Turkish Epistemoloji rasyonel inançların felsefi analizini konu edinmesi nedeniyle gerekçelendirme edimine merkezi bir önem atfeder. Gerekçelendirme kişinin bir önermeye inanmak için gerekçeye sahip olunmasını sağlayan koşul veya koşullar dizisinin tespit edilmesini içerir. İnançlarımızın birçoğunun çıkarımsal olmayan gerekçelerinin bulunduğu şeklindeki ılımlı/yanılırcı temelci perspektifle uyum sağlayan bir gerekçelendirme teorisi olarak Michael Huemer tarafından ortaya konan görüngüsel muhafazakarlık ilkesi, bu türden bir koşulu tanımlar. GM formülasyonuna göre eğer S’ye p olarak görünüyorsa, çürütücü etmenlerin yokluğunda S’nin p’ye inanmak için en azından bir dereceye kadar (...) gerekçesi vardır. Görüngüler ise rasyonel inanç oluşturmanın olanağına referans veren, inanç ve inanma eğilimlerinden farklı, sui generis deneyimlerdir. Bu makalede görüngülerin doğasından hareketle GM’yi tanıttım ve GM’ye yöneltilen eleştirilerin bir bölümünü tartıştım. Yer verdiğim eleştiriler, GM’nin irrasyonel/tehlikeli görüngüler ve bilişsel nüfuzdan kaynaklanan inançları dahi gerekçelendirilmiş kabul ettiği, GM teorisyenlerinin görüngülere gerekçelendirme edimi özelinde biçtiği başat rolün ve inanç ve görüngüler arasında öngörülen farklılıkların abartılı olduğu itirazlarını içerir. Bana göre sözü edilen eleştirilerin hiçbiri, GM’nin reddedilmesini gerektiren argümanlar içermez. Görüngülerin epistemik gerekçelendirmedeki rolünü tesis eden GM veya benzeri bir ilkeyi kabul etmek için temel neden ise bunun şüphecilik haricindeki olası alternatiflerinin belirsizliğidir. Çünkü eğer görüngüler, inanç oluşturmada epistemik faile rehberlik edecek göstergeler ise bu, failin ilgili göstergelerden yoksun olduğunda herhangi bir şeye rasyonel olarak inanmasının olanaksızlaşacağı anlamına gelir. English Because epistemology deals with the philosophical analysis of rational beliefs, it assigns central importance to justification. Justification involves identifying the condition or set of conditions that enables one to have grounds for believing a proposition. The principle of phenomenal conservatism, put forward by Michael Huemer as a justification theory that accords with the moderate/fallibilist foundationalist perspective that many of our beliefs have non- inferential justifications, is a principle that defines such a condition. According to the PC formulation, if it seems to S that p, then, in the absence of defeaters, S thereby has at least some degree of justification for believing that p. Seemings/appearances are sui generis experiences that refer to the possibility of rational belief formation and are different from beliefs and dispositions to believe. In this article, I introduce PC based on the nature of seemings and evaluate some of the criticisms directed at PC. The criticisms I discuss include objections that PC even justifies beliefs stemming from irrational/dangerous seemings and cognitive penetration, and that the dominant role that PC theorists assign to seemings in the act of justification and the differences envisaged between beliefs and seemings are exaggerated. In my opinion, none of these criticisms contain arguments that would lead to the rejection of PC. The main reason to accept PC or a similar principle that establishes the role of seemings in epistemic justification is the vagueness of its possible alternatives other than skepticism. For, if seemings are indicators that guide the epistemic agent in forming beliefs, this means that it is impossible for the agent to believe anything rationally when she lacks the relevant indicators. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Tamamlayıcı ve alternatif tıp (TAT) uygulamaları temel tıbbi tedaviye ek ya da temel tıbbi tedavinin yerine kullanılan, uygulamaları genelde konvansiyonel tıp tarafından tedavi olarak kabul edilmeyen çeşitli tıbbi ve sağlık bakım sistemi, pratikleri ve ürünleri olarak tanımlanmaktadır (Hossein et al., 2014, Amira ve Okubadejo, 2007; National Institutes of Health [NIH], 2018). TAT konusunda yapılan araştırmalar Afrika, Asya ve Latin Amerika gibi gelişmemiş ya da gelişmekte olan ülkelerde hastaların bazı tedavi ihtiyaçlarını karşılamak amacıyla geleneksel uygulamalara başvurmaları doğrultusunda geleneksel tıp teriminin tamamlayıcı (...) ve alternatif tıpa karşılık gelecek şekilde kullanıldığını da göstermektedir. (shrink)

