This paper clarifies the usage of Albert Hirschman’s categories of market behaviour as of exit and voice in debates about workplace democracy by taking seriously his critique of the neoclassical analysis of competition. Pro-market liberals are generally hostile to the idea of workplace democracy and tend to favour top-down hierarchies as a way of organising labour. This hostility is generally inspired by the neoclassical analysis of exploitation and efficiency, which leads them to defend distributions achieved through exit-based competitive equilibria. Following (...) Hirschman, I propose to consider a hypothetical alternative: a democratic equilibrium, reached through the use of voice. I show that it would present the same appealing characteristics than its competitive counterpart while also accounting for the non-ideal conditions in which markets operate. Support for free markets should entail support for workplace democracy minimally understood as a strengthening of voice. (shrink)

A prominent defence of compulsory voting is based on the negative effects of a low turnout on democracy, which leads to an unequal representation of the most vulnerable citizens of our societies, since they are the least likely to vote voluntarily. This paper shows that this justification relies on the truth of an added premise – that voting is a proxy for use of political influence and power. However, the inclusion of this premise weakens the entire argument, which regains consistency (...) only through the adoption of a narrow understanding of what representation is. Introduction. (shrink)

The most influential justification of individual property rights is the Propertarian Argument. It is the idea that the institution of private property renders everyone better off, and crucially, even the worst-off members of society. A recent critique of the Argument is that it relies on an anthropologically false hypothesis – the idea, following Thomas Hobbes, that life in the state of nature is one of widespread scarcity and violence to which property rights are a solution. The present article seeks to (...) reformulate this Anthropological Objection in a way that more directly addresses Hobbes’ original argument. It then shows that private property is justified to the extent that it allows anyone to reclaim their free time. (shrink)

There are two opposing views concerning intuitive cases of wage exploitation. The first denies that they are cases of exploitation at all. It is based on the nonworseness claim: there is nothing wrong with a discretionary mutually beneficial employment relationship. The second is the reasonable view: some employment relationships can be exploitative even if employers have no duty towards their employees. This article argues that the reasonable view does not completely defeat defences of wage exploitation, because these do not rely (...) solely on the nonworseness claim. They also rely on the idea, popularised by Alan Wertheimer, that exploitation is a form of disequilibrium price occurring in defective markets. The article then proceeds to criticise Wertheimer’s account through neoclassical, new institutional, and Austrian economics. It concludes that considerations for economic efficiency are irrelevant to assessing intuitions regarding exploitation. (shrink)

Resumen crítico de la obra de Richard Larmore Patterns.

Richard of St. Victor is an important figure in the history of scholasticism. In this paper, we will analyze his idea of the person, which he developed for the needs of Triadology. The peculiarity of Richard's point of view is reflected in the attempt to establish the relationship as a key ontological definition of the person. In his thinking, Richard relies on his predecessors, primarily Tertullian, Augustine and to some extent Anselm. Despite the limitations arising from (...) such a background, Richard's insights were a novelty in the thought of the Western Christianity, and the consequences of his teachings have never been fully grasped. (shrink)

In recent analytic literature on the Trinity we have seen a variety of "social" models of the Trinity. By contrast there are few "non-­‐social" models. One prominent "non-­‐social" view is Brian Leftow's "Latin Trinity." I argue that the name of Leftow's model is not sufficiently descriptive in light of diverse models within Latin speaking theology. Next, I develop a new "non-­‐social" model that is inspired by Richard of St. Victor's description of a person in conjunction with my appropriating (...) insights about indexicals from David Kaplan and John Perry. I point out that the copula in tokens of statements like, "I am the Father," is an ambiguous term and when used by a certain divine person a different proposition is affirmed. Central to this model is the claim that the copula bears the "is of identity" and the "is of numerical sameness without identity." Further, I show that Leftow's model employs two concepts of "person," a Lockean one and a Boethian one, and mine employs Richard of St. Victor's. I describe Leftow's model as a "hard non-­‐social" model and mine as a "soft non-­‐social" model that is nearer to some social models. I conclude that Leftow's model is not the lone candidate among "non-­‐social" models and that the variety of "non-­‐social" models has yet to be exhausted. (shrink)

The paper presents John Duns Scotus’ view on the relationship between the notions of person, individual being and incommunicability. Scotus’ opinions on this matter are presented in the context of the approaches taken by Boethius and Richard of St Victor. The main conclusions of the article are as follows. According to Scotus, although individual, the nature of God is communicable. Its individuality is not the effect of a causal relation, however God is an individual being per se. Due (...) to the communicability of God’s nature, each Person of God possesses divinity in full sense. Each God’s Person, as a person, has got two kinds of independence: actual and dispositional, hence one could say that each Person of God is necessarily independent. Individuality of a contingent being is an effect of a process of individuation, in which a neutral nature is contracted into the individual nature by the causal factor, i.e. the haecceitas. Nature as nature is communicable; however, nature which is individual is not communicable due to its individuality. Rational, created, and individual nature is the foundation of the realization of personality. A created person is independent, both in actual and dispositional sense, however, it is not necessarily independent as it has an obediental potentiality to be personified by another personhood. Separated soul (anima separata), in turn, is individual because of its haecceitas, which is the ultimate reality of the form. Because of this kind of individuality, this soul is incommunicable and it has actual independency, although it is not dispositionally independent. Thus, due to its dispositional dependency, the separated soul is not the person. (shrink)

The so-called “New Atheism” is a relatively well-defined, very recent, still unfold- ing cultural phenomenon with import for public understanding of both science and philosophy. Arguably, the opening salvo of the New Atheists was The End of Faith by Sam Harris, published in 2004, followed in rapid succession by a number of other titles penned by Harris himself, Richard Dawkins, Daniel Dennett, Victor Stenger, and Christopher Hitchens.

