Moral encroachment is the thesis that morality has an effect---unrecognized by traditional epistemology---on which doxastic states are epistemically appropriate. The thesis is increasingly popular among those who, in opposition to Gendler (2011), desire harmony between epistemic and moral demands on belief. This paper has three main goals. First, drawing on attractive structural principles concerning belief and justification, it is shown that a thoroughgoing harmony between moral and epistemic demands is implausible. This weakens the motivation for positing moral encroachment, but a (...) proponent might still hope that moral encroachment can have a significant effect, so that many of the central cases of apparent disharmony can be avoided. The next goal of the paper is to argue that any significant effect of moral encroachment would manifest itself in the credences which are most epistemically appropriate. Finally, it is shown that even a small effect of moral encroachment on credence is in tension with widely accepted basic constraints on epistemically appropriate credence. (shrink)

Moral encroachment is the thesis that morality has an effect---unrecognized by traditional epistemology---on which doxastic states are epistemically appropriate. The thesis is increasingly popular among those who, in opposition to Gendler (2011), desire harmony between epistemic and moral demands on belief. This paper has three main goals. First, drawing on attractive structural principles concerning belief and justification, it is shown that a thoroughgoing harmony between moral and epistemic demands is implausible. This weakens the motivation for positing moral encroachment, but a (...) proponent might still hope that moral encroachment can have a significant effect, so that many of the central cases of apparent disharmony can be avoided. The next goal of the paper is to argue that any significant effect of moral encroachment would manifest itself in the credences which are most epistemically appropriate. Finally, it is shown that even a small effect of moral encroachment on credence is in tension with widely accepted basic constraints on epistemically appropriate credence. (shrink)

Two fundamentally different perspectives on knowledge diffusion dominate debates about academic disciplines. On the one hand, critics of disciplinary research and education have argued that disciplines are isolated silos, within which specialists pursue inward-looking and increasingly narrow research agendas. On the other hand, critics of the silo argument have demonstrated that researchers constantly import and export ideas across disciplinary boundaries. These perspectives have different implications for how knowledge diffuses, how intellectuals gain and lose status within their disciplines, and how intellectual (...) reputations evolve within and across disciplines. We argue that highly general claims about the nature of disciplinary boundaries are counterproductive, and that research on the nature of specific disciplinary boundaries is more useful. To that end, this paper uses a novel publication and citation network dataset and statistical models of citation networks to test hypotheses about the boundaries between philosophy of science and 11 disciplinary clusters. Specifically, we test hypotheses about whether engaging with and being cited by scientific communities outside philosophy of science has an impact on one’s position within philosophy of science. Our results suggest that philosophers of science produce interdisciplinary scholarship, but they tend not to cite work by other philosophers when it is published in journals outside of their discipline. Furthermore, net of other factors, receiving citations from other disciplines has no meaningful impact—positive or negative—on citations within philosophy of science. We conclude by considering this evidence for simultaneous interdisciplinarity and insularity in terms of scientific trading theory and other work on disciplinary boundaries and communication. (shrink)

Many philosophers of science believe that empirical psychology can contribute little to the philosophical investigation of explanations. They take this to be shown by the fact that certain explanations fail to elicit any relevant psychological events (e.g., familiarity, insight, intelligibility, etc.). We report results from a study suggesting that, at least among those with extensive science training, a capacity to render an event intelligible is considered a requirement for explanation. We also investigate for whom explanations must be capable of rendering (...) events intelligible and whether or not accuracy is also viewed as a requirement. (shrink)

This chapter starts from the claim that the state is plagued with problems of political short-termism: excessive priority given to near-term benefits at the expense of benefits further in thefuture. One possible mechanism to reduce short-termism involves apportioning greater relative political influence to the young, since younger citizens generally have greater additional life expectancy than older citizens and thus it looks reasonable to expect that they have preferences that are extended further into the future. But the chapter shows that (...) this is unlikely to make states significantly less short-termist: no empirical relationship has been found between age and willingness to support long-termist policies. Instead, the chapter proposes a more promising age-based mechanism. States should develop youth citizens’ assemblies that ensure accountability to future generations through a scheme of retrospective accountability. (shrink)

A woman is listening to Sinatra before work. As she later describes it, ‘suddenly from nowhere I could hear my mother singing along to it … I was there again home again, hearing my mother … God knows why I should choose to remember that … then, to actually hear her and I had this image in my head … of being at home … with her singing away … like being transported back you know I got one of those (...) … like shivery feelings really suddenly’ (Anderson 2004, 9-10). An older couple, discussing their honeymoon forty years ago, each say that they can’t remember the show they saw, until through iterative, puzzled cross-cuing they finally get there – ‘Desert Song, that’s it’ (Harris et al 2011, 292). An elderly English veteran of a prisoner of war camp in Japan, finishing up morning tea with a young Japanese social scientist interested in reconciliation, suddenly calls out loudly - in Japanese - ‘stand to attention’. He stands to attention in front of her: like many of the men she interviews, he physically re-enacts fragments of that long-past world of the camp, bringing that absent past into this new present context with a visceral shock (Murakami 2001, 2012; Middleton & Brown 2005, 133-136). (shrink)

A dilemma exists when a doctor is faced with a child or young person who refuses medically indicated treatment. The Gillick case has been interpreted by many to mean that a child of sufficient age and intelligence could validly consent or refuse consent to treatment. Recent decisions of the Court of Appeal on a child's refusal of medical treatment have clouded the issue and undermined the spirit of the Gillick decision and the Children Act 1989. It is now the (...) case that a child patient whose competence is in doubt will be found rational if he or she accepts the proposal to treat but may be found incompetent if he or she disagrees. Practitioners are alerted to the anomalies now exhibited by the law on the issue of children's consent and refusal. The impact of the decisions from the perspectives of medicine, ethics, and the law are examined. Practitioners should review each case of child care carefully and in cases of doubt seek legal advice. (shrink)

Do young children have a teleological conception of the essence of natural kinds? We tested this by examining how the preservation or alteration of an animal’s purpose affected children’s persistence judgments (N = 40, ages 4 - 12, Mean Age = 7.04, 61% female). We found that even when surface-level features of an animal (e.g., a bee) were preserved, if the entity’s purpose changed (e.g., the bee now spins webs), children were more likely to categorize the entity as a (...) member of a different natural kind (e.g., a spider) and these effects were similar in magnitude to altering the surface-features of a natural kind. Our results suggest that we might view teleological properties as partially constitutive of the essence of natural kinds. (shrink)

Rape and sexual assault are major problems. In the majority of sexual assault cases consent is the central issue. Consent is, to borrow a phrase, the ‘moral magic’ that converts an impermissible act into a permissible one. In recent years, a handful of companies have tried to launch consent apps which aim to educate young people about the nature of sexual consent and allow them to record signals of consent for future verification. Although ostensibly aimed at addressing the problems (...) of rape and sexual assault on university campuses, these apps have attracted a number of critics. In this paper, I subject the phenomenon of consent apps to philosophical scrutiny. I argue that the consent apps that have been launched to date are unhelpful because they fail to address the landscape of ethical and epistemic problems that arise in the typical rape or sexual assault case: they produce distorted and decontextualised records of consent which may in turn exacerbate the other problems associated with rape and sexual assault. Furthermore, because of the tradeoffs involved, it is unlikely that app-based technologies could ever be created that would significantly address the problems of rape and sexual assault. (shrink)

Translation of "Von der Armut am Geiste; ein Dialog des jungen Lukács," by Ágnes Heller. This translation originally appeared in The Philosophical Forum, Spring-Summer 1972.

The article discusses the varying conceptions of the faculty of ‘the understanding’ in 18th-century British philosophy and logic. Topics include the distinction between the understanding and the will, the traditional division of three acts of understanding and its critics, the naturalizing of human understanding, conceiving of the limits of human understanding, British innatism and the critique of empiricist conceptions of the understanding, and reconceiving the understanding and the elimination of scepticism. Authors discussed include Richard Price, James Harris, Zachary Mayne, (...) Edward Bentham, Isaac Watts, Dugald Stewart, John Norris—as well as Locke, Berkeley, Hume and Reid. (shrink)

Spinoza’s claims about true ideas are central to the Treatise on the Emendation of the Intellect. It is therefore worth trying to reconstruct what he means when he says that an idea is true. I argue that the three leading interpretations – correspondence, coherence, and causal – don’t explain key passages. I then propose a new interpretation. Roughly, I propose that an idea is true if and only if it represents an essence and was derived in the right kind of (...) way by the intellect from an innate idea of one’s own essence. In the final section I sketch why I believe this interpretation extends to his claims about truth and adequacy in the Ethics. (shrink)

The purpose of the study was to determine the demographic profiles in terms of age, sex, years in teaching, type of school and ethnicity, SOGIE, perception about the workplace climate in terms of the different gender prejudices faced by secondary science teachers at City of Dasmariñas, Cavite; the study aims to identify if there is a significant difference between perceptions of the participants about the gender prejudices when grouped according to demographic profile; determine if there is a substantial relationship between (...) SOGIE and perceptions about the gender prejudices. This study developed an action plan to promote awareness and make schools SOGIE-sensitive; the research design was quantitative, and an online questionnaire was the data-gathering tool. Descriptive statistics used were mean, median, and standard error; the second level was for relational statistics using Chi-square statistics, Mann-Whitney statistics, and Kruskal-Walli’s statistics. The study revealed that most science teachers in Dasmariñas City, Cavite, were female and young professionals. Science teachers at the secondary level have a diverse SOGIE; in addition, there is zero visibility for transgender people and intersex people. Generally, the secondary schools in the City of Dasmariñas, Cavite, are unsafe for people with diverse SOGIE, especially for transgender and intersex people. The study suggests that the action plan proposed in this study should be adopted by schools to address the issues of gender prejudices and to promote awareness of SOGIE. (shrink)

The traditional use of conventional media by businesses for audience targeting has shifted with the rise of influencer marketing, notably on platforms like TikTok, posing challenges in content adaptation and technological adaptation. Albert Bandura's Social Cognitive Theory examines factors shaping purchasing behavior, particularly relevant for young professionals. A quantitative correlational study focused on young professionals engaging with TikTok and influenced by Filipino TikTok creators, revealing education level as a key determinant of purchasing behavior. Extended TikTok engagement positively correlates (...) with increased purchasing likelihood. Filipino TikTok influencers significantly impact young professionals' purchasing decisions, emphasizing the need for tailored marketing strategies targeting this demographic. Recommendations were provided for effective influencer and digital marketing strategies targeting young professionals. (shrink)

Mathematical modeling offers a promising approach to improving mathematics education. This study aims to determine if the concept of metacognitive awareness in the learning process is associated with mathematical modeling. This study also considers the interaction effect of sex and academic year level on both variables. Focusing the study on preservice elementary teachers might address potential issues and targeted intervention in their preparation program concerning their ability to teach and guide young learners in modeling activities. The research sample includes (...) 140 preservice elementary teachers at Central Luzon State University, Philippines. Data collection used an adapted metacognitive awareness inventory and a validated researcher-made mathematical modeling competency test aligned with the K-12 mathematics curriculum in the Philippines. Results revealed that the preservice elementary teachers had a high metacognitive awareness and mathematical modeling competency, ranging from 22 to 31 out of 36 points. Besides, Factorial ANOVA indicates that academic year level positively affects both variables regardless of sex, and stepwise regression analysis unveiled that information management, declarative knowledge, and planning significantly predict 41.4% of the mathematical modeling competency variance. This suggests that developing metacognitive awareness supports preservice elementary teachers in performing modeling tasks that improve their competency level in mathematics. (shrink)

Everyone will agree that education ought to prepare young people to lead a meaningful life, but there are different ways in which this notion can be understood. A religious interpretation has to be distinguished from the secular one on which this paper focuses. Meaningfulness in this non-religious sense is a necessary condition of a life of well-being, having to do with the nesting of one’s reasons for action within increasingly pervasive structures of activity and attachment. Sometimes a life can (...) seem meaningless when it is not so in fact. In more extreme cases it may in fact be to some extent meaningless. Equipping young people for a meaningful life is a worthwhile, but not all-important educational aim. Educators should help them not only to see their lives as meaningful but also to lead lives that <are> meaningful. This involves continuous engagement in the nesting of reasons mentioned above. Where autonomy is also an aim, temperamental attunement to possible options – rather than exposure to all possible options – and time to explore them are important considerations. Questions arise here both about social justice and about whether current school curriculum and timetabling arrangements help or hinder pupils in living a meaningful life. (shrink)

In this paper, I critique arguments made by philosopher David Buller against central evolutionary-psychological explanations of human mating. Specifically, I aim to rebut his criticisms of Evolutionary Psychology regarding (1) women's long-term mating preferences for high-status men; (2) the evolutionary rationale behind men's provisioning of women; (3) men's mating preferences for young women; (4) women's adaptation for extra-pair sex; (5) the sex-differentiated evolutionary theory of human jealousy; and (6) the notion of mate value. In sum, I aim to demonstrate (...) that Buller's arguments contra Evolutionary Psychologists are left wanting. (shrink)

Understanding when it is acceptable to interrupt a joint activity is an important part of understanding what cooperation entails. Philosophical analyses have suggested that we should release our partner from a joint activity anytime the activity conflicts with fulfilling a moral obligation. To probe young children’s understanding of this aspect, we investigated whether 3-year-old children (N = 60) are sensitive to the legitimacy of motives (selfish condition vs. moral condition) leading agents to intentionally interrupt their joint activity. We measured (...) whether children protested or released their partner by scoring their reactions. Our results indicate that children did not manifest different reactions when the motive behind their partner leaving was moral than when the motive was selfish. However, our data showed a stable pattern: regardless of the partner’s motives, some 3-year-olds take initiatives to release their partners from joint activity, suggesting that measuring release is a valuable tool for investigating joint action. -/- . (shrink)

The predominant view in developmental psychology is that young children are able to reason with the concept of desire prior to being able to reason with the concept of belief. We propose an explanation of this phenomenon that focuses on the cognitive tasks that competence with the belief and desire concepts enable young children to perform. We show that cognitive tasks that are typically considered fundamental to our competence with the belief and desire concepts can be performed with (...) the concept of desire in the absence of competence with the concept of belief, whereas the reverse is considerably less feasible. (shrink)

Professor John Cowburn, S.J., not only investigates ethical theory, but he successfully discusses the religious ideas of our tradition and applies them to topics which are relevant in our everyday lives. In his book LOVE he provides a useful guide to young people.

