Evolutionary debunking arguments abound, but it is widely assumed that they do not arise for our perceptual beliefs about midsized objects, insofar as the adaptive value of our object beliefs cannot be explained without reference to the objects themselves. I argue that this is a mistake. Just as with moral beliefs, the adaptive value of our object beliefs can be explained without assuming that the beliefs are accurate. I then explore the prospects for other sorts of vindications of our object (...) beliefs—which involve “bootstrapping” from our experiences as of midsized objects—and I defend bootstrapping maneuvers against a variety of objections. Finally, I argue for an explanatory constraint on legitimate bootstrapping and show how some attempts to respond to debunking arguments run afoul of the constraint. (shrink)

The counterintuitive implications of law necessitarianism pose a far more serious threat than its proponents recognize. Law necessitarians are committed to scientific essentialism, the thesis that there are metaphysically necessary truths which can be known only a posteriori. The most frequently cited arguments for this position rely on modal intuitions. Rejection of intuition thus threatens to undermine it. I consider ways in which law necessitarians might try to defend scientific essentialism without invoking intuition. I then consider ways in which law (...) necessitarians who accept the general reliability of intuition might try to explain away the intuitions which conflict with their theory. (shrink)

Debunking arguments—also known as etiological arguments, genealogical arguments, access problems, isolation objec- tions, and reliability challenges—arise in philosophical debates about a diverse range of topics, including causation, chance, color, consciousness, epistemic reasons, free will, grounding, laws of nature, logic, mathematics, modality, morality, natural kinds, ordinary objects, religion, and time. What unifies the arguments is the transition from a premise about what does or doesn't explain why we have certain mental states to a negative assessment of their epistemic status. I examine (...) the common, underlying structure of the arguments and the different strategies for motivating and resisting the premises of debunking arguments. (shrink)

Précis for a book symposium, with contributions from Meg Wallace, Louis deRosset, and Chris Tillman and Joshua Spencer.

Moral debunking arguments are meant to show that, by realist lights, moral beliefs are not explained by moral facts, which in turn is meant to show that they lack some significant counterfactual connection to the moral facts (e.g., safety, sensitivity, reliability). The dominant, “minimalist” response to the arguments—sometimes defended under the heading of “third-factors” or “pre-established harmonies”—involves affirming that moral beliefs enjoy the relevant counterfactual connection while granting that these beliefs are not explained by the moral facts. We show that (...) the minimalist gambit rests on a controversial thesis about epistemic priority: that explanatory concessions derive their epistemic import from what they reveal about counterfactual connections. We then challenge this epistemic priority thesis, which undermines the minimalist response to debunking arguments (in ethics and elsewhere). (shrink)

Nihilism is the thesis that no composite objects exist. Some ontologists have advocated abandoning nihilism in favor of deep nihilism, the thesis that composites do not existO, where to existO is to be in the domain of the most fundamental quantifier. By shifting from an existential to an existentialO thesis, the deep nihilist seems to secure all the benefits of a composite-free ontology without running afoul of ordinary belief in the existence of composites. I argue that, while there are well-known (...) reasons for accepting nihilism, there appears to be no reason at all to accept deep nihilism. In particular, deep nihilism draws no support either from the usual arguments for nihilism or from considerations of parsimony. (shrink)

Sometimes, learning about the origins of a belief can make it irrational to continue to hold that belief—a phenomenon we call ‘genealogical defeat’. According to explanationist accounts, genealogical defeat occurs when one learns that there is no appropriate explanatory connection between one’s belief and the truth. Flatfooted versions of explanationism have been widely and rightly rejected on the grounds that they would disallow beliefs about the future and other inductively-formed beliefs. After motivating the need for some explanationist account, we raise (...) some problems for recent versions of explanationism. Learning from their failures, we then produce and defend a more resilient explanationism. (shrink)

Virtually everyone agrees that, even after having presented the arguments for their positions, proponents of revisionary philosophical theories are required to provide some sort of account of the conflict between their theories and what the folk believe. I examine various strategies for answering the challenge from folk belief. The examination proceeds as a case study, whose focus is eliminativism about ordinary material objects. I critically assess eliminativist attempts to explain folk belief by appeal to paraphrase, experience, and intuition.

A presentation of the Lewis-Sider argument from vagueness for unrestricted composition and possible responses.

Rose and Schaffer (forthcoming) argue that teleological thinking has a substantial influence on folk intuitions about composition. They take this to show (i) that we should not rely on folk intuitions about composition and (ii) that we therefore should not reject theories of composition on the basis of intuitions about composition. We cast doubt on the teleological interpretation of folk judgments about composition; we show how their debunking argument can be resisted, even on the assumption that folk intuitions have a (...) teleological source; and we argue that, even if folk intuitions about composition carry no weight, theories of composition can still be rejected on the basis of the intuitions of metaphysicians. (shrink)

Dry earth seems to its inhabitants (our intrinsic duplicates) just as earth seems to us, that is, it seems to them as though there are rivers and lakes and a clear, odorless liquid flowing from their faucets. But, in fact, this is an illusion; there is no such liquid anywhere on the planet. I address two objections to externalism concerning the nature of the concept that is expressed by the word 'water' in the mouths of the inhabitants of dry earth. (...) Gabriel Segal presents a dilemma for the externalist concerning the application conditions of the concept, and Paul Boghossian presents a dilemma for the externalist concerning the complexity of the concept. I show that, in both cases, the externalist may occupy the horn of his choice without departing from either the letter or spirit of externalism. (shrink)

I present two puzzles about the metaphysics of stores, restaurants, and other such establishments. I defend a solution to the puzzles, according to which establishments are not material objects and are not constituted by the buildings that they occupy.

You see a cherry and you experience it as red. A textbook explanation for why you have this sort of experience is going to cite such things as the cherry’s chemical surface properties and the distinctive mixture wavelengths of light it is disposed to reflect. What does not show up in this explanation is the redness of the cherry. Many allege that the availability of color-free explanations of color experience somehow calls into question our beliefs about the colors of objects (...) around us. We explore how such explanations are supposed to undermine color beliefs, and in particular whether evolutionary considerations have any special role to play. (shrink)

Words, languages, symphonies, fictional characters, games, and recipes are plausibly abstract artifacts— entities that have no spatial location and that are deliberately brought into existence as a result of creative acts. Many accept that composition is unrestricted: for every plurality of material objects, there is a material object that is the sum of those objects. These two views may seem entirely unrelated. I will argue that the most influential argument against restricted composition—the vagueness argument—doubles as an argument that there can (...) be no abstract artifacts. There is no way to resist the vagueness argument against abstract artifacts that does not also undermine the vagueness argument against restricted composition. (shrink)