Amaç: Kanserle yaşayan bireylerin (KYB) bakımında, resmiyette görünür olmayan ve çoğunlukla herhangi bir profesyonel donanıma sahip olmayan, ama sürecin başından sonuna, hasta bireye eşlik eden bakım verenler kritik öneme sahiptir. Baş etmesi zor bir hastalık olan kanserle mücadele eden bireylerin bakımında, bakım verenler fiziksel, zihinsel ve sosyal birtakım zorluklarla karşılaşmaktadır. Bu araştırma, KYB’lere bakım veren, yakınlarının karşılaştıkları zorlukları gündeme getirmeyi ve ihtimam etiği perspektifinden, bakım verenlerin bakımına yönelik öneriler sunmayı amaçlamaktadır. Gereç ve Yöntem: Bu araştırma tanımlayıcı ve kesitsel olup araştırmanın (...) evreni Marmara Üniversitesi Pendik Eğitim ve Araştırma Hastanesi (MÜPEAH) Onkoloji kliniğinde takip edilen, 15 Mart-5 Nisan tarihleri arasında kemoterapi ünitesine ve servis hizmetlerine başvuran KYB’lerin bakım veren yakınlarıdır. KYB’lere bakım verenlerin umutsuzluk derecelerini tespit etmek ve bunu etkileyen faktörleri ölçmek için, veri toplama aracı olarak; sosyodemografik sorular, bakım alan bireyin hastalık derecesine yönelik sorular ve Beck Umutsuzluk Ölçeği sorularından oluşan bir anket elden dağıtılmıştır. Anket bakım verene yönelik sosyodemografik sorular 8, KYB’nin hastalığının durumu ile ilgili sorular 7, Beck Umutsuzluk Ölçeği 20 olmak üzere 35 sorudan oluşmaktadır ve yaklaşık 10 dakikada tamamlanmaktadır. Elde edilen veriler önce Microsoft Excel aracılığıyla dijitalleştirilmiş, ardından IBM SPSS 27.0.1 sürümüyle analiz edilmiştir. Verilerin analizinde Ki-kare, Fisher’s Exact testi ve Pearson Korelasyon analizi kullanılmış, istatistiksel anlamlılık değeri için p<0.05 kabul edilmiştir. Bulgular: Ankete katılan 151 bakım verenin 83’ü (%55,3) kadın, 67’si (%44,7) erkektir. Katılımcıların yaş ortalaması 40,09’dur. Bakım verenlerin %41,1’i umutsuzluk düzeyi ölçeğinde “minimal ya da yok”, %39,7'si "hafif düzeyde", %13.2'si orta düzeyde ve %6’sı “aşırı düzeyde” skorunu almıştır. KYB’lere bakım verenlerin demografik özellikleri ile umutsuzluk düzeyi arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. Bakım verenlerin yaşı, cinsiyeti, medeni durumu, gelir durumu ve bakım verme süresi ile umutsuzluk skorları arasında anlamlı bir ilişki bulunmazken, eğitim seviyesi ile umutsuzluk skorları arasında anlamlı bir ilişki bulunmuştur. (p=0,019). Sonuç: Bakım verenlerin, umutsuzluk düzeyleri göz önüne alındığında, önemli psikolojik yükler taşıdığına ve bu yükün, özellikle bakım verenin eğitim seviyesi ile hastanın sağlık durumu arasında belirgin ilişkiler gösterdiğine ulaşılmıştır. Bu bilgiler ışığında, sosyodemografik özelliklerin bakım verenleri önemli ölçüde etkilediği görülmüştür. Bakım verenlerin duygusal yükleri, bakım alıcılarla olan ilişkileri ve bu sürecin hem bireysel hem toplumsal düzeyde getirdiği zorluklar ve sorumluluklar, ihtimam etiği kapsamında ele alınmıştır. Araştırma neticesinde bakım verenlerin karşılaştığı zorluklar ve ihtiyaçlarının daha geniş bir toplumsal ve etik perspektiften ele alınmasının gerekliliği ortaya konmuştur. Bakım verenlerin bakımına yönelik öneriler, duygusal destek; teorik eğitim ve bilgilendirme desteği; pratik ve uygulamalı destek; kaynak erişimi ve tahsisi; tanıma ve doğrulama başlıkları altında sunulmuştur. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Ölümcül Hastalık Umutsuzluk adlı eserinde umutsuzluğu, ben’in bir hastalığı ve kendine yönelen bir ilişkinin sonucu olarak ele alan Danimarkalı filozof Søren Aabye Kierkegaard, bu hastalığın kişide üç farklı şekilde görülebileceğini öne sürmüştür: “(a) bir ben’i olduğunun farkında olmayan umutsuz kişi, (b) kendisi olmak isteyen umutsuz kişi ve (c) kendisi olmak istemeyen umutsuz kişi.” Kierkegaard’a göre kendi ben’ininden kurtulmak isteyen kişi, “olmak istediği ben” hâline gelemediği için olduğu ben’ine katlanamamakta ve bu nedenle umutsuzluk yaşamaktadır. Bu çalışma kapsamında Kierkegaard’ın benlik ve umutsuzluk (...) ilişkisi üzerine yaptığı bu tespitin, sosyal psikoloji alanının önde gelen araştırmacılarından biri olan Edward Tory Higgins’ın Benlik Uyuşmazlıkları Kuramı üzerinden okunabileceği öngörülmektedir. Higgins, geliştirdiği kuramda çoklu bir benlik ayrımına gitmekte ve benliği gerçek benlik, ideal benlik ve olması gereken benlik olmak üzere üç alana ayırmaktadır. Bu ayrıma göre gerçek benlik, kişinin sahip olduğunu düşündüğü özelliklerin; ideal benlik, kişinin kendisi olmak için idealde sahip olmayı arzu ettiği özelliklerin; olması gereken benlik ise kişinin taşımak zorunda olduğunu düşündüğü özelliklerin bir bütününü temsil etmektedir. Söz konusu özellikler, kişinin kendi kişisel bakış açısına dayalı olabileceği gibi başkalarının bakış açısından da kaynaklanabilmektedir. Higgins’a göre ikili benlik durumları arasındaki uyuşmazlık (örneğin gerçek benlik-ideal benlik ya da gerçek benlik-olması gereken benlik) kişide, kendi beklentilerini ya da başkalarının beklentilerini karşılamada yetersiz kaldığı yönünde negatif duyuşlar yaratmaktadır. Bu duyuşlar arasında depresyonun bir parçası olan umutsuzluk da yer almaktadır. Şimdiki çalışma Kierkegaard’ın tasvir ettiği “olmak istediği ben hâline gelemediği için olduğu ben’ine katlanamayıp umutsuzluğa yakalanan” kişinin içinde bulunduğu durumu, Higgins’ın öne sürdüğü “gerçek benlik-ideal benlik uyuşmazlığının depresyonla (dolayısıyla umutsuzlukla) ilişkili olabileceği” argümanıyla ilişkili bir biçimde ele almayı ve bu yolla benlik ve umutsuzluk ilişkisini felsefe ve psikoloji disiplinlerinin kesişiminde incelemeyi amaçlamaktadır. (shrink)