The thesis aims to provide an interpretation of John Rawls’ social bases of self-respect from the debate on redistribution and recognition in the current state of the art of theories of justice. The first chapter reenacts the reception of Rawlsian theory in the debate based on three critiques: (a) Iris Young's critique of the allocative-distributive paradigm, (b) Axel Honneth’s critique of the legal-political limitation, (c) Nancy Fraser's critique of the redistributive-reductionism. Far from considering the conception of ‘justice as (...) fairness’ as an insensitive terrain for dealing with matters of recognition, criticisms point out, on the contrary, the attempts of liberal Rawlsian theory to move into these issues, mainly taking the social bases of self-respect into account. However, these criticisms agree that Rawls' theory of justice would fail for several reasons. In the following chapters, each of these criticisms is addressed. The second chapter replies to Young's criticism. Contrary to what the author have supposed, ‘justice as fairness’ is better understood as a relational conception of justice rather than an allocative-distributive one. The third chapter addresses Honneth's criticism. On the one hand, the Critical Theorist is right in stating the limitations of Rawls' theory of justice; however, on the other hand, a deontological theory of justice – like the Rawlsian one – conceives these limitations as a normative advantage rather than as a theoretical flaw. The fourth chapter focuses on Fraser's critique. Likewise in her deontological model, it is argued that ‘justice as fairness’ would also have taken the cultural dimension of justice duly into account as well as, more specifically, status inequalities and cultural conflicts. Given the compatibility between their normative models, in the fifth and last chapter, a return to Fraser's deontological recognition via Rawls is advocated. (shrink)