Το ερώτημα πώς μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και σύμφωνα με ποιες αρχές θα ήταν χρήσιμο να κατηγοριοποιηθούν είναι διττό και αφορά τόσο στην επιστήμη, όσο και την φιλοσοφία: στην πρώτη, εφόσον μέλημά της είναι η αναζήτηση συμπερασμάτων διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης και στην δεύτερη, εφόσον η αποσαφήνιση επιστημονικών εννοιών και ορισμών διευθετείται κυρίως φιλοσοφικά. Προϋπόθεση για μία τέτοια συσχέτιση είναι οι αρχές της επιστήμης να συμβαδίζουν προς τις αρχές της εμπειρίας και οι κατευθύνσεις της φιλοσοφίας (...) να μην αντίκειται προς τους όρους του επιστημονικού πειράματος: να προσφέρει δηλαδή, η φιλοσοφία, τους ορισμούς της πραγματικότητας, σύμφωνα με τους επιστημονικούς κανόνες που διέπουν αυτούς τους ορισμούς. Επιστήμη και φιλοσοφία οφείλουν να ενσωματώνουν και να γενικεύουν πληροφορίες κατά τρόπο ανάλογο προς τις προτάσεις και της εκφράσεις μιας φυσικής γλώσσας. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου τα συμπεράσματα της επιστήμης ξεπερνούν την δυνατότητα των αισθήσεων να ανατρέχουν σε προϋπάρχουσες εμπειρίες και να επιβεβαιώνονται διαμέσου αυτών, δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από το εάν η φιλοσοφία, μπορεί να συνεχίσει να στέκεται δίπλα στην εννοιολογική γνώση και να ταξινομεί με ακρίβεια τα αποτελέσματά της. Εξετάζοντας το σύνολο των σχέσεων μεταξύ αισθητικών και λογικών μορφών, στην μελέτη που ακολουθεί θα εξηγήσουμε γιατί η φιλοσοφία, διαμέσου μιας μεθοδολογίας που είναι αποτέλεσμα ιστορικής κληρονομιάς αλλά και κοινωνικής πρακτικής, όχι μόνον αφήνει χώρο, αλλά ενθαρρύνει την δημιουργία νέων συντακτικών σχέσεων με την επιστήμη, ανοίγοντας δρόμο για την αισθητική κατανόηση της επιστημονικής μέτρησης, αλλά και της ειδικής φύσης του μετρούμενου. Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο από την ικανότητα να εξισορροπεί τις λειτουργίες του νου του: τη λογική με το σκοπό και τη διασκεπτική ενέργεια με τη βούληση. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι, καμία σκοπιμότητα δεν στερείται λογικών κρίσεων και αντίστροφα: κάθε λογική κρίση οδηγείται από πρακτικές σκοπιμότητες, από αξιολογικές συνιστώσες. Πώς όμως μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με ποιες αρχές μπορούν να κατηγοριοποιηθούν; Πρόκειται για ένα ερώτημα επιστημονικό, εφόσον αναζητά λύση διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης, ταυτόχρονα όμως και φιλοσοφικό, δεδομένου ότι οι επιστημονικές έννοιες, όπως αποκαλύπτει η χρήση τους, βασίζονται κατά κύριο λόγο στις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας. Προϋπόθεση σε μία τέτοια συσχέτιση είναι οι κατευθύνσεις και τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας να μην αντίκειται στα αποτελέσματα και τις μετρήσεις του επιστημονικού πειράματος: ρόλος της επιστήμης είναι η λογική μελέτη και ανάλυση των φυσικών φαινομένων, και της φιλοσοφίας η αποσαφήνιση των εννοιών. Η επιστήμη αυτοκαθορίζεται, δηλαδή ανατρέχει στις βάσεις της επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας τα δεδομένα, διατηρώντας έτσι ζωντανά τα ερωτήματά της. Σκοπός της επιστήμης είναι, διαμέσου της ανάκλησης των ερωτημάτων της, να καλύπτει όσο το δυνατό περισσότερα κενά. Έτσι κινείται η επιστήμη: μεταβαίνοντας από το απλούστερο στο συνθετότερο και αντίστροφα, προκειμένου να επιβεβαιώνει τις παρατηρήσεις της με βάση την πρόβλεψη. Και πώς λειτουργεί η εννοιολογική γνώση; Ό, τι κάνει ο νους είναι να αντιλαμβάνεται τη φυσική επαναληπτικότητα, την περιοδικότητα των φαινομένων και να αναζητά τα αίτιά τους. Προσδιορίζοντας τα αίτια στο περιβάλλον του χωροχρόνου, ο άνθρωπος κατανοεί τις συνθήκες, δηλαδή τις προϋποθέσεις της επαναληπτικότητας και βάσει αυτής της κατανόησης, προβλέπει το πώς θα αντιδράσει η ύλη όταν βρεθεί κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Η πρόβλεψη, επομένως, βασίζεται στη μελέτη της επαναληπτικότητας των φαινομένων. Είναι ωστόσο η εμπειρία μας, ασφαλής βάση άντλησης πληροφοριών; Τα φυσικά φαινόμενα ιδωμένα ως εμπειρικά αποτελέσματα αλληλεπιδράσεων, κατηγοριοποιούνται με κριτήριο τις μεταβολές που προκαλούν. Ωστόσο, ο συνδυασμός των δυνάμεων της φύσης, προκειμένου να κατανοηθεί, πρέπει να βρει ένα ασφαλές διασκεπτικό μονοπάτι, μία οικεία κατάσταση, σε σχέση με την εμπειρία. Και πώς ο άνθρωπος κατανοεί τις γνώσεις που αποκτά διαμέσου της παρατήρησης; Έχοντας κατανοήσει ότι η φύση, για τη διατήρηση των ισορροπιών της, συντηρεί και εφαρμόζει τους ίδιους μηχανισμούς με τους οποίους έχει εφοδιάσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος συσχετίζει τις μεταβολές που συμβαίνουν στο περιβάλλον με τις μεταβολές που προκαλεί ο ίδιος με τις πράξεις του, οι οποίες είναι αποτελέσματα βουλητικών σκοπιμοτήτων. Τα αποτελέσματα αυτά ερμηνεύονται από τη λογική ως σχέσεις μεταξύ σκοπών-αποτελεσμάτων. Παρατηρώντας τα αποτελέσματα των φυσικών μηχανισμών στον εαυτό του, ο άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει ασφαλή πρόβλεψη των αποτελεσμάτων των λειτουργιών των ίδιων μηχανισμών σε άλλα επίπεδα της φύσης. Επομένως, κάθε φαινόμενο μπορεί να προβλεφθεί, εφόσον περιέχει αναγνωρισμένα για την αποτελεσματικότητά του επίπεδα ασφαλούς σύγκρισης. Άλλωστε ο όρος φυσικός νόμος, φέρει το ειδικό βάρος του σκοπού, της τελικότητας, που είναι πέρα για πέρα χαρακτηριστικό του βουλητικού μας νου: η φύση δεν βούλεται, επομένως δεν μπορεί να παράγει νόμους. Ό,τι βούλεται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι προσανατολισμένος από την φύση να αναγνωρίζει λογικές σχέσεις στην αλληλεπίδραση των φυσικών φαινομένων. Επομένως όχι η φύση, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τους νόμους, με βάση την αρχή της λογικής τακτοποίησης των παρατηρήσεών του. Πιο αναλυτικά, η καταγραφή και κατηγοριοποίηση των αποτελεσμάτων της παρατήρησης της ύλης, με βάση τους όρους παρατήρησης του εαυτού μας, συνιστά χρήσιμο εργαλείο κατανόησης του περιβάλλοντος: παρατηρώντας τα φαινόμενα, ο νους ανακαλεί τις εμπειρίες του, συνθέτοντας και ανασυνθέτοντάς τες. Όταν τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων συμφωνούν με τις προβλέψεις, παράγεται γνώση. Έτσι ο νους μετατρέπει την γνώση των φαινομένων, σε αρχή τεκμηρίωσης συμπερασμάτων, την οποία χρησιμοποιεί για περαιτέρω αναλύσεις και συνθέσεις. Οι γνώσεις που αποκτώνται από την παρατήρηση, ανακαλούνται αυτόματα όταν ο νους αντιληφθεί ότι υπάρχει ιδανική σχέση ανάμεσά τους ώστε να συνδυαστούν. Πώς όμως λειτουργεί η εμπειρία; Η εμπειρία ομοιομορφίας της ύλης, δίνει την εντύπωση ότι οι μεταβολές στο περιβάλλον συνδέονται με κάποιου είδους σκοποθεσία. Ωστόσο, οι φυσικοί νόμοι δεν είναι παρά οι εννοιολογικές διατυπώσεις του πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα και με ποιους τρόπους μπορούμε να τη μεταβάλλουμε προς όφελός μας. Αναφέρονται δε, οι φυσικοί νόμοι, μόνο στη μία πλευρά του πανάρχαιου κοσμογονικού προβλήματος της αποσαφήνισης των τρόπων αλληλεπίδρασης των αισθητών. Μιας αλληλεπίδρασης που κινείται στα όρια μεταξύ συμφωνίας και αντιπαράθεσης, δεδομένου ότι η βεβαιότητα της φυσικής σταθερότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία προοπτική κατανόησης της πραγματικότητας σε μία δεδομένη στιγμή. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν υπάρχει διάσταση μεταξύ προβλέψεων και αποτελεσμάτων; Στην περίπτωση αυτή, η θεωρία ανατρέχει στις εμπειρίες και τις ανασυνθέτει έτσι ώστε να επιτύχει τον πλησιέστερο δυνατό συνδυασμό. Έτσι λειτουργεί η λογική: ως πρωτότυπη εφαρμογή των δεδομένων της εμπειρίας, σε σχέση προς τον θεωρητικό κανόνα των προβλέψεων. Και ποια είναι η προϋπόθεση της πρωτοτυπίας όσον αφορά στον νου; Η προϋπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργικότητα: ο δημιουργικός νους, διαμέσου της παρατήρησης, αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους η ύλη αλληλεπιδρά, και δημιουργεί κάτι εντελώς διαφορετικό, όχι ως προς την πρώτη ύλη, αλλά ως προς την μορφή. Αυτή είναι δημιουργικότητα: η ενσάρκωση των λογικών συνθέσεων, το αποτύπωμα του νου στην ύλη. Εδώ εισέρχεται ο ρόλος της φιλοσοφίας, με σκοπό την αποσαφήνιση νέων και πιο σύνθετων μορφών και εννοιών, με γνώμονα τον βαθμό αποσαφήνισής τους. Ωστόσο αποσαφήνιση σημαίνει ταυτόχρονα και συστηματοποίηση, δηλαδή δημιουργική ενίσχυση των γνώσεων διαμέσου μιας ακλόνητης διαβεβαίωσης που θα ονομάζαμε προ-λογική ή καλύτερα αισθητική. Αποτελεί ωστόσο η βεβαιότητα που προκαλεί η αισθητική εποπτεία ισάξιο κριτήριο γνώσης με την λογική, ώστε να τοποθετεί τα συμπεράσματά της δίπλα στα επιστημονικά; Προσεγγίζοντας το ζήτημα από την επιστημονική σκοπιά, παρατηρούμε ότι από την περίοδο της ανθρωπιστικής επανάστασης και έπειτα, βρίσκεται σε εξέλιξη μία συστηματική προσπάθεια ανάδειξης της λογικής ως μοναδικής κατηγορίας του νου, η οποία λειτουργεί σε βάρος της γενικής προεπιστημονικής κοσμοθεωρίας περί ύπαρξης μιας ακλόνητα επιβεβαιωμένης γνώσης, που εμπειρικά προηγείται των εννοιών. Ο νους, για τους θεωρητικούς της επιστημονικής προσέγγισης, συνδέεται με τα αποτελέσματα των μελετών της ανατομίας του εγκεφάλου, οι οποίες αποκαλύπτουν σε σημαντικό βαθμό τα κέντρα των νοητικών διεργασιών. Στο περιβάλλον αυτό αντιπαρατέθηκαν οι δύο θεωρίες προσέγγισης των λειτουργιών του νου: ο δυϊσμός, με κύριο εισηγητή τον Descartes, ο οποίος υποστήριζε την αλήθεια των προεπιστημονικών αντιλήψεων, περί ενός νου ελεύθερου να ανατρέχει σε μη συμβατές προς την επιστημονική κοσμοθεωρία υποθέσεις όταν η λογική αδυνατεί να επιλύσει τα λογικά αδιέξοδα, και ο μονισμός, που εξέφραζε ότι η βιολογική ενότητα νου και πνεύματος είναι εν δυνάμει ικανή να καλύψει κάθε λογική αδυναμία. Σύμφωνα με τον δυϊσμό, εγκέφαλος και νόηση αποτελούν διαφορετικές υποστάσεις, οι οποίες συναντώνται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους: εγκέφαλος και νους, ύλη και πνεύμα συνθέτουν αλλά και συντίθενται στο περιβάλλον της ζώσας πραγματικότητας, και εκδηλώνονται ως γνώσεις. Ο νους χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τον εγκέφαλο, ενώ ο εγκέφαλος μετέρχεται εξωλογικών υποθέσεων που φαντάζουν ικανές να περιγράψουν την υπερβατική προέλευση των αρχών που διέπουν την λειτουργία του. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε αποδεδειγμένα σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων, της υλικής και της υπερβατικής, ο Descartes υπέθεσε ότι η λογική ψυχή συνδέεται με την υλική υπόσταση στο εσωτερικό του εγκεφάλου και συγκεκριμένα στην περιοχή της επίφυσης. Στην πραγματικότητα, ο λόγος ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτε για την λειτουργία της επίφυσης -ούτε σήμερα γνωρίζουμε επακριβώς τον ρόλο της- επομένως εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως μηχανισμός σύνδεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Από την άλλη μεριά, οι οπαδοί της μονιστικής θεώρησης αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν μια άυλη υπόσταση όπως είναι η λογική ψυχή, να εντοπίζεται και να προκαλεί μεταβολές στο εσωτερικό του φθαρτού σώματος; Απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο περί αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων του ανθρώπου, άυλης και φθαρτής, επιχείρησαν να δώσουν κυρίως οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανοί υλιστές φιλόσοφοι, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Από εκεί και έπειτα πειραματισμοί της βιολογίας και της νευροφυσιολογίας απέδειξαν την εξέλιξη του νευρικού συστήματος κατά την πορεία των γεωλογικών αιώνων από τα πρώιμα στάδια συγκέντρωσης νευρικών συμπλεγμάτων στις κατώτερες περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, προς τα ανώτερα. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, ότι παρόλη την πρόοδο των νευροεπιστημών, πολλά ερωτήματα που αφορούν στη σύνδεση μεταξύ εγκεφάλου-νόησης και ερμηνείας νοητικών λειτουργιών που συνδέονται με την παραπάνω σχέση, παραμένουν αναπάντητα ακόμη και σήμερα. Ο μονισμός επιμένει ότι ο νους αποτελεί παράγωγο της ύλης και απορρίπτει ως μεταφυσική κάθε τοποθέτηση πέρα από τα όρια της ζώσας πραγματικότητας. Δεν προσπαθούμε να επιλύσουμε την παραπάνω διαμάχη, δεδομένου ο κύριος λόγος μελέτης και αποσαφήνισης θεμελιωδών ορισμών γύρω από την ποσότητα και το είδος της ενέργειας που διοχετεύεται στους νευρώνες δημιουργώντας ό,τι ο Honderich περιγράφει ως ενσυνείδητες εκδηλώσεις, βρίσκεται στα χέρια της επιστήμης. Η εγκεφαλοποίηση της νόησης, αν και -ορθά- συνδέθηκε με τα επιτεύγματα της λογικής, εντούτοις δημιούργησε μία αυτοπεποίθηση για την ανωτερότητα της λογικής ως μεθόδου ικανής, όχι μόνο να ερμηνεύει, αλλά και να κατευθύνει τα πράγματα, λειτουργώντας a priori ως μηχανισμός που εμπεριέχεται στο εσωτερικό τους. Τούτη η προοπτική, αν και κατευθυνόμενη από επιστημονικούς κύκλους και -κατά κανόνα- αντίθετη προς την φιλοσοφική μεθοδολογία, εντούτοις εκδηλώθηκε ως φιλοσοφία, διαιρεμένη μάλιστα σε κινήματα ή σχολές, με κοινό χαρακτηριστικό την βεβαιότητα, ότι η λογική ενυπάρχει μέσα στην φύση των πραγμάτων, και εκδηλώνεται νομοτελειακά. Μιλώ για τα κινήματα του θετικισμού, του λογικού θετικισμού και του ιστορικισμού, τα οποία συστηματοποιήθηκαν κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα και εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και πώς η φιλοσοφία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να αποσαφηνίζει επιστημονικές έννοιες με γνώμονα την δημιουργική προοπτική; Η απάντηση της φιλοσοφίας προέρχεται από μία ιστορική πορεία χιλιετιών, με βαθιές πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες. Ο νους, ως κινητήριος αρχή της γνώσης αλλά και των αξιών, της ηθικής, συνδέεται με έργα που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι όλα παράγωγα αισθητικής και λογικής γνώσης. Φιλοσοφικά, ο νους, αρχικά, προσλαμβάνει αισθητικά το περίγραμμα, την μορφή μιας ιδέας, έπειτα την επεξεργάζεται λογικά, και εν τέλει την πραγματοποιεί. Η αισθητική δραστηριότητα, ως φιλοσοφική κατηγορία, εντοπίζεται στο αρχικό στάδιο της νοητικής λειτουργίας, ενώ η πραγματοποίηση στο τελικό. Τόσο η αισθητική δραστηριότητα, όσο και η λογική λειτουργούν σύμφωνα με έναν σκοπό: τη διασάφηση των ορίων πραγματικότητας· και βούληση είναι η λειτουργία, που ενεργοποιεί το υποκείμενο να πράξει σύμφωνα με τις επιταγές του σκοπού αυτού. Η διαίρεση του νου σε κατηγορίες έχει αφετηρία την σκέψη του Αριστοτέλη. Ο εισηγητής της λογικής επιστήμης πρότεινε τον διαχωρισμό των αρχών του νου, σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους σε θεωρητικό, πρακτικό και ποιητικό. Ο νους, στο θεωρητικό επίπεδο επεξεργάζεται συλλογισμούς που οδηγούν σε περιγραφές γεγονότων, στο πρακτικό, συλλογισμούς που οδηγούν σε ηθικές αξιολογήσεις ενώ στο ποιητικό, συλλογισμούς που αποσκοπούν στη δημιουργία καλλιτεχνικών εκφράσεων και γενικότερα, ωφέλιμων έργων. Ο Benedetto Croce στο έργο του Estetica, σημειώνει ότι οι δύο μορφές του θεωρητικού πνεύματος η αισθητική εποπτεία και η λογική αποτελούν διαφορετικές, πλην ισότιμες μορφές γνώσης: κάθε έννοια περιέχει μία πλευρά αισθητική. Ως γνώση, η αισθητική εποπτεία δεν έχει ανάγκη λογικής επιβεβαίωσης· αντίθετα, η λογική επιβεβαίωση κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και αναλύει αισθητικές πληροφορίες για να κατανοήσει τους νόμους που διέπουν το περιβάλλον. Ο πρώτος βαθμός του θεωρητικού μας νου, επομένως, χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους αποσαφήνισης των εισερχόμενων πληροφοριών, προκειμένου να δημιουργήσει και να μεταδώσει επικοινωνιακά μία μορφή. Το ερώτημα εδώ είναι εάν η αισθητική εποπτεία, περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να γίνουν κατανοητά και να γενικευθούν κατά τον ίδιο τρόπο. Οι θεωρητικές βάσεις για την ανάδειξη ενός καθολικού κριτηρίου που επιβεβαιώνει την ομοιογένεια των αισθητικών γνώσεων τέθηκαν από τον David Hume. Ο Hume διαπίστωσε ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα έμφυτο προγνωστικό κριτήριο, το οποίο μας επιτρέπει να προσλαμβάνουμε τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας. Διαμέσου της Συμπάθειας (empathy) όπως ονόμασε ο Hume την ενέργεια αυτή του νου, αλληλεπιδρούμε με τον συναισθηματικό κόσμο των συνανθρώπων μας, ακόμη και όταν δεν έχουμε ίδια γνώση των εμπειριών τους. Πρόκειται για έναν ενσυναίσθητο τρόπο επικοινωνίας, βασισμένο στην -κατά κύριο λόγο- ανάμνηση βιωμάτων καταγεγραμμένων στην προ-λογική περιοχή της εμπειρίας μας. Σήμερα η γενετική έχει ερμηνεύσει τη δυνατότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων ως ειδική εκδήλωση ενός έμφυτου αλτρουισμού, ο οποίος είναι προγραμματισμένος να προσανατολίζει το θυμικό προς ό,τι ωφελεί το είδος μας, ενώ η νευροβιολογία ερευνά το ενδεχόμενο ύπαρξης εγκεφαλικών δομών που επεξεργάζονται και ενσωματώνουν τις ηθικές αξίες διαμέσου διαδικασιών ανταλλαγής-αφομοίωσης συμπεριφορών. Είναι επομένως, το συναίσθημα ενδιάθετος τρόπος επικοινωνίας; Παρόλο που ο Hume υπέθεσε ορθά μία προλογική λειτουργία, στην οποία «απευθύνεται η σκέψη», δηλαδή μία λειτουργία που προϋπάρχει και επιβεβαιώνει κάθε εννοιολογική αρχή, στην συνέχεια συνέδεσε αυτή την λειτουργία όχι με προλογικά χαρακτηριστικά, δηλαδή γνώσεις, αλλά με συναισθηματικές ποιότητες, δηλαδή ψυχολογικά αποτυπώματα εμπειριών. Δεν είναι ωστόσο το συναίσθημα ό,τι μεταδίδει την ενσυναίσθηση, αλλά η αισθητική εποπτεία. Συναισθηματικές εκδηλώσεις παρατηρούνται και σε άλογα είδη, συνδεδεμένες μάλιστα με συγκεκριμένες εμπειρίες ωφέλιμων ή μη ωφέλιμων καταστάσεων. Σε καμία περίπτωση ωστόσο αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι να δυνατόν να γενικευθούν μεταξύ των ζώων, να αποτελέσουν δηλαδή γνώση. Το συναίσθημα δεν λειτουργεί ως παραγωγός αισθητικών γνώσεων, ούτε ως γνωσιακός αναμεταδότης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων, αλλά μάλλον ως λειτουργικός εκδείκτης του γεγονότος της αισθητικής εποπτείας. Συνοψίζουμε λοιπόν, αναφέροντας ότι με τον όρο αισθητική εποπτεία, φιλοσοφικά, συχνά εννοούμε την άμεση επιβεβαιωμένη εμπειρία, η οποία δεν χρειάζεται την λογική ανάλυση προκειμένου να αποκτήσει καθολική ισχύ: η βεβαιότητα για τον χρόνο, τον χώρο, τη μορφή των αντικειμένων, προέρχεται από παραστάσεις του νου που έχουμε σχηματίσει διαμέσου αισθητικής εποπτείας της πραγματικότητας, δηλαδή γνώσης των μορφών. Σύμφωνα με τον Croce, η λογική, όπως και η αισθητική εποπτεία, αποτελούν κατηγορίες του θεωρητικού μας νου. Η αισθητική εποπτεία αφορά στην ατομική στιγμή, ενώ η λογική στην καθολική. Αντίστοιχα, η βούληση και η ηθική, αναφέρονται στο πρακτικό επίπεδο του νου, και λειτουργούν η πρώτη ατομικά και η δεύτερη καθολικά. Η ατομικότητα του πρακτικού νου, της βούλησης, κατά τη γενίκευσή της, παράγει ηθική. Το γεγονός ότι τα κίνητρα των πράξεών μας μπορούν να αναλυθούν εννοιολογικά, να επιβεβαιωθούν διασκεπτικά ως προς το κύρος, την καθαρότητα και την αποτελεσματικότητά τους, είναι δηλωτικό του ότι η πρακτικότητα αλληλεπιδρά με τη λογική· πρόκειται για μία αλληλεπίδραση τόσο έντονη, ώστε κάθε διαχωρισμός της βούλησης από τη λογική, του σκοπού από τη γνώση που συνεπάγεται η ενέργειά της, να