Genetics: Medical, Theological and Ethical Aspects Tibbi, Dini ve Etik Boyutlariyla Genetik -/- Genetik bilimi biyolojinin botanik ve zooloji alanındaki uygulamalarını aşarak, sınırlarını önce antropolojiye sonra tıbba doğru hızla genişletmiştir. Öyle ki artık biyokimyadan onkolojiye kadar neredeyse tüm biyomedikal disiplinler, genetiğin kavramları, ilkeleri ve metodolojisi ile aşılanmıştır. Modern tıbbın uygulama alanında geniş bir yer tutan genetik bilimi, bir hastalığa dair risk analizi, teşhis ve tedavi seçeneklerinin belirlenmesi, prognozun değerlendirilmesi gibi klinik uygulamanın farklı evrelerinde söz sahibi olmaktadır. İçinde bulunduğumuz 21. yüzyılda (...) ise bu etkileşim eskisinden daha da güçlü hale gelerek devam etmektedir. Genetik biliminin klinikteki etkilerinin kapsamlı bir şekilde değerlendirildiği bu kitap, tüm dünyada tıbbın seyrini değiştirecek gelişmelere zemin teşkil eden genetik disiplininin olumlu ve olumsuz etkileri hakkında okuyucuya yetkili ağızlardan bilgiler taşımayı ve daha net bir fikir oluşturmayı hedeflemektedir. Kitapta dört ana bölüm bulunmaktadır. İlk bölümde doğum öncesi genetik uygulamalara, ikinci bölümde doğum sonrası (çocuk ve erişkinde) genetik testlere, üçüncü bölümde tıbbi genetiğin sıcak tartışma konusu olan Spinal Müsküler Atrofi’ye (SMA) ve dördüncü bölümde ise genetik bilgiyi felsefi bakışla ele alan makalelere yer verilmiştir. Genetiğin tıp pratiğini değiştirici ve dönüştürücü etkisine multidisipliner bir yaklaşımla ışık tutmayı amaçlayan bu eserin genetik hakkındaki Türkçe literatüre katkıda bulunmasını ümit ediyoruz. (shrink)

Edebiyat, özellikle roman, toplum için bir ayna gibidir. Roman, hikâye ve şiir gibi edebî eserler, kişisel üretimlerin yanı sıra dönemin sosyal, ekonomik ve siyasi meselelerini de yansıtır. Bu nedenle edebi eserler de sosyolojik kaynak olarak kabul edilebilir. 19. Ve 20. yüzyıl Türk ve Rus edebiyatı, büyük yazarların tüm dünyada ün kazandığı yüzyıldır. 19. Ve 20. yüzyılda Türk ve Rus edebiyatının zirvesi kabul edilen isimler toplumsal konulara kayıtsız kalmamalarının yanı sıra Türk ve Rus toplumunun modernleşme sürecini de eserlerinde yorumlamışlardır. Entelektüeller genellikle (...) bu merkezlerde yoğunlaştıkça, düşünce, bilim ve edebiyat siyaseti de bu merkezlerde yoğunlaşmıştır. Dönemin en önemli dergi ve gazeteleri bu edebiyatçılarla ilgili basılıp dağıtılıyordu. Tarih boyunca siyasi iktidar, kendi amaçlarına hizmet etmek, rejimlerini korumak ve toplumsal hegemonyalarını sağlamlaştırmak için örgütlü aydınlara ihtiyaç duymuştur. Yüzyıllardır enformasyonu tekelleştiren aydınlar, kültürel sermayelerini çoğu zaman kendi sınıfsal amaçları için kullanarak, bazen siyasi iktidarla çatışan, bazen de uzlaşmaya varan ideolojiler üretmişlerdir. Bu çatışma ve uzlaşma ekseninde, aydının idari yapıya karşı tutumu, yönetici sınıfın statükoyu koruma çabası, yerel ve evrensel sorunlar, iktidarla ilişkisi tanımlanmaktadır. Bu bakımdan aydınların her toplumdaki konumu ve rolü farklıdır. Aslında Batı toplumlarında muhalif kimliği ve iktidar eleştirisi ile öne çıkan entelektüelin işlevi, Batı dışı toplumlarda iktidarın yönetsel işlevlerini yerine getirmek ve bilgisiyle iktidarı meşrulaştırmaktır. Klasik Osmanlı İmparatorluğu'nda iktidarın (devletin) "koruma", Tanzimat döneminde ise "kurtarma" (diriliş) döneminde Türk aydınlarının, tarihsel, toplumsal ve sınıfsal kategorilerdeki entelektüellerin işlevleri söz konusudur. Bu çalışmada ele alınan Türk ve Rus aydınların kısaca bilgileri verilmiştir. (shrink)

Bu çalışmada Metin Erksan’ın 1965 yapımı Sevmek Zamanı filminin “bir resme âşık olma” hikâyesi gibi görünen anlatısının aslında dönemin varoluşçu felsefesinin Türkiye’deki özgün bir yansıması olduğu ve bunun da filmdeki kadın karakter ile kurulduğu gösterilecektir. Yazıda filmde beliren temsil, korku, özgürlük ve iletişim temaları öncelikle Platon’un mağara alegorisi ve Heidegger’in varoluşçu felsefesinin Dasein (orada-varlık) kavramına başvurularak ele alınacaktır. Filmde âşık olduğunu söylemekten çekinen Halil’in Meral’in temsiline kaçışı resmin bakışındaki iyilik ve sevgi ile açıklanır. Doğada insanların uzağında yaşayan ve çalışan Halil (...) arkadaşı Mustafa’nın kötülük uyarısı ile Meral’den kaçmaktan vazgeçip onunla konuşmaya karar verir. Halil’in kaçışındaki korkunun kaynağı Halil’in varoluşunun Meral tarafından tanınıp onaylanmaması ihtimali olsa da Meral’in Halil’in varoluşuna özgürce ve ihtimamla yaklaşarak Halil’in korkusunu daha derin bir varoluşsal kaygı ve özgürlükle karşı karşıya getirir. Yazı Meral’in Halil ile aynı moda girebilip onu anlayabilmesi ve bu güce sahip olmasının ikisi arasında iletişimi mümkün kıldığını iddia etmektedir. Yazıda en son filmin toplumsal gerçekçi yanında kadın sorununun nasıl şekillendiği ortaya konulacaktır. Meral Halil’i tanısa, kendisi Halil tarafından tanınsa bile kendi sınıfından gelen bir tanıma reddi ile karşılaşmaktadır. Bu tanımamanın ölüm kadar sert bir şiddete ulaşmasının nedeni ise ekonomik sınıfı değil cinsiyetidir. (shrink)