Το ερώτημα πώς μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και σύμφωνα με ποιες αρχές θα ήταν χρήσιμο να κατηγοριοποιηθούν είναι διττό και αφορά τόσο στην επιστήμη, όσο και την φιλοσοφία: στην πρώτη, εφόσον μέλημά της είναι η αναζήτηση συμπερασμάτων διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης και στην δεύτερη, εφόσον η αποσαφήνιση επιστημονικών εννοιών και ορισμών διευθετείται κυρίως φιλοσοφικά. Προϋπόθεση για μία τέτοια συσχέτιση είναι οι αρχές της επιστήμης να συμβαδίζουν προς τις αρχές της εμπειρίας και οι κατευθύνσεις της φιλοσοφίας (...) να μην αντίκειται προς τους όρους του επιστημονικού πειράματος: να προσφέρει δηλαδή, η φιλοσοφία, τους ορισμούς της πραγματικότητας, σύμφωνα με τους επιστημονικούς κανόνες που διέπουν αυτούς τους ορισμούς. Επιστήμη και φιλοσοφία οφείλουν να ενσωματώνουν και να γενικεύουν πληροφορίες κατά τρόπο ανάλογο προς τις προτάσεις και της εκφράσεις μιας φυσικής γλώσσας. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου τα συμπεράσματα της επιστήμης ξεπερνούν την δυνατότητα των αισθήσεων να ανατρέχουν σε προϋπάρχουσες εμπειρίες και να επιβεβαιώνονται διαμέσου αυτών, δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από το εάν η φιλοσοφία, μπορεί να συνεχίσει να στέκεται δίπλα στην εννοιολογική γνώση και να ταξινομεί με ακρίβεια τα αποτελέσματά της. Εξετάζοντας το σύνολο των σχέσεων μεταξύ αισθητικών και λογικών μορφών, στην μελέτη που ακολουθεί θα εξηγήσουμε γιατί η φιλοσοφία, διαμέσου μιας μεθοδολογίας που είναι αποτέλεσμα ιστορικής κληρονομιάς αλλά και κοινωνικής πρακτικής, όχι μόνον αφήνει χώρο, αλλά ενθαρρύνει την δημιουργία νέων συντακτικών σχέσεων με την επιστήμη, ανοίγοντας δρόμο για την αισθητική κατανόηση της επιστημονικής μέτρησης, αλλά και της ειδικής φύσης του μετρούμενου. Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο από την ικανότητα να εξισορροπεί τις λειτουργίες του νου του: τη λογική με το σκοπό και τη διασκεπτική ενέργεια με τη βούληση. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι, καμία σκοπιμότητα δεν στερείται λογικών κρίσεων και αντίστροφα: κάθε λογική κρίση οδηγείται από πρακτικές σκοπιμότητες, από αξιολογικές συνιστώσες. Πώς όμως μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με ποιες αρχές μπορούν να κατηγοριοποιηθούν; Πρόκειται για ένα ερώτημα επιστημονικό, εφόσον αναζητά λύση διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης, ταυτόχρονα όμως και φιλοσοφικό, δεδομένου ότι οι επιστημονικές έννοιες, όπως αποκαλύπτει η χρήση τους, βασίζονται κατά κύριο λόγο στις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας. Προϋπόθεση σε μία τέτοια συσχέτιση είναι οι κατευθύνσεις και τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας να μην αντίκειται στα αποτελέσματα και τις μετρήσεις του επιστημονικού πειράματος: ρόλος της επιστήμης είναι η λογική μελέτη και ανάλυση των φυσικών φαινομένων, και της φιλοσοφίας η αποσαφήνιση των εννοιών. Η επιστήμη αυτοκαθορίζεται, δηλαδή ανατρέχει στις βάσεις της επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας τα δεδομένα, διατηρώντας έτσι ζωντανά τα ερωτήματά της. Σκοπός της επιστήμης είναι, διαμέσου της ανάκλησης των ερωτημάτων της, να καλύπτει όσο το δυνατό περισσότερα κενά. Έτσι κινείται η επιστήμη: μεταβαίνοντας από το απλούστερο στο συνθετότερο και αντίστροφα, προκειμένου να επιβεβαιώνει τις παρατηρήσεις της με βάση την πρόβλεψη. Και πώς λειτουργεί η εννοιολογική γνώση; Ό, τι κάνει ο νους είναι να αντιλαμβάνεται τη φυσική επαναληπτικότητα, την περιοδικότητα των φαινομένων και να αναζητά τα αίτιά τους. Προσδιορίζοντας τα αίτια στο περιβάλλον του χωροχρόνου, ο άνθρωπος κατανοεί τις συνθήκες, δηλαδή τις προϋποθέσεις της επαναληπτικότητας και βάσει αυτής της κατανόησης, προβλέπει το πώς θα αντιδράσει η ύλη όταν βρεθεί κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Η πρόβλεψη, επομένως, βασίζεται στη μελέτη της επαναληπτικότητας των φαινομένων. Είναι ωστόσο η εμπειρία μας, ασφαλής βάση άντλησης πληροφοριών; Τα φυσικά φαινόμενα ιδωμένα ως εμπειρικά αποτελέσματα αλληλεπιδράσεων, κατηγοριοποιούνται με κριτήριο τις μεταβολές που προκαλούν. Ωστόσο, ο συνδυασμός των δυνάμεων της φύσης, προκειμένου να κατανοηθεί, πρέπει να βρει ένα ασφαλές διασκεπτικό μονοπάτι, μία οικεία κατάσταση, σε σχέση με την εμπειρία. Και πώς ο άνθρωπος κατανοεί τις γνώσεις που αποκτά διαμέσου της παρατήρησης; Έχοντας κατανοήσει ότι η φύση, για τη διατήρηση των ισορροπιών της, συντηρεί και εφαρμόζει τους ίδιους μηχανισμούς με τους οποίους έχει εφοδιάσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος συσχετίζει τις μεταβολές που συμβαίνουν στο περιβάλλον με τις μεταβολές που προκαλεί ο ίδιος με τις πράξεις του, οι οποίες είναι αποτελέσματα βουλητικών σκοπιμοτήτων. Τα αποτελέσματα αυτά ερμηνεύονται από τη λογική ως σχέσεις μεταξύ σκοπών-αποτελεσμάτων. Παρατηρώντας τα αποτελέσματα των φυσικών μηχανισμών στον εαυτό του, ο άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει ασφαλή πρόβλεψη των αποτελεσμάτων των λειτουργιών των ίδιων μηχανισμών σε άλλα επίπεδα της φύσης. Επομένως, κάθε φαινόμενο μπορεί να προβλεφθεί, εφόσον περιέχει αναγνωρισμένα για την αποτελεσματικότητά του επίπεδα ασφαλούς σύγκρισης. Άλλωστε ο όρος φυσικός νόμος, φέρει το ειδικό βάρος του σκοπού, της τελικότητας, που είναι πέρα για πέρα χαρακτηριστικό του βουλητικού μας νου: η φύση δεν βούλεται, επομένως δεν μπορεί να παράγει νόμους. Ό,τι βούλεται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι προσανατολισμένος από την φύση να αναγνωρίζει λογικές σχέσεις στην αλληλεπίδραση των φυσικών φαινομένων. Επομένως όχι η φύση, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τους νόμους, με βάση την αρχή της λογικής τακτοποίησης των παρατηρήσεών του. Πιο αναλυτικά, η καταγραφή και κατηγοριοποίηση των αποτελεσμάτων της παρατήρησης της ύλης, με βάση τους όρους παρατήρησης του εαυτού μας, συνιστά χρήσιμο εργαλείο κατανόησης του περιβάλλοντος: παρατηρώντας τα φαινόμενα, ο νους ανακαλεί τις εμπειρίες του, συνθέτοντας και ανασυνθέτοντάς τες. Όταν τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων συμφωνούν με τις προβλέψεις, παράγεται γνώση. Έτσι ο νους μετατρέπει την γνώση των φαινομένων, σε αρχή τεκμηρίωσης συμπερασμάτων, την οποία χρησιμοποιεί για περαιτέρω αναλύσεις και συνθέσεις. Οι γνώσεις που αποκτώνται από την παρατήρηση, ανακαλούνται αυτόματα όταν ο νους αντιληφθεί ότι υπάρχει ιδανική σχέση ανάμεσά τους ώστε να συνδυαστούν. Πώς όμως λειτουργεί η εμπειρία; Η εμπειρία ομοιομορφίας της ύλης, δίνει την εντύπωση ότι οι μεταβολές στο περιβάλλον συνδέονται με κάποιου είδους σκοποθεσία. Ωστόσο, οι φυσικοί νόμοι δεν είναι παρά οι εννοιολογικές διατυπώσεις του πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα και με ποιους τρόπους μπορούμε να τη μεταβάλλουμε προς όφελός μας. Αναφέρονται δε, οι φυσικοί νόμοι, μόνο στη μία πλευρά του πανάρχαιου κοσμογονικού προβλήματος της αποσαφήνισης των τρόπων αλληλεπίδρασης των αισθητών. Μιας αλληλεπίδρασης που κινείται στα όρια μεταξύ συμφωνίας και αντιπαράθεσης, δεδομένου ότι η βεβαιότητα της φυσικής σταθερότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία προοπτική κατανόησης της πραγματικότητας σε μία δεδομένη στιγμή. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν υπάρχει διάσταση μεταξύ προβλέψεων και αποτελεσμάτων; Στην περίπτωση αυτή, η θεωρία ανατρέχει στις εμπειρίες και τις ανασυνθέτει έτσι ώστε να επιτύχει τον πλησιέστερο δυνατό συνδυασμό. Έτσι λειτουργεί η λογική: ως πρωτότυπη εφαρμογή των δεδομένων της εμπειρίας, σε σχέση προς τον θεωρητικό κανόνα των προβλέψεων. Και ποια είναι η προϋπόθεση της πρωτοτυπίας όσον αφορά στον νου; Η προϋπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργικότητα: ο δημιουργικός νους, διαμέσου της παρατήρησης, αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους η ύλη αλληλεπιδρά, και δημιουργεί κάτι εντελώς διαφορετικό, όχι ως προς την πρώτη ύλη, αλλά ως προς την μορφή. Αυτή είναι δημιουργικότητα: η ενσάρκωση των λογικών συνθέσεων, το αποτύπωμα του νου στην ύλη. Εδώ εισέρχεται ο ρόλος της φιλοσοφίας, με σκοπό την αποσαφήνιση νέων και πιο σύνθετων μορφών και εννοιών, με γνώμονα τον βαθμό αποσαφήνισής τους. Ωστόσο αποσαφήνιση σημαίνει ταυτόχρονα και συστηματοποίηση, δηλαδή δημιουργική ενίσχυση των γνώσεων διαμέσου μιας ακλόνητης διαβεβαίωσης που θα ονομάζαμε προ-λογική ή καλύτερα αισθητική. Αποτελεί ωστόσο η βεβαιότητα που προκαλεί η αισθητική εποπτεία ισάξιο κριτήριο γνώσης με την λογική, ώστε να τοποθετεί τα συμπεράσματά της δίπλα στα επιστημονικά; Προσεγγίζοντας το ζήτημα από την επιστημονική σκοπιά, παρατηρούμε ότι από την περίοδο της ανθρωπιστικής επανάστασης και έπειτα, βρίσκεται σε εξέλιξη μία συστηματική προσπάθεια ανάδειξης της λογικής ως μοναδικής κατηγορίας του νου, η οποία λειτουργεί σε βάρος της γενικής προεπιστημονικής κοσμοθεωρίας περί ύπαρξης μιας ακλόνητα επιβεβαιωμένης γνώσης, που εμπειρικά προηγείται των εννοιών. Ο νους, για τους θεωρητικούς της επιστημονικής προσέγγισης, συνδέεται με τα αποτελέσματα των μελετών της ανατομίας του εγκεφάλου, οι οποίες αποκαλύπτουν σε σημαντικό βαθμό τα κέντρα των νοητικών διεργασιών. Στο περιβάλλον αυτό αντιπαρατέθηκαν οι δύο θεωρίες προσέγγισης των λειτουργιών του νου: ο δυϊσμός, με κύριο εισηγητή τον Descartes, ο οποίος υποστήριζε την αλήθεια των προεπιστημονικών αντιλήψεων, περί ενός νου ελεύθερου να ανατρέχει σε μη συμβατές προς την επιστημονική κοσμοθεωρία υποθέσεις όταν η λογική αδυνατεί να επιλύσει τα λογικά αδιέξοδα, και ο μονισμός, που εξέφραζε ότι η βιολογική ενότητα νου και πνεύματος είναι εν δυνάμει ικανή να καλύψει κάθε λογική αδυναμία. Σύμφωνα με τον δυϊσμό, εγκέφαλος και νόηση αποτελούν διαφορετικές υποστάσεις, οι οποίες συναντώνται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους: εγκέφαλος και νους, ύλη και πνεύμα συνθέτουν αλλά και συντίθενται στο περιβάλλον της ζώσας πραγματικότητας, και εκδηλώνονται ως γνώσεις. Ο νους χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τον εγκέφαλο, ενώ ο εγκέφαλος μετέρχεται εξωλογικών υποθέσεων που φαντάζουν ικανές να περιγράψουν την υπερβατική προέλευση των αρχών που διέπουν την λειτουργία του. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε αποδεδειγμένα σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων, της υλικής και της υπερβατικής, ο Descartes υπέθεσε ότι η λογική ψυχή συνδέεται με την υλική υπόσταση στο εσωτερικό του εγκεφάλου και συγκεκριμένα στην περιοχή της επίφυσης. Στην πραγματικότητα, ο λόγος ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτε για την λειτουργία της επίφυσης -ούτε σήμερα γνωρίζουμε επακριβώς τον ρόλο της- επομένως εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως μηχανισμός σύνδεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Από την άλλη μεριά, οι οπαδοί της μονιστικής θεώρησης αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν μια άυλη υπόσταση όπως είναι η λογική ψυχή, να εντοπίζεται και να προκαλεί μεταβολές στο εσωτερικό του φθαρτού σώματος; Απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο περί αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων του ανθρώπου, άυλης και φθαρτής, επιχείρησαν να δώσουν κυρίως οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανοί υλιστές φιλόσοφοι, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Από εκεί και έπειτα πειραματισμοί της βιολογίας και της νευροφυσιολογίας απέδειξαν την εξέλιξη του νευρικού συστήματος κατά την πορεία των γεωλογικών αιώνων από τα πρώιμα στάδια συγκέντρωσης νευρικών συμπλεγμάτων στις κατώτερες περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, προς τα ανώτερα. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, ότι παρόλη την πρόοδο των νευροεπιστημών, πολλά ερωτήματα που αφορούν στη σύνδεση μεταξύ εγκεφάλου-νόησης και ερμηνείας νοητικών λειτουργιών που συνδέονται με την παραπάνω σχέση, παραμένουν αναπάντητα ακόμη και σήμερα. Ο μονισμός επιμένει ότι ο νους αποτελεί παράγωγο της ύλης και απορρίπτει ως μεταφυσική κάθε τοποθέτηση πέρα από τα όρια της ζώσας πραγματικότητας. Δεν προσπαθούμε να επιλύσουμε την παραπάνω διαμάχη, δεδομένου ο κύριος λόγος μελέτης και αποσαφήνισης θεμελιωδών ορισμών γύρω από την ποσότητα και το είδος της ενέργειας που διοχετεύεται στους νευρώνες δημιουργώντας ό,τι ο Honderich περιγράφει ως ενσυνείδητες εκδηλώσεις, βρίσκεται στα χέρια της επιστήμης. Η εγκεφαλοποίηση της νόησης, αν και -ορθά- συνδέθηκε με τα επιτεύγματα της λογικής, εντούτοις δημιούργησε μία αυτοπεποίθηση για την ανωτερότητα της λογικής ως μεθόδου ικανής, όχι μόνο να ερμηνεύει, αλλά και να κατευθύνει τα πράγματα, λειτουργώντας a priori ως μηχανισμός που εμπεριέχεται στο εσωτερικό τους. Τούτη η προοπτική, αν και κατευθυνόμενη από επιστημονικούς κύκλους και -κατά κανόνα- αντίθετη προς την φιλοσοφική μεθοδολογία, εντούτοις εκδηλώθηκε ως φιλοσοφία, διαιρεμένη μάλιστα σε κινήματα ή σχολές, με κοινό χαρακτηριστικό την βεβαιότητα, ότι η λογική ενυπάρχει μέσα στην φύση των πραγμάτων, και εκδηλώνεται νομοτελειακά. Μιλώ για τα κινήματα του θετικισμού, του λογικού θετικισμού και του ιστορικισμού, τα οποία συστηματοποιήθηκαν κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα και εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και πώς η φιλοσοφία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να αποσαφηνίζει επιστημονικές έννοιες με γνώμονα την δημιουργική προοπτική; Η απάντηση της φιλοσοφίας προέρχεται από μία ιστορική πορεία χιλιετιών, με βαθιές πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες. Ο νους, ως κινητήριος αρχή της γνώσης αλλά και των αξιών, της ηθικής, συνδέεται με έργα που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι όλα παράγωγα αισθητικής και λογικής γνώσης. Φιλοσοφικά, ο νους, αρχικά, προσλαμβάνει αισθητικά το περίγραμμα, την μορφή μιας ιδέας, έπειτα την επεξεργάζεται λογικά, και εν τέλει την πραγματοποιεί. Η αισθητική δραστηριότητα, ως φιλοσοφική κατηγορία, εντοπίζεται στο αρχικό στάδιο της νοητικής λειτουργίας, ενώ η πραγματοποίηση στο τελικό. Τόσο η αισθητική δραστηριότητα, όσο και η λογική λειτουργούν σύμφωνα με έναν σκοπό: τη διασάφηση των ορίων πραγματικότητας· και βούληση είναι η λειτουργία, που ενεργοποιεί το υποκείμενο να πράξει σύμφωνα με τις επιταγές του σκοπού αυτού. Η διαίρεση του νου σε κατηγορίες έχει αφετηρία την σκέψη του Αριστοτέλη. Ο εισηγητής της λογικής επιστήμης πρότεινε τον διαχωρισμό των αρχών του νου, σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους σε θεωρητικό, πρακτικό και ποιητικό. Ο νους, στο θεωρητικό επίπεδο επεξεργάζεται συλλογισμούς που οδηγούν σε περιγραφές γεγονότων, στο πρακτικό, συλλογισμούς που οδηγούν σε ηθικές αξιολογήσεις ενώ στο ποιητικό, συλλογισμούς που αποσκοπούν στη δημιουργία καλλιτεχνικών εκφράσεων και γενικότερα, ωφέλιμων έργων. Ο Benedetto Croce στο έργο του Estetica, σημειώνει ότι οι δύο μορφές του θεωρητικού πνεύματος η αισθητική εποπτεία και η λογική αποτελούν διαφορετικές, πλην ισότιμες μορφές γνώσης: κάθε έννοια περιέχει μία πλευρά αισθητική. Ως γνώση, η αισθητική εποπτεία δεν έχει ανάγκη λογικής επιβεβαίωσης· αντίθετα, η λογική επιβεβαίωση κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και αναλύει αισθητικές πληροφορίες για να κατανοήσει τους νόμους που διέπουν το περιβάλλον. Ο πρώτος βαθμός του θεωρητικού μας νου, επομένως, χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους αποσαφήνισης των εισερχόμενων πληροφοριών, προκειμένου να δημιουργήσει και να μεταδώσει επικοινωνιακά μία μορφή. Το ερώτημα εδώ είναι εάν η αισθητική εποπτεία, περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να γίνουν κατανοητά και να γενικευθούν κατά τον ίδιο τρόπο. Οι θεωρητικές βάσεις για την ανάδειξη ενός καθολικού κριτηρίου που επιβεβαιώνει την ομοιογένεια των αισθητικών γνώσεων τέθηκαν από τον David Hume. Ο Hume διαπίστωσε ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα έμφυτο προγνωστικό κριτήριο, το οποίο μας επιτρέπει να προσλαμβάνουμε τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας. Διαμέσου της Συμπάθειας (empathy) όπως ονόμασε ο Hume την ενέργεια αυτή του νου, αλληλεπιδρούμε με τον συναισθηματικό κόσμο των συνανθρώπων μας, ακόμη και όταν δεν έχουμε ίδια γνώση των εμπειριών τους. Πρόκειται για έναν ενσυναίσθητο τρόπο επικοινωνίας, βασισμένο στην -κατά κύριο λόγο- ανάμνηση βιωμάτων καταγεγραμμένων στην προ-λογική περιοχή της εμπειρίας μας. Σήμερα η γενετική έχει ερμηνεύσει τη δυνατότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων ως ειδική εκδήλωση ενός έμφυτου αλτρουισμού, ο οποίος είναι προγραμματισμένος να προσανατολίζει το θυμικό προς ό,τι ωφελεί το είδος μας, ενώ η νευροβιολογία ερευνά το ενδεχόμενο ύπαρξης εγκεφαλικών δομών που επεξεργάζονται και ενσωματώνουν τις ηθικές αξίες διαμέσου διαδικασιών ανταλλαγής-αφομοίωσης συμπεριφορών. Είναι επομένως, το συναίσθημα ενδιάθετος τρόπος επικοινωνίας; Παρόλο που ο Hume υπέθεσε ορθά μία προλογική λειτουργία, στην οποία «απευθύνεται η σκέψη», δηλαδή μία λειτουργία που προϋπάρχει και επιβεβαιώνει κάθε εννοιολογική αρχή, στην συνέχεια συνέδεσε αυτή την λειτουργία όχι με προλογικά χαρακτηριστικά, δηλαδή γνώσεις, αλλά με συναισθηματικές ποιότητες, δηλαδή ψυχολογικά αποτυπώματα εμπειριών. Δεν είναι ωστόσο το συναίσθημα ό,τι μεταδίδει την ενσυναίσθηση, αλλά η αισθητική εποπτεία. Συναισθηματικές εκδηλώσεις παρατηρούνται και σε άλογα είδη, συνδεδεμένες μάλιστα με συγκεκριμένες εμπειρίες ωφέλιμων ή μη ωφέλιμων καταστάσεων. Σε καμία περίπτωση ωστόσο αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι να δυνατόν να γενικευθούν μεταξύ των ζώων, να αποτελέσουν δηλαδή γνώση. Το συναίσθημα δεν λειτουργεί ως παραγωγός αισθητικών γνώσεων, ούτε ως γνωσιακός αναμεταδότης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων, αλλά μάλλον ως λειτουργικός εκδείκτης του γεγονότος της αισθητικής εποπτείας. Συνοψίζουμε λοιπόν, αναφέροντας ότι με τον όρο αισθητική εποπτεία, φιλοσοφικά, συχνά εννοούμε την άμεση επιβεβαιωμένη εμπειρία, η οποία δεν χρειάζεται την λογική ανάλυση προκειμένου να αποκτήσει καθολική ισχύ: η βεβαιότητα για τον χρόνο, τον χώρο, τη μορφή των αντικειμένων, προέρχεται από παραστάσεις του νου που έχουμε σχηματίσει διαμέσου αισθητικής εποπτείας της πραγματικότητας, δηλαδή γνώσης των μορφών. Σύμφωνα με τον Croce, η λογική, όπως και η αισθητική εποπτεία, αποτελούν κατηγορίες του θεωρητικού μας νου. Η αισθητική εποπτεία αφορά στην ατομική στιγμή, ενώ η λογική στην καθολική. Αντίστοιχα, η βούληση και η ηθική, αναφέρονται στο πρακτικό επίπεδο του νου, και λειτουργούν η πρώτη ατομικά και η δεύτερη καθολικά. Η ατομικότητα του πρακτικού νου, της βούλησης, κατά τη γενίκευσή της, παράγει ηθική. Το γεγονός ότι τα κίνητρα των πράξεών μας μπορούν να αναλυθούν εννοιολογικά, να επιβεβαιωθούν διασκεπτικά ως προς το κύρος, την καθαρότητα και την αποτελεσματικότητά τους, είναι δηλωτικό του ότι η πρακτικότητα αλληλεπιδρά με τη λογική· πρόκειται για μία αλληλεπίδραση τόσο έντονη, ώστε κάθε διαχωρισμός της βούλησης από τη λογική, του σκοπού από τη γνώση που συνεπάγεται η ενέργειά της, να