καθίσταται δυσχερής. Γιατί; Ο νους χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, προκειμένου να εξυπηρετεί κατ’ αρχήν, τις ανάγκες της στιγμής. Αυτή η λειτουργία, παρόλο που αποτελεί a priori προδιάθεση, η οποία προηγείται κάθε σκοπού, εντούτοις αποτελεί ταυτόχρονα και σκοπό. Καταλήγουμε επομένως στο πρώτο συμπέρασμα, ότι η τάση του ανθρώπου να θέτει σκοπούς, αποτελεί παρακλάδι του ίδιου κορμού από τον οποίο προέρχονται οι φυσικές προδιαθέσεις. Και δεν θα ήταν δύσκολο να απαντούσαμε στο πώς η τάση αυτή μπορεί να συμπλεύσει με τη νοητότητα, εάν εξειδικεύαμε το ερώτημα από το γενικό στο ειδικό. Λέμε λοιπόν ότι, σημασία δεν έχει η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο νους, ούτε η προέλευσή της, αλλά η επεξεργασία της: αντίθετα με τα άλογα είδη, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρεί και να αναγνωρίζει τα δεδομένα των παρατηρήσεών του. Παρατηρώντας τον εαυτό του ως ειδικό μέρος του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι αυτόνομος ως προς το να σκέπτεται, να προβλέπει, να κρίνει, να θέτει σκοπούς και να πράττει. Η εμπειρία είναι η στέρεη βάση των αισθητικών προσλήψεων, των λογικών προβλέψεων και της βουλητικής πρακτικότητας, της ίδιας της ηθικής: διαμέσου των αποτελεσμάτων των μετρήσεων των φυσικών φαινομένων αναγνωρίζουμε τις ποιότητες, τις διαστάσεις και τις δυνάμεις της ύλης και κατανοούμε το περιβάλλον. Τι είναι όμως η ύλη και κατ’ επέκταση το περιβάλλον; Ύλη είναι η εμπειρία της αλληλεπίδρασης των δυνάμεων της περιρρέουσας ενέργειας στον τρισδιάστατο χώρο και μονοδιάστατο προς τα εμπρός χρόνο, τα συγχρονισμένα αποτελέσματα των οποίων αναγνωρίζουμε διαμέσου των αισθήσεών μας ως μορφές. Ό,τι λοιπόν δίνει υπόσταση στην ύλη είναι ο τρόπος με τον οποίο την προσλαμβάνουμε αισθητικά· και ο τρόπος με τον οποίο συσχετίζουμε τα αποτελέσματα των αισθητικών προσλήψεων είναι η λογική. Κατέχουμε επομένως την καθαρή γνώση των πραγμάτων; Αυτό είναι αδύνατο να συμβαίνει, δεδομένου ότι η φύση μας έχει εφοδιάσει με πρωταρχικά με μηχανισμούς παραγωγής γνώσεων μόνο χρήσιμων για την επιβίωσή μας. Η υπό όρους επαφή μας με τη γνώση, περιχαρακώνει τα όρια της εμπειρίας μας: μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύλη που μας περιβάλλει και για τον νου μας, δεδομένου ότι βιώνουμε τα αποτελέσματα της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης. Η γνώση επομένως, ορίζεται και ορίζει την εμπειρία: την εμπειρία των αισθητικών μορφών, και την εμπειρία των εννοιών. Και η ειδική κατηγορία του νου που μας ωθεί να μεταβάλλουμε τις δυνάμεις του περιβάλλοντος σύμφωνα με τις επιδιώξεις μας είναι η βούληση, η οποία στη γενίκευσή της παράγει ηθική. Επομένως η βούληση καθοδηγεί την εμπειρία μας να κατακτά ό,τι είναι χρήσιμο για το συμφέρον του ατόμου και κατ’ επέκταση του είδους. Και πώς ο άνθρωπος οριοθετεί τα τις γνώσεις του; Οι νόμοι των φαινομένων, δεν είναι παρά τα αισθητικά αποτελέσματα των ενορατικών βεβαιοτήτων προς ορισμένες αρχές, οι οποίες μας φαίνονται αδιαπραγμάτευτες: η εναλλαγή ημέρας-νύχτας, η εναλλαγή των εποχών, η πορεία του χρόνου προς τα εμπρός, αποτελούν εμπειρικές επιβεβαιώσεις που αποδεχόμαστε, προκειμένου να προδιαγράψουμε τις ζωές, τα έργα μας και να περιχαρακώσουμε τα όρια των βουλήσεων και των πράξεών μας. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η νόηση ανατρέπει αυτούς τους κανόνες θέτοντας τη λογική υπεράνω της αισθητικής εποπτείας; Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να είναι βέβαιη για τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου μέσα στον οποίο υπάρχουμε και κινούμαστε. Ο χρόνος, παρόλο που είναι σχετικός, εντούτοις η κίνησή του γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας ως σταθερή, με μονογραμμική πορεία προς τα εμπρός∙ λειτουργεί δηλαδή, η κίνηση στον χρόνο, ως κριτήριο εντοπισμού της θέσης μας στον τρισδιάστατο χώρο· απαντά, επομένως ο υπολογισμός του χρόνου, στο ερώτημα πότε, σε σχέση με το ερώτημα που∙ και αντίστροφα: ο υπολογισμός του χώρου απαντά στο ερώτημα που, σε σχέση με το πότε. Η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου είναι -πέρα για πέρα- πραγματική, όσο πραγματική είναι η κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Πρόκειται για μία αλήθεια η οποία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τις αισθήσεις, αλλά μόνον από τη λογική. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αισθητικά την σχετικότητα του χώρου και του χρόνου∙ ενός χρόνου που στρεβλώνεται, που δεν έχει αρχή, τέλος, που κινείται προς κάθε κατεύθυνση∙ και αντίστοιχα ενός χώρου αεικίνητου, ασταθή, και άμορφου. Πώς μπορεί να περιγραφεί μία τέτοια πραγματικότητα; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί· και δεν μπορεί, γιατί, η αισθητική εποπτεία μας είναι κατασκευασμένη να αναγνωρίζει μόνο τρισδιάστατες μορφές. Η διαπίστωση ότι ο νους έχει την τάση να υπερβαίνει τα στενά δεσμά της αισθητικής εποπτείας, αν και φιλοσοφικά παραπέμπει στις πλατωνικές Ιδέες και το παράδειγμα του Σπηλαίου, εντούτοις ωθεί προς μία κατεύθυνση εντελώς διαφορετική από εκείνη της μεταφυσικής: στην κατεύθυνση μιας απαίτησης για διεύρυνση των ορίων της αισθητικής εποπτείας υπό την κατεύθυνση των λογικών συμπερασμάτων. Μπορεί, ωστόσο, ο άνθρωπος να υπερβεί τα εμπειρικά όρια των αισθητικών πληροφοριών και να κατανοήσει την βαθύτερη πραγματικότητα της εννοιολογικής γνώσης; Συνδυάζοντας αισθητικές μορφές, η φαντασία μπορεί να σχηματίζει ό, τι σύνθεση επιθυμεί: απλή, πολύπλοκη, αλλόκοτη, υπερβολική, ακόμη και νοσηρή ή αποτρόπαιη, αρκεί η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί να προέρχεται από το περιβάλλον της επιβεβαιωμένης αισθητικής εποπτείας. Πέρα από αυτά τα όρια, ο νους μας δεν μπορεί να αναγνωρίζει, να φαντάζεται, να συλλογίζεται. Πώς όμως η -επίσης ασύλληπτη για το νου μας- έννοια του απείρου γινόταν κατανοητή αιώνες πριν ανακαλυφθεί η θεωρία της σχετικότητας; Η κατανόηση της έννοιας του απείρου δεν αφορά στην εμπειρία της πραγματικότητας, αλλά στον τρόπο τακτοποίησης και υπολογισμού των όρων της με βάση τη οργάνωση συγκεκριμένων αισθητικών σημείων που αντιστοιχούν στη λογική γνώση: των αριθμών και των συμβόλων τους. Από τη μαθηματική σύνθεση εξαρτάται η λογική πορεία προς την απόδειξη. Όλοι οι αριθμοί εκφράζονται σύμφωνα με τα κριτήρια που εμείς επιλέγουμε. Μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε άπειρους αριθμούς; Η απάντηση είναι όχι. Ο νους μας δεν είναι προγραμματισμένος να αποσαφηνίζει αισθητικά το άπειρο, επομένως δεν μπορεί ούτε να το φαντάζεται. Τότε, εφόσον δεν μπορούμε να φανταζόμαστε το άπειρο και -ως εκ τούτου- να το εκφράζουμε αισθητικά, πώς είναι δυνατό να συζητάμε για αυτό; Το γεγονός ότι δεν έχουμε αισθητική γνώση της του άπειρου, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υποθέσουμε την ύπαρξή του. Επειδή η υπόθεση, ως διασκεπτική ενέργεια, αφορά καθαρά στην εννοιολογική γνώση, έπεται πως ό, τι υποθέτουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να το αποδεικνύουμε ή να το απορρίπτουμε, με βάση τη λογική. Πώς όμως ο θεωρητικός νους, μπορεί να λειτουργήσει κατευθείαν στο επίπεδο της λογικής, χωρίς προηγουμένως να έχει σχηματίσει το αισθητικό περίγραμμα, δηλαδή την μορφή του αποτελέσματος και της πορείας του προς αυτό; Η απάντηση είναι ότι το λογικό επίπεδο του νου μας μπορεί να υποθέσει χωρίς να μορφοποιήσει, εφόσον αντικαταστήσει τις αισθητικές μορφές με σύμβολα, με αισθητικο-λογικές παραστάσεις, που στην σύνθεσή τους μπορούν να περιχαρακώσουν λογικά τα όρια της ιδέας που υποθέτουμε. Οι παραστάσεις αυτές είναι οι αριθμοί και τα σύμβολά τους, ενώ η σύνθεσή τους είναι η μαθηματική πράξη. Είναι προφανές ότι η μαθηματική ανάλυση, εφόσον οδηγεί σε λογικά συμπεράσματα συνιστά γλώσσα, δηλαδή σύμβαση συνεννόησης, η οποία εξαρτάται από την ειδική γνώση των κανόνων της. Και πώς λειτουργεί η αισθητική γνώση στο επίπεδο αυτό; Η μαθηματική υπόθεση δεν περιέχει το προγνωστικό αισθητικό κριτήριο του αποτελέσματός της, επομένως, ουδόλως ενδιαφέρεται για την έκφραση. Η μαθηματική γλώσσα εικονοποιείται και αποτυπώνεται διαμέσου μορφών, η σύνθεση των οποίων γενικεύεται αναφορικά προς έναν συγκεκριμένο σκοπό: εκείνον της απόδειξης. Είναι επομένως, οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα αισθητικά μεταδοτές μορφές, προσανατολισμένες να ολοκληρώνουν την λογική απαίτηση. Και η βούληση δίνει την εντολή στον θεωρητικό νου να περιορίζει κάθε αυθορμητισμό, ώστε οι μαθηματικές μορφές να προσανατολίζονται μόνο προς τον λογικό σκοπό της απόδειξης. Παρόλο λοιπόν που οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα περιέχουν την αισθητική βεβαιότητα που παράγεται από την ενέργεια της απεικόνισής τους, σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνουν αισθητικά την γνώση του μαθηματικού αποτελέσματος. Η διασκεπτική ενέργεια, επομένως, όταν λειτουργεί μαθηματικά, δεν μπορεί να φανταστεί το αποτέλεσμά της, παρά μόνο να το διατυπώσει αριθμητικά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιοι οι αριθμοί, παρόλο που αναφέρονται στην πραγματικότητα, εντούτοις δεν αποτελούν πρωτογενείς μορφές ζώσας εμπειρίας, αλλά δευτερογενείς μορφές συμβάσεων διευθέτησής της, δηλαδή αναπαραστάσεις εμπειριών. Επομένως: δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα μαθηματικό αποτέλεσμα, παρά μόνο να οδηγηθούμε λογικά σε αυτό, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να έχουμε αισθητική γνώση των μαθηματικών υπολογισμών, αλλά μόνον αισθητική γνώση της εικονικής αναπαράστασής τους και εμπειρία της εφαρμογής των αποτελεσμάτων τους. Για παράδειγμα: όταν σκέφτομαι την πράξη 2 x 2 = 4, κατανοώ τον υπολογισμό, συμπεραίνω λογικά ότι με τον ίδιο τρόπο 4 x 4 = 16 και, κατ’ επέκταση, φαντάζομαι την εφαρμογή της αρχής του πολλαπλασιασμού σε ολόκληρο το φάσμα της εμπειρίας μου· μπορώ μάλιστα λειτουργώντας αντίστροφα, να φανταστώ τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης. Παρόλο όμως, που, σε αλληλεπίδραση με τη βούληση μπορώ να προσανατολίσω τη λογική μου στην αποκάλυψη και άλλων μαθηματικών αναλογιών, δεν μπορώ να διαισθανθώ το αποτέλεσμά τους, παρά μόνο να το υπολογίσω, να το συσχετίσω δηλαδή με αντίστοιχες αναλογίες και να το διατυπώσω-περιγράψω με βάση τη μαθηματική απεικόνιση. Το ερώτημα είναι εάν, στον μαθηματικό συλλογισμό περιορίζεται η χρησιμότητα της εκφραστικής δραστηριότητας σε ένα σημείο καθαρά απεικονιστικό, και είναι η βεβαιότητα του συμπεράσματος ό, τι ρυθμίζει τις βουλήσεις των υποκειμένων προς την κατεύθυνση της μεταβολής της πραγματικότητας. Ο νους υποθέτει ένα αποτέλεσμα και πηγαίνει προς αυτό, όχι βάσει μορφών ή εκφράσεων, αλλά βάσει αποδεικτικών κανόνων: οι μαθηματικοί κανόνες, σε αντίθεση με τους κανόνες της λογικής που προϋποθέτουν την αλήθεια του κριτηρίου της αισθητικής εποπτείας, μπορούν να προχωρήσουν σε λογικές συνθέσεις και ανασυνθέσεις, χωρίς να γνωρίζουν ενορατικά την πορεία προς το αποτέλεσμα. Το έλλειμμα της αισθητικής βεβαιότητας όπως είπαμε, αναλαμβάνουν οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα, τα οποία προσλαμβάνονται από το νου ως καθολικά αναγνωρισμένες ποιότητες, ως γλώσσα. Απομακρύνοντας την φιλοσοφία από τον παλιό θεωρητικό μανδύα των κατηγοριών μπορεί, ο καθαρός νους, να θέσει τα θεμέλια για μία νέα βάση, η οποία θα αντέχει στα συμπεράσματα της μαθηματικής σχετικότητας. Μία τέτοια κατεύθυνση θα απομάκρυνε την αισθητική αλλά και την ηθική φιλοσοφία από τον από τον εφιάλτη της αποπραγματοποίησης. Πράγματι λοιπόν, η επιστημονική γνώση μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή λογικών συμπερασμάτων ανεξάρτητα και όχι δίπλα στην αισθητική εποπτεία, όπως μέχρι σήμερα παραδέχεται η φιλοσοφία. Η αισθητική εποπτεία, παρόλο που αποτελεί ανεξάρτητη μορφή γνώσης, δεν μπορεί να δημιουργήσει μορφές πέρα από τα όρια των αισθήσεων, επομένως δεν μπορεί να ακολουθήσει τις επιστημονικές αρχές. Ωστόσο, το ότι η λογική υπερισχύει των αισθήσεων -βάζοντας έτσι ερωτηματικό στα όσα μέχρι σήμερα συζητάμε σε φιλοσοφικό επίπεδο γύρω από την αισθητική εποπτεία- δεν είναι ενδεικτικό του γεγονότος, ότι η φιλοσοφία έχει πάψει πλέον στην ολότητά της, να αποτελεί την θεωρητική μήτρα της επιστήμης. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο που έχουμε ήδη αναφερθεί, ως σημείο κορύφωσης της διαμάχης μεταξύ μονισμού και δυϊσμού, δόθηκε κυρίως από φιλοσόφους, Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανούς υλιστές, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που η φιλοσοφία πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία, επανεκκινώντας τις αρχές της επινοώντας νέες κατηγορίες ή νέους συσχετισμούς κατηγοριών, με βάση τα αδιαπραγμάτευτα πορίσματα της επιστήμης. Υποστηρίζουμε το σημείο αυτό ανατρέχοντας δειγματοληπτικά σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις επιστημόνων, ο εννοιολογικός προσανατολισμός των οποίων εμπίπτει και στην μελέτη του φάσματος των φιλοσοφικών προοπτικών. Ξεκινάμε με την παραδοχή του βιολόγου-ζωολόγου Nikolaas Tinbergen (1907-1988), ότι η ηθολογία, ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων και των ανθρώπων, δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει τις συμπεριφορές πέρα από τα όρια των φυσικών καταβολών μας. Αποφεύγοντας τη θετικιστική προοπτική και ανοίγοντας ένα μονοπάτι συνεργασίας μεταξύ θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών, ο Ολλανδός ζωολόγος παραδέχεται ότι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο -το οποίο πρέπει να εξεταστεί σε σχέση με την εξελικτική θεωρία- αφορά στους κλάδους της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και εν γένει των ανθρωπιστικών επιστημών. Ωστόσο, συμπληρώνουμε εδώ, ότι παρόλες τις γενικές αρχές τους, βιολογία και θετικές επιστήμες δεν μπορούν να εισδύσουν στον πυρήνα της ατομικότητας καθενός. Σε όλα τα βιολογικά είδη, η μελέτη της ατομικής αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αρκετή ώστε να συναχθούν συμπεράσματα αντιπροσωπευτικά για το σύνολο του είδους. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι η ατομικότητά του αποτελεί ξεχωριστή, προσωποποιημένη παρουσία, συνειδητά ολοκληρωμένη ψυχική, σωματική και νοητική οντότητα. Έργο δε, της ανθρώπινης ατομικότητας είναι η παραγωγή γνώσεων, με βάση το προσωπικό αισθητήριο και η μετάδοσή της στο περιβάλλον της ομάδας. Το γεγονός ότι η ομάδα μπορεί να αναγνωρίζει την αλήθεια των ατομικών γνώσεων και να θεμελιώνει στην βάση της καθολικές εννοιλογικές αρχές, αποτελεί πάγια φιλοσοφική θέση γύρω από το γεγονός ότι οι συμπεριφορές, δεν προϋπάρχουν του νου, αλλά εξελίσσονται, η δε ομοιότητά τους δεν οφείλεται σε μία ακαθόριστη λογική οντότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ατομική υπόσταση του προσώπου που σκέπτεται και βούλεται, αλλά εξελίσσεται επιλεκτικά μέσα από συνειδητές διεργασίες επιβιωμάτων και αναβιώσεων. Η θέση τουTinbergen και στην επικαιροποιείται και επαληθεύεται σαράντα περίπου έτη μετά από τον Ζωολόγο Richard Dawkins. Αναφερόμενος κυρίως στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ Ηθολογίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών ο Dawkins επισημαίνει ήδη από τις πρώτες γραμμές του έργου του Εγωιστικό Γονίδιο, την αναγκαιότητα συνεργασίας μεταξύ των δύο παραπάνω κλάδων, σημειώνοντας ότι οι Θετικές Σχολές των Πανεπιστημίων, δεν καταπιάνονται με τη φιλοσοφική αξία της Ζωολογίας· και αντίστροφα, ότι οι Σχολές των Ανθρωπιστικών Επιστημών δεν αναφέρονται στα συμπεράσματα της σύγχρονης επιστήμης. Ίσως λοιπόν, το γεγονός ότι η μελέτη λογικών συμπερασμάτων σύμφωνα με το εννοιολογικό κριτήριο της επιστήμης, στην εξέλιξή του δημιουργεί μία νέα ανάγκη εξισορρόπησης του προλογικού-αισθητικού και λογικού επιπέδου του νου μας, αρχικά όχι με βάση την κατανόηση των μορφών, αλλά της δημιουργίας ενός κοινωνικο-πολιτισμικού περιβάλλοντος, ικανού να υποδεχτεί απροκατάληπτα και χωρίς πολιτισμικό δέος, τις επιστημονικές αλήθειες. Μπορεί κάτι τέτοιο να καταστεί εφικτό; Εφόσον η ανθρώπινη διάνοια μπορεί να ξεπερνά την εμπειρία της υπολογίζοντας διαστάσεις πέρα από τα όριά της, σημαίνει ότι είναι προγραμματισμένη από τη φύση να λειτουργεί στο επίπεδο αυτό. Και ο νους μας, όντας αρχή που αυτοκαθορίζεται αλλά και εξελίσσεται, αποτελεί το αίτιο των προβλημάτων που θέτει στον εαυτό του. Άλλωστε οι φιλοσοφικές κατηγορίες όπως τις έχουμε κατατάξει σε αισθητική, λογική, ατομική-βουλητική και ηθική, είναι όροι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του φιλοσοφικού συστήματος και όχι το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα. Παρόλο λοιπόν που φαίνονται πεπερασμένες και οικουμενικές, οι λογικές λειτουργίες υπόκεινται στις αρχές της οργάνωσης και δημιουργούν απεριόριστους αριθμούς ειδικών ταξινομήσεων. Ολοκληρώνουμε λοιπόν αφήνοντας ανοικτή την παρακαταθήκη των Tinmbergen και Dawkins και την από κοινού επισήμανσή τους, όσον αφορά στην προσέγγιση της Επιστήμης από την Φιλοσοφία και αντίστροφα. Η επισήμανση-πρόταση αυτή αφορά στην εξέταση του ρόλου των συμπερασμάτων της επιστήμης ως κριτηρίου διαμόρφωσης συμπεριφορών, αλλά και διεύρυνσης των ορίων του νου, σε μία ολότελα διαφορετική βάση από αυτές που έχουν ακολουθηθεί μέχρι σήμερα: στη βάση της δημιουργίας νέων ευκαιριών για φυσική επιλογή. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1) Γρηγόρης Γκιζέλης, Το πολιτισμικό σύστημα, ο σημειωτικός και επικοινωνιακός χαρακτήρας του, εκδόσεις Γρηγορόπουλος, Αθήνα, 1980. 2) Benedetto Croce, Estetica come scienza dell’ espressione e linguistica generale, Adelphi, Milano, 2005 (seconda edizione). 3) Dawkins Richard, Το εγωιστικό γονίδιο, μετάφραση-επιμέλεια-εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, Μαργαρίτης Λουκάς, Τσουκαλαδάκης Αθανάσιος, φιλολογική επιμέλεια Μπουκάλας Παντελής, εκδόσεις Σύναλμα, Αθήνα, 1988. 4) Hume David, Κείμενα αυτοβιογραφικά, γνωσιολογικά, ηθικά, μετάφραση Μ. Γούναρη, Χ. Μησοπούλου, εισαγωγή-επιμέλεια Μαρία Πουρνάρη, εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, 2006. 5) Victor Kraft, Ο κύκλος της Βιέννης και η γέννηση του νεοθετικισμού, εκδόσεις Γνώση, Αθήνα, 1986. 6) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Ηθική φιλοσοφία, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄ έκδοση, Αθήνα, 1997. 7) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Οι πέντε εποχές της φιλοσοφίας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄έκδοση, Αθήνα, 1997. 8) Nikolaas Tinbergen et al, Ηθολογία, «Επιστημονική Σκέψη 1900-1960», επιμέλεια R. Harré, μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 1982. 9) Windelband W., Heimsoeth H., Εγχειρίδιο της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Β΄ Τόμος. «Η Μεσαιωνική Φιλοσοφία - η φιλοσοφία της Αναγέννησης - η φιλοσοφία του Διαφωτισμού», μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, Γ΄ ανατύπωση, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 2003. 10) John Z. Young, Ο εγκέφαλος και οι φιλόσοφοι, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Μετάφραση Μυρτώ Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1991. (shrink)