Particularists in material-object metaphysics hold that our intuitive judgments about which kinds of things there are and are not are largely correct. One common argument against particularism is the argument from arbitrariness, which turns on the claim that there is no ontologically significant difference between certain of the familiar kinds that we intuitively judge to exist (snowballs, islands, statues, solar systems) and certain of the strange kinds that we intuitively judge not to exist (snowdiscalls, incars, gollyswoggles, the fusion of the (...) my nose and the Eiffel Tower). Particularists frequently respond by conceding that there is no ontologically significant difference and embracing some sort of deflationary metaontology (relativism, constructivism, quantifier variance). I show -- by identifying ontologically significant differences -- that the argument can be resisted without retreating to any sort of deflationary metaontology. (shrink)

This is a contribution to a symposium on Amie Thomasson’s Ontology Made Easy (2015). Thomasson defends two deflationary theses: that philosophical questions about the existence of numbers, tables, properties, and other disputed entities can all easily be answered, and that there is something wrong with prolonged debates about whether such objects exist. I argue that the first thesis (properly understood) does not by itself entail the second. Rather, the case for deflationary metaontology rests largely on a controversial doctrine about the (...) possible meanings of ‘object’. I challenge Thomasson's argument for that doctrine, and I make a positive case for the availability of the contested, unrestricted use of ‘object’. (shrink)

When some objects are the parts of another object, they compose that object and that object is composite. This article is intended as an introduction to the central questions about composition and a highly selective overview of various answers to those questions. In §1, we review some formal features of parthood that are important for understanding the nature of composition. In §2, we consider some answers to the question: which pluralities of objects together compose something? As we will see, the (...) dominant answers are all of them and none of them. In §§3-4, we examine one of the main arguments that has driven philosophers to these extreme answers: the argument from vagueness. In §5, we turn to the question of whether composition is unique: is it sometimes the case that some things compose more than one thing? Finally, in §6, we turn from the question of which composites exist to the question of which composites exist fundamentally. (shrink)

Philosophers have appealed to a wide variety of different factors in providing a metaphysics of race: appearance, ancestry, systems of oppression, shared ways of life, and so-called “racial essences”. I distinguish four importantly different questions about racial groups that one may be answering in appealing these factors. I then show that marking these distinctions proves quite fruitful, revealing ways of strengthening existing arguments for the non-existence of racial groups, new avenues for addressing challenges to biological and constructionist accounts of race, (...) and a range of hybrid positions that have been largely overlooked in the literature. (shrink)

A symposium on my *Objects: Nothing Out of the Ordinary* (2015). In response to Wallace, I attempt to clarify the dialectical and epistemic role that my arguments from counterexamples were meant to play, I provide a limited defense of the comparison to the Gettier examples, and I embrace the comparison to Moorean anti-skeptical arguments. In response to deRosset, I provide a clearer formulation of conservatism, explain how a conservative should think about the interaction between intuition and science, and discuss what (...) conservatives should say about scattered territories, clonal colonies, and arbitrary systems. In response to Tillman and Spencer, I fortify my original presentation of the debunking arguments by clarifying why, even while trees (if they exist) are paradigmatically causal, conservatives are meant to be rationally obstructed from believing that it is trees that are causing our tree beliefs. (shrink)

I defend an interpretation of Locke’s remarks on substratum according to which substrata not only have sensible qualities but are just familiar things and stuffs: horses, stones, gold, wax, and snow. The supporting relation that holds between substrata and the qualities that they support is simply the familiar relation of having, or instantiating, which holds between a particular substance and its qualities. I address the obvious objection to the interpretation -- namely, that it cannot be reconciled with Locke’s claim that (...) the idea substratum is an obscure, confused idea of we know not what -- and I identify numerous textual parallels between Locke's discussions of substrata and particular substances which strongly support the deflationary interpretation. (shrink)

According to principles of modal security, evidence undermines a belief only when it calls into question certain purportedly important modal connections between one’s beliefs and the truth (e.g., safety or sensitivity). Justin Clarke-Doane and Dan Baras have advanced such principles with the aim of blocking evolutionary moral debunking arguments. We examine a variety of different principles of modal security, showing that some of these are too strong, failing to accommodate clear cases of undermining, while others are too weak, failing to (...) do their advertised work of blocking evolutionary moral debunking arguments. If there is a security principle that slips between the horns of this dilemma—one that is both viable and debunker-blocking—it remains to be formulated. (shrink)

Many of those who accept the universalist thesis that mereological composition is unrestricted also maintain that the folk typically restrict their quantifiers in such a way as to exclude strange fusions when they say things that appear to conflict with universalism. Despite its prima facie implausibility, there are powerful arguments for universalism. By contrast, there is remarkably little evidence for the thesis that strange fusions are excluded from the ordinary domain of quantification. Furthermore, this reconciliatory strategy seems hopeless when applied (...) to the more fundamental conflict between universalism and the intuitions that tell against it. (shrink)

There’s the question of what there is, and then there’s the question of what ultimately exists. Many contend that, once we have this distinction clearly in mind, we can see that there is no sensible debate to be had about whether there are such things as properties or tables or numbers, and that the only ontological question worth debating is whether such things are ultimate (in one or another sense). I argue that this is a mistake. Taking debates about ordinary (...) objects as a case study, I show that the arguments that animate these debates bear directly on the question of which objects there are and cannot plausibly be recast as arguments about what’s ultimate. I then address the objection that, because they are easy answerable, questions about what there is cannot be a proper subject of ontological debate. (shrink)

Our aim here is to explore the prospects of a relativist response to moral debunking arguments. We begin by clarifying the relativist thesis under consideration, and we explain why relativists seem well-positioned to resist the arguments in a way that avoids the drawbacks of existing responses. We then show that appearances are deceiving. At bottom, the relativist response is no less question-begging than standard realist responses, and – when we turn our attention to the strongest formulation of the debunking argument (...) – the virtues of relativism turn out to be vices. (shrink)

I examine Amie Thomasson’s account of the metaphysics of mountains and their boundaries, from her “Geographic Objects and the Science of Geography.” I begin by laying out a puzzle about mountains that generates some pressure towards accepting that we are somehow responsible for their having the boundaries that they do. As a foil for Thomasson’s own account, I present two competing theories of geographic objects—one on which they are thoroughly mind-dependent, and one on which they are thoroughly mind-independent—neither of which (...) yields a fully satisfying solution to the puzzle. I then turn to Thomasson’s intriguing suggestion that, although the geographic objects themselves are mind-independent, the boundaries of those objects are not. Finally, I examine whether Thomasson’s account is equipped to solve the puzzle, and I explore how her account interacts with her plenitudinous ontology. (shrink)

Kripke maintains that one who stipulatively introduces the term ' one meter' as a rigid designator for the length of a certain stick s at time t is in a position to know a priori that if s exists at t then the length of s at t is one meter. Some (e.g., Soames 2003) have objected to this alleged instance of the contingent a priori on the grounds that the stipulator's knowledge would have to be based in part on (...) substantive metalinguistic knowledge. I examine Soames's argument for the a posteriority of the relevant metalinguistic knowledge, and I argue that its main premise is false. (shrink)