καθίσταται δυσχερής. Γιατί; Ο νους χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, προκειμένου να εξυπηρετεί κατ’ αρχήν, τις ανάγκες της στιγμής. Αυτή η λειτουργία, παρόλο που αποτελεί a priori προδιάθεση, η οποία προηγείται κάθε σκοπού, εντούτοις αποτελεί ταυτόχρονα και σκοπό. Καταλήγουμε επομένως στο πρώτο συμπέρασμα, ότι η τάση του ανθρώπου να θέτει σκοπούς, αποτελεί παρακλάδι του ίδιου κορμού από τον οποίο προέρχονται οι φυσικές προδιαθέσεις. Και δεν θα ήταν δύσκολο να απαντούσαμε στο πώς η τάση αυτή μπορεί να συμπλεύσει με τη νοητότητα, εάν εξειδικεύαμε το ερώτημα από το γενικό στο ειδικό. Λέμε λοιπόν ότι, σημασία δεν έχει η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο νους, ούτε η προέλευσή της, αλλά η επεξεργασία της: αντίθετα με τα άλογα είδη, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρεί και να αναγνωρίζει τα δεδομένα των παρατηρήσεών του. Παρατηρώντας τον εαυτό του ως ειδικό μέρος του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι αυτόνομος ως προς το να σκέπτεται, να προβλέπει, να κρίνει, να θέτει σκοπούς και να πράττει. Η εμπειρία είναι η στέρεη βάση των αισθητικών προσλήψεων, των λογικών προβλέψεων και της βουλητικής πρακτικότητας, της ίδιας της ηθικής: διαμέσου των αποτελεσμάτων των μετρήσεων των φυσικών φαινομένων αναγνωρίζουμε τις ποιότητες, τις διαστάσεις και τις δυνάμεις της ύλης και κατανοούμε το περιβάλλον. Τι είναι όμως η ύλη και κατ’ επέκταση το περιβάλλον; Ύλη είναι η εμπειρία της αλληλεπίδρασης των δυνάμεων της περιρρέουσας ενέργειας στον τρισδιάστατο χώρο και μονοδιάστατο προς τα εμπρός χρόνο, τα συγχρονισμένα αποτελέσματα των οποίων αναγνωρίζουμε διαμέσου των αισθήσεών μας ως μορφές. Ό,τι λοιπόν δίνει υπόσταση στην ύλη είναι ο τρόπος με τον οποίο την προσλαμβάνουμε αισθητικά· και ο τρόπος με τον οποίο συσχετίζουμε τα αποτελέσματα των αισθητικών προσλήψεων είναι η λογική. Κατέχουμε επομένως την καθαρή γνώση των πραγμάτων; Αυτό είναι αδύνατο να συμβαίνει, δεδομένου ότι η φύση μας έχει εφοδιάσει με πρωταρχικά με μηχανισμούς παραγωγής γνώσεων μόνο χρήσιμων για την επιβίωσή μας. Η υπό όρους επαφή μας με τη γνώση, περιχαρακώνει τα όρια της εμπειρίας μας: μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύλη που μας περιβάλλει και για τον νου μας, δεδομένου ότι βιώνουμε τα αποτελέσματα της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης. Η γνώση επομένως, ορίζεται και ορίζει την εμπειρία: την εμπειρία των αισθητικών μορφών, και την εμπειρία των εννοιών. Και η ειδική κατηγορία του νου που μας ωθεί να μεταβάλλουμε τις δυνάμεις του περιβάλλοντος σύμφωνα με τις επιδιώξεις μας είναι η βούληση, η οποία στη γενίκευσή της παράγει ηθική. Επομένως η βούληση καθοδηγεί την εμπειρία μας να κατακτά ό,τι είναι χρήσιμο για το συμφέρον του ατόμου και κατ’ επέκταση του είδους. Και πώς ο άνθρωπος οριοθετεί τα τις γνώσεις του; Οι νόμοι των φαινομένων, δεν είναι παρά τα αισθητικά αποτελέσματα των ενορατικών βεβαιοτήτων προς ορισμένες αρχές, οι οποίες μας φαίνονται αδιαπραγμάτευτες: η εναλλαγή ημέρας-νύχτας, η εναλλαγή των εποχών, η πορεία του χρόνου προς τα εμπρός, αποτελούν εμπειρικές επιβεβαιώσεις που αποδεχόμαστε, προκειμένου να προδιαγράψουμε τις ζωές, τα έργα μας και να περιχαρακώσουμε τα όρια των βουλήσεων και των πράξεών μας. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η νόηση ανατρέπει αυτούς τους κανόνες θέτοντας τη λογική υπεράνω της αισθητικής εποπτείας; Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να είναι βέβαιη για τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου μέσα στον οποίο υπάρχουμε και κινούμαστε. Ο χρόνος, παρόλο που είναι σχετικός, εντούτοις η κίνησή του γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας ως σταθερή, με μονογραμμική πορεία προς τα εμπρός∙ λειτουργεί δηλαδή, η κίνηση στον χρόνο, ως κριτήριο εντοπισμού της θέσης μας στον τρισδιάστατο χώρο· απαντά, επομένως ο υπολογισμός του χρόνου, στο ερώτημα πότε, σε σχέση με το ερώτημα που∙ και αντίστροφα: ο υπολογισμός του χώρου απαντά στο ερώτημα που, σε σχέση με το πότε. Η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου είναι -πέρα για πέρα- πραγματική, όσο πραγματική είναι η κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Πρόκειται για μία αλήθεια η οποία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τις αισθήσεις, αλλά μόνον από τη λογική. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αισθητικά την σχετικότητα του χώρου και του χρόνου∙ ενός χρόνου που στρεβλώνεται, που δεν έχει αρχή, τέλος, που κινείται προς κάθε κατεύθυνση∙ και αντίστοιχα ενός χώρου αεικίνητου, ασταθή, και άμορφου. Πώς μπορεί να περιγραφεί μία τέτοια πραγματικότητα; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί· και δεν μπορεί, γιατί, η αισθητική εποπτεία μας είναι κατασκευασμένη να αναγνωρίζει μόνο τρισδιάστατες μορφές. Η διαπίστωση ότι ο νους έχει την τάση να υπερβαίνει τα στενά δεσμά της αισθητικής εποπτείας, αν και φιλοσοφικά παραπέμπει στις πλατωνικές Ιδέες και το παράδειγμα του Σπηλαίου, εντούτοις ωθεί προς μία κατεύθυνση εντελώς διαφορετική από εκείνη της μεταφυσικής: στην κατεύθυνση μιας απαίτησης για διεύρυνση των ορίων της αισθητικής εποπτείας υπό την κατεύθυνση των λογικών συμπερασμάτων. Μπορεί, ωστόσο, ο άνθρωπος να υπερβεί τα εμπειρικά όρια των αισθητικών πληροφοριών και να κατανοήσει την βαθύτερη πραγματικότητα της εννοιολογικής γνώσης; Συνδυάζοντας αισθητικές μορφές, η φαντασία μπορεί να σχηματίζει ό, τι σύνθεση επιθυμεί: απλή, πολύπλοκη, αλλόκοτη, υπερβολική, ακόμη και νοσηρή ή αποτρόπαιη, αρκεί η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί να προέρχεται από το περιβάλλον της επιβεβαιωμένης αισθητικής εποπτείας. Πέρα από αυτά τα όρια, ο νους μας δεν μπορεί να αναγνωρίζει, να φαντάζεται, να συλλογίζεται. Πώς όμως η -επίσης ασύλληπτη για το νου μας- έννοια του απείρου γινόταν κατανοητή αιώνες πριν ανακαλυφθεί η θεωρία της σχετικότητας; Η κατανόηση της έννοιας του απείρου δεν αφορά στην εμπειρία της πραγματικότητας, αλλά στον τρόπο τακτοποίησης και υπολογισμού των όρων της με βάση τη οργάνωση συγκεκριμένων αισθητικών σημείων που αντιστοιχούν στη λογική γνώση: των αριθμών και των συμβόλων τους. Από τη μαθηματική σύνθεση εξαρτάται η λογική πορεία προς την απόδειξη. Όλοι οι αριθμοί εκφράζονται σύμφωνα με τα κριτήρια που εμείς επιλέγουμε. Μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε άπειρους αριθμούς; Η απάντηση είναι όχι. Ο νους μας δεν είναι προγραμματισμένος να αποσαφηνίζει αισθητικά το άπειρο, επομένως δεν μπορεί ούτε να το φαντάζεται. Τότε, εφόσον δεν μπορούμε να φανταζόμαστε το άπειρο και -ως εκ τούτου- να το εκφράζουμε αισθητικά, πώς είναι δυνατό να συζητάμε για αυτό; Το γεγονός ότι δεν έχουμε αισθητική γνώση της του άπειρου, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υποθέσουμε την ύπαρξή του. Επειδή η υπόθεση, ως διασκεπτική ενέργεια, αφορά καθαρά στην εννοιολογική γνώση, έπεται πως ό, τι υποθέτουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να το αποδεικνύουμε ή να το απορρίπτουμε, με βάση τη λογική. Πώς όμως ο θεωρητικός νους, μπορεί να λειτουργήσει κατευθείαν στο επίπεδο της λογικής, χωρίς προηγουμένως να έχει σχηματίσει το αισθητικό περίγραμμα, δηλαδή την μορφή του αποτελέσματος και της πορείας του προς αυτό; Η απάντηση είναι ότι το λογικό επίπεδο του νου μας μπορεί να υποθέσει χωρίς να μορφοποιήσει, εφόσον αντικαταστήσει τις αισθητικές μορφές με σύμβολα, με αισθητικο-λογικές παραστάσεις, που στην σύνθεσή τους μπορούν να περιχαρακώσουν λογικά τα όρια της ιδέας που υποθέτουμε. Οι παραστάσεις αυτές είναι οι αριθμοί και τα σύμβολά τους, ενώ η σύνθεσή τους είναι η μαθηματική πράξη. Είναι προφανές ότι η μαθηματική ανάλυση, εφόσον οδηγεί σε λογικά συμπεράσματα συνιστά γλώσσα, δηλαδή σύμβαση συνεννόησης, η οποία εξαρτάται από την ειδική γνώση των κανόνων της. Και πώς λειτουργεί η αισθητική γνώση στο επίπεδο αυτό; Η μαθηματική υπόθεση δεν περιέχει το προγνωστικό αισθητικό κριτήριο του αποτελέσματός της, επομένως, ουδόλως ενδιαφέρεται για την έκφραση. Η μαθηματική γλώσσα εικονοποιείται και αποτυπώνεται διαμέσου μορφών, η σύνθεση των οποίων γενικεύεται αναφορικά προς έναν συγκεκριμένο σκοπό: εκείνον της απόδειξης. Είναι επομένως, οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα αισθητικά μεταδοτές μορφές, προσανατολισμένες να ολοκληρώνουν την λογική απαίτηση. Και η βούληση δίνει την εντολή στον θεωρητικό νου να περιορίζει κάθε αυθορμητισμό, ώστε οι μαθηματικές μορφές να προσανατολίζονται μόνο προς τον λογικό σκοπό της απόδειξης. Παρόλο λοιπόν που οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα περιέχουν την αισθητική βεβαιότητα που παράγεται από την ενέργεια της απεικόνισής τους, σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνουν αισθητικά την γνώση του μαθηματικού αποτελέσματος. Η διασκεπτική ενέργεια, επομένως, όταν λειτουργεί μαθηματικά, δεν μπορεί να φανταστεί το αποτέλεσμά της, παρά μόνο να το διατυπώσει αριθμητικά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιοι οι αριθμοί, παρόλο που αναφέρονται στην πραγματικότητα, εντούτοις δεν αποτελούν πρωτογενείς μορφές ζώσας εμπειρίας, αλλά δευτερογενείς μορφές συμβάσεων διευθέτησής της, δηλαδή αναπαραστάσεις εμπειριών. Επομένως: δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα μαθηματικό αποτέλεσμα, παρά μόνο να οδηγηθούμε λογικά σε αυτό, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να έχουμε αισθητική γνώση των μαθηματικών υπολογισμών, αλλά μόνον αισθητική γνώση της εικονικής αναπαράστασής τους και εμπειρία της εφαρμογής των αποτελεσμάτων τους. Για παράδειγμα: όταν σκέφτομαι την πράξη 2 x 2 = 4, κατανοώ τον υπολογισμό, συμπεραίνω λογικά ότι με τον ίδιο τρόπο 4 x 4 = 16 και, κατ’ επέκταση, φαντάζομαι την εφαρμογή της αρχής του πολλαπλασιασμού σε ολόκληρο το φάσμα της εμπειρίας μου· μπορώ μάλιστα λειτουργώντας αντίστροφα, να φανταστώ τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης. Παρόλο όμως, που, σε αλληλεπίδραση με τη βούληση μπορώ να προσανατολίσω τη λογική μου στην αποκάλυψη και άλλων μαθηματικών αναλογιών, δεν μπορώ να διαισθανθώ το αποτέλεσμά τους, παρά μόνο να το υπολογίσω, να το συσχετίσω δηλαδή με αντίστοιχες αναλογίες και να το διατυπώσω-περιγράψω με βάση τη μαθηματική απεικόνιση. Το ερώτημα είναι εάν, στον μαθηματικό συλλογισμό περιορίζεται η χρησιμότητα της εκφραστικής δραστηριότητας σε ένα σημείο καθαρά απεικονιστικό, και είναι η βεβαιότητα του συμπεράσματος ό, τι ρυθμίζει τις βουλήσεις των υποκειμένων προς την κατεύθυνση της μεταβολής της πραγματικότητας. Ο νους υποθέτει ένα αποτέλεσμα και πηγαίνει προς αυτό, όχι βάσει μορφών ή εκφράσεων, αλλά βάσει αποδεικτικών κανόνων: οι μαθηματικοί κανόνες, σε αντίθεση με τους κανόνες της λογικής που προϋποθέτουν την αλήθεια του κριτηρίου της αισθητικής εποπτείας, μπορούν να προχωρήσουν σε λογικές συνθέσεις και ανασυνθέσεις, χωρίς να γνωρίζουν ενορατικά την πορεία προς το αποτέλεσμα. Το έλλειμμα της αισθητικής βεβαιότητας όπως είπαμε, αναλαμβάνουν οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα, τα οποία προσλαμβάνονται από το νου ως καθολικά αναγνωρισμένες ποιότητες, ως γλώσσα. Απομακρύνοντας την φιλοσοφία από τον παλιό θεωρητικό μανδύα των κατηγοριών μπορεί, ο καθαρός νους, να θέσει τα θεμέλια για μία νέα βάση, η οποία θα αντέχει στα συμπεράσματα της μαθηματικής σχετικότητας. Μία τέτοια κατεύθυνση θα απομάκρυνε την αισθητική αλλά και την ηθική φιλοσοφία από τον από τον εφιάλτη της αποπραγματοποίησης. Πράγματι λοιπόν, η επιστημονική γνώση μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή λογικών συμπερασμάτων ανεξάρτητα και όχι δίπλα στην αισθητική εποπτεία, όπως μέχρι σήμερα παραδέχεται η φιλοσοφία. Η αισθητική εποπτεία, παρόλο που αποτελεί ανεξάρτητη μορφή γνώσης, δεν μπορεί να δημιουργήσει μορφές πέρα από τα όρια των αισθήσεων, επομένως δεν μπορεί να ακολουθήσει τις επιστημονικές αρχές. Ωστόσο, το ότι η λογική υπερισχύει των αισθήσεων -βάζοντας έτσι ερωτηματικό στα όσα μέχρι σήμερα συζητάμε σε φιλοσοφικό επίπεδο γύρω από την αισθητική εποπτεία- δεν είναι ενδεικτικό του γεγονότος, ότι η φιλοσοφία έχει πάψει πλέον στην ολότητά της, να αποτελεί την θεωρητική μήτρα της επιστήμης. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο που έχουμε ήδη αναφερθεί, ως σημείο κορύφωσης της διαμάχης μεταξύ μονισμού και δυϊσμού, δόθηκε κυρίως από φιλοσόφους, Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανούς υλιστές, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που η φιλοσοφία πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία, επανεκκινώντας τις αρχές της επινοώντας νέες κατηγορίες ή νέους συσχετισμούς κατηγοριών, με βάση τα αδιαπραγμάτευτα πορίσματα της επιστήμης. Υποστηρίζουμε το σημείο αυτό ανατρέχοντας δειγματοληπτικά σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις επιστημόνων, ο εννοιολογικός προσανατολισμός των οποίων εμπίπτει και στην μελέτη του φάσματος των φιλοσοφικών προοπτικών. Ξεκινάμε με την παραδοχή του βιολόγου-ζωολόγου Nikolaas Tinbergen (1907-1988), ότι η ηθολογία, ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων και των ανθρώπων, δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει τις συμπεριφορές πέρα από τα όρια των φυσικών καταβολών μας. Αποφεύγοντας τη θετικιστική προοπτική και ανοίγοντας ένα μονοπάτι συνεργασίας μεταξύ θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών, ο Ολλανδός ζωολόγος παραδέχεται ότι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο -το οποίο πρέπει να εξεταστεί σε σχέση με την εξελικτική θεωρία- αφορά στους κλάδους της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και εν γένει των ανθρωπιστικών επιστημών. Ωστόσο, συμπληρώνουμε εδώ, ότι παρόλες τις γενικές αρχές τους, βιολογία και θετικές επιστήμες δεν μπορούν να εισδύσουν στον πυρήνα της ατομικότητας καθενός. Σε όλα τα βιολογικά είδη, η μελέτη της ατομικής αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αρκετή ώστε να συναχθούν συμπεράσματα αντιπροσωπευτικά για το σύνολο του είδους. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι η ατομικότητά του αποτελεί ξεχωριστή, προσωποποιημένη παρουσία, συνειδητά ολοκληρωμένη ψυχική, σωματική και νοητική οντότητα. Έργο δε, της ανθρώπινης ατομικότητας είναι η παραγωγή γνώσεων, με βάση το προσωπικό αισθητήριο και η μετάδοσή της στο περιβάλλον της ομάδας. Το γεγονός ότι η ομάδα μπορεί να αναγνωρίζει την αλήθεια των ατομικών γνώσεων και να θεμελιώνει στην βάση της καθολικές εννοιλογικές αρχές, αποτελεί πάγια φιλοσοφική θέση γύρω από το γεγονός ότι οι συμπεριφορές, δεν προϋπάρχουν του νου, αλλά εξελίσσονται, η δε ομοιότητά τους δεν οφείλεται σε μία ακαθόριστη λογική οντότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ατομική υπόσταση του προσώπου που σκέπτεται και βούλεται, αλλά εξελίσσεται επιλεκτικά μέσα από συνειδητές διεργασίες επιβιωμάτων και αναβιώσεων. Η θέση τουTinbergen και στην επικαιροποιείται και επαληθεύεται σαράντα περίπου έτη μετά από τον Ζωολόγο Richard Dawkins. Αναφερόμενος κυρίως στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ Ηθολογίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών ο Dawkins επισημαίνει ήδη από τις πρώτες γραμμές του έργου του Εγωιστικό Γονίδιο, την αναγκαιότητα συνεργασίας μεταξύ των δύο παραπάνω κλάδων, σημειώνοντας ότι οι Θετικές Σχολές των Πανεπιστημίων, δεν καταπιάνονται με τη φιλοσοφική αξία της Ζωολογίας· και αντίστροφα, ότι οι Σχολές των Ανθρωπιστικών Επιστημών δεν αναφέρονται στα συμπεράσματα της σύγχρονης επιστήμης. Ίσως λοιπόν, το γεγονός ότι η μελέτη λογικών συμπερασμάτων σύμφωνα με το εννοιολογικό κριτήριο της επιστήμης, στην εξέλιξή του δημιουργεί μία νέα ανάγκη εξισορρόπησης του προλογικού-αισθητικού και λογικού επιπέδου του νου μας, αρχικά όχι με βάση την κατανόηση των μορφών, αλλά της δημιουργίας ενός κοινωνικο-πολιτισμικού περιβάλλοντος, ικανού να υποδεχτεί απροκατάληπτα και χωρίς πολιτισμικό δέος, τις επιστημονικές αλήθειες. Μπορεί κάτι τέτοιο να καταστεί εφικτό; Εφόσον η ανθρώπινη διάνοια μπορεί να ξεπερνά την εμπειρία της υπολογίζοντας διαστάσεις πέρα από τα όριά της, σημαίνει ότι είναι προγραμματισμένη από τη φύση να λειτουργεί στο επίπεδο αυτό. Και ο νους μας, όντας αρχή που αυτοκαθορίζεται αλλά και εξελίσσεται, αποτελεί το αίτιο των προβλημάτων που θέτει στον εαυτό του. Άλλωστε οι φιλοσοφικές κατηγορίες όπως τις έχουμε κατατάξει σε αισθητική, λογική, ατομική-βουλητική και ηθική, είναι όροι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του φιλοσοφικού συστήματος και όχι το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα. Παρόλο λοιπόν που φαίνονται πεπερασμένες και οικουμενικές, οι λογικές λειτουργίες υπόκεινται στις αρχές της οργάνωσης και δημιουργούν απεριόριστους αριθμούς ειδικών ταξινομήσεων. Ολοκληρώνουμε λοιπόν αφήνοντας ανοικτή την παρακαταθήκη των Tinmbergen και Dawkins και την από κοινού επισήμανσή τους, όσον αφορά στην προσέγγιση της Επιστήμης από την Φιλοσοφία και αντίστροφα. Η επισήμανση-πρόταση αυτή αφορά στην εξέταση του ρόλου των συμπερασμάτων της επιστήμης ως κριτηρίου διαμόρφωσης συμπεριφορών, αλλά και διεύρυνσης των ορίων του νου, σε μία ολότελα διαφορετική βάση από αυτές που έχουν ακολουθηθεί μέχρι σήμερα: στη βάση της δημιουργίας νέων ευκαιριών για φυσική επιλογή. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1) Γρηγόρης Γκιζέλης, Το πολιτισμικό σύστημα, ο σημειωτικός και επικοινωνιακός χαρακτήρας του, εκδόσεις Γρηγορόπουλος, Αθήνα, 1980. 2) Benedetto Croce, Estetica come scienza dell’ espressione e linguistica generale, Adelphi, Milano, 2005 (seconda edizione). 3) Dawkins Richard, Το εγωιστικό γονίδιο, μετάφραση-επιμέλεια-εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, Μαργαρίτης Λουκάς, Τσουκαλαδάκης Αθανάσιος, φιλολογική επιμέλεια Μπουκάλας Παντελής, εκδόσεις Σύναλμα, Αθήνα, 1988. 4) Hume David, Κείμενα αυτοβιογραφικά, γνωσιολογικά, ηθικά, μετάφραση Μ. Γούναρη, Χ. Μησοπούλου, εισαγωγή-επιμέλεια Μαρία Πουρνάρη, εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, 2006. 5) Victor Kraft, Ο κύκλος της Βιέννης και η γέννηση του νεοθετικισμού, εκδόσεις Γνώση, Αθήνα, 1986. 6) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Ηθική φιλοσοφία, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄ έκδοση, Αθήνα, 1997. 7) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Οι πέντε εποχές της φιλοσοφίας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄έκδοση, Αθήνα, 1997. 8) Nikolaas Tinbergen et al, Ηθολογία, «Επιστημονική Σκέψη 1900-1960», επιμέλεια R. Harré, μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 1982. 9) Windelband W., Heimsoeth H., Εγχειρίδιο της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Β΄ Τόμος. «Η Μεσαιωνική Φιλοσοφία - η φιλοσοφία της Αναγέννησης - η φιλοσοφία του Διαφωτισμού», μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, Γ΄ ανατύπωση, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 2003. 10) John Z. Young, Ο εγκέφαλος και οι φιλόσοφοι, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Μετάφραση Μυρτώ Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1991. (shrink)