This editorial introduces the Journal of Consciousness Studies special issue on "Animal Consciousness". The 15 contributors and co-editors answer the question "How should we study animal consciousness scientifically?" in 500 words or fewer.

Aims: The purpose of this study is to identify the factors associated with the academic performance of Grade 10 students during their First Quarter of school as well as the significant correlation between the factors and student academic performance in Mathematics. -/- Study Design: Descriptive Correlation Design. -/- Place and Duration of Study: The study was conducted at Agusan National High School in Cagayan de Or City's East 1 District during the school year: 2022 – 2023. -/- Methodology: The respondents (...) were Two hundred thirty-one (231) students in Grade 10 at Agusan National High School in Cagayan de Oro City's East 1 District. This study used a researcher-made questionnaire that underwent validity and reliability testing and the academic performance of the students. -/- Results: The results showed that students agree with routines related to mastering Mathematics at a high level. Furthermore, there is no correlation between student study habits and Mathematics performance in terms of self-confidence, but there is a substantial positive association between the student's study habits and performance in terms of attitude. The study habits and learning techniques used by students were found to be important determinants of how well they performed in Mathematics. The researcher strongly suggested using the enhancement plan in teaching Mathematics to Junior High school students. -/- Conclusion: Students have a very positive attitude toward their study habits when learning Mathematics. Students felt that studying and learning Mathematics was essential. Students' success and academic growth depend heavily on their Mathematics performance. It is essential for pupils to master and comprehend its concepts. Students' study habits in terms of attitudes have an impact on how they learn Mathematics. (shrink)

In this paper, we contend that the psychology of addiction is similar to the psychology of ordinary, non-addictive temptation in important respects, and explore the ways in which these parallels can illuminate both addiction and ordinary action. The incentive salience account of addiction proposed by Robinson and Berridge (1993; 2001; 2008) entails that addictive desires are not in their nature different from many of the desires had by non-addicts; what is different is rather the way that addictive desires are acquired, (...) which in turn affects their strength. We examine these “incentive salience” desires, both in addicts and non-addicts, contrasting them with more cognitive desires. On this account, the self-control challenge faced by addicted agents is not different in kind from that faced by non-addicted agents – though the two may, of course, differ greatly in degree of difficulty. We explore a general model of self-control for both the addict and the non-addict, stressing that self-control may be employed at three different stages, and examining the ways in which it might be strengthened. This helps elucidate a general model of intentional action. (shrink)

David Rosenthal explains conscious mentality in terms of two independent, though complementary, theories—the higher-order thought (“HOT”) theory of consciousness and quality-space theory (“QST”) about mental qualities. It is natural to understand this combination of views as constituting a kind of representationalism about experience—that is, a version of the view that an experience’s conscious character is identical with certain of its representational properties. At times, however, Rosenthal seems to resist this characterization of his view. We explore here whether and to what (...) extent it makes sense to construe Rosenthal’s views as representationalist. Our goal is not merely terminological—discerning how best to use the expression ‘representationalism’. Rather, we argue that understanding Rosenthal’s account as a kind of representationalism permits us not only to make sense of broader debates within the philosophy of mind, but also to extend and clarify aspects of the view itself. (shrink)

After a number of decades of research into the dynamics of rational belief, the belief revision theory community remains split on the appropriate handling of sequences of changes in view, the issue of so-called iterated revision. It has long been suggested that the matter is at least partly settled by facts pertaining to the results of various single revisions of one’s initial state of belief. Recent work has pushed this thesis further, offering various strong principles that ultimately result in a (...) wholesale reduction of iterated to one-shot revision. The present paper offers grounds to hold that these principles should be significantly weakened and that the reductionist thesis should ultimately be rejected. Furthermore, the considerations provided suggest a close connection between the logic of iterated belief change and the logic of evidential relevance. (shrink)

Any intermediate propositional logic can be extended to a calculus with epsilon- and tau-operators and critical formulas. For classical logic, this results in Hilbert’s $\varepsilon $ -calculus. The first and second $\varepsilon $ -theorems for classical logic establish conservativity of the $\varepsilon $ -calculus over its classical base logic. It is well known that the second $\varepsilon $ -theorem fails for the intuitionistic $\varepsilon $ -calculus, as prenexation is impossible. The paper investigates the effect of adding critical $\varepsilon $ - (...) and $\tau $ -formulas and using the translation of quantifiers into $\varepsilon $ - and $\tau $ -terms to intermediate logics. It is shown that conservativity over the propositional base logic also holds for such intermediate ${\varepsilon \tau }$ -calculi. The “extended” first $\varepsilon $ -theorem holds if the base logic is finite-valued Gödel–Dummett logic, and fails otherwise, but holds for certain provable formulas in infinite-valued Gödel logic. The second $\varepsilon $ -theorem also holds for finite-valued first-order Gödel logics. The methods used to prove the extended first $\varepsilon $ -theorem for infinite-valued Gödel logic suggest applications to theories of arithmetic. (shrink)

Big Data is a large-sized and complex dataset, which cannot be managed using traditional data processing tools. Mining process of big data is the ability to extract valuable information from these large datasets. Association rule mining is a type of data mining process, which is indented to determine interesting associations between items and to establish a set of association rules whose support is greater than a specific threshold. The classical association rules can only be extracted from binary data where an (...) item exists in a transaction, but it fails to deal effectively with quantitative attributes, through decreasing the quality of generated association rules due to sharp boundary problems. In order to overcome the drawbacks of classical association rule mining, we propose in this research a new neutrosophic association rule algorithm. The algorithm uses a new approach for generating association rules by dealing with membership, indeterminacy, and non-membership functions of items, conducting to an efficient decision-making system by considering all vague association rules. To prove the validity of the method, we compare the fuzzy mining and the neutrosophic mining. The results show that the proposed approach increases the number of generated association rules. (shrink)

One of the most promising theories of consciousness currently available is higher-order thought (“HOT”) theory, according to which consciousness consists in having suitable HOTs regarding one’s mental life. But critiques of HOT theory abound. We explore here three recent objections to the theory, which we argue at bottom founder for the same reason. While many theorists today assume that consciousness is a feature of the actually existing mental states in virtue of which one has experiences, this assumption is in tension (...) with the underlying motivations for HOT theory and arguably false. We urge that these objections, though sophisticated, trade on this questionable conception of consciousness, thereby begging the question against HOT theory. We then explain how HOT theory might instead understand consciousness. (shrink)

The scientific community, we hold, often provides society with knowledge—that the HIV virus causes AIDS, that anthropogenic climate change is underway, that the MMR vaccine is safe. Some deny that we have this knowledge, however, and work to undermine it in others. It has been common to refer to such agents as “denialists”. At first glance, then, denialism appears to be a form of skepticism. But while we know that various denialist strategies for suppressing belief are generally effective, little is (...) known about which strategies are most effective. We see this as an important first step toward their remediation. This paper leverages the approximate comparison to various forms of philosophical skepticism to design an experimental test of the efficacy of four broad strategies of denial at suppressing belief in specific scientific claims. Our results suggest that assertive strategies are more effective at suppressing belief than questioning strategies. (shrink)

Control measures, such as “lockdowns”, have been widely used to suppress the COVID-19 pandemic. Under some conditions, they prevent illness and save lives. But they also exact an economic toll. How should we balance the impact of such policies on individual lives and livelihoods (and other dimensions of concern) to determine which is best? A widely used method of policy evaluation, benefit–cost analysis (BCA), answers these questions by converting all the effects of a policy into monetary equivalents and then summing (...) them up. A different method, social welfare analysis, proceeds by determining the effects of a policy on individual wellbeing and then applying an aggregation formula to them to evaluate the overall effects of a policy. In this chapter, we survey these methods and argue that social welfare analysis has important advantages. One crucial advantage is that it enables ethical considerations relating to the impact of policies on individual wellbeing and its distribution to be incorporated into policy assessments in a transparent way. We illustrate this with a simple numerical model for evaluating pandemic policies that vary in terms of the stringency of the controls that they impose on individual behaviour, showing how the evaluation depends on the ethical significance accorded to their impact on the wellbeing of different age and income groups. (shrink)

A close look at Frege's proof in "Foundations of Arithmetic" that every number has a successor. The examination reveals a surprising gap in the proof, one that Frege would later fill in "Basic Laws of Arithmetic".