Bilim Felsefesi, felsefenin diğer disiplinleriyle karşılaştırıldığında oldukça yeni sayılabilecek bir felsefe disiplinidir. Felsefenin bilimi ve bilimsel bilgiyi ele alıp soruşturan bir alt disiplinidir. Bilim felsefesi, özellikle bilimin ve bilimsel bilginin ne olduğundan hareketle bilimsel yöntemin ve bilimsel teorilerin yapısının ve dilinin ne olduğuna kadar pek çok konu ve sorunu ele alan felsefi bir araştırmadan meydana gelir. Bilim hakkında yürütülen tüm bu araştırmalar, felsefi bir bakış açısı altında eleştirel bir yaklaşımla ele alınarak soruşturulur.

Bilim Felsefesi, felsefenin diğer disiplinleriyle karşılaştırıldığında oldukça yeni sayılabilecek bir felsefe disiplinidir. Felsefenin bilimi ve bilimsel bilgiyi ele alıp soruşturan bir alt disiplinidir. Bilim felsefesi, özellikle bilimin ve bilimsel bilginin ne olduğundan hareketle bilimsel yöntemin ve bilimsel teorilerin yapısının ve dilinin ne olduğuna kadar pek çok konu ve sorunu ele alan felsefi bir araştırmadan meydana gelir. Bilim hakkında yürütülen tüm bu araştırmalar, felsefi bir bakış açısı altında eleştirel bir yaklaşımla ele alınarak soruşturulur.

“Gecenin bir yarısı kalktığınızı düşünün; bedeniniz yatağın ayakları arasında tam olarak ne kadar aralık olduğunu ve ne yapması gerektiğini bilir. Bir bakıma, etrafınızdaki mekân sizinle konuşur ve incelikle kurulmuş ritim oyunları arasına yerleştirir sizi. Mekânı hareket, ses ve doku ritimleriyle özümsediğimiz —etrafımızdakilerle yankılandığımız— her gün dolu dolu yaşanan bir olaydır bu. Mekân ve zaman bedende birleşir. Bu derin beden bilinci tam da yerleşmenin tanımıdır. Bachelard mimarinin Öklidci geometriye dayanarak anlaşılmasından kurtarıp mekânın yaratıcı poetikasına ulaştırdı bizi.” -/- Gaston Bachelard’ın hayranlık uyandıran (...) mekân çalışmalarını farklı disiplinlerle birlikte kat etmeyi amaçlayan bu kitap, okurunu hem Bachelard’la hem de onun felsefi, edebi, mimari, tasarım yorumlarıyla buluşturuyor. Farklı disiplinlerin “mekân” fikrinden hareketle aslında sadece mimari için değil ilgili her disiplin için sorulması gereken soruyu gündeme getiriyor: “Mimarlar neden Bachelard okur?” Elinizdeki derleme barındırdığı metin ve görsel çeşitliliğiyle mekânların ritmini bulmaya çalışıyor. Mimari, felsefe ve edebiyat meraklısı okurların keyifle peşine düşeceği bir serüven sunduğumuzu düşünüyoruz. (shrink)

This is a transcript of a conversation between P F Strawson and Gareth Evans in 1973, filmed for The Open University. Under the title 'Truth', Strawson and Evans discuss the question as to whether the distinction between genuinely fact-stating uses of language and other uses can be grounded on a theory of truth, especially a 'thin' notion of truth in the tradition of F P Ramsey.

Nineteenth-century optical toys that showcase illusions of motion such as the phenakistoscope, zoetrope, and praxinoscope, have enjoyed active “afterlives” in the twentieth and twenty-first centuries. Contemporary incarnations of the zoetrope are frequently found in the realms of fine art and advertising, and they are often much larger than their nineteenth-century counterparts. This article argues that modern-day optical toys are able to conjure feelings of wonder and spectacle equivalent to their nineteenth-century antecedents because of their adjustment in scale. Exploring a range (...) of contemporary philosophical toys found in arts, entertainment, and advertising contexts, the article discusses various technical adjustments made to successfully “scale up” optical toys, including the replacement of hand-spun mechanisms with larger sources of motion and the use of various means such as architectural features and stroboscopic lights to replace traditional shutter mechanisms such as the zoetrope’s dark slots. Critical consideration of scale as a central feature of these installations reconfigures the relationship between audience and device. Large-scale adaptations of optical toys revise the traditional conception of the user, who is able to tactilely manipulate and interact with the apparatus, instead positing a viewer who has less control over the illusion’s operation and is instead a captive audience surrounded by the animation. It is primarily through their adaptation of scale that contemporary zoetropes successfully elicit wonder as scientific spectacles from their audiences today. (shrink)