The emerging field of the philosophy of dance, as suggested by Aili Bresnahan, increasingly recognizes the problem that (especially pre‐modern) dance has historically focused on bodily perfection, which privileges abled bodies as those that can best make and perform dance as art. One might expect that the philosophy of dance, given the critical and analytical powers of philosophy, might be helpful in illuminating and suggesting ameliorations for this tendency in dance. But this is particularly a difficult task since the analytic (...) philosophy of dance is too young to have achieved a comprehensive treatment of dance per se, let alone to update such a treatment in line with the demands of social justice. As a step in that direction, the present article (a) summarizes dance theorists on disabled dance (as opposed to the dance of the temporarily able‐bodied, or TAB) and then applies (b) the philosophy of art and dance to disability, (c) the philosophy of disability to dance, (d) interdisciplinary disability theory to dance, and (e) my own Figuration philosophy of dance to disability, as inspired in part by John Dewey. (shrink)

Culture is a notoriously elusive concept. This fact has done nothing to hinder its popularity in contemporary analytic political philosophy among writers like John Rawls, Will Kymlicka, Michael Walzer, David Miller, Iris Marion Young, Joseph Raz, Avishai Margalit and Bikhu Parekh, among many others. However, this should stop, both for the metaphysical reason that the concept of culture, like that of race, is itself either incoherent or lacking a referent in reality, and for several normative reasons. I focus (...) on the following interconnected points: • The vagueness of the term allows a myriad of candidates to claim rights, and typically to the detriment of increased equality and environmental goals . • Cultural capital cannot be regulated in the way that political capital must be regulated without undermining the cultures supposedly being protected. And the possession of cultural capital is almost never democratically regulated. In particular, granting cultures political status creates intergenerational conflict, rewarding the elders and creating incentives to be conservative and restrict cultural mobility of the younger generation. •The notion of a group owning “its” culture is conceptually suspect and corrupted by the foregoing points about unequal cultural capital. In defending a group’s right to preserve its culture we do not defend equally the rights of the individuals that make it up , and we ignore altogether the rights of those who may be unfairly denied recognition as “members” of the culture. (shrink)