Textual entailment is a relationship that obtains between fragments of text when one fragment in some sense implies the other fragment. The automation of textual entailment recognition supports a wide variety of text-based tasks, including information retrieval, information extraction, question answering, text summarization, and machine translation. Much ingenuity has been devoted to developing algorithms for identifying textual entailments, but relatively little to saying what textual entailment actually is. This article is a review of the logical and philosophical issues involved in (...) providing an adequate definition of textual entailment. We show that many natural definitions of textual entailment are refuted by counterexamples, including the most widely cited definition of Dagan et al. We then articulate and defend the following revised definition: T textually entails H = df typically, a human reading T would be justified in inferring the proposition expressed by H from the proposition expressed by T. We also show that textual entailment is context-sensitive, nontransitive, and nonmonotonic. (shrink)

Learning from Arguments advances accessible versions of key philosophical arguments, in a form that students can emulate in their own writing, and with the primary aim of cultivating an understanding of the dynamics of philosophical argumentation. -/- The book contains ten core chapters, covering the problem of evil, Pascal’s wager, personal identity, the irrationality of fearing death, free will and determinism, Cartesian skepticism, the problem of induction, the problem of political authority, the violinist argument, the future-like-ours argument, the ethics of (...) eating meat, utilitarianism (both act and rule), and the trolley problem. Additionally, there is an introductory chapter explaining what arguments are and surveying some common argumentative strategies, an appendix on logic explaining the mechanics and varieties of valid arguments, and an appendix providing detailed advice for writing philosophy papers. -/- Each of the ten core chapters offers a sustained argument for some controversial thesis, specifically written for an audience of beginners. The aim is to introduce newcomers to the dynamics of philosophical argumentation, using some of the arguments standardly covered in an introductory philosophy course, but without the additional hurdles one encounters when reading the primary sources of the arguments: challenging writing, specialized jargon, and references to unfamiliar books, philosophers, or schools of thought. (shrink)

An annotated bibliography of important works on material constitution.

A review of Jody Azzouni's "Ontology without Borders". Azzouni defends "ontological projectivism", a variety of ontological nihilism according to which "ontological borders" are not "worldly". I raise some questions about the view and about his master argument for it.

In Form, Matter, Substance, Kathrin Koslicki articulates and defends her preferred brand of hylomorphism, weighing in on how we should conceive of the matter and the form of such compounds, and on how they can qualify as fundamental “substances” despite being ontologically dependent on their components. I review Koslicki’s principal claims and conclusions (§1), and then raise some concerns about her master argument for “individual forms” (§2) and her criticism of standard essentialist accounts of artifacts (§3).

Conceptualism is the thesis that, for any perceptual experience E, (i) E has a Fregean proposition as its content and (ii) a subject of E must possess a concept for each item represented by E. We advance a framework within which conceptualism may be defended against its most serious objections (e.g., Richard Heck's argument from nonveridical experience). The framework is of independent interest for the philosophy of mind and epistemology given its implications for debates regarding transparency, relationalism and representationalism, demonstrative (...) thought, phenomenal character, and the speckled hen objection to modest foundationalism. (shrink)

Abstract There are at least eight good reasons practicing historians should concern themselves with counterfactual claims. Furthermore, four of these reasons do not even require that we are able to tell which historical counterfactuals are true and which are false. This paper defends the claim that these reasons to be concerned with counterfactuals are good ones, and discusses how each can contribute to the practice of history. Content Type Journal Article Pages 1-19 DOI 10.1007/s11098-011-9817-z Authors Daniel Nolan, School of (...) Philosophy, Australian National University, 0200 Canberra, Australia Journal Philosophical Studies Online ISSN 1573-0883 Print ISSN 0031-8116. (shrink)

Wie ist es wohl, eine Fledermaus zu sein? Wäre ein rein physikalisches Duplikat von mir nur ein empfindungsloser Zombie? Muss man sich seinem Schicksal ergeben, wenn man sich unfreiwillig als lebensnotwendige Blutwaschanlage eines weltberühmten Violinisten wieder findet? Kann man sich wünschen, der König von China zu sein? Bin ich vielleicht nur ein Gehirn in einem Tank mit Nährflüssigkeit, das die Welt von einer Computersimulation vorgegaukelt bekommt? Worauf beziehen sich die Menschen auf der Zwillingserde mit ihrem Wort 'Wasser', wenn es bei (...) ihnen gar kein H2O gibt? -/- Diese und weitere seltsame Fragen sind das tägliche Brot vieler professioneller Philosophen. Die abstrusen Umstände, die dabei geschildert werden, nennt man "Gedankenexperimente". -/- Was soll die Erörterung dieser Szenarien, die sich so weit von unserem alltäglichen Leben, z.T. außerhalb der Grenzen unserer Wirklichkeit abspielen? Welche Rolle spielen diese "Gedankenexperimente" in der philosophischen Methodologie? Ist diese Rolle überhaupt berechtigt? -/- Das vorliegende Buch gibt Antworten auf diese Fragen. Es stellt sich heraus, dass diese seltsamen Gedankenexperimente nicht nur berechtigte, sondern überaus wichtige Instrumente philosophischen Forschens darstellen. (shrink)

Článek se zabývá vybranými aspekty dvou známých publikací o mnohosti světů a mimozemském životě, které vyšly na konci 17. století. Jedná se o Entretiens sur la pluralité des mondes Bernarda de Fontenelle a Cosmotheoros Christiaana Huygense. V první části se článek soustředí především na to, jak oba autoři chápou postavení člověka v obydleném a neohraničeném univerzu. Fontenelle a Huygens poskytují ve svých textech přesvědčivé vyvrácení často opakované představy, že idea neohraničeného vesmíru probouzela v novověkých lidech hrůzu a obavy. Ve skutečnosti (...) pro ně neohraničený vesmír znamenal oslavu rozumu, který se dokáže vymanit z geocentrické pověry a antropocentrismu. Současně se v protoosvícenském duchu jednalo i o oslavu vesmírné všudypřítomnosti rozumu. Ve druhé části se článek zabývá tzv. kognitivními vášněmi: zejména strachem, úžasem a zvědavostí. Analýza děl Huygense a Fontenella potvrzuje některé poznatky Lorraine Dastonové a prohlubuje je. Ukazuje se, že na konci 17. století strach i obdiv byly již jednoznačně chápány jako projev nevědomosti a zaostalosti, ačkoliv dříve byly spojovány se zbožností a počátkem filosofování. Proti tomu dříve odsuzovaná zvědavost se stala legitimní, ba dokonce žádoucí vlastností opravdového badatele. (shrink)

