Contextualist accounts of “woman,” including Saul (2012), Diaz-Leon (2016), and Ichikawa (2020), aim to capture the variability of the meaning of the term, and do justice to the rights of trans women. I argue that (i) there is an internal tension between a contextualist stance and the commitment to trans-inclusive language, and that (ii) we should recognize and tackle the broader and deeper theoretical and practical difficulties implicit in the semantic debates, rather than collapsing them all into semantics. Moving on, (...) I sketch three strategies to help us advance feminist philosophical endeavors, including how attending to contextual matters can lead us to further reflect on the meta-contextual, such as our role in shaping contexts and whether the working of language is indicative of a larger oppressive social structure. (shrink)

Reluctance to adopt mask-wearing as a preventive measure is widely observed in many Western societies since the beginning of the COVID-19 pandemics. This reluctance toward mask adoption, like any other complex social phenomena, will have multiple causes. Plausible explanations have been identified, including political polarization, skepticism about media reports and the authority of public health agencies, and concerns over liberty, amongst others. In this paper, we propose potential explanations hitherto unnoticed, based on the framework of epistemic injustice. We show how (...) testimonial injustice and hermeneutical injustice may be at work to shape the reluctant mask adoption at both the societal and individual levels. We end by suggesting how overcoming these epistemic injustices can benefit the global community in this challenging situation and in the future. (shrink)

The phenomenon of intentional identity has bemused philosophical communities since Geach (1967). I argue that the phenomenon is ubiquitous and much more significant than previously acknowledged. The foundations of the problem are implicated in many other well-knownpuzzles, such as Kripke’s (1979) puzzles about beliefs. Thus, the need for a proper analysis is eminently pressing. I specify a template for generalizing intentional identity, identify the challenges involved, and argue that positing a level of representational entity in both philosophy of mind and (...) language(e.g., mental files) is a promising approach to tackling the problem across the board. (shrink)

Bishop sentences such as “If a bishop meets a bishop, he blesses him” have long been considered problematic for the descriptivist (or E-type) approach of donkey anaphora (e.g. Evans, 1977; Heim, 1990; and Neale, 1990). Elbourne (2005) offers a situational descriptivist analysis that allegedly solves the problem, and furthermore extends its explanatory coverage to bishop sentence with coordinate subjects. However, I throw serious doubts on Elbourne’s analysis. Specifically, I argue that the purported solution is committed to the use of unbound (...) anaphora, and it cannot sustain the claimed empirical adequacy. (shrink)

I argues that quantificational adverbs are unselective binders over individuals. The Lewisian analysis, however, fails to recognize the ambiguity in some quantificationally modified conditionals. That the Lewisian approach cannot predict some attested reading is known as the “proportion problem.” I propose a solution based on the following ideas: (a) quantificational adverbs bind selectively; (b) a singular indefinite and its anaphoric pronoun may introduce a plural discourse referent, and (c) plural predication is elusive.

What is gender and on what should gender classification be based? Dembroff (2018) has recently claimed that, for reasons of social justice, gender classification should not track extant gender kinds. They further argue for ontological pluralism—the existence of many gender kinds, and recommend that we combat oppression by imitating the gender kinds and classification practices in non-oppressive communities. Contra Dembroff, I argue that the analysis is subject to a number of internal problems, including a misguided self-characterization and a tension between (...) ontological pluralism and imitation. In addition, I sketch a different perspective on the relation between gender kinds and gender classification practices that upholds Dembroff’s intended goal but ameliorates the unintended complications. (shrink)

In Mental Files, Recanati proposes a non-descriptivist approach to reference in terms of mental files, mental representations that play the role of Fregean mode of presentation. Recanati argues that we refer via mental files and that the reference of a file is determined relationally, rather than satisficationally; files are not to be equated to the information they contain, but typed by their function—to store information gained through certain epistemically rewarding relation to objects in the environment. I offer a critical overview (...) of Recanati’s framework and raise two questions about the nature and workings of files. (shrink)

This chapter addresses the assumed connection between de se attitude ascription and logophoricity in the case of Chinese ziji. It is widely believed that logophors are among the paradigm cases of de se marking, and that long-distance ziji is logophoric. Drawing on a critical examination of a variety of analyses, this chapter argues that long-distance anaphora, de se interpretation, and logophoric marking are overlapping but distinct phenomena. Even if ziji is logophoric, it does not automatically trigger de se requirement. A (...) de se-neutral analysis of ziji is consistent with pragmatic derivations of interpretations that emphasize the self. The findings point to a new approach to long-distance binding, and identify the blocking effect as the key issue for further research. (shrink)

The connection between Chinese sexism and Confucianism has been a subject of study on the condition of Chinese women in the West since the rise of feminist consciousness in the 1970s. However Confucianism in feminist scholarship is inescapably construed as a misogynous ideology that is incapable of self-rectification in regards to the issue of gender parity. Hence, conceptually the eradication of Confucianism becomes the necessary condition for the liberation of Chinese women, and the adoption of Western ideology let it be (...) Marxist-socialism, Liberalism, or Existentialism is then a logical next step for Chinese women. Yet, such a dichotomization of the West as a superior moral subject and the East as a passive object victimized by their "sexist" tradition is nevertheless an oversimplification of the condition and the liberation of women in the developing world. In the end, it is essentially a neo-colonial discourse in a feminist disguise. This dissertation sets itself up to accomplish two tasks: first, it is to obtain a conceptual clarity of what constitutes Confucianism and its connection with dominant sexist, social practices; second, it is to go beyond a mere critique of Confucianism and feminism as an ally of Chinese patriarchal family structure and Western imperialism respectively, and to lay a foundation for a future construction of a gender theory based on Confucianism as a theoretical ground to explain the cultural construct of Chinese women and to conceive an alternative ethical ground for women's liberation. Eventually, the whole project can be seen as an act of self-affirmation of my ethnic identity as a Chinese and an act of reconciliation with my feminist identity in the modern world. (shrink)

Artificial intelligence (AI) systems are increasingly adopted to make decisions in domains such as business, education, health care, and criminal justice. However, such algorithmic decision systems can have prevalent biases against marginalized social groups and undermine social justice. Explainable artificial intelligence (XAI) is a recent development aiming to make an AI system’s decision processes less opaque and to expose its problematic biases. This paper argues against technical XAI, according to which the detection and interpretation of algorithmic bias can be handled (...) more or less independently by technical experts who specialize in XAI methods. Drawing on resources from feminist epistemology, we show why technical XAI is mistaken. Specifically, we demonstrate that the proper detection of algorithmic bias requires relevant interpretive resources, which can only be made available, in practice, by actively involving a diverse group of stakeholders. Finally, we suggest how feminist theories can help shape integrated XAI: an inclusive social-epistemic process that facilitates the amelioration of algorithmic bias. (shrink)

O presente artigo almeja demonstrar que em Einleitung in die Logik und Erkenntnistheorie, de 1906/07, por meio de uma crítica ao ceticismo, Husserl promove uma mudança que será significativa no desenvolvimento posterior de sua filosofia: a introdução da εποχή. Ao contrário do ceticismo grego, tal conceito em Husserl, ao suspender o juízo, busca um dado indubitável: o ego. Isso proporciona com que Husserl supere o ceticismo, tanto em sua face dogmática (negação de possibilidade de todo o conhecimento), quanto crítica (suspensão (...) do juízo perante o alcance do conhecimento). Com isso, pode-se perceber que ao retomar um conceito cético da filosofia antiga, e opor-se ao relativismo, Husserl inaugura o seu primeiro esboço de uma filosofia pura, que adiante será concretizada, em sua última fase, como idealismo fenomenológico-transcendental. (shrink)

Appealing to imagination for modal justification is very common. But not everyone thinks that all imaginings provide modal justification. Recently, Gregory and Kung :620–663, 2010) have independently argued that, whereas imaginings with sensory imageries can justify modal beliefs, those without sensory imageries don’t because of such imaginings’ extreme liberty. In this essay, I defend the general modal epistemological relevance of imagining. I argue, first, that when the objections that target the liberal nature of non-sensory imaginings are adequately developed, those (...) objections also threaten the sensory imaginings. So, if we think that non-sensory imaginings are too liberal for modal justification, we should say the same about sensory imaginings. I’ll finish my defense by showing that, when it comes to deciding between saying that all imaginings are prima facie justificatory and saying that no imaginings are justificatory, there is an independent reason for accepting the former. (shrink)

In this paper I address the phenomenon of syncretism with respect to Chinese religions. An analysis of the syncretism that takes place between the three major Chinese religious traditions is first done in its personal and social dimensions. The social structure of Chinese religion is then used as a framework to understand how Buddhism and Daoism were made compatible with Confucianism. All this will serve as a background for the case study of Macau, where Chinese religious syncretism is very much (...) alive. Three popular religious festivals are celebrated annually and simultaneously on the eighth day of the fourth lunar month, namely, zuilongjie (醉龍節) Feast of the Drunken Dragon, tangongdan (譚公誕) Tam Kung Festival and fodanjie (佛誕節) Feast of the Buddha. (shrink)

My topic is a certain view about mental images: namely, the ‘Multiple Use Thesis’. On this view, at least some mental image-types, individuated in terms of the sum total of their representational content, are potentially multifunctional: a given mental image-type, individuated as indicated, can serve in a variety of imaginative-event-types. As such, the presence of an image is insufficient to individuate the content of those imagination-events in which it may feature. This picture is argued for, or (more usually) just assumed (...) to be true, by Christopher Peacocke, Michael Martin, Paul Noordhof, Bernard Williams, Alan White, and Tyler Burge. It is also presupposed by more recent authors on imagination such as Amy Kind, Peter Kung and Neil Van Leeuwen. I reject various arguments for the Multiple Use Thesis, and conclude that instead we should endorse SINGLE: a single image-type, individuated in terms of the sum total of its intrinsic representational content, can serve in only one imagination event-type, whose content coincides exactly with its own, and is wholly determined by it. Plausibility aside, the interest of this thesis is also in its iconoclasm, as well as the challenge it poses for the diverse theories that rest on the truth of the Multiple Use Thesis. (shrink)

Ang pagpapalaganap ng wikang Filipino ay hindi payak na romantisasyon ng nasyonalismo. Sa halip, ito ay instrumento tungo sa higit na demokratisasyon ng wikang Filipino, at samakatuwid ay may malalim na implikasyon sa usapin ng katarungang panlipunan. Sa kontekstong ito mabibigyang-diin ang dulot na suliranin ng Dambuhalang Pagkakahating Pangkalinangan, na dahilan kung bakit mas namomonopolisa ng elit ang mga daluyan ng kapangyarihan tulad ng edukasyon, komersyo at pulitika. Tungo sa paghahanap ng lunas sa suliraning ito, makatutulong ang pagsasa-Filipino ng (...) agham panlipunan bilang esensyal na bahagi ng sistemang pang-edukasyon. -/- Bilang ambag sa adhikaing ito ng pagsasa-Filipino ng agham panlipunan, naglunsad ang pag-aaral na ito ng isang payak na bahaginan ng best practices para sa pagsasa-Filipino ng pagtuturo at pananaliksik sa antas ng silid-aralan at Departamento/Kolehiyo. Hinalaw ang best practices na ito mula sa iba’t ibang guro, mananaliksik, at institusyon, para makabuo ng isang munting imbentaryo ng mga “armas-panturo.” Binubuo ang imbentaryong ito ng 17 gawi/aktibidad/programa para sa antas ng silid-aralan, at 6 gawi/aktibidad/programa para sa antas ng Departamento/Kolehiyo. Nilalayon na maging munting batis ang imbentaryong ito para sa pagpapainam ng pedagohiya ng mga guro at polisiya ng mga institusyon tungo sa higit na pagsasa-Filipino ng pagtuturo at pananaliksik sa agham panlipunan. (shrink)

Ang papel na ito ay isang pilosopikong pagsusuri sa konsepto ng espasyo sa Pilipinong pananaw. Ang konsepto ng espasyo sa Pilipinong pananaw ay nagsisilbing dahilan para masabi nating tayo ay nagmamahal sa karunungang nagmula at pinagyaman ng kamalayang Pilipino. Ang konsepto ng espasyo rin ang nagpapatibay sa katwiran na naglalantad sa pangangailangan nang agarang pananaliksik ng karunungang nakaligtaan sa kanluran. Kung ang mga Hapon ay matagumpay na pinagmunihan ang 'espasyo' gamit ang mga konseptong basho, aidagara, at zettai mu tungo (...) sa pagbibigay diin sa pagkamakabayan, ang ‘espasyo’ ay magsisilbing gabay sa mga Pilipino na lumingon sa kanilang pinanggalingan upang bigyan ng linaw ang layunin sa bawat tangkang pagbuo ng masasabing makataong ‘pilosopiya natin’. Tungo sa makataong espasyo sa pag-iral ng tao, nais galugarin ng diskursong ito ang mga sumusunod na paksa: 1] Lugar ay Espasyo; 2] Sa Pagitan ng ‘Ako’ at ng ‘Ikaw’; 3] Espasyo Bilang Bukal ng Kaalaman at pagkatuto; 4] Pagbuo ng Makataong Espasyo at Pagbuwag sa mga Mapang-aping Espasyo; 5] Salaysay ng mga Karanasan Tungo sa paghulma ng Makataong Espasyo; 6] Espasyo ng/para sa mga Peminista?; 7] Sa Pagitan ng Namatay at ng Namatayan; 8] Saan Matatagpuan ang Kapayapaan? (shrink)

Paunang Salita Ang kasalukuyang aklat ay produkto ng masigasig na pagsusumikap ng mga mag-aaral ng BA Kasaysayan sa Politeknikong Unibersidad ng Pilipinas, Sta. Mesa sa ilalim ng klase na Historiograpiya ni Dr. Zeus A. Salazar. Tinatangka nitong maitala para sa salinlahi ang mga kaganapan sa kanilang suplemental na klase tuwing Martes sa Bahay Escaler, ang tahanan ng kanilang Guro. -/- Magkagayumpaman, hindi ito talaga maitatangi sa mahabang kasaysayan ng pagtuturo ni Salazar. Ang pagkakatitikan/pagpapakatitikan higit sa lahat ay isa nang signature (...) style sa pagtuturo ni Salazar mula pa noong dekada 1970. Mababanggit din ang kinagawian niyang pagdaragdag ng oras labas sa opisyal na oras ng klase upang magpalalim ng mga paksang inaral sa loob nito, kung hindi man sa mga kapihang matatagpuan sa kaligiran ng U.P. Campus kung saan siya nagturo nang may 40 taon, at sa Bahay Gomburza mismo, ang dating tahanan ni Salazar. (shrink)

Matagal nang dinalumat ang konsepto ng Inang Bayan bilang kabuuang tunguhin ng kilusang panghimagsikan ng Kataastaasan, Kagalang-galangang Katipunan (KKK) ng mga Anak ng Bayan. Lehitimong gawain ito dahil bukod sa kontekstong nakaugat ang bayan sa ina/mater vis-à-vis patria, mahihinuha ring malaki ang pagkilala ng Supremong si Andres Bonifacio sa kadakilaan ng kababaihan sa panahon ng himagsikan. Sa kabila nito, masasabing may suliranin sa historiograpiyang Pilipino dahil isinasantabi ng ilang positibista at sexistang manunulat ang kolektibong gunita sa kababaihan bilang kasama ng (...) bayan. Kung kaya’t patuloy itong iwinawasto sa pagdaan ng panahon. Masusumpungan ito kung gagawing halimbawa ang kababaihan sa rebolusyong Pilipino. Naisasantabi sila bilang mga paksa ng pag-aaral o kung minsan, itinuturing na palamuti lamang na kailangang idugtong sa pangalan ng kalalakihan. Kaugnay ng suliraning ito kung kaya’t itinatampok sa pag-aaral na ito ang muling pagsipat sa apat na mahahalagang bagay: (1) kasaysayan ng kababaihang Pilipina noong dantaon 19; (2) pakikisangkot ng kababaihan sa Katipunan at himagsikan; (3) pagtingin ng Katipunan sa kababaihan; at (4) impluwensya ng Katipunan sa pagkilos ng kababaihan sa pagpasok ng dantaon 20. Mangyari pa, titingnan din ang muling pakikilahok ng kababaihan sa mga digmaang bayan sa panahon ng post-Katipunan. Hindi ito bagong pag-aaral kundi isang paglalagom sa mga naunang pag-aaral. Kakikitaan ang papel na ito ng mas matinding hamon at pagpursigi sa pagsusulat ng mga paksa na may kinalaman sa Araling Pangkababaihan at Araling Pangkasarian. Tunguhin ng papel ang holistikong kasaysayan ng kababaihan sa pakikisangkot nila sa Katipunan bilang mga kasama ng bayan. (shrink)

Kapwa nakalatag sa heograpikal, ekonomiko, at kultural na aspekto ng Asya-Pasipiko ang bansang Australia at Pilipinas. Bagama’t kaiba sa kontinenteng kinaroroonan, mababakas pa rin ang dimensiyong nag-uugnay sa dalawang estado ng Pasipiko. Kung uungkatin ang kasaysayan, napakatibay ang ugnayang namamagitan sa Australia at Pilipinas sapul pa noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig o ang pagpapalaya sa Pilipinas laban sa puwersa ng mga Hapones nang tumakas tungong Australia sina Pangulong Manuel Quezon at buong pamilya noong Pebrero 19, 1942. Ngunit kung tutuusin, (...) sa ganitong kaganapan at alaala lamang nakapako ang ating kamalayan sa tuwing ginugunita natin ang relasyon ng dalawang bansa. Marami pa ang hindi nabubuksan at nabibigyan ng pansin sa kanilang pinag-isang kasaysayan at direktang ugnayan sa kadahilanang hindi ito napaglalaanan ng tuon at pagpapahalaga sa historiograpiya ng mga Area Studies o disiplinal na pag-aaral ng kasaysayan ng ibayong dagat. Katulad ng ilang mga nauna at pagtatangkang pag-aaral, aambagan ng rebyung ito ang pagpupunla, pagpapahalaga, at pagpapaunlad sa ugnayang kultural na mayroon ang Australia at Pilipinas. (shrink)

Pinagtibay ng administrasyong Duterte ang pananangkapan sa mga birong itinuring na pampasiglang bilang sa tuwing kinakausap ng pangulo ang taumbayan sa midya. Kaya’t tila isang melodramatiko o mala-teledramang inaabangan ng mga manonood at tagapakinig ang bawat pahayag ni Duterte habang pinamamayani ng huli ang mga 'birong' nagpapatingkad sa impunidad ng karahasan sa kababaihan, misogynista, at sexismo. Sa ilang pagkakataon, literal na ibinida ng populistang pangulo ang kaniyang phallus o titing nakatayo bilang larawan ng pagiging lalaki, matapang, at malakas at upang (...) yurakan hindi lamang ang kababaihan ngunit para ipamukha ang 'kahinaan' ng mga kritiko. Kinalaunan, umusbong sa midya ang pagbabansag kay Duterte bilang 'Mang Kanor,' isang personalidad na ipinamamalas ang exhibisyonismo sa anyo ng mga pornograpikong bidyo. Layunin ng pag-aaral na ito na suriin ang sosyo-politikal na aspektong umiinog kina Duterte at Mang Kanor at sa kung paano nila ginamit ang phallus upang magkaroon ng pamosong pagkakakilanlan sa midyang Pilipino. (shrink)

Iniaalok ng pag-aaral na ito ang isang panunuring Foucauldian sa pangkasariang karanasan ng babaeng may breast cancer (BRCA). Inihahain din ng mga may-akda ang mga sumusunod na tanong: Paano naaapi ang babaeng may BRCA? Paano hinahamon ng kanyang karanasan ang konsepto ng seksuwalidad? Maaari bang ituring ang kanyang karanasan bilang anyo ng pagbalikwas? Tutugunan ng mga may-akda ang naturang mga tanong gamit ang kapangyarihan-diskurso-seksuwalidad ni Foucault habang ipinapalagay na: (1) matagumpay na naipapakita ng talaangkanan ng seksuwalidad ni Foucault kung (...) paanong ang seksuwalidad, bilang isang diskursibong kontrak, ay ginagamit bilang isang teknik ng pangongontrol, at (2) nabibigyan tayo ni Foucault ng isang paraan ng pag-unawa sa kung papaano tumutugon ang indibidwal sa iba’t ibang sistema ng kontrol, maging ng isang balangkas na makapagpapaliwanag sa maraming relasyong pangkapangyarihan na siyang tumutukoy sa moda ng pag-iral ng indibidwal. Nahahati ang papel na ito sa tatlong pangunahing bahagi: (1) Ang Panunuring Feminista ng Sabjek na Foucauldian, (2) Ang Pangkasariang Karanasan ng Babaeng may BRCA, at (3) Pagbalikwas bilang Diskurso-Konstrak at Binuong Tugon. (shrink)

Ang mga pelikula ng viva max ay namayagpag mula ng magkaroon ng lockdown sa Pilipinas. Sa yugtong ito, nagpalabas ang viva films ng mga pelikula sa pamamagitan ng aplikasyong viva max. Sa panonood ng mga pelikula rito, kailangan mag-subscribe ng manonood. Ang pinakamababng subscription nito ay 149.00. Sa plan na ito, isang buwan ng makakapanood ang subscriber ng lahat ng pelikula ng viva max. Nilalayon ng pananaliksik na ito na talakayin ang kalagayan ng kababaihang gumaganap sa mga piling pelikula ng (...) viva max batay sa kanilang katangian at maging ang papel sa lipunan gamit ang lenteng feminismo. Gumamit ang mananaliksik ng thematic analysis. Sa paggamit ng metodong ito, masusing pinag-aralan at binigyang-kahulugan ang mga impormasyon at datos na susuriin. Naging sandigan din ng pananaliksik na ito ang teoryang feminismo kung saan sinuri ang katangian at papel na ginampanan ng bawat tauhang babae sa mga piling pelikula ng viva max upang mabigyang-linaw ang pagbabagong naganap sa kanilang katauhan. Maging ang dahilan nang patuloy na pagtangkilik ng mga manonood sa ganitong uri ng palabas sa kabila ng iba-ibang palabas na matatagpuan sa ilang aplikasyong katulad ng Netflix, Iflix at Disney. Hindi maikakaila na malaki pa rin ang hatak ng mga pelikula na mapapanood sa viva max. Makikita rin sa pananaliksik na ito ang iba-ibang katangian at kakayahan ng mga kababaihan na tiyak na hahangaan ng sinumang manonood. Mga katangiang hindi binibigyang pansin ng ilang manonood lalo na ng mga kalalakihan ngunit kung susuriin, ito ay nagpapakita ng mahahalagang aral na tiyak na kapupulutan ng aral. Mahalagang talakayin ang ganitong uri ng pananaliksik upang magbigay- linaw kung bakit patuloy itong tinatangkilik sa paglipas ng panahon sa kabila ng paglabas ng mga bagong panoorin. (shrink)

Pangunahing layunin ng papel na ito ang patunayan na mayroong konsepto ng sarili sa kamalayang Pilipino at gamitin ang pag-unawa rito sa pagtugon sa mga suliraning nakapalibot sa pilosopiyang Pilipino. Abala ang unang bahagi sa pagpapatibay ng pagkameron ng sarili at paglalahad ng depinisyon at mukha nito sa pamamagitan ng pagsagot sa mga sumusunod na katanungan: “Mayroon bang Sarili?” at “Ano ang Sarili?” Nakatungtong ang pagpapatibay at paglalahad na ito sa metalinggwistikal na pagsusuri ni Leonardo Mercado at pagmumuni sa meron (...) ni Roque Ferriols. Mapapansin sa paglalarawan sa sarili ang pagkamangha ni Mercado sa konsepto ng kasarinlan salungat sa kalayaan. Ang pagtuon ni Mercado sa kasarinlan ang tulay patungo sa pagsagot sa mga paratang sa pilosopiyang Pilipino. Sinasabi ni Noel Pariñas na imposible ang pagkakaroon ng pilosopiyang Pilipino habang naniniwala naman si Rolando Gripaldo na Kanluranin ito. Naging inspirasyon ng papel na ito ang “balangkas ng dekolonisasyon” ng peministang si Kelly Agra sa pagtugon sa dalawang suliraning inihayag ni Pariñas at Gripaldo. Kung kaya’t ipinakikita ng papel na ito na mahahalagang sangkap ang ating pag-unawa sa sarili at kasarinlan sa pagpapasimula ng dekolonisasyon at maging sa pagbibigay kaganapan mismo sa kasarinlan. Higit sa lahat, pinalilitaw ng buong diskursong ito ang hindi napapansing kahalagahan at implikasyon ng pagsasaliksik tungkol sa sarili; kalakip nito ang hangad na mas marami pang mga palaisip at mag-aaral ang magtangka na sumisid sa mga hindi kilalang mga sangkap ng pilosopiyang Pilipino habang nakikilahok sa proseso ng dekolonisasyon ng Pilipinong kaisipan. (shrink)

Philosophy has long either dismissed or paid only minimal attention to creativity, and even with the rise of research on imagination, the creative imagination has largely been ignored as well. The aim of this volume is to correct this neglect. By bringing together existing research in various sub-disciplines, we also aim to open up new avenues of research. The chapters in Part I provide some framing and history on the philosophical study of imagination and creativity, along with an overview of (...) the empirical literature. Part II explores imagination and creativity as they manifest in, and in turn shape, the individual. Part III surveys the role of imagination and creativity across a wide variety of artistic domains, and the chapters of Part IV turn to societal domains. Part V focuses on the interplay of imagination and creativity with regard to particular features of creative subjects and different kinds of creative subjects. *** -/- Part I: Theories and Approaches 1. Theories of Imagination (Peter Kung) 2. Theories of Creativity (Julia Langkau) 3. Historical Treatments of Imagination in the Western Tradition (Lucia Oliveri) 4. Historical Treatments of Creativity in the Western Tradition (Elliot Paul) 5. Non-Western Treatments of Imagination (Reza Hadisi and Jing Iris Hu) 6. Non-Western Treatments of Creativity (Nicolas B. Verger and Vlad Glăveanu) 7. Empirical Treatments of Imagination and Creativity (Dustin Stokes) 8. Experimental Philosophy of Imagination and Creativity (Michael T. Stuart) 9. The Relationship between Imagination and Creativity (Margherita Arcangeli) -/- Part II: Imagination and Creativity in Mind and Action 10. Imagination, Creativity, and Skill (Amy Kind) 11. Imagination, Creativity, and Attention (Bence Nanay) 12. Imagination, Creativity, and Agency (Caterina Moruzzi) 13. Imagination, Creativity, and Emotion (Julien Deonna and Fabrice Teroni) 14. Imagination, Creativity, and Embodiment (Adriana Clavel-Vázquez and María Jimena Clavel Vázquez) 15. Imagination, Creativity, and Gender (Luke Roelofs) 16. Imagination, Creativity, and Race (Nicholas Whittaker) 17. Imagination, Creativity, and Child Development (Thalia Goldstein, Anna Sofia Caruso, Darian Stapleton, and Lamin Fatty) -/- Part III: Imagination and Creativity in the Arts 18. Imagination, Creativity, and the Visual Arts (Claire Anscomb) 19. Imagination, Creativity, and Music (Matteo Ravasio) 20. Imagination, Creativity, and Fiction (Hannah H. Kim) 21. Imagination, Creativity, and Dance (David Davies and Anna Pakes) 22. Imagination, Creativity, and the Culinary Arts (Patrik Engisch) 23. Imagination, Creativity, and Film (Murray Smith) 24. Imagination, Creativity, and Acting (Tzachi Zamir) 25. Imagination, creativity, and fashion (Laura T. Di Summa) -/- Part IV: Imagination and Creativity in Society 26. Imagination and Creativity in the Scientific Realm (Alice Murphy) 27. Imagination and Creativity in the Moral Realm (Tim Mulgan) 28. Imagination and Creativity in the Political Realm (Avshalom Schwartz) 29. Imagination and Creativity in the Law (Maksymilian Del Mar) 30. Imagination and Creativity in the Religious Realm (Neil Van Leeuwen) 31. Imagination and Creativity in Business (Eric Peterson) 32. Imagination and Creativity in Times of Crisis (Jennifer Fraser and Noah Stemeroff) Part V: Emerging Issues in Imagination and Creativity Research 33. Imagination, Creativity, and Aphantasia (Andrea Blomkvist) 34. Imagination, Creativity, and Neurodivergence (Sofia Ortiz-Hinojosa) 35. Imagination, Creativity, and Non-Human Animals (Henry Shevlin) 36. Imagination, Creativity, and Artificial Intelligence (Peter Langland-Hassan) 37. Collective Imagination and Collective Creativity (Nick Wiltsher) . (shrink)

Ang papel na ito ay komentaryo sa artikulong—Ma'I in Chinese Records—Mindoro or Bai? An Examination of a Historical Puzzle ni Go Bon Juan. Layunin ng pag-aaral na ito na lumikha ng isang mapanglagom at preliminaryong pagbasa sa Ma’i bilang isang suliraning historiograpikal. Sa muling pagbasang ito ay pagtutuunan ng pansin ang maikling pagbaybay sa historiograpiya nito na susundan naman ng interogasyon at pagbibigay kritik sa kamakailang pag-aaral dito ni Go Bon Juan at mga suliraning kinakaharap ng kaniyang interpretasyon na umiinog (...) sa pagpapalagay nito na ang Ma’i ay natagpuan ng mga banyagang mangangalakal sa kasalukuyang rehiyon ng lawa ng Laguna. Mangyari pa, hindi lamang nakatali sa nakasanayan at makitid na pagtitiyak ng pook ang tutok ng pag-aaral. Pagtatangka rin ito na bigyang diin ang “saysay” nito sa pamamagitan ng pagpopook sa Ma’i sa malawak na kontekstong pangkasaysayan na kinasasangkutan nito. Una, bilang isang mahalagang yugto ng napakahabang kasaysayan ng rehiyon ng lawa ng Laguna, at; pangalawa, bilang mikrokosmong bahagi ng naging historikal na pagsulong ng buong Dunia Melayu. Sa huli, sa pamamagitan ng kritikal na panunuri sa mga pundamental na proposisyon ni Go Bon Juan ay ang pag-uwi ng pag-aaral sa konklusyong bagaman kasalukuyang maipapalagay na ang Ma’i ay ang Bay nga ng Laguna, mapaninindiganang hindi talaga sa kasalukuyang kinalalagyan nito sa Laguna nadatnan ng mga mangangalakal ang Ma’I, kung hindi sa kasalukuyang erya ng Verde Island Passage na kinabibilangan ng kasalukuyang Batangas-Mindoro axis kung saan nakaugnay ang Puliran o Lawa ng Laguna. (shrink)

Nilalayon ng pag-aaral na ito ang isang pagsusuri at/o pagsasalansang tipolohikal ukol sa ilang pelikulang direktang tumuon sa danas at naratibo ng mga manggagawa, mangingibig, at/o manggagawang mangingibig—partikular na ang mga pelikulang idinirehe ni Olivia M. Lamasan. Sa paglago ng anomang larang katulad ng media studies, mahalaga rin ang pagsipat ng tipolohiya at/o pagsasaklasipika batay sa uri ng mga ipinamamayaning paksa. Ito ay upang matukoy ang pinagmumulan at/o pinaghuhugutang idea at inspirasyon ng mga kumatha at higit sa lahat, ang pananalamin (...) sa realidad ng lipunan sa panahon kung kailan ito kinatha. Nakasandig ang panunuring ito hindi lamang sa tradisyonal na pagbubuod ng mga kinathang pelikula, ngunit refleksibo rin uugatin ang kayariang panlipunan nito sa kasalukuyang direksiyon ng edukasyon at nakapangyayaring pagpapahalaga sa mga Pilipinong sining. Ang mga pelikulang Pilipino, lalo pa’t kung malaya at mapagpalaya ay maituturing na isang ekstensiyon at salamin ng mga communal ethos ng sambayanan at kalinangang Pilipino. (shrink)

Sa halos dalawang taong pananalasa ng COVID-19 sa buong daigdig, marami nang nabago sa kapaligiran at mobilidad ng mga tao sa bawat lipunan. Kinasapitan at pumalaot ang lahat sa tinurang Bagong Kadawyan (New Normal) (hiram mula kay Reyes 2020) —isang transisyong pantao na lubhang nagpabago sa mga kinasanayang gawi. Nariyan ang pagbabago sa edukasyon, paghahanapbuhay, libangan, at mga transportasyon. Sa kaso ng mga manlalakbay, salot ang idinulot ng pandemya sapagkat pinaralisa nito ang daloy ng turismo at libangang pandaigdig. Kanselado ang (...) lahat ng paglalakbay, limitado ang serbisyo ng mga pandaigdigang paliparan, at nagsasarahan ang mga prontera ng bawat bansa. Sa kaso ko bilang isang manlalakbay, naputol din pansamantala ang layuning pagaralan at turulin ang kahalagahan ng Asya sa Pilipinas at ang lugar ng Pilipinas sa Asya. -/- Sa aking mga naging paglalakbay bilang Manila Boy (lalaking nakatira sa Kalakhang Maynila) sa sampung bansa sa Timog Silangang Asya (2014—2018), marami akong gunita at alaalang maibabahagi sa katuturan ng mga Pilipino—panahong malaya at mayabong pa ang paroo’t paritong paggalaw ng mga tao. Mula ito sa aking mga karanasan at obserbasyon bilang manlalakbay kung bakit nakumpuni ang ganitong uri ng sanaysay at naratibong ulat. Mahalaga ang pagbabahaginang karanasan. Ayon sa kamamayapa pa lamang na teologo na si Jose de Mesa (2003), ang karanasan ng isang tao ay isang subhetibong pagpapakahulugan, interpretasyon, o pagtingin nito sa obhetibong realidad sa pamamagitan ng kanyang mga pandama (de Mesa 2003). Kaya’t sa pag-aaral na ito, aking maibabahagi ang ilang mga piling gunita ng aking paglalakbay na mayroong talab sa kasalukuyang dinaranas sa panahon ng pandemya. (shrink)

Ang mga kwentong Jollibee na dinalumat ng mananaliksik ay binubuo ng tatlumpot-siyam (39) na mga kwentong hango sa totoong buhay. Tinatalakay ng pag-aaral na ito ang mga konseptong AIDA sa mga kwentong Jollibee sa paraang panghihikayat sa madla gamit ang advertising. Layunin nito na mailahad ang kaugnayan ng konseptong AIDA sa mga kwentong binibigyang tampok ng Jollibee sa iba’t ibang selebrasyon mula sa taong 2016-2022. Kaya naman gumamit ng metodong pagsusuri ng dokumento (document analysis), at thematic analysis ang mananaliksik. Ang (...) prosesong ito ay nagsasangkot ng pagsusuri ng mga elektroniko at pisikal na dokumento upang bigyang-kahulugan ang mga ito, magkaroon ng pag-unawa sa kanilang kahulugan at bumuo batay sa impormasyong ibinibigay ng bawat datos na susuriin. Inilatag din sa pag-aaral na ito ang iba’t ibang teorya na naging sandigan upang maisakatuparan ang metodong ginamit ganoon din ang kabuuang pag-aaral. Dahil dito, natamo ng mananaliksik ang resulta ng ginawang pag-aaral kung saan, natukoy ang konseptong AIDA sa tatlumpot -siyam (39) na mga kwentong Jollibee na inisa-isa sa pamamagitan ng paglalatag sa paraang talahanayan. Makikitang ang naging interpretasyon sa isinagawang pag-aaral ay ang dulot na saya at kakaibang epekto ng mga kwentong Jollibee sa mga manonood nito, tumatangkilik ng mga produkto, at ang walang pinipiling konsyumer. Malinaw na sa sa paglalapat ng mga Konseptong AIDA sa pagpapakilala ng mga produkto ay makatutulong ng malaki upang tangkilikin ito ng mamamayan. Tulad ng pag-aaral na ito, kung saan binigyang pokus ang konseptong AIDA sa mga kwentong Jollibee. Hindi kapansin-pansin kung hindi pagtutuunan ng pansin, subalit dahil sa ilang sandigan ay nabigyan ng katuparan ang pag-aaral na ito. Makikita rin dito ang mga paksang madalas pagtuunan ng pansin sa mga kwentong Jollibee, ito ay ang mga espisyal na okasyon tulad ng; Monther’s Day, Valentines Day, Grandparents Day, at ang Christmas Day. At sa bawat kwentong Jollibee, mababakas ang makatutuhanang nagaganap sa reyalidad ng buhay sa bawat pamilyang Pilipino. Ang makamasang tema nito, at damdaming naipadarama sa bawat kwento. (shrink)

Integral ang ipinahihiwatig ng mga pelikula sa Pilipinas na direktang nagtampok sa mga kuwentong pag-ibig at paghahanapbuhay ng mga migranteng Pilipino sa ibayong dagat. Patok sa lipunang Pilipino ang mga pelikulang nakakakilig, nakapagbibigay ng ligaya, at inspirasyon. Ngunit hindi din dapat kaligtaan ang isa pang temang maaaring umusbong mula dito—ang kalagayan at danas ng mga karakter, hindi lamang bilang mangingibig, kundi bilang manggagawa din. Kung gayon, pagkalas ito panandalian sa kinasanayang pagtrato sa mga romantic movie ng mga Pilipino sa (...) payak nitong anyo bilang kuwentong pag-ibig lamang. Bagkus, malaong holistikong magsisiwalat sa malawakang diaspora at realidad ng paggawang Pilipino sa iba’t ibang bahagi ng mundo. Layunin ng artikulong ito na muling ipasundayag ang pagtatalaban ng puso na siyang simbolo ng pag-ibig at kamay na kumakatawan o metapora ng paghahanapbuhay. Partikular na susuyurin ang dalawang pelikula na nasa direksiyon ni Olivia Lamasan, na nagtampok sa mga Pilipino sa Estados Unidos—ang Sana Maulit Muli at In My Life. (shrink)

Ang pag-aaral na ito ay naglalayong alamin ang kapaligirang pampagkatuto, klimang pangklasrum at performans sa Filipino ng mga mag-aaral sa grado labing-isa (11) ng Mataas na Paaralang Nasyonal ng Ajuy. Ito rin ay naglayong matukoy kung mayroong makabuluhang pagkakaiba sa kapaligirang pampagkatuto at klimang pangklasrum at kung mayroon bang makabuluhang kaugnayan sa performans sa Filipino. Ang mga kinakailangang datos ay tinipon sa pamamagitan ng pagbigay ng talatanungan sa kapaligirang pampagkatuto, klimang pangklasrum at pagsusulit sa performans sa Filipino. Isandaan (...) na nagmula sa Mataas na Paaralang Nasyonal ng Ajuy ang naging kalahok sa pagaaral na ito. Sila ay pinili gamit ang stratified quota random sampling. Ang mga datos ay sinuri sa larangan ng computerprocessed statistics, percentage mean, frequency count, standard deviation, One Way ANOVA (Analysis of Variance), t-test at Pearson’ r. Ang alpha level ay nakaset sa .05 sa lahat ng inferensyal na pagsusulit. Ang mga natuklasan ay nagpakita na may “kaaya-aya” na antas ang kapaligirang pampagkatuto at may “kaaya-aya” na antas ang klimang pangklasrum. Napag-alaman din na mayroon silang “katamtamang” performans sa Filipino. Nakita rin sa pananaliksik na ito na “walang makabuluhang kaugnayan” ang performans sa Filipino sa antas ng kapaligirang pampagkatuto at antas ng klimang pangklasrum. Napag-alaman din na “walang makabuluhang pagkakaiba” ang kapaligirang pampagkatuto sa performans sa Filipino. “Wala ring makabuluhang pagkakaiba” ang klimang pangklasrum ng mga mag-aaral sa Filipino sa performans sa Filipino. Napag-alaman din na “walang makabuluhang kaugnayan” ang kapaligirang pampagkatuto sa klimang pangklasrum maging ang kapaligirang ampagkatuto sa performans sa Filipino gayundin ang klimang pangklasrum at performans sa Filipino. (shrink)

Patúloy nating kolektibong ginugunita ang kadakilaan ng mga bayaning Pilipino sa iba’t ibang sektor, panahon at perspektiba ngunit mababatid nating hindi pa rin sapat ang pagpapahalaga sa kanila dahil (1) limitado ang kaalaman hinggil sa kanila, (2) nagiging mailap ang mga datos patungkol sa kanila at (3) higit na binibigyang-pansin ang mga bayaning matagal nang iniangat sa pedestal. Laganap ang pananalambúhay sa mga ganitong bayaning nasa pedestal buhat pa noong panahong kolonyal hanggang sa kasalukuyan. Taliwas dito, itinatampok sa pag-aaral na (...) ito ang kasaysayang-búhay ng hindi gaanong kilaláng bayaning si Laureano Guevara o Kapitan Moy. Higit sa pagiging media clase ng lipunang Mariqueño, tinugunan niya ang iláng pangangailangan ng kaniyang mga kababayan partikular na kaugnay ng mga suliraning panlipunan. Ang kasaysayang pampook ng Mariquina ay dumaan sa kolonyal na pagbabago sa kalinangan, pamumuhay at maging sa pamamahala. Bagama’t mailap ang mga talâ tungkol kay Kapitan Moy, sinikap ng pag-aaral na ito na lagumin ang kalát-kalát na mga impormasyon o talâ tungkol sa kaniyang búhay bílang isang Mariqueño at kung paano niya ipinamalas ang kaniyang kabayanihan sa apatnapung taon niyang búhay (1851-1891) bílang isang ama, asawa, musikero, politiko, negosyante, bayani at isang MARIQUEÑO. (shrink)

Taong 2019 nang magsimula ang paglaganap ng COVID-19 sa Pilipinas, kaya samu’t saring mga impormasyon ang ipinakalat sa bansa upang maiwasan ang pagkalat ng virus lalo na sa mga lugar na matataas ang bilang ng nag positibo, gaya na lamang sa Lungsod ng Quezon. Hinggil rito, ang saliksik na ito na naglalayong malaman at maitala ang Gampanin ng Wikang Filipino sa pag papalaganap ng impormasyon patungkol sa COVID-19. Upang matugunan ang mga hinihingi sa pananaliksik, ito ay gagwin sa deskriptibong paraan, (...) mag o-obserba ang mga mananaliksik sa mga post mula sa mga social media sites ng Lokal na Pamahalaan ng Lungsod ng Quezon, upang malaman ang ginampanan ng Wikang Filipino sa pagpapalaganap ng impormasyon patungkol sa COVID-19. Bilang proseso sa pagkalap ng mga datos, naghanap ang mga mananaliksik ng mga pages o sites na minamanipula ng Lokal na Pamahalaan ng Lungsod ng Quezon na pinagkunan ng mga post na pumapatungkol sa COVID-19. Mula rito makakagawa ang mga mananaliksik ng content analysis mula sa mga post sa iba’t ibang sites kung paano nagamit ang Wikang Filipino at kung paano ito nakatulong upang mas maiwasan pa ang paglaganap ng virus sa Lungsod ng Quezon. Sa saliksik na ito natuklasan na hindi lamang ang Filipino ang ginamit, marami sa mga post na nakalap ay nasa Tag-lish o pinaghalong Filipino at English, dahil sa bago ito sa mga tao, nilayon ng pamahalaan at maging ang Komisyon ng Wikang Filipino na gamitin ang Wikang Filipino dahil hindi lahat ay may kakayahang umintindi ng wikang banyaga. Gayunpama’y nagkaroon din ng ambag ang wikang Ingles dahil maraming pagkakataong gumamit ng mga teknikal na termino na kadalasang maririnig natin sa agham. Nakatutulong ang saliksik na ito upang mas mabigyang linaw ang ginampanan ng wika at sa kung paano nagiging epektibo ang mga pabatid upang maiwasan ang COVID-19. (shrink)

Ito ay pag-aaral sa ibat-ibang form ng nawn preys sa isla ng Biri, Northern Samar. Ang balidasyon, muling pagsusuri, at pag-aanalisa sa mga datos ay ginawa mismo ng mananaliksik bilang taal na mananalita ng Biri-Waray. Inilimita lamang ang pagsusuring ito sa mga fityur at istraktyur ng nawn at mga konstityuwent na bumubuo sa nawn preys sa Biri-Waray. Ang analisis sa pag-aaral na ito ay ibinatay lamang mula sa nakalap na datos mula sa siyam na informant na nagmula sa walong (8) (...) barangay (Poblacion, Sto. Nino, Progress, Pio Del Pilar, Causwagan, MacArthur, San Pedro, at San Antonio) ng munisipalidad ng Biri. Batay sa ginawang pagsusuri, ang NP sa Biri-Waray ay isang preys na maaaring: (1) binubuo ng marker, pronawn, kwantifayer at adjektiv na kumakatawan bilang hed ng nawn, at (2) binubuo ng nawn bilang hed at sinusundan ng mga konstityuwent na nagsisilbing modefayer. May mga form ang NP sa Biri-Waray na binubuo ng mga marker at nawn na kung saan ang marker ang nagpapakilala sa gamit at relasyon sa iba pang mga konstityuwent sa loob ng sentens. May kaibahan ang mga form ng NP ng Biri-Waray sa wikang Tagalog at iba pang mga Bisayan na mga dayalekto kapag binubuo ang NP ng posesiv pronawn + nawn (possessed) dahil hindi nagyayari ang pagkakabit ng ligatyur bilang pang-ugnay. May mga NP rin sa Biri-Waray na nabubuo sa pamamagitan ng relatibisasyon. Sa pamamagitan nito, nangyayari ang pagkatanggal sa nawn na minomodify ng predikeyt na hindi nawn at relativizer na at ang predikeyt na hindi nawn ang sumusunod sa nominativ marker an ‘ang’. Ang pag aaral na ito ay nakitang kahalagahan ng pagsusuri na magagabayan higit lalo na ang mga hindi taal na mananalita ng Biri-Waray sa pag-unawa sa gramatikal na istukrtura ng naturang wika. (shrink)

Predication is a lingual relation. We have this relation when a term is said (λέγεται) of another term. This simple definition, however, is not Aristotle’s own definition. In fact, he does not define predication but attaches his almost in a new field used word κατηγορεῖσθαι to λέγεται. In a predication, something is said of another thing, or, more simply, we have ‘something of something’ (ἓν καθ᾿ ἑνὸς). (PsA. , A, 22, 83b17-18) Therefore, a relation in which two terms are posited (...) to each other in a way that one is said (predicated) of the other is a predication. The term of which the other term is said is called a subject (ὑποκειμένον) and the other, which is said about the subject, is called the predicate. Thus, in a predication the predicate is predicated of the subject; given that being predicated is almost as the same as being said. The relation between being said and being predicated is so close that ‘if something is said of a subject both its name and its definition are necessarily predicated of the subject.’ (Cat., 5, 2a19-26) This, however, is true only about the second genera and not the accidents. a) Nature of relation in predication What is Aristotle’s theory about the nature of the relation in a predication? How does he fundamentally understand this relation? Phil Corkum distinguishes between predication logic and traditional term logic and argues that the relation between subject and predicate in Aristotle is of the latter kind. While in predicate logic, subjects and predicates have distinct roles, they have the same role in traditional term logic. In predication logic, subjects refer, but predicates characterize. Thereupon, a sentence expresses a truth if the object to which the subject refers is correctly characterized by the predicate. In traditional term logic, both subjects and predicates refer and a sentences expresses a truth if both name one and the same thing. He concludes that Aristotle ‘problematically conflates prediction and identity claims’ because while he thinks both subjects and predicates refer, he would deny that a sentence is true just in case the subject and the predicate name one and the same thing. Based on this, Corkum believes that Aristotle’s core semantic is not identity but the weaker relation of constitution, which is a mereological interpretation: ‘All men are mortal’ is true just in case the mereological sum of humans is part of the mereological sum of mortals. b) Aristotle’s theory of predication: one or two theories? Frank Lewis finds an inconsistent gap between the theory of predication in the Categories and that in the later books of the Metaphysics VII, 6. So too Joan Kung, Terry Irwin, Daniel Graham. c) Distinction of ‘being said of’ and ‘being in’ Owen enumerates the texts in which Aristotle’s distinction between ‘being said of’ and ‘being in’ is asserted: OI. 11b38-12a17; To., 127b1-4; Cat. 1a20-b9; 2a11-14; 2a27-b6; 2b15-17; 3a7-32; 9b22-24 d) Predication in Aristotle and the standard ‘S is P’ Marie De Rijk Lambertus thinks that the ‘S is P’ pattern is misleading when it comes to express predication in Aristotle. In his view, ‘The Aristotelian procedure should be described in terms of appositively assigning an attribute (κατηγορούμενον) to a substrate (ὑποκείμενον), rather than ascribing a predicate to a subject by means of a copula…. The comment should be considered an attribute which is said to fall to a substrate, without understanding this procedure in terms of sentence predication.’ e) Aristotle’s predication: bipartite or tripartite? It is a difficulty to make Aristotle’s theories of name-verb predication and tripartite predication consistent. The reason is that tripartite is not consistant with his name-verb structure based on which he says that the predicate term is the ‘verb.’ (20a31; 20b1-2; 16a13-5) The problem is that in a tripartite form like ‘Socrates is white’ we cannot take ‘is white’ as the verb because, based on Aristotle himself, no part of a verb can be significant itself. (16b6-7) However, his assertions about the equivalences between the two structures (OI. 12, 21b9-10; PrA. 51b13-16; Met., 1017b22-30) must mean that they are not inconsistent in his own view. Thus, as Allen Bāck points, ‘Aristotle seems to think that he has a single, consistent theory.’ The sense of saying or speaking as the root sense of rhema makes the relation between predication (saying something of something) and verb more interesting. The use of rhema in the sense of a long expression approves this. In Plato’s work (399ac) where Socrates claims that the name anthropos derives from anthron ha opopen (‘he who examines what he has seen’) we have an onoma from, or in place of, a rhema. 1) Subject The subject (ὑποκειμένον) is that of which another term is said or predicated. Aristotle’s own definition is of a much more philosophical value: ‘By subject I mean that which is expressed by an affirmative term (λέγω δὲ ὑποκείμενον τὸ κάταφάσει δηλούμενον).’ (Met., K, 1067b18) Throughout Aristotle’s work, three kinds of subjects can be found: possible, prime and absolute subject. a) Possible subject Those things that can take the position of a subject in a predication we call possible subjects, no matter they can or cannot take the position of predicate in any predication. All terms except the ultimate predicates are possible subjects because they can take the position of subject. b) Prime subject Those that in any predication can only take the position of a subject and not the position of a predicate are prime subjects. (Cat., 5, 3a36-b2; Met., Z, 1028b36-1029a1) This is the truest sense of subject and belongs only to substances. (Met., Z, 1029a1-2) In fact, ‘that which is not predicated of a subject, but of which all else is predicated’ is a substance. (Met., Z, 1029a7-9) In Categories, besides primary substances (Cat., 2, 1b3-6), individual qualities are also said not to be able to be said of anything else. (Cat., 2, 1a23-29) Aristotle’s examples are a certain ‘knowledge-of-grammar’ (τὶς γράμματικὴ) and ‘an individual white’ (τὸ τὶ λευκὸν). Thus, although substances are indeed in the truest sense individuals and, thereby, in the truest sense primary subjects, other individuals can take the position of subject as well. c) Absolute subject While substances are prime subjects of all other things, there is still something of which substances can be predicated and this predication is not an accidental predication: matter. (Met., Z, 1029a21-24) This predication is, indeed, the predication of a ‘form or this’ on matter and material substance. (Met., Θ, 1049a34-36) The only thing that is absolutely a subject, therefore, and can be a predicate is prime matter (πρώτη ὓλη). (Met., Θ, 1049a24-27) d) Subject and substance The most important thing in being a substance is being a subject: ‘It is because the primary substances are subjects for all the other things and all the other things are predicated of them or are in them, that they are called substances most of all.’ (Cat., 5, 2b15-17) And what is nearer to this position is more a substance as a species is more a substance than a genus.’ (Cat., 5, 2b7-8) e) Primary versus accidental subject A subject is a primary subject in a predication when the predicate is predicated of it as itself. In such a case, the subject is the subject of the predicate qua itself and not qua something else. A subject, on the one hand, is an accidental subject when it is not the primary subject of the predicate that is predicated on it. It means that a subject is an accidental subject when the predicate is predicated of it not qua itself but qua something else. An accidental subject is, therefore, anything other than a substance. 2) Predicate as universal It is evident from our discussion of kinds of subjects that except matter, primary substances (if we ignore both accidental predication and cases of absolute subjects) and other individuals, everything else can take the position of a predicate. Since primary substances are individuals, it results that everything except matter and individuals are capable to take the position of predicate. The immediate consequence of this is that the predicate must be a universal. When individuals cannot take the position of predicate, this position cannot be taken by any particular. Therefore, only universals can be predicated of others. Moreover, albeit universals can be a simple subject (for another universal), they are not prime subjects. The closeness of universal and predicate is to the extent that Aristotle differentiates universal from subject. (Met., Θ, 1049a27-30) 3) Categories or classes of predicates Aristotle distinguishes ten highest classes into one of which each predicate must necessarily fall: substance (or what a thing is), quality, quantity, relation, place, time, position, state, activity and passivity. (Cat., 4, 1b25-27; To., I, 9, 103b20- ; PsA., A, 22, 83b13-23) The substance counted among predicates must refer to secondary and not primary substances not only because Aristotle insists that primary substances cannot be predicated but also from his own examples of the category of substance: man and animal. (To., I, 9, 103b25) However, if a predicate be asserted of itself or its genus be asserted of it, the predicate signifies substance or what is; but if ‘one kind of predicate is asserted of another kind,’ it signifies one of the other nines. (To., I, 9, 103b30) These categories are so comprehensive that no predicate can remain outside them so that even non-being has as many senses as categories. (Met., M, 1089a26-30) a) That whether Aristotle’s categories are merely linguistic or fundamentally ontological is a so much controversial dispute. Some like G. E. R. Lloyd believe that ‘categories are primarily intended as a classification of reality … rather than of the signifying terms themselves.’ b) Although Aristotle’s categories have been historically regarded as a classification of predications, there are some recent commentators like Jonathan Barnes that think it is classifying predicates and not predications. 4) Kinds of predicates In his introduction of Categories, as J. W. Thorp truly points out , Aristotle distinguishes between the category of substance and the other categories using μὲν ... δὲ construction. This construction illustrates that beside tenfold classification of categories, there is an even more crucial differentiation between two kinds of predicates: substance or what is on the one hand and the other nine ones on the other hand: the distinction between what is predicated of the subject as what it is and what is predicated of it as an accident. Therefore, we have three kinds of classification - a twofold, a fourfold and a tenfold-complicatedly classifying the same thing, viz. the predicate. Predicates can be divided also to four kinds: property, definition, genus and accident. (To., I, 4, 101b11-20) A property is that predicate that is convertible with its subject and does not signify its essence. A definition is that predicate that is convertible with its subject and signifies its essence. It is a genus if it is not predicated convertibly and is contained in the definition of its subject. And it is an accident if it is neither convertible nor contained in the definition of its subject. (To., I, 8, ^103b3) All of these four kinds are among categories. (To., I, 9, 103b20) It seems that there might be some kind of relation between the twofold and the fourfold distinction: whereas genus and definition are predicated as what it is, accidents are not so predicated. There seems to be some rules that determine to each of these four kinds each predicate belongs. At To., IV, 123b30ff. Aristotle asserts: ‘If B has a contrary and A does not, then B does not belong to A as its genus.’ There is a dispute around per se accidents (τὰ καθ’ αὑτὰ συμβεβηκότα) (Topics., 102a18) whether they must be regarded as either of the four kinds or as a fifth kind. Barnes (1970) argued that they ‘do not fit at all neatly into the fourfold classification.’ He argues that based on the definition of accidents at A, 5, 102b4-5, they must be accidents but based on another definition, A, 5, 102b6-7, they cannot be accidents. He also defends the view that they are not properties. Barnes concludes: ‘This shows that the two definitions are not equivalent, and hence that the ‘predicables’ are not well-defined.’ Demetris J. Hadgopoulos defends the view that the two definitions of accidents are equivalent and per se accidents are properties. 5) Five types of predications We have five kinds of predications based on our division of subjects and our discussion of predicates: simple, primary (itself divided to substantial and accident), accidental (itself divided to primary and secondary), aoincidental and absolute predication. a) Simple predication. This is a predication in which a universal is predicated of either a particular or a universal subject. This sense of predication includes all other senses except the first kind of accidental predication. b) Primary predication. This is a predication in which a universal is predicated of a primary subject, namely a substance. A primary predication is of two kinds: i) Substantial predication. A primary predication in which the predicate is part of, or is included in, the definition of the subject. The universal that is the predicate here is the definition or the genus or the species or the diferentia of the subject. It is this predication that Aristotle calls a unity: ‘A statement may be called a unity … because it exhibits a single predicate as inhering not accidentally in a single subject.’ (PsA., B, 10, 93b35-37) It is only substantial predicates that can be predicated of each other: ‘Predicates which are not substantial are not predicated of one another.’ (PsA., A, 22, 83b18-19) Aristotle defines a substantial predication also in another way. A predication in which a higher genus is predicated on a lower genus, species, a substance or an individual, (or a species is predicated on an individual) is a substantial predication. Therefore, a substantial predication is a predication in a series that has individuals on one of its ends and a general category on its other end. In fact, only substantial predicates can be predicated of one another. (PsA., A, 22, 83b17-19) This series cannot be an infinite series because otherwise not only substances would not be definable but also a genus would be equal to one of its own species. (PsA., A, 22, 83b7-10) -/- ii) Accident predication. A primary predication in which the predicate is not part of, or is not included in, the definition of its subject. The universal that is the predicate here is the property or the accident of the subject. c) Accidental predication. This is a predication in which the subject is not a primary subject and its predicate is a substance. This predication is of two kinds: i) Primary accidental predication. This is a predication in which an accident is predicated of substance. Such a predication can go ad infinitum, which is inferable from Aristotle’s assertion that the secondary accidental predication cannot go ad infinitum. ii) Secondary accidental predication. It is a predication in which an accident is predicated of another accident. Such a predication, Aristotle asserts, cannot go ad infinitum because even more than two accidents cannot be combined. Now what is the meaning of Aristotle’s assertion that we cannot continue this ad infinitum? Does it mean that we cannot continue the predication ‘The musician is white’ and say ‘The white is Athenian?’ But why not? Or maybe he means that by adding any predication, we are still in a condition of predicating two accidents of a substance on each other. -/- As primary subjects, substances can also take the position of predicate though not essentially but accidentally. In propositions like ‘the white is a log’ or ‘That big thing is a log’ we observe substance taking the position of predicate but this is only accidentally: ‘When I affirm ‘the white is a log,’ I mean that something which happens to be white is a log- not that white is the subject in which log inheres (οὐχ ὡς τὸ ὑποκείμενον τῷ ξύλῳ τὸ λευκόν ἐστι), for it was not qua white or qua a species of white that the white (thing) came to be a log (οὔτε λευκὸν ὄν οὔθ᾿ ὃπερ λευκόν τι ἐγἐνετο ξύλον), and the white (thing) is consequently not a log except incidentally.’ (PsA., 22, 83a3-9) Aristotle compares this accidental use of substance in the position of predicate with the substantial use of it in the place of a subject: ‘On the other hand, when I affirm ‘the log is white,’ I do not mean that something else, which happens to be a log, is white (οὐχ ὃτι ἓτερόν τί ἐστι λευκόν, ἐκείνῳ δὲ συμβέβηκε ξύλῳ εἶναι), (as I should if I said ‘the musician is white,’ which would mean ‘The man who happens also to be a musician is white’); on the contrary, log is here the subject- the subject which actually came to be white, and did so qua wood or qua a species of wood and qua nothing else.’ (PsA., 22, 83a8-14) Aristotle asks us not to call propositions like ‘The white is a log’ a predication at all or at least call them accidental predication instead of simple (ἁπλως) predication. (PsA., A, 22, 83a14-17) An accidental predication, in which we have a substance in the place of predicate, is different from an essential predication in that while the subject of an accidental predication is said to be the predicate not by itself but as something different with which it coincides, the subject of an essential predicate is said to be the predicate by itself and not because it is something else: ‘Since there are attributes which are predicated of a subject essentially and not accidentally- not, that is, in the sense in which we say ‘That white (thing) is a man,’ which is not the same mode of predication as when we say ‘The man is white’: the man is white not because he is something else but because he is man, but the white is man because ‘being white’ coincides with ‘humanity’ within one subject. Therefore, there are terms such as are essentially subjects of predicates. (PsA., A, 19, 81a24-29) This capability of ‘non-essentially and only accidentally’ being a subject does belong, in fact, to all sensible things. (PsA., A, 27a32-36) d) Coincidental predication. this is a predication in which none of the subject and predicate are a substance or an individual. In this predication, one of the accidents of a substance or individual is predicated of one of the other accidentals of the same substance or individual. For example, when it is said that ‘The white is musical,’ there is an individual, say Socrates, for which both of white and musical are accidents. e) Absolute predication. This is a predication in which a form or a substance is predicated of a matter or a material substance. Some commentators like Loux and Lewis regarded this predication as close to accident predication, both based on inherence. As R.M. Dancy points out, these predications make Aristotle’s theory of predication immanentist: not only accident predications are explained by the immanence of accidents in substances, some of the substantial predications, which were not explained in Categories, are also explained by the immanence of form in matter. It is interesting that in this kind of predication, it is the predicate and not the subject, which is in the strictest sense substance. As the central books of Metaphysics claim, the form is the substance. Thus, in this predication, substance gets away from the sense of ὑποκείμενον. Corkum mentiones 68a19 as the only instance where Aristotle explicitly claims that a term may be predicated of itself, a passage that is, in Corkum’s view, problematic. 6) Demonstrable predicates Those predicates are demonstrable that are so related to their subjects that there are other predicates prior to them predicable of their subjects (ἔτι δ᾿ ἄλλος, εἰ ὧν πρότερα ἄττα κατηγορεῖται). (PsA., A, 22, 83b32-34) 7) Series of predications Since it is possible for a predicate to be itself the subject of another predication, we can have a series of predications in which the predicate of a predication is the subject of the next predication. This series has the following features: a) It has a limit (in number) (PsA., A, 22, 83b14-16) on the side of subjects: there are subjects that cannot themselves be predicated (PsA., A, 27, 43a39-41), which are, as we noted, prime subjects: particulars, i.e. prime substances and other individuals. (PsA., A, 19-22) Aristotle calls them ultimate (ὓστατον). (PsA., 21, 82a36-b1) b) It has a limit (in number of kinds) (PsA., A, 22, 83b14-16) also on the side of predicates: there must be predicates that cannot be subjects. (PsA., A, 19-22; PsA., A, 27, 43a36-39) Aristotle calls them primary (πρῶτον). (PsA., A, 21, 82b1-4) These are the highest categories or the highest genera of categories. (PsA., A, 22, 83b14-16) c) The series has an escalating shape from mere subjects at its downside to mere predicates at its upside. It is Aristotle himself whos uses the words up and down in this sense. (e.g. PsA., A, 22, 83b2-3) d) The predications that lie between lowest and highest ones must be finite in number. (PsA., A, 19-22 especially: 20, 82a21-35) These have subjects and predicates, each capable of both of the roles of being subject and being predicated. A result of this fitness is that neither demonstration can go to infinity nor everything is demonstrable, the two points Aristotle always insist on. e) The upward side includes the more universal ones and the downward the more particular ones. (PsA., 20, 82a21-23) f) It follows from the above features that ‘neither the ascending nor the descending series of predications … are infinite.’ (PsA., A, 22, 83b24-25) g) Reciprocation and convertibility. Except in case of terms (i.e. subjects and predicates) that are at each of the ends of series of predications, namely ultimates and primaries, it is possible to reciprocate (ἀντιστρέφειν) terms and convert the predication. (PsA., A, 19, 82a15-20) h) Antipredication. Antipredication means that in a predication (S is P), the subject becomes the predicate of its predicate (P is S) in the same category its predicate was predicated on it. For example, if P is in the category of quality, antipredication means that S be predicated of P in the category of quality. In other words, P is a quality of S and S is a quality of P. Aristotle rejects this. (PsA., A, 22, 83a36-b3) i) Self-predication versus other-predication. Aristotle distinguishes between a predication in which a term is said of itself and a predication in which a term is said of another. (Phy., Δ, 2, 209a31-33) j) Predicablity (Cat., 5, 3a36-b2): 1) Primary substances and individuals are not predicable. 2) Secondary substances are of two kinds: genus and species i) Genus is predicable able both of the species and of the individuals. ii) Species is predicable of the individual. 3) Differentiae are predicable both of the species and of the individuals. 8) Predication as classification a) Richard Patterson believes that Aristotle’s so repeated construction using hoper (estin A hoper B) in Topics (120a23 sq., 122b19, 26sq., 123a, 124a18, 125a29, 126a21, 128a35. Also in Posterior Analytics (83a24-30) (Brunschwig’s list. ‘expresses the fact that A is a kind of B (esti A B tis), that A is a species of the genus B.’ 9) Universal predication Aristotle defines universal predication (κατὰ παντὸς κατηγορεῖσθαι) as such: ‘wherever no instance of the subject (τῶν τοῦ ὑποκειμέμνου) can be found of which the other term cannot be asserted.’ (PrA., A, 24b27-29) In this predication, the subject is included in another as in a whole (ἐν ὃλῳ εἶναι) and the predicate is predicated of all of the subject (κατὰ παντὸς κατηγορεῖσθαι). (PrA., A, 24b26-27) Attach another discussion we had about ἐν ὃλῳ here. 10) Quantity of predication A predication, truly stated, has a quantity, which is the number of objects under the name of the subject of which the predicate is predicated. The quantity of subject can be stated in four ways: a. Indefinite: when the predicate belongs or does not belong to the subject without any mark to show to haw many of the particulars under the name of the subject it does or does not belong. E.g. ‘Man is white’; ‘Man is not white.’ (PrA., A, 24a20; OI., I, 7, 17b8-12) b. Universal quantity: When the predicate belongs to all or none of the subject. E.g. ‘Every man is animal’; ‘No man is animal.’ (PrA., A, 24a18-19; OI., I, 7, 17b5-6) The contrary of a predication of a universal quality is a predication of a universal quality. E.g. the contrary of ‘Every man is white’ is ‘No man is white.’ (OI., I, 7, 17b20-23) c. Particular quantity: When the predicate belongs (or does not belong) to some of the subject. E.g. ‘Some men are white’; ‘Some men are not white.’ (PrA., A, 24a19-20) d. Single quantity: when the subject is a proper name of only one object. E.g. ‘Socrates is white’; ‘Socrates is not white.’ The contrary of this predication is of a single quantity: ‘Socrates is not white.’ (OI., I, 7, 17b38-18a4) 11) Convertibility of predication. Some predications are convertible, that is, it is possible to change the place of subject and predicate in a true proposition so that the converted proposition remains true. This is supposed to mean that given the truth of a predication, the truth of the converted predication is inferable. The convert form of a predication depends on its quantity. a. Indefinite quantity: This predication has no strictly true convert because its quantity is not stated. b. Universal quantity: It can be converted in two ways: i) A negative universal can be converted to a negative universal in which the terms are changed. E.g. ‘No pleasure is good’ can be converted to ‘No good is pleasure.’ (PrA., A, 2, 25a5-8 and a14-19) ii) An affirmative universal can be converted to an affirmative particular in which the terms are changed. E.g. ‘Every pleasure is good’ can be converted to ‘Some good is pleasure.’ (PrA., A, 2, 25a7-9) c. Particular quantity: If it is negative, it cannot be converted but if it is affirmative, it can be converted to an affirmative predication with particular quantity. E.g. ‘Some pleasure is good’ can be converted to ‘Some good is pleasure.’ (PrA., A, 2, 25a10-13 and a20-24) d. Single quantity: It cannot be converted. 12) Characteristics of relations between subject and predicate 1. A predicate is of a wider range than its subject. It is based on this fact that Aristotle: a) Prevents individuals to be predicate because there is nothing of which an individual be of a wider range. In other words, it is due to the fact that since an individual is only ‘one particular’ thing and, thus, cannot be of a wider extent than anything that Aristotle prevents them of being a predicate. Matthews, however, thinks we cannot use Socrates, a substance and an individual, in the place of predicate and say it of Socrates because ‘Socrates does not classify Socrates: it names him.’ b) Prevents differentia, species and things under species to be predicated of genus. (To., Z, 6, 144a27-) c) Prevents the species and the things under it to be predicated of the differentia. (To., Z, 6, 144b1-4) d) Also about the effect because it is wider than its subject. (PsA., B, 17, 99a) e) Each attribute is wider than every individual it is predicated on, though several attributes, collectively considered, might not be wider but exactly the substance of a thing. (PsA., B, 13, 96a32-b1) 2. The predicate of a predicate of a subject will be predicated of the subject too: ‘whenever one thing is predicated of another as of a subject, all things said of what is predicated will be said of the subject too.’ (Cat., 3, 1b10-15) In fact, it is due to its predication of the subject that it is predicated of its predicate. (Cat., 5, 2a36-b1) Moreover, what is not predicated of the predicate of a subject cannot be predicated of it as well. (PrA., A, 27, 43b22-27) Thus, what, for example, is not predicated of animal, cannot be predicated of man. 3. The predicate of a subject can be predicated of its predicates as well. (Cat., 5, 3a1-6) For example, you call the individual man grammatical and, thence, you call both a man and an animal grammatical. Nonetheless, the predicate of a subject belongs to it more properly than to its higher predicates. (PrA., A, 27, 43a27-32) 4. It is only the subject that can be distributed and not the predicate. (PrA., A, 27, 43b16-22; OI, I, 7, 17b12-16) Therefore, we can say e.g. ‘Every man is animal’ but we cannot say ‘Every man is every animal.’ 5. It is the reason of the relation between subjects and predicates, that is the reason of predication, which is the subject of inquiry. (Met., Z, 1041a20-24) In other words, since it is a meaningless inquiry to ask why a thing is itself (Met., Z, 1041a14-15), the only remaining meaningful inquiry is to ask why something is something else, i.e. to ask about the reason of predication. 6. A subject cannot categorize its predicate in the same category in which it is categorized by it. If e.g. A is a quality of B, B cannot be a quality of A. Therefore, there is no reciprocation in the same category. (PsA., A, 22, 83a36-39) 13) Characteristics of series of predications 1. A series of secondary accidental predication cannot go ad infinitum for not even more than two terms can be comnbined. For an accident is not an accident of an accident, unless it be because both are accidents of the same subject. (Met., Γ, 1007b1-4) 2. Infinite series cannot be traversed in thought. (PsA., A, 22, 83b6-7) 3. The predications of genera on each other must be ended and cannot go to infinity because otherwise not only substances would not be definable but also a genus would be equal to one of its own species. (PsA., A, 22, 83b7-10) Therefore, a series of predication of genera on each other must be limited on both sides. There must be an upward limit in general categories as well as a downward limit in individual because they cannot be predicated of others. Whatever lies between these limits can both be predicated of others and others be predicated of them. (PrA., A, 27, 43a36-43) 4. The order of predicates matters: it makes a difference whether the series be ABC or BAC. (PsA., B, 13, 96b25-32) . (shrink)

Hindi maikakaila ang bilis ng paglaganap ng Katolisismong dala ng mga Kastila sa bansang Pilipinas; isang dahilan kung bakit tuluyan nang naiangkla sa pagkatao ng bawat Pilipino ang kahalagahan ng salitang relihiyon. Isa sa mga patunay ng pagkakaroon ng mahigpit na pagyakap ng mga Pilipino sa Katolisismo ay ang mga heritage church na matatagpuan sa Pampanga. Dahil dito, nabansagan ang mga Kapampangan na hindi lamang mahusay sa kusina, kundi pati na rin sa pagkakaroon ng masidhing pagpapahalaga sa kultura-pananampalatayang iniwan (...) ng kanilang mga ninuno. Ito ang naging inspirasyon ng papel, ang makita ang kulturapananampalatayang mayroon ang mga Kapampangan noong ika-18 siglo sa pamamagitan ng paghimay sa talasalitaan ng Kapampangan na isinulat ni Fray Diego Bergaño (1690-1747). Sa pamamagitan ng kwalitatibong pag-aaral at deskriptibong pagaanalisa, ginamit ang talasalitaan ni Bergaño na unang nailimbag noong 1732 bilang pangunahing teksto ng pananaliksik. Inalam at itinala ang mga salitang makikita rito na may kaugnayan sa relihiyon na umusbong sa panahong iyon. Sa tulong din ng panayam mula sa mga paring Kapampangan at ilang taong maalam sa kultura-pananampalatayang Kapampangan, nakagawa ng naratibo ang mga mananaliksik na nagsilbing tulay sa muling pagsilip sa kultura sa pagdarasal, paniniwala sa mga masasamang elemento at sumpa, pagsasabuhay ng pamahiin, tradisyon sa patay, konsepto sa mga bagay na makikita sa loob at labas ng simbahan, at sanhi ng pagkakasala ng mga Kapampangan sa kasaysayan.Ipinakita sa kabuuan ng pag-aaral ang transpormasyong naganap sa kultura-pananampalatayang Kapampangan -- mula sa nakaraan tungong kasalukuyan. (shrink)

Bago matapos ang dantaon 19, umusbong ang mga kilusang mapagpalaya kontra kolonisador sa iba’t ibang kapuluan ng Pilipinas at Indonesia (mga bansang kabilang/kaugnay ng Dunia Melayu). Isa sa mga iginigiit na dahilan ng bawat bayan (negara ng Indonesia) ay ang malawakang reporma hinggil sa relihiyon/paniniwala – pagpapanatili, pagbabago, o di kaya’y pakikisangkot. Sapul pa noong panahong dati, patuloy nang pinahahalagahan ng bawat katutubong Malayo/Austronesyano ang kanilang paniniwala na malalim ang pagkaka-ugat sa kapangyarihan at impluwensiya ng kanilang kapaligiran at sabihin pa’y (...) pinamumunuan ito ng mga lider (i.e. babaylan para sa mga sinaunang Pilipino at pawang/dukun sa mga katutubong Indones). Sa pagpasok ng kolonisasyon ng sa mundo ng mga Melayu, nagkaroon ng malawakang pagkitil sa lipunan at mga katutubong paniniwala/tradisyon. Kung niyakap man nila ang ipinakilalang relihiyon ng mga dayuhan, nawalan naman sila ng pakikisangkot kung kaya’t nagbunsod ito sa pagbubuo ng mga kalat-kalat na kilusan. Sa kabila ng malalim na koneksyon ng mga katutubo sa kanilang lumang paniniwala, hindi nakapagtataka kung bakit katuwang nila ang kabuuang salik nito sa pagbubuo at adhikain ng mga kilusan. Ito ang direktang dahilan kung bakit sila binansagan ng mga Kanluranin bilang mga mesyaniko, kilyastiko, at panatiko. Itinatampok sa pag-aaral na ito ang komparatibong pag-aaral sa mga kilusang mapagpalaya na naka-ugat sa relihiyon noong kalagitnaan ng dantaon 19. Muling tatalakayin ang pagbubuo ng Cofradia de San Jose (1832) ni Hermano Puli ng Tayabas, Pilipinas laban sa mga prayleng Kastila. Pagkatapos nito’y ihahalintulad naman ang huli sa mga kilusang panrelihyon na nabuo sa ibayong dagat katulad ng Digmaang Minangkabau (1803-1837) ni Tuanku Imam Bonjol ng Kanlurang Sumatra, Indonesia laban sa mga kasangkot at sulsol na Holandes sa pagwasak ng katutubong paniniwala at panloob na relasyon. (shrink)

Larawan ng isang lipunan ang pagkakaroon ng mga museo bilang lagakan o repositoryo hindi lamang ng mga kulturang materyal ngunit maging ng mga salaysaying-bayang nakakabit sa pambansang kasaysayan at pambansang kamalayan ng mga mamamayan nito. Gayumpaman, bukod sa naghahatid ito ng iba’t ibang anyo ng kaalaman, kung minsan ay nagiging aparato rin ng mga propagandang maaaring mag-angat o magsantabi sa isang partikular na pangkat. Dahil karamihan sa mga museo ay binuo sa panahong post-kolonyal, maaaring pagnilayan ang namamayaning naratibo, representasyon, (...) at pag-alala sa mga ito. Sa bawat museo, naitatanghal ba ang mga katutubo, kolonyal, o postkolonyal na kaisipan at pagpapakahulugan? Patas ba ang pakikisangkot ng bayan bilang nilalaman at bida ng mga museo, o tagatangkilik o tagamasid lamang sila sapagkat dinodomina na rin ito ng mga naghahari at makapangyarihang naratibo? Aambagan ng sanaysay na ito ang napapanahon at makabagong pagtingin sa museolohiyang kakawala sa naghaharing pananaw at pamantayan ng Kanluran—na kadalasa’y nagtanghal, walang humpay na nagbigay ng pagpapakahulugan, sa Silangan nitong mga nagdaang panahon. Bagaman hinugot at isinentro ito mula sa mga personal na paglalakbay, pagsusuruy-suroy, at obserbasyon ng may-akda sa mga museo nang siya’y maglakbay sa iba’t ibang bansa sa Asya-Pasipiko at Europa sa pagitan ng taong 2014 at huling bahagi ng 2019, naglatag naman ito ng ilang kritikal na pagsusuri at pagtingin tungkol sa (1) pagkakahati at nilalaman ng mga museong kanyang narating; (2) kalagayan ng mga artifact (sampu ng mga posibleng isyu rito); at (3) representasyon at layuning “isabansa” ang mga museo, na siyang maaaring ilapat din sa lipunang Pilipino. Liban pa rito, nilayon din ng sanaysay na ambagan ang umuusbong na Araling Kabanwahan—ang pag-aaral tungkol sa ugnayan/pag-uugnay-ugnay ng Pilipinas at ng mga ibang bayan sa labas nito na umaayon sa diwa, talastasan, at tunguhin ng pagka-Pilipino. (shrink)

Ang papel ay paglalagom ng itinuturing na pinakamahalagang yugto ng buhay ni José Rizal—ang kanyang pagkakatapon sa Dapitan, sa lente ng konseptong “bagani” ng ating mga ninuno. Sa pagbanggit sa lang nauna nang pag-aaral ukol kay Rizal, ipapakitang kung papaanong ang yugto sa Dapitan ay ang katuparan ng kanyang mga layunin sa La Liga Filipina, na kanyang isinabuhay kasama ang bayan. Sa lente ng kasalukuyang pandemyang COVID 19, makikita natin na tila naranasan din ni Rizal sa kanyang pagkakatapon ang (...) ilang bagay na ating dinaranas ngayon, na tila siya isang frontliner na nasa lockdown, inilagay sa kuwarentena, nag-homeschooling, nagkaroon ng lockdown sickness at namahagi ng ayudang pangkabuhayan sa mga mamamayan ng isang natutulog na bayan upang ito ay sumiglang muli. Nawa ay maging inspirasyon sa bayan na anuman ang hamon at mga balakid, walang makapipigil sa isang Pilipino na magsilbi sa bayan gamit ang kanyang mga talento at manatiling liwanag ng katotohanan at kaalaman. (shrink)

Marami sa mga simbahan (iglesia) at libingan (cementerio) ang itinayo noong panahon ng mga Español sa dati nang sinasambahan at nililibingan ng mga katutubo, kung kaya bahagi pa rin ng pagtatawid sa sinaunang pananampalataya patungo sa tinatawag na Kristiyanismong Bayan (tinatawag ng iilan bilang Folk Catholicism o Folk Christianity). Dahil hindi pasibong tinanggap ng mga katutubo ang ipinakikilalang dogma, inangkop nila sa kanilang kinabihasnang kultura ang pagtanggap sa Kristiyanismo. Makikita ang ganitong pag-angkop sa sistema ng paniniwala; iba’t ibang tradisyon; (...) at konsepto ng mga bagay-bagay. Ipinamalas din nila ang bersiyon ng pagsasama o sinkretismo sa sining ng arkitektura na makikita sa mga imprastraktura katulad ng cementerio. Isa ang Nagcarlan Underground Cemetery (NUC) ng Nagcarlan, Laguna sa mga tinitingnan bilang halimbawa ng isang magandang cementerio sa Pilipinas na tumutugon sa pamantayang binanggit sa itaas. Sa kabila ng imprastraktura at arkitekturang banyaga nito, mababakas pa rin ang patuloy na pagdaloy ng mga elementong pangkalinangan ng mga katutubo sa pamamagitan ng mga simbolong nakamarka at makikita sa kabuuan ng libingan. Dahil sa kulang at walang sapat na dokumentong naglalahad sa kasaysayan, ang dahilan kung bakit ilalatag at tatangkain sa pag-aaral na ito ang posibleng pagbubuo sa mga esensiyang bumabalot sa kabuuan ng sementeryo – mula sa kung sino ang gumawa, hanggang sa pagtukoy ng mga motibasyon at posibleng pagpapakahulugan sa lahat ng ito. Kung kaya’t itinatampok sa papel na ito ang paraan ng pagtukoy sa mga simbolo at interpretasyon bilang metodolohiya. Tatlong bagay ang tinitingnan sa pag-aaral: (1) posibleng katutubo ang mga simbolo na makikita sa libingan na nailalarawan ng mga kosmolohiya at penomenong bumabalot dito; (2) ang posibleng impluwensiya ng ibang kultura sa pagbubuo ng libingan; at (3) posibleng talaban ng dalawang magkaibang kultura sa pagbubuo ng sementeryo. (shrink)

Dalawang antolohiya at isang kasaysayang pampanitikan ang naging bunga ng aking pananaliksik tungkol sa mga naratibo ng migrasyon ng mga Filipinong manunulat sa Australia. Ito ang: From the Editors: Migrant Communities and Emerging Australian Literature (2007), Salu-Salo: In Conversation with Filipinos (2008), at Migrations and Mediations: The Emergence of Southeast Asian Writers in Australia, 1972-2007 (2016). Ilan sa mga diasporikong manunulat mula sa Pilipinas ay lumitaw sa Australia mula 1972 hanggang 2007 sa tulong ng mga guro, programa sa malikhaing pagsulat, (...) maliliit na limbagan, mga limbagang pampamantasan, mga parangal na pampanitikan, mga gawad at fellowship, at mga inisyatibang nakabatay sa mga komunidad. Bilang isang mananaliksik, napagtanto kong ang pagkakalimbag ng tatlong aklat na nabanggit ay maliit lamang na bahagi ng patuloy na lumalaking korpus ng mga akdang isinusulat na may paksa at temang Asyano, at hindi Anglo-Celtic o di-Europeo na mga pangunahing komunidad sa Australia. Kung paanong mas marami pang mga migranteng manunulat ang nagbibigay ng paghatol sa paksa ng pagtanggap o pagtanggi sa kanilang pagiging Australiano, inaasahan ko na mas marami pang mga iskolar ang higit na tutuklas sa pag-unlad ng mga malikhaing produksiyon na tatalakay sa mga tema at karanasang nakapaligid sa mga Pilipino at iba pang mga taga-Timog-Silangang Asya sa Australia. (shrink)

Higit na pinatingkad ng kasalukuyang administrasyon ang pagmamaliit sa kakayahan ng kababaihang Pilipino na ating pinaghihirapang ibangon sa loob ng napakahabang siglo, at sa pagtatangkang ipanumbalik ang egalitaryadong lipunang prekolonyal ng mga Pilipino. Mula sa kung paano maliitin ang kapasidad ng isang babae na mamuno ng isang ahensya o bansa hanggang sa kung paano ginagawang katatawanan ang kultura ng impunidad katulad ng panghihipo, panggagahasa, pananakit, pang-aabuso, at iba pang malapatriyarkal, misogynistiko, at machismong pananaw na itinatatak sa kamalayan ng (...) mga Pilipino. Sa likod ng unos na ito sa Araling Pangkasarian at higit sa lahat, sa Araling Pangkababaihan, hindi natitinag ang ilang mga akademiko at iskolar na tumuklas at paibayuhin ang mga babasahing magtatanghal sa dangal ng kababaihan. Sa abot ng aking nalalaman, ang akda ni Nancy Kimuell-Gabriel na Ang Araling Kababaihan at Kasarian sa Araling Pilipino at Wikang Filipino: Kalagayan at Hinaharap ay komprehensibong naglatag ng limpak-limpak na literaturang tumugaygay at kumakatig sa pagpapahalaga sa sektor ng kababaihan, gamit ang tematikong pagsasaray – pamilya at papel ng kababaihan; buhay at pakikibaka ng kababaihang maralita; kababaihan sa migrasyon; karahasan batay sa kasarian; disaster at vulnerabilidad; kababaihan sa bilangguan; sa mass media; sa sining at panitikan; sa mundong digital; relihiyon; etnisidad; pulitika at sekswalidad; at marami pang iba. (shrink)

Moses deviced healthy laws to keep his people united as a nation. Moses is , alongside with Plato, Aristotle, Mahomet, Kung Fu, Lao Tse and Cicero, one of the "intelligent designers" of mankind in the last 5.000 years.

Ang Diyos ay hindi naglalaro ng dado", inulit ni Einstein mula sa taas ng kanyang determinismo, ngunit sa katunayan ang kosmos ay naghahagis ng mga buto nito nang sadyang mapagpasya: ang mga dado nito ay laruin. Hindi sa pag-iisip na tayo ay lumikha ng mga mundo. Sa pamamagitan ng pag-unawa sa mundo natututo tayong mag-isip. Ang Cosmovision ay isang termino na dapat ay nangangahulugang isang hanay ng mga pundasyon kung saan lumalabas ang isang sistematikong pag-unawa sa Uniberso, ang mga (...) bahagi nito bilang buhay, ang mundong ating ginagalawan, kalikasan, mga phenomena ng tao, at ang kanilang mga relasyon. Ito ay, samakatuwid, isang larangan ng analytical na pilosopiya na pinapakain ng mga agham, na ang layunin ay ang pinagsama-samang at epistemologically sustainable na kaalaman tungkol sa lahat ng kung ano tayo at nilalaman, na nakapaligid sa atin, at nauugnay sa atin sa anumang paraan. Ito ay isang bagay na kasingtanda ng pag-iisip ng tao, at, bilang karagdagan sa paggamit ng mga elemento ng siyentipikong kosmolohiya, sinasaklaw nito ang lahat ng bagay sa pilosopiya at agham na tumutukoy sa uniberso at buhay. Ang cosmovision ay hindi isang set ng mga ideya, hypotheses, at assumptions kundi isang sistemang batay sa obserbasyon, pagsusuri, ebidensya, at pagpapakita. Walang cosmovision na naglalayong tukuyin, itatag, o imungkahi ngunit para lamang maunawaan, suriin, at bigyang-kahulugan. Bawat isa sa atin ay nagtatayo at naghahatid ng kanyang kosmobisyon sa buong buhay, nang hindi nagtatatag ng mga anyo, bilang isang background para sa ating pag-iisip at pag-uugali. Sa lingguwistika, ang terminong "cosmovision" ay magmumula sa Aleman, katumbas ng konsepto ng "Weltanschauung," na ginamit ng ilang mga pilosopo. Gayunpaman, ang relasyong pangwika na ito ay hindi naaangkop dahil sumasalungat ito sa aming iminumungkahi bilang isang cosmovision. Ang salitang Aleman na ito ay tumutukoy sa isang pre-logical o proto- experimental na pananaw ng realidad, na may intuitive na konteksto at malayo sa kritikal na kaalaman na wala pa rin sa oras ng pagbabalangkas nito. Walang alinlangan, ang mga cosmovision, sa diwa kung saan natin nauunawaan ang mga ito, ay nagtataglay at gumagamit ng mga proto-experimental o pre-logical na elementong ito na kinabibilangan ng kasaysayan, ang sama-samang walang malay, at lahat ng mga archetype na dala natin. Gayunpaman, sa konseptong inilalapat natin dito, ang cosmovision ay higit na lumalampas sa nilalamang ito, una sa pamamagitan ng patuloy na pagsusumite nito upang ipakita ang kritikal na pag-iisip, at sa wakas sa pamamagitan ng paggawa ng analitikong karanasan (at hindi ang kaisipan mismo o intuwisyon) ang aktwal nitong uniberso. Inilantad ni António Lopes ang lawak ng nilalamang ito: "Ang mga cosmovision ay hindi produkto ng pag-iisip. Hindi sila nagmumula sa simpleng pagnanais na malaman. Ang pagkaunawa sa katotohanan ay isang mahalagang sandali sa pagsasaayos nito, ngunit, gayunpaman, ito ay isa lamang. Ito ay nagmumula sa mahahalagang pag-uugali, mula sa karanasan ng pagsusuri sa buhay, at mula sa istruktura ng ating saykiko na kabuuan Ang pagtaas ng buhay sa kamalayan sa kaalaman sa realidad, sa pagpapahalaga, at sa kusang katotohanan ay ang mabagal at mahirap na gawain. na ginawa ng sangkatauhan sa pagbuo ng mga konsepto ng buhay (W. Dilthey, 1992 [1911]: 120). Sa gawaing ito, hinahangad nating balangkasin ang isang kosmobisyon batay sa mga realidad na inaalok natin ngayon hindi nagmumungkahi, sa anumang oras, na gumawa ng agham; o magteorya ng pilosopiya, ngunit lagi nating hahanapin na suportahan sila o, hindi bababa sa, protektahan nila mula sa mga pang-unawang distorsyon na karaniwan nating dala. (shrink)

Sa kabila ng napakaraming aklat na inilalathala taun-taon, sa iba't ibang disiplina, perspektiba, at pananaw, siya namang hindi lipos ang mga naililimbag, kung hindi man, naisusulat na mga akademikong rebyu ng mga aklat o panunuring-aklat. Mahalaga ang ginagampanang papel ng mga panunuring-aklat sa talastasang pantao at lalo na sa akademiya. Hindi lamang ito isang simpleng paglalahad sa nilalaman ng aklat, bagkus higit nitong kinapapalooban ang mga kritikal na pagpapasya, pagkilatis o pagsusuri, at pag-apuhap ng mga kaalaman mula sa binasang (...) mga akda patungo sa pagbubuo at kapakinabangan ng bayan o sariling talastasan. (shrink)