1950s witnessed a drastic change in the history of British drama. The publication of John Osborne’s masterpiece, Look Back in Anger in 1956 radicalised the British theatre. The play was a blow against establishment. Osborne portrayed Jimmy Porter, the anti-hero of the play. He is frustrated and malcontent. He attacks the establishment in every sense. Following the success of this play, a generation of writers emerged who are labelled as “angry young men”, though they were not a unified (...) group. This media-created uncommon group included John Osborne, Kinsgsley Amis, John Wain, Collin Wilson, Allan Sillitoe, John Arden, Arnold Wesker and Harold Pinter. Shelagh Delaney, after publication of her successful and rebelling play, A Taste of Honey (1956) had been included in this group but it may not be appropriate to stick the journalistic label “angry young men” to her because she differs from most of them and the label itself obviously implies its patriarchal nature. This “new wave” of British young playwrights had tried to radicalise not only themes but also structures and styles of their plays. Hostile to anything that was “high-brow”, these British playwrights were revolutionary in dealing with working class characters and themes. They rejected the style and subject of educated upper middle class. Expressing the discontent and frustration of the newly educated lower class, they were explicitly and intensely against establishment. Their plays were termed as “Kitchen-Sink” Drama. It was a term that gained popularity in Britain in the middle and late 1950s. The term refers to pays which were set in ordinary domestic settings. They depict lower strata of British society and their struggle to survive in post-war period. According to Collin’s Dictionary, it is a term which refers to a type of drama of the 1950s depicting sordid aspects of domestic reality. (shrink)

Subtractive schooling is a type of pedagogy that subtracts from the student aspects of her identity in order to assimilate and reshape her identity to fit the American mainstream. Here, I question the value of assimilation as it takes place in our public school systems. Currently, immigrant children are often made to feel inadequate for being culturally different. This is detrimental to their development as students given that at their young age they do not yet have the emotional maturity (...) to know that their experience, language and culture are legitimate and valuable. My goal is to shift the focus of subtractive schooling to one that fosters the growth of students through recognition. I suggest that John Dewey’s and Paulo Freire’s pedagogy of recognition is a helpful approach to this problem. Both Dewey and Freire’s pedagogy emphasize recognition as central to their pedagogy. (shrink)

Can new technology enhance purpose-driven, democratic dialogue in groups, governments, and societies? Online Deliberation: Design, Research, and Practice is the first book that attempts to sample the full range of work on online deliberation, forging new connections between academic research, technology designers, and practitioners. Since some of the most exciting innovations have occurred outside of traditional institutions, and those involved have often worked in relative isolation from each other, work in this growing field has often failed to reflect the full (...) set of perspectives on online deliberation. This volume is aimed at those working at the crossroads of information/communication technology and social science, and documents early findings in, and perspectives on, this new field by many of its pioneers. -/- CONTENTS: -/- Introduction: The Blossoming Field of Online Deliberation (Todd Davies, pp. 1-19) -/- Part I - Prospects for Online Civic Engagement -/- Chapter 1: Virtual Public Consultation: Prospects for Internet Deliberative Democracy (James S. Fishkin, pp. 23-35) -/- Chapter 2: Citizens Deliberating Online: Theory and Some Evidence (Vincent Price, pp. 37-58) -/- Chapter 3: Can Online Deliberation Improve Politics? Scientific Foundations for Success (Arthur Lupia, pp. 59-69) -/- Chapter 4: Deliberative Democracy, Online Discussion, and Project PICOLA (Public Informed Citizen Online Assembly) (Robert Cavalier with Miso Kim and Zachary Sam Zaiss, pp. 71-79) -/- Part II - Online Dialogue in the Wild -/- Chapter 5: Friends, Foes, and Fringe: Norms and Structure in Political Discussion Networks (John Kelly, Danyel Fisher, and Marc Smith, pp. 83-93) -/- Chapter 6: Searching the Net for Differences of Opinion (Warren Sack, John Kelly, and Michael Dale, pp. 95-104) -/- Chapter 7: Happy Accidents: Deliberation and Online Exposure to Opposing Views (Azi Lev-On and Bernard Manin, pp. 105-122) -/- Chapter 8: Rethinking Local Conversations on the Web (Sameer Ahuja, Manuel Pérez-Quiñones, and Andrea Kavanaugh, pp. 123-129) -/- Part III - Online Public Consultation -/- Chapter 9: Deliberation in E-Rulemaking? The Problem of Mass Participation (David Schlosberg, Steve Zavestoski, and Stuart Shulman, pp. 133-148) -/- Chapter 10: Turning GOLD into EPG: Lessons from Low-Tech Democratic Experimentalism for Electronic Rulemaking and Other Ventures in Cyberdemocracy (Peter M. Shane, pp. 149-162) -/- Chapter 11: Baudrillard and the Virtual Cow: Simulation Games and Citizen Participation (Hélène Michel and Dominique Kreziak, pp. 163-166) -/- Chapter 12: Using Web-Based Group Support Systems to Enhance Procedural Fairness in Administrative Decision Making in South Africa (Hossana Twinomurinzi and Jackie Phahlamohlaka, pp. 167-169) -/- Chapter 13: Citizen Participation Is Critical: An Example from Sweden (Tomas Ohlin, pp. 171-173) -/- Part IV - Online Deliberation in Organizations -/- Chapter 14: Online Deliberation in the Government of Canada: Organizing the Back Office (Elisabeth Richard, pp. 177-191) -/- Chapter 15: Political Action and Organization Building: An Internet-Based Engagement Model (Mark Cooper, pp. 193-202) -/- Chapter 16: Wiki Collaboration Within Political Parties: Benefits and Challenges (Kate Raynes-Goldie and David Fono, pp. 203-205) -/- Chapter 17: Debian’s Democracy (Gunnar Ristroph, pp. 207-211) -/- Chapter 18: Software Support for Face-to-Face Parliamentary Procedure (Dana Dahlstrom and Bayle Shanks, pp. 213-220) -/- Part V - Online Facilitation -/- Chapter 19: Deliberation on the Net: Lessons from a Field Experiment (June Woong Rhee and Eun-mee Kim, pp. 223-232) -/- Chapter 20: The Role of the Moderator: Problems and Possibilities for Government-Run Online Discussion Forums (Scott Wright, pp. 233-242) -/- Chapter 21: Silencing the Clatter: Removing Anonymity from a Corporate Online Community (Gilly Leshed, pp. 243-251) -/- Chapter 22: Facilitation and Inclusive Deliberation (Matthias Trénel, pp. 253-257) -/- Chapter 23: Rethinking the ‘Informed’ Participant: Precautions and Recommendations for the Design of Online Deliberation (Kevin S. Ramsey and Matthew W. Wilson, pp. 259-267) -/- Chapter 24: PerlNomic: Rule Making and Enforcement in Digital Shared Spaces (Mark E. Phair and Adam Bliss, pp. 269-271) -/- Part VI - Design of Deliberation Tools -/- Chapter 25: An Online Environment for Democratic Deliberation: Motivations, Principles, and Design (Todd Davies, Brendan O’Connor, Alex Cochran, Jonathan J. Effrat, Andrew Parker, Benjamin Newman, and Aaron Tam, pp. 275-292) -/- Chapter 26: Online Civic Deliberation with E-Liberate (Douglas Schuler, pp. 293-302) -/- Chapter 27: Parliament: A Module for Parliamentary Procedure Software (Bayle Shanks and Dana Dahlstrom, pp. 303-307) -/- Chapter 28: Decision Structure: A New Approach to Three Problems in Deliberation (Raymond J. Pingree, pp. 309-316) -/- Chapter 29: Design Requirements of Argument Mapping Software for Teaching Deliberation (Matthew W. Easterday, Jordan S. Kanarek, and Maralee Harrell, pp. 317-323) -/- Chapter 30: Email-Embedded Voting with eVote/Clerk (Marilyn Davis, pp. 325-327) -/- Epilogue: Understanding Diversity in the Field of Online Deliberation (Seeta Peña Gangadharan, pp. 329-358). -/- For individual chapter downloads, go to odbook.stanford.edu. (shrink)

The birth of a new science is long, drawn out, and often fairly messy. Comparative psychology has its roots in Darwin’s Descent of Man, was fertilized in academic psychology departments, and has branched across the universities into departments of biology, anthropology, primatology, zoology, and philosophy. Both the insights and the failings of comparative psychology are making their way into contemporary discussions of artificial intelligence and machine learning (Chollett 2019; Lapuschkin et al. 2019; Watson 2019). It is the right time to (...) turn a philosophical lens onto the methodologies of comparative psychology. That is the aim of this Element. -/- Comparative psychology is the umbrella covering the different ways scientists study animal mind and behavior. Comparative psychologists study animal behavior and mentality, including the mechanisms and inner states that allow crows to form hooks, vervet monkeys to give warnings, crabs to make trade-off decisions, and humans to use language. While focus is on the similarities and differences between different species, capacities are often studied in terms of their evolutionary history, development, and current ecological or cultural context. What this entails is that comparative psychologists have a range of different kinds of training, different areas of expertise, and different research questions. One comparative cognition researcher compares children and dogs on causal reasoning abilities (Daphna Buchsbaum), another looks at memory in corvids (Nicola Clayton). An animal behaviorist examines raccoon territories in a city (Suzanne MacDonald). One anthropologist looks at war in wild chimpanzees (John Mitani), another looks at how innovations are adopted in capu- chin monkeys (Susan Perry). One ethologist looks at play in wolves (Marc Bekoff), and another looks at deception in birds (Carolyn Ristau). One biologist looks at male alliances in dolphins (Richard Connor), and another examines economic game performance in apes and monkeys (Sarah Brosnan). An animal welfare scientist studies the effect of enrichment on mink (Georgia Mason). A learning theorist looks at gambling in pigeons (Thomas Zentall). A zoologist studies social learning in bees (Lars Chittka). It is not easy to guess in which department you’ll find a comparative psychologist. -/- This Element aims to examine the methods of comparative psychology, which remains especially concerned about how to study animal minds and behavior without falling prey to fuzzy thinking. Animals can be cute, so humans are often intrinsically drawn to them; and this love of animals is sometimes taken to be at odds with being a careful scientist. The methods of comparative psychology reflect this worry with their special emphases on avoiding bias and on avoiding developing warm relationships with animal subjects. The first two sections analyze three textbooks to examine what young scientists are taught. Section 1 investigates three methodological principles students are taught to follow: Anti-anthropomorphism, Morgan’s Canon, and Anti-anthropocentrism. I argue that the first two principles should be discarded, and that developing relationships with animals should no longer be discouraged, as relationships promote understanding. Building on this critique, in Section 2 I challenge the common prohibition against including animal consciousness in comparative psychology by arguing that it does not harm the science, but promotes it. Setting aside the special prohibitions for comparative psychology, in Section 3 I examine how the quest for objectivity in comparative psychology introduces its own bias and argue that the different disciplines of comparative psychology will introduce different biases; the best scientists can do is identify the sources of bias. The quest to eliminate all bias is a misguided one. Section 4 applies these issues to recent debates in ape cognition research between scientists who work in the field and those who work in the lab, and suggests best practices for integrating knowledge from both sources. -/- I have had the opportunity to work with a number of comparative psychologists in a variety of contexts, including a stint at Lou Herman’s dolphin communication lab in the 1990s, collaborative studies with Peter Verbeek on the child’s theory of mind at the University of Minnesota’s Institute for Child Development, conducting research on orangutan pantomime communication with Anne Russon at her field sites in Borneo, research on rat social learning with Noam Miller at Wilfrid Laurier University, and co-teaching a field course in dolphin communication with Kathleen Dudzinski. As a philosopher of science who has been in the field and in the lab, I have a perspective from which to compare the comparative psychologists. This Element is my attempt to synthesize almost thirty years of experience and thinking about how to study animal minds. (shrink)

