and together with the phenotypes of survival- and sex-drive genes, they provide a foundation for a novel view of the Darwinian roots of cultural evolution. (shrink)

In this paper, I take it for granted both that there are two types of blameworthiness—accountability blameworthiness and attributability blameworthiness—and that avoidability is necessary only for the former. My task, then, is to explain why avoidability is necessary for accountability blameworthiness but not for attributability blameworthiness. I argue that what explains this is both the fact that these two types of blameworthiness make different sorts of reactive attitudes fitting and that only one of these two types of attitudes requires having (...) been able to refrain from φ-ing in order for them to be fitting. (shrink)

It seems that we can be directly accountable for our reasons-responsive attitudes—e.g., our beliefs, desires, and intentions. Yet, we rarely, if ever, have volitional control over such attitudes, volitional control being the sort of control that we exert over our intentional actions. This presents a trilemma: (Horn 1) deny that we can be directly accountable for our reasons-responsive attitudes, (Horn 2) deny that φ’s being under our control is necessary for our being directly accountable for φ-ing, or (Horn 3) deny (...) that the relevant sort of control is volitional control. This paper argues that we should take Horn 3. (shrink)

Recent work has defended “Euclidean” theories of set size, in which Cantor’s Principle (two sets have equally many elements if and only if there is a one-to-one correspondence between them) is abandoned in favor of the Part-Whole Principle (if A is a proper subset of B then A is smaller than B). It has also been suggested that Gödel’s argument for the unique correctness of Cantor’s Principle is inadequate. Here we see from simple examples, not that Euclidean theories of set (...) size are wrong, but that they must be either very weak and narrow or largely arbitrary and misleading. (shrink)

This paper will attempt to assess the primary differences between what I take to be the two primary philosophical "traditions" in contemporary French philosophy, using Derrida (transcendence) and Deleuze (immanence) as exemplary representatives. The body of the paper will examine the use of these terms in three different areas of philosophy on which Derrida and Deleuze have both written: subjectivity, ontology, and epistemology. (1) In the field of subjectivity, the notion of the subject has been critiqued in two manners, either (...) by appealing either to the transcendence of the other (Levinas, Derrida) or to the immanent jlux of experience itself, in relation to which the Ego itself is trancendent (Deleuze, Foucault, Sartre, James). (2) In the field of ontology, a purely "immanent" ontology would be an ontology in which there is neither a "beyond" or an "otherwise" Being, nor "interruptions" in Being, both of which would require an appeal to a formal element of transcendence (Deleuze). Such a "transcendent" and aporetic structure, which can never appear or be present as such within Being, is what lies at the basis of the project of deconstruction, with its attendant aporias (Derrida). (3) This distinction, finally, finds parallels in Kant's epistemology, for whom the possible experience is conditioned by purely immanent criteria (Deleuze), whereas what goes beyond the limits of possible experience is transcendent (Derrida). Drawing on these three thread of analysis, the paper concludes with an assessment of what is at stake in the ethical differences between the two traditions. The question of "transcendence" is "What mast I do?", which is the question of morality (a duty or obligation that is beyond being, an "ought" beyond the "is"). The question of "immanence" is "What can I do?" (my power or capacity as an existing individual within being). For Levinas and Derrida, ethics precedes ontology because it is derived from an element of transcendence (the Other); for Deleuze, ethics is ontology because it is derived from the immanent relation of beings to Being at the level of their existence (Spinoza). (shrink)

The current study is a pilot trial to examine the effects of a nonelective, classroom-based, teacher-implemented, mindfulness meditation intervention on standard clinical measures of mental health and affect in middle school children. A total of 101 healthy sixth-grade students (55 boys, 46 girls) were randomized to either an Asian history course with daily mindfulness meditation practice (intervention group) or an African history course with a matched experiential activity (active control group). Self-reported measures included the Youth Self Report (YSR), a modified (...) Spielberger State-Trait Anxiety Inventory, and the Cognitive and Affective Mindfulness Measure –Revised. Both groups decreased significantly on clinical syndrome subscales and affect but did not differ in the extent of their improvements. Meditators were significantly less likely to develop suicidal ideation or thoughts of self-harm than controls. These results suggest that mindfulness training may yield both unique and non-specific benefits that are shared by other novel activities. (shrink)

