This paper presents a preliminary analysis of the first participatory budgeting experiment in the United States, in Chicago's 49th Ward. There are two avenues of inquiry: First, does participatory budgeting result in different budgetary priorities than standard practices? Second, do projects meet normative social justice outcomes? It is clear that allowing citizens to determine municipal budget projects results in very different outcomes than standard procedures. Importantly, citizens in the 49th Ward consistently choose projects that the research literature classifies as low (...) priority. The results are mixed, however, when it comes to social justice outcomes. While there is no clear pattern in which projects are located only in affluent sections of the ward, there is evidence of geographic clustering. Select areas are awarded projects like community gardens, dog parks, and playgrounds, while others are limited to street resurfacing, sidewalk repairs, bike racks, and bike lanes. Based on our findings, we offer suggestions for future programmatic changes. (shrink)

This paper is, in part, a report on the conclusions reached at a retreat on Part One of Kant's Conflict of the Faculties, held at the Center for Insight into Philosophic Health, Education, and Renewal, in Mendocino, California. It argues that Kant's distinction between the public and private spheres does not remove but intensifies the philosopher's duty to influence the general public. I conclude with some reflections on how a Kantian philosopher might have a positive influence on religious communities. Includes (...) an appendix coauthored by Richard W. Mapplebeckpalmer. (shrink)

There are two motivations commonly ascribed to historical actors for taking up statistics: to reduce complicated data to a mean value (e.g., Quetelet), and to take account of diversity (e.g., Galton). Different motivations will, it is assumed, lead to different methodological decisions in the practice of the statistical sciences. Karl Pearson and W. F. R. Weldon are generally seen as following directly in Galton’s footsteps. I argue for two related theses in light of this standard interpretation, based on a reading (...) of several sources in which Weldon, independently of Pearson, reflects on his own motivations. First, while Pearson does approach statistics from this "Galtonian" perspective, he is, consistent with his positivist philosophy of science, utilizing statistics to simplify the highly variable data of biology. Weldon, on the other hand, is brought to statistics by a rich empiricism and a desire to preserve the diversity of biological data. Secondly, we have here a counterexample to the claim that divergence in motivation will lead to a corresponding separation in methodology. Pearson and Weldon, despite embracing biometry for different reasons, settled on precisely the same set of statistical tools for the investigation of evolution. (shrink)

This chapter describes the potential far‐reaching consequences of contemplative higher education for the fields of science and medicine.

Throughout the biological and biomedical sciences there is a growing need for, prescriptive ‘minimum information’ (MI) checklists specifying the key information to include when reporting experimental results are beginning to find favor with experimentalists, analysts, publishers and funders alike. Such checklists aim to ensure that methods, data, analyses and results are described to a level sufficient to support the unambiguous interpretation, sophisticated search, reanalysis and experimental corroboration and reuse of data sets, facilitating the extraction of maximum value from data sets (...) them. However, such ‘minimum information’ MI checklists are usually developed independently by groups working within representatives of particular biologically- or technologically-delineated domains. Consequently, an overview of the full range of checklists can be difficult to establish without intensive searching, and even tracking thetheir individual evolution of single checklists may be a non-trivial exercise. Checklists are also inevitably partially redundant when measured one against another, and where they overlap is far from straightforward. Furthermore, conflicts in scope and arbitrary decisions on wording and sub-structuring make integration difficult. This presents inhibit their use in combination. Overall, these issues present significant difficulties for the users of checklists, especially those in areas such as systems biology, who routinely combine information from multiple biological domains and technology platforms. To address all of the above, we present MIBBI (Minimum Information for Biological and Biomedical Investigations); a web-based communal resource for such checklists, designed to act as a ‘one-stop shop’ for those exploring the range of extant checklist projects, and to foster collaborative, integrative development and ultimately promote gradual integration of checklists. (shrink)

Review of: R. Polansky & W. Wians (eds.), Reading Aristotle. Argument and Exposition, Leiden/Boston, Brill, 2017, in Revue philosophique de Louvain, 117, p. 166-169.

This article is part of a For-Discussion-Section of Methods of Information in Medicine about the paper "Biomedical Informatics: We Are What We Publish", written by Peter L. Elkin, Steven H. Brown, and Graham Wright. It is introduced by an editorial. This article contains the combined commentaries invited to independently comment on the Elkin et al. paper. In subsequent issues the discussion can continue through letters to the editor.

Ayurveda is science of living being. Aim of Ayurveda is mantainance of healthy life and pacification of diseases of diseased ones. Dharma, artha, kama and moksha these four are together called chaturvidha purushartha which is achieved by arogya (health).Ayurveda holds view of its independent darshanika viewthough it has shades of nearly all six astika darshanas. Mimamsa’s first verse implies its motto to explore Dharma. Ayurveda considers dharma as one of basic component to health. Dharma has been described under trieshana by (...) acharya Bhela. Various conducts are described under sadavritta, achararasayana, moksha marga, naishtikichikitsa. Ayurveda describes three types of treatment which are yuktivyapshraya, daivavyapashraya and sattvavajaya. This daivyapashraya includes mantra, ausadhi, mani, mangal, bali, upahaar, homa, niyama,prayashchita, upawaas, swastyayana, pranipata, gamana etc. These type of methods are widely described in karma kanda of mimamsa darshana. This treatment method has been used in curing of diseases like unmada,graharoga. Methods of yagya has been described as well as used in putreshti and punsawansamskara described in charakasamhita. With this paper karma kanda widely used in treatment has been described in Ayurveda. (shrink)

There is no uniquely standard concept of an effectively decidable set of real numbers or real n-tuples. Here we consider three notions: decidability up to measure zero [M.W. Parker, Undecidability in Rn: Riddled basins, the KAM tori, and the stability of the solar system, Phil. Sci. 70(2) (2003) 359–382], which we abbreviate d.m.z.; recursive approximability [or r.a.; K.-I. Ko, Complexity Theory of Real Functions, Birkhäuser, Boston, 1991]; and decidability ignoring boundaries [d.i.b.; W.C. Myrvold, The decision problem for entanglement, in: R.S. (...) Cohen et al. (Eds.), Potentiality, Entanglement, and Passion-at-a-Distance: Quantum Mechanical Studies fo Abner Shimony, Vol. 2, Kluwer Academic Publishers, Great Britain, 1997, pp. 177–190]. Unlike some others in the literature, these notions apply not only to certain nice sets, but to general sets in Rn and other appropriate spaces. We consider some motivations for these concepts and the logical relations between them. It has been argued that d.m.z. is especially appropriate for physical applications, and on Rn with the standard measure, it is strictly stronger than r.a. [M.W. Parker, Undecidability in Rn: Riddled basins, the KAM tori, and the stability of the solar system, Phil. Sci. 70(2) (2003) 359–382]. Here we show that this is the only implication that holds among our three decidabilities in that setting. Under arbitrary measures, even this implication fails. Yet for intervals of non-zero length, and more generally, convex sets of non-zero measure, the three concepts are equivalent. (shrink)

W.K. Clifford’s famous 1876 essay The Ethics of Belief contains one of the most memorable lines in the history of philosophy: "it is wrong always, everywhere, and for anyone, to believe anything upon insufficient evidence." The challenge to religious belief stemming from this moralized version of evidentialism is still widely discussed today.

There is growing interest in the use of technology to enhance the tracking and quality of clinical information available for patients in disaster settings. This paper describes the design and evaluation of the Wireless Internet Information System for Medical Response in Disasters (WIISARD).

Psychopathy refers to a range of complex behaviors and personality traits, including callousness and antisocial behavior, typically studied in criminal populations. Recent studies have used self-reports to examine psychopathic traits among noncriminal samples. The goal of the current study was to examine the underlying factor structure of the Self-Report of Psychopathy Scale–Short Form (SRP-SF) across complementary samples and examine the impact of gender on factor structure. We examined the structure of the SRP-SF among 2,554 young adults from three undergraduate samples (...) and a high-risk young adult sample. Using confirmatory factor analysis, a four-correlated factor model and a four-bifactor model showed good fit to the data. Evidence of weak invariance was found for both models across gender. These findings highlight that the SRP-SF is a useful measure of low-level psychopathic traits in noncriminal samples, although the underlying factor structure may not fully translate across men and women. (shrink)

The aim of this paper is to present and analyse legal acts cited in the European Parliament resolution of 20 January 2011 on the situation of Christians in the context of freedom of religion. The author presents the substance of the right to religious freedom and the position of religious freedom among other human rights. The paper also shows the formation of European law on religious freedom and grasps the development trends in this area. Because of the discrepancies that arise (...) when translating the same foreign terms into the Polish language, in order to better explain the content of the cited documents, the texts are also given in English language. The article is the summary of basic legal regulations relevant to reflect on religious freedom at EU level. Compiled materials may be useful to continue the reflection on religious freedom. (shrink)

Ayurveda is the science of living being. With the aim of health and procurement of disease it almost covers all facets of life. It includes health of an individual at physical, mental, spiritual, social level. Ayurvedic classics includes brihatrayee samhita like Charak, Sushruta and Ashtanga Hridaya. A review based study of music (geet, sangeet) was done in these classics to explore whether these classics includes any form of music as therapy or not. Based on review of these classics it was (...) found that music in form of geet (vocal or instrument) has been given in contexts like vajikara(aphrodisiac), vata/pitta prakriti (basic consititutional make up), gandharva sattva, madyapana (intake of alcohol), therapy for rajyakshma (immune deficiency diseases), sanyasa (syncope/coma), jivadan (haemetemesis) etc. various swara have been correlated with their pacifying power of three sharirikadoshas viz. vata, pitta and kapha. Also a relationship between various raga of indian classical music have been said to be based on time of its singing which may be used as a therapy to pacify the dearrangement of prevalent doshas. several articles have shown music as therapy in sleep disorder, psychiatric disorders, schizophrenia, cardiovascular, cancer etc. with this paper a perspective of Ayurveda have been explored in music therapeutics. (shrink)

Some have suggested that certain classical physical systems have undecidable long-term behavior, without specifying an appropriate notion of decidability over the reals. We introduce such a notion, decidability in (or d- ) for any measure , which is particularly appropriate for physics and in some ways more intuitive than Ko's (1991) recursive approximability (r.a.). For Lebesgue measure , d- implies r.a. Sets with positive -measure that are sufficiently "riddled" with holes are never d- but are often r.a. This explicates Sommerer (...) and Ott's (1996) claim of uncomputable behavior in a system with riddled basins of attraction. Furthermore, it clarifies speculations that the stability of the solar system (and similar systems) may be undecidable, for the invariant tori established by KAM theory form sets that are not d-. (shrink)

Zasadniczym przedmiotem analiz tego opracowania jest pojęcie godności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej z 7 grudnia 2000 r. Interpretacja Karty prowadzona jest z uwzględnieniem postanowień Traktatu z Lizbony z 13 grudnia 2007 r., który podniósł Kartę do rangi prawa traktatowego. Uwyraźnienie treści pojęcia godności w Karcie dokonywane jest przez pryzmat paradygmatu rozumienia godności utrwalonego już w prawie międzynarodowym praw człowieka na poziomie uniwersalnym, czyli prawa kształtowanego i funkcjonującego w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych. Paradygmat uniwersalny, w którego centrum znajduje się (...) uznanie godności za przyrodzoną (inherent – „nieoddzielalną), powszechną, równą i za źródło wszystkich praw człowieka, był dotąd w systemach prawnych powszechnie akceptowany. Obejmował on elementy prawnonaturalne, które po doświadczeniach z dwudziestowiecznymi systemami totalitarnymi i systemami – mówiąc słowami Gustawa Radbrucha – „ustawowego bezprawia”, uważane były za pożądane, nie tylko w prawie międzynarodowym. Przy bliższym przyjrzeniu się najważniejszym postanowieniom prawa europejskiego dotyczącym godności i podstaw praw człowieka okazuje się, że paradygmat uniwersalny został radykalnie zakwestionowany – w miejsce ugruntowania praw człowieka w czymś obiektywnym, przyjęto ich ugruntowanie w kulturze. (shrink)

Opracowanie dotyczy fragmentu preambuły Konstytucji RP z 1997 r.: „równi w prawach i w powinnościach wobec dobra wspólnego - Polski”. Zmierza ono przede wszystkim do uwyraźnienia i analizy wskazanych w tym fragmencie wartości, które mogą pomóc w dookreśleniu celów konstytucji i ujęciu czegoś, co określa się niekiedy mianem „ducha konstytucji”. Analizowane jest umiejscowienie komentowanego akapitu w całości preambuły, oraz prace nad projektem Konstytucji, które prowadzą ku refleksji nad kategorią dobra wspólnego w artykule 1. W centrum moich analiz jest argumentacja na (...) rzecz tezy, że dobrem wspólnym są warunki życia społecznego służące rozwojowi jednostek i że jednym z istotnych elementów dobra wspólnego jest poszanowanie praw człowieka. (shrink)

This paper is, in part, a report on the conclusions reached at a retreat on Part One of Kant's Conflict of the Faculties, held at the Center for Insight into Philosophic Health, Education, and Renewal, in Mendocino, California. It argues that Kant's distinction between the public and private spheres does not remove but intensifies the philosopher's duty to influence the general public. I conclude with some reflections on how a Kantian philosopher might have a positive influence on religious communities. Includes (...) an appendix coauthored by Richard W. Mapplebeckpalmer. (shrink)

An antinaturalist defense of causality of mental states. The argument is based on the properties of causal models in cognitive research. Bibliografia prac przywołanych w tekście -/- Damasio A., 1994/1999, Błąd Kartezjusza. Emocje, rozum i ludzki mózg, tłum. M. Karpiński, Poznań: Rebis. Davidson D., 1963/2001, „Actions, reasons, and causes”, w: (Davidson 2001), s. 3-19. Davidson D., 1967/2001, „Causal relations”, w: (Davidson 2001), s. 149-62. Davidson D., 1970/2001, „Mental events”, w: (Davidson 2001), s. 207-25. Davidson D., 1976/2001, „Hempel on explaining action”, (...) w: (Davidson 2001), s. 261-75. Davidson D., 2001, Essays on actions and events, Oxford: Clarendon. Farmer A., McGuffin P., Williams J., 2002, Measuring psychopathology, Oxford: Oxford University Press. Freedman D. A., Petitti D. B., 2002, „Salt, blood pressure, and public policy”, International Journal of Epidemiology, t. 31, s. 319–320. Greyson B., 2000, „Near-death experiences”, w: Varieties of anomalous experience. Examining the scientific evidence, red. E. Cardeña, S. J. Lynn i S. Krippner, Washington, DC: American Psychological Association, s. 315-52. Judycki S., 1995, Umysł i synteza, Lublin: RW KUL. Judycki S., 2000, „Transkauzalność a determinizm”, Kognitywistyka i media w edukacji, t. 3, s. 73-86. Kawalec P. 2005, „Understanding science of the new millennium”, http://philsci archive.pitt.edu/archive/00002558/ Kawalec P., 2006, Jak odkryć przyczynę? Studium z ogólnej metodologii i filozofii nauki, Lublin 2006, w przygotowaniu. Kim J., 1998/2002, Umysł w świecie fizycznym, tłum. R. Poczobut, Warszawa: IFiS PAN. Lauritzen S., 1996, Graphical models, Oxford: Clarendon. Menzies P., 2003, „The causal efficacy of mental states”, w: Physicalism and mental causation. The metaphysics of mind and action, red. S. Walter i H.-D. Heckmann, w druku. Pearl J., 2000, Causality. Models, reasoning, and inference, Cambridge: Cambridge University Press. Piłat R., 1999, Umysł jako model świata, Warszawa: IFiS PAN. Rosenbaum P., 2002, Observational studies, Nowy Jork: Springer. Sabom M., 1998, Life and death. One doctors’s fascinating account of near-death experiences, Grand Rapids: Zondervan. Spirtes P., Glymour C., Scheines R., 2000, Causation, prediction, and search, Cambridge, MA.: MIT. van Fraassen B., 1980, The scientific image, Oxford: Clarendon. van Fraassen B., 2002, The empirical stance, New Haven: Yale University Press. Woodward J., 2003, Making things happen: a theory of causal explanation, Nowy Jork: Oxford University Press. Żegleń U., 2003, Filozofia umysłu, Toruń: A. Marszałek. (shrink)

Two systems of belief change based on paraconsistent logics are introduced in this article by means of AGM-like postulates. The first one, AGMp, is defined over any paraconsistent logic which extends classical logic such that the law of excluded middle holds w.r.t. the paraconsistent negation. The second one, AGMo , is specifically designed for paraconsistent logics known as Logics of Formal Inconsistency (LFIs), which have a formal consistency operator that allows to recover all the classical inferences. Besides the three usual (...) operations over belief sets, namely expansion, contraction and revision (which is obtained from contraction by the Levi identity), the underlying paraconsistent logic allows us to define additional operations involving (non-explosive) contradictions. Thus, it is defined external revision (which is obtained from contraction by the reverse Levi identity), consolidation and semi-revision, all of them over belief sets. It is worth noting that the latter operations, introduced by S. Hansson, involve the temporary acceptance of contradictory beliefs, and so they were originally defined only for belief bases. Unlike to previous proposals in the literature, only defined for specific paraconsistent logics, the present approach can be applied to a general class of paraconsistent logics which are supraclassical, thus preserving the spirit of AGM. Moreover, representation theorems w.r.t. constructions based on selection functions are obtained for all the operations. (shrink)

Hobart’s classic 1934 paper “Free Will as Involving Determination and Inconceivable Without It” has been widely cited (and taught in many undergraduate courses) as an example of an argument for the view that free will requires the truth of determinism. In this paper, I argue that this reading of Hobart’s paper is mistaken and that we should instead read Hobart as arguing that an agent exercises her free will only if the proximate causes of the agent’s action deterministically cause her (...) action. After arguing that Hobart’s view, rightly understood, escapes the problems typically raised for Hobart’s compatibilism, I also argue that Hobart’s view is problematic for different reasons. Nevertheless, I argue that there is a crucial insight (concerning the relation between indeterminacy and free will) to be gleaned from Hobart’s paper—one that provides compatibilists with a new recipe for challenging libertarian accounts of free will. (shrink)

Manipulated Agents: A Window to Moral Responsibility. By Mele Alfred R..).

I develop a distinction between two types of psychological hedonism. Inferential hedonism (or “I-hedonism”) holds that each person only has ultimate desires regarding his or her own hedonic states (pleasure and pain). Reinforcement hedonism (or “R–hedonism”) holds that each person's ultimate desires, whatever their contents are, are differentially reinforced in that person’s cognitive system only by virtue of their association with hedonic states. I’ll argue that accepting R-hedonism and rejecting I-hedonism provides a conciliatory position on the traditional altruism debate, and (...) that it coheres well with the neuroscientist Anthony Dickinson’s theory about the evolutionary function of hedonic states, the “hedonic interface theory.” Finally, I’ll defend R-hedonism from potential objections. (shrink)

The purpose of the work is to study the definition and purpose of man for nature and cognition. The study was based on an article by K.R. Popper's «Evolutionary Epistemology». A critical analysis of Popper's theses and schemes for the evolution of theories is carried out. The importance of the emergence of a system of times of the language as a consequence of its descriptive function is noted. The problem with which the cycle of development of life and knowledge begins (...) is revealed. In the work of the scheme proposed by Popper, the language is included. As a result of the discussion, a key element of the essence of man is revealed: understanding the problem of death. This understanding makes it possible to relate oneself to the problem, which is the reason for the existence of the most general evaluation categories: «good» and «evil». So, a person can determine the goal of development - overcoming the problem, in contrast to nature, the development of which is aimed at avoiding the problem. Having reached the goal, a person will go beyond himself as a phenomenon defined by an understanding of the problem. In this case, self-transcendence is the transition of a person to a new quality. The role of philosophy in the processes of self-transcendence taking place in modern society is discussed. (shrink)

Within the Anglo-American world, economic liberalism is generally viewed as having only one progenitor—Adam Smith—and one offspring—neoliberalism. But it actually has two. The work of G. W. F. Hegel was also very influential on the development of economic liberalism, at least in the German-speaking world, and the most powerful contemporary instantiation of economic liberalism within that world is not neoliberlaism, but ordoliberalism, although this is generally unknown and certainly unacknowledged outside of Continental Europe. Accordingly, what I am going to be (...) doing in this piece is trying to bring ordoliberalism more directly into the light—I will argue that by comparing and contrasting the views of Smith and Hegel or at least between how Smith and Hegel tend to be currently (mis)understood, we can better understand both the roots and the nature of these two contemporary incarnations of economic liberalism, and the light this sheds, in turn, brings some interesting and important features of these two contemporary theories into view. From Smith, for example, neoliberals took the idea of the invisible hand, although I am going to argue that contemporary advocates of invisible hand theory have largely misconstrued or at the very least overstated the significance of this metaphor. From Hegel, in contrast, ordoliberals took the idea of the civil society, and I will argue that the civil society is a much better metaphor not only for Hegel's but also for Smith's views. Indeed, I will argue that ordoliberalism, not neoliberalism, is a better and more coherent instantiation of economic liberalism than neoliberalism could ever be. (shrink)

This book is the result of Searle's stay in the Munster University Philosophy Dept in 2009 and all the papers except his introductory one and his final response are from persons associated with Munster. However all the papers were written or revised later and so are one of the most up to date looks at his views available as of mid 2013. S has in my view made more fundamental contributions to higher order descriptive psychology (philosophy) than anyone since Wittgenstein (...) and has been writing world class material for over 50 years. He is also (like W before him) regarded as the best standup philosopher alive and has taught and lectured worldwide. He is also one of the clearest and most careful writers in the field so one would think that every philosopher writing an article on his work would have an up to date and accurate understanding of his ideas. Unfortunately this book shows that this is far from true. All the 11 articles make major mistakes regarding his views and regarding what he (and I) would regard as an accurate description of behavior. -/- Searle's obliviousness (which he shares with most philosophers) to the modern two systems framework and to the full implications of W’s “radical” epistemology as stated most dramatically in his last work ‘On Certainty’, is most unfortunate (as I have noted in many reviews). It was Wittgenstein who did the first and best job of describing the two systems (though nobody else has noticed) and OC represents a major event in intellectual history. Not only is Searle unaware of the fact that his framework is a straightforward continuation of W, but everyone else is too, which accounts for the lack of any significant reference to W in this book. As usual one also notes no apparent acquaintance with Evolutionary Psychology, which can enlighten all discussions of behavior by providing the real ultimate evolutionary and biological explanations rather than the superficial proximate cultural ones. -/- However, his comment on p212 is right on the money—the ultimate explanation (or as W insists the description) can only be a naturalized one which describes how mind, will, self, intention work and cannot meaningfully eliminate them as ‘real’ phenomena. Recall Searle’s famous review of Dennett’s ‘Conscious Explained’ entitled “Consciousness explained away”. And this makes it all the more bizarre that Searle should repeatedly state that we don’t know for sure if we have free will and that we have to ‘postulate’ a self (p218-219). As he notes “The neuro-biological processes and the mental phenomena are the same event, described at different levels” and “How can conscious intentions cause bodily movement?…How can the hammer move the nail in virtue of being solid? …If you analyze what solidity is causally…if you analyze what intention-in-action is causally, you see analogously there is no philosophical problem left over.” -/- Also I would state “The heart of my argument is that our linguistic practices, as commonly understood, presuppose a reality that exists independently of our representations.” (p223) as “Our life shows a world that does not depend on our existence and cannot be intelligibly challenged.” This book is valuable principally as a recent synopsis of the work of one the greatest philosophers of recent times. But there is also value in analyzing his responses to the many basic confusions manifested in the articles by others. Since this review I have written many articles extending the framework of the logical structure of rationality and commenting in depth on Searle and Wittgenstein which are all readily available on the net. -/- Those wishing a comprehensive up to date account of Wittgenstein, Searle and their analysis of behavior from the modern two systems view may consult my article The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language as Revealed in Wittgenstein and Searle (2016). Those interested in all my writings in their most recent versions may download from this site my e-book ‘Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization Michael Starks (2016)- Articles and Reviews 2006-2016’ by Michael Starks First Ed. 662p (2016). -/- All of my papers and books have now been published in revised versions both in ebooks and in printed books. -/- Talking Monkeys: Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071HVC7YP. -/- The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle--Articles and Reviews 2006-2016 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071P1RP1B. -/- Suicidal Utopian Delusions in the 21st century: Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B0711R5LGX . (shrink)

This book is the result of Searle's stay in the Munster University Philosophy Dept in 2009 and all the papers except his introductory one and his final response are from persons associated with Munster. However, all the papers were written or revised later and so are one of the most up to date looks at his views available as of mid-2013. S has in my view made more fundamental contributions to higher order descriptive psychology (philosophy) than anyone since Wittgenstein (W), (...) and has been writing world class material for over 50 years. He is also (like W before him) regarded as the best standup philosopher alive and has taught and lectured worldwide. He is also one of the clearest and most careful writers in the field, so one would think that every philosopher writing an article on his work would have an up to date and accurate understanding of his ideas. Unfortunately, this book shows that this is far from true. All the 11 articles make major mistakes regarding his views and regarding what he (and I) would regard as an accurate description of behavior. -/- Searle's obliviousness (which he shares with most philosophers) to the modern two systems framework, and to the full implications of W’s “radical” epistemology, as stated most dramatically in his last work ‘On Certainty’, is most unfortunate (as I have noted in many reviews). It was Wittgenstein who did the first and best job of describing the two systems (though nobody else has noticed) and OC represents a major event in intellectual history. Not only is Searle unaware of the fact that his framework is a straightforward continuation of W, but everyone else is too, which accounts for the lack of any significant reference to W in this book. As usual one also notes no apparent acquaintance with Evolutionary Psychology, which can enlighten all discussions of behavior by providing the real ultimate evolutionary and biological explanations rather than the superficial proximate cultural ones. -/- However, his comment on p212 is right on the money—the ultimate explanation (or as W insists the description) can only be a naturalized one which describes how mind, will, self, intention work and cannot meaningfully eliminate them as ‘real’ phenomena. Recall Searle’s famous review of Dennett’s ‘Conscious Explained’ entitled “Consciousness explained away”. And this makes it all the more bizarre that Searle should repeatedly state that we don’t know for sure if we have free will and that we have to ‘postulate’ a self (p218-219). -/- As he notes “The neuro-biological processes and the mental phenomena are the same event, described at different levels” and “How can conscious intentions cause bodily movement? …How can the hammer move the nail in virtue of being solid? …If you analyze what solidity is causally…if you analyze what intention-in-action is causally, you see analogously there is no philosophical problem left over.” -/- Also, I would state “The heart of my argument is that our linguistic practices, as commonly understood, presuppose a reality that exists independently of our representations.” (p223) as “Our life shows a world that does not depend on our existence and cannot be intelligibly challenged.” -/- This book is valuable principally as a recent synopsis of the work of one the greatest philosophers of recent times. But there is also value in analyzing his responses to the many basic confusions manifested in the articles by others. Since this review, I have written many articles extending the framework of the logical structure of rationality and commenting in depth on Searle and Wittgenstein which are all readily available on the net. -/- Those wishing a comprehensive up to date framework for human behavior from the modern two systems view may consult my book ‘The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle’ 2nd ed (2019). Those interested in more of my writings may see ‘Talking Monkeys--Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet--Articles and Reviews 2006-2019 3rd ed (2019) and Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2019). (shrink)

Zwischen 1987 und 1994 sandte ich 20 Briefe an Karl Popper. Die meisten betrafen Fragen bezüglich seiner Antiinduktionsbeweise und seiner Wahrscheinlichkeitstheorie, einige die organisatorische und inhaltliche Vorbereitung eines Fachgesprächs mit ihm in Kenly am 22. März 1989 (worauf hier nicht eingegangen werden soll), einige schließlich ganz oder in Teilen nicht-fachliche Angelegenheiten (die im vorliegenden Bericht ebenfalls unberücksichtigt bleiben). Von Karl Popper erhielt ich in diesem Zeitraum 10 Briefe. Der bedeutendste ist sein siebter, bestehend aus drei Teilen, geschrieben am 21., 22. (...) und 23. Oktober 1992, in dem er eine Vorform jener Definition der probabilistischen Unabhängigkeit entwickelte, die er 1994 im neuen Anhang *XX der 10. Auflage seiner Logik der Forschung (LdF) der wissenschaftstheoretischen Forschergemeinde vorstellte. Der berührendste ist sein letzter, geschrieben am 26. Juli 1994, in dem er trotz Erschöpfung mit Humor schildert, wie mühselig der Druck des Anhangs *XX verlaufen ist. Mein Bericht ist zugleich chronologisch und systematisch gegliedert: die ersten, vergleichsweise wenigen Briefe, großteils 1987 geschrieben, handeln von der Induktion; der große Rest, zeitlicher Schwerpunkt 1992, beschäftigt sich mit der Wahrscheinlichkeitstheorie. Das Kapitel 1 über Induktion ist in vier Abschnitte unterteilt: 1.1 Das Popper/Miller-Argument: eine Nachkonstruktion, 1.2 Karl Poppers Brief vom 25.8.1987: Deduktive Stützung, 1.3 Karl Poppers Brief vom 29.9.1987: Nochmals zur deduktiven Stützung, 1.4 Echt induktive Stützung und Schwächung: zwei eigene Beweise. Das Kapitel 2 über Wahrscheinlichkeit ist ebenfalls in vier Abschnitte unterteilt: 2.1 Ein Mangel an Überschußgesetzen in der Logic of Scientific Discovery, 2.2 Probabilistische Unabhängigkeit, 2.3 Wahrscheinlichkeitstheorie und Wahrscheinlichkeitssemantik, 2.4 Die neue Unabhängigkeitsdefinition im Anhang *XX der LdF. (shrink)

The article provides an analysis of the European Court of Human Rights judgments in the case of Lautsi v. Italy (application no. 30814/06), also known as the Italian crucifix case. The applicant claimed that displaying crucifixes in the Italian State-school classrooms attended by her children was contrary to the principle of secularism, by which she wished to bring up her children, and therefore infringed her right to ensure their education and teaching in conformity with her religious and philosophical convictions, and (...) also breached her freedom of conviction and religion, as protected by Article 9 of the Convention. In its judgment of November 3, 2009, the seven-judge Chamber declared that there had been a violation of Article 2 (right to education) of Protocol No. 1 of the European Convention on Human Rights taken together with Article 9 (freedom of thought, conscience, and religion) of the Convention. The judgment was given unanimously and none of the judges appended a separate opinion. The Italian Government asked for the case to be referred to the Grand Chamber by virtue of Article 43 of the Convention. In the judgment of the Grand Chamber, delivered on March 18, 2011, the Court held, by fifteen votes to two (and with separate opinions of six judges), that there had been no violation of Protocol No. 1 and no violation of the Convention itself. The analysis in the article is focused on selected principal factors determining the Court's decision. It shows that the proposal for the Court to recognize secular convictions as those protected by Article 2 of Protocol No. 1 or Article 9 of the Convention has no sufficient basis in the Convention itself and in earlier Court's case-law and, even, may be considered as promotion of religious intolerance, threatening the freedom to publicly manifest a religion or belief, as guaranteed by Article 9 of the Convention. -/- Opracowanie zawiera analizę wyroków Europejskiego Trybunału, które zapadły w sprawie Soile Lautsi (app. 30814/06), zwaną „włoska sprawa krzyża” (Italian Crucifix Case). W sprawie tej skarżąca zarzucała, że okazywanie znaku krzyża w klasach włoskich szkół państwowych, do których uczęszczały jej dzieci, jest sprzeczne z zasadą sekularyzmu, zgodnie z którą chciała ona wychować swoje dzieci i dlatego stanowi naruszenie jej prawa do wychowania i nauczania zgodnego z jej religijnymi i filozoficznymi (moralnymi) przekonaniami, oraz stanowi naruszenie wolności religijnej, gwarantowanej art. 9 Konwencji. W wyroku siedmioosobowej izby ogłoszonym 3 listopada 2009 r. izba uznała naruszenie art. 2 (Prawo do nauki) Protokołu dodatkowego nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w powiązaniu z art. 9 (Wolność myśli, sumienia i wyznania) Konwencji. Wyrok zapadł jednomyślnie i żaden z sędziów nie dołączył do wyroku swoich uwag. Rząd Włoch złożył wniosek w trybie przewidzianym art. 43 Konwencji o przekazanie sprawy do Wielkiej Izby. W wyroku Wielkiej Izby ogłoszonym 18 marca 2011 r. Trybunał uznał zdecydowaną większością głosów – 15 za wobec 2 przeciw (sześciu sędziów dołączyło swoje uwagi), że nie doszło do naruszenia ani Protokołu nr 1, ani samej Konwencji. Analizy koncentrują się na wybranych zagadnieniach, kluczowych dla argumentacji Trybunału. Analizy te pokazują, że postulowanie przez izbę uznania za prawo podmiotowe radykalnie pojętej negatywnej wolności religijnej, oraz postulowanie - tak przez izbę, jak i przez Wielką Izbę - ochrony przekonań sekularystycznych jako przekonań chronionych art. 2 Protokołu dodatkowego nr 1 lub art. 9 Konwencji, nie posiada należytego uzasadnienia ani w samej Konwencji, ani w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału, a co więcej – może być uznane za propagowanie nietolerancji religijnej, godzącej przede wszystkim chronioną art. 9 Konwencji wolność publicznego uzewnętrzniania przekonań religijnych i filozoficznych. (shrink)

Każda przedsiębiorczość jest ‘motorem rozwoju’. Dotyczy to również przedsiębiorczości społecznej, podkreślającej wspólny cel wielu partnerów, w tym m.in. władz samorządowych, przedsiębiorców prywatnych, organizacji obywatelskich, jakim jest spójność społeczna oraz podniesienie jakości życia poprzez wzmacnianie kapitału społecznego mieszkańców danej wspólnoty lokalnej czy regionalnej.Budowanie strategii rozwoju kapitału społecznego w sposób odpowiedzialny i przyszłościowy wymaga „włączania” grup wykluczonych i zagrożonych wykluczeniem do głównego nurtu społecznego. Takie podejście stawia sobie za cel przede wszystkim nie tworzenie nowych barier oraz stopniowe usuwanie już istniejących, które mogą (...) doprowadzić do wykluczenia społecznego. Inkluzja społeczna oznacza w tym kontekście budowanie takich zasobów i kapitału, w którym czynniki takie jak niepełnosprawność, starość, choroba, ubóstwo nie stanowią przeszkód w aktywnym życiu społecznym. Opracowanie podejmuje to zagadnienie zaczynając od określenia pojęcia ekonomii społecznej i przesłanek na jej budowanie poprzez diagnozę sytuacji społeczno-gospodarczej i demgraficznej w Wielkopolsce, uwzględniającej charakterystykę rynku pracy oraz kwestii społecznych, a także charakterystykę sektora ekonomii społecznej w tym regionie do 2012 r. Pozwala to na wskazanie przesłanej budowania systemu wsparcia, identyfikacji głównych obszarów problemowych oraz barier rozwoju tej dziedziny. Po analizie SWOT, możliwe jest po uwzględnieniu poprzednich analiza wykazanie celu głównego, rezultatów i działań możliwych do implementacji w Wielkopolsce, a przy elastycznej korekcie warunków (założeń brzegowych) również w innych regionach, także zagranicznych. (shrink)

Prezentowana książka jest pierwszą monografią w sposób całościowy omawiającą Preambułę Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2.4.1997 r. Dużo miejsca poświęca genezie tekstu - czytelnik znajdzie zgłoszone projekty oraz szerokie omówienie prac Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego. W centrum uwagi znalazły się aksjologiczne podstawy całego polskiego systemu prawa oraz refleksja nad wartościami fundującymi porządek prawny w ogóle. Autor omawia poszczególne wartości, uwzględniając ich oddziaływanie na orzecznictwo, zwracając uwagę również na przyjęte przez ustrojodawcę rozstrzygnięcia dotyczące pozaprawnego ugruntowania wartości konstytucyjnych. Podejmuje także problem normatywnego charakteru (...) Preambuły. Książka adresowana jest w sposób szczególny do wszystkich zainteresowanych prawem konstytucyjnym, przede wszystkim w kontekście zagadnień filozoficznoprawnych. Pogłębione rozumienie Preambuły Konstytucji jest istotne także dla wszystkich obywateli, gdyż wskazuje ona na podstawowe wartości leżące u podstaw wspólnoty politycznej. (shrink)

Providing the most thorough coverage available in one volume, this comprehensive, broadly based collection offers a wide variety of selections in four major genres, and also includes a section on film. Each of the five sections contains a detailed critical introduction to each form, brief biographies of the authors, and a clear, concise editorial apparatus. Updated and revised throughout, the new Fourth Edition adds essays by Margaret Mead, Russell Baker, Joan Didion, Annie Dillard, and Alice Walker; fiction by Nathaniel Hawthorne, (...) Ursula K. LeGuin, Anton Chekov, James Joyce, Katherine Mansfield, F. Scott Fitzgerald, William Faulkner, Alice Walker, Louise Erdrich, Donald Barthelme, and James McPherson; poems by John Donne, Robert Browning, Walt Whitman, Edwin Arlington Robinson, e.e. cummings, Langston Hughes, W.H. Auden, Philip Levine, and Louise Gluck; and plays by August Wilson, Marsha Norman, Wendy Wasserstein, and Vaclav Havel. The chapter devoted to film examines the relation of film to literature and gives the complete screenplay for Citizen Kane plus close analysis of a scene from the film. With its innovative structure, comprehensive coverage, and insightful and stimulating presentation of all kinds of literature, this is an anthology readers will turn to again and again. (shrink)

Wedle Stanowiska Komitetu Bioetyki przy Prezydium PAN nr 2/2012 z dnia 8. czerwca 2012 r. w sprawie preimplantacyjnej diagnostyki genetycznej (PDG) jednym z głównych problemów wiążących się z prawnym uregulowaniem PDG jest nierozstrzygalność sporu na temat statusu moralnego ludzkich zarodków. Stanowisko i zgłoszone do niego zdania odrębne stwierdzają, że ci, którzy uznają, że wczesne zarodki mają pełny status moralny, nie mogą się zgodzić na diagnostykę preimplantacyjną. W artykule pokazuję, że przyjęcie nawet skrajnie konserwatywnego poglądu na status wczesnych embrionów ludzkich, czyli (...) uznanie ich za byty mające pełny status moralny i pełne prawo do życia, nie wystarczy, by skutecznie argumentować przeciw dopuszczalności PDG w sytuacji, w której nie możemy zagwarantować przeżycia wszystkich embrionów. Przedstawiony tu argument opiera się na powszechnie akceptowanej obecnie w etyce medycznej zasadzie poszanowania autonomii oraz odwołuje się do sposobu podejmowania decyzji w sytuacji niepewności charakterystycznego dla klasycznie rozumianej teorii decyzji. (shrink)

W tekście omawiam tę część internetowej dyskusji, przeprowadzonej w listopadzie 2012 r. na stronie Polskiego Towarzystwa Bioetycznego, która dotyczyła niepewności na temat moralnego statusu embrionów ludzkich. W trakcie dyskusji PTB na temat Stanowiska Komitetu Bioetyki przy Prezydium PAN w sprawie preimplantacyjnej diagnostyki genetycznej (PDG) pojawił się następujący argument: skoro spór o moralny status embrionu jest nierozstrzygalny, to powinniśmy opowiedzieć się przeciwko moralnej dopuszczalności wykonywania PDG na embrionach, a także przeciwko prawnej dopuszczalności tego rodzaju diagnostyki. W tekście omawiam tezy Stanowiska i (...) zdań odrębnych, które wywołały tę część dyskusji, a potem koncentruję się na następujących problemach: (I) dopuszczalność stosowania narzędzi teorii decyzji w debatach etycznych; (II) procedura podejmowania decyzji przez ciała doradcze w sytuacji niepewności moralnej; (III) znaczenie osiągnięć nauk biologicznych przy ustaleniu statusu moralnego embrionu; (IV) możliwość kompromisu w sytuacji pluralizmu wartości; (V) znaczenie statusu moralnego embrionów dla oceny moralnej i prawnej dopuszczalności PDG. (shrink)

Opracowanie dotyczy relacji konstytucyjnego pojęcia „dobro wspólne” z art. 1 Konstytucji RP, do pozaprawnych pojęć dobra wspólnego. Bezpośredni asumpt do jego przygotowania dało zdanie odrębne sędziego Trybunału Konstytucyjnego Zbigniewa Cieślaka do wyroku TK z dnia 20 kwietnia 2011 r. w sprawie Kp 7/09, dotyczącej zmian w prawie budowlanym. Jest to w ogóle najobszerniejsza wypowiedź w całym dotychczasowym orzecznictwie TK poświęcona wprost problematyce dobra wspólnego. Sędzia Z. Cieślak wyraźnie odróżnił prawne pojęcie dobra wspólnego – jego zdaniem właściwe dla interpretacji klauzuli dobra (...) wspólnego z art. 1 Konstytucji RP z 1997 r. – od pojęć pozaprawnych, uznając te ostatnie za źródło nieporozumień w prawniczych dyskusjach na temat rozumienia wyrażenia „dobro wspólne” w prawie i jako kategorii konstytucyjnej. Argumentować będę, że zrekonstruowane przez Z. Cieślaka prawne pojęcie dobra wspólnego nie nadaje się do interpretacji klauzuli dobra wspólnego z art. 1 konstytucji z 1997 r., i że pojęcia pozaprawne powinny być postrzegane nie jako źródło nieporozumień, ale jako nieodzowna pomoc w ustalaniu treści konstytucyjnego pojęcia dobra wspólnego. Problematyka ta prowadzi do podjęcia pewnego – kluczowego dla stosowania art. 1 – zagadnienia relacji między dobrem wspólnym a prawami człowieka (wolnościami i prawami człowieka), zagadnienia, które ostro zarysowało się w orzecznictwie trybunalskim po raz pierwszy właśnie w tym zdaniu odrębnym. Chodzi mianowicie o związki zachodzące między dwoma zasadniczymi tradycjami pojmowania dobra wspólnego i odpowiadającymi tym tradycjom dwoma typami pojęć dobra wspólnego – tradycji klasycznej, znajdującej swój wyraz w Konstytucji 3 maja z 1791 r., i tradycji, w której dobro wspólne pojmowane jest przede wszystkim jako dobro państwa i która znalazła wyraz w konstytucji kwietniowej z 1935 r. Dla pierwszej tradycji charakterystyczne jest uznanie praw człowieka za zasadniczy element dobra wspólnego – i tę tezę Z. Cieślak akceptuje. Analiza jego propozycji pokazuje jednak, że należy ona do tradycji konstytucji kwietniowej, a przyjęcie pojęcia dobra wspólnego należącego do tej tradycji prowadziłoby do niespójności z niektórymi fundamentalnymi rozstrzygnięciami ustrojodawcy, dotyczącymi tak interpretacji art. 1 konstytucji i przyjętej w nim koncepcji dobra wspólnego, jak i konstytucyjnej koncepcji wolności i praw człowieka. (shrink)

‘Low-Quality Democracy’ - The Validity of the Notion and D.L. Horowitz’s Exemplification: The Case of Indonesia. This article discusses problems relating to terms used to define former authoritarian states, which are already called democratic, although some undemocratic features still characterize them. The latest English language literature on political science relating to this subject uses three terms that seem similar in meaning: ‘illiberal democracy,’ ‘flawed democracy,’ and ‘low-quality democracy.’ They have not been conceptualized so far. This means that there has been (...) no transition from the stage of ideas or views on their content, i.e., pre-theoretical notions to theorized concepts. Consequently, the terms cannot be understood unequivocally. The term ‘low-quality democracy’ has been recently propagated by Donald L. Horowitz, a renowned American political scientist. This researcher uses the term primarily to name the type of political regime that was formed after 1998 in Indonesia – the third largest democratic country in terms of population in the world. Not only does Horowitz use this term, but he also tries to explain its importance using the example of the imperfections that characterize the young Indonesian democracy. The aim of this article is to answer three questions: firstly, what is – according to Horowitz – the content of the term ‘low-quality democracy’ exemplified by the Indonesian democracy?; secondly, what problems of low-quality democracy has Horowitz identified on the example of Indonesia?; and thirdly, should this term be used in political science literature if similar terms such as ‘illiberal democracy’ and ‘flawed democracy’ are also used? Artykuł traktuje o problemach dotyczących pojęć stosowanych do określania byłych państw autorytarnych, które choć zaliczane są już do demokratycznych, to nadal charakteryzują się pewnymi niedemokratycznymi cechami. W najnowszym anglojęzycznym piśmiennictwie politologicznym odnoszącym się do tego zagadnienia rywalizują ze sobą głównie trzy zbliżone znaczeniowo terminy: „demokracja nieliberalna” (illiberal democracy), „demokracja wadliwa” (flawed democracy) i „demokracja o niskiej jakości” (low-quality democracy). Nie doczekały się one dotąd konceptualizacji. Oznacza to, że w żadnym ze wskazanych przypadków nie nastąpiło przejście od stadium wyobrażenia, czy też poglądów na temat ich treści, a zatem od pojęć przed-teoretycznych (ang. notions) na poziom pojęć steoretyzowanych (ang. concepts). W konsekwencji nie mogą być i nie są rozumiane w sposób jednoznaczny. Termin demokracja o niskiej jakości zyskał niedawno propagatora w osobie uznanego amerykańskiego politologa Donalda L. Horowitza. Badacz ten stosuje przedmiotowy termin przede wszystkim w celu nazwania rodzaju reżimu politycznego, który został wykształcony po 1998 r. w Indonezji – trzecim największym pod względem wielkości populacji demokratycznym państwie świata. Horowitz nie tylko jednak używa tego terminu, ale również próbuje wytłumaczyć jego znaczenie na przykładzie niedoskonałości, które charakteryzują młodą demokrację indonezyjską. Artykuł ma na celu wyjaśnienie trzech kwestii: po pierwsze, jaka jest treść terminu demokracja o niskiej jakości, którego egzemplifikacją – w opinii Horowitza – jest demokracja indonezyjska; po drugie, jakie problemy demokracji o niskiej jakości zidentyfikował Horowitz na przykładzie Indonezji; i po trzecie, czy zasadne jest stosowanie tego pojęcia w piśmiennictwie politologicznym w sytuacji, gdy w użyciu pozostają takie zbliżone znaczeniowo terminy jak demokracja nieliberalna i demokracja wadliwa. (shrink)

This interview explores the extent to which Kant’s philosophy, which postulates certain moral principles categorically, has influenced the contemporary theory of justice. Many academics believe such principles to be relative and emphasise that justice lies beyond the remit of science. Otfried Höffe is convinced that categorical legal principles remain a valid subject for an academic discussion. In his works, he often appeals to Kantian philosophy. In the interview, Prof. Dr. О. Höffe refers to such famous German Neo-Kantian philosophers of law (...) as R. Stammler and G. Radbruch. He also mentions J. Rawls and J. Habermas — self-confessed adherents of the Kantian tradition in moral philosophy. Prof. Dr. Höffe expounds his views on the problems discussed by these authors. He dismisses G. W. F. Hegel’s criticism of Kant and denies the dependence of the fundamental principles of justice on the Zeitgeist and the opinions of the masses. The interviewee calls freedom the supreme human value, advocates the idea of a democratic constitutional state (he considers the principles of a social state as a mission of the state rather than a subjective right of citizens), and argues that dictatorship and tyranny deserve resistance. Prof. Dr. Höffe gives detailed definitions of the notions of transcendental exchange, categorical legal principles, enlightened liberal democracy, and a world republic. This interview will supplement the body of Prof. Dr. Höffe’s works that have already been translated into Russian. (shrink)

The short cover-description of the present book tells that "Friedrich Wilhelm Joseph Schelling (1775-1854) was one of the formative philosophers of German idealism, whose great service was in the areas of the philosophy of nature, art, and religion." Those having some familiarity with Schelling, and his influence on American philosophy, indirectly via Coleridge and Carlyle and more directly via Emerson and C. S. Peirce, will perhaps not be surprised to learn that German idealism itself looks somewhat different, understanding Schelling's differences (...) with Kant, Fichte, and Hegel; and while the work under review shows no awareness of the distant American influence of Schelling, or American developments in general (except perhaps in some citations of Arthur Lovejoy's The Great Chain of Being), I will take the present opportunity to emphasize connections and possible connections to American philosophy, as allowed by the author's account of Schelling and some further citations. (shrink)

Prior to the nineteenth century, those who are now regarded as scientists were referred to as natural philosophers. With empiricism, science was claimed to be a superior form of knowledge to philosophy, and natural philosophy was marginalized. This claim for science was challenged by defenders of natural philosophy, and this debate has continued up to the present. The vast majority of mainstream scientists are comfortable in the belief that through applying the scientific method, knowledge will continue to accumulate, and that (...) claims to knowledge outside science apart from practical affairs should not be taken seriously. This is referred to as scientism. It is incumbent on those who defend natural philosophy against scientism not only to expose the illusions and incoherence of scientism, but to show that natural philosophers can make justifiable claims to advancing knowledge. By focusing on a recent characterization and defense of natural philosophy along with a reconstruction of the history of natural philosophy, showing the nature and role of Schelling’s conception of dialectical thinking, I will attempt to identify natural philosophy as a coherent tradition of thought and defend it as something different from science and as essential to it, and essential to the broader culture and to civilization. (shrink)

The Swiss psychologist Jean Piaget contends that children below the age of 12 see no necessity for the logical law of non-contradiction. I argue this view is problematic. First of all, Piaget's dialogues with children which are considered supportive of this position are not clearly so. Secondly, Piaget underestimates the necessary nature of following the logical law of non-contradiction in everyday discourse. The mere possibility of saying something significant and informative at all presupposes that the law of non-contradiction is enforced.

During the last decades, many cognitive architectures (CAs) have been realized adopting different assumptions about the organization and the representation of their knowledge level. Some of them (e.g. SOAR [35]) adopt a classical symbolic approach, some (e.g. LEABRA[ 48]) are based on a purely connectionist model, while others (e.g. CLARION [59]) adopt a hybrid approach combining connectionist and symbolic representational levels. Additionally, some attempts (e.g. biSOAR) trying to extend the representational capacities of CAs by integrating diagrammatical representations and reasoning are (...) also available [34]. In this paper we propose a reflection on the role that Conceptual Spaces, a framework developed by Peter G¨ardenfors [24] more than fifteen years ago, can play in the current development of the Knowledge Level in Cognitive Systems and Architectures. In particular, we claim that Conceptual Spaces offer a lingua franca that allows to unify and generalize many aspects of the symbolic, sub-symbolic and diagrammatic approaches (by overcoming some of their typical problems) and to integrate them on a common ground. In doing so we extend and detail some of the arguments explored by G¨ardenfors [23] for defending the need of a conceptual, intermediate, representation level between the symbolic and the sub-symbolic one. In particular we focus on the advantages offered by Conceptual Spaces (w.r.t. symbolic and sub-symbolic approaches) in dealing with the problem of compositionality of representations based on typicality traits. Additionally, we argue that Conceptual Spaces could offer a unifying framework for interpreting many kinds of diagrammatic and analogical representations. As a consequence, their adoption could also favor the integration of diagrammatical representation and reasoning in CAs. (shrink)

W NINIEJSZYM opracowaniu analizuję klauzulę dobra wspólnego zawartą w art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r., zmierzając do uwyraźnienia, w jakim sensie można mówić o jej prawnonaturalnym charakterze (zatem i do zarysowania możliwych znaczeń zwrotu "prawnonaturalny charakter klauzuli dobra wspólnego") oraz do ujawnienia „momentów" prawnonaturalnych, które mogą wchodzić w grę przy interpretacji tej klauzuli.

The paper surveys the currently available axiomatizations of common belief (CB) and common knowledge (CK) by means of modal propositional logics. (Throughout, knowledge- whether individual or common- is defined as true belief.) Section 1 introduces the formal method of axiomatization followed by epistemic logicians, especially the syntax-semantics distinction, and the notion of a soundness and completeness theorem. Section 2 explains the syntactical concepts, while briefly discussing their motivations. Two standard semantic constructions, Kripke structures and neighbourhood structures, are introduced in Sections (...) 3 and 4, respectively. It is recalled that Aumann's partitional model of CK is a particular case of a definition in terms of Kripke structures. The paper also restates the well-known fact that Kripke structures can be regarded as particular cases of neighbourhood structures. Section 3 reviews the soundness and completeness theorems proved w.r.t. the former structures by Fagin, Halpern, Moses and Vardi, as well as related results by Lismont. Section 4 reviews the corresponding theorems derived w.r.t. the latter structures by Lismont and Mongin. A general conclusion of the paper is that the axiomatization of CB does not require as strong systems of individual belief as was originally thought- only monotonicity has thusfar proved indispensable. Section 5 explains another consequence of general relevance: despite the "infinitary" nature of CB, the axiom systems of this paper admit of effective decision procedures, i.e., they are decidable in the logician's sense. (shrink)

在评论这本书之前,我提出了对维特根斯坦和西尔和理性的逻辑结构的评论。这里的文章大多在过去十年中已经出版(尽管有些已经更新),还有一个未发表的项目,这里没有什么会令那些跟上他的作品的人感到惊讶。和W一样 ,他被认为是他时代最好的站立哲学家,他的书面作品是坚如磐石,自始至终具有开创性。然而,他未能足够重视后来的W,导致一些错误和混乱。仅举几个例子:在第7页,他两次指出,我们对基本事实的确定性是由于支持我 们主张的压倒性理由,但W在《关于确定性》中明确表明,不可能怀疑我们的系统1感知,记忆和思想,因为它本身就是判断的基础,不能判断本身。在第8页的第一句中,他告诉我们确定性是可更新的,但是这种" 确定性",我们称之为确定性2,是通过经验扩展我们的公理和不可更新的确定性(确定性1)的结果,它完全不同于它命题(真或假)。这当然是W反复展示的"用语言来打击我们智力的魔咒" ;的一个经典例子。一个词- 两个(或许多)不同的用途。 他的最后一章"命题的统一"(以前未出版)也将受益匪浅,阅读W的"关于确定性"或DMS的两本书的OC(见我的评论),因为他们清楚地区分了真正的只有句子描述S1和真 或假描述 S2 的命题。这让我觉得S把S1观念视为命题的一种超优方法,因为他们在S2中开始思考它们后才变成T或F。然而,他的观点是,命题允许陈述实际或潜在的真理和虚假,过去和未来和幻想,从而提供了一个巨大的进步,超过 前或原语言社会,是令人信服的。正如他所指出的,"一个命题是任何可以决定满足条件的东西...和满足的条件...就是这样的。或者,需要补充的是,这可能是或可能想象成这种情况。 总体而言,PNC很好地总结了在维特根斯坦的半个世纪的工作,许多实质性的进展,但在我看来,W仍然是无与伦比的,一旦你明白他在说什么。理想情况下,它们应该一起阅读:西尔为清晰的连贯的散文和概括,用W的敏锐 例子和辉煌的格言来说明。如果我年轻得多,我会写一本书。 那些希望从现代两个系统的观点来看为人类行为建立一个全面的最新框架的人,可以查阅我的书《路德维希的哲学、心理学、Min d和语言的逻辑结构》维特根斯坦和约翰·西尔的《第二部》(2019年)。那些对我更多的作品感兴趣的人可能会看到《会说话的猴子——一个末日星球上的哲学、心理学、科学、宗教和政治——文章和评论2006-20 19年第3次(2019年)和自杀乌托邦幻想21篇世纪4日(2019年)。.

It is widely assumed that ordinary conscious experience involves some form of sense of self or consciousness of oneself. Moreover, this claim is often restricted to a 'thin' or 'minimal' notion of self-consciousness, or even 'the simplest form of self-consciousness', as opposed to more sophisticated forms of self-consciousness which are not deemed ubiquitous in ordinary experience. These formulations suggest that self-consciousness comes in degrees, and that individual subjects may differ with respect to the degree of self-consciousness they exhibit at a (...) given time. In this article, I critically examine this assumption. I consider what the claim that self-consciousness comes in degrees may mean, raise some challenges against the different versions of the claim, and conclude that none of them is both coherent and particularly plausible. (shrink)

Przedmowa Problematyka związana z zależnościami przyczynowymi, ich modelowaniem i odkrywa¬niem, po długiej nieobecności w filozofii i metodologii nauk, budzi współcześnie duże zainteresowanie. Wiąże się to przede wszystkim z dynamicznym rozwojem, zwłaszcza od lat 1990., technik obli¬czeniowych. Wypracowane w tym czasie sieci bayesowskie uznaje się za matematyczny język przyczynowości. Pozwalają one na daleko idącą auto¬matyzację wnioskowań, co jest także zachętą do podjęcia prób algorytmiza¬cji odkrywania przyczyn. Na potrzeby badań naukowych, które pozwalają na przeprowadzenie eksperymentu z randomizacją, standardowe metody ustalania zależności przyczynowych (...) opracowano na początku XX wieku. Zupełnie inaczej sprawa przedstawia się w przypadku badań nieeksperymentalnych, gdzie podobne rozwiązania pozostają kwestią przyszłości. Zadaniem tej książki jest podanie warunków, które powinny być spełnione przez te rozwiązania, oraz sformułowanie proceduralnego kryterium zależności przy¬czynowych jako szczegółowej realizacji tych warunków. Pociąga ono waż¬kie konsekwencje dla filozofii i metodologii nauk, które ujawnia – podany w Części II – zarys me-todolo¬gii proceduralnej. W literaturze przedmiotu brakuje w miarę wszechstronnego i systema¬tycznego omówie¬nia najnowszych filozoficznych i metodologicznych dys¬kusji na temat przy¬czynowości, co niech będzie wytłumaczeniem, dlaczego w niektórych punktach obecnej książki szczegółowo referuję trudno dos¬tępne teksty źró¬dłowe. Przymiotnik „proceduralny” używam tu w znaczeniu węższym niż Huw Price (w którego pracach właściwszy byłby termin „kryterialny”) dla podkre¬ślenia – zgodnie z łacińskim źródłosłowem procedo – że dla ustalenia przy¬czyny niezbędne jest podjęcie przez uczonych określonych interakcji z ba¬daną rzeczywistością. Zalążki zamysłu prezentowanego w tej książce przedstawiłem podczas warsztatów filozoficznych „Philosophy and Probability” w roku 2002, zor¬ganizowanych przez Instytut Filozofii Uniwersytetu w Konstancji. Wdzięczny jestem uczestnikom tych warsztatów za uwagi, a przede wszyst¬kim następującym osobom: Luc Bovens, Brandon Fitelson, Alan Hájek, Stephan Hartmann oraz Jon Williamson. Podczas międzynarodowej konferencji „Analytical Pragmatism”, zorgani¬zowanej w Lublinie w roku 2003 przez Wydział Filo¬zofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, odniosłem swoją koncepcję do prac Nancy Cartwright. Szczególnie inspirujący okazał się komentarz Huw Price’a do mojego referatu i przeprowadzona z nim dysku¬sja. Ujęcie koncepcji metodologii proceduralnej na szerszym tle współ-czes¬nego nurtu empirystycznego w filozofii nauki przedstawiłem w roku 2004 podczas konferencji „5th Quadrennial Fellows Conference”, zorgani¬zowanej przez Instytut Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Centrum Filozofii Nauki w Pittsburghu. Szczególnie pomocne w dalszych moich pra¬cach były uwagi Jamesa Bogena, Janet Kourany, Jamesa Lennoxa, Johna Nortona, Thomasa Bonka, Jana Woleńskiego i Johna Worralla, za które wyra¬żam swoją wdzięczność. Korpus książki powstał podczas mojego stażu w Centrum Filozofii Nauki w Pittsburghu, który odbyłem jako stypendysta Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej w roku akademickim 2004-2005. Uczestniczyłem w tym czasie w życiu naukowym Centrum i w pracach badawczych zespołu z Instytutu Filozofii Uniwersytetu Carnegie-Mellon w Pittsburghu kierowanego przez Clarka Glymoura. Na jego ręce składam podziękowanie za wiele po¬mocnych uwag do moich wy¬stąpień oraz tekstów i za dyskusje przede wszystkim z nim samym i z jego najbliższymi współpracownikami: Peterem Spirtesem oraz Richardem Scheinesem, a także pozostałymi członkami tego zes¬połu, doktorantami i uczestnikami seminarium badawczego „Causality in the Social Sciences”. Za wieloletnie wsparcie, wielopłaszczyznowe inspiracje towarzyszące pi¬saniu tej książki, a także liczne pomocne uwagi do jej wcześniejszych wersji dziękuję przede wszystkim Księdzu Profesorowi Andrzejowi Bronkowi oraz Księdzu Profesorowi Józefowi Herbutowi, współprowadzącemu seminarium doktorskie w Katedrze Metodologii Nauk Katolickiego Uniwersytetu Lubel¬skiego im. Jana Pawła II, jak również pozostałym uczestnikom tego semina¬rium. Dziękuję mojej Żonie, dr Annie Kawalec za wiele wysiłku włożonego w ulepszenie redakcji – językowej i merytorycznej – obecnej książki. Książkę tę można czytać na kilka sposobów. Czytelnikom zainteresowa¬nym przede wszystkim prowadzeniem badań empirycznych polecałbym rozpoczęcie od Rozdziału 2. i kontynuację pozostałych rozdziałów Części I, a następnie Dodatków. Czytelnikom zainteresowanym problemami filozo¬fii i metodologii nauk polecałbym rozpoczęcie lektury książki od Części II i uzupełniającą lekturę Rozdziału 2., a następnie Wprowadzenia i Zakończenia. Czytelnikom mniej zainteresowanym zagadnieniami teoretycznymi pole¬całbym zapoznanie się z fascynującymi dziejami odkrycia przyczyn cholery przez Johna Snowa, które rekonstruuję w Rozdziale 1. W dalszej części nato¬miast polecałbym przejście do Wprowadzenia i Zakończenia, które w mniej specjalistyczny sposób przybliżają proponowane tu rozstrzygnięcia. Tekst książki nie był dotąd publikowany. Wyjątkiem są pewne fragmenty Rozdziału 8. oraz 9., które w zmienionej postaci ukazały się w Rocznikach Filozoficznych (Kawalec 2004). -/- Lublin, luty 2006 r. (shrink)

This dissertation examines the conceptual and theoretical foundations of the most general and most widely used framework for understanding social evolution, W. D. Hamilton's theory of kin selection. While the core idea is intuitive enough (when organisms share genes, they sometimes have an evolutionary incentive to help one another), its apparent simplicity masks a host of conceptual subtleties, and the theory has proved a perennial source of controversy in evolutionary biology. To move towards a resolution of these controversies, we need (...) a careful and rigorous analysis of the philosophical foundations of the theory. My aim in this work is to provide such an analysis. I begin with an examination of the concepts behavioural ecologists employ to describe and classify types of social behaviour. I stress the need to distinguish concepts that are often conflated: for example, we need to distinguish simple cooperation from collaboration in collective tasks, behaviours from strategies, and control from manipulation and coercion. I proceed from here to the formal representation of kin selection via George R. Price’s covariance selection mathematics. I address a number of interpretative issues the Price formalism raises, including the vexed question of whether kin selection theory is ‘formally equivalent’ to multi-level selection theory. In the second half of the dissertation, I assess the uses and limits of Hamilton’s rule for the evolution of social behaviour; I provide a precise statement of the conditions under which the rival neighbour-modulated fitness and inclusive fitness approaches in contemporary kin selection theory are equivalent (and describe cases in which they are not); and I criticize recent formal attempts to establish the controversial claim that kin selection leads to organisms behaving as if maximizing their inclusive fitness. (shrink)