Richard Shusterman suggested that Maurice Merleau-Ponty neglected “‘lived somaesthetic reflection,’ that is, concrete but representational and reflective body consciousness.” While unsure about this assessment of Merleau-Ponty, lived somaesthetic reflection, or what the late Sam Mallin called “body phenomenology”—understood as a meditation on the body reflecting on both itself and the world—is my starting point. Another is John Dewey’s bodily theory of perception, augmented somewhat by Merleau-Ponty. -/- With these starting points, I spent roughly 20 hours with St. Benedict Restores (...) Life to a Young Monk (c. 1360), a work of tempera and gold leaf on panel, by Giovanni Del Biondo, active in Italy from 1356 to 1398, on display in the Art Gallery of Ontario’s permanent collection. Following Dewey’s suggestion that “[t]he eye ... is only the channel through which a total response takes place,” meaning that motor, emotional, intellectual and non-visual perceptual capacities become active when we encounter paintings, I describe how the work engaged a range of bodily modalities; and how reflecting on these, in turn, supplied phenomenal articulations of life negating, preserving and enhancing forces important in the culture that produced it, and famously discussed by Friedrich Nietzsche. By virtue of the approach adopted, I also demonstrate Dewey’s belief that intimate engagement with art entails a total coordination of one’s capacities around the artwork, while simultaneously reinforcing Merleau-Ponty’s ideas about perception and how we can find phenomenal articulations of concepts such as the Nietzschean ones just mentioned. While focusing on Del Biondo’s painting, my main purpose is to engage in body phenomenology practices, and to show, in the words of Shusterman, how “[w]e might sharpen our appreciation of art through more attention to our somaesthetic feelings involved in perceiving art” and indeed the world. (shrink)

Not long after the 2001 invasion of Afghanistan, an American citizen was captured by U.S. soldiers on he battlefield carrying a weapon and wearing the dress of a Taliban soldier. Heralded by the news media as the “American Taliban,” he became a spectacle, bound, gagged, naked and blind-folded on a stretcher in a photo taken soon after his capture. The story of how the homeschooled twenty-year-old from a middle-class Northern California family became an enemy combatant in the Afghani desert piqued (...) the popular imagination. After converting to Islam, he went to Yemen, learned Arabic, returned home and then left again to attend a madrassa (or Islamic religious school) before receiving training at an Al-Qaeda training camp in Afghanistan. Some Americans reacted to the young man’s story with wonder; others with loathing. How did this youth stray from the values that most Americans hold dear? In fact, he did not. Similar to Paul Maud’dib who, at the end of Dune Messiah, wandered into the desert a blind holy man, the American Taliban had acted in accordance with values that most American prize: self-reliance, ingenuity, spirituality and practical know-how. It is widely believed that the Fremen culture derives from their religion, Zensunni , an imaginative blending of Zen Buddhism and Sunni Muslim beliefs. However, a closer look reveals that the Fremen (similar to the American Taliban) were shockingly American in their core values. To demonstrate this, I begin by discussing the weirdness of Dune’s Fremen, their religion, customs and lifestyle. Then, I give a brief summary of American philosopher Ralph Waldo Emerson’s famous essay “Self-Reliance” followed by a similar treatment of John Dewey’s notion of democracy as a way of life. The essay returns to paint a clearer picture of the American Fremen and their exhilarating though dangerous faith in jihad as a way of life. (shrink)

This volume brings together a range of influential essays by distinguished philosophers and political theorists on the issue of global justice. Global justice concerns the search for ethical norms that should govern interactions between people, states, corporations and other agents acting in the global arena, as well as the design of social institutions that link them together. The volume includes articles that engage with major theoretical questions such as the applicability of the ideals of social and economic equality to the (...) global sphere, the degree of justified partiality to compatriots, and the nature and extent of the responsibilities of the affluent to address global poverty and other hardships abroad. It also features articles that bring the theoretical insights of global justice thinkers to bear on matters of practical concern to contemporary societies, such policies associated with immigration, international trade, and climate change. -/- Contents: Introduction; Part I Standards of Global Justice: (i) Assistance-Based Responsibilities to the Global Poor: Famine, affluence and mortality, Peter Singer; We don't owe them a thing! A tough-minded but soft-hearted view of aid to the faraway needy, Jan Narveson; Does distance matter morally to the duty to rescue? Frances Myrna Kamm. (ii) Contribution-Based Responsibilities to the Global Poor: 'Assisting' the global poor, Thomas Pogge; Should we stop thinking about poverty in terms of helping the poor?, Alan Patten; Poverty and the moral significance of contribution, Gerhard Øverland. (iii)Cosmopolitans, Global Egalitarians, and its Critics: The one and the many faces of cosmopolitanism, Catherine Lu; Cosmopolitan justice and equalizing opportunities, Simon Caney; The problem of global justice, Thomas Nagel; Against global egalitarianism, David Miller; Egalitarian challenges to global egalitarianism: a critique, Christian Barry and Laura Valentini. Part II Pressing Global Socioeconomic Issues: (i) Governing the Flow of People: Immigration and freedom of association, Christopher Wellman; Democratic theory and border coercion: no right to unilaterally control your own borders, Arash Abizadeh; Justice in migration: a closed borders utopia?, Lea Ypi. (ii) Climate Change: Global environment and international inequality, Henry Shue; Valuing policies in response to climate change: some ethical issues, John Broome; Saved by disaster? Abrupt climate change, political inertia, and the possibility of an intergenerational arms race, Stephen M. Gardiner; Polycentric systems for coping with collective action and global environmental change, Elinor Ostrom. (iii) International Trade: Responsibility and global labor justice, Iris Marion Young; Property rights and the resource curse, Leif Wenar; Fairness in trade I: obligations arising from trading and the pauper-labor argument, Mathias Risse; Name index. -/- See: www.ashgate.com/default.aspx?page=637&calctitle=1&pageSubject=483&sort=pubdate&forthcoming=1&title_i d=9958&edition_id=13385. (shrink)

In this study, we want to analyze the relation between two Romanian internationally-renowned men of culture: Mircea Eliade (often considered one of the greatest historians of religion of all times) and Nicolae Steinhardt (whose name and memory have been mentioned by Pope John the Second in his visit in Romania). Though they had about the same age (a difference of 5 years), they had little connections in the interwar period (a few meetings and, later, Steinhardt’s volume The Way of… (...) the Young [În genul… tinerilor] from 1934, where he parodies Eliade, among others). A strong influence (which changed destinies) occurred during 1958-1960, when Steinhardt was imprisoned for having read and spread writings of Romanians found in exile, including the novel Midsummer Night (The Forbidden Forest) [Noaptea de Sânziene (Pădurea interzisă)] by Eliade. After the release in 1964, Steinhardt was continuously watched by the communist Securitate and reports have been written about him, where his main guilt was his friendship with Mircea Eliade, Emil Cioran, Eugen Ionescu, Virgil Ierunca, Monica Lovinescu, et al. Beyond these biographical intersections between Eliade and Steinhardt, there are also connections with regard to the Romanian culture, literary ideas, and visions on religious life. Steinhardt brings appreciations to the scholar in Chicago for the fact that he presents the beauty of the Romanian culture in the Western desecrated world and considers Eliade – and he’s one of the few who does this – influenced in his thinking by Christian ideals (in this direction, memorable are Steinhardt’s appreciations of the role played by Eliade in the Western culture, especially with his volume From Zamolxis to Genghis-Kahn [De la Zalmoxis la Genghis-Han], but also with his fiction, marking a direct reference to the novella A Fourteen Year Old Photograph [O fotografie veche de 14 ani]). (shrink)

This article aims to question the anti-individualist stance in Carl Schmitt's concept of the political by uncovering the historical bias of Schmitt's anti-individualism, seen here as one of the main driving forces behind his argument. For Schmitt, the political can take place only when a collectivity is able to declare war to another collectivity on the basis of feeling existentially threatened by the latter. As such, Schmitt's framework implies the inescapable possibility of war, as the condition which makes possible the (...) political. Acknowledging the previous criticisms of Schmitt raised by John Rawls and Iris Marion Young, this article takes a different path by pointing to certain historically tacit assumptions in 1927 Germany which Schmitt took for granted, but which are not suitable for a contemporary political theory. The demonstration is done first by showing how the structure of interruption functions in the works of Schmitt, then showing how he conceives of the individual as a possible interruption of the political in history, and then placing this structure of interruption in the historical context of Schmitt's writing. (shrink)

I argue that food insecurity is a complex issue that can be cross-examined philosophically. through an intersectional lens, by incorporating the idea of Phillip Hallie’s institutionalized cruelty, Iris Young’s idea of oppression, Beauvoir’s second sex, Jurgen’s public sphere, and John Dewey’s democracy, in order to identify and address the inequalities, power imbalances, systemic injustice. and undemocratic way of life that contribute to the perennial problem of food insecurity in Nigeria.

Though this volume is a bit dated, there are few recent popular books dealing specifically with the psychology of murder and it’s a quick overview available for a few dollars, so still well worth the effort. It makes no attempt to be comprehensive and is somewhat superficial in places, with the reader expected to fill in the blanks from his many other books and the vast literature on violence. For an update see e.g., Buss, The Handbook of Evolutionary Psychology 2nd (...) ed. V1 (2016) p 265, 266, 270–282, 388–389, 545–546, 547, 566 and Buss, Evolutionary Psychology 5th ed. (2015) p 26, 96–97,223, 293-4, 300, 309–312, 410 and Shackelford and Hansen, The Evolution of Violence (2014) He has been among the top evolutionary psychologists for several decades and covers a wide range of behavior in his works, but here he concentrates almost entirely on the psychological mechanisms that cause individual people to murder and their possible evolutionary function in the EEA (Environment of Evolutionary Adaptation—i.e., the plains of Africa during the last million years or so). -/- Buss starts by noting that as with other behaviors, ‘alternative’ explanations such as psychopathology, jealousy, social environment, group pressures, drugs and alcohol etc. do not really explain, since the question still remains as to why these produce homicidal impulses, i.e., they are the proximate causes and not the ultimate evolutionary (genetic) ones. As always, it inevitably boils down to inclusive fitness (kin selection), and so to the struggle for access to mates and resources, which is the ultimate explanation for all behavior in all organisms. Sociological data (and common sense) make it clear that younger poorer males are the most likely to kill. He presents his own and others homicide data from industrialized nations, and tribal cultures, conspecific killing in animals, archeology, FBI data and his own research into normal people's homicidal fantasies. Much archeological evidence continues to accumulate of murders, including that of whole groups, or of groups minus young females, in prehistoric times. -/- After surveying Buss’s comments, I present a very brief summary of intentional psychology (the logical structure of rationality), which is covered extensively in my many other articles and books. -/- Those with a lot of time who want a detailed history of homicidal violence from an evolutionary perspective may consult Steven Pinker’s ‘The Better Angels of Our Nature Why Violence Has Declined’(2012), and my review of it easily available on the net and in two of my recent ebooks. Briefly, Pinker notes that murder has decreased steadily and dramatically by a factor of about 30 since our days as foragers. So, even though guns now make it extremely easy for anyone to kill, homicide is much less common. Pinker thinks this is due to various social mechanisms that bring out our ‘better angels’, but I think it’s due mainly to the temporary abundance of resources from the merciless rape of our planet, coupled with increased police presence, with communication and surveillance and legal systems that make it far more likely to be punished. This becomes clear every time there is even a brief and local absence of the police. -/- Those wishing a comprehensive up to date framework for human behavior from the modern two systems of thought viewpoint may consult my e-book ‘The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Wittgenstein and Searle 367p (2016). Those interested in more of my writings on psychology may see Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century--Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization 392p (2017). For all my writings in their most recent versions, please consult my e-book Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization - Articles and Reviews 2006-2017 3rd Ed. 686p (2017). -/- All of my papers and books have now been published in revised versions both in ebooks and in printed books. -/- Talking Monkeys: Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071HVC7YP. -/- The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle--Articles and Reviews 2006-2016 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071P1RP1B. -/- Suicidal Utopian Delusions in the 21st century: Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B0711R5LGX -/- . (shrink)

The paper begins by reviewing two problems for fallibilism: the lottery problem, or the problem of explaining why fallible evidence, though otherwise excellent, is not enough to know that one will lose the lottery, and Gettier problems. It is then argued that both problems can be resolved if we note an important illocutionary force of knowledge attributions: namely, that when we attribute knowledge to someone we mean to give the person credit for getting things right. Alternatively, to say that a (...) person knows is to say that she got things right due to her own abilities, efforts and actions, rather than due to dumb luck, or blind chance, or something else. (shrink)

In this article, I formulate a Deweyan argument in support of guerrilla gardening, or the political activity of reclaiming unused urban land, sometimes illicitly, for cultivation and beautification through gardening. Historically, gardening movements in the United States have been associated with relief projects during periods of economic downturn and crisis, urban blight and gentrication, as well as nationalism, nativism and racism. Despite these last few unfortunate associations, the American philosopher John Dewey detached gardening from the nativist’s tool-kit, portraying it (...) as a gateway for young people toward enriched adult experiences, not as a technique for assimilating immigrant children to a distinctly American way of life. One of those experiences that school gardening can prepare children for is political activism, particularly involvement in gardening movements. Dewey did not mention this collateral benefit. Nevertheless, an argument can be made that garden advocacy—or, more specifically, participation in politically-motivated gardening movements such as guerrilla gardening—is an acceptable interpretation, or elaboration, of what Dewey meant by “a civic turn” to school and community gardening. (shrink)

This paper introduces a new, expanded range of relevant cognitive psychological research on collaborative recall and social memory to the philosophical debate on extended and distributed cognition. We start by examining the case for extended cognition based on the complementarity of inner and outer resources, by which neural, bodily, social, and environmental resources with disparate but complementary properties are integrated into hybrid cognitive systems, transforming or augmenting the nature of remembering or decision-making. Adams and Aizawa, noting this distinctive complementarity argument, (...) say that they agree with it completely: but they describe it as “a non-revolutionary approach” which leaves “the cognitive psychology of memory as the study of processes that take place, essentially without exception, within nervous systems.” In response, we carve out, on distinct conceptual and empirical grounds, a rich middle ground between internalist forms of cognitivism and radical anti-cognitivism. Drawing both on extended cognition literature and on Sterelny’s account of the “scaffolded mind” (this issue), we develop a multidimensional framework for understanding varying relations between agents and external resources, both technological and social. On this basis we argue that, independent of any more “revolutionary” metaphysical claims about the partial constitution of cognitive processes by external resources, a thesis of scaffolded or distributed cognition can substantially influence or transform explanatory practice in cognitive science. Critics also cite various empirical results as evidence against the idea that remembering can extend beyond skull and skin. We respond with a more principled, representative survey of the scientific psychology of memory, focussing in particular on robust recent empirical traditions for the study of collaborative recall and transactive social memory. We describe our own empirical research on socially distributed remembering, aimed at identifying conditions for mnemonic emergence in collaborative groups. Philosophical debates about extended, embedded, and distributed cognition can thus make richer, mutually beneficial contact with independently motivated research programs in the cognitive psychology of memory. (shrink)

Nearly all success is due to some mix of ability and luck. But some successes we attribute to the agent’s ability, whereas others we attribute to luck. To better understand the criteria distinguishing credit from luck, we conducted a series of four studies on knowledge attributions. Knowledge is an achievement that involves reaching the truth. But many factors affecting the truth are beyond our control and reaching the truth is often partly due to luck. Which sorts of luck are compatible (...) with knowledge? We find that knowledge attributions are highly sensitive to lucky events that change the explanation for why a belief is true. By contrast, knowledge attributions are surprisingly insensitive to lucky events that threaten but ultimately fail to change the explanation for why a belief is true. These results shed light on our concept of knowledge, help explain apparent inconsistencies in prior work on knowledge attributions, and constitute progress toward a general understanding of the relation between success and luck. (shrink)

‘There is no place in the phenomenology of fully absorbed coping’, writes Hubert Dreyfus, ‘for mindfulness. In flow, as Sartre sees, there are only attractive and repulsive forces drawing appropriate activity out of an active body’1. Among the many ways in which history animates dynamical systems at a range of distinctive timescales, the phenomena of embodied human habit, skilful movement, and absorbed coping are among the most pervasive and mundane, and the most philosophically puzzling. In this essay we examine both (...) habitual and skilled movement, sketching the outlines of a multidimensional framework within which the many differences across distinctive cases and domains might be fruitfully understood. Both the range of movement phenomena which can plausibly be seen as instances of habit or skill, and the space of possible theories of such phenomena are richer and more disparate than philosophy easily encompasses. We seek to bring phenomenology into contact with relevant movements in psychological theories of skilful action, in the belief that phenomenological philosophy and cognitive science can be allies rather than antagonists. (shrink)

Though this volume is a bit dated, there are few recent popular books dealing specifically with the psychology of murder and it’s a quick overview available for a few dollars, so still well worth the effort. It makes no attempt to be comprehensive and is somewhat superficial in places, with the reader expected to fill in the blanks from his many other books and the vast literature on violence. For an update see e.g., Buss, The Handbook of Evolutionary Psychology 2nd (...) ed. V1 (2016) p 265, 266, 270–282, 388–389, 545–546, 547, 566 and Buss, Evolutionary Psychology 5th ed. (2015) p 26, 96–97,223, 293-4, 300, 309–312, 410 and Shackelford and Hansen, The Evolution of Violence (2014). He has been among the top evolutionary psychologists for several decades and covers a wide range of behavior in his works, but here he concentrates almost entirely on the psychological mechanisms that cause individual people to murder and their possible evolutionary function in the EEA (Environment of Evolutionary Adaptation—i.e., the plains of Africa during the last million years or so). -/- Buss starts by noting that as with other behaviors, ‘alternative’ explanations such as psychopathology, jealousy, social environment, group pressures, drugs and alcohol etc. do not really explain, since the question still remains as to why these produce homicidal impulses, i.e., they are the proximate causes and not the ultimate evolutionary (genetic) ones. As always, it inevitably boils down to inclusive fitness (kin selection), and so to the struggle for access to mates and resources, which is the ultimate explanation for all behavior in all organisms. Sociological data (and common sense) make it clear that younger poorer males are the most likely to kill. He presents his own and others homicide data from industrialized nations, and tribal cultures, conspecific killing in animals, archeology, FBI data and his own research into normal people's homicidal fantasies. Much archeological evidence continues to accumulate of murders, including that of whole groups, or of groups minus young females, in prehistoric times. -/- After surveying Buss’s comments, I present a very brief summary of intentional psychology (the logical structure of rationality), which is covered extensively in my many other articles and books. -/- Those with a lot of time who want a detailed history of homicidal violence from an evolutionary perspective may consult Steven Pinker’s ‘The Better Angels of Our Nature Why Violence Has Declined’(2012), and my review of it, easily available on the net and in two of my recent books. Briefly, Pinker notes that murder has decreased steadily and dramatically by a factor of about 30 since our days as foragers. So, even though guns now make it extremely easy for anyone to kill, homicide is much less common. Pinker thinks this is due to various social mechanisms that bring out our ‘better angels’, but I think it’s due mainly to the temporary abundance of resources from the merciless rape of our planet, coupled with increased police presence, with communication and surveillance and legal systems that make it far more likely to be punished. This becomes clear every time there is even a brief and local absence of the police. -/- Those wishing a comprehensive up to date framework for human behavior from the modern two systems view may consult my book ‘The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle’ 2nd ed (2019). Those interested in more of my writings may see ‘Talking Monkeys--Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet--Articles and Reviews 2006-2019 3rd ed (2019), The Logical Structure of Human Behavior (2019), and Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2019) . (shrink)

The external world sceptic tells some familiar narratives involving massive deception. Perhaps we are brains in vats. Perhaps we are the victim of a deceitful demon. You know the drill. The sceptic proceeds by observing first that victims of such deceptions know nothing about their external environment and that second, since we cannot rule out being a victim of such deceptions our- selves, our own external world beliefs fail to attain the status of knowledge. Discussions of global external world scepticism (...) tend to focus on the second step, where a number of well-known lines of resistance have been offered. But there has been little attention to the first, seemingly innocuous step. That will be the focus of this paper. Part one – sections 1, 2, and 3 – will explain why these standard narratives are not convincing examples of cases where there is no knowledge of the external world. In part two – section 4 – we shall undertake a useful case study. David Lewis’s ‘Elusive Knowledge’ is often thought of as presenting an epistemological vision that is somewhat friendly to external world scepticism: as Lewis himself presents things, there are contexts where external world knowledge ascriptions are uniformly false, and where true knowledge ascriptions are limited to either axiomatic truths or truths about our inner life. We examine his discussion in the light of the preceding reflections and show that the framework he presents is not so concessionary to global external world scepticism after all. (shrink)

The tradition of realist phenomenology was founded in around 1902 by a group of students in Munich interested in the newly published Logical Investigations of Edmund Husserl. Initial members of the group included Johannes Daubert, Alexander Pfänder, Adolf Reinach and Max Scheler. With Reinach’s move to Göttingen the group acquired two new prominent members – Edith Stein and Roman Ingarden. The group’s method turned on Husserl’s idea that we are in possession a priori (which is to say: non-inductive) knowledge of (...) entities (for example, colors, tones, values, shapes) of a range of different sorts. Pfänder applied this method in his descriptive psychology of willing and motivation, Reinach (anticipating the later speech act theory) to what he called ‘social acts’, Stein to the ontology of communities, and Ingarden to works of art and aesthetic phenomena. The movement latter, through Ingarden, lived on in Poland, where it influenced the young Karol Wojtyła. (shrink)

Inheritance is the principle that deontic `ought' is closed under entailment. This paper is about a tension that arises in connection with Inheritance. More specifically, it is about two observations that pull in opposite directions. One of them raises questions about the validity of Inheritance, while the other appears to provide strong support for it. We argue that existing approaches to deontic modals fail to provide us with an adequate resolution of this tension. In response, we develop a positive analysis, (...) and show that this proposal provides a satisfying account of our intuitions. (shrink)

Leading virtue epistemologists defend the view that knowledge must proceed from intellectual virtue and they understand virtues either as refned character traits cultivated by the agent over time through deliberate effort, or as reliable cognitive abilities. Philosophical situationists argue that results from empirical psychology should make us doubt that we have either sort of epistemic virtue, thereby discrediting virtue epistemology’s empirical adequacy. I evaluate this situationist challenge and outline a successor to virtue epistemology: abilism . Abilism delivers all the main (...) benefts of virtue epistemology and is as empirically adequate as any theory in philosophy or the social sciences could hope to be. (shrink)

Sobre Filosofia clinica e Reflexões sobre o que é o humano.

I start with a brief assessment of the implications of Sterelny’s anti-individualist, anti-internalist apprentice learning model for a more historical and interdisciplinary cognitive science. In a selective response I then focus on two core features of his constructive account: collaboration and skill. While affirming the centrality of joint action and decision making, I raise some concerns about the fragility of the conditions under which collaborative cognition brings benefits. I then assess Sterelny’s view of skill acquisition and performance, which runs counter (...) to dominant theories that stress the automaticity of skill. I suggest that it may still overestimate the need for and ability of experts to decompose and represent the elements of their own practical knowledge. (shrink)

Time in electromagnetism shares many features with time in other physical theories. But there is one aspect of electromagnetism's relationship with time that has always been controversial, yet has not always attracted the limelight it deserves: the electromagnetic arrow of time. Beginning with a re-analysis of a famous argument between Ritz and Einstein over the origins of the radiation arrow, this chapter frames the debate between modern Einsteinians and neo-Ritzians. It tries to find a clean statement of what the arrow (...) is and then explains how it relates to the cosmological and thermodynamic arrows, representing the most developed and sophisticated attack yet, in either the physics or philosophy literature, on the electromagnetic arrow of time. (shrink)

In this paper I refute the chief arguments for cultural relativism, meaning the moral (not the descriptive) theory that goes by that name. In doing this I walk some oft-trodden paths, but I also break new ones. For instance, I take unusual pains to produce an adequate formulation of cultural relativism, and I distinguish that thesis from the relativism of present-day anthropologists, with which it is often conflated. In addition, I address not one or two, but eleven arguments for cultural (...) relativism, many of which contribute to its popularity but receive scant attention from its critics. To elicit the failings of these arguments I deploy a host of pertinent but often neglected distinctions. (shrink)

ABSTRACT Drawing inspiration from Fred Dretske, L. S. Carrier, John A. Barker, and Robert Nozick, we develop a tracking analysis of knowing according to which a true belief constitutes knowledge if and only if it is based on reasons that are sensitive to the fact that makes it true, that is, reasons that wouldn’t obtain if the belief weren’t true. We show that our sensitivity analysis handles numerous Gettier-type cases and lottery problems, blocks pathways leading to skepticism, and validates (...) the epistemic closure thesis that correct inferences from known premises yield knowledge of the conclusions. We discuss the plausible views of Ted Warfield and Branden Fitelson regarding cases of knowledge acquired via inference from false premises, and we show how our sensitivity analysis can account for such cases. We present arguments designed to discredit putative counterexamples to sensitivity analyses recently proffered by Tristan Haze, John Williams and Neil Sinhababu, which involve true statements made by untrustworthy informants and strange clocks that sometimes display the correct time while running backwards. Finally, we show that in virtue of employing the paradox-free subjunctive conditionals codified by Relevance Logic theorists instead of the paradox-laden subjunctive conditionals codified by Robert Stalnaker and David Lewis. (shrink)