Giriş: Sözlü müzik, insanların duygularını ve düşüncelerini yansıtan önemli araçlardan biridir. Müzik, ayrıca duyguları harekete geçirerek insanı ve toplumu etkileme gücüne de sahiptir. Bireylerin, doktora bakışı ve doktordan beklentileri de o kültüre ait olan müzik içerisinde kendini gösterir. Öte yandan, topluma veya halk kültürüne mal olmuş bir müzik eseri içerisinde yer alan ifadeler ise toplumun doktora bakışını etkileyebilir. Amaç: Bu çalışmada Türkiye’de toplumsal kültürün önemli bir parçası olan şarkı ve türküler içerisinde Doktor, Hekim ve Tabip sözcükleri bulunan müzik eserleri incelenerek, (...) bu eserlere doğrudan veya dolaylı olarak yansıtılmış olan hasta-hekim ilişkisinin niteliğinin araştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışma tanımlayıcı tipte bir araştırmadır. Doktor, Hekim ve Tabip kelimelerinin yer aldığı şarkı/türküler belirlenmiş ve kategorize edilmiştir. Bulgular: İncelenen 190 eserde Doktor, Hekim ve Tabip kelimelerinin yer aldığı ifadeler çare bulamayan/tedavi edemeyen ve çare bulması/tedavi etmesi beklenen şeklinde ana iki kategoriye ayrılmıştır. Bu iki grup dışında kalan yirmi iki eser ise diğer grup olarak değerlendirilmiştir. Sonuç: Müzik eserlerinin ve içerisinde yer alan sözlerin, zamanın süzgecinden damıtılarak yıllar içerisinde oluşan bir birikimle meydana gelen toplumsal kolektif bilinci yansıttığı dikkate alınacak olursa, türkülerde yer alan hekim algısının, sağlık politikaları ve sosyal medyanın saman alevi gibi hareketlilik gösteren gündeminden etkilenen anlık bir bakıştan ziyade, o halkın kültüründeki uzun süreli ve kalıcı hekim algısını daha gerçekçi bir şekilde yansıttığı düşünülebilir. (shrink)

Tradução para o português do livro "Ceticismo e naturalismo: algumas variedades", Strawson, P. F. . São Leopoldo, RS: Editora da Unisinos, 2008, 114 p. Coleção: Ideias. ISBN: 9788574313214. Capítulo 1 - Ceticismo, naturalismo e argumentos transcendentais 1. Notas introdutórias; 2. Ceticismo tradicional; 3. Hume: Razão e Natureza; 4. Hume e Wittgenstein; 5. “Apenas relacionar”: O papel dos argumentos transcendentais; 6. Três citações; 7. Historicismo: e o passado.

Given the fact that many people use Wikipedia, we should ask: Can we trust it? The empirical evidence suggests that Wikipedia articles are sometimes quite good but that they vary a great deal. As such, it is wrong to ask for a monolithic verdict on Wikipedia. Interacting with Wikipedia involves assessing where it is likely to be reliable and where not. I identify five strategies that we use to assess claims from other sources and argue that, to a greater of (...) lesser degree, Wikipedia frustrates all of them. Interacting responsibly with something like Wikipedia requires new epistemic methods and strategies. (shrink)

I've previously suggested that the historical evidence used to challenge scientific realism should lead us to embrace what I call Uniformitarianism, but many recently influential forms of scientific realism seem happy to share this commitment. I trace a number of further points of common ground that collectively constitute an appealing Middle Path between classical forms of realism and instrumentalism, and I suggest that many contemporary realists and instrumentalists have already become fellow travelers on this Middle Path without recognizing how far (...) they have thereby diverged from those who share their labels and slogans. I conclude by describing their central remaining disagreement and the sorts of evidence needed to resolve it. (shrink)

P. F. Strawson; II*—Scruton and Wright on Anti-Realism Etc., Proceedings of the Aristotelian Society, Volume 77, Issue 1, 1 June 1977, Pages 15–22, https://doi.

Some scientific categories seem to correspond to genuine features of the world and are indispensable for successful science in some domain; in short, they are natural kinds. This book gives a general account of what it is to be a natural kind and puts the account to work illuminating numerous specific examples.

The no-miracles argument and the pessimistic induction are arguably the main considerations for and against scientific realism. Recently these arguments have been accused of embodying a familiar, seductive fallacy. In each case, we are tricked by a base rate fallacy, one much-discussed in the psychological literature. In this paper we consider this accusation and use it as an explanation for why the two most prominent `wholesale' arguments in the literature seem irresolvable. Framed probabilistically, we can see very clearly why realists (...) and anti-realists have been talking past one another. We then formulate a dilemma for advocates of either argument, answer potential objections to our criticism, discuss what remains (if anything) of these two major arguments, and then speculate about a future philosophy of science freed from these two arguments. In so doing, we connect the point about base rates to the wholesale/retail distinction; we believe it hints at an answer of how to distinguish profitable from unprofitable realism debates. In short, we offer a probabilistic analysis of the feeling of ennui afflicting contemporary philosophy of science. (shrink)

Imperatives cannot be true, but they can be obeyed or binding: `Surrender!' is obeyed if you surrender and is binding if you have a reason to surrender. A pure declarative argument — whose premisses and conclusion are declaratives — is valid exactly if, necessarily, its conclusion is true if the conjunction of its premisses is true; similarly, I suggest, a pure imperative argument — whose premisses and conclusion are imperatives — is obedience-valid (alternatively: bindingness-valid) exactly if, necessarily, its conclusion is (...) obeyed (alternatively: binding) if the conjunction of its premisses is. I argue that there are two kinds of bindingness, and that a vacillation between two corresponding variants of bindingness-validity largely explains conflicting intuitions concerning the validity of some pure imperative arguments. I prove that for each of those two variants of bindingness-validity there is an equivalent variant of obedience-validity. Finally, I address alternative accounts of pure imperative inference. (shrink)

The problem of underdetermination is thought to hold important lessons for philosophy of science. Yet, as Kyle Stanford has recently argued, typical treatments of it offer only restatements of familiar philosophical problems. Following suggestions in Duhem and Sklar, Stanford calls for a New Induction from the history of science. It will provide proof, he thinks, of “the kind of underdetermination that the history of science reveals to be a distinctive and genuine threat to even our best scientific theories” (Stanford 2001, (...) p. S12). This paper examines Stanford’s New Induction and argues that it – like the other forms of underdetermination that he criticizes – merely recapitulates familiar philosophical conundra. (shrink)

The notion of a simulating termination analyzer is examined at the concrete level of pairs of C functions. This is similar to AProVE: Non-Termination Witnesses for C Programs. The termination status decision is made on the basis of the dynamic behavior of the input. This paper explores what happens when a simulating termination analyzer is applied to an input that calls itself.