Názory na historickou identitu Laoziho a na vznik a výklad Dao De Jingu se v průběhu dvacátého století silně rozrůznily. V tomto článku nejprve stručně představuji tradiční a modifikovaně-tradiční náhled na Laoziho a Dao De Jing. Poté se obšírněji věnuji genesi taoismu podle Russella Kirklanda. Tento americký badatel ve své knize Taoism: The Enduring Tradition (2004) syntetickým způsobem předkládá výsledky mnoha specializovaných studií, vedených historicko-kritickou metodou známou např. z biblické hermeneutiky. Kirkland hájí mj. následující čtyři teze: (1) Laozi je fiktivní (...) osoba, (2) Dao De Jing je výsledkem komplexního redakčního procesu, (3) Dao De Jing je hromada přísloví, nikoli dílo jednotné vize, (4) taoismus jakožto identifikovatelné hnutí vznikl až v 5. stol. n.l. Přes výhrady, které vůči Kirklandovým tezím vyjádřuji v tomto svém článku, je třeba jeho knihu považovat za zásadně přínosnou výzvu pro všechny taoistické badatele. (shrink)

“Gecenin bir yarısı kalktığınızı düşünün; bedeniniz yatağın ayakları arasında tam olarak ne kadar aralık olduğunu ve ne yapması gerektiğini bilir. Bir bakıma, etrafınızdaki mekân sizinle konuşur ve incelikle kurulmuş ritim oyunları arasına yerleştirir sizi. Mekânı hareket, ses ve doku ritimleriyle özümsediğimiz —etrafımızdakilerle yankılandığımız— her gün dolu dolu yaşanan bir olaydır bu. Mekân ve zaman bedende birleşir. Bu derin beden bilinci tam da yerleşmenin tanımıdır. Bachelard mimarinin Öklidci geometriye dayanarak anlaşılmasından kurtarıp mekânın yaratıcı poetikasına ulaştırdı bizi.” -/- Gaston Bachelard’ın hayranlık (...) uyandıran mekân çalışmalarını farklı disiplinlerle birlikte kat etmeyi amaçlayan bu kitap, okurunu hem Bachelard’la hem de onun felsefi, edebi, mimari, tasarım yorumlarıyla buluşturuyor. Farklı disiplinlerin “mekân” fikrinden hareketle aslında sadece mimari için değil ilgili her disiplin için sorulması gereken soruyu gündeme getiriyor: “Mimarlar neden Bachelard okur?” Elinizdeki derleme barındırdığı metin ve görsel çeşitliliğiyle mekânların ritmini bulmaya çalışıyor. Mimari, felsefe ve edebiyat meraklısı okurların keyifle peşine düşeceği bir serüven sunduğumuzu düşünüyoruz. (shrink)

Transandantal Estetik, her ne kadar Kant’ın eleştirel felsefesi için oldukça önemli görünse de Cassirer ve Guyer gibi bazı yorumcular tarafından başarısız görülmüştür. Cassirer’e göre Transandantal Estetikteki argümanlar savunulamaz ve Kant’ın eleştiri öncesi dönemine ait bir kalıntı olarak görülmelidir, öyle ki bu bölümdeki argümanlar Kant’ın esas ve olgun öğretisiyle uyumsuzdur. Guyer’e göre de Metafiziksel Açımlama başarısızdır; bu kısımdaki argümanların hiçbiri Kant’ın savunmak istediği sonucu türetmek bakımından işe yaramaz. Kant’ın savunmak istediği sonuç şudur: zaman ve mekânın kaynağı insan zihnidir, dolayısıyla kendinde (...) şeyler zaman ve mekândan münezzehtir; gene de zaman ve mekân empirik olarak gerçektir, yani bütün empirik var olanlar veya görünüşler açısından gerçek veya geçerlidir. Bu makalede ise Transandantal Estetiğin başarılı bir pozisyonu savunduğu iddia edilmektedir. Buna göre Kant Metafiziksel Açımlamada zaman ve mekânın a priori görüler ve duyarlığın saf formları olduğunu tanıtlamıştır; öyleyse bunlar insan zihni tarafından kaynaklanmaktadır. Ayrıca Kant zamanın ve mekânın transandantal olarak gerçek olduğunu savunan Newton’un görüşü ile bunların empirik olarak ideal olduğunu savunan Leibniz’in görüşünü başarıyla çürütmüştür; dolayısıyla elimizde kalan tek savunulabilir görüş bunların transandantal olarak ideal empirik olarak gerçek olduğudur. Ayrıca bu makalede Guyer’in Metafizik Açımlama yerine Transandantal Açımlamaya yatırım yapıp onu yeniden inşa eden “geometriden hareketle argüman”ının stratejisi eleştirilmiştir. Guyer’a göre Kant Öklidyen geometrinin de re zorunluluğunu savunmuş, buradan ise kendinde şeylerin zamansız ve mekânsız olduğu önermesini türetmiştir. Bu makalede Guyer’in bu alternatif stratejisinin çalışmadığı gösterilmektedir. Guyer’in iddia ettiğinin aksine, Kant geometrinin apodeiktikliğinden bahsederken, göz önünde bulundurduğu şey geometrik nesneler değil önermelerdir. (shrink)