Takeuti and Titani have introduced and investigated a logic they called intuitionistic fuzzy logic. This logic is characterized as the first-order Gödel logic based on the truth value set [0,1]. The logic is known to be axiomatizable, but no deduction system amenable to proof-theoretic, and hence, computational treatment, has been known. Such a system is presented here, based on previous work on hypersequent calculi for propositional Gödel logics by Avron. It is shown that the system is sound and complete, and (...) allows cut-elimination. A question by Takano regarding the eliminability of the Takeuti-Titani density rule is answered affirmatively. (shrink)

Darwiche and Pearl’s seminal 1997 article outlined a number of baseline principles for a logic of iterated belief revision. These principles, the DP postulates, have been supplemented in a number of alternative ways. Most suggestions have resulted in a form of ‘reductionism’ that identifies belief states with orderings of worlds. However, this position has recently been criticised as being unacceptably strong. Other proposals, such as the popular principle (P), aka ‘Independence’, characteristic of ‘admissible’ operators, remain commendably more modest. In this (...) paper, we supplement the DP postulates and (P) with a number of novel conditions. While the DP postulates constrain the relation between a prior and a posterior conditional belief set, our new principles notably govern the relation between two posterior conditional belief sets obtained from a common prior by different revisions. We show that operators from the resulting family, which subsumes both lexicographic and restrained revision, can be represented as relating belief states associated with a ‘proper ordinal interval’ (POI) assignment, a structure more fine-grained than a simple ordering of worlds. We close the paper by noting that these operators satisfy iterated versions of many AGM era postulates, including Superexpansion, that are not sound for admissible operators in general. (shrink)

Does geometry constitues a core set of intuitions present in all humans, regarless of their language or schooling ? We used two non verbal tests to probe the conceptual primitives of geometry in the Munduruku, an isolated Amazonian indigene group. Our results provide evidence for geometrical intuitions in the absence of schooling, experience with graphic symbols or maps, or a rich language of geometrical terms.

The COVID-19 crisis has forced a difficult trade-off between limiting the health impacts of the virus and maintaining economic activity. Welfare economics offers tools to conceptualize this trade-off so that policy-makers and the public can see clearly what is at stake. We review four such tools: the Value of Statistical Life (VSL); the Value of Statistical Life Years (VSLYs); Quality-Adjusted Life-Years (QALYs); and social welfare analysis, and argue that the latter are superior. We also discuss how to choose policies that (...) differentially affect people’s wellbeing. We argue in favor of evaluating policies using a Social Welfare Function (SWF), which evaluates the possible distributions of wellbeing across individuals that may result from a policy. Such a function, we argue, should regard increases in the wellbeing of the less well-off as especially valuable. We then use a model to illustrate how such a framework can help evaluate two broad policy types in response to the pandemic: eradication of the virus, and more lenient control of the spread. Our model reveals how such evaluations depend on many empirical facts but also on key value judgments about the relative importance of health and on the extent of special concern for the worse off. The purpose of this brief is not to make precise recommendations, as conditions vary widely across countries and over time, but to provide a methodology. (shrink)

It is shown how the schema of equivalence can be used to obtain short proofs of tautologies A , where the depth of proofs is linear in the number of variables in A .

The problem of algorithmic structuring of proofs in the sequent calculi LK and LKB ( LK where blocks of quantifiers can be introduced in one step) is investigated, where a distinction is made between linear proofs and proofs in tree form. In this framework, structuring coincides with the introduction of cuts into a proof. The algorithmic solvability of this problem can be reduced to the question of k-l-compressibility: "Given a proof of length k , and l ≤ k : Is (...) there is a proof of length ≤ l ?" When restricted to proofs with universal or existential cuts, this problem is shown to be (1) undecidable for linear or tree-like LK-proofs (corresponds to the undecidability of second order unification), (2) undecidable for linear LKB-proofs (corresponds to the undecidability of semi-unification), and (3) decidable for tree-like LKB -proofs (corresponds to a decidable subprob- lem of semi-unification). (shrink)

In Winter 2017, the first author piloted a course in formal logic in which we aimed to (a) improve student engagement and mastery of the content, and (b) reduce maths anxiety and its negative effects on student outcomes, by adopting student oriented teaching including peer instruction and classroom flipping techniques. The course implemented a partially flipped approach, and incorporated group-work and peer learning elements, while retaining some of the traditional lecture format. By doing this, a wide variety of student learning (...) preferences could be provided for. (shrink)

사람들은 철학이 실제로 진보하지 않는다고 거듭 말하며, 우리는 여전히 그리스인과 같은 철학적 문제에 몰두하고 있습니다. 그러나 이 말을 하는 사람들은 왜 그렇게 해야 하는지 이해하지 못합니다. 그것은 우리의 언어가 동일하게 유지되고 같은 질문을 우리에게 유혹 유지하기 때문이다. 'to'라는 동사가 계속 있는 한, '먹고 마시는 것과 같은 방식으로 기능하는 것처럼 보이는', 우리가 여전히 형용사를 가지고 있는 한, ', ', ', 'false', ́', '가능한', 우리가 시간의 강, 넓은 공간 등에 대해 계속 이야기하는 한, 사람들은 똑같은 수수께끼의 어려움을 계속 발견하고 설명이 없는 무언가를 (...) 쳐다보고 있을 것입니다. 그리고 더 많은 것은, 사람들이'인간의 이해의 한계'를볼 수 있다고 생각하는 한, ‘그들은 물론이것들을 넘어서볼 수 있다고 믿기 때문에 초월에 대한 갈망을 만져봅습니다. 이 인용문은 약 70년 전에 철학을 재정의한 루드비히 비트겐슈타인(Ludwig Wittgenstein)의 인용문입니다(그러나 대부분의 사람들은 아직 이 것을 발견하지 못했습니다). 데넷은 40년 동안 철학자였지만 그 중 한 명입니다. 그것은 또한 그와 그의 주요 길항제, 존 Searle, 유명한 비트 겐슈타인에서 공부 (존 오스틴과 시얼, 길버트 라일과 덴넷) 하지만 Searle 다소 포인트를 가지고 덴넷하지 않았다, (그것은 Searle 또는 라일 비트 겐슈타인을 호출하는 것들을 스트레칭하지만). Dennett는 어려운 결정주의자이며 (비록 그는 뒷문에서 현실을 몰래 하려고 하지만), 아마도 이것은 그의 유명한 책 '마음의 개념'(1949)이 계속 재인쇄되는 라일 때문일 것입니다. 그 책은 유령을 추방하는 훌륭한, 일을했지만, 그것은 기계를 떠났다. 데넷은 비트겐슈타인, 라일(그리고 그 이후로 많은 다른 사람들이) 실수를 자세하게 드러내는 것을 즐긴다. 의식, 선택, 자유, 의도, 입자, 사고, 결정, 파도, 원인, 일어난, 사건 (등끝없이) 혼란의 근원은 드물지만, 우리가 정상적인 삶을 떠나 철학에 들어가자마자 (그리고 언어가 진화한 환경과는 모든 토론이 -, 즉, 단어가 의미를 가진 정확한맥락)이 혼돈으로 지배합니다. 대부분의 경우와마찬가지로, Dennett는 일관된 프레임워크가 부족합니다 - Searle은 합리성의 논리적 구조라고 불렀습니다. 나는이 리뷰를 작성하고 내 최근 기사는 철학에 Dennett의 접근 방식에 무엇이 잘못되었는지 자세히 보여 이후이 상당히 확장했다,하나는 스테로이드에 Scientism을 호출 할 수 있습니다. 비트겐슈타인의 또 다른 인용문으로 끝내자- '야망은 생각의 죽음'이다. 현대 의 두 systems보기에서인간의 행동에 대한 포괄적 인 최신 프레임 워크를 원하는 사람들은 내 책을 참조 할 수 있습니다'철학의 논리적 구조, 심리학, 민d와 루드비히 비트겐슈타인과 존 Searle의언어' 2nd ed (2019). 내 글의 더 많은 관심있는 사람들은 '이야기 원숭이를 볼 수 있습니다-철학, 심리학, 과학, 종교와 운명 행성에 정치 - 기사 및 리뷰 2006-2019 3 rd 에드 (2019) 및 21st 세기 4번째 에드 (2019) 및 기타에서 자살 유토피아 망상. 사람들은 철학이 실제로 진보하지 않는다고 거듭 말하며, 우리는 여전히 그리스인과 같은 철학적 문제에 몰두하고 있습니다. 그러나 이 말을 하는 사람들은 왜 그렇게 해야 하는지 이해하지 못합니다. 그것은 우리의 언어가 동일하게 유지되고 같은 질문을 우리에게 유혹 유지하기 때문이다. 'to 먹기'와 ''음료를 마시는 것과 같은 방식으로 작동하는 것처럼 보이는 동사'가 계속 되는 한, 우리가 여전히 형용사를 가지고 있는 한, ''false', ́ ́, '가능' 최대. 그리고 더 구체적으로, 이것은 초월에 대한 갈망을 만지며, 왜냐하면 사람들이 '인간의 이해의 한계'를 볼 수 있다고 생각하는 한, 그들은 물론 이 것들을 넘어서볼 수 있다고 믿기 때문입니다. (shrink)

Khotbah terbaru dari Gereja fundamentalis naturalisme oleh Pastor Hofstadter. Seperti yang jauh lebih terkenal (atau terkenal karena kesalahan filosofis tanpa henti) bekerja Godel, Escher, Bach, ia memiliki kehampaan dangkal tetapi jika salah satu memahami bahwa ini adalah merajalela ilmiah yang mencampur isu yang nyata dalam sains filosofis yang (yaitu, satu-satunya masalah nyata adalah apa permainan bahasa kita harus bermain) maka hampir semua bunga menghilang. Saya menyediakan kerangka kerja untuk analisis yang didasarkan pada psikologi evolusioner dan karya Wittgenstein (sejak diperbarui dalam (...) tulisan saya yang lebih baru). -/- Mereka yang ingin komprehensif up to date kerangka perilaku manusia dari dua systEMS tampilan modern dapat berkonsultasi buku saya 'struktur Logis filsafat, psikologi, mind dan bahasa dalam Ludwig wittgenstein dan John Searle ' 2nd Ed (2019). Mereka yang tertarik pada tulisan saya lebih mungkin melihat 'berbicara monyet--filsafat, psikologi, ilmu, agama dan politik di planet yang ditakdirkan--artikel dan review 2006-2019 3rd ed (2019) dan bunuh diri utopian delusi di 21st Century 4th Ed (2019) . (shrink)

几年前,我通常可以从书名中分辨出什么,或者至少从章节标题中看出,会犯什么样的哲学错误,以及错误的频率。就名义上的科学著作而言,这些可能在很大程度上局限于某些章节,这些章节具有哲学意义或试图得出关于该作 品的意义或长期意义的一般性结论。然而,通常情况下,事实的科学问题慷慨地与哲学的胡言乱语,这些事实意味着什么。维特根斯坦在大约80年前描述的科学问题与各种语言游戏所描述的明确区别很少被考虑,因此人们交替 地被科学所震惊,并因它的不连贯而感到沮丧。分析。因此,这是与这个卷。 如果一个人要创造一个或多或少像我们一样的头脑,一个人需要有一个理性的逻辑结构,并理解两种思想体系(双过程理论)。如果一个人要对此进行哲学思考,就需要理解科学事实问题与语言如何在问题语境中工作,以及如何 避免还原主义和科学主义的陷阱的哲学问题之间的区别,但Kurzweil,如最学生的行为,基本上都是无知的。他被模型、理论和概念所陶醉,以及解释的冲动,而维特根斯坦向我们表明,我们只需要描述,理论、概念等 只是使用语言(语言游戏)的方式,只有它们有明确的价值测试(清晰的真理制造者,或约翰西尔(AI最著名的批评家)喜欢说,明确的满意条件(COS))。我试图在我最近的著作中对此作一个开端。 那些希望从现代两个系统的观点来看为人类行为建立一个全面的最新框架的人,可以查阅我的书《路德维希的哲学、心理学、Mind 和语言的逻辑结构》维特根斯坦和约翰·西尔的《第二部》(2019年)。那些对我更多的作品感兴趣的人可能会看到《会说话的猴子——一个末日星球上的哲学、心理学、科学、宗教和政治——文章和评论2006-201 9年第3次(2019年)和自杀乌托邦幻想21篇世纪4日 (2019) .