Tradução para o português do ensaio "Freedom and Resentment”, de P. F. Strawson. Publicado originalmente em Proceedings of the British Academy, v. 48, 1960. Republicado em Freedom and Resentment and Other Essays. Londres: Methuen, 1974. [Routledge, 2008, p. 2-28]. Publicado na coletânea: Ensaios sobre a filosofia de Strawson: com a tradução de Liberdade e ressentimento & Moralidade social e ideal individual. Organizadores: Jaimir Conte & Itamar Luís Gelain. Editora da UFSC, 2015. ISBN: 9788532807250.

Tradução para o português do ensaio "Social Morality and Individual Ideal”. Publicado originalmente em Philosophy: The Journal of the Royal Institute of Philosophy, vol. XXXVI, n. 136, p. 1-17, Jan. 1961. Republicado em: STRAWSON, P. F. Freedom and Resentment and Other Essays. Londres: Methuen, 1974. [Routledge, 2008, p. 26-44]. ]. Publicado na coletânea: Ensaios sobre a filosofia de Strawson: com a tradução de Liberdade e ressentimento & Moralidade social e ideal individual. Organizadores: Jaimir Conte & Itamar Luís Gelain. Editora da (...) UFSC, 2015. ISBN: 9788532807250. (shrink)

When we ask what natural kinds are, there are two different things we might have in mind. The first, which I’ll call the taxonomy question, is what distinguishes a category which is a natural kind from an arbitrary class. The second, which I’ll call the ontology question, is what manner of stuff there is that realizes the category. Many philosophers have systematically conflated the two questions. The confusion is exhibited both by essentialists and by philosophers who pose their accounts in (...) terms of similarity. It also leads to misreading philosophers who do make the distinction. Distinguishing the questions allows for a more subtle understanding of both natural kinds and their underlying metaphysics. (shrink)

In this paper, I reply to 18 of the essays on panpsychism in this issue. Along the way, I sketch out what a post-Galilean science of consciousness, one in which consciousness is taken to be a fundamental feature of reality, might look like.

The accepted narrative treats John Stuart Mill’s Kinds as the historical prototype for our natural kinds, but Mill actually employs two separate notions: Kinds and natural groups. Considering these, along with the accounts of Mill’s nineteenth-century interlocutors, forces us to recognize two distinct questions. First, what marks a natural kind as worthy of inclusion in taxonomy? Second, what exists in the world that makes a category meet that criterion? Mill’s two notions offer separate answers to the two questions: natural groups (...) for taxonomy and Kinds for ontology. This distinction is ignored in many contemporary debates about natural kinds and is obscured by the standard narrative that treats our natural kinds just as a development of Mill’s Kinds. (shrink)

The Homeostatic Property Cluster (HPC) account of natural kinds has become popular since it was proposed by Richard Boyd in the late 1980s. Although it is often taken as a defining natural kinds as such, it is easy enough to see that something's being a natural kind is neither necessary nor sufficient for its being an HPC. This paper argues that it is better not to understand HPCs as defining what it is to be a natural kind but instead as (...) providing the ontological realization of (some) natural kinds. (shrink)

Philosophy in Africa has for more than a decade now been dominated by the discussion of one compound question, namely, is there an African philosophy, and if there is, what is it? The first part of the question has generally been unhesitatingly answered in the affirmative. Dispute has been primarily over the second part of the question as various specimens of African philosophy presented do not seem to pass muster. Those of us who refuse to accept certain specimens as philosophy (...) have generally been rather illogically said also to deny an affirmative answer to the first part of the question. In a paper presented at the International Symposium in Memory of Dr William Amo, the Ghanaian philosopher who taught in German universities in the early part of the eighteenth century, Professor Odera Oruka identified four trends, perhaps more appropriately approaches, in current African philosophy. (shrink)

Some philosophers understand natural kinds to be the categories which are constraints on enquiry. In order to elaborate the metaphysics appropriate to such an account, I consider the complicated history of scurvy, citrus, and vitamin C. It may be tempting to understand these categories in a shallow way (as mere property clusters) or in a deep way (as fundamental properties). Neither approach is adequate, and the case instead calls for middle-range ontology: starting from categories which we identify in the world (...) and elaborating their structure, but not pretending to jump ahead to a complete story about fundamental being. (shrink)

Kyle Stanford has recently claimed to offer a new challenge to scientific realism. Taking his inspiration from the familiar Pessimistic Induction (PI), Stanford proposes a New Induction (NI). Contra Anjan Chakravartty’s suggestion that the NI is a ‘red herring’, I argue that it reveals something deep and important about science. The Problem of Unconceived Alternatives, which lies at the heart of the NI, yields a richer anti-realism than the PI. It explains why science falls short when it falls short, and (...) so it might figure in the most coherent account of scientific practice. However, this best account will be antirealist in some respects and about some theories. It will not be a sweeping antirealism about all or most of science. (shrink)

Homeostatic property clusters (HPCs) are offered as a way of understanding natural kinds, especially biological species. I review the HPC approach and then discuss an objection by Ereshefsky and Matthen, to the effect that an HPC qua cluster seems ill-fitted as a description of a polymorphic species. The standard response by champions of the HPC approach is to say that all members of a polymorphic species have things in common, namely dispositions or conditional properties. I argue that this response fails. (...) Instances of an HPC kind need not all be similar in their exhibited properties. Instead, HPCs should instead be understood as unified by the underlying causal mechanism that maintains them. The causal mechanism can both produce and explain some systematic differences between a kind’s members. An HPC kind is best understood not as a single cluster of properties maintained in stasis by causal forces, but as a complex of related property clusters kept in relation by an underlying causal process. This approach requires recognizing that taxonomic systems serve both explanatory and inductive purposes. (shrink)