In Objects: Nothing Out of the Ordinary, Daniel Z. Korman defends a view he calls conservatism. Conservatives hold that there are ordinary objects, but no extraordinary objects. But Korman never explicitly characterizes what would qualify an object as ordinary in the relevant sense. We have some paradigm cases of ordinary objects, including tables, dogs, and trees; and we have some paradigm cases of extraordinary objects of sorts familiar from the philosophical literature. Here I attempt to fill this gap, surveying (...) a number of attempts to characterize the commitments of conservatism. All fail. In particular, no specification of what it takes for an object to be ordinary is both plausible and consistent with the conservative verdicts on the paradigms. I argue that this is no coincidence, since it turns out to be implausible in light of the results of settled science to deny the existence of one of Korman's paradigms of an extraordinary object. The upshot is that plausibility requires being a little more liberal than conservatism seems to allow. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Reviewed by:Nietzsche on Morality and the Affirmation of Life ed. by Daniel CameJames A. MollisonDaniel Came, ed., Nietzsche on Morality and the Affirmation of Life Oxford: Oxford University Press, 2022. 220 pp. isbn: 978-0-198-72889-4. Hardback, $70.00Daniel Came's most recent edited collection features original essays from leading figures in the field. As most of its chapters are well-written and well-argued, it will interest Nietzsche scholars generally. It's difficult to (...) narrow the volume's intended audience much further than this, however. The source of this difficulty is not merely titular, though one wonders what aspects of Nietzsche's philosophy could not plausibly be yoked under the dual headings of "morality" and "life affirmation." Rather, the difficulty stems from a shortcoming of Nietzsche's. As Came puts the point in his introduction, "Nietzsche is greatly more forthcoming in his diagnosis of the life-denying nature of morality than he is about what should replace morality and in particular the type of life-affirming attitude which might then ensue" (7). The underdeveloped character of Nietzsche's positive [End Page 110] pronouncements about life affirmation leaves many questions unanswered, the most basic of which might be, "What exactly is it to affirm life?" (7). This collection admirably attempts to tackle such questions head-on by foregrounding Nietzsche's "practical-existential concern with the value of existence" (4)—even if, in resisting the temptation to delve ever deeper into the complexities of Nietzsche's critical enterprise, this approach risks leaving some specialist concerns aside.In light of the inchoate nature of Nietzsche's remedy for life denial, a volume taking life affirmation as its starting point can be forgiven if its contributions are somewhat scattered. Four chapters in this collection—authored by Gemes, Hassan, Huddleston, and Janaway—identify distinct obstacles to Nietzsche's project of life affirmation and explain how Nietzsche might overcome them. Three others—written by Came, Stern, and Kanterian—overlap in arguing that Nietzsche's notion of life affirmation is deeply confused at best and fatally flawed at worst. Two remaining chapters, by Reginster and Clark, are functionally close readings of GM. Below, I discuss the standout essays by Gemes, Came, Huddleston, and Stern, which straightforwardly interact with one another. I then comment on the volume's remaining essays.In his chapter, Gemes suggests that Nietzsche's concern with nihilism emerges after HH, whereas his earlier works express a Romantic preoccupation with cultural renewal. While Reginster analyzes nihilism as a cognitive state of disorientation or despair (The Affirmation of Life [Cambridge, MA: Harvard University Press, 2006]) and Pippin analyzes nihilism as a waning of erotic desire (Nietzsche, Psychology, and First Philosophy [Chicago: University of Chicago Press, 2010]), Gemes contends that these forms of nihilism are downstream from a more fundamental condition of affective nihilism that becomes fully manifest with the advent of Christian morality. (Kaitlyn Creasy's work on affective nihilism goes unmentioned.) Gemes then rightly observes that nihilism does not merely subtend overt expressions of life denial, as Nietzsche also "characterizes the need to ask reflective questions about the value of existence as a pathological symptom" of nihilism (29, emphasis added; see also GS P:2; TI "Socrates" 2; TI "Morality" 5). This presents a problem for Nietzsche's life-affirming ambitions. For, even if the ancient Greeks and GM's nobles can accomplish "naïve affirmation," which is "more an affective state than a consciously avowed cognitive belief" (28–29), it is unclear whether we late moderns can do the same. Moreover, Nietzsche's [End Page 111] challenge of affirming the eternal recurrence (GS 341) seems to require the sort of reflective, cognitive assessment of life that Nietzsche diagnoses as nihilistic. I would have liked for Gemes to have examined Nietzsche's indictment of judgments about life in more detail, as this seems crucial for delimiting Nietzsche's project of life affirmation. In any case, Gemes concludes by suggesting that Z might strive to incite "deep poetic inspiration […] among those who [can] hear rightly" (35), thereby helping these select few overcome affective nihilism. This might be Nietzsche's best strategy for facilitating life affirmation.Came is less confident... (shrink)

Praktykowanie teorii. Koncepty wczesnych prac Daniela Libeskinda jako wzorce realnej architektury Treści wczesnych prac Libeskinda, w tym zwłaszcza idee zawarte w cyklach rysunków pod nazwą Micromegas: The Architecture of End Space (1979) i Chamber Works: Architectural Meditations on the Themes from Heraclitus (1983) oraz trzy maszyny określone jako Three Lessons in Architecture (1985) w decydujący sposób wpłynęły na wszystkie późniejsze realizacje architekta. Prace te w dużym zakresie zmieniły zasady oddzielania teorii od praktyki budowlanej, w tym tak- że odgraniczania architektury od (...) literatury czy filozofii. Już Micromegas były polemiką z traktowaniem rysunku architektonicznego wyłącznie jako utylitarnego narzędzia w procesie stwarzania budowli i postawiły na uczynienie z tej techniki pełnoprawnej postaci realnej architektury. Chamber Works w jeszcze większym stopniu niż prace z serii Micromegas akcentowały samodzielność rysunku i jego odrębność od wszelkiej rzeczywistości czy zewnętrznych źródeł treści. Maszyny połączone w Three Lessons in Architecture streszczały dokonania dawnych epok historii sztuki budowania. Reading Machine opowiadała o rzemieślniczych początkach, Memory Machine o intelektualizmie okresu nowożytnego, Writing Machine zaś o współczesnym okresie mechanizacji pamięci i kreacji. Zadaniem maszyn była metafizyczna refleksja nad głównymi założeniami i mitami architektury, a zarazem przeniesienie tej refleksji na poziom doświadczenia zmysłowego. W berlińskim Jüdisches Museum wymyślone liternictwo architektoniczne połączyło się z narracją na temat zagłady żydowskich mieszkańców miasta. Libeskind wykreował nie tyle budowlę,ile literacką relację o zbrodni przełamującej historię ludzkość. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

According to Object-Oriented Ontology, matter does not exist. Here I will challenge that idea, by advancing some arguments that aim to establish that mat-ter can be conceptualized both as a sensual object as well as a real object. I will also argue that matter is not fictional, and that the word “matter” can be under-stood as a term that is grammatically singular but referentially plural. This being so, matter itself is a plurality of things, each of which has some kind (...) and quantity of energy. (shrink)

Bu yazıda Fransız Devrimi'nin Eylül 1793’ten Temmuz 1794’e kadar süren Terör Dönemi ve devrimin önderlerinden Robespierre’in bu dönemdeki rolü incelenmektedir. Bu amaçla öncelikle Terör Dönemi’nde neler yaşandığından kısaca söz edilecek, sonrasında ise Robespierre kendini nasıl bu dönemin merkezinde bulduğu araştırılacaktır. Son olarak Robepierre’in terör tartışmalarında gündeme getirdiği “erdemli terör” kavramının ne anlama geldiği tartışılacaktır.

Ateistlerin teizmi reddetme gerekçeleri, genellikle kötülük sorununun teizme karşı en güçlü argüman olduğunu iddia etmelerinde yatmaktadır. Nitekim ateizme göre teizm, bu soruna başarılı bir şekilde cevap verememektedir. Bununla birlikte kötülük sorununun sadece teistler için bir problem olmadığı iddia edilebilir. Bizde bu makale içerisinde bu savdan yola çıkarak, yakın dönemde Yujin Nagasawa’nın geliştirdiği “sistematik kötülüğün varoluşsal sorunu” açısından bu iddiayı ele almaya çalıştık. Bu sorun, başlangıçta, yalnızca dünyadaki belirli olayların veya belirli olay türlerinin kötü olduğunu değil, aynı zamanda insan varoluşunun dayandığı (...) tüm biyolojik sistemlerin kötü olduğunu göstererek, teizm için bir meydan okuma yaratmaktadır. Ancak hem teistlerin hem de ateistlerin tipik olarak dünyanın genel olarak iyi olduğunu ve içinde yaşamaktan mutlu ve minnettar olmamız gerektiğini onaylayan varoluşsal iyimserliği benimsedikleri düşünüldüğünde, kötülüğün bu versiyonu, teizm için olduğu kadar, ateizm içinde bir problem olmaktadır. Makale içerisinde sorunun bu versiyonuna yanıt verirken ateizmin teizme kıyasla önemli bir dezavantajla karşı karşıya kalması nedeniyle, bunun ateizme karşı güçlü bir argüman olabileceğini iddia ediyoruz. (shrink)