"Люди говорят снова и снова, что философия на самом деле не прогресс, что мы по-прежнему заняты теми же философскими проблемами, что и греки. Но люди, которые говорят это, не понимают, почему это должно быть так. Это потому, что наш язык остался прежним и продолжает соблазнять нас задавать те же вопросы. До тех пор, пока по-прежнему существует глагол, который выглядит так, как будто он функционирует так же, как «есть и пить», до тех пор, пока у нас есть прилагательные «идентично», «правда» ( (...) « » » » » » » » » » возможно, до тех пор, как мы продолжаем говорить о реке времени, просторы пространства и т.д., и т.д., люди будут держать спотыкаясь над темже загадочные трудности и найти себя глядя на то, что никакое объяснение, кажется, способны очистки. И более того, это удовлетворяет стремление к трансцендентной, потому что, поскольку люди думают, что они могут видеть ‘"пределы человеческого понимания", они считают, конечно, тони могут видеть за этим. Эта цитата из Людвиг Витгенштейн, который пересмотрел философию около 70 лет назад (но большинство людей до сих пор не выяснить это). Деннетт, хотя он был философом в течение 40 лет, является одним из них. Любопытно также, что и он, и его главный антагонист Джон Сирл учились у знаменитых Витгенштейнов (Сирл с Джоном Остином, Деннет с Гилбертом Райлом), но Сирл более или менее получил точку, а Деннет т , (хотя это растяжение вещей, чтобы назвать Сирл или Райл Витгенштейнов). Деннетт является жесткий детерминант (хотя он пытается проникнуть реальность в задней двери), и, возможно, это связано с Райл, чья знаменитая книга "Концепция разума" (1949) продолжает быть перепечатаны. Эта книга проделала большую работу по изгнанию призрака, но он покинул машину. Деннетт любит делать ошибки Витгенштейна, Райл (и многие другие с тех пор) разоблачили в деталях. Наше использование слов сознание, выбор, свобода, намерение, частицы, мышление, определяет, волна, причина, произошло, событие (и так далее бесконечно) редко источником путаницы, но как только мы оставляем нормальную жизнь и введите философию (и любое обсуждение отделены от среды, в которой язык развивался-т.е., точный контекст, в котором слова имели смысл)хаос царит. Как и большинству,, Деннетне не хватает когерентной структуры - которую Сирл назвал логической структурой рациональности. Я расширил на этом значительно, так как я написал этот обзор, и мои последние статьи показывают подробно, что случилось с подходом Деннетк к философии, который можно было бы назвать Scientism на стероидах. Позвольте мне закончить с другой цитатой из Витгенштейна - "Амбиции является смерть мысли. Те, кто желает всеобъемлющего до современных рамок для человеческого поведения из современных двух systEms зрения могут проконсультироваться с моей книгой"Логическая структура философии, психологии, Минd иязык в Людвиг Витгенштейн и Джон Сирл" второй ред (2019). Те, кто заинтересован в более моих сочинений могут увидеть "Говоря обезьян - Философия, психология, наука, религия и политика на обреченной планете - Статьи и обзоры 2006-2019 3-й ed (2019) и suicidal утопических заблуждений в 21-мst веке 4-й ed (2019) th и другие. (shrink)

私は哲学者(心理学者)ルートヴィヒ・ヴィトゲンシュタインの有名なコメントから始めますが、ピンカーはほとんどの人と共有しています(進化した先天心理学のデフォルト設定のために)心の機能に関,する特定の偏見 、そしてウィトゲンシュタインは言語、思想、現実の働きに対するユニークで深遠な洞察を提供しています(彼は多かれ少なかれ同じ範囲と見なされています)。reはre、彼が言語の最も華麗で元のアナリストだったこ とを考えると最も残念であるこの巻のヴィトゲンシュタインへの言及だけです。 最後の章では、プラトンの洞窟の有名な比喩を使用して、彼は美しく心(言語、思考、意図的心理学)の概要と本を要約します - 盲目の利己主義の産物は、私たちの遺伝子のコピーを運ぶ近親者のための自動利他主義によってわずかにモデレートされます(包括的なフィットネス)-自動的に動作しますが、それにもかかわらず、私たちがその広大な能 力を利用して世界を生きるために私たちに大きな能力を採用できることを願って、アップビートノートで終わらせようとします。 ピンカーは確かに認識していますが、私たちの心理学についてはるかに多くが含まれているよりも取り残されているという事実についてはほとんど言いません。取り残されたり、最小限の注意を払われたりする人間性への窓 の中には、数学と幾何学、音楽と音、画像、出来事、因果関係、オントロジー(物事のクラスまたは私たちが知っていること), )、認識論(私たちが知っている方法)、性質(信じる、 思考、判断、意図など)と行動の意図的な心理学の残りの部分、神経伝達物質およびエンテオゲン、精神的な状態(例えば、サトリと啓蒙、脳刺激と記録、脳損傷および行動の赤字と障害、ゲームとスポーツ、決定理論(ゲ ーム理論と行動経済学を含む)、動物行動(非常に言語が、共有遺伝学の10億年)。これらの各分野の意図的心理学について、多くの本が書かれています。この本のデータは説明であり、なぜ私たちの脳がこのようにそれ を行うのか、どのように行われるのかを示す説明ではありません。文章をさまざまな方法で使用する方法(つまり、すべての意味を知っている)をどのように知っていますか?これは、ヴィトゲンシュタインが最も活発なレ ベルである、より基本的なレベルで動作する進化心理学です。そして、言葉がthe 使われる文脈=ヴィトゲンシュタインが開拓したアリーナに注目が集まっています。 それにもかかわらず、これは古典的な作品であり、これらの注意を払って、まだ読む価値があります。 現代の2つのシス・エムスの見解から人間の行動のための包括的な最新の枠組みを望む人は、私の著書「ルートヴィヒ・ヴィトゲンシュタインとジョン・サールの第2回(2019)における哲学、心理学、ミンと言語の論 理的構造」を参照することができます。私の著作の多くにご興味がある人は、運命の惑星における「話す猿--哲学、心理学、科学、宗教、政治―記事とレビュー2006-2019 第3回(2019)」と21世紀4日(2019年)の自殺ユートピア妄想st Century 4th ed (2019)などを見ることができます。 .

Antes de comentar detalladamente sobre Haciendo lo Mundo Social (MSW) primero voy a ofrecer algunos comentarios sobre la filosofía (psicología descriptiva) y su relación con la investigación psicológica contemporánea como ejemplificado en las obras de Searle (S) y Wittgenstein (W), ya que siento que esta es la mejor manera de lugar Searle o cualquier comentarista sobre el comportamiento, en la perspectiva adecuada. Será de gran ayuda para ver mis comentarios de PNC, TLP, PI, OC, TARW y otros libros de estos (...) dos genios de la psicología descriptiva. S no hace ninguna referencia a la declaración de la mente presciente de W como mecanismo en TLP, y su destrucción de ella en su trabajo posterior. Desde W, S se ha convertido en el principal deconstructor de estas vistas mecánicas de la conducta, y el psicólogo descriptivo más importante (filósofo), pero no se da cuenta de cómo completamente W lo anticipó ni, en general, hacer otros (pero ver los muchos papeles y libros de Proudfoot y Copeland en W, Turing y AI). El trabajo de S es mucho más fácil de seguir que W, y aunque hay cierta jerga, es sobre todo espectacularmente claro si te acercas desde la dirección correcta. Vea mis reseñas de W S y otros libros para más detalles. En general, MSW es un buen Resumen de los muchos avances sustanciales sobre Wittgenstein resultantes del medio siglo de trabajo de S, pero en mi opinión, W todavía es inigualable para la psicología básica una vez que entiendes lo que está diciendo (ver mis comentarios). Idealmente, deben leerse juntos: Searle para la clara prosa coherente y generalizaciones sobre la operación de S2/S3, ilustrada con los ejemplos perspicaces de W de la operación de S1/S2, y sus brillantes aforismos. Si yo fuera mucho más joven escribiría un libro haciendo exactamente eso. Aquellos que deseen un marco completo hasta la fecha para el comportamiento humano de la moderna dos systems punto de vista puede consultar mi libro 'La estructura lógica de la filosofía, la psicología, la mente y lenguaje nn Ludwig Wittgenstein y John Searle ' 2nd ED (2019). Los interesados en más de mis escritos pueden ver 'Monos parlantes--filosofía, psicología, ciencia, religión y política en un planeta condenado--artículos y reseñas 2006-2019 3rd ED (2019) y delirios utópicos suicidas en el 21St Century 4TH Ed (2019) y otras. (shrink)

Il ya quelques années, j’ai atteint le point où je peux généralement dire à partir du titre d’un livre, ou du moins à partir des titres chapitre, quels types d’erreurs philosophiques seront faites et à quelle fréquence. Dans le cas des travaux théoriquement scientifiques, ceux-ci peuvent être largement limités à certains chapitres qui cire philosophique ou essayer de tirer des conclusions générales sur le sens ou la signification à long terme de l’œuvre. Normalement, cependant, les questions scientifiques de fait sont (...) généreusement entrecoupées de charabia philosophique quant à ce que ces faits signifient. Les distinctions claires que Wittgenstein a décrites il y a environ 80 ans entre les questions scientifiques et leurs descriptions par divers jeux linguistiques sont rarement prises en considération, et on est donc tour à tour séduit par la science et consterné par son analyse incohérente. Il en est de même pour ce volume. Si l’on veut créer un esprit plus ou moins comme le nôtre, il faut avoir une structure logique de rationalité et une compréhension des deux systèmes de pensée (théorie du double processus). Si l’on veut philosopher à ce sujet, il faut comprendre la distinction entre les questions scientifiques de fait et la question philosophique de la façon dont le langage fonctionne dans le contexte en cause, et de la façon d’éviter les pièges du réductionnisme et du scientisme, mais Kurzweil, comme la plupart des étudiants de comportement, est largement désemparé. Il est enchanté par les modèles, les théories et les concepts, et l’envie d’expliquer, tandis que Wittgenstein nous a montré que nous n’avons qu’à décrire, et que les théories, les concepts, etc., ne sont que des moyens d’utiliser le langage (jeux linguistiques) qui n’ont de valeur que dans la mesure où ils ont un test clair (les véridiques clairs, ou comme John Searle (le critique le plus célèbre de l’IA) aime à dire, claire conditions de satisfaction (COS)). J’ai essayé de donner un début à ce sujet dans mes écrits récents. (shrink)

Vor einigen, Jahren habe ich den Punkt erreicht, an dem ich normalerweise aus dem Titel eines Buches oder zumindest aus den Kapiteltiteln erzähle, welche philosophischen Fehler gemacht werden und wie häufig. Bei nominell wissenschaftlichen Arbeiten können diese weitgehend auf bestimmte Kapitel beschränkt sein, die philosophisch werden oder versuchen, allgemeine Schlussfolgerungen über die Bedeutung oder langfristige-Bedeutung des Werkes zuziehen. Normalerweise sind die wissenschaftlichen Fakten jedoch großzügig mit philosophischem Kauderwelsch darüber, was diese Tatsachen bedeuten, verwogen. Die klaren Unterscheidungen, die Wittgenstein vor etwa (...) 80 Jahren zwischen wissenschaftlichen Fragen und deren Beschreibungen durch verschiedene Sprachspiele beschrieb, werden selten berücksichtigt, so dass man abwechselnd von der Wissenschaft begeistert und von ihrer inkohärenten Analyse bestürzt ist. So ist es mit diesem Band. Wenn man einen Geist mehr oder weniger wie unseren erschaffen soll, braucht man eine logische Struktur für Rationalität und ein Verständnis der beiden Denksysteme (Dual-Prozess-Theorie). Wenn man darüber philosophieren will, muss man die Unterscheidung zwischen wissenschaftlichen Faktenfragen und der philosophischen Frage verstehen, wie Sprache im streitigen Kontext funktioniert und wie man die Fallstricke von Reduktionismus und Scientismus vermeiden kann, aber Kurzweil ist, wie die meisten Verhaltensstudenten, weitgehend ahnungslos. Er ist verzaubert von Modellen, Theorien und Konzepten und dem Erklärungsdrang, während Wittgenstein uns gezeigt hat, dass wir nur beschreiben müssen, und dass Theorien, Konzepte usw. nur Wege der Verwendung von Sprache (Sprachspiele) sind, die nur einen Wert haben, da sie einen klaren Test haben (klare Wahrheitsmacher, oder wie John Searle (der berühmteste Kritiker der AI) gerne sagt, klare Bedingungen der Zufriedenheit (COS). Ich habe versucht, in meinen jüngsten Schriften damit einen Anfang zu machen. Wer aus der modernen zweisystems-Sichteinen umfassenden, aktuellen Rahmen für menschliches Verhalten wünscht, kann mein Buch "The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mindand Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle' 2nd ed (2019) konsultieren. Diejenigen,die sich für mehr meiner Schriften interessieren, können 'Talking Monkeys--Philosophie, Psychologie, Wissenschaft, Religion und Politik auf einem verdammten Planeten --Artikel und Rezensionen 2006-2019 3rd ed (2019) und Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2019) und andere sehen. (shrink)

El famoso hombre hormiga E.O. Wilson siempre ha sido uno de mis héroes-no sólo un biólogo sobresaliente, sino una de las pequeñas y desvanecida minoría de intelectuales que al menos se atreve a insinuar la verdad sobre nuestra naturaleza que otros no logran captar, o en la medida en que do comprender, evitar de manera estudiosa la conveniencia política. Tristemente, está terminando su larga carrera en una moda más sóla como parte de un ataque ignorante y arrogante a la ciencia (...) motivado al menos en parte por el fervor religioso de sus colegas de Harvard. Muestra las consecuencias viles cuando las universidades aceptan dinero de grupos religiosos, las revistas científicas están tan asombradas por los grandes nombres que evitan la revisión de pares adecuada, y cuando los egos se les permite salir de control. Nos lleva a la naturaleza de la evolución, los fundamentos de la metodología científica, cómo las matemáticas se relacionan con la ciencia, lo que constituye una teoría, e incluso qué actitudes a la religión y la generosidad son apropiadas cuando nos acercamos inexorablemente al colapso de la industria Civilización. Aquellos que deseen un marco completo hasta la fecha para el comportamiento humano de la moderna dos sistemas punto de vista puede consultar mi libros Talking Monkeys 3ª ed (2019), Estructura Logica de Filosofia, Psicología, Mente y Lenguaje en Ludwig Wittgenstein y John Searle 2a ed (2019), Suicidio pela Democracia 4ª ed (2019), La Estructura Logica del Comportamiento Humano (2019), The Logical Structure de la Conciencia (2019, Entender las Conexiones entre Ciencia, Filosofía, Psicología, Religión, Política y Economía y Delirios Utópicos Suicidas en el siglo 21 5ª ed (2019), Observaciones sobre Imposibilidad, Incompletitud, Paraconsistencia, Indecidibilidad, Aleatoriedad, Computabilidad, Paradoja e Incertidumbre en Chaitin, Wittgenstein, Hofstadter, Wolpert, Doria, da Costa, Godel, Searle, Rodych Berto, Floyd, Moyal-Sharrock y Yanofsky y otras. (shrink)