Do the ethical features of an artwork bear on its aesthetic value? This movie endorses misogyny, that song is a civil rights anthem, the clay constituting this statue was extracted with underpaid labor—are facts like these the proper bases for aesthetic evaluation? I argue that this debate has suffered from a false presupposition: that if the answer is yes (for at least some such ethical features), such considerations feature as pro tanto contributions to an artwork's overall aesthetic value, i.e., as (...) merits or flaws which make something have more or less overall aesthetic value. As the case of ethically laden, aesthetic evaluation makes clear, however, good aesthetic judgement is irreducibly multi-dimensional, e.g., "the movie has an engaging soundtrack, tasteful camera work, and takes a misogynistically prurient perspective on its female lead.'' Such a "non-summative" judgement refuses to reduce those various dimensions of aesthetic value to a single aggregate aesthetic evaluation, like "it's a 6/10" or "it's a pretty good movie!" I defend both the modest claim that such non-summative evaluations are not mistaken and the extremist claim that summative (i.e., unidimensional) aesthetic evaluation is defective by considering other domains of normative assessment in which summing seems inappropriate, notably including evaluations of people's character. (shrink)

The Argument from Inductive Risk (AIR) is taken to show that values are inevitably involved in making judgements or forming beliefs. After reviewing this conclusion, I pose cases which are prima facie counterexamples: the unreflective application of conventions, use of black-boxed instruments, reliance on opaque algorithms, and unskilled observation reports. These cases are counterexamples to the AIR posed in ethical terms as a matter of personal values. Nevertheless, it need not be understood in those terms. The values which load a (...) theory choice may be those of institutions or past actors. This means that the challenge of responsibly handling inductive risk is not merely an ethical issue, but is also social, political, and historical. (shrink)

forall x: Calgary is a full-featured textbook on formal logic. It covers key notions of logic such as consequence and validity of arguments, the syntax of truth-functional propositional logic TFL and truth-table semantics, the syntax of first-order (predicate) logic FOL with identity (first-order interpretations), symbolizing English in TFL and FOL, and Fitch-style natural deduction proof systems for both TFL and FOL. It also deals with some advanced topics such as modal logic, soundness, and functional completeness. Exercises with solutions are available. (...) It is provided in PDF (for screen reading, printing, and a special version for dyslexics), HTML, and in LaTeX source code. (shrink)

There are two senses of ‘what scientists know’: An individual sense (the separate opinions of individual scientists) and a collective sense (the state of the discipline). The latter is what matters for policy and planning, but it is not something that can be directly observed or reported. A function can be defined to map individual judgments onto an aggregate judgment. I argue that such a function cannot effectively capture community opinion, especially in cases that matter to us.

It seems obvious that a community of one thousand scientists working together to make discoveries and solve puzzles should arrange itself differently than would one thousand scientist-hermits working independently. Because of limited time, resources, and attention, an independent scientist can explore only some of the possible approaches to a problem. Working alone, each hermit would explore the most promising approaches. They would needlessly duplicate the work of others and would be unlikely to develop approaches which look unpromising but really have (...) tremendous potential. Contrariwise, a large community can more rigorously explore the space of possible approaches. Most scientists should work on the most promising approaches, but a smaller number can be committed to approaches that initially look less promising. Exploratory work can reveal if one of those initially unpromising approaches has unrealized potential, and more scientists can adopt it once its potential becomes more apparent. (shrink)

There is a history of thinking that photographs provide a special kind of access to the objects depicted in them, beyond the access that would be provided by a painting or drawing. What is included in the photograph does not depend on the photographer’s beliefs about what is in front of the camera. This feature leads Kendall Walton to argue that photographs literally allow us to see the objects which appear in them. Current generative algorithms produce images in response to (...) users’ text prompts. Depending on the parameters, the output can resemble specific people or things which are named in the prompt. This resemblance does not depend on the user’s beliefs, so generated images are in this sense like photographs. Given this parallel, how should we think about AI-generated images? (shrink)

According to the standard narrative, natural kind is a technical notion that was introduced by John Stuart Mill in the 1840s and the recent craze for natural kinds, launched by Putnam and Kripke, is a continuation of that tradition. I argue that the standard narrative is mistaken. The Millian tradition of kinds was not particularly influential in the 20th-century, and the Putnam-Kripke revolution did not clearly engage with even the remnants that were left of it. The presently active tradition of (...) natural kinds is less than half a century old. Recognizing this might help us better appreciate both Mill and natural kinds. (shrink)

A critical note on Christopher Bartel and Jack M. C. Kwong, ‘Pluralism, Eliminativism, and the Definition of Art’, Estetika 58 (2021): 100–113. Art pluralism is the view that there is no single, correct account of what art is. Instead, art is understood through a plurality of art concepts and with considerations that are different for particular arts. Although avowed pluralists have retained the word ‘art’ in their discussions, it is natural to ask whether the considerations that motivate pluralism should lead (...) us to abandon art talk altogether; that is, should pluralism lead to eliminativism? This paper addresses arguments both for and against this move. We ultimately argue that pluralism allows one to retain the word ‘art’, if one wants it, but only in a loose, conversational sense. The upshot of pluralism is that talk of art in general cannot be asked to do theoretical and philosophical work. (shrink)

It is now commonly held that values play a role in scientific judgment, but many arguments for that conclusion are limited. First, many arguments do not show that values are, strictly speaking, indispensable. The role of values could in principle be filled by a random or arbitrary decision. Second, many arguments concern scientific theories and concepts which have obvious practical consequences, thus suggesting or at least leaving open the possibility that abstruse sciences without such a connection could be value-free. Third, (...) many arguments concern the role values play in inferring from evidence, thus taking evidence as given. This paper argues that these limitations do not hold in general. There are values involved in every scientific judgment. They cannot even conceivably be replaced by a coin toss, they arise as much for exotic as for practical sciences, and they are at issue as much for observation as for explicit inference. (shrink)