Felsefe Optiğinden Aşkın Renkleri kitabı Senail Özkan’ın bir takdim yazısı, giriş ve yedi bölümden oluşmaktadır. Kitapta kaynakçaya yer verilmemiştir. Halilov, kitabın giriş kısmında ‘aşk’ın ne olduğunu ve hangi ilim dalı tarafından ele alınması gerektiğini açıklamıştır. Ona göre aşk insanın manevi âleminin en derin katmanlarında ortaya çıktığı için temel itibariyle bilinçdışı alana aittir. İlim onu irdeleyemez, aşk, ilim için muğlak bir alandır ve mantıki düzlemde değerlendirilmesi oldukça zordur. İlim açısından incelenemediği için bu işi felsefe ve şiir üstlenmektedir.(s.16, s. 55) Şiir ve (...) aşk ilişkisine değinen Halilov, şiirin aşk ile büyük bir ilgisi olduğunu Doğu’da ve Batı’da aşk konusunun şiir sanatının kapsamı içinde değerlendirildiğini söyler. Doğu’da Nizami, İbn Arabi, Mevlana, Fuzuli, İkbal ve Cavid’e kadar Doğu şairlerinin aşk konusunu ele aldığı ve bununla ilgili eserler verdiğini ekler. Halilov’a göre Doğu’da aşk, ‘ilahi nitelikte’ ele alınmaktadır. Bütün kitap boyunca ‘ilahi aşk’ meselesi üzerinde duran Halilov bazen bu görüşü savunmuş bazen de tutarsız ve gerçek hayattan uzak olduğunu anlatmaya çalışmıştır. Ona göre aşk, ilahi olmaktan ziyade ferdi, bireysel veya insanidir. Aşk, ‘yerle gök arasında’ olması gerekmektedir. Bu açıdan Halilov aşkı, rasyonel bir düzlemde alan Batı öğretisini tercih ettiğini söylemektedir.(s.18) Fakat kitabına baktığımızda aslında Halilov’un bazı gerekçeler nedeniyle bu konuda biraz tereddütte kaldığını göreceğiz. (s.25). (shrink)

Kant’ın (ö.1804) felsefesi eklektik bir felsefedir ve Aydınlanma felsefesinin devamı niteliğindedir. Aydınlanma felsefesine benzer şekilde felsefesinin temeli akıldır ve aklın sınırları ve kullanımı hakkında fikirler ileri sürmüştür. Kant, dini ele alırken Tanrı’nın varlığının saf akılla ispatlanamayacağı sonucuna varmıştır. Çünkü akılla yapılan ispatlarda Tanrı’nın varlığına getirilen deliller kadar yokluğuna da eşit derecede deliller getirilebilir. O nedenle Tanrı’nın varlığının ispatında saf aklın değil pratik aklın önemli olduğunu ve ahlâksal yasaların bizi Tanrı’nın varlığına götüreceğini ileri sürer. Bu görüşünü desteklemek için eserlerinde teistik (...) delillerin akla uygun olmadığını ve akılla bilinemeyeceğini ispatlamaya çalışmıştır. Ona göre ontolojik, kozmolojik, teleolojik.. vb. teistik delillerin işlevi zihni tanrıbilim için hazırlamaktan ibarettir. Fakat tek başına Tanrı’nın varlığını ispat etmekten uzaktır. Ontolojik delili Tanrı’nın varlığının ispatı ile ilgili belli bir felsefi delilin adı olarak kullanan ilk kişi 18.yy. filozoflarından Christian Wolff’tur (ö.1754). Ontolojik delil, diğer deliler gibi ‘olgulara dayalı’ değildir. Bu delil tamamen kavramsal ve a priori önermelere dayanır. Delil, Tanrı’nın doğrudan doğruya ve hiçbir vasıtaya gerek kalmadan bilineceği üzerine kurgulanmıştır. Tanrı’nın mükemmelliği, ‘Tanrı vardır’ önermesinin sadece düşünsel bir önerme mi yoksa dış varlığa karşılık gelen bir önerme mi olduğu, Tanrı’nın varlığının zorunluluğu meselesi ontolojik delil içinde tartışılan konulardır. Ontolojik delilde ‘Tanrı vardır’ önermesi a priori ve analitik bir önerme olarak kabul edilmektedir. Analitik önermeler ise Tanrı’nın varlığının zorunluluğunu gösterir. Kant’ın eleştirisine göre a priori kavramlar yoluyla her şeyi olanaklı düşünebiliriz ve bunun için zihnimizde herhangi bir sınırlama olamaz. Tanrı ve zorunlu varlık kavramlarını zihnimizde düşündüğümüz gibi Anka Kuşu, Kaf dağı, Pamuk Prenses..vb. kavramların da var olduğu düşünülebilir ve bizim düşünmemiz bunları zorunlu yapmaz, tıpkı Tanrı’yı düşündüğümüzde Tanrı’yı zorunlu var kılmadığı gibi. Bu bildiride Kant’ın düşüncesi ortaya konulduktan sonra onun düşüncesindeki tutarlılık ve tutarsızlıklara değinilecektir. Anka Kuşu, Kaf Dağı, Pamuk Prenses ..vb. gibi hayali kavramlarla Tanrı kıyaslanabilir mi? Biz hayali varlıkları zihnimizde oluştururken yine duyu verilerinden yararlanır ve dış dünyada gözlemlediğimiz canlılara benzer ‘hayali varlıklar’ üretiriz. Dış dünyada, kuş, dağ ve prenses vardır. Bizim tek yaptığımız bunu hayali adlar takmaktır. Fakat Tanrı söz konusu olduğunda dış dünyada gözlem yaparak bir Tanrı’ya şahit olmayız ve bu şahit olduğumuz Tanrı’ya benzer bir Tanrı’yı hayal ederek zihnimizde hayali bir varlık oluşturmayız. Tam tersine Tanrı kavramını zihnimizde oluştururken hiçbir şeye benzemeyen, sebebi olmayan, her şeyi varlığa getiren, mükemmel bir varlık çıkarımını akıl ve mantığımızın bizi götürdüğü sonuçla ortaya koyarız. Çünkü insan olarak biz birbirimize benzeriz, bizim bir sebebimiz vardır, hiçbir şey yaratamayız ve mükemmel değilizdir. Ve evrenin sonsuzluğu, yıldızlar, gezegenler, insanın biyolojik yapısı, matematiksel düzen bizi zorunlu olarak ‘sebebi olmayan mükemmel bir sebep’ aramaya iter. Ve Ontolojik Delil ortaya çıkar. Bu bakımdan Kant’ın eleştirisini kabul etmek mümkün değildir. (shrink)