Último sermão da Igreja do naturalismo fundamentalista pelo pastor Hofstadter. Como o seu muito mais famoso (ou infame por seus erros filosóficos implacáveis) Godel, Escher, Bach, ele tem uma plausibilidade superficial, mas se se compreende que este é um scientismo desenfreado que mistura questões científicas reais com os filosóficos (ou seja, o somente as edições reais são que jogos da língua nós devemos jogar) então quase todo seu interesse desaparece. Eu forneci um quadro para análise baseada na psicologia evolutiva e (...) no trabalho de Wittgenstein (desde que atualizado em meus escritos mais recentes). Aqueles que desejam um quadro até à data detalhado para o comportamento humano da opinião moderna dos dois sistemas consultar meu livros Falando Macacos 3ª Ed (2019), A Estrutura Lógica da Filosofia, Psicologia, Mente e Linguagem em Ludwig Wittgenstein e John Searle 2a Ed (2019), Suicídio Pela Democracia,4aEd(2019), Entendendo as Conexões entre Ciência, Filosofia, Psicologia, Religião, Política e Economia Artigos e Análises 2006-2019 (2019), Ilusões Utópicas Suicidas no 21St século. (shrink)

Depuis Gintis est un économiste senior et j’ai lu certains de ses livres précédents avec intérêt, je m’attendais à un peu plus de perspicacité dans le comportement. Malheureusement, il fait les mains mortes de la sélection de groupe et la phénoménologie dans les pièces maîtresses de ses théories du comportement, et cela invalide en grande partie le travail. Pire encore, puisqu’il montre un si mauvais jugement ici, il remet en question tout son travail précédent. La tentative de ressusciter la sélection (...) de groupe par ses amis à Harvard, Nowak et Wilson, il y a quelques années, c’était l’un des principaux scandales en biologie au cours de la dernière décennie, et j’ai raconté la triste histoire dans mon article 'Altruism, Jesus and the End of the World-how the Templeton Foundation bought a Harvard Professorship and attacked Evolution, Rationality and Civilization -- A review of E.O. Wilson 'The Social Conquest of Earth' (2012) et Nowak and Highfield 'SuperCooperators' (2012).' Contrairement à Nowak, Gintis ne semble pas être motivé par le fanatisme religieux, mais par le fort désir de générer une alternative aux sombres réalités de la nature humaine, facilitée par le manque (quasi universel) de compréhension de la biologie humaine fondamentale et le slateisme vierge des scientifiques comportementaux, d’autres universitaires et du grand public. Gintis attaque à juste titre (comme il l’a fait à maintes reprises) les économistes, les sociologues et d’autres scientifiques du comportement pour ne pas avoir un cadre cohérent pour décrire le comportement. Bien sûr, le cadre nécessaire pour comprendre le comportement est évolutif. Malheureusement, il ne parvient pas à en fournir un lui-même (selon ses nombreux critiques et je suis d’accord), et la tentative de greffer le cadavre pourri de la sélection de groupe sur toutes les théories économiques et psychologiques qu’il a généré dans ses décennies de travail, n’a fait qu’invalider tout son projet. Bien que Gintis fasse un vaillant effort pour comprendre et expliquer la génétique, comme Wilson et Nowak, il est loin d’être un expert, et comme eux, le calcul l’aveugle juste aux impossibilités biologiques et bien sûr c’est la norme en science. Comme Wittgenstein l’a noté sur la première page de la culture et de la valeur « Il n’y a pas de dénomination religieuse dans laquelle l’utilisation abusive des expressions métaphysiques a été responsable de tant de péchés qu’il l’a en mathématiques. » Il a toujours été clair que un gène qui provoque un comportement qui diminue sa propre fréquence ne peut pas persister, mais c’est le cœur de la notion de sélection de groupe. En outre, il a été bien connu et souvent démontré que la sélection de groupe réduit juste à la condition physique inclusive (sélection de parents), qui, comme Dawkins l’a noté, est juste un autre nom pour l’évolution par sélection naturelle. Comme Wilson, Gintis a travaillé dans cette arène pendant environ 50 ans et n’a toujours pas compris, mais après le scandale a éclaté, il ne m’a fallu que 3 jours pour trouver, lire et comprendre le travail professionnel le plus pertinent, comme détaillé dans mon article. Il est ahurissant de se rendre compte que Gintis et Wilson n’ont pas été en mesure d’y parvenir en près d’un demi-siècle. Je discute des erreurs de sélection de groupe et de phénoménologie qui sont la norme dans le milieu universitaire comme des cas spéciaux de l’échec quasi universel de comprendre la nature humaine qui détruisent l’Amérique et le monde. Ceux qui souhaitent un cadre complet à jour pour le comportement humain de la vue moderne de deux systemes peuvent consulter mon livre 'The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle' 2nd ed (2019). Ceux qui s’intéressent à plus de mes écrits peuvent voir «Talking Monkeys --Philosophie, Psychologie, Science, Religion et Politique sur une planète condamnée --Articles et revues 2006-2019 3e ed (2019) et Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2020) et autres. (shrink)

This research studied the interaction influence of demographic characteristics (marital status, job rank, gender and age) and occupational stress level, on the work performance of faculty members in Calabar Metropolis. The descriptive survey design was utilized for this investigation. A sample of 150 respondents was identified using the systematic random sampling procedure from a population of 400 Faculty of Education lecturers from two public universities in Calabar Metropolis. A four-point scale validity and reliability certified questionnaire was used for data collection. (...) Data generated was analyzed using the two-way analysis of variance. Hypotheses were all tested at the 0.05 alpha level. Findings revealed a significant interactive effect of demographic variables (age, gender, job rank and marital status) and stress levels on lecturers' jobs. Results also indicated that the stress level of lecturers affects the degree or quality of job performance, with those having average stress levels reporting better job performance in the universities studied. Recommendations were made that all lecturers, irrespective of age, gender, marital status or rank, should develop or adopt good stress management skills and disengage/reduce extra jobs and other unnecessary stress-inducing activities. ©. (shrink)

Despite the changes in human behaviour and interactions occasioned by the COVID-19 pandemic, many institutions are yet to adapt to the new normal fully. While some educational institutions switched entirely to e-learning to promote teaching and learning, others could not offer education due to physical and social restrictions. Previous studies in Africa have identified reasons for the poor ICT adoption for educational purposes. However, the degree to which these factors affect ICT utilisation is barely analysed. Using a quantitative approach, this (...) study assessed ICT deployment for teaching in the COVID-19 era by focusing on their availability and challenges. A sample of 344 respondents from a population of 2,867 academic staff at two Nigerian public universities participated in the study. After receiving face validity from experts, a structured questionnaire was used for data collection. Cronbach alpha reliability indices of the questionnaire ranged from 0.72 to 0.94. Descriptive statistics (simple percentages, mean, and standard deviation) and inferential statistics (one-way ANOVA) were used for data analysis. Findings generally revealed a moderate extent in the availability of ICT resources in public universities. The cost of data, computer literacy, and electricity supply are challenges that significantly affected ICT deployment in the COVID-19 era. Based on this finding, it was concluded that personal and institutional challenges affect how ICT resources are deployed in public universities. It was recommended, among other things, that the management of each tertiary institution should apportion proceeds from internally generated revenue to procure ICT resources specific to the need of the school. The study provides the ground for further research into students’ use of ICT for educational purposes. (shrink)

E-learning has been a main disruption in teaching and learning in the world, which has no doubt changed the narratives in the education sector. The advancements in the field of information and communication technologies have been a huge leap in the development of e-learning and presented a novel approach to education, with the switch from the conventional learning environment to transfer of knowledge online. During and after the COVID-19 pandemic it became imperative for more institutions of learning to adopt it. (...) Despite the undeniable benefits of e-learning, usability has become the bane of its smooth implementation. This chapter highlights challenges associated with e-learning solutions and buttress the fact that usability will go a long way to give both teachers and learners a good user experience and give e-learning its pride of place in disruptive technologies. To successfully re-image education, more attention should be focused on ensuring usability of software solutions. (shrink)

आनुवंशिक गड़बड़ी हमारे करीबी रिश्तेदारों ("परोपकारिता"), जो अफ्रीका के मैदानों पर हमारे पूर्वजों में अस्तित्व के लिए महत्वपूर्ण था हजारों की दसियों हजारों साल पहले की मदद करने के लिए, एक भीड़ दुनिया में एक घातक दोष है जहां हमारे पड़ोसियों अब बारीकी से संबंधित है और अस्तित्व के लिए एक जीवन और मौत के संघर्ष में लगे हुए हैं । मैं ' के रूप में एक बड़ा खुश परिवार भ्रम ' का उल्लेख किया है और यह राजनीतिक छोड़ दिया (...) है, जो संसाधनों और सापेक्ष शांति की अस्थाई बहुतायत के कारण पैदा की आत्मघाती काल्पनिक भ्रम के लिए केंद्रीय है पृथ्वी के बेरहम बलात्कार से संभव बनाया । उदार राजनीतिक विचार है कि अतीत में समझ में आया आधुनिक लोकतांत्रिक समाजों के पतन और शायद सभ्यता के ही ला रहे हैं । हालांकि यह नेट या यहां तक कि उपग्रह टीवी के लिए उपयोग के साथ किसी भी उज्ज्वल दस साल पुराने करने के लिए स्पष्ट है, यह पूरी तरह से उदार/लोकतांत्रिक/neomarxist/neofascist/तीसरी दुनिया वर्चस्ववादी/20,30,40 कुछ Googloids और iPhoners, जो जल्द ही ले जाएगा और अमेरिका और ब्रिटेन में समृद्धि और शांति को नष्ट करने के लिए अपारदर्शी है, और फिर दुनिया, दोनों सीधे, और यह मैक्सिकन उत्पादक संघ, इस्लामी जिहादियों और दूर से ऊपर और सभी से परे विनाश के लिए खुला छोड़ कर, सात समाजपथजो चीन शासन । अमेरिका और दुनिया अत्यधिक जनसंख्या वृद्धि से पतन की प्रक्रिया में हैं, यह सबसे पिछली सदी के लिए, और अब यह सब, 3 दुनिया के लोगों के कारण । संसाधनों की खपत और 2 अरब अधिक सीए के अलावा औद्योगिक सभ्यता का पतन होगा और भुखमरी, बीमारी, हिंसा और युद्ध को चौंका देने वाले पैमाने पर लाएगा। पृथ्वी हर साल अपनी टॉपसॉइल का कम से कम 1% खो देती है, इसलिए जैसे ही यह 2100 के पास है, इसकी अधिकांश खाद्य बढ़ती क्षमता चली जाएगी। अरबों मर जाएगा और परमाणु युद्ध सब लेकिन निश्चित है । अमेरिका में, यह बेहद बड़े पैमाने पर आव्रजन और आप्रवासी प्रजनन द्वारा त्वरित किया जा रहा है, लोकतंत्र द्वारा संभव बनाया गाली के साथ संयुक्त । भ्रष्ट मानव प्रकृति निष्ठुरता से लोकतंत्र और विविधता के सपने को अपराध और गरीबी के दुःस्वप्न में बदल देता है । मैंबुनियादी जीव विज्ञान और मनोविज्ञान के gnorance आंशिक रूप से शिक्षित जो लोकतांत्रिक समाजों को नियंत्रित के सामाजिक इंजीनियरिंग भ्रम की ओर जाता है । कुछ समझते हैं कि यदि आप किसी व्यक्ति की मदद करते हैं तो आप किसी और को नुकसान पहुंचाते हैं - कोई मुफ्त दोपहर का भोजन नहीं है और हर एक आइटम किसी को भी मरम्मत से परे पृथ्वी को नष्ट कर देता है। नतीजतन, हर जगह सामाजिक नीतियां अधारणीय हैं और स्वार्थ पर कड़े नियंत्रण के बिना एक-एक करके सभी समाज अराजकता या तानाशाही में ढह जाएंगे । सबसे बुनियादी तथ्य, लगभग कभी नहीं उल्लेख किया है, कि अमेरिका या दुनिया में पर्याप्त संसाधनों के लिए गरीबों का एक महत्वपूर्ण प्रतिशत गरीबी से बाहर उठा और उंहें वहां नहीं हैं । ऐसा करने की कोशिश अमेरिका को दिवालिया कर रही है और दुनिया को तबाह कर रही है । पृथ्वी के भोजन का उत्पादन करने की क्षमता दैनिक कम हो जाती है, के रूप में हमारी आनुवंशिक गुणवत्ता करता है । और अब, हमेशा की तरह, अब तक गरीबों का सबसे बड़ा दुश्मन अंय गरीब है और अमीर नहीं है । नाटकीय और तत्काल परिवर्तन के बिना, अमेरिका, या किसी भी देश है कि एक लोकतांत्रिक प्रणाली के बाद के पतन को रोकने के लिए कोई उंमीद नहीं है । . (shrink)

이 책의 p 135 또는 326에 대한 간략한 요약을 얻을 수 있습니다. 당신이 진화 심리학에 속도를하지 않는경우, 당신은 먼저 제목에이 용어와 수많은 최근 텍스트 중 하나를 읽어야한다. 최고 중 하나는 버스에 의해 2 nd "진화 심리학의 핸드북"입니다. 2nd 약 15 년 전까지, 행동의 설명은 정말 전혀 정신 과정에 대한 설명이 아니었다, 하지만 오히려 모호하고 크게 사람들이 무슨 짓을하고 그들이 말한 에 대한 설명, 이유에 대한 통찰력없이. 우리는 사람들이 행사를 기념하고, 하나님을 찬양하고, 그 (또는 그) 축복을 받기 위해 모인다고 말할 수 (...) 있습니다.. 그러나 이 중 어느 것도 관련 정신 적 과정을 설명하지, 않으므로 사과가 왜 땅에 떨어지는지 설명하는 것과 거의 같은 방식으로 설명이라고 말할 수, 있습니다. 이 책은 학계, 종교, 정치 및 대중에 의해 거의 보편적으로 무시되고 거부 된 인간의 행동의 유전 적 기초의 해명 (핑커의 우수한 책 ''빈 Slatè'참조)을 계속합니다. 그의 진술 (p3)은 종교가 유전적인지 묻는 것은 의미가 없으며 유전자와 환경으로 인한 모든 행동의 변이 율이 다른 모든 행동 (예 : 핑커 참조)과 마찬가지로 연구 될 수 있습니다. 제목은 "원시 종교의 일부 측면을 설명하는 예비 시도"해야한다,, 그는 전혀 높은 의식을 취급하지 않기 때문에 (예를 들어, 사토리, 깨달음 등) 이는 지금까지 가장 흥미로운 현상과 지적, 교육된 사람들에게 개인 관심의 종교의 유일한 부분입니다 21 세기에. 이 책 전체를 읽으면 그런 것들이 존재한다고 생각하지 않을 것입니다. 마찬가지로,, 마약과 종교의 거대한 분야에 대한. 그것은 합리성에 대한 프레임 워크가 부족하고 지금 너무 생산적 인 생각보기의 이중 시스템을 언급하지 않습니다. th에 대한 내 자신의 최근 논문을 제안 합니다. 그럼에도 불구하고, 이 책은 많은 관심을 가지고있으며, 날짜가 되었음에도 불구하고 여전히 읽을 가치가 있습니다. 현대 의 두 시스템 보기에서인간의 행동에 대한 포괄적 인 최신 프레임 워크를 원하는 사람들은 내 책을 참조 할 수 있습니다'철학의 논리적 구조, 심리학, 민d와 루드비히 비트겐슈타인과 존 Searle의언어' 2nd ed (2019). 내 글의 더 많은 관심있는 사람들은 '이야기 원숭이를 볼 수 있습니다-철학, 심리학, 과학, 종교와 운명 행성에 정치 - 기사 및 리뷰 2006-2019 3 rd 에드 (2019) 및 21st 세기 4번째 에드 (2019) 및 기타에서 자살 유토피아 망상. (shrink)