The underdetermination of theory by evidence is supposed to be a reason to rethink science. It is not. Many authors claim that underdetermination has momentous consequences for the status of scientific claims, but such claims are hidden in an umbra of obscurity and a penumbra of equivocation. So many various phenomena pass for `underdetermination' that it's tempting to think that it is no unified phenomenon at all, so I begin by providing a framework within which all these worries can be (...) seen as species of one genus: A claim of underdetermination involves (at least implicitly) a set of rival theories, a standard of responsible judgment, and a scope of circumstances in which responsible choice between the rivals is impossible. Within this framework, I show that one variety of underdetermination motivated modern scepticism and thus is a familiar problem at the heart of epistemology. I survey arguments that infer from underdetermination to some reëvaluation of science: top-down arguments infer a priori from the ubiquity of underdetermination to some conclusion about science; bottom-up arguments infer from specific instances of underdetermination, to the claim that underdetermination is widespread, and then to some conclusion about science. The top-down arguments either fail to deliver underdetermination of any great significance or (as with modern scepticism) deliver some well-worn epistemic concern. The bottom-up arguments must rely on cases. I consider several promising cases and find them to either be so specialized that they cannot underwrite conclusions about science in general or not be underdetermined at all. Neither top-down nor bottom-up arguments can motivate any deep reconsideration of science. (shrink)

William James’ argument against William Clifford in The Will to Believe is often understood in terms of doxastic efficacy, the power of belief to influence an outcome. Although that is one strand of James’ argument, there is another which is driven by ampliative risk. The second strand of James’ argument, when applied to scientific cases, is tantamount to what is now called the Argument from Inductive Risk. Either strand of James’ argument is sufficient to rebut Clifford's strong evidentialism and show (...) that it is sometimes permissible to believe in the absence of compelling evidence. However, the two considerations have different scope and force. Doxastic efficacy applies in only some cases but allows any values to play a role in determining belief; risk applies in all cases but only allows particular conditional values to play a role. (shrink)

This paper gives a characterization of distributed cognition (d-cog) and explores ways that the framework might be applied in studies of science. I argue that a system can only be given a d-cog description if it is thought of as performing a task. Turning our attention to science, we can try to give a global d-cog account of science or local d-cog accounts of particular scientific projects. Several accounts of science can be seen as global d-cog accounts: Robert Merton's sociology (...) of scientific norms, Philip Kitcher's 20th-century account of cognitive labor, and Kitcher's 21st-century notion of well-ordered science. Problems that arise for them arise just because of the way that they attribute a function to science. The paper concludes by considering local d-cog accounts. Here, too, the task is the crux of the matter. (shrink)

According to many philosophers, psychological explanation canlegitimately be given in terms of belief and desire, but not in termsof knowledge. To explain why someone does what they do (so the common wisdom holds) you can appeal to what they think or what they want, but not what they know. Timothy Williamson has recently argued against this view. Knowledge, Williamson insists, plays an essential role in ordinary psychological explanation.Williamson's argument works on two fronts.First, he argues against the claim that, unlike knowledge, (...) belief is``composite'' (representable as a conjunction of a narrow and a broadcondition). Belief's failure to be composite, Williamson thinks, undermines the usual motivations for psychological explanation in terms of belief rather than knowledge.Unfortunately, we claim, the motivations Williamson argues against donot depend on the claim that belief is composite, so what he saysleaves the case for a psychology of belief unscathed.Second, Williamson argues that knowledge can sometimes provide abetter explanation of action than belief can.We argue that, in the cases considered, explanations that cite beliefs(but not knowledge) are no less successful than explanations that citeknowledge. Thus, we conclude that Williamson's arguments fail both coming andgoing: they fail to undermine a psychology of belief, and they fail tomotivate a psychology of knowledge. (shrink)

This discussion note addresses Caleb Hazelwood’s ‘Practice-Centered Pluralism and a Disjunctive Theory of Art’. Hazelwood advances a disjunctive definition of art on the basis of an analogy with species concept pluralism in the philosophy of biology. We recognize the analogy between species and art, we applaud attention to practice, and we are bullish on pluralism—but it is a mistake to take these as the basis for a disjunctive definition.

This paper offers a general characterization of underdetermination and gives a prima facie case for the underdetermination of the topology of the universe. A survey of several philosophical approaches to the problem fails to resolve the issue: the case involves the possibility of massive reduplication, but Strawson on massive reduplication provides no help here; it is not obvious that any of the rival theories are to be preferred on grounds of simplicity; and the usual talk of empirically equivalent theories misses (...) the point entirely. (If the choice is underdetermined, then the theories are not empirically equivalent!) Yet the thought experiment is analogous to a live scientific possibility, and actual astronomy faces underdetermination of this kind. This paper concludes by suggesting how the matter can be resolved, either by localizing the underdetermination or by defeating it entirely. Introduction A brief preliminary Around the universe in 80 days Some attempts at resolving the problem 4.1 Indexicality 4.2 Simplicity 4.3 Empirical equivalence 4.4 Is this just a philosophers' fantasy? Move along... ...nothing to see here 6.1 Rules of repetition 6.2 Some possible replies Conclusion. (shrink)

Philip Kitcher develops the Galilean Strategy to defend realism against its many opponents. I explore the structure of the Galilean Strategy and consider it specifically as an instrument against constructive empiricism. Kitcher claims that the Galilean Strategy underwrites an inference from success to truth. We should resist that conclusion, I argue, but the Galilean Strategy should lead us by other routes to believe in many things about which the empiricist would rather remain agnostic. 1 Target: empiricism 2 The Galilean Strategy (...) 3 Strengthening the argument 4 Success and truth 5 Conclusion. (shrink)