Bu kitapta, Ebû İshâk es-Saffâr’ın (öl. 534/1139) kelâmî görüşleri, Telḫîṣü’l-edille li-ḳavâʿidi’t-tevḥîd adlı eserinde Allah’ın isimlerinin anlamlarını açıklarken yaptığı yorumlar çerçevesinde ele alınmaktadır. Ebû İshâk es-Saffâr, 6./12. yüzyıl Hanefî-Mâtürîdî âlimlerinden biridir. Kelâma dair Telḫîṣü’l-edille eserinde esmâ-i hüsnâ konusuna ayrıntılı olarak yer vermektedir. İki cilt hâlinde yayımlanan bu eserin yaklaşık üçte birlik bir kısmını esmâ-i hüsnâ konusu oluşturmaktadır. Bu kısım incelendiğinde, Saffâr’ın Allah’ın varlığı, birliği ve sıfatları ile ilgili konular başta olmak üzere pek çok konuyu 175 esmâ-i hüsnâya dayanarak izah ettiği görülmektedir. (...) O, esmâ-i hüsnâ bölümünde yer vermediği bazı isimlere ise müstakil başlıklar altında değinmektedir. Örneğin el-Mütekkelim ismi kelâm sıfatını bağlamında ve halku’l-Kur’ân ile icâz’ul-Kur’ân gibi konularla ilişkili bir şekilde ele almaktadır. Bu isimler de listeye dahil edildiğinde sayı 178’e ulaşmaktadır. Bu durumda eserin yarısını esmâ-i hüsnâ konusu teşkil etmektedir. -/- Saffâr, esmâ-i hüsnâ bölümünde alfabetik bir sıra içerisinde ele aldığı ilâhî isimleri öncelikle lugavî (semantik) yönden izah etmektedir. Sonrasında ise değerlendirdiği ilahî ismi, bir kelâm konusu ile bağlantı kurarak kelâmî perspektifle açıklamaktadır Esmâ-i hüsnâ temelinde ele alınan konuların hilâfet meselesi hariç diğer kelâm bahislerini kapsadığı görülmektedir. Saffâr öncesi Hanefî-Mâtürîdî kelâm literatürü içinde esmâ-i hüsnânın bu kadar kapsamlı ele alındığı başka bir eser bilinmemektedir. -/- Bu kitap; üç ana bölümden oluşmaktadır. “Metodolojik Çerçeve” başlıklı giriş bölümünde çalışmanın konusu, önemi, amacı, yöntemi ve kaynakları hakkında bilgi verilmiştir. Birinci bölümde Saffâr’ın yaşadığı sosyokültürel çevre olan Mâverâünnehir bölgesi ile Buhara ve Merv şehirlerinin siyasî, sosyal ve dinî durumu ortaya konulmaya çalışılmıştır. İkinci bölümde esmâ-i hüsna konusunun anlaşılmasına temel oluşturan isim, tesmiye, müsemmâ, sıfat ve vasf gibi kavramlar ile esmâ-i hüsnânın sayısı ve ihsâsı gibi kelâmî tartışmalara değinilmiştir. Sonrasında Saffâr öncesi dönemde kaleme alınan esmâ-i hüsnâ litaratürü hakkında bilgi verilmiştir. Bölüm sonuna Saffâr’ın rivayet ettiği 178 ilahî isme dair ayrıntılı bir tablo eklenmiştir. Üçüncü bölümde öncelikle, Saffâr’ın esmâ-i hüsnâyı izah ederken dikkate aldığı kelâmî ilkeler tespit edilmeye çalışılmıştır. Sonrasında ise Saffâr’ın Telḫîṣü’l-edille’de ilâhî isimleri açıklarken ortaya koyduğu kelâmî görüş ve değerlendirmeler belirlenerek sistematik bir şekilde kategorize edilmiştir. Bu kapsamda ele alınan her konunun sonuna ilgili ilâhî isimleri ve bağlantılı olduğu tartışmaları içeren tablolar eklenmiştir. Sonuç bölümünde ise Saffâr’ın esmâ-i hüsnâ anlayışına dayanan kelâm yöntemine dair ulaştığımız sonuçlara yer verilmiştir. Bu kitapta onun, esmâ-i hüsnânın %75’inde kelâmî yorumlarda bulunduğu ve bilgi-varlık bahsinden âhiret hayatına kadar bütün kelâm konularını esmâ-i hüsnâ ile bağlantılı yorumladığı tespit edilmiştir. Ulaşılan bu sonuçlar, Saffâr’ın kelâm anlayışının ilâhî isimlerin yorumuna dayandığını ortaya koymaktadır. [his book discusses the theological views of Abū Isḥāq al-Ṣaffār d. 534/1139), within the framework of his comments on the meanings of Allah’s names, provided in his work titled Talkhīṣ al-adilla. Abū Isḥāq al-Ṣaffār is one of the Ḥanafite-Māturīdite scholars in the 6th/12th century. In his work titled Talkhīṣ al-adilla li-qawāʿid al-tawḥīd on kalām, he spared extensive space for al-asmāʾ al-husnā. Approximately one third of this work, published in two volumes, is devoted to al-asmāʾ al-husnā. An examination of the related section reveals that al-Ṣaffār explains many issues, particularly those related to the existence, unity and attributes of Allah, based on 175 al-asmāʾ al-husnā. He mentions some of the names that he does not include in the al-asmāʾ al-husnā section under separate headings. For example, the name al-Mutakallim is addressed within the context of the attribute of kalām and in relation to subjects, such as the khalq al-Qurʾān and i‘jaz al-Qurʾān. Upon the addition of these names to the list, the number names reaches 178. This means that half of the work deals with the subject of al-asmāʾ al-husnā. -/- al-Ṣaffār lists the divine names in alphabetical order and explains them semantically in the chapter of al-asmāʾ al-husnā. Then he goes on to clarify each divine name through a theological lens with a specific reference to the subject of kalām. In the pre-Saffar Ḥanafite-Māturīdite theological literature, there is no other work that addresses al-asmāʾ al-husnā in such an extensive way. -/- This book consists of three main sections. The first section titled “Methodological Framework”, elaborates on the focus, significance, purpose and method of the study, along with the sources used. The first part describes the political, social and religious status of Transoxiana (Mā-warāʾ al-Nahr) region and the cities of Bukhara and Marw, the sociocultural environment in which Saffar lived. The second chapter addresses various concepts, which promote the understanding of al-asmāʾ al-husnā, such as name, tasmiya, musammā, attribute and qualification in addition to the theological debates such as the number and iḥṣāʾ of al-asmāʾ al-husnā. Then, it provides information about the al-asmāʾ al-husnā literature produced in the pre- Ṣaffār period. The end of each chapter comes with a detailed table with the 178 divine names mentioned by al-Ṣaffār. In the third chapter, the author initially discusses the theological principles that al-Ṣaffār considered while explaining the essence of al-asmāʾ al-husnā. This section also determines and systematically categorizes the theological views and evaluations put forward by al-Ṣaffār while explaining the divine names in Talkhīṣ al-adilla. The tables with the divine names and the related discussions can be seen at the end of the discussion for each subject. The last section presents the conclusions reached, regarding the kalām method based on al-Ṣaffār’s understanding of the essence of al-asmāʾ al-husnā. The present study revealed that he made theological interpretations in 75% of the al-asmāʾ al-husnā and interpreted all theological issues ranging from the subjects of knowledge and existence to the Afterlife in connection with the al-asmāʾ al-husnā. These results indicate that al-Ṣaffār's understanding of kalām is based on the interpretation of the divine names.]. (shrink)