The first group of articles attempt to give some insight into how we behave that is reasonably free of theoretical delusions. In the next three groups I comment on three of the principal delusions preventing a sustainable world— technology, religion and politics (cooperative groups). People believe that society can be saved by them, so I provide some suggestions in the rest of the book as to why this is unlikely via short articles and reviews of recent books by well-known writers. (...) -/- America and the world are in the process of collapse from excessive population growth, most of it for the last century and now all of it due to 3rd world people. Consumption of resources and the addition of 4 billion more ca. 2100 will collapse industrial civilization and bring about starvation, disease, violence and war on a staggering scale. Billions will die and nuclear war is all but certain. In America this is being hugely accelerated by massive immigration and immigrant reproduction, combined with abuses made possible by democracy. Depraved human nature inexorably turns the dream of democracy and diversity into a nightmare of crime and poverty. The root cause of collapse is the inability of our innate psychology to adapt to the modern world, which leads people to treat unrelated persons as though they had common interests. This, plus ignorance of basic biology and psychology, leads to the social engineering delusions of the partially educated who control democratic societies. Few understand that if you help one person you harm someone else—there is no free lunch and every single item anyone consumes destroys the earth beyond repair. Consequently, social policies everywhere are unsustainable and one by one all societies without stringent controls on selfishness will collapse into anarchy or dictatorship. Without dramatic and immediate changes, there is no hope for preventing the collapse of America, or any country that follows a democratic system. Hence my essay “Suicide by Democracy”. It is also now clear that the seven sociopaths who rule China are winning world war 3, and so my concluding essay on them. The only greater threat is Artificial Intelligence which I comment on briefly in the last paragraph. (shrink)

Que diriez-vous d’une autre prise sur les riches et célèbres? Tout d’abord l’évidence - les romans de Harry Potter sont la superstition primitive qui encourage les enfants à croire en la fantaisie plutôt que d’assumer la responsabilité du monde - la norme bien sûr. JKR est tout aussi désemparé sur elle-même et le monde que la plupart des gens, mais environ200 fois plus destructeur que l’Américain moyen et environ 800 fois plus que le Chinois moyen. Elle a été responsable de (...) la destruction de peut-être 30.000 hectares de forêt pour produire ces romans trash et toute l’érosion qui s’ensuit (pas trivial car il est au moins 6 et peut-être 12 tonnes / an de sol dans l’océan pour tout le monde sur terre ou peut-être 100 tonnes par Américain, et donc environ 5000 tonnes par an pour les livres de Rowling et films et ses 3 enfants). La terre perd au moins 1% de sa terre maximale chaque année, de sorte qu’il approche de 2100, la plupart de sa capacité de culture alimentaire aura disparu. Ensuite, il ya l’énorme quantité de carburant brûlé et les déchets faits pour faire et distribuer les livres et les films, poupées en plastique, etc. Elle montre son manque de responsabilité sociale en produisant des enfants plutôt que d’utiliser ses millions pour encourager la planification familiale ou acheter la forêt tropicale, et en promouvant la stupidité libérale conventionnelle de la suprématie du 3e monde qui détruit la Grande-Bretagne, l’Amérique, le monde et l’avenir de son descendant. Bien sûr, elle n’est pas si différente des 7 autres. 8 milliards désemparés - juste plus bruyant et plus destructeur. C’est le problème de déjeuner gratuit bref grand. La foule ne peut tout simplement pas voir qu’il n’y a pas une telle chose comme aider une personne sans nuire à d’autres. Les droits ou privilèges accordés aux nouveaux arrivants dans un monde surpeuplé ne peuvent que s’affaiblir dans ceux des autres. Malgré les catastrophes écologiques massives qui se produisent partout tous les jours, ils ne peuvent pas les épingler à la maternité effrénée de "la diversité", qui explique la majeure partie de l’augmentation de la population du siècle dernier et tout cela dans celui-ci. Ils manquent d’une combinaison d’intelligence, d’éducation, d’expérience et de santé mentale nécessaires pour extrapoler les assauts quotidiens sur les ressources et le fonctionnement de la société à l’effondrement éventuel de la civilisation industrielle. Chaque repas, chaque voyage en voiture ou en bus, chaque paire de chaussures est un autre clou dans le cercueil de la terre. Il n’a probablement jamais traversé son esprit qu’un siège dans un avion de Londres à San Francisco produit environ une tonne de carbone qui fond environ 3 mètres carrés de glace de mer et comme l’un des surprivileged, elle a probablement volé des centaines de ces vols. Non seulement les riches et les célèbres, mais presque n’importe quelle personnalité publique du tout, y compris pratiquement tous les enseignants, sont poussés à être politiquement corrects, ce qui dans les démocraties occidentales, signifie maintenant social-démocrate (néomarxiste, c’est-à-dire communiste dilué) suprémacistes du tiers monde travaillant pour la destruction de leurs propres sociétés et de leurs propres descendants. Ainsi, ceux dont le manque d’éducation, d’expérience, d’intelligence (et de bon sens de base), qui devrait leur interdire de faire des déclarations publiques du tout, domine totalement tous les médias, créant l’impression que l’intelligent et civilisé doit favoriser la démocratie, la diversité et l’égalité, alors que la vérité est que ce sont les problèmes et non les solutions, et qu’ils sont eux-mêmes les principaux ennemis de la civilisation. Voir mon Suicide by Democracy 4th ed (2020). (shrink)

미국과 세계는 지난 세기 동안 과도 한 인구 증가에서 붕괴의 과정에, 그리고 지금 그것의 모든, 3 세계 사람들 로 인해. 자원 의 소비와 30 억 더 ca. 2100의 추가는 산업 문명을 붕괴하고 엄청난 규모의 기아, 질병, 폭력과 전쟁을 초래할 것입니다. 지구는 매년 표토의 적어도 1 %를 잃고, 그래서 그것은 2100 에 가까워지면, 그것의 음식 성장 능력의 대부분은 사라질 것입니다. 수십억 달러가 죽을 것이고 핵전쟁은 확실합니다. 미국에서, 이것은 거 대 한 이민 및 이민자 재생산에 의해 크게 가속화 되 고, 민주주의에 의해 (...) 가능 하 게 학대와 함께. 타락한 인간의 본성은 민주주의와 다양성의 꿈을 범죄와 빈곤의 악몽으로 바꾸어 놓습니다. 중국은 이기심을 제한하는 독재를 유지하는 한 미국과 세계를 계속 압도할 것입니다. 붕괴의 근본 원인은 우리의 타고난 심리학이 현대 세계에 적응할 수 없다는 것입니다. 인권의 개념은 제3세계 모성에 의한 무자비한 파괴로부터 주의를 끌기 위해 좌파들이 추진하는 사악한 환상이다. 이것은 기본적인 생물학과 심리학에 대한 무지와 더불어 민주사회를 통제하는 부분적으로 교육받은 사람들의 사회 공학적 망상으로 이어집니다. 당신이 한 사람을 도와주면 다른 사람에게 해를 끼칠 수 있다는 것을 이해하는 사람은 거의 없습니다- 무료 점심식사가 없고, 사람이 소비하는 모든 물건은 수리를 넘어 지구를 파괴합니다. 따라서 모든 곳의 사회 정책은 지속 가능하지 않으며 이기심에 대한 엄격한 통제없이 모든 사회가 무정부 상태 또는 독재로 붕괴될 것입니다. 거의 언급되지 않은 가장 기본적인 사실은 미국이나 세계에 빈곤층의 상당 부분을 들어 올리고 거기에 보관할 자원이 충분하지 않다는 것입니다. 이 것을 시도하는 것은 미국을 파산시키고 세계를 파괴하는 것입니다. 우리의 유전적 품질과 마찬가지로 지구의 식량 생산 능력은 매일 감소합니다. 그리고 지금, 언제나처럼, 지금까지 가난한 자의 가장 큰 적은 다른 가난한 부자가 아닙니다. 극적이고 즉각적인 변화가 없다면 미국이나 민주주의 체제를 따르는 어떤 나라도 막을 희망이 없다. (shrink)

In my view all behavior is an expression of our evolved psychology and so intimately connected to religion, morals and ethics, if one knows how to look at them. -/- Many will find it strange that I spend little time discussing the topics common to most discussions of religion, but in my view it is essential to first understand the generalities of behavior and this necessitates a good understanding of biology and psychology which are mostly noticeable by their absence in (...) works on religion, politics, history, morals and ethics, etc. In my view most such efforts have no grasp at all of the operation of System 2, the slow cortical functions of the brain which can be equated to linguistic behavior or the mind, and which I call the Descriptive Psychology of Higher Order Thought and which I regard as the province of philosophy in the narrow sense. -/- It is my contention that the table of intentionality (rationality, mind, thought, language, personality etc.) that features prominently here describes more or less accurately, or at least serves as an heuristic for, how we think and behave, and so it encompasses not merely philosophy and psychology, but everything else (religion, history, literature, mathematics, politics etc.). Note especially that intentionality and rationality as I (along with Searle, Wittgenstein and others) view it, includes both conscious deliberative System 2 and unconscious automated System 1 actions or reflexes. -/- This collection of articles was written over the last 10 years and revised to bring them up to date (2019). All the articles are about human behavior (as are all articles by anyone about anything), and so about the limitations of having a recent monkey ancestry (8 million years or much less depending on viewpoint) and manifest words and deeds within the framework of our innate psychology as presented in the table of intentionality. As famous evolutionist Richard Leakey says, it is critical to keep in mind not that we evolved from apes, but that in every important way, we are apes. If everyone was given a real understanding of this (i.e., of human ecology and psychology to actually give them some control over themselves), maybe civilization would have a chance. As things are however the leaders of society have no more grasp of things than their constituents and so collapse into anarchy is inevitable is spite of the near universal views that religion, politics or technology can save us. See my Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 5th ed (2019), for a detailed exposition of this view. -/- It is critical to understand why we behave as we do and so I start with a brief review of the logical structure of rationality, which provides some heuristics for the description of language (mind, rationality, personality) and gives some suggestions as to how this relates to the evolution of social behavior. This centers around the two writers I have found the most important in this regard, Ludwig Wittgenstein and John Searle, whose ideas I combine and extend within the dual system (two systems of thought) framework that has proven so useful in recent thinking and reasoning research. As I note, there is in my view essentially complete overlap between philosophy, in the strict sense of the enduring questions that concern the academic discipline, and the descriptive psychology of higher order thought (behavior). Once one has grasped Wittgenstein’s insight that there is only the issue of how the language game is to be played, one determines the Conditions of Satisfaction (what makes a statement true or satisfied etc.) and that is the end of the discussion. No neurophysiology, no metaphysics, no postmodernism, no theology. -/- Along with many, I see it as the basic religious or moral issue of our times that America and the world are in the process of collapse from excessive population growth, most of it for the last century, and now all of it, due to 3rd world people. Consumption of resources and the addition of 3 billion more ca. 2100 will collapse industrial civilization and bring about starvation, disease, violence and war on a staggering scale. The earth loses at least 1% of its topsoil every year, so as it nears 2100, most of its food growing capacity will be gone. Billions will die and nuclear war is all but certain. In America, this is being hugely accelerated by massive immigration and immigrant reproduction, combined with abuses made possible by democracy. Depraved human nature inexorably turns the dream of democracy and diversity into a nightmare of crime and poverty. China will continue to overwhelm America and the world, as long as it maintains the dictatorship which limits selfishness and permits long term planning. The root cause of collapse is the inability of our innate psychology to adapt to the modern world, which leads people to treat unrelated persons as though they had common interests (which I suggest may be regarded as an unrecognized -- but the commonest and most serious-- psychological problem -- Inclusive Fitness Disorder). This, plus ignorance of basic biology and psychology, leads to the social engineering delusions of the partially educated who control democratic societies. Few understand that if you help one person you harm someone else—there is no free lunch and every single item anyone consumes destroys the earth beyond repair. Consequently, social policies everywhere are unsustainable and one by one all societies without stringent controls on selfishness will collapse into anarchy or dictatorship. Without dramatic and immediate changes, there is no hope for preventing the collapse of America, or any country that follows a democratic system, especially now that the Neomarxist Third World Supremacists are taking control of the USA and other Western Democracies, and helping the Seven Sociopaths who run China to succeed in their plan to eliminate peace and freedom and religion worldwide. Hence my concluding essays. Of course, it is an easily defensible point of view that Artificial Intelligence (aka Artificial Stupidity or Artificial Sociopathy) researchers are even more evil than the Democrats and the CCP, and I make brief comments on this as well. -/- Several articles touch on The One Big Happy Family Delusion, i.e., that we are genetically selected for cooperation with everyone, and that the euphonious ideals of Democracy, Diversity, Equality and Religion will lead us into utopia, if we just manage things correctly (the possibility of politics). Again, the No Free Lunch Principle ought to warn us it cannot be true, and we see throughout history and all over the contemporary world, that without strict controls, selfishness and stupidity gain the upper hand and soon destroy any nation that embraces these delusions. In addition, the monkey mind steeply discounts the future, and so we cooperate in selling our descendant’s heritage for temporary comforts, greatly exacerbating the problems. -/- I describe versions of this delusion (i.e., that we are basically ‘friendly’ if just given a chance) as it appears in some recent books on sociology/biology/economics. Even Sapolsky’s otherwise excellent “Behave” (2017) embraces leftist politics and group selection and gives space to a discussion of whether humans are innately violent. I end with two essays on the great tragedy playing out in America and the world, which can be seen as a direct result of our evolved psychology manifested as the inexorable machinations of System 1. Our psychology, eminently adaptive and eugenic on the plains of Africa from ca. 6 million years ago, when we split from chimpanzees, to ca. 50,000 years ago, when many of our ancestors left Africa (i.e., in the EEA or Environment of Evolutionary Adaptation), is now maladaptive and dysgenic and the source of our Suicidal Utopian Delusions. So, like all discussions of behavior (theology, philosophy, psychology, sociology, biology, anthropology, politics, law, literature, history, economics, soccer strategies, business meetings, etc.), this book is about evolutionary strategies, selfish genes and inclusive fitness (kin selection, natural selection), though of course few grasp this, regardless of whether they are academics or peasants, atheists or fundamentalists. (shrink)

In this article I give a unified account of three phenomena: bullshit, pseudoscience and pseudophilosophy. My aims are partly conceptual, partly evaluative. Drawing on Harry Frankfurt's seminal analysis of bullshit, I give an account of the three phenomena and of how they are related, and I use this account to explain what is bad about all three. More specifically, I argue that what is defective about pseudoscience and pseudophilosophy is precisely that they are special cases of bullshit. Apart from raising (...) interesting philosophical issues, gaining a clearer understanding of these phenomena is also of practical importance, in that it bears on how best to tackle the threat that they pose. (shrink)