Difference and Repetition might be said to have brought about a Deleuzian Revolution in philosophy comparable to Kant’s Copernican Revolution. Kant had denounced the three great terminal points of traditional metaphysics – self, world and God – as transcendent illusions, and Deleuze pushes Kant’s revolution to its limit by positing a transcendental field that excludes the coherence of the self, world and God in favour of an immanent and differential plane of impersonal individuations and pre-individual singularities. In the process, he (...) introduces numerous conceptual innovations into philosophy: the becoming of concepts; a transformation of the form of the question; an insistence that philosophy must start in the middle; an attempt to think in terms of multiplicities; the development of a new logic and a new metaphysics based on a concept of difference; a new conception of space as intensive rather than extensive; a conception of time as a pure and empty form; and an understanding of philosophy as a system in heterogenesis – that is, a system that entails a perpetual genesis of the heterogeneous, an incessant production of the new. -/- Keywords: concepts, becoming, multiplicity, singularity, the middle [au milieu], difference, intensity, time, system, the new. (shrink)

In recent years, academics and educators have begun to use software mapping tools for a number of education-related purposes. Typically, the tools are used to help impart critical and analytical skills to students, to enable students to see relationships between concepts, and also as a method of assessment. The common feature of all these tools is the use of diagrammatic relationships of various kinds in preference to written or verbal descriptions. Pictures and structured diagrams are thought to be more comprehensible (...) than just words, and a clearer way to illustrate understanding of complex topics. Variants of these tools are available under different names: “concept mapping”, “mind mapping” and “argument mapping”. Sometimes these terms are used synonymously. However, as this paper will demonstrate, there are clear differences in each of these mapping tools. This paper offers an outline of the various types of tool available and their advantages and disadvantages. It argues that the choice of mapping tool largely depends on the purpose or aim for which the tool is used and that the tools may well be converging to offer educators as yet unrealised and potentially complementary functions. (shrink)

IN THIS PAPER, I make a presumptive case for moral rationalism: the view that agents can be morally required to do only what they have decisive reason to do, all things considered. And I argue that this view leads us to reject all traditional versions of act‐consequentialism. I begin by explaining how moral rationalism leads us to reject utilitarianism.

We give a brief overview of several recent strands of speech-act theory, and then survey some issues in social and political philosophy can be profitably understood in speech-act-theoretic terms. Our topics include the social contract, the law, the creation and reinforcement of social norms and practices, silencing, and freedom of speech.

In terms of validity in Kripke frames, a modal formula expresses a universal monadic second-order condition. Those modal formulae which are equivalent to first-order conditions are called elementary. Modal formulae which have a certain persistence property which implies their validity in all canonical frames of modal logics axiomatized with them, and therefore their completeness, are called canonical. This is a survey of a recent and ongoing study of the class of elementary and canonical modal formulae. We summarize main ideas and (...) results, and outline further research perspectives. (shrink)

In a series of recent publications, orofacial researchers have debated the question of how ‘bruxism’ should be defined for the purposes of accurate diagnosis and reliable clinical research. Following the principles of realism-based ontology, we performed an analysis of the arguments involved. This revealed that the disagreements rested primarily on inconsistent use of terms, so that issues of ontology were thus obfuscated by shortfalls in terminology. In this paper, we demonstrate how bruxism terminology can be improved by paying attention to (...) the relationships between (1) particulars and types, and (2) continuants and occurrents. (shrink)

Why is gauge symmetry so important in modern physics, given that one must eliminate it when interpreting what the theory represents? In this paper we discuss the sense in which gauge symmetry can be fruitfully applied to constrain the space of possible dynamical models in such a way that forces and charges are appropriately coupled. We review the most well-known application of this kind, known as the 'gauge argument' or 'gauge principle', discuss its difficulties, and then reconstruct the gauge argument (...) as a valid theorem in quantum theory. We then present what we take to be a better and more general gauge argument, based on Noether's second theorem in classical Lagrangian field theory, and argue that this provides a more appropriate framework for understanding how gauge symmetry helps to constrain the dynamics of physical theories. (shrink)

In the world of philosophy of science, the dominant theory of confirmation is Bayesian. In the wider philosophical world, the idea of inference to the best explanation exerts a considerable influence. Here we place the two worlds in collision, using Bayesian confirmation theory to argue that explanatoriness is evidentially irrelevant.

In the last two decades we have witnessed considerable efforts directed towards making electronic healthcare records comparable and interoperable through advances in record architectures and (bio)medical terminologies and coding systems. Deep semantic issues in general, and ontology in particular, have received some interest from the research communities. However, with the exception of work on so-called ‘controlled vocabularies’, ontology has thus far played little role in work on standardization. The prime focus has been rather the rapid population of terminologies at the (...) level of fine detail. In this paper, we argue that more efforts are needed on the side of both research and standardization to ensure that the coding systems used in electronic healthcare records enjoy a semantics that is coherent with the semantics of the record. We propose realist ontology as a method to bring about this coherence by means of a robust system of top-level ontological categories. (shrink)

Clade selection is unpopular with philosophers who otherwise accept multilevel selection theory. Clades cannot reproduce, and reproduction is widely thought necessary for evolution by natural selection, especially of complex adaptations. Using microbial evolutionary processes as heuristics, I argue contrariwise, that (1) clade growth (proliferation of contained species) substitutes for clade reproduction in the evolution of complex adaptation, (2) clade-level properties favoring persistence – species richness, dispersal, divergence, and possibly intraclade cooperation – are not collapsible into species-level traits, (3) such properties (...) can be maintained by selection on clades, and (4) clade selection extends the explanatory power of the theory of evolution. (shrink)

As automating technologies are increasingly integrated into workplaces, one concern is that many of the human workers who remain will be relegated to more dull and less positively impactful work. This paper considers two rival theories of meaningful work that might be used to evaluate particular implementations of automation. The first is achievementism, which says that work that culminates in achievements to workers’ credit is especially meaningful; the other is the practice view, which says that work that takes the form (...) of an open-ended practice is especially meaningful. Of the two, the practice view is the better tool for assessing the future of meaningful work, because achievementism is explanatorily inadequate in two ways. Moreover, the practice view can explain why the most meaningful forms of work cannot be automated. A procedure can only be automated as long as the steps are defined, whereas, in such work, which steps to take is indefinitely open to redefinition. This reveals the real threat to meaningful work to be a political-economic one. The relevant ethical questions there have to do with how much creative control workers retain in crafting their own jobs, when those jobs involve meaningful work in collaboration with machines; and how to liberate workers from jobs that do not involve meaningful work, which should be left to machines anyway. (shrink)

This paper concerns Warren Quinn’s famous “The Puzzle of the Self-Torturer.” I argue that even if we accept his assumption that practical rationality is purely instrumental such that what he ought to do is simply a function of how the relevant options compare to each other in terms of satisfying his actual preferences that doesn’t mean that every explanation as to why he shouldn’t advance to the next level must appeal to the idea that so advancing would be suboptimal in (...) terms of the satisfaction of his actual preferences. Rather, we can admit that his advancing would always be optimal, but argue that advancing isn’t always what he ought to do given that advancing sometimes fails to meet some necessary condition for being what he ought to do. For instance, something can be what he ought to do only if it’s an option for him. What’s more, something can be what he ought to do only if it’s something that he can do without responding inappropriately to his reasons—or, so, I argue. Thus, the solution to the puzzle is, I argue, to realize that, in certain circumstances, advancing is not what the self-torturer ought to do given that he can do so only by responding inappropriately to his reasons. (shrink)

This study investigates all available literature related to critical thinking in business education in a survey of publications in the field produced from 1990-2019. It conducts a thematic analysis of 787 articles found in Web of Science and Google Scholar, including a specific focus on 55 highly-cited articles. The aim is to investigate the importance of critical thinking in business education, how it is conceptualised in business education research, the business contexts in which critical thinking is situated, and the key (...) and more marginal themes related to critical thinking outlined in the business and business education literature. The paper outlines six key areas and topics associated with those areas. It suggests future directions for further scholarly work in the area of critical thinking in business education. (shrink)

A remarkable event occurred at the December 3, 2004, meeting of the U. S. President’s Council on Bioethics. Council member William Hurlbut, a physician and Consulting Professor in the Program in Human Biology at Stanford University, formally unveiled a proposal that he claimed would solve the ethical problems surrounding the extraction of stem cells from human embryos. The proposal would involve the creation of genetically defective embryos that “never rise to the level of integrated organismal existence essential to be designated (...) human life with potential,” and therefore could be used as morally acceptable sources of stem cells for research and therapy. The aim of this essay is to show that Hurlbut’s proposal does not solve the ethical problems associated with human embryonic stem cell research. Two major reasons are presented. First, the proposal, which involves modification of a somatic cell nucleus, suffers from an ethical problem that is common to all types of human genetic engineering: since the procedure is not foolproof, there will be failures. In the case of the procedure Hurlbut proposes, some normal (albeit cloned) embryos will be produced. Second, the embryo engineered in the manner described is, at least in the early stages of its development, fully human despite its genetic defect. This essay also will show how a reasonable person might mistakenly view the proposal as legitimate if he or she makes the error of conflating genetic determinism with Aristotelian teleology. Finally, it will argue that ethical clarity can be achieved by seeing the embryo as a holistic entity possessing emergent properties that cannot simply be spelled out by genes. (shrink)

The articles included in this issue represent some of the most recent thinking in the area of critical thinking in higher education. While the emphasis is on work being done in the Australasian region, there are also papers from the USA and UK that demonstrate the international interest in advancing research in the area. -/- ‘Critical thinking’ in the guise of the study of logic and rhetoric has, of course, been around since the days of the ancient Greeks and the (...) early beginnings of universities. In a narrower sense, critical thinking has been central to higher education as a desirable attribute of graduates since at least the beginning of the twentieth century. The work of John Dewey, and others, emphasised the importance of ‘good habits of thinking’ as early as 1916. In 1945, the Harvard Committee placed emphasis on the importance of ‘thinking effectively’ as one of three desirable educational abilities in their General education in a free society. This was later endorsed in 1961 by the US-based Educational Policies Commission: ‘The purpose which runs through and strengthens all other educational purposes … is the development of the ability to think’ (Kennedy, Fisher, & Ennis, 1991, pp. 11–12). -/- In recent times, universities have made a point of emphasising the importance of critical thinking as a ‘generic skill’ that is central to most, if not all, subjects. There is not a university today (in Australia at least) that does not proudly proclaim that their graduates will – as a result of a degree program in their institution – learn to think critically. Further, there is rarely a subject taught that does not offer the opportunity to acquire skills in critical thinking. However, where is the evidence that we teach critical thinking in higher education? Disturbingly, despite our best intentions, it appears we may be teaching very little of it. (shrink)

First put forth in June 2005, the altered nuclear transfer-oocyte assisted reprogramming (ANT-OAR) proposal has been promoted as an ethically-acceptable alternative to the embryo-destructive methods now used to obtain embryonic stem cells. According to its proponents, the goal of ANT-OAR is to use the cloning process to create a pluripotent stem cell. This would be achieved through overexpression of the transcription factor Nanog (or a hypothetical substitute) both in the enucleated egg cell and in the somatic cell prior to transfer (...) of its nucleus. Although the ethical acceptability of ANT-OAR has been publicly debated, its scientific feasibility has not. This paper aims to help rectify this situation. It argues that ANT-OAR, as currently conceived, cannot realistically work. It presents evidence from the scientific literature showing that Nanog cannot single-handedly establish pluripotency in cells, but rather works together with a network of other transcription factors to maintain pluripotency. It argues that ANT-OAR is based on a flawed understanding of stem cell biology, and emphasizes that, in this debate about embryonic stem cells, scientists must strive to accurately and realistically assess the feasibility of the embryo research strategies they propose. (shrink)

In higher education, interdisciplinarity involves the design of subjects that offer the opportunity to experience ‘different ways of knowing’ from students’ core or preferred disciplines. Such an education is increasingly important in a global knowledge economy. Many universities have begun to introduce interdisciplinary studies or subjects to meet this perceived need. This chapter explores some of the issues inherent in moves towards interdisciplinary higher education. Definitional issues associated with the term ‘academic discipline’, as well as other terms, including ‘multidisciplinary’, ‘cross-disciplinary’, (...) ‘pluridisciplinarity’, ‘transdisciplinarity’ and ‘interdisciplinary’ are examined. A new nomenclature is introduced to assist in clarifying the subtle distinctions between the various positions. The chapter also outlines some of the pedagogical and epistemological considerations which are involved in any move from a conventional form of educational delivery to an interdisciplinary higher education, and recommends caution in any implementation of an interdisciplinary curriculum. (shrink)

Pekakak adalah salah satu tokoh yang memiliki pengetahuan mendalam dan perencanaan yang cermat. Saat fajar menyingsing, ia terlihat bertengger di atas pohon. Dengan kemampuan sempurna untuk mengontrol kecepatan penerbangan miliknya, seperti kapan harus memperlambat atau mempercepat, dia dapat dengan mudah menghitung cara optimal untuk menangkap ikan.

Some cognitive processes appear to have “phenomenal” properties that are directly revealed to the subject and not determined by physical properties. I suggest that the source of this appearance is the method by which our brain processes sensory information. The appearance is an illusion. Nonetheless, we are not mistaken when we judge that people sometimes fee lpain.