Turkish Epistemoloji rasyonel inançların felsefi analizini konu edinmesi nedeniyle gerekçelendirme edimine merkezi bir önem atfeder. Gerekçelendirme kişinin bir önermeye inanmak için gerekçeye sahip olunmasını sağlayan koşul veya koşullar dizisinin tespit edilmesini içerir. İnançlarımızın birçoğunun çıkarımsal olmayan gerekçelerinin bulunduğu şeklindeki ılımlı/yanılırcı temelci perspektifle uyum sağlayan bir gerekçelendirme teorisi olarak Michael Huemer tarafından ortaya konan görüngüsel muhafazakarlık ilkesi, bu türden bir koşulu tanımlar. GM formülasyonuna göre eğer S’ye p olarak görünüyorsa, çürütücü etmenlerin yokluğunda S’nin p’ye inanmak için en azından bir dereceye (...) class='Hi'>kadar gerekçesi vardır. Görüngüler ise rasyonel inanç oluşturmanın olanağına referans veren, inanç ve inanma eğilimlerinden farklı, sui generis deneyimlerdir. Bu makalede görüngülerin doğasından hareketle GM’yi tanıttım ve GM’ye yöneltilen eleştirilerin bir bölümünü tartıştım. Yer verdiğim eleştiriler, GM’nin irrasyonel/tehlikeli görüngüler ve bilişsel nüfuzdan kaynaklanan inançları dahi gerekçelendirilmiş kabul ettiği, GM teorisyenlerinin görüngülere gerekçelendirme edimi özelinde biçtiği başat rolün ve inanç ve görüngüler arasında öngörülen farklılıkların abartılı olduğu itirazlarını içerir. Bana göre sözü edilen eleştirilerin hiçbiri, GM’nin reddedilmesini gerektiren argümanlar içermez. Görüngülerin epistemik gerekçelendirmedeki rolünü tesis eden GM veya benzeri bir ilkeyi kabul etmek için temel neden ise bunun şüphecilik haricindeki olası alternatiflerinin belirsizliğidir. Çünkü eğer görüngüler, inanç oluşturmada epistemik faile rehberlik edecek göstergeler ise bu, failin ilgili göstergelerden yoksun olduğunda herhangi bir şeye rasyonel olarak inanmasının olanaksızlaşacağı anlamına gelir. English Because epistemology deals with the philosophical analysis of rational beliefs, it assigns central importance to justification. Justification involves identifying the condition or set of conditions that enables one to have grounds for believing a proposition. The principle of phenomenal conservatism, put forward by Michael Huemer as a justification theory that accords with the moderate/fallibilist foundationalist perspective that many of our beliefs have non- inferential justifications, is a principle that defines such a condition. According to the PC formulation, if it seems to S that p, then, in the absence of defeaters, S thereby has at least some degree of justification for believing that p. Seemings/appearances are sui generis experiences that refer to the possibility of rational belief formation and are different from beliefs and dispositions to believe. In this article, I introduce PC based on the nature of seemings and evaluate some of the criticisms directed at PC. The criticisms I discuss include objections that PC even justifies beliefs stemming from irrational/dangerous seemings and cognitive penetration, and that the dominant role that PC theorists assign to seemings in the act of justification and the differences envisaged between beliefs and seemings are exaggerated. In my opinion, none of these criticisms contain arguments that would lead to the rejection of PC. The main reason to accept PC or a similar principle that establishes the role of seemings in epistemic justification is the vagueness of its possible alternatives other than skepticism. For, if seemings are indicators that guide the epistemic agent in forming beliefs, this means that it is impossible for the agent to believe anything rationally when she lacks the relevant indicators. (shrink)

Michel Foucault’nun çalışmalarının merkezi noktalarından birisini, Batı kültüründe insanların, özneye dönüştürülmesinin tarihini ortaya çıkarmak oluşturmaktadır. Diğerini ise, özneye dönüştürme tekniklerine karşı verilen mücadeleler, çeşitli iktidar tekniklerinin dayattığı bireysellik ve kimlikten kurtulmanın, özgürleşmenin imkânı oluşturmaktadır. İnsanları, öznelere dönüştüren süreçleri bir bütün olarak ele almak yerine, çeşitli nesneleştirme kipleri üzerinden incelemenin daha akıllıca bir yol olduğunu düşünen Foucault, çalışmalarında insanı özneye dönüştüren üç ayrı nesneleştirme kipine yoğunlaşır. Bunlar; kendilerine bilim statüsü kazandırmaya çalışan filoloji gibi araştırma kipleri, deli ile akıllı, hasta ile sağlıklı, (...) suçlular ile “iyi çocuklar” gibi “bölücü pratikler” olarak adlandırılan pratiklerde ortaya çıkan nesneleştirilme kipleri ve son olarak cinsellik gibi alanlarda bir insanın kendini özneye dönüştürme biçimindeki nesneleştirme kipleridir. İnsan, özneye dönüştürme süreçlerine girerken, iktidar ilişkilerine de dâhil olur. Çünkü bireyleri özne yapan iktidar teknikleridir. Özne sözcüğünün taşıdığı bütün anlamlar, boyun eğdiren ve tabi kılan bir iktidar biçimi telkin etmektedir. Bundan dolayı, özneye dönüşme süreçlerine karşı mücadeleler söz konusudur. Özne, iktidar ve şiddet arasındaki ilişkinin nasıl kurulduğuna dair düşünen Foucault, öznesi olarak tanıtıldığımız deneyimlerin kurulmasını gerçekleştiren bir iktidar alanı olduğunu, şiddetin de modern iktidarın kurumsal ağı içerisinde gelişen öznellik deneyimleri çerçevesinde her yere sirayet ettiğini belirtmektedir. İktidarın kurumsal düzeyde, düzenleyici ve denetleyici mekanizmalar sayesinde toplumsal ağın en uç yerlerine kadar sirayet etmesiyle birlikte şiddet, normlar, tüzükler ve prosedürler aracılığıyla belirli bir kapatma içinde gelişmektedir. Ancak, Foucault, şiddetin, iktidarın etkili bir aracı olduğunu kabul etse de, iktidarın esasını oluşturmadığını belirtmektedir. Bu çalışmada, Foucault’nun kuramsal çözümlemelerinden hareketle, özne, iktidar ve şiddet arasındaki ilişkiyi nasıl ele aldığı tartışılacak, onun düşünsel serüveni açısından önemli olan bu kavramların kendi tarih anlayışı bağlamında bir çözümlemesi yapılacaktır. Ayrıca, modern iktidar ilişkilerinin dayatmış olduğu öznellik deneyimlerine ve inceltilmiş şiddet araçlarına karşı verilecek direnişin imkânları sorgulanacaktır. -